πεζοδρόμια

Στις παρακάτω εικόνες υπάρχουν μερικά από τα πεζοδρόμια που καθημερινά διασχίζω. Δε χρειάστηκε να πάω μακριά, έξω από το σπίτι μου είναι όλα κι ενώ μένω σε μιαν μάλλον ήσυχη -μακριά από το κέντρο- περιοχή, με δεντράκια και πάρκα και σχετικά λίγη κίνηση, αν προσέξετε, είναι όλα αδιάβατα.
Όσοι επιθυμείτε δημοσιεύστε τα πεζοδρόμια που βρίσκονται κοντά στα δικά σας σπίτια.
Και μετά ελάτε να συζητήσουμε για το πόσο εύκολο είναι να κινηθεί κανείς με αναπηρικό καροτσάκι, με τροχήλατο πι ή ακόμη και μια μητέρα με το καροτσάκι του μωρού της σ'αυτούς τους δρόμους.
Ούτε μέχρι το φαρμακείο δεν μπορούν να πάνε μόνοι τους αυτοί οι άνθρωποι, ούτε μέχρι την ΕΒΓΑ για να προμηθευτούν το πιο απλό.
Ακόμη κι όσοι περπατάμε ακόμη στα δυο μας πόδια, έναν κίνδυνο τον διατρέχουμε.
Όπως μου είχε πει και ο Χ από παλιά : Το επίπεδο πολιτισμού μιας χώρας φαίνεται από το πώς η κοινωνία της συμπεριφέρεται στα πιο αδύναμα μέλη της.

Αυτό το πεζοδρόμιο, διακόπτεται για τουλάχιστον 50 μέτρα από την βλάστηση, η οποία είναι πολύτιμη μεν στα πεζοδρόμια, αλλά μάλλον ανεπιθύμητη στα δάση που κάθε χρόνο καίμε.

αναπηρικά καροτσάκια

Το έχω ξαναγράψει νομίζω.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που προσέχεις στη Γερμανία  όταν είσαι ξένος , είναι η πληθώρα των ανάπηρων (με καροτσάκι) στο δρόμο και των ηλικιωμένων με τροχήλατα πι.
Φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι γιατί αυτή η χώρα έχει τόσους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.
Η απάντηση φυσικά δεν έχει σχέση με αριθμούς και αναλογίες που είναι παντού σχεδόν οι ίδιες.
Η απάντηση βρίσκεται στο ότι στη Γερμανία αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κυκλοφορήσουν. Στους δρόμους, με τα ΜΜΜ ...παντού. Τους προσέχουν, τους σέβονται, τους δίνουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να ζουν φυσιολογικά και όχι κλεισμένοι στους τοίχους ενός σπιτιού ή ιδρύματος.
Υπάρχουν κατάλληλα πεζοδρόμια, οι απαραίτητες ράμπες στα λεωφορεία, ασανσέρ που λειτουργούν  αρκετά φαρδιά για να δεχτούν καροτσάκια, φιλότιμοι υπάλληλοι να βοηθήσουν όπου χρειαστεί.
Και ΚΥΡΙΩΣ η φιλοσοφία ότι η σωματική σου αναπηρία δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στη ζωή σου.
Ίσως γι'αυτό οι άνθρωποι αυτοί να μπορούν να συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους, χωρίς εμμονές, χωρίς παράνοιες, χωρίς το αίσθημα του αποκομμένου από την κοινωνία.
Εδώ, δόξα να έχει ο Κύριος, αποκομμένοι είμαστε όλοι όσοι δεν ανήκουμε σε συγκεκριμένα λόμπι.

Αυτό φυσικά είναι αδύνατον να το καταλάβει ο γελωτοποιός του εγχώριου βασιλιά , αλλά και μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Ή, απλά, δεν συμφέρει να το ξέρουμε και στρέφουμε προς την κατεύθυνση που θέλουμε το μίσος και την αγανάκτηση του κόσμου.