απαισιοδοξία

η κρίση είναι ένα θέμα. η σωστή ή λάθος διαχείριση της εκ μέρος των όποιων πολτικών είναι επίσης ένα θέμα. όμως - και με αφορμή το προηγούμενο μου ποστ - εμείς οι ίδιοι είμαστε ικανοί να προχωρήσουμε στη δημιουργία μιας πιο δίκαιης, πιο ευνομούμενης, πιο σωστής -στη λειτουργία της -πολιτείας ;
η προσωπική μου απαισιοδοξία οφείλεται εν πολλοίς στο ότι δυσκολεύομαι να πιστέψω στο τελευταίο.
η υπερβολική ανοχή που κάποιοι -επειδή έτσι τους βολεύει- έχουν ονομάσει ελευθερία, μας έχει μετατρέψει σε μια άναρχη κοινωνία, όπου οι νόμοι ισχύουν για τους δειλούς και τους έχοντες χαμηλή νοημοσύνη και γενικότερα για όσους δεν είναι αρκετά μάγκες για να περάσουν το άδικό τους.
δεν μ'ενδιαφέρει πώς θα κριθεί ένα κείμενο σαν αυτό που τώρα γράφεται ή κι εγώ η ίδια...
αν χαρακτηριστώ αφοριστική ή εχθρική απέναντι στη ράτσα μου που συχνότατα δεν με εκφράζει καθόλου
όχι όταν δίπλα μου κακομαθημένος νεαρός τρώει την τυρόπιτα και πετάει το χαρτί κάτω. όχι όταν ο κάθε ένας παρκάρει όπου βρει, κλείνοντας δρόμους, κλείνοντας άλλους οδηγούς ή καταργώντας μου το ήδη στενό πεζοδρόμιο. όχι όταν το κάπνισμα τελικά επιτρέπεται παντού και αλίμονο σου αν υποστηρίξεις το αντίθετο.
στην Κρήτη λέει πυροβόλησαν λαθροκυνηγοί εναντίον αστυνομικών...
εντυπωσιάζεται κανείς από την είδηση ;
εντυπωσιάζεται από το θράσος της παρανομίας να θέλει να επιβληθεί του νόμου ;
εντυπωσιάζεται κανείς από οποιοδήποτε είδος παρανομίας που καθημερινά μαθαίνουμε ότι συμβαίνει ή ανεχόμαστε;

είμαστε μια κοινωνία ανοχής. μόνο που δεν συνειδητοποιούμε ότι τελικά αυτό που ανεχόμαστε είναι η υποβάθμιση της ζωής μας.
μας αρέσει να κομπάζουμε για τη σπουδαία ιστορία μας, τον εξαιρετικό πολιτισμό μας και τη μοναδική ανθρωπιά μας, αλλά αυτήν την τελευταία την αποκαλύπτουμε σε εξαιρετικές περιπτώσεις μονάχα

δεν ξέρω αν θα καταλάβουμε μια μέρα πως είμαστε ίσοι απέναντι στους άλλους. και πως τους οφείλουμε σεβασμό.
ούτε γνωρίζω πόσους αιώνες εκπαίδευσης χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε την αξία των νόμων και την επιμονή μας στην εφαρμογή τους.

καπνός

Μπαίνω σήμερα στο λεωφορείο και σε λίγη ώρα ενοχλούμαι από μια δυσάρεστη μυρωδιά. Γυρίζω το κεφάλι προς τη μεριά από την οποία προέρχεται και διαπιστώνω πως κάποιος παραδίπλα καπνίζει. Του λέω ορθά κοφτά πως αυτό απαγορεύεται. Αντί να το σβήσει πηγαίνει προς το παράθυρο και συνεχίζει.

Δεν είναι  η πρώτη φορά που συναντώ αυτήν την απαξιωτική συμπεριφορά . Τελευταία συναντώ κόσμο που καπνίζει και στα υπόλοιπα ΜΜΜ ακόμη και μέσα στα δημόσια ασανσέρ του μετρό.

