Edessa

In Making Mesopotamia: Geography and Empire in a Romano-Iranian
Borderland, Hamish Cameron examines the representation of the
Mesopotamian Borderland in the geographical writing of Strabo, Pliny
the Elder, Claudius Ptolemy, the anonymous Expositio Totius Mundi,
and Ammianus Marcellinus. This inter-imperial borderland between
the Roman Empire and the Arsacid and Sasanid Empires provided
fertile ground for Roman geographical writers to articulate their ideas
about space, boundaries, and imperial power. By examining these
geographical descriptions, Hamish Cameron shows how each author
constructed an image of Mesopotamia in keeping with the goals and
context of their own work, while collectively creating a vision of
Mesopotamia as a borderland space of movement, inter-imperial
tension, and global engagement.

The late Antique mosaic of Orpheus decorated a small room, approximately 18 m2 in area, connected with two even smaller ones, in 4 m2 and the other 2 m2 in area, belonging most likely to a small funerary chapel (or tomb) discovered in the ancient necropolis by the Damascene Gate in Jerusalem; it was discovered in 1901 by H. Vincent.
The author proposes a new interpretation of the iconographic program of the Orpheus myth used by wealthy Christians in a sepulchral context (see Olszewski M.T. «Orphée endeuillé de la mosaïque funéraire de Jérusalem», in Rey Mimoso-Ruiz, B. ed., Actes du colloque «Orphée entre Soleil et ombre», à l’Institut Catholique de Toulouse du 16 au 17 novembre 2007, Inter Lignes, numéros spécial – mars 2008, pp. 205-214, 226). He also proposes a new interpretation of the role Orpheus played in Roman funerary art, concentrating on the importance of the play on words and the visual and textual punning that was popular in ancient art and especially in funerary art. He rejects the popular interpretation of Orpheus as Christ in the Roman catacombs and proposes to interpret the image as that of Orpheus, bard of the departed souls, without any ahistorical connection with Christ. The program of the mosaic from Jerusalem is thus explained as a play on the words Orpheus-orphanos and Chiron (Chi-Rho) and Pan [Παν(τοκράτωρ)].The frequently used Christian funerary formula of resting in peace, Christ or the Lord corresponds
perfectly with the mood created around the mythical bard.
Orpheus’ universal role as singer and musician moving even the most stony of hearts, extolling the beloved departed, is absolutely justified in the context of a 6th-century Christian tomb. Orpheus is a popular and neutral figure, meaning that in effect it does not constitute a threat to Christian theology and can be tolerated by the educated Christians of Jerusalem.

Ἡ παροῦσα μελέτη ἀποτελεῖ ἐκλεκτική συνοπτική παράθεση ἐγκυκλοπαιδικῶν πληροφοριῶν γιά τό θέμα «Ἡ κατηχητική σχολή τῆς Ἐδέσσης» μέ τή χρήση ἐγκυκλοπαιδικῶν βοηθημάτων. Ὡς κύριο βοήθημα χρησιμοποιεῖται ἡ ΘΗΕ καί ὡς δευτερεύοντα τό LThK3 καί τό DTC. Ὅπου χρησιμοποιούνται τά δευτερεύοντα βοηθήματα γίνεται ἀναφορά τους. Μετά τή σύντομη πολιτική καί χριστιανική ἱστορία τῆς πόλης παρουσιάζονται οἱ ἱδρυτικοί παράγοντες, ἡ περιπετειώδης ἱστορία, ἡ ὀργάνωση καί ἡ ὑψηλή σημασία τῆς ἐνδόξως ἱδρυθείσης ἀλλά ἀδόξως ἐκτραπείσης καί ληξάσης σχολῆς.

