Philosophy of Death

This article examines how 'safety case' experts working on Finland’s nuclear waste repository project at Olkiluoto summoned, conjured, or channeled memories of Seppo—a deceased colleague whose ‘specter,’ as some put it, still ‘haunts’ their scientific community. For some, Seppo’s postmortem presence manifested as gaps in knowledge left behind by an expert often reluctant to document the methodological assumptions underlying his knowledge-practices. For others, it manifested as anecdotes about Seppo’s stubbornness, irritability, and intellectual intensity as well as his more jovial demeanor during sauna nights, workplace parties, or trips abroad. Still others caught themselves asking ‘What Would Seppo Do?’ while troubleshooting at work. Inspired by anthropological and philosophical work on ancestors and haunting, the article unpacks how the multi-millennial time horizons of nuclear waste risk, the intergenerational time horizons of expert succession, and the everyday time horizons of a single expert life-course shared entwined fates. It focuses less on what knowledge disappeared when an expert’s body died – or how it could have been preventatively backed-up or managed – and more on what has lived on of the expert in and through surviving colleagues. Analysis of 'afterlives of expertise' like these can, it concludes, provide insights for a current moment of intergenerational transition in nuclear energy sectors in Europe, North America, and beyond.

(An english version follows) Dans cet article, je traite de la difficulté de se savoir mortel. Je pars de la caractérisation de la mort comme « pur point d’interrogation » (Levinas) pour montrer que la position épistémique qu’elle implique est intenable pour les êtres de langage que nous sommes. Je défends l’idée selon laquelle notre rapport discursif à la mort est strictement de l’ordre du commentaire, au sens large comme au sens savant du terme. Autrement dit, là où il est impossible de vérifier, d’observer, de mesurer et, en même temps, de se taire, il reste à commenter, à épiloguer.


IN ENGLISH :
In this paper, I address the difficulty of understanding one’s own mortality. I begin by examining the characterization of death as a “pure question mark” (Levinas) to show that the epistemic position that this implies is untenable for the beings of language that we are. I defend the idea that our discursive relationship to death is strictly limited to commentary, both in the broad sense and the scholarly sense of the word. Stated otherwise, that which is impossible to verify, to observe and to measure, but is also impossible to remain silent about, can only be commented upon, discussed indefinitely.

The concept of antinatalism is now becoming popular on the Internet. Many online newspaper articles deal with this topic, and numerous academic papers on antinatalism have been published over the past ten years in the fields of philosophy and ethics.  The word “antinatalism” was first used in the current meaning in 2006, when the two books that justify the universal negation of procreation were published: one by David Benatar and the other by Théophile de Giraud. However, we can find various prototypes of antinatalistic thoughts in ancient Greece, ancient India, and modern Europe. You might recall the name Schopenhauer.
In this paper, I briefly summarize the history of antinatalistic thoughts and propose a set of categories on antinatalism and related thoughts.

Przysługujący widmom wywrotowy, niemalże rewolucyjny potencjał został odsunięty oraz zagubiony poprzez pozbycie się tej kontrowersyjnej kategorii z terytorium metafizyki i zbyt pośpieszne odesłanie jej do przestrzeni badań nad literaturą, sprowadzając ją jedynie do roli użytecznego, bezpiecznego narzędzia interpretacji.

Książka Andrzeja Marca odzyskuje niepokojący charakter widmontologii i ponownie wprowadza widma do myśli metafizycznej. Czym nawiedzona i przeniknięta jest tradycyjna metafizyka, co właściwie ją dręczy, nie daje spokoju oraz nieustannie podmywa jej stabilność?

Kategoria widma Derridy posłużyła Marcowi przede wszystkim do rozważań nad charakterem współczesności i przeobrażeń, jakie dokonały się w obrębie myśli ponowoczesnej. Współczesna kultura, zdaniem Marca, stała się miejscem powstawania widm, nieustannie powracających z przeszłości. Uznając, że nie jesteśmy już w stanie tworzyć utopijnych wizji przyszłości, autor stara się zdać sprawę z widmowego charakteru współczesnej kultury, analizując m. in. strategie vintage, retro, nurt no future w kulturze lat 70. czy nurt fantastyki naukowej w literaturze.

All men by nature desire to know. (Aristotle, Metaphysics.) A hospital in Scotland acknowledged this morning that it had carried out limb amputations on two patients who had nothing physically wrong with them. Falkirk and District Royal Infirmary said that they were both suffering body dysmorphic disorders. 1 Abstract Self-demand amputees are persons who need to have one or more healthy limbs or digits amputated to fit the way they see themselves. They want to rid themselves of a limb that they believe does not belong to their body-identity. The obsessive desire to have appendages surgically removed to fit an alternative body-image is medically and ethically controversial. My purpose in this paper is to provide a number of normative and professional ethical perspectives on whether or not it is possible to justify surgery for self-demand amputees. In doing so I proceed dialogically, moving between empirical context and normative theory, revealing the taken for granted normative assumptions (what I call the natural attitude-a technical term borrowed from phenomenology) 2 that provide ethical limits to justifying the treatment of self-demand amputees. While I critically examine both Kantian responses against as well as Utilitarian responses for amputation on demand, I conclude that neither normative tradition can fully incorporate an understanding of what it is like to be a self-demand amputee. Since neither theory can justify the apparent non-rational desire of amputation on demand, ethical justification, I argue, falls short of the recognition that there may be a problem. To end, I introduce a meta-ethical idea, "the struggle for recognition," 3 opening up the theoretical possibility of a hermeneutics of recognition before ethical justification that may be more sensitive to the problem of radical embodied difference exemplified by self-demand amputees.