Συνήθως οι εκφραστές αυτής της συμπεριφοράς είναι αλλοδαποί και διάφοροι επαίτες του μετρό.

Ό,τι και να πω σ'αυτήν την περίπτωση θα θεωρηθεί ρατσισμός. 

Εγώ βέβαια δεν το αντιλαμβάνομαι έτσι. Ο δικός μου ρατσισμός αρχίζει και σταματά εκεί που ο άλλος δε με σέβεται.Δε με νοιάζει ποιος είναι αυτός ο άλλος. Για μένα είναι απλά κάποιος που δεν έχει μάθει να σέβεται τους κανόνες της κοινωνίας στην οποία βρίσκεται, άρα να επιστρέψει στα βουνά ή στα δάση από τα οποία κατέβηκε. Η εθνικότητά του μου είναι αδιάφορη.

Δεν ξέρω τι άλλο θα φέρει αυτή η οικονομική κρίση, αλλά μέχρι τώρα εκτός από άδεια πορτοφόλια και κρύα σπίτια δείχνει να επιτίθεται και στους στοιχειώδεις κανόνες σεβασμού και γενικά σε μια επιστροφή σε πιο άγρια ήθη. Δεν είναι μόνο το κάπνισμα. Είναι κάθε μορφή μη σεβασμού του άλλου και κάθε αγενής τρόπος έκφρασης. Νιώθω πως αιώνες πολιτισμού καταρρέουν με τρομερή ευκολία μόλις τα πράγματα πάψουν να είναι ρόδινα.

Είναι λυπηρό.

γρατσουνιές

ίσως να μην έχει καμία σημασία ότι στους τοίχους μου δεν υπάρχει κανένας πίνακας.
ότι τα πράγματα μου είναι μισά εδώ, μισά αλλού και άλλα χαρισμένα σε λάθος ανθρώπους.
ότι τις κυριακές η μοναξιά πονάει. καμιά φορά και τις τρίτες.
ότι μικρά ή μεγάλα,  έμψυχα ή  άψυχα μείνανε όλα με τις γρατσουνιές τους
...
αυτά, δεν θέλω κανείς να τα πάρει. τα άλλα ναι. ελεύθερα.
...
στους γιατρούς θα μάθαινα πρώτα να ακούνε, πρώτα να ακούνε.
η θεραπεία έρχεται μετά. ή δεν έρχεται ποτέ.
αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία όταν ξέρεις το εφικτό και το ανέφικτο
...
ακούω are you coming back ?
...
ούτε το μπλε του ουρανού . μόνο ένα όραμα φυγής. κούτες, πράγματα, αντίο. να μπορούσα
...
 μου λέει τα πιο ωραία λόγια /// πώς ζούσα πριν ; ///
πώς ζούσα χωρίς εσένα
...
κάποιες φορές παίρνεις έναν δρόμο επιστροφής, νομίζοντας πως γυρίζεις σε κάτι φιλόξενα οικείο.
που δεν υπάρχει παρά μόνο στις αναμνήσεις σου
...
είχε μια τρικυμία στο βλέμμα εκείνη η εικόνα, μου θύμισε μια φωτογραφία δική σου.
εντελώς τυχαία άνοιξε μία είδηση από κάτω , από αυτές που διαβάζουμε συχνά τελευταία  σ'αυτόν τον τόπο. μου'ρθε να γελάσω δυνατά
τι αντίθεση! της ομορφιάς με το γελοίο
...
 ένας βάλτος που όλο και περισσότερο μοιάζει με κινούμενη άμμο
...

