Τὴν ἴδια σπιθαμὴ γῆς
Θὰ ὑπερασπιστοῦμε
Μὲ τὰ χέρια μὲ τὰ
πόδια
Μὲ τὰ νύχια μὲ τὰ
δόντια
Μὲ τὴν ψῆφο μὲ τὰ
λόγια
Θὰ ἀναμετρηθοῦμε
Σὲ κατώφλια σὲ
ἀνώγεια
Σὲ μπαλκόνια σὲ αὐλὲς
Σὲ πλατεῖες σὲ ὑπόγεια
Συνοικίες γειτονιές
Τὶς βαθιὲς πληγὲς τοῦ χθὲς
ἀνταμώνουμε μὲ λάδι
μὲ κρασὶ συντροφικό
Χειρώνακτες σμιλεύουμε
Τὸ αὔριο μὲ πηλὸ
Τὸ αὔριο μιᾶς σπιθαμῆς γῆς
Ποὺ μᾶς στεργιώνει
Χρέος μας στὸ χελιδόνι
Στὰ σπλάχνα μας τ’ ἀποδημητικὰ πουλιά
Στοὺς γονεῖς μας στὰ παιδιά
Αὐτὴ τὴ σπιθαμὴ γῆς
Θὰ τὴν ὑπερασπιστοῦμε
Ἐδῶ θ’ ἀνθίσουν πάλι
Τ’ ἁγιοκλήματα, οἱ δάφνες
Οἱ βασιλικοί.
