πρωινό

ζαλισμένη ήμουν το πρωί
με έτρωγε μια αδικία κι άφηνα αφηρημένη το βλέμμα να παρασυρθεί από κινούμενες εικόνες του κόσμου που ξυπνάει.
την είδα να έρχεται κουτσαίνοντας προς το παγκάκι της στάσης κι έκανα χώρο να καθίσει. με ευχαρίστησε. μου χαμογέλασε. και μέσα σ'αυτό το χαμόγελο της μαυροφορούσας, ζαρωμένης γριούλας, τόσο όμοιο με αυτό της γιαγιάς μου, έδιωξα την αδικία και τη θλίψη του πρωινού.

lost in translation

Ο Γ έζησε  κάποια χρόνια στο Μόναχο. Πολύ καιρό πριν. Δε μιλάει καλά τη γερμανική γλώσσα, αλλά ώρες ώρες τον ακούω να αναπολεί τη ζωή του εκεί με νοσταλγία.
Σε ένα δυο χρόνια βγαίνει στη σύνταξη.

- Τι λες για το Αμβούργο; Δεν είναι καλά εκεί ;
- Καλά είναι. Αν βγαίνεις οικονομικά , καλά είναι.
- Ας είναι και λίγο φτωχικά, δεν με πειράζει, μόνο να φύγω από εδώ από αυτήν τη μιζέρια. Έβαλα την άλλη φορά στο μπαλκόνι μου ένα πανί να μην βλέπω τους απέναντι. Μετά δεν άντεξα το έβγαλα. Παρατήρησα τις εικόνες γύρω. Βρόμικες πολυκατοικίες, στο απέναντι μπαλκόνι ένα σκουριασμένο ποδήλατο, παντού σκουπίδια, τα μηχανάκια πάνω στο πεζοδρόμιο....
Βγαίνεις έξω και δεν έχεις πού να περπατήσεις.Το Αμβούργο πρέπει να είναι ωραίο, έτσι δεν είναι ;
- Ναι είναι ωραίο, αλλά προτιμώ τη Στουτγκάρδη
- Δε μου αρέσει. Κάνει γούβα. Πολύ κλειστή.
- Μα είναι ωραίοι οι λόφοι με τα αμπελάκια.
- Πάντως εδώ δεν αντέχεται, Σε πιάνει η ψυχή σου.
- Είπαμε....αν βγαίνεις...
- Μπορώ και με τα λίγα εγώ. Δε χρειάζομαι ακριβό σπίτι. Να μη βλέπω αυτή τη μιζέρια στα πρόσωπα, να βγαίνω και να ανοίγουν τα μάτια μου.
Εσύ δεν το σκέφτεσαι ;
- Το σκέφτομαι.
- Έχει και τη θάλασσα.
- Ναι, έχει και ποτάμι,
- Είναι ωραίο το Αμβούργο, ε;
- Λίγο κρύο κάνει το χειμώνα.
- Δεν πειράζει
......

στη Γερμανία συχνά αισθανόμουν ανασφαλής, γιατί δεν μιλούσα τη γλώσσα όσο καλά θα ήθελα...τελικά όμως καταλαβαινόμασταν μια χαρά. κυρίως ήξερα τι ακριβώς έλεγε ο απέναντί μου και τι μπορεί να ζητούσε. εδώ όσο τέλεια και να μιλάς τη γλώσσα , συχνά είναι αδύνατον να συνεννοηθείς.

......
π.χ. ξέρει κανείς πώς θα υποβάλλει φέτος την φορολογική του δήλωση ;
σε εποχές που  θέλουμε να δείξουμε ότι η εικόνα της Ελλάδας αλλάζει και βαδίζουμε ολοταχώς προς την ανάπτυξη και την πρόοδο (sic !).... βγάζουμε πρώτα τις καταληκτικές ημερομηνίες υποβολής των φορολογικών δηλώσεων (με σκοπό να τις παρατείνουμε ) , στη συνέχεια  στέλνουμε τους ραγιάδες να σχηματίσουν ουρές για να αποκτήσουν εμπρόθεσμα κλειδάριθμους γιατί δεν μπορούσαμε να τους τους ζητήσουμε 1-2 μήνες νωρίτερα, έπειτα θυμόμαστε ότι θέλουμε να δηλωθούν και οι τόκοι των καταθέσεων , αλλα δεν ξέρουμε ακόμη από ποιο ποσό και πάνω (περίμενε ντε να το συζητήσουμε, έχουμε χρόνο...αφού είπαμε θα δώσουμε παράταση) και επιπλέον δεν ενημερώσαμε και τις τράπεζες για να τις στείλουν στους πελάτες τους για να σχηματιστούν κι εκεί εξίσου ωραίες ουρές και τελικά ανακαλύπτουμε ότι οι συνταξιούχοι δεν έχουν πάρει ακόμη τις βεβαιώσεις αποδοχών τους (τι, μόνο με δυο ουρές θα την βγάζανε οι συνταξιούχοι δλδ ;)

........

Γ πότε φεύγουμε για Αμβούργο ;

" ώστε εδώ ήταν όλο το φως κρυμμένο ;"

- Μπορείς να έχεις λιγότερα πράγματα....

Το θέμα όμως είναι ότι σήμερα κανείς μας δεν έχει λιγότερα πράγματα. Όλοι έχουν πολλά πράγματα, που τα στριμώχνουν σε μικρά σπίτια, μέχρι που εκείνα γεμίζουν ασφυκτικά. Δε μου αρέσουν τα ασφυκτικά σπίτια. Θέλω τους χώρους άδειους και λιτούς με λίγα - ελάχιστα να φαίνονται ,τα τελείως απαραίτητα και με πολλούς αποθηκευτικούς χώρους σε σημεία μη εμφανή.

Όμως εσένα σε αγάπησα γιατί μπορείς να χωρέσεις τη ζωή σου σε έναν ναυτικό σάκο. Και μαζί σου μπορώ κι εγώ να χωρέσω  τη ζωή μου σε έναν ναυτικό σάκο. Ή  έστω σε δυο βαλιτσούλες μικρές. Από αυτές που μπορώ να σηκώσω.

.....
Στο ενδιάμεσο, έτσι άπληστοι που είμαστε οι άνθρωποι, θα ονειρεύομαι  γυάλινα σπίτια στις ακτές της Αφρικής ή σε κάποιο νησί της Μεσογείου με θέα τη θάλασσα και φως παντού .