Margerytkowo

zdjęcie STĄD

Słyszałam same pozytywne opinie o tym filmie, a mimo to ciężko było mi się zebrać, by go obejrzeć. Ja i filmy- to skomplikowane, a co dopiero filmy w kinie... Zmotywowała mnie możliwość zniżki na bilet na maraton filmowy i obejrzenie tego filmu niejako w pakiecie. Pozostałe filmy na ten moment przemilczę (jeśli nie w ogóle), by skupić się jedynie na "Bogach" właśnie.

Sceny nie do zapomnienia?

Filmowy Religa, który na rzucone przez kelnerkę hasło serce nie sługa, odpowiada butnym: to się jeszcze okaże.


Rozmowa dwóch lekarzy:
-Serce jest w Polsce relikwią, nie wie pan?
-Serce to tylko mięsień

Scena kiedy Religa rzuca swoje rzeczy na chodnik i z marszu zaczyna wykonywać masaż serca, a po samym fakcie zapytany kim jest, odpowiada z ręką w klatce piersiowej pacjenta: aaa przechodziłem tędy.

Historia ze świnią i jej sercem...

Jak dla mnie film okazał się idealnym połączeniem poważnych kwestii, rzeczywistej historii polskiej transplantologii i... takiej w sam raz pasującej do tego wszystkiego szczypty dobrego humoru, żartu niepozwalającego by było zbyt poważnie i patetycznie.

A poza tym... po prostu nie sposób nie docenić roli Tomasza Kota, który na ekranie stał się w pełni Religą.

Plus realia tamtych lat. Łał.

Szacun dla twórców takiego filmu.

Wspomnienia... Ostatnio coraz częściej na Waszych blogach czytam wspomnienia, które i mnie poruszają...

I mi nie daje spokoju garstka wspomnień które chcę opisać, za trochę. Pytania, które proszą się wręcz o zadanie a ja nie mam na to odwagi w tej chwili. Jeszcze.

A z drugiej strony... przecież zdaję sobie sprawę, że to przecież tylko przeszłość. Nawet te złe wspomnienia są już przeszłością. Czy naprawdę to, co było wyborem moich rodziców ma aż takie znaczenie i mówi cokolwiek o mnie samej?


Sama siebie chwilami irytuję tym, że za wszelką cenę nieraz chcę zachować dystans, chowam się "w skorupce", mówię że nic nie czuję, że jest jakiś dystans, którego nie umiem przełamać. A tymczasem wystarczy czasem kilka słów, jakiś gest by było cieplej... I przecież tego naprawdę chcę: bliskości. Ciepła.


A jeśli będę się ciągle "jeżyć", nawet tylko w myślach, uciekać... wiem dobrze, że "to się czuje" a przecież chcę, żeby było pozytywnie.


Mówię sobie, że to ta pogoda, że szarość za oknem i brak słońca, potyczki z pracą i pisanie magisterki... i te wszystkie drobiazgi jak szpileczki, które razem doprowadzają do płaczu czasem, choć w pojedynkę to tak niewiele.


Minie. Będzie dobrze.

W końcu doszłam do ładu z moją ulubioną biblioteką:)
To znaczy, że będę mogła wypożyczać z niej 3 książki na raz, dopóki się nie obronię:)
Sukces, tym bardziej, że gdybym się obroniła, nie mogłabym już w ogóle wypożyczać....
Jakiś ład zaczyna się wkradać w moje życie, co bardzo miłe jest. Coraz częściej słucham intuicji i coraz częściej "dostaję" to czego pragnę i o czym marzę...
I najmniej chodzi o pewną niezwykłą książkę, którą dostanę na Gwiazdkę, a która miała się nigdy nie ukazać: wszak Tadeusz Konwicki miał już nie udzielać wywiadów. A tu niespodzianka, kolejna zresztą z jego strony. W dodatku JAK mogłabym nie mieć książki która jest wywiadem-rzeką z autorem, którego lubię a rozmawia z nim facet, którego owszem, znam?
Zastanawiam się, czy to realne, uzyskać dwa autografy na tejże książce jak już ją w łapki dostanę:)

