Margerytkowo

Zaplątuję się w codziennych drobnostkach.
Czasem "bez powodu" mam oczy zaszklone przez łzy, choć nie pozwalam im popłynąć po policzkach.
Czasem, w samotności płaczę.

Pogoda nie pomaga ani trochę, najchętniej przespałabym takie dni jak te ostatnie.
A tu nie ma zmiłuj, szkolenie w nowej pracy wymaga maks mojej uwagi.
Wspomagana kawą i wodą wypijaną w ilościach "w sam raz" jakoś daję radę, starając się nie popijać tego wszystkiego energetykami.

Pozwoliłam, by trudności się nawarstwiły, zrobiłam błąd łudząc się, że różne kwestie naprawią się same. To teraz mam zadanie bojowe: rozebrać to cholerstwo kawałek po kawałku, poprosić o radę, poprosić o pomoc... Czasem nawet wysłuchanie to tak dużo, czas jest taki cenny.

Znajduję czas na spacer i czas na kilka zdjęć, na zachwyt zachodem słońca i zapachem wieczornego powietrza. Czas na pęd powietrza kiedy przemykam się wieczorem przez park, pędząc na wypożyczonym rowerze.

I tylko sobie powtarzam:

Jakie to dziwne
tak bolało
nie chciało się żyć
a teraz takie nieważne
niemądre
jak nic

Nic - ks. Jan Twardowski

Czasem, kiedy jest tak bardzo, bardzo dobrze, znienacka przychodzi lęk, że to takie ulotne...

Że zaraz zniknie, rozwieje się jak ten dmuchawiec. Że ulegnie zniszczeniu, uszkodzeniu.

Ile to już razy byłam przekonana, że coś w sobie przepracowałam, że coś do mnie w końcu dotarło, że zamknęłam za sobą jakiś rozdział. A później okazywało się, że to nie do końca tak, że jeszcze nieraz przyjdzie mi powtarzać tę samą lekcję, aż do znudzenia ją odrabiać. Albo jeszcze gorzej, że to jak z matrioszką: otworzysz jedną, a w niej kolejna, a kiedy i z tą się uporasz, w środku jest następna.
I w sumie końca nie ma. Przynajmniej praca nad sobą się nie kończy. Ale i śmiech z samego siebie nigdy nie będzie miał końca, to jeszcze pewniejsze.

Więc teraz powtarzam sobie: trwaj... istniej proszę, chwilowa równowago, odrobino ładu, pozwól zbudować coś trwalszego i nie zaprzepaścić tego ciepła i dobra, które zagościło w moim życiu.

Pozwól iść tą ścieżką, która mi się marzy i osiągać to, czego pragnę.

Może więc czasem niezbędne jest, by dojść do ściany, rozpłakać się i tak bardzo nie wiedzieć co dalej, żeby w końcu pękła jakaś tama i człowiek stwierdził, że ma dwa wyjścia: albo upierać się przy samowystarczalności i samego siebie niszczyć, albo sięgnąć po pomocną dłoń.

Czasem wracam do swoich starych zapisków w pamiętniku, czytam i nie bardzo ogarniam jak mogłam w taki a nie inny sposób myśleć, czuć... Czytam i ciężko mi uwierzyć, że moje myśli błądziły kiedyś właśnie takimi ścieżkami, dziś zupełnie dla mnie obcymi.

Co lubiłam, co mnie interesowało, ciekawiło... Co wywoływało szybsze bicie serca i błysk w oku, uśmiech. Kim byli ludzie, z którymi chciało się spędzać czas, kim byli ci, o których mówiłam "przyjaciele". Jakie były miejsca, gdzie najczęściej spędzałam czas...

Czego nie znosiłam, co mnie irytowało, denerwowało. Kim byli ludzie, z którymi mówiłam, że mi nie po drodze, od których odsuwałam się z każdym krokiem... Czego unikałam...

I jeszcze z innej strony: co wydawało się moją osobistą katastrofą, wydarzeniem, po którym ciężko uwierzyć, że można iść dalej...
Ile było takich punktów, granic... których przekraczanie okupowałam wieloma wylanymi łzami, smutkiem i myślami plączącymi się po głowie.
Ile razy wydawało się, że ... nie dam rady. A dawałam.

A później znów i jeszcze znów.

I tak jeszcze nieraz.


Tyle się stało i nic się nie stało?