INTRODUCTION 5
CHAPTER 1: WHAT IN CREMATION IS GOING ON? 7
CHAPTER 2: THE ORIGIN AND PRACTICE OF CREMATION 15
CHAPTER 3: THE HISTORIC JUDEO–CHRISTIAN VIEW ON CREMATION 27
CHAPTER 4: THE REASONS FOR CREMATION EXAMINED 39
CHAPTER 5: IS CREMATION A PROPER PRACTICE? 63
CHAPTER 6: WHAT ABOUT EMBALMING? 73
CHAPTER 7: WHAT ABOUT ORGAN DONATION? 82
CHAPTER 8: WHAT IS CYRONIC SUSPENSION? 87
CHAPTER 9: CANNIBALISM: ARE YOU SERIOUS? 93
CHAPTER 10: ANSWERS TO COMMON QUESTIONS 98
APPENDIX 1: CREMATION STATISTICS IN THE UNITED STATES 108
APPENDIX 2: VARIOUS RELIGIONS ON CREMATION 112
ANNOTATED SELECT BIBLIOGRAPHY 115
BIBLIOGRAPHY 117
GLOSSARY 128

http://www.amazon.com/Cremation-Going-Christian-Mortem-Decisions-ebook/dp/B00P24PNM4/ref=sr_1_1?s=digital-text&ie=UTF8&qid=1433031797&sr=1-1

Vi har intervjuat fyra äldre informanter i kärnsamiskt område om praxis kring det att dö och döden. Intervjuerna genomfördes på samiska. I kombination med nyare forskning skisserar vi i artikeln fram några exempel på vad som kan vara viktigt för samiska patienter med en kristen traditionell livsorientering. Teman som artikeln belyser är människors relation till Gud och till skapelsen, betydningen av språk samt praxis knutet till livets slutskede. Artikeln riktar sig främst till omsorgs- och sjukvårdspersonal, men också till intresserade i det samiska samhället som önskar veta mer om praxis kring döden traditionellt sätt. Artikeln kan med fördel användas som underlag för samtal kring döden i samiska kontexter, både det att dö och det att vara kvar
Moai ledne jearahallan njeallje vuorraset olbmo guovddáš sámi guovllus jápmima birra. Jearahallan doaimmahuvvui sámegillii. Oktan dainna mii ođđaset dutkamis lea boahtán ovdan ledne dán artihkkalis oanehaččat čilgen muhtun ovdamearkkaid das mii jápmima dilis sáhttá leat dárbbašlaš sámi buhččiide geain lea risttalaš vierru ja osku. Sáhkan dán artihkkalis lea olbmo oktavuohta Ipmiliin ja sivdnádusain, sámegiela mearkkašupmi ja vierut das go olbmo eallin lea loahpa geahčen. Artihkal lea jurddahuvvon ovddemusat ovddasmorraša ja buohccidikšuma bargiide, muhto maiddái sidjiide sámi servodagas geat beroštit dás ja dáhttot diehtit eambbo vieruid birra mat gullet jápmimii. Artihkal áinnas sáhtte adnot duogášdiehtun dasa go ságastallat jápmima birra sámi birrasis, sihke olbmo jápmima birra ja olbmo báhcima birra dán máilbmái.

CATALOGUE OF THE EXHIBITION "THE LIFE AFTER DEATH" IN THE FRAME OF THE CULTURAL CAPITAL OF EUROPE PAFOS2017 AND AARHUS2017. A CULTURAL APPROACH TO THE PRESERVATION OF THE DEAD'S MEMORY THROUGH ART AND BURIAL CUSTOMS IN CYPRUS AND DENMARK FROM ANTIQUITY TILL NOWADAYS/ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ "Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ" ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΑΦΟΣ2017 ΚΑΙ ΩΡΧΟΥΣ2017. ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΕΘΝΕΩΤΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΑΦΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΗ ΔΑΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΕΩΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Exemplified especially by Heidegger and Levinas, the phenomenology of death expresses first, the impossibility of the death experience, second, the authenticity of Dasein starting from the horizon opened by the possibility of death, and third, the relevance of the death of the other to the discovery of one's own death. This article tries to take a step further, showing the link between the authenticity of Dasein and the desire for immortality manifested in this authenticity. By overturning Heidegger's theses and by affirming both the necessity of an authentication of death itself-in accord with Socrates's death example-and the legitimacy of the meditation on death, this text links the need for immortality, which is phenomenologically visible, with the Christian faith in the resurrection, which is visible only for theology.

"THERE ARE CERTAIN THEMES OF WHICH THE INTEREST IS ALL-ABSORBING, but which are too entirely horrible for the purposes of legitimate fiction. These the mere romanticist must eschew, if he do not wish to offend, or to disgust. They are with propriety handled only when the severity and majesty of truth sanctify and sustain them. We thrill, for examp]e, with the most intense of "pleasurable pain", over the accounts of the Passage of the Beresina, of the Earthquake at Lisbon, of the Plague at London, of the Massacre of St. Bartholomew, or of the stifling of the hundred and twenty-three prisoners in the Black Hole at Calcutta. But, in these accounts, it is the fact-it is the reality-it is the history which excites. As inventions, we should regard them with simple abhorrence. I have mentioned some few of the more prominent and august calamities on record, but in these it is the extent, not less than the character of the calamity, which so vividly impresses the fancy. I need not remind the reader that, from the long and weird catalogue of human miseries, I might have selected many individual instances more replete with essential suffering than any of these vast generalities of disaster." - Edgar Allan Poe

I argue that fear of death is what informs our attitude towards the pandemic. I distinguish three different types of fear of death, viz. vegetative, general, and prospective fear. Prospective fear of death is the fear to die soon (in the near future), while not being in any acute danger. This is the type of fear the pandemic induces in us. I argue that behind prospective fear of death is the fear to realize that one hasn't live as one should and that there is no time left to correct the mistake.

