απέναντι

Μια μέρα που ο ήλιος έκανε τον ιδρώτα να κυλά ασταμάτητα σε κάποιες γεωγραφικές συντεταγμένες, που σήμερα μοιάζουν αλλόκοτα μακρινές, μια ψηλή νέα γυναίκα  μου πρόσφερε μια χειροποίητη πλεχτή βεντάλια έναντι του ασήμαντου αντίτιμου ενός δίευρω.

Δεν ήτανε ζητιάνα.Δε διέκρινες ίχνος δουλοπρέπειας πάνω της. 

Οι κόσμοι μας ήταν απλά ασύμπτωτοι

Εκείνη τη στιγμή θα μπορούσα να πληρώσω το δεκαπλάσιο για την ψευδαίσθηση λίγης δροσιάς, πόσο μάλλον όταν αυτή μου προσφερόταν με τη μορφή μιας εξαιρετικής- αισθητικά - χειροποίητης κατασκευής.

Για εκείνη βέβαια, το δίευρω ήταν ήδη μία μικρή περιουσία.. 

Ήταν οι εποχές που νομίζαμε πως οι ρόλοι ήταν αυστηρά μοιρασμένοι και πως τίποτα δεν θα μπορούσε να ταρακουνήσει τον δικό μας, της οικονομικής υπεροχής.

Τελευταία με βλέπω συχνά με το μυαλό  στην αντίπερα όχθη.

summer dress code

Τα αέρινα φορέματα πρέπει να τα αφήνουμε να ανεμίζουνε... σε μέρες με ευεργετικό βοριαδάκι σαν σήμερα. Και οπωσδήποτε να τα συγκρατούμε με χάρη (και μόνο όταν πρέπει).
Διαφορετικά υπάρχουν και παντελόνια και σορτσάκια και κελεμπίες..
Το να τσαλακώνουμε το απαλό ύφασμά τους στις χούφτες μας, προσπαθώντας να τα συγκρατήσουμε, δε λέει.

                                                                          σαββατοαπόγευμα
έχω γεμίσει μοναξιά. αφόρητη.
κάθε βράδυ ένας αόρατος ήλιος χάνεται πίσω από ψηλά σπίτια, ενώ στα μάτια μου φτάνει  μόνο μια στιγμαία αντανάκλαση σε καλά γυαλισμένα τζάμια και ακούω τα τζιτζίκια να τραγουδούν το τέλος αυτού του κουραστικού Ιούλη.
τη μοναξιά δεν τη μετράς με ανθρώπινες φωνές και παρουσίες. την πλέκουνε τα χάσματα μέσα σου απ'όσα θα' θελες και δεν...
απ' την απόσταση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα
από εκείνη την κλειστή πόρτα που αφελώς νομίζεις ότι θα σου ανοίξει όταν χτυπάς.
(νόμιζες πως στην αγάπη, ...)

ξεγελώ...
ξεγελιέμαι...
κυρίως να μην ανησυχούν όσοι δεν φταίνε...
κι αγαπούν απόλυτα κι ανιδιοτελώς

μιλάς ήρεμα, κατασταλαγμένα
ενώ διαλύεσαι αργά

καλοκαιρινές γιορτές

Της αγια Μαρίνας σήμερα.Αν και ο καιρός μοιάζει σκέτο φθινόπωρο είναι μια από τις πιο καλοκαιρινές γιορτές. Λίγες μέρες μετά ,ακολουθεί του Προφήτη Ηλία. Και οι γιορτές και τα πανηγύρια του κυρίως καλοκαιριού συνεχίζονται μέχρι τον Δεκαενταύγουστο.
Κι αν δεν έχεις βρεθεί σε ελληνικό ξωκλήσι αυτές τις μέρες - ασχέτως της θρησκευτικότητάς σου -  δύσκολα αντιλαμβάνεσαι αυτό το κάτι αδιόρατο , το εντελώς μεταφυσικό, το αδύνατο να μεταφραστεί με λέξεις συναίσθημα μιας εσώτερης αρμονίας, όταν βρεθείς σε κάποιο από αυτά.
Μοιάζει με ειδωλολατρεία όπως λέει και ο Ελύτης η ύπαρξη αυτών των λεικών ξωκλησιών στα πιο απίθανα σημεία του τόπου μας.
Και δε χρειάζεται να είσαι Χριστιανός για να νιώσεις την αρμονική τους παρουσία ,ακριβώς εκεί όπου η ομορφιά του τοπίου σου κόβει την ανάσα κι όπου ο άνθρωπος απέχει.

Πάνε πολλά χρόνια που ανέβηκα στον προφήτη Ηλία της Σαντορίνης το βράδυ του εσπερινού. Η θέα των ακτών από τέτοιο ύψος απερίγραπτη,. Ο ναός της μονής μικρός και σκοτεινός φωτιζόταν μόνο από τα καντήλια και τα κεριά.
Ο κόσμος λιγοστός.
Κάποια στιγμή της λειτουργίας μέσα σε απόλυτα κατανυκτική ατμόσφαιρα, άρχισαν να περιστρέφουν με ραβδιά τους πολυελαίους ,με τις φλόγες των κεριών να τρεμοσβήνουνε .
Οι ήχοι από τις ψαλμωδίες, η μυρωδιά από τα θυμιατά, το χλωμό αντιφέγγισμα των κεριών την ώρα που ο ήλιος άρχισε να δύει.
Μυσταγωγία.

Νομίζω πως ο Θεός- ο όποιος Θεός- δεν κατοίκησε ποτέ τις πόλεις μας. Βρίσκει καταφύγιο σε τέτοιες αετοφωλιές, μακριά από την ασχήμια  να ορίζει -ακόμη-  την δική του αλήθεια.

χωρίς λόγια