Chociaż się niebo nad nami łamało
Chociaż się otworzyła wielka rana ziemi

Czy zostaniemy dalej głusi, ciemni, niemi
Rozumiejący wszystko ale tak niezmienni
Jak lawina - w płomieniu której się uciera
Skała o skałę. Aby z tego pędu
Zera się wygładzały znowu w obłość zera
W rozwalisko jałowe. Kamienisko błędów?...

Ernest Bryll: Lawina

Niby układać się wszystko zaczęło: podpisałam umowę w nowej pracy i dni robocze spędzam, ucząc się procedur, przyswajając materiał, zgłębiając tajniki wszelakie. Czuję się momentami jak na studiach, co w sumie miłe nawet jest, tym bardziej, że materiał ciekawy, a i tematyka taka, że i przeciętnemu szaremu człowiekowi lepiej takie rzeczy wiedzieć. Więc cóż, ogólnie do przodu.

Wieczorami ogarniam mieszkanie, nadganiam domowe kwestie, albo towarzyskie zaległości... Często chowając dumę do kieszeni i mimo, że mnie ktoś w dużym stopniu niesprawiedliwie 'objechał' kawał czasu temu, przyznaję: OK, ja też nawaliłam, miałaś sporo racji... i wiesz, brakowało mi naszych spacerów... (czasem ze sobą pisałyśmy, ale od początku listopada nie udało nam się spotkać... do wczoraj). Ulga...

Za to śpi mi się paskudnie. Zasypiam późno, bo myśli niespokojne zasnąć nie pozwalają, bo to co się tłucze po głowie nijak nie sprzyja spokojowi. A rankiem budzik dzwoni o 7ej, więc wstaję jak błędna, wypijam kawę i biegnę. Znów. Później myśli błądzą po manowcach, staram się je skupić na tym, na czym powinnam... wychodzi różnie. Staram się jeść rozsądnie i nie pozwalać, by moim śniadaniem zbyt często była jedynie kawa z mlekiem... i też wychodzi różnie. A później, jak to bywa, nawet żołądek jasno daje do zrozumienia, jakie jest jego zdanie na temat takiego traktowania.

Smutno mi, bo czasem w relacjach z bliskimi mi ludźmi czuję się jak ten Syzyf toczący głaz pod górę, niby daję z siebie wiele i widzę własne błędy, jestem mniej więcej świadoma tego, jak niektóre moje zachowania mogą wpływać na innych. A jednak to, co poukładałam sobie w jakiejś relacji wraca ze zdwojoną siłą w zupełnie innej, jakby to była lekcja, której muszę się "naumieć", którą muszę odrobić, bo to, co wcześniej - to za mało...

A czasem zwyczajnie nie rozumiem. Czasem chciałabym, żeby ktoś mnie przytulił i obiecał, że się ułoży, że będzie OK, że jeszcze trochę i "jeszcze będzie jasno, jeszcze będzie pięknie".

Po raz pierwszy od dawna słowo 'weekend' ma dla mnie inny smak i jest wartością, bo oznacza dwa dni wolnego od szkolenia się, dwa dni samotności zarazem i jednocześnie możliwość wyspania się w końcu... oby.

Dzisiejszy wieczór sponsoruje więc TA książka, Kalms i herbatka gruszkowo-karmelowa plus rząd świeczek na szafce obok łóżka.
Ewentualnie malowanie pazurków u nóg na ulubioną krwistą czerwień.

Miłego weekendu!

Z Ziemią krążymy

Z Ziemią krążymy wokół Słońca
jak drzewo morze głaz
jak bazalt czarny i spokojny
co najmniej milion lat

z wodą niebieską i zieloną
z głową nad śmiercią zamyśloną
z nie rozpoznanym a koniecznym
w miłości małym smutkiem serca
ze ścieżką którą odchodzimy
z listem wrzuconym po rozstaniu
zamiast na poczcie w skrzynkę szpaka
z miłością która przeszła obok
samotni razem i osobno

tylko jak z tobą dotąd nie wiem
drżę że zostajesz z tym cierpieniem
co krąży tylko wokół siebie

Jan Twardowski

Więzi oznaczają dla mnie poczucie przynależności, poczucie, że niezależnie od wszystkiego, ktoś będzie na nas czekał i nas kochał. Jest to poczucie zrozumienia, nawet  jeśli inni się z nami nie zgadzają, a także szacunku, nawet jeśli oczekuje się od nas czegoś, czego nie chcemy zrobić, albo poczucie własnej wartości, nawet jeśli różnimy się znacznie od innych członków rodziny.