Much of the literature on the desirability of immortality (inspired by B. Williams) has considered whether the goods of mortal life would be exhausted in an immortal life (whether, i.e., immortality would necessarily end in tedium). However, there has been very little discussion of whether the bads of mortal life would also be exhausted in an immortal life, and more generally, how good immortal life would be on balance, particularly in comparison to a mortal life. Here I argue that there are compelling reasons to favor a mortal over an immortal life because a mortal life offers a higher ceiling for well-being and assigns our agency a greater role in how our lives turn out.

Tanulmányomban Alain Badiou egyik szemináriumi előadásának írott verziója alapján fogalmazok meg néhány gondolatot a halál, a végesség problémájáról. Először röviden megvizsgálom Heidegger, Sartre és Badiou halálfelfogásának hasonlóságait és különbségeit, majd a Badiou által a végességhez kapcsolt négy fogalmat értelmezve írok a halál mibenlétéről. A négy alapvető fogalom: identitás, ismétlés, szükségszerűség és Isten. Munkámban főként az identitás és a halál összefüggéseit tárgyalom. A következő kérdésre keresem a választ elsősorban: mit jelent a halálhoz való saját viszony kialakítása?

Available in Open Access (https://opinvisindi.is/handle/20.500.11815/683).  Published by University of Iceland Press. 2018.

"I found Death and Governmentality to be compelling from beginning to end. Well-written, clearly argued, and historically situated, the book takes on the subject of grief and death in the context of recent socio-economic shifts in Iceland. The book is a wonderful achievement, taking on a subject that is at once timely and important, and giving it a treatment that is theoretically and ethnographically sound."

Anne Allison, Professor at Duke University.

This paper reviews the evidence for Neolithic burial practices in SE Arabia, focusing in particular on sites in the Ja'alan region of eastern Oman. Attention is given to the nature of material buried with human remains, including jewellery and, most interestingly, the bones and shells of green turtles in the burials of Ra's al-Hamra 5 and 10. The paper concludes with a discussion of the possible evidence for "necrophobia" at the 5 th millennium BC Neolithic necropolis of Suwayh 1.

This is a Sample Extract from Paul-Louis Landsberg's 'The Experience of Death', the Kerr translation revised and edited by Edouard d'Araille. Paul-Louis Landsberg's 'The Experience of Death' is an extended essay philosophical essay on the nature of Death by a key Existentialist Philosopher who died in a German concentration camp. Part of the group embracing Sartre, Camus and de Beauvoir, Landsberg's essay is worth readin alongside the sections on death from Martin Heidegger's 'Being and Time' ('Sein und Zeit'). It is perhaps the most impactful analysis of death by any of the existentialist philosopher if not by all known authors. This extract includes a page which providesd more biographical information on Landsberg and a brief bibliography of his most significant works. The very first chapter from this essay is included in this sample. The actual essay (as published) is followed by an equally trenchant essay on the nature of suicide. Landsberg approaches his subject from the Christian point-of-view as well as that of a secular existentialist. He was himself a Christian yet he did not force this belief upon readers through his writing. A book that makes a deep impact upon anyone who dares to accompany the author on his dark yet exciting exploration of the ultimate 'end'.

Most commentators have assumed that Lucretius's symmetry argument against the fear of death is flawed. There remains, however, dispute as to what the flaw is. After establishing what I understand the target of Lucretius's argument to be (a desire for a longer life as such),

What happens to the soul (if there is one) after death? Since the death of my wife, Nancy, in February 2022, I have thought a lot about this question. Here are two answers I’ve concluded. One, it lives on in others, both as a result of memories of that person and because of the effects of all the deceased actions during her/his life. Two, it MIGHT live on as an individual soul, perhaps at some point reunited with its resurrected body. Note the MIGHT. Despite thousands of years of human contemplation, we can’t be sure of the existence of God or the immortality of the soul. Given that uncertainty, I choose a pragmatic approach, one based on hope, one that will work best for me, one that will best enable me (at age 84) to live my remaining years as flourishingly as possible. That hopeful belief is that Nance’s soul lives on, and I will be reunited with her after my own death. So note well: No certainty here, just hope.

My purpose in this paper is to examine the artistic trope of death depicted as a woman, departing from José Saramago’s book As Intermitências da Morte (2005, Death With Interruptions). Saramago’s novel deals with the intermittent disappearance or cessation of death in an undisclosed country, where this phenomenon causes innumerable disturbances. When Death decides to visit this country she takes the shape of a beautiful young woman who develops a romantic interest for a cello player, following him in his daily activities. In Saramago’s novel there is a fascinating reversal of the “Death and the Maiden” theme in art, which in As Intermitências da Morte becomes “Death and the Young Man”. Traditionally, Death has been represented in the arts under a masculine guise but there is a small, though significant number of instances of works that depict Death as a woman, in particular, it seems to me, in artists of the fin de siècle. A good example, which reminds me of the figure of death as a beautiful young woman and potential bride in Saramago’s novel is Thomas Gotch’s painting Death the Bride which was exhibited at the Royal Academy in 1895. Alfred Kubin’s early drawing The Best Doctor and Marianne Stokes’s painting Young Girl and Death (1900) are other representative examples of this reversal of the “Death and the Maiden” theme.
The butterfly is another symbol central to Saramago’s book with a long tradition in the visual arts. In a memorable scene, the cello player is at home perusing a book on entomology, pausing at a page which shows a type of butterfly popularly known as a “Death's Head Sphinx Moth” and whose scientific name is acherontia atropos. This butterfly is often used as a death symbol due to what appears to be a skull on its back. Atropos is also the name, in Greek mythology, of one of the three Fates, or Moirae, the goddesses that rule over life: while Clotho is responsible for spinning life’s thread and Lachesis to supervise its length, Atropos’s duty is to cut it, thus representing death. Gustav Klimt used this motif in one of the paintings in his monumental Beethoven Frieze of 1902, with Atropos, incarnating Death, leering behind three women, as did Goya in his Atropos,also calledThe Fates(Las Parcas) (1820-23), included in Black Paintings. It is then this nexus of thematic resonances that I wish to investigate here, the intertextual, intermedial intersections that constitute a body of literary and visual motifs with important ramifications in other areas such as philosophy and sociology.