παρασκευοσαββατιάτικα

από τότε που το άκουσα σ'εκείνη τη διαφήμιση με στοίχειωσε. κι όλη η εικόνα της χειμωνιάτικης μέρας. και της μοναχικής θαλπωρής εντός.
///
συχνά νιώθω πως όλα είναι λάθος σ'αυτόν τον τόπο. εκτός από λίγη ποίηση. και μερικά τραγούδια. και μερικές μέρες καλοκαιρινές μακριά από την πολλή ανθρωπίλα.
///
ίσως οι μεγαλύτερες αρετές στον άνθρωπο - σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο- να είναι η ευσυνειδησία και η ευαισθησία. ευφυία δε χρειάζεται πολλή
///
κρίμα που το καλοκαίρι δεν κρατά για πάντα. το φθινόπωρο είναι γυμνό χωρίς φυλλοβόλα και ο χειμώνας σε μια  γκρίζα και άχαρη πόλη μοιάζει ανεπιθύμητος επισκέπτης
///
 το μυαλό μου χάνει όλο και περισσότερο από φαιά ουσία. ξεχνάω, δεν καταλαβαίνω απλές έννοιες του άλλοτε. γερνάω.
///
ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις το αποδέχεσαι.  ήττα ;
( είναι )
///
 βρίσκω το with love from L.
///

αφήνοντας τον καιρό να τρέχει

την τελευταία φορά που έφυγα από τη Σ. ήμουν γεμάτη νοσταλγία πριν ακόμη φύγω. όπως και στην Τ.
ακουμπούσα στα μεταλλικά καθίσματα, εκεί που μια μέρα έχασα την ομπρέλα μου, ρουφούσα τον αέρα και την απέναντι οικεία γκριζάδα και κάτι μέσα σκιρτούσε για ό,τι άφηνα . είχε υφανθεί ένα παρελθόν  σε δύσκολους καιρούς, που βάραινε ευχάριστα στη σκέψη , και ζητούσε αντίτιμο πριν τη φυγή.
ήταν μικρά λιμάνια σε τρικυμισμένους καιρούς. αλλά και σε καλούς καιρούς.
τώρα γνωρίζω πως το να αποχαιρετάς ένα μέρος  δεν είναι ποτέ το ίδιο.
κάποτε νομίζεις πως οι αποχαιρετισμοί  είναι οριστικοί ....
μετά...μπορεί και να ευχόσουν να ήταν

....
οι μέρες κυλούν με έναν τρόπο θλιβερό, θα έλεγα, έτσι που χωρίς σκοπό τις διώχνω. βιάζομαι να 'ρθει ο χειμώνας, βιάζομαι να φύγει και τελικά αυτό που διώχνω είναι πολύτιμος χρόνος

σήμερα επιτέλους ο ουρανός πήρε ένα χρώμα που πιο πολύ μου πάει.
στο τρένο οι εικόνες φεύγουν τρέχουν...δεν τις βλέπω
όσο μεγαλώνεις το βλέμμα θολώνει, οι λεπτομέρειες χάνονται

....
6 νοεμβρίου
μιαν άλλη μέρα σαν σήμερα μπήκα σ' έναν δρόμο λάθος .
 κι όλη μου η ζωή στηρίχτηκε σ'αυτό το λάθος.
...
το πρωί σκεφτόμουν την έκπληξη που με περίμενε στη θέαση εκείνων των βράχων.
δεν ξέρω γιατί το θυμήθηκα. οι αναμνήσεις αρχαίων συναισθημάτων χάνονται ολοένα
.
...
για δύο πράγματα δεν έχω μετανιώσει ποτέ.
δύο αποφάσεις που με έφεραν κόντρα με ό,τι αγαπούσα. και με ό,τι μέχρι τότε με προσδιόριζε.
έπρεπε.
χρόνια μετά σκέφτομαι, ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς

γι'αυτό και δε θα είχα ποτέ να συμβουλεύσω κάποιον νέο...τι να κάνει ; πού να πάει ; πώς...
ας κάνει ό,τι θέλει με την ζωή του
μόνο να'ναι δική του η απόφαση , δική του και η ευθύνη
...