Zastanowił mnie ten cytat dość mocno. Bo chociaż nie pochodzę z jakiejś szczególnie "ciężkiej" rodziny, to jednak przez większość mojego dzieciństwa i wczesnej młodości miałam wpajane przekonanie, że muszę najpierw spełnić oczekiwania i wymagania, by móc być akceptowana i kochana.

A że byłam raczej trudnym dzieckiem a na dodatek wrażliwym, to możecie sobie dopowiedzieć, czy czułam się akceptowana i doceniana...

Teraz jest nieco inaczej: odkąd mam lepszy kontakt z moją nieco dalszą rodzinką i odkąd przyjaźnię się z ludźmi, którzy choćby byli kompletnie ode mnie odmienni, akceptują mnie i lubią taką, jaka jestem. Łącznie z moimi irytującymi zachowaniami, tekstami nie w porę i niewyparzoną buzią jak również niekiedy kompletnym brakiem taktu.

Tylko właśnie: po takim czasie kiedy mi właśnie dokładnie tego brakowało, by móc na spokojnie odetchnąć i cokolwiek w sobie przepracować- kiedy właśnie całe o ciepło i całą akceptację "dostaję", czasem zwyczajnie nie wierzę: że tak może być na dłużej, że to prawdziwe i naprawdę bez warunków.

Cytat STĄD

ks. Jan Kaczkowski, Piotr Żyłka: Życie na pełnej petardzie czyli wiara, polędwica i miłość


Choć sama bym się nie skusiła, by ową książkę kupić, zaciekawiła mnie kiedy dostałam ją na urodziny. Z pewną obawą zaczęłam czytać i oto wsiąkłam totalnie i po uszy, nie spodziewałam się, że do tego stopnia mnie ta książka "wessie".

Autentycznie: jeden wielki szacun dla jej bohatera.

Mam duży dystans do opinii w różnych sytuacjach wygłaszanych przez księży, ale doceniam naprawdę wartościowe słowa z ich strony. I tak jest w tym przypadku.

To coś o wiele więcej niż tylko opowieść jak ks. Kaczkowski sam o sobie mówi: onkolcelebryty. Jak teraz o tym myślę, to jestem zaskoczona, że w jednej książce można poruszyć tak wiele różnorodnych tematów.

Na koniec mały cytat, a nawet dwa (wybaczcie, że ten drugi w takiej formie):

Przeraża mnie, gdy słyszę słowa skierowane w Kościele do kobiet, że ich trwanie w patologicznym małżeństwie z pijakiem, który je bije i wyniszcza psychicznie, jest chwalebnym męczeństwem: "Nieś swój krzyż". To bardzo groźne podejście do sprawy. Małżeństwo jest ogromną wartością i jest nierozerwalne. Ale kiedy stanowi zagrożenie dla życia, to samo życie jest wartością wyższą i aby je zachować, należy się bronić lub uciec przed zagrożeniem. Ocalić siebie, to obowiązek! A jeśi któryś ze spowiedników tego nie rozumie, to powinien pójść jeszcze raz na kurs teologii.

Czasem wręcz nie wierzę w to całe dobro, które mnie spotyka w ostatnim czasie.

Z jednej strony T. - mężczyzna, który choć należy do mojej dość bliskiej rodziny, do niedawna był w moim życiu niemal nieobecny, a od 2 miesięcy nie umiem sobie wyobrazić, jak to mogło być możliwe.

Bo jak już zdarzyło nam się popisać na odległość i spędzić ze sobą weekend... jasne się stało, że do tego braku kontaktu, albo kontaktu okazjonalnego i rozmów o niczym szczególnym- nie ma już powrotu, no po prostu nie ma szans.

To trochę tak, jakbym odnalazła zaginionego brata-bliźniaka z którym mam tyle wspólnych upodobań kulinarnych, muzycznych i wszelkich innych, z którym bez obaw mogę porozmawiać o wszystkim i od którego szczególnie w ostatnim czasie otrzymałam więcej wsparcia niż od rodzonego brata...
W kontekście naszych rozmów przez telefon czasem wraca jak echo cytat z J.L. Wiśniewskiego:

Słowami można zastąpić zapach i dotyk. Słowami też można dotykać. Nawet czulej niż dłońmi. 

