λοταρία

η πανηγυριώτικη κυβέρνηση σήμερα σε όλο της το μεγαλείο :
λοταρία

αντί για μισθούς
αντί για συντάξεις
αντί για παροχές υγείας
αντί για βοήθεια σε πραγματικά αναξιοπαθούντες
που γίνανε αναξιοπαθούντες χάρη στους παραπάνω

ίσως στο τέλος  όλοι οι "μισθοί" να είναι αποτέλεσμα κληρώσεων
ίσως να σκεφτούμε και hunger games σε διαφορετική βερσιόν
ή και στην ίδια

λοταρία
για αποδείξεις που κόβει το σούπερ μάρκετ
τη στιγμή που οι αποδείξεις από γιατρούς δε θα λαμβάνονται πλέον υπόψιν στη μείωση του φορολογητέου εισοδήματος
όπως και όλων τον ελεύθερων επαγγελματιών που δηλώνουν μηδενικά εισοδήματα

ελλάς το μεγαλείο σου..... το δεξιό, το αριστερό, το κεντρώο....
έχει διαφορά ;

τελικά η ιδέα για hunger games ίσως να μην είναι και τόσο άσχημη
ούτε τόσο άστοχη

περί διαλόγου (ελληνικού)

Προσπαθούσα χτες να κάνω έναν διάλογο. Και πριν από λίγο επίσης. Με διαφορετικά άτομα, για τελείως διαφορετικό λόγο.
Δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα.
Ο λόγος : Οι περισσότεροι Έλληνες συνομιλητές δεν μπορούν να ακούν. Θέλουν μόνο να μιλούν οι ίδιοι. Ενώ τους αφήνεις να ολοκληρώσουν με την ησυχία τους την σκέψη τους, μόλις πας να μιλήσεις εσύ, σε διακόπτουν, δίχως καν να το αντιλαμβάνονται, και είτε σου απαντούν κάτι εντελώς άσχετο γιατί δεν έχουν ακούσει την ερώτηση ή το σχόλιο σου, είτε συνεχίζουν νοερά από εκεί που πριν από λίγο οι ίδιοι διέκοψαν τον εαυτό τους.
Αποτέλεσμα ; Δεν υπάρχει επικοινωνία.

Ο διάλογος που στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης θεωρείται κάτι απλό, άλλωστε δεν είναι και τόσο δύσκολο να μάθεις να ακούς τον άλλον, εδώ βρίσκεται σε πρωτόγονα στάδια. Όποιος υψώνει περισσότερο τη φωνή του κερδίζει , όπως και όποιος κατέχει καλύτερα τη γλώσσα του λιμανιού.
Στις δε δημόσιες αλλά και μη δημόσιες υπηρεσίες όποτε έχεις μία απορία, είναι σαν να ακούς τις αυτοματοποιημένες απαντήσεις που ακούς στις διάφορες τηλεφωνικές υπηρεσίες.

