Το ρολόι τρέχει, ο καιρός περνάει, δίχως να κοιτάει τη δικιά μας μελαγχολία...
Αλλά ενώ κατανοώ βαθύτατα τον ανθρώπινο φόβο μπροστά στο άγνωστο, τον δισταγμό του να ξεβολευτεί από τον οικείο του χώρο, να διαβεί άγνωστα μονοπάτια, ενώ γνωρίζω πώς οι πραγματικοί ταξιδευτές είναι πραγματικά ελάχιστοι, υπάρχουν φορές που όλοι αναγκαζόμαστε να ταξιδέψουμε παίρνοντας στην πλάτη μας παιδιά και γέρους...
Σκεφτείτε την Ευρώπη στη σχεδιαζόμενή της εξέλιξη, ενός υπερυπουργού Οικονομικών για όλη, σκεφτείτε την αντιπροσωπευτικότητα αυτών των όλων και πιο συγκεντρωτικών θεσμών, σκεφτείτε τη θέση μας στην περιφέρεια και την ισχνή φωνή μας. Δεν θα είμαστε σε καμιά ελληνική δημοκρατία, αλλά σε μια γερμανική αυτοκρατορία με υπηκόους πολλών κατηγοριών.
Απλώς αφήστε τη φαντασία σας να μιλήσει, ακούστε το κάλεσμα το πιο βαθύ μέσα σας και αναλογιστείτε αν αυτό είναι το μέλλον που μας ταιριάζει, στην καλύτερη και πιο ευνοϊκή των περιπτώσεων.
Ο υπεσχημένος παράδεισος θα είναι η πιο ανελαστική πρόσδεση στα βάθη της κόλασης...
Το γυαλί έχει ραγίσει. Η εναλλακτική δεν είναι μια νέα εξάρτηση, δεν μπορούμε να περιπέσουμε σε κανενός είδους ετεροκαθορισμό. Μπορούμε όμως να πετύχουμε το σεβασμό των γύρω ξεκινώντας από τον αυτοσεβασμό μας.
Παρότι είναι πολύ βαρύ για τις δικές μας πλάτες, είναι η ιστορική μας κλήση να γίνουμε ένα παράδειγμα. Αντιπαράδειγμα στην υποβάθμιση της δημοκρατίας στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.
Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο. Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, δεν είναι ρομαντική φενάκη, είναι κατεξοχήν πολιτική αντίληψη και πράξη.
Αύριο ίσως θρηνήσουμε, δίχως μεγάλη ειλικρίνεια, με δάκρυα κροκοδείλια, μια χαμένη ευκαιρία.