Nie powiem, że nie ma między nami sprzeczek i nieporozumień bo są. Choć zwykle to ja się złoszczę, wkurzam i płaczę (najczęściej o to, że zapomniał zadzwonić, że nie ma czasu, że zapracowany i nie ma jak się wyrwać żeby się spotkać) co nie trwa długo, bo jemu się mój podły humor nie udziela i nieraz mnie zastanawia, skąd ma w sobie tyle cierpliwości, ciepła i życzliwości by na spokojnie podejść do moich złych nastrojów.

Z drugiej strony Królik, o którym pisałam tu nieraz i niekoniecznie dobrze. Po naszej lutowej wymianie zdań i maili nie odezwałam się do niego przez cały marzec, mając w dużym poważaniu fakt, że w tymże miesiącu obchodził urodziny.

Dopiero jakoś w kwietniu najzupełniejszym przypadkiem wpadliśmy na siebie w autobusie i zamieniliśmy parę słów, po dłuższej wymianie smsów spotkaliśmy się w końcu i wyjaśniwszy sobie zawiłe kwestie, chyba oboje odetchnęliśmy z ulgą.

Od tamtej pory spotykamy się czasem, wychodzimy na piwo tudzież popijamy czekoladę, pożeramy lody lub pizzę w  towarzystwie naszych wspólnych znajomych lub w cztery oczy - i jest pozytywnie. A czasem smęcę Królikowi na jakieś potyczki, które toczę z codziennością a on ma cierpliwość przez pół godziny tego słuchać. Czasem się wspólnie wyzłośliwiamy.
A czasem prawie się nie odzywamy bo akurat pracowo wyjechał i zabiegany.

Ostatnio Królik zmobilizował mnie do reaktywowania konta Veturilo tak więc pojechaliśmy na przejażdżkę rowerową wieczorem. Planujemy oglądanie "bardzo złych filmów" i pływanie kajakami, .
Koleżanka której o tym wspomniałam, na wzmiankę o Króliku napisała: Miłość kwitnie? Na co ja zaczęłam się tłumaczyć, że ni co ty, że my się tylko lubimy, na co ona, jak to Basika: Proszę Cie chcesz nabrać starego wróbla na kąsek gówna. Tak, że tego. Mi jest dobrze, nie chcę się nad tym zastanawiać za bardzo.

Jeszcze z zupełnie innej strony garstka osób, które są mi bliskie i którym bliska jestem ja, choć czasem tak ciężko przyjąć to wszystko dobre, co mi się przydarza.

Zastanawiam się czasem, jak długo jeszcze będzie mi tak ciężko przyjmować to ciepło od innych ludzi, wyciągniętą dłoń, kiedy rzeczywiście potrzebuję pomocy... i nie obawiać się. Po długim czasie chłodu i smutku musi minąć jakiś czas by się 'oswoić', wiem... ale czasem mam wrażenie, że to 'oswajanie' trwa już wieczność.

Chciałam udowodnić sama sobie, że jestem w stanie przez rok z każdego dnia znajdować i zapisywać jedną rzecz, która jest fajna z danego dnia, która sprawia mi przyjemność, frajdę, zwyczajnie cieszy. No i proszę bardzo, na razie się trzymam postanowienia: na początku lipca mój słoik wyglądał tak, jak na zdjęciu powyżej.

Myślicie że jest w nim dość miejsca na całe pół roku? :D

Cztery lata temu pisałam, że latem dzieją się w moim życiu rzeczy niezwykłe...

Tego lata ładuję akumulatory słoneczną energią, magazynuję na zapas, na te chłodniejsze miesiące...

Słońce pieści moją skórę, uszczęśliwia, lekki i ożywczy wiatr daje jej wytchnienie. I ten wszechobecny zapach lata. Tak, to lubię, zdecydowanie.

Tak, jak lubię lody, zwłaszcza o różnych niebanalnych smakach, jak ostatnio: o smaku czarnego sezamu, mniam, choć kolor (jakby ktoś zmiksował z lodami asfalt), zdecydowanie nie zachęcał ;)

Po raz pierwszy od lat jest mi naprawdę dobrze... Czasem pisałam, że jest OK, że w porównaniu z poprzednimi latami, miesiącami, jest naprawdę dobrze, nie byłabym w stanie uwierzyć, że może być jeszcze lepiej. A okazało się, że owszem, to możliwe.