Okuyucu bu metinde oldukca garip, ayni olcude zengin bir tarihe sahip olan bir yiyecegin oykusunu bulacaktir. Antropolojik kokleri en ciplak haliyle olasilikla yazili tarih oncesinin cig et yeme pratigine dayandirilabilen, ancak medeniyetle birlikte farkli kulturler (gocebe-yari gocebe-tarimci) ve dinsel gelenekler (Yunan ve Dogu, ayrica Girit gibi guneyli ve adali) uzerinden surdurulegelmis ve o kulturlerce iceriklendirilmis, dahasi, arka planindaki olasi insan kurbani ve yamyamliga ragmen, once Orfiklerce, sonra Yeni Pisagorcularca modifiye edilmis olan bir yiyecekle karsi karsiyayiz. Yani, gercekte insan kurbaniyla iliskili olsun ya da olmasin, belli belirsiz arkaik ya da kannibalistik bir imaja sahip olan cig kofte, aslinda ayni zamanda ve ozellikle felsefi bir yiyecektir. Yine de o sadece Yeni Pisagorcular araciligiyla edinmis oldugu felsefi yaniyla da tarif edilemez. Cig koftenin astrolojiyle ilgili bir yani da vardir ve biz bunu onun geleneksel yedi baharatindaki sayi sembolizminde goruruz. Ote yandan, gayrimedeni, avam ve tasrali imajina ragmen, onun belki de simyevi bir yanindan bile soz edilebilir. Bu calismada ilk kez cig koftenin kokleri, tarihi, yaslandigi sembolizm, iliskilendigi dinsel ve dinsel olmayan gelenekler ve mitolojiler gibi konular irdelenmistir.

The ܫܚܝܡܐ Shhimo is the prayer book for normal weekdays of the Syrian Orthodox Church and it was officially printed for the first time in Dayro d-Kurkmo (Dayr Al-Zafaran) in 1890 with a printing press that Patriarch Ignatius Peter IV (+ 1894) had received in 1874 thanks to his visit to London and the Anglican Church. Prior to 1890 Shhimo was a diverse tradition expressed with different manuscripts in different monasteries showing a diverse use of different prayers and costumes. The second printing of Shhimo in 1913 and re-printing 1934, by the late Syrian Orthodox Patriarch Ephrem I Barsoum (+ 1957), was a reworked version of 1890 that included several important changes. This thesis will investigate what these changes were and what implications they carry for the understanding of Shhimo and for the Syrian Orthodox Church.

In this paper we will also start to investigate the transmission process of the Shhimo and study some of the manuscripts prior to 1890.

Among the sporadic Old Syriac inscriptions, some including dates are even fewer. An unpublished inscription will be presented in this paper. Although inscriptions from Hatra have been lost, some of them were recorded during the excavations at Assur in 1989, four of them only as photographs. An unpublished tessera sheds light on the reading of the personal name of a Palmyrenian Bel priest.

Anadolu ve Mezopotamya ile bağlantısı sayesinde pek çok medeniyetin geride bıraktığı izleri taşıyan Urfa, 19. yüzyılın ikinci yarısında çok sayıda sanat tarihçisi ve arkeoloğun uğrak yeri olmuştur. Filolog Edward Sachau, Alman müzecisi ve sanat tarihçisi Friedrich Sarre, Getrude Bell, arkeolog Max von Oppenheim gibi batılı uzmanlar şehri ziyaret edenler arasındadır. Osman Hamdi Bey de Doğu turu esnasında tarihî kale ve çevresini fotoğraflamıştır. Ancak idareciler nazarında tarihî yapı ve bulgulara pek değer atfedilmemiş, kale taşları kamu yapılarını desteklemek üzere satışa çıkarılmıştır. 1891'de ise dünyanın dikkatini çeken ve Kral Abgar'a ait olduğu düşünülen üç kaya mezarı korunamamış ve buluntuların bir kısmı çalınmıştır. Hristiyanların tarihî Hıdır İlyas Manastırı ve çevresindeki mezarları sahiplenme çabası, Müslümanların tarihî Ömeriye Câmii üzerindeki tadilatları ise tamamen dinî bir bakış açısının eseri olmuştur. Bu çalışmada, Osmanlı idarecilerinin tarihî yapı ve bulgular karşısındaki tutumları ile arkeologların Urfa yerelindeki faaliyetlerinin ortaya çıkarılması hedeflenmiştir. Çalışma sırasında Cumhurbaşkanlığı Devlet Arşivlerinde bulunan resmi kayıtlardan, gezi yazılarından ve arkeolog günlüklerinden istifade edilmiştir.

Urfa-Edessa Mosaics
This book contains the mosaics were found in Urfa (Hellenistic and Roman name Edessa).Mosaics are paved to the floor of the Villa, churchs and rock tombs.
The subjects of mosaics are mythological and related to daily life.
In the church mosaics, depictions of animals, grapes and trees are seen. Roman period mosaics also contain Syriac inscriptions.Because Osrhone kingdom was established in the city of Edessa. This kingdom spoke and wrote Syriac.
Edessa people made their own portraits to the mosaics. In the mosaics of the rock tombs, the householder, his wife and children look like family photographs.
Some unic mosaics are also seen in Edessa mosaics. The hunting of four Amazon queens and depicting scenes from the life of Akhilleus from birth until the Trojan War.