I coraz rzadziej po mojej głowie plączą się takie myśli: 

"Nino się spóźnia. Amelia widzi tylko dwa wytłumaczenia. Pierwsze: nie znalazł zdjęcia. Drugie: nie zdążył go poskładać, ponieważ trzej groźni recydywiści, którzy napadli na bank porwali go jako zakładnika. Udało im się zgubić policyjny pościg, ale Nino spowodował wypadek. Kiedy odzyskał przytomność nic nie pamiętał. Zabrał go kierowca ciężarówki, były więzień. Biorąc Nina za uciekiniera, wsadził go na statek płynący do Stambułu. Tam Nino spotkał afgańskich awanturników i pojechał z nimi wykraść sowieckie głowice nuklearne. Ich ciężarówka wpadła na minę przy granicy z Tadżykistanem. On jeden przeżył. Przygarnęli go mieszkańcy górskiej wioski, gdzie przyłączył się do mudżahedinów. Ale Amelia nie zamierza się denerwować z powodu faceta, który do końca życia będzie jadł barszcz i nosił doniczkę na głowie."

Swoją drogą, obejrzałabym raz jeszcze "Amelię":)

Na początku jakoś mnie nie przekonywało pójście na ten film. Później poczytałam wrażenia Klarki, Moaa też wspomniała, że warto obejrzeć i się skusiłam. I?

Zachwyciłam się.

Uśmiechałam się i wzruszałam. Miałam ciarki na skórze i rozanielony uśmiech. Robiłam się smutna i nie mogłam przestać chichotać.

Nieraz mnie ten film zaskoczył i udowodnił, że "komedia romantyczna" może być zaskakująca, zwariowana a przy tym "do przemyślenia".

Przypomniałam sobie, jak bardzo trudno czasem uwierzyć, że marzenia się spełniają, że ... że jednak czasem, jak bohaterowie czuję się samotna, szukam, kręcę się w kółko i zapominam co dla mnie ważne, co liczy się dla mnie najbardziej.

Zatęskniłam za takim zwyczajnym byciem z Kimś Szczególnym, które tak lekkomyślnie czasem odrzucałam.

Zatęskniłam za rodzinnymi, ciepłymi świętami w pełnym, rodzinnym gronie.

I... rozmarzyłam się.

Chociaż, myślę, że ten film dał mi o wiele więcej niż teraz mi się wydaje.


Uwielbiam to:

http://www.youtube.com/watch?v=2bjIZPdpiIA

http://www.youtube.com/watch?v=V1bFr2SWP1I

Zebrałam się w sobie i obejrzałam w końcu film "Hanami- kwiat wiśni". Do tej pory albo nie miałam filmu bo go poszukiwałam i nawet jak go tanio kupiłam to albo nie miałam czasu i okazji, albo nie miałam samego filmu, bo leżał u mojej siostry... A marzył mi się od dawna.

Zawsze chciałam pojechać z nim do Japonii.
Zobaczyć choć raz górę Fuji.Kwitnące wiśnie. Razem z nim.
Nie wyobrażam sobie oglądać czegoś bez mojego męża.
To tak, jakbym nic nie zobaczyła.
Jak mogłabym dalej żyć bez niego?


Zachwyciłam się. Japońskie krajobrazy. Taniec butoh. Góra Fuji. I te wszechobecne, kwitnące japońskie wiśnie, których delikatne kwiaty tak krótko kwitną i tak szybko się osypują...

-Chcę, żeby moje prochy rozsypano nad morzem.
-Dlaczego tak mówisz?
-Nie wiem. Nigdy o tym nie myślałaś?
-Naprawdę? Czasem nad tym myślę.Ile czasu nam zostało...
Rudi...
-Masz rację.Nie powinniśmy się nad tym zastanawiać...
Na razie mamy szczęście.
-Co chciałbyś zrobić,gdyby nie zostało nam wiele czasu?
-To zdanie: żyj tak, jakby każdy dzień był twoim ostatnim.
-Brednie.Co innego można robić?
-Powiem ci: Nic bym nie zmienił. Zupełnie nic.
Pojechałbym rano do pracy i wrócił do ciebie wieczorem.
To bym zrobił.