To, co zmieniło się w moim życiu nawet na przestrzeni ostatniego roku na lepsze, cieszy mnie nieustannie i jestem za to wdzięczna: za miejsce, gdzie mieszkam, za ludzi mi bliskich, za fajne relacje i pasje, które pozwalają mi złapać dystans i oddech, kiedy to niezbędne.

Tak bardzo mnie cieszy, że mam wokół siebie ludzi, którzy czasem dzwonią tylko po to, by zapytać co słychać, że mam kogo namówić na wypad na piwo, lody czy pizzę, że mam z kim się umawiać na pływanie kajakami po Wiśle czy oglądanie filmów tak głupich że aż śmiesznych na projektorze u mnie w mieszkaniu. Tudzież, że ma mnie kto wyciągać znienacka na wieczorną eskapadę na rowerach po mieście, albo że to ja mam komu zrobić niespodziankę w postaci pikniku nad Wisłą, po dzikiej jej stronie.

Jest cudnie.

Trawy trącane niecielesną stopą,
wzgórza porośnięte zżółkłą wegetacją,
oddechy zwęglone w las podziemny.
Obok ścieżki wyschniętej, popękanej w marmur
ogródek zagłuszony chwastami,
tarcze liści nasturcji pod ogniem jej kwiatów.

Nieskończone wariacje na ten sam temat.

Lecz główna droga lata prowadzi nie tędy,
ale wyżej - pod obstrzałem wielkich źrenic
owadów -

w szarym brzęczeniu wśród skwaru
o barwie szczawiu i mietlicy,
w znakach powietrza pożyczanych ziemi.

Potknięcie się o krótki cień drzewa.

Zwarcie szczęk dwóch rzeczywistości. 

Mieczysław Jastrun Upał

Michaił Bułhakow, Helena Bułhakowa: Dziennik Mistrza i Małgorzaty

Niesamowita książka, a dla miłośników "Mistrza i Małgorzaty" - pozycja obowiązkowa.
Dziennik Bułhakowa, listy do przyjaciół i rodziny, dziennik prowadzony przez żonę, Jelenę Siergiejewną - połączone z ciekawym wstępem.
Tak długo się zbierałam by się wczytać, bo to dość pokaźna pozycja...

Mam dla Was garść cytatów, które powiedzą więcej niż moje własne słowa.
Bułhakowskie refleksje, jakże ... przebija w nich niepewność samego siebie i własnej wartości:

W literaturze powoli, ale jednak idę do przodu. Jestem o tym przekonany. Szkoda tylko, że nigdy nie mam pewności, czy to, co napisałem, rzeczywiście jest dobre. Jakbym dostawał paraliżu mózgu i ręki, gdy muszę opisać to, co tak głęboko i prawdziwie czuję i myślę.

Podobnie tutaj:

W chwilach choroby i samotności oddaję się smutnym i zawistnym rozważaniom. Gorzko żałuję, że rzuciłem medycynę i skazałem się na niepewną egzystencję. Ale Bóg mi świadkiem, że kierowała mną wyłącznie miłość do literatury.

Literatura to teraz ciężka sprawa. Mnie, z moimi poglądami, mimowolnie odbijającymi się w utworach, ciężko jest wydawać i żyć. A moja choroba w tych okolicznościach jest bardzo nie w porę.

A tu, no cóż, czy tylko mi to coś przypomina?:

-Ja nie tylko MChAT-owi, ale i diabłu bym się sprzedał za mieszkanie...!

Jelena Siergiejewna, żona pisarza, w swoim dzienniku pisze zaś tak:

M.A. obwinia o wszystko siebie. A mnie ciężko tego słuchać. Przecież ja wiem, że go zniszczyli. Zniszczyli pisarze, krytycy, dziennikarze. Z zawiści. No i dlatego, że trzyma się z dala od nich, nie lubi tego towarzystwa, nie cierpi bohemy, poufałości. Nie mogą mu tego wybaczyć. Mówił to pewnego razu Olesza, gdy za dużo wypił.

A dalej z miłością i oddaniem:

Misza zadaje pytanie:
-Więc co mam robić? Zrezygnować? Przerzucić się na inną pracę?
Co mogę powiedzieć? Dla mnie, gdy nie pracuje, nie pisze swoich rzeczy, życie traci sens.

W ogóle w słowach dziennika Jeleny przebija taka miłość do męża, te wszystkie drobne sytuacje, opisy czasu spędzanego z Michaiłem i synem Siergiejem...

Misza zobaczył, że notuję w dzienniku, więc mówi do mnie: napisz, że jestem cudowny i że mnie kochasz. No to napisałam.

