Δεν είμαι φωτογράφος. Μεριάζω με σέβας όταν βλέπω επαγγελματίες, κάνω χώρο. Είμαι απλά πολίτισσα. Και ως πολίτισσα μετέχω στα κοινά. Είναι κάποιες στιγμές κοινές που δεν θέλει κανείς να λησμονήσει, που τις καταγράφει σαν σε προσωπικό ημερολόγιο. Σαν τη σημερινή μέρα. Λιγοστές φωτογραφίες, μια σπασμένη πολιτική αφήγηση από έναν άνθρωπο που βρέθηκε απλώς εκεί. Βρέθηκε, γιατί πήγε.
Αυτές οι δουλειές γίνονται νύχτα, κι οι πολίτες τις πληροφορούνται συνήθως το επόμενο πρωί. Χαράματα, και διαταράχθηκε μια συνηθισμένη μέρα, αναβλήθηκαν δουλειές αναπόδραστες, η ήρεμη φιλοσοφική διάθεση του πρωινού καφέ χάθηκε στη στιγμή, μόλις το έμαθες:
Χτύπησαν την ΕΡΤ.
Κυκλοφορείς με ρυθμό jogging στα social media, όσο για να βεβαιωθείς, μα δεν χασομεράς καθόλου. Κατευθύνεσαι εκεί, εκεί όπου νιώθεις υποχρέωση να είσαι.
Θα ήταν μια συνηθισμένη μέρα και το ρεύμα των εργαζομένων αδιατάραχο θα κυλούσε στις δουλειές, αν το κλειστό ρεύμα της ανόδου δεν φώναζε από μακριά, πως κάτι τρέχει.
Παρκάρεις κι εσύ μακριά, και τρέχεις.
Μέρα λαμπρή μα μοιάζει σαν υπόθεση λιγοστών εργαζομένων κι ενός συναφιού δημοσιογράφων, σκέφτεσαι. Ίσως όμως πάλι αν κάποιος μόλις νωχελικά τεντώνεται, να βλέπει μόνο τον ολόλαμπρο, υποσχόμενο ουρανό, και δεν μπορεί να ξέρει τι ανησυχίες μοιράζεται τούτος ο κόσμος, ο κοντά στην πύλη. Πρωί ακόμη, μουδιασμένα ανακλαστικά, πολιτική κόπωση.
Η βροχή αρχίζει, σε αδιάψευστη μέρα και ώρα, και το κουρελιασμένο πανώ "Εργάτες [ενωμένοι] ποτέ [νικημένοι]" διαψεύδει ήδη την πραγματικότητα της νίκης, διαψεύδει και την ελπίδα ίσως, μαρτυρεί πιθανώς μονάχα τα κουρέλια που απομείναμε.
Βρέχει για τα καλά, και οι λιγοστοί πολίτες, που δεν θέλουν να λακίσουν, τρυπώνουν στα υπόγεια γκαράζ, ανάμεσα στις κλούβες.
Δεν έχει θέα εδώ, δεν έχει αέρα, αλλά μπορείς να δεις λιγάκι στη βιτρίνα που αντανακλά στο βάθος την κατάσταση. Σίγουρα τη διάλεξαν τη μέρα βροχερή, κι ο κόσμος δυσκολεύεται.
Για καλή τύχη δεν κρατάει πολύ η βροχή. Βρεγμένο το οδόστρωμα, μα ο ουρανός καταγάλανος και πάλι. Μόνο ο ουρανός μοιάζει σημείο σταθερό στην τοπιογραφία των τελευταίων χρόνων.
Κόσμος υπάρχει κι άλλος στην Πλατεία Αγίας Παρασκευής, μα οι κλούβες και τα ΜΑΤ δεν αφήνουν κανέναν να περάσει.
Ξαναμαζευόμαστε κοντά στην πόρτα, ο ένας δίπλα στον άλλο. Μιλάς με ανθρώπους κι αφουγκράζεσαι.
Ο Γιώργος Κογιάννης, τέως διευθυντής ειδήσεων, είναι και σήμερα εκεί. Δεν λείπει το κουράγιο, δεν λείπει χαμόγελο στους εμπειροπόλεμους.
Τα όπλα μας είναι λοιπόν τόσο διαφορετικά, όσο χτυπητή είναι η αντίθεση στα χρώματα.
Η πόρτα της ΕΡΤ με χειροπέδες, η δημοκρατία αιχμάλωτη.
Πρέπει να φύγω, έχω κατεπείγουσες δουλειές. Ο ουρανός έχει ανοίξει και κόσμος έρχεται. Οι άνθρωποι της ενημέρωσης είναι εκεί, φορέας και θέμα του ρεπορτάζ.
Ήθελα να το μοιραστώ, κι ας σημάνει ξενύχτι το βράδυ. Σκυτάλη είναι, την παραδίδω.