In the instance of an individual committing suicide, the display of their actions carry the claim into realization that “dying is better than living”. The investigation of this concept is subject to analytical inquiry since it assists us in understanding the various rationalizations that develop from one making this conceptual leap. Three important cases exist in aiding the investigation of how suicide might be rational. The first includes Michael Gill’s article titled “Is the Legalization of Physician-Assisted Suicide Compatible with Good End-of-Life Care?” where an end-of-life case of a terminally ill patient requesting physician–assisted suicide is examined. In addition, Avital Pilpel’s/Lawrence Amsel’s article “What is Wrong with Rational Suicide” investigates a case of a woman whose life has passed its peak and decides on committing suicide after reading multiple existential literature. Another important collaborative piece includes Henri Wijsbek’s “’To Thine Own Self be True’: On the Loss of Integrity as a Kind of Suffering”, where the case pertaining to the tragic life of Mrs. Boomsma and her commitment to suicide is studied. Each work contribute to providing a possible rational response to the desire of killing oneself by including three individual, yet hypothetical and actual, situations along with personal analyses. However, not every case proofs itself rational and requires reexamination in order to disclose which holds the circumstances that suggests “dying is better than living”. For the purposes of clarity, this essay will first aim at briefly introducing each individual case followed by examining how each particular situation holds or departs from the rational claim that dying is better than living.

Une idée reçue répandue au sujet des philosophes est qu’ils ou elles passent leur temps à écrire sur des questions auxquelles on pourrait finalement répondre en quelques mots, tellement la réponse semble évidente. La première phrase de l’étude de Thomas Nagel au sujet de la mort répond tout à fait à ce préjugé : « Si la mort est la fin permanente et non équivoque de notre existence, la question se pose de savoir si c’est une mauvaise chose de mourir. » Vraiment ? Y a-t-il besoin d’une démonstration philosophique pour comprendre que la fin permanente de notre existence ne peut-être qu’une mauvaise chose ? Ne suffit-il pas de constater que tous les êtres vivants s’affairent en permanence à l’éviter ? Depuis des millénaires la quasi-totalité des civilisation humaines espèrent se convaincre que la mort n’est pas une fin permanente en cultivant des histoires de réincarnations ou de paradis, mais un philosophe se demande si la mort est une mauvaise chose ? En effet, oui, et Nagel n’est certainement pas le premier à se poser cette question. Plus étonnant, Épicure avait même répondu non à la question de Thomas Nagel. Ce dernier répond dans Questions mortelles à la tradition épicurienne. Notre travail consistera en l’analyse méthodique d’un court passage de son article qui concerne le lien entre un mal et le moment où ce mal est vécu par un individu. Comme l’annonce Épicure, il ne semble pas y avoir de temps où le vivant peut souffrir de sa mort. Est-ce une raison pour penser que la mort ne peut pas être un mal ? Nagel a décidé de ne pas interrompre son article pour préciser ses prémisses et leurs conclusions. Nous nous affairerons dans ce texte à les rendre plus explicites et à éclairer les connexions logiques qui les relient.