I pierwsze nawiązania do przyszłego dzieła:

We mnie zaś wcielił się diabeł. Już w Leningradzie, a teraz tu, dusząc się w swoich pokoikach, zacząłem znów bazgrać na papierze, strona po stronie, tę swoją zniszczoną trzy lata temu powieść. Po co? Nie wiem. Zabawiam się. Niech zginie w zapomnieniu! Zresztą chyba to wkrótce rzucę.

A później liczne nawiązania do powieści w listach do żony chociażby:

W tym konkretnym przypadku łgarstwo kryje się w listach. Przy czym jest to łgarstwo typu opowiadania Behemota o zjedzonym tygrysie czyli ł g a r s t w o   o d   p i e r w s z e g o   d o   o s t a t n i e g o  s ł o w a.

***

(...)Przyznaj się, że zleciłaś napisanie telegramu kotu Behemotowi! Więc on zrobił z tego łamigłówkę - "zdrowa"! No proszę! Co to ma znaczyć!

I właściwie już u schyłku życia:

W tej chwili jestem zajęty zupełnie bezsensowną z codziennego punktu widzenia pracą - wprowadzam ostatnią korektę do swojej powieści. Jednak choćbym nie wiem jak się starał tłamsić to w sobie, trudno mi jest nie chwytać za pióro. Dręczy mnie ukryte pragnienie podsumowania własnej twórczości.

Jak dla mnie niesamowita książka, pozwalająca zupełnie inaczej spojrzeć na życie autora takiego dzieła, poznać go w lepszych i gorszych chwilach, poznać jego codzienność. Wiedzieliście na przykład, że Bułhakow miał pasierbów, z których jeden mieszkał z nim i jego żoną? Albo że lubił pływać kajakiem? Że cierpiał na nerwicę? Ja jak dotąd nie.

A tu takie perełki wynalezione w necie o tejże książce. Tu i Tu.

Raz słonecznie, raz mniej, jednak nieodmiennie: jak letnio!

Moja najnowsza życiowa refleksja: nie obchodzi mnie co było, nie chcę się zadręczać i zamęczać przeszłością.

Bardziej mnie obchodzi, co mogłabym dla siebie zrobić teraz, by nie martwić się i nie być pełną lęków o przyszłość.

A jak się okazuje, jak się głębiej nad tym zastanowić, to jest przynajmniej kilka takich rzeczy do zrobienia od zaraz.

Przynajmniej wiem, czego chcę i na czym mi zależy.

Bo sama pewnie bym dała szansę...

W przypadku X. niby 'wyłapywałam' stwierdzenia, że się stara bardziej niż ta druga osoba, że coraz bardziej to on dba o to, by ten związek w ogóle istniał, wyjaśnia, rezygnuje z innych rzeczy, staje wręcz na głowie by wspólna teraźniejszość dalej trwała i miała się dobrze. Milczałam, może mając nadzieję, że wysłuchanie kogoś to też pomoc i że w tym przypadku to wystarczy.

Oba związki się rozsypały w drobny mak.

Wiecie, ja strasznie nie lubię się wtrącać w życie innych, w ich decyzje, związki, wybory. Zawsze się boję, że doradzę źle, że ktoś na posłuchaniu moich rad wyjdzie źle i wszystko obróci się przeciwko mnie... Czasem w sumie myślę sobie, że kim ja w końcu jestem by doradzać odnośnie związku, kiedy sama nie mam nikogo.

Zresztą, pewnie inaczej by było, gdyby na pierwszy rzut oka byłoby widać, że czym jak czym, ale zdrowym to jakiegoś związku nazwać nie można, że jakieś przegięcia, czasem wręcz patologia.
A tu... tylko moja intuicja, która coś mi podpowiada.
Tylko? Może aż.

Nie wiem, co bym zrobiła w takiej samej sytuacji... ale za jakiś czas.

Moja blogowa znajoma napisała ostatnio tak:

W naturze ludzkiej leży uporczywe szukanie problemów tam, gdzie ich nie ma oraz kompletna nieumiejętność rozmowy o problemach, które są. Robimy sobie zatem kuku w dość dziwaczny i straszny zarazem sposób: gnębimy siebie i ludzi po to, by znaleźć problem, ale gdy ten problem już jest - zamykamy się na dialog i udajemy, że go nie ma. Takie tam hide and seak na emocjach, jupi.