φθινόπωρο

Τον τελευταίο καιρό οι μέρες ξεκινάνε όλες ηλιόλουστες , σαν υποσχέσεις καλοκαιριού, για να καταλήξουν εκεί κατά το μεσημέρι βαριά συννεφιασμένες. Σαν τη ζωή μας ένα πράγμα. Που άλλα περιμένουμε στο ξεκίνημα και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι έχουμε προχωρήσει πολύ κι έχει συννεφιάσει.
 Ίσως γι'αυτό ο Νοέμβρης να είναι ο πιο μελαγχολικός μήνας.
...
Πάντα ήταν μελαγχολικός. Απλά ίσως να μην είχε τόσο βάρος. Φθινοπωριάσαμε .
Παρακολουθώ το παιχνίδι του ήλιου ανάμεσα στα σύννεφα. Μετά μένουν μόνο σύννεφα.
...
Φέτος διάβασα μέχρι τώρα 22 βιβλία. Ξεχώρισα την τετραλογία του Zafon και το βιβλίο για τον Οβ του Backman.. Είναι αυτά που κάποτε θα ξαναδιαβάσω. Για τη μαγεία, την ομορφιά της αφήγησης, τη φαντασία τα πρώτα. Επειδή μεγαλώνω.... το τελευταίο. Κι επειδή η αγάπη θα είναι πάντα η μόνη δύναμη που θα κινεί τον κόσμο. Μου. Κι επειδή πονάει.
...
Τα βιβλία που περισσότερο με απογοήτευσαν, ίσως γιατί το πρώτο τους έμοιαζε πολλά υποσχόμενο, η τετραλογία της Νάπολης της Ferrante. Ανούσια φλύαρα τα υπόλοιπα. Ειδικά ο δεύτερος και ο τρίτος τόμος. Τόσο γυναικείο ημερολόγιο και τόση υπερανάλυση δεν αντέχεται.
...
Κουβέντα να γίνεται
-Θα πάρει μέρος και η Χ στον Μαραθώνιο, δλδ όχι τον κανονικό, στα 5000μ
-Μπράβο της
-Μου είπε πως κάθε φορά που τρέχει της δίνουν κι ένα μετάλλιο για τη συμμετοχή.
-Τι ήθελες να της δώσουν, 500ρικο ;
-Αν δίνανε 500ρικο θα έτρεχα κι εγώ.
-Πολλοί θα τρέχανε, αλλά σιγά μην τους περισσεύουν 500ρικα
-Εδώ κάνεις λάθος. Έχουνε. Αλλά όλο το θέμα είναι να μην σου δώσουν κάτι για το οποίο  αγωνίστηκες. Το θέμα είναι να σου το δώσουν καλλιεργώντας σου την εντύπωση ότι ευνοήθηκες.
...
...
Χτες φύσηξε ένα απαλό αεράκι και τα φύλλα της λεύκας μας άρχισαν να πέφτουν σαν χρυσή βροχή. Άλλοτε κάθετα, άλλοτε οριζόντια σα θύελλα, γέμισαν τα μπαλκόνια μας.
...

για την αγάπη και την απώλεια

"Αυτός ήταν ένας άνθρωπος του άσπρου και του μαύρου.
Και αυτή ήταν το χρώμα. Για αυτόν ήταν όλα τα χρώματα."

Ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Οβ, Fredrik Backman

( μερικές φορές τα πιο δυνατά συναισθήματα κρύβονται στα πιο απίθανα αναγνώσματα. από τα πιο ωραία βιβλία φέτος )

November , 7

για νόμους κι άλλα ευτελή

αποβραδίς ακούω τα καινούρια πρόστιμα του κοκ για παραβιάσεις κόκκινου, ομιλία στο κινητό, παράνομο προσπέρασμα....
την άλλη μέρα παρακολουθώ με απάθεια τον οδηγό του λεωφορείου να κρατά με το ένα χέρι το κινητό ενώ συζητά για σπαστικές κολίτιδες και νοσοκομεία. είναι εντελώς βυθισμένος στα προβλήματα που τον απασχολούν ενώ πλησιάζει επικίνδυνα σε κάθε φανάρι τα προπορευόμενα οχήματα.
αλλά το θλιβερό της υπόθεσης δεν είναι αν εκείνη την ημέρα αποφύγαμε ένα ατύχημα ή κι αν ακόμη αυτό συνέβαινε.
το θλιβερό είναι η στάση μας, η παραδοχή μας ότι δεν υπάρχει Νόμος παρά μόνο όταν εξυπηρετεί με εύκολο τρόπο την κλοπή που εφαρμόζει το κράτος εις βάρος μας κι όταν αυτό θέλει να τιμωρήσει επιλεκτικά, είτε για παραδειγματισμό, είτε για να εδραιώσει την (εκάστοτε) προσωρινή κυβερνητική εξουσία.
το θλιβερό είναι η απάθεια. 

μιλούσαμε γενικά για τη δουλειά (εκείνη αρκετά πιο νέα και κυρίως νέα στον χώρο μας) , όταν ξαφνικά την άκουσα να μου λέει : " με απογοητεύεις με αυτό που μου λες. πίστευα πως υπάρχει μια αξιοκρατία ".
σ'αυτό το σημείο η έκπληξη πέρασε από εκείνη σε μένα. πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη τόσο "αθώοι" άνθρωποι ; στην Ελλάδα ; μετάνιωσα που άθελά μου την κατέβασα από το ροζ της σύννεφο. ας το έκανε κάποιος άλλος. κάποτε. ή ας έπεφτε απότομα. όπως εγώ. κάποτε.