ความตายและการพลีชีพ
เรื่องราวอันเป็นยิ่งใหญ่ของลัทธิวีรบุรุษ (the cult of heroes) ปรากฏขึ้นตั้งแต่สมัยกรีกโบราณ 
ถือเป็นหนึ่งในคุณสมบัติที่โดดเด่นที่สุดของศาสนากรีกโบราณ ในภาษาฮีบรู  (Homeric Greek) คำว่า  “hero" หมายถึง มนุษย์ที่กำลังสู้รบกันในช่วงสงครามทรอย (Trojan War) ต่อมาสมัยประวัติศาสตร์คำดังกล่าวหมายถึง “ผู้ตายที่ได้รับยกย่องบูชาบริเวณหลุมฝังศพของเขา” หรือ “วิหารที่สักการะบูชาอันเนื่องด้วยชื่อเสียงของเขาในขณะที่มีชีวิต” หรือ “ตายในลักษณะที่ผิดปกติ อันยังผลให้มีพลังอำนาจในการสนับสนุนและปกป้องสิ่งมีชีวิต” กล่าวได้ว่า วีรบุรุษเป็นอะไรที่มากกว่ามนุษย์ แต่น้อยกว่าพระเจ้า รวมถึงรูปลักษณ์ของสิ่งเหนือธรรมชาติ (supernatural figures) ต่าง ๆ ได้ถูกรวมเข้าเป็นกลุ่มวีรบุรุษ ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับพระเจ้าแล้วยังถือว่าน้อยกว่ามาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของเฮราคลีส (Heracles หรือ Heraklesในภาษากรีก และ Hercules ในภาษาโรมัน) ที่โดดเด่นที่สุดแม้อาจจะผิดปกติไปจากพระเอกทั่วไปก็ตาม อย่างน้อย เริ่มต้นจากบทกวีของโฮเมอร์ที่ให้ภาพของตัวละครที่เป็นเวรเป็นกรรมบางอย่างจงใจเลือกชื่อเสียงและเกียรติยศแทนการพักผ่อนเพื่อประโยชน์ในการดำรงชีวิตในความทรงจำของคนรุ่นต่อ ๆ ไป วีรบุรุษยุคแรก เช่น Achilles เป็นตำนาน เป็นประวัติศาสตร์สืบเนื่องตั้งแต่สมัยโรมัน ถ้าพิจารณาว่า แหล่งข้อมูลโบราณเหล่านี้แสดงให้เห็นว่า การเสียสละอย่างรุนแรงในองศาที่แตกต่างกันย่อมเป็นแรงบันดาลใจต่อลัทธิวีรบุรุษ ขณะที่ต้นแบบคลาสสิกนี้เป็นสามัญชนปรากฏไม่ซ้ำกัน ตั้งแต่สมัยโบราณไม่มีแนวคิดเกี่ยวกับชีวิตหลังความตายเป็นรางวัลและระบบการลงโทษ อาจจำแนกแยกแยะได้เป็นกลุ่มที่เกี่ยวข้องกับการเสียสละต่อสู้อันได้แรงบันดาลใจทางศาสนา, นักสู้ชาวมุสลิม เช่นเดียวกับวีรบุรุษสงครามทั้งหมดในประวัติศาสตร์ การสักการะบูชาวีรบุรุษอยู่ภายใต้การควบคุมของกองทัพหรือองค์กรทางทหารที่พิสูจน์แล้วว่าเชื่อถือได้ (Cook, 2005, 2007; Fenech, 1997)
ในศาสนาคริสต์ มรณสักขี (martyr) หมายถึง คริสต์ศาสนิกชนที่ถูกทรมานจนตาย หรือถูกฆ่า หรือถูกลงโทษให้ประหารชีวิตเพราะความเชื่อในศาสนาคริสต์ ยุคแรกมีผู้ถูกทรมานและฆ่าด้วยความทรมานต่าง ๆ เช่น ถูกขว้างด้วยก้อนหินให้ตาย ถูกตรึงกางเขน ถูกเผาทั้งเป็น และอื่น ๆ  คำว่า “martyr” มาจากภาษากรีกที่แปลว่า “พยาน” ความทุกข์ทรมาน (μάρτυς, mártys, "พยาน"; stem μάρτυρ-, mártyr-) คือใครบางคนที่ทนทุกข์ทรมานกับการประหัตประหารและความตายเพื่อเรียกร้องเลิกละทิ้งปฏิเสธหรือปฏิเสธที่จะสนับสนุนความเชื่อหรือสาเหตุที่เรียกร้องจากภายนอกกลุ่ม การปฏิเสธที่จะปฏิบัติตามข้อเสนอนี้ส่งผลให้เกิดการลงโทษหรือการประหารชีวิตโดยผู้กดขี่ แต่เดิมใช้เฉพาะกับผู้ที่ได้รับความทุกข์ทรมานจากความเชื่อทางศาสนา ในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษคำว่าพยานที่ได้รับความหมายขยายของผู้ศรัทธาที่ถูกเรียกร้องให้เป็นพยานเพื่อความเชื่อทางศาสนาของพวกเขาและในบัญชีของพยานนี้ทนทุกข์ทรมานหรือความตาย ความหมายในภายหลังของภาษาอังกฤษเป็นคำว่า “กักขัง” ความตายของผู้เสียสละหรือคำที่อ้างถึงนั้นเรียกว่า ทรมาน ยุคแรกเริ่มใช้คำว่า “เสียสละ” ในแง่มุมใหม่ที่เห็นพระเยซูเป็นคนแรกและที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ได้รับการสวดภาวนา เนื่องจากการตรึงกางเขนของพระองค์ คริสตชนยุคแรกดูเหมือนจะเห็นว่าพระเยซูเป็นผู้ที่เสียชีวิตจากความตายตามหลักการทางศาสนา คำนี้ได้ถูกนำมาใช้เพื่อเชื่อมโยงกับคนที่ถูกสังหารด้วยสาเหตุทางการเมือง การฆ่าเช่นนี้เป็นผลจากการพยายามกำจัดคริสต์ศาสนิกชนอย่างเป็นทางการ หรือการเบียดเบียนทางศาสนา