Do tego delikatna a jednocześnie zapadająca w pamięć melodia "Little black book" Yoko Kanno.
A to wszystko jako "tło" historii pewnej rodziny w której dorosłe dzieci niewiele widzą o swoich rodzicach, o ich marzeniach i pragnieniach, a rodzice nie wiedzą kim są ich dzieci.

-Tak.Przepraszam...
Jest pani tancerką?
Tancerką Butoh?
-Tak.
-Mam pytanie...
-Słucham.
-Butoh to taniec cieni.
-Ja nie tańczę. Cienie tańczą.
Patrz. Twój cień tańczy.
Nie wiem, kim jest cień.
Halo! Kim jesteś?
Nie odpowiada.
Każdy może tańczyć Butoh.
- Nie.
-Tak.
Każdy może.
Każdy ma cień.
Starzy i młodzi.
Kobiety i mężczyźni.
Wszyscy żywi.I wszyscy zmarli.
W tym samym czasie.
Tańczę z umarłymi.
-Kto umarł?
-Moja matka.
-Kiedy?
-Wczoraj minął rok.
Bardzo lubiła telefon.|Różowy telefon.
Zawsze rozmawiała z rodziną.
-Moja żona też dużo telefonowała.
Trójka dzieci. Dużo telefonowania.
-Teraz rozmawiam z matką przez telefom.
Cały czas.
Jest we mnie.
Gdzie twoja żona?
-Nie wiem.
Nie wiem, gdzie jest.
-Ty masz wspomnienia, przeszłość,wspomnienia z przeszłości.
My mamy wiatr.
Ciągle widzę twoją...
Trzymaj, tak, trzymaj!
Znajdziesz wiele cieni.
Wewnątrz samego siebie.
Cienie odchodzą
Tak.Trzymaj, trzymaj, łap!
Złap cień.Poczuj jego dotyk.
Lepiej jest tańczyć bez płaszcza.
-Nie.
To... to nie moje.
To mojej żony.
Jak ci na imię?
-Yu (ang. - "ty").
-Nie ja. Ty!
-Jestem Yu.
-Jesteś mną?
- Nie, mam na imię Yu!
- Aha.
-A ty jak masz na imię?
-Rudi.
-Rudi? Rudi... Rudi!

Mam wrażenie, że o tym filmie napisano już wszystko i to, co napiszę ja, nie będzie niczym nowym. Może jednak?
Dla mnie ten film był po prostu magiczny.
Nie powiem, był smutny momentami, za to nie wiem, jak to możliwe, że był też na swój sposób pozytywny, niósł ze sobą zupełnie inne niż zazwyczaj spojrzenie na śmierć, nie jako przerażającą chwilę, ale coś co jest obok, nieustannie, że ci, którzy odeszli, są obok nas, nawet jeśli ich nie widzimy... Idealnie przypomina mi się wiersz księdza Jana:


O stale obecnych

Mówiła że naprawdę można kochać umarłych
bo właśnie oni są uparcie obecni
nie zasypiają
mają okrągły czas więc się nie śpieszą
spokojni ponieważ niczego nie wykończyli
nawet gdyby się paliło nie zrywają się na równe nogi
nie połykają tak jak my przerażonego sensu
nie udają ani lepszych ani gorszych
nie wydajemy o nich tysiąca sądów
zawsze ci sami jak olcha do końca zielona
znają nawet prywatny adres Pana Boga
nie deklamują o miłości
ale pomagają znaleźć zgubione przedmioty
nie starzeją się odmłodzeni przez śmierć
nie straszą pustką pełną erudycji
nie łączą świętość z apetytem
bliżsi niż wtedy kiedy odjeżdżali na chwilę
przechodząc obok z niepostrzeżonym ciałem
ocalili znacznie więcej niż duszę

Jan Twardowski