Özet
M.Ö.132-M.S.244 yıllarında “Edessa”da (Şanlıurfa) hüküm süren Osrhoene Krallığı döneminde, Kral V. Abgar Ukkama M.S. 13-50 arasındaki ikinci saltanatı sırasında hastalanır. Hz. İsa'nın hastaları iyileştirdiğini duyan Kral çok hasta olduğundan Kudüs'e gidemez. Hannan adındaki elçisini, Hz. İsa’ya inandığını ve dinini öğrenmek istediğini belirten bir mektupla birlikte, O’nu davet etmek üzere Kudüs’e gönderir. Hannan mektubu Hz. İsa'ya sunar ve O’nun yüzünün resmini yapmayı dener ancak başarılı olamaz. Hz. İsa, yüzünü sildiği ve mucizevî biçimde yüzünün görüntüsünün çıktığı mendil ile Edessa’yı kutsadığını belirttiği mektubu Hannan'la Abgar’a gönderir. Abgar’ı iyileştiren mendil Edessa’nın surları üzerinde bir yere saklanır. Abgar, halkıyla birlikte Hz. İsa’nın dinine inanmaya başlar.
Hıristiyan âleminde Mendil’in tabloları birçok müzede ve mekânda görülmektedir.
Bir başka rivayete göre Hz. İsa’nın çarmıha gerilişinin üçüncü gününde, çarmıhtan indirilip keten bir beze sarılan cesedi bırakılan yerde yok olur. Mezarda duran ve üzerinde mucizevî bir biçimde Hz. İsa’nın görüntüsü olan kefen de, Hıristiyanlığın önemli kutsal emanetlerindendir.
944 yılına kadar Edessa’da (Şanlıurfa) muhafaza edilen Kutsal Kefen ve Mendil sonraları İstanbul’a oradan da Torino’ya götürülür.
Mendil ve Kefen ile Abgar’a dayanan anlatılar, Kudüs-Şanlıurfa-İstanbul-Torino çevresinde günümüze kadar ulaşmıştır.
Bu çalışmada “Kutsal Mendil” ve “Kutsal Kefen”in tarihi serüveni ile turizmdeki yeri, yazılı kaynaklar ve anlatılar ışığında incelenmiş ve bilgiler sunulmuştur.
Anahtar Kelimeler: Hz. İsa, V. Abgar Ukkama, Mandylion, Kutsal Kefen, Edessa, Şanlıurfa

The paper deals with the forms of address to the gods, where the divine name is substituted by titles and formulas such as: "My Lord", "He whose name is blessed forever", etc. seen before as an example of the anonymity of the gods. The problem is presented through a rhetoric approach with a comparison to the ancient sources and concepts typical for the Near East and being absent in the Classic cultures of Greece and Rome. The focus of the paper is to give a meaning of the formulas within the religious context.

This book is the first-ever comprehensive study of the history and culture of these three little-known countries of Northern Mesopotamia (3rd century BCE – 7th century CE). The book gives an overview of the historical geography, material culture, and political history of each of these countries. Furthermore, the summary offers a regional perspective by describing the history of this area as a subject of the political and cultural competition of great powers.
This book answers both a recent growth of interest in ancient Mesopotamia as the frontier area, as well as the urgent need for documentation of the cultural heritage of a region that has recently become subject to the destructive influence of sectarian violence.

Modern Urfa kentinin, Antik dönemde adı Edessa idi. Osroene Krallığının başkenti olan
Edessa, Hıristiyanlık tarihi için de önemli bir yerleşim yeri ve bir merkez olmayı
sürdürmüştür. Tarihi kaynaklarda 1. ve 2. yüzyıldan beri bu yörede Hıristiyanlığın
görüldüğüne dair veriler sunulmaktadır. Yine tarihi kaynakların aktardığı bilgiye göre; ilk
Hıristiyan kralı olarak anılan IX Abgar (MS.179-214) zamanında Edessa bir edebiyat
merkeziydi. Hıristiyanlığın bölgede görülmesinden sonra burada önemli piskoposlar yetişmiş
ve burası okuluyla aktif bir konumda olmayı başarmıştır. Özellikle Yunancadan Süryaniceye
İncil çevirilerinin yapılması burayı dini ve kültürel bir ortama dönüştürmüştür.
Bugün dünyanın çeşitli kütüphane ve müzelerinde korunan yüzlerce Süryanice yazılmış
resimli ve resimsiz el yazmaları bulunmaktadır. Bu el yazmaları arasında Edessa merkezli
olduğu bilinen eserler dikkat çekici çoğunluktadır. Çalışmada; Edessa’da üretildiği bilinen,
şuan mevcut olmayan ancak tarihi kaynaklarda ismi geçen Süryani el yazmaları ile bugün
çeşitli koleksiyon ve müzelerde korunan, 2. ve 13. yüzyılları arasına tarihlenen el yazmaları
kapsamında Edessa’nın bir yazım merkezi olarak önemine ve tarihi geçmişine değinilecektir.
Anahtar Kelimeler: Urfa (Edessa), Hıristiyanlık, Süryani, El yazma

MUSIC IN URFA AND ITS AROUND IN THE LIGHT OF TODAY
                                              ARCHEOLOGICAL DATA

          The Euphrates and with view of the plains on the hills of Şanlıurfa, the traces of the people's enthusiasm are based on ten thousand years ago. The first description of people dancing with the music rhythm is seen in Nevali Çori in the Pre-Pottery Neolithic B Age.
The figure is seen in Tell Halaf Culture in Fıstıklı Höyük. In the Bronze Age, Lidar, Gre Virike, Harran and Sumatar are accompaning the rhytm with the rattle and whistles.

          The temples had an important place in the music. There were also music choirs and singer priests in the Harran Temple of the Moon God of Sin, also known as the Joy Temple "E Hulhul". Every year the Akitu festival organized for the honor of Sin was held in music accompaniment. In the cult of Atargatis (Tarata-Venus) has symbol of pigeon and fish, dances were performed with music accompanied by flutes and bells, and songs were sung.

          It is observed that the religious, official and entertainment music in the vicinity of Urfa developed immediately on the Euphrates line. The late Hittite period reliefs of Charcamish, which was founded on the banks of the Euphrates, depict musicians playing percussion, blowing and stringed instruments. It is stated that the rights of the musicians should be preserved on Antiochus I's Sacred Law, written on the holy terrace of Mount Nemrut in the Kingdom of Commagene. Zeugma was also the center of entertainments with artists in the Roman period. Its artists were sent till to Duro-Europos. In Zeugma mosaics, figures who play percussive and blown instruments, stamps and ring stones are decorated with stringed instruments.

          In the palace of the Osrhoene kings, dancing made music accompanied by food in honor of the Roman emperors were magnificent to guests. It was Bardaysan's poetry and music, describing Edessa, Orhay, love. Sometimes on the colorful mosaics Orpheus plays lyre, sometimes the figurs were seen seated on the rocks and they are playing the long-handled musical instrument. Edessa (Orhay) Syriac Church developed the religious music and women's choir was founded in the 4th century AD.

The music, blended with the melodies from the past, influenced the culture of Urfa, it was spread into city, streets and till to the plaster of the houses. The roots of today row night cultures extend for thousands of years. The sweet tunes of the palace music around Balıklıgöl, like living in the rhythmic mood of today's row night.

Key Words: Music, Urfa, Edessa, Osrhoene, Nevali Cori, Harran, Charcamish, Zeugma, Commagene, Guzana.

        GÜNÜMÜZ ARKEOLOJİK VERİLER IŞIĞINDA URFA VE
                              YAKIN ÇEVRESİNDE  MÜZİK

Fırat nehri ve ova manzaralı tepeliklerinde insanların gönül coşkusunun izleri Şanlıurfa’da on bin yıl önceye dayanır. Müziğin ritmiyle kendinden geçip dans eden insanların ilk betimleri Çanak Çömleksiz Neolitik Çağ’da Nevali Çori’de, Halaf Kültürü’nde Fıstıklı Höyük’de görülür. Tunç Çağı’nda Lidar, Gre Virike, Harran ve Soğmatar çıngırak ve düdüklerle ritimlere eşlik eder.

Tapınaklarda