เช่นในสมัยจักรวรรดิโรมันก่อนที่คริสต์ศาสนาจะเป็นศาสนาที่ถูกต้องตามกฎหมาย คริสต์ศาสนิกชนคนแรกที่เป็นมรณสักขีคือ นักบุญสเตเฟน  (Saint Stephen, 5 –34 A.D) ที่บันทึกไว้ท่านถูกขว้างด้วยก้อนหินจนถึงแก่ชีวิตเพราะศรัทธาในพระเยซูว่าเป็นพระเมสสิอาห์  และยังคงมีคริสต์ศาสนิกชนอีกหลายคนที่ถูกฆ่านอกจากนักบุญสเตเฟน ตามที่นักบุญเปาโลอัครทูตกล่าวว่า มีการขู่จะฆ่าสาวกของพระเยซูในเวลานั้นหลายครั้ง ในคริสต์ศตวรรษต่อมาก็มีการเบียดเบียนคริสต์ศาสนิกชนอย่างเป็นทางการอีกหลายครั้งเช่นในระหว่างการปฏิรูปศาสนาฝ่ายโปรเตสแตนต์ โดยถูกกล่าวหาว่าเป็นพวกนอกรีตหรือเป็น “พวกนิยมพระสันตะปาปา” (Papists) ถือกันว่า ศักดิ์สิทธิ์หรือได้รับความนับถือจากพวกสาวกกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความเป็นผู้นำและความกล้าหาญที่โดดเด่นในสถานการณ์อันยากลำบาก ผู้ที่เสียชีวิตมีบทบาทสำคัญในศาสนา ในทำนองเดียวกันความเสียสละส่งผลกระทบที่น่าทึ่งในชีวิตโลก
ในศาสนาคริสต์ความทุกข์ทรมานในความหมายของคำพูดดั้งเดิมของชาวกรีกในพระคัมภีร์ใหม่เป็นคนนำพยานหลักฐานที่เขียนหรือวาจา โดยเฉพาะคำสอนของพระเยซูคริสต์หรือโดยทั่วๆ ไป พระวจนะของพระเจ้า พยานในพระคัมภีร์ไบเบิล หรือไม่ว่าจะเป็นการตายตาม เมื่อเวลาผ่านไป คริสเตียนหลายคนถูกปฏิเสธและบรรดาพยานก็ถูกประหารชีวิตและคำพูดของผู้เสียสละก็ได้พัฒนาความรู้สึกในปัจจุบัน เมื่อความตายเกิดขึ้นตามตัวอย่างของพระเยซูในการถวายชีวิตของตนเพื่อความจริง ความคิดของพระเยซูเป็นผู้พลีชีพได้รับความสนใจมากขึ้น เรื่องราวความรักของพระเยซูได้ทำให้นักวิชาการหลายคนสรุปว่า พวกเขากำลังทรมานในแง่ของรูปแบบและลักษณะ นักวิชาการหลายคนยังสรุปว่าพอลอัครสาวกเข้าใจความตายของพระเยซูเป็นทรมาน ในแง่ของข้อสรุปดังกล่าวบางคนแย้งว่า คริสเตียนในสองสามศตวรรษแรกจะตีความการตรึงกางเขนของพระเยซูเป็นความทุกข์ทรมาน ในบริบทของประวัติศาสตร์คริสตจักรตั้งแต่ช่วงเวลาแห่งการประหัตประหารของชาวคริสเตียนในยุคแรก ๆ ในจักรวรรดิโรมันได้มีการพัฒนาว่า ผู้เสียสละคือคนที่ถูกสังหารเพื่อรักษาความเชื่อทางศาสนารู้ว่าเหตุการณ์นี้จะส่งผลให้เกิดความตาย จงใจแสวงหาความตาย
ในไทย “มรณสักขีแห่งสองคอน” นับเป็นคริสต์ศาสนิกชนนิกายโรมันคาทอลิกชาวไทยกลุ่มแรกที่ได้ 7 คน ได้รับการยกย่องจากคริสตจักรโรมันคาทอลิกว่าเป็นมรณสักขี จากกรณีที่ทั้ง 7 คน ถูกตำรวจยิงเสียชีวิตเพราะไม่ยอมเลิกนับถือศาสนาคริสต์ และได้รับการประกาศเป็น “บุญราศี” พร้อมกัน โดยสมเด็จพระสันตะปาปาจอห์น ปอลที่ 2 ณ มหาวิหารนักบุญเปโตร นครรัฐวาติกัน เมื่อวันที่ 22 ตุลาคม พ.ศ. 2532 เป็นต้นมา ปัจจุบัน “สักการสถาน พระมารดาแห่งมรณสักขีวัดสองคอน”  โบสต์คริสต์วัดสองคอน ตั้งอยู่ริมฝั่งโขง ณ บ้านสองคอน ตำบลโป่งขาม อำเภอหว้านใหญ่ จังหวัดมุกดาหาร เป็นพื้นที่สำคัญทางคริสต์ศาสนาของไทย ที่มีความหมายและนัยสำคัญ ประหนึ่งอนุสรณ์สถานให้รำลึกถึงเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ความแตกต่างขัดแย้งทางศาสนาความเชื่อของผู้คนภายใต้ร่มเงาทางการเมืองในอดีตของภูมิภาคอินโดจีน
นอกจากหน้าหนึ่งของประวัติศาสตร์ของคริสต์ศาสนาในไทยแล้ว เรื่องราวของ มรณสักขีแห่งสองคอน ถือเป็นบทเรียนสังคมวัฒนธรรมอันเกี่ยวข้องกับมานุษยวิทยาว่าด้วยความตายโดยตรง หากความตายของวีรบุรุษได้รับการยกย่องเชิดชูแล้ว การพลีชีพของบุญราศีแห่งสองคอนย่อมไม่อาจได้รับการกล่าวถึง และยกย่องเช่นกัน มรตฺ’ ซีน  วารสารห้องเรียนมานุษยวิทยาว่าด้วยความตาย ฉบับ สองคอน เป็นบทสะท้อนจากภาคสนามของการศึกษาทางมานุษยวิทยาในหลากแง่มุม ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีบทความอันเกี่ยวเนื่องกับความตาย ในเชิงปรัชญา จิตวิทยา ภาพยนตร์ งานศิลปะ ที่แสดงนัยยะสำคัญของความตายในหลากมิติทางสังคมวัฒนธรรมอีกด้วย

Love and death do not rhyme. They are incompatible, but come in poetry again and again intertwined in an eternal fight, as tough each would be the counter-measure of the other. In Spanish poetry, by Manrique seems death to have the upper hand; by Garcilaso and Quevedo undoubtedly gains love.

This incredible Existentialist Essay on the topic of Suicide features at the second of two essays in the volume 'The Experience of Death' by Franco-German Author Paul-Louis (also known as Paul Ludwig) Landsberg. He provides us with a deep and searching analysis of the moral issues surrounding Suicide from an Existentialist standpoint. He was to die, tragically, in a German concentration camp, though he left behind some of the most fascinating discussion of death and suicide by an Existentialist author apart from Martin Heidegger (whop did not in fact deal with the second of these two topics). Landsberg was part of the group embracing Sartre, Camus and de Beauvoir. He was a Christian yet without forcing this belief upon readers through his writing. The present essay, and the book as a whole makes a deep impact upon anyone who dares to accompany the author on his dark and intense explorations. Brief biographical details and bibliography are provided in the actual book as well as full textual annotations and an Editor's note/preface.

This is a suicide note contains a real-life story of battling with severe mental illnesses. The author is a lecturer, a researcher, a mental health advocate, an author of several books in philosophy and psychology, and has an educational YouTube channel.

The objective of this paper is to explore the possibility for authenticity as conceived by Martin Heidegger in Being and Time, given the current use of social networks for digital interaction and digital self-creation. The central question: Does operating in the online/digital world alter our capacity of living an authentic life?

Through a discussion of Heidegger’s authenticity and the relationship to our mortality, we come to understand what is at stake for us as individuals within the world. A phenomenological discussion of Dasein and equipment shows the importance of this relationship in our everyday lives and our possibility for authenticity.

Embodied and digital selves come together in onlife, changing our idea of self. Social media has extended the embodied self. The combination of onlife living, das Man, and enframement, work together to create a powerful force difficult to resist. This environment requires an intervention of significant strength/influence to bring an enframed individual to a point of anxiety, from where they can move towards a possibility of releasement and authenticity.

Social media can be a life-empowering activity, however, this is only going to be the case where people are aware of the overall condition of Dasein as argued in this paper.

Οι Κέλτες είχαν μια εκλεπτυσμένη αντίληψη για τον θάνατο. Η βασική τους πεποίθηση ήταν ότι στην ουσία δεν υπάρχει, παρά μια μετάβαση σε έναν υπέροχο, χαρούμενο τόπο όπου το πνεύμα ξαναζωντανεύει το σώμα και ο άνθρωπος ζει όπως και πριν αλλά πιο ευτυχισμένος. Οι μεγαλόψυχοι και ατρόμητοι Κέλτες έκαναν φίλο ακόμα και τον θάνατο.
Ποιοί ήταν οι δρυίδες και τί πρέσβευαν; Τί ήταν οι Μούμιες των Βάλτων; Τί γνωρίζουμε για τους μεγαλιθικούς τάφους και τί ήταν τα σιντ; Ποιά ήταν η γιορτή του Θανάτου που επιβιώνει μέχρι σήμερα; Πού βρισκόταν το Νησί της Χαράς, το Νησί των Γυναικών και ποιές ήταν οι ιδιότητες της Χύτρας της Αναγέννησης; Πού βρισκόταν το μυθικό Νησί της Άβαλον;
Ας ταξιδέψουμε μαζί πίσω στον χρόνο να γνωρίσουμε τον πολιτισμό, τη θρησκεία, τις παραδόσεις αυτού του λαού και την εικόνα που είχαν για το τέλος της ζωής και τον Άλλο Κόσμο. Ας ανακαλύψουμε μαζί εκείνη τη μαγική πύλη στον κόσμο μας που θα μας βγάλει στην άλλη μεριά. Στους ζωντανούς θρύλους, στα παραμύθια, στα χρώματα, στην αιώνια ζωή.

Nietzsche’s view of suicide is a topic which in the last years has been the focus of works such as Julian Young’s and Paul S. Loeb’s. Within this context, this paper seeks to add new elements to the discussion. To this purpose, Nietzsche’s attitude to suicide will be explored from two different points of view. The first part of the paper focuses on the distinction between voluntary (free) and involuntary (natural) death. Nietzsche’s appraisal of both will be scrutinized. In particular, through the comparison with the Classical and, especially, Stoic philosophy and through the critique of the religious (particularly Christian) conception of death, it will be shown, among other things, that Nietzsche defends the rationality of suicide, presents a view of voluntary death as emptied of morality and fights against the Christian denaturalization of suicide. In the second part of the paper, suicide will be considered from a philosophical-existentialist viewpoint, that is, as a possible consequence of the meaninglessness of human existence. The problem is to judge whether life is or is not worth living in a world devoid of meaning and purpose. Nietzsche’s attitude to suicide will be analyzed in a chronological way (early, middle and late Nietzsche). Special attention will be given to the role played by art. The relevant conclusion is that, although in different ways, Nietzsche gives an affirmative answer to the question whether life is worth living in a world devoid of meaning and purpose.

Heidegger stellt Cassirer in der Davoser Disputation die Frage nach der Angst. Cassirer hält sie für überwindbar - doch darin zeigt er eine Ignoranz vor dem Abgrund der Endlichkeit des menschlichen Daseins. Ein Dasein ist nämlich hineingehalten in das Nichts und dieses Nichts macht Angst.
Was dieses Hinein des Gehaltenseins bedeutet, untersuche ich in der Gegenüberstellung mit Nishida Kitaros Logik des Ortes. Diesen Vortrag hielt ich auf der Konferenz 'Kyoto in Davos', die von 10.09.-13.09.2020 an der Universität Hildesheim abgehalten wurde.

SCHUMACHER, BERNARD N. , Muerte y mortalidad en la filosofía
contemporánea, Vicente Merlo Lillo (trad.). Barcelona: Herder Editorial,
2018.

"Muerte y mortalidad en la filosofía contemporánea" no sólo es una valiosa obra —en cuanto que su contenido lo es— que «conduce a una nueva tanatología y una nueva especulación ética», sino que es un minucioso compromiso con la filosofía y la muerte del ahora. El gesto para con el lector de introducir un índice de nombres y conceptos, la completa bibliografía trabajada, y el balance general escrito al final de la obra hacen que la labor desarrollada en la misma sea sencillamente magistral, un manual de indiscutible mención para cualquier trabajo que verse sobre la muerte. En definitiva, la filosofía, en atención a lo cual, atesora la noble misión de batirse en duelo con el ánimo de ganar la contienda vital, o dicho de otro modo, «la muerte no es un tema que el filósofo debiera tratar de pasada o en el que no tendríamos que malgastar nuestro tiempo. [...] es una de las cuestiones filosóficas más importantes» de nuestro tiempo.

La escritura en el espejo "El signo es una fractura que nunca se abre más que sobre el rostro de otro signo." Roland Barthes. El Imperio de los Signos. 1 Según las crónicas de Wei 2-III d.C.-, en una remota isla del mar de la China, se encuentra el País de Wa, donde las mujeres tiñen sus dientes de negro y una reina shaman, Himiko-o Pimiko-, gobierna sobre un grupo de clanes a través del poder de la "Alta Palabra"-Kototama. Esta palabra-espíritu, no es más que el dictado de los Dioses que se expresan a través de la reina médium, los hombres que no escuchan estos oráculos son castigados con la muerte. Las sacerdotisas que la secundan en el gobierno matriarcal son llamadas Miko, nombre que denota el poder mágico religioso de la mujer Shaman. Las Miko son poseídas por los Dioses-Kamigakari-; durante el trance, hablan con las sílabas místicas de una lengua ininteligible. En los cánticos de ese lenguaje perdido, relatan un episodio del origen del mundo o viajan al oscuro reino de los muertos, para traer desde allí, la voz de algún espíritu que desea hacerse oír por los vivos. Estos relatos, exclamaciones y cánticos, deben ser vistos como una masa de imágenes, colores y símbolos que no guardan una relación de coherencia narrativa, sino más bien, una relación de contigüidad similar a la deriva de imágenes que se produce en los sueños. El nacimiento y multiplicación de los Kami, sólo puede entenderse como una proliferación metonímica; no como una narración. De allí que, la aparente incoherencia del discurso shamánico, encuentra su verdadera eficacia en el valor musical de los fonemas y los nombres, que se engendran unos a otros según necesidades rítmicas. Nakayama Taro considera que las exclamaciones de las Miko durante el trance han sido el "útero de la literatura". 3 Según el mismo autor, las Miko poseen la inspiración poética propia de los shamanes. Nakayama también considera que el Norito o plegaria del Shinto es un ejemplo de la inspiración divina expresada a través de las Miko. Es posible que, a este arquetipo ancestral, se deba el posterior desempeño de las Damas de la Corte como mujeres de letras-Kotoba no onna-y su rol preponderante en el desarrollo de la literatura. La concentración de los roles shamánicos en la mujer es también un trazo distintivo de la cultura Yamato. 4 Pero, así como varios rituales shamánicos, fueron transferidos a órdenes masculinas, con el advenimiento del patriarcado; gran parte de la creación de las Miko fue sometida a una posterior elaboración narrativa masculina por la llamada orden de los Kataribe; bardos trashumantes que cantaban las historias extraordinarias creadas por las mujeres shamán. Cuando este material heterogéneo-compuesto en una buena parte de una glosolalia incomprensible-, fue recopilado por los eruditos cortesanos para incluirlo en el Kojiki, la primera teodicea del Japón, se intentó dar a estas exclamaciones, poemas y narraciones fantásticas, una coherencia que, a veces, violenta la naturaleza onírica de estos materiales. Las narraciones fantásticas acerca del parto celestial de los Kami, constituyen la parte más importante de la creación de las Miko. Pero esta creación no tiene nada que ver con el acto normal del nacimiento. La cosmogonía de las Miko es similar a una visión onírica de los mismos procesos contradictorios-y a veces monstruosos-, por los que atraviesa la naturaleza, para crear a seres de gran perfección. El filósofo Watsuji Tetsuro-1889/1960-, quedó muy impresionado por estas imágenes acerca del origen de la vida, que contrastan por su carácter enigmático con el lenguaje del Libro del Génesis o las leyendas chinas. El bien y el mal están aquí tan ausentes como en las profundidades del océano o en las intrincadas selvas tropicales; la creación del mundo está dominada por la misma crueldad biológica con la que la tierra nos ha arrancado de la oscuridad lanzándonos a nuestro destino humano.

"Representations", N. 129, Winter 2015.

The essay analyzes the project of maintaining the body of V. I. Lenin in the Mausoleum in Moscow for the past ninety years, focusing on the unique biological science that developed around this project, and the unexpected political role this body has performed.

All of us have some preferences about how we will die. We care about such things as what will cause our death, when and where it will happen, who will be with us, how much warning we will have, and how we will experience death. While such preferences are sometimes grounded in a concern for the well-being of others or a desire to promote some social or spiritual cause, preferences regarding one's own death are commonly self-interested or, as philosophers say, prudential. In other words, they are grounded in a concern for one's own well-being. Accordingly, they provide insight into an individual's substantive normative view about what makes a death go better or worse for the one who dies. This is commonly referred to as the theme of the good death. 1 Despite its obvious significance to self-conscious mortal beings like ourselves, It might be thought that there is nothing problematic about the silence surrounding the good death. After all, the silence is only apparent. Most theories of the good life are understood to be comprehensive and pertain to all portions of a life, from beginning to end. So, even if well-being theorists have not explicitly addressed the theme of the good death, they have been implicitly addressing it. For instance, those who defend hedonism (which identifies well-being with pleasure and the absence of pain, broadly construed) are thereby defending the idea that the best death for an individual is the most pleasant, or least unpleasant, death. 4 Likewise, desire-fulfillment theory, perfectionism, and objective list theories each provide their own distinctive picture of the good death. The purpose of this essay is to highlight some commonly held views about what makes for a better or worse death and examine how these views might fit into the existing theoretical landscape. In particular, I explore whether the four leading theories of well-being are able to fully accommodate these popular views about the good death. The findings of my preliminary investigation into this matter are that, by and large, they cannot. If these views about the good death happen to be true, the most popular and widely discussed theories of well-being appear to be inadequate in this domain. Moreover, even if these views are not true, it seems both odd and problematic that commonsense views about the good death have no representation among the dominant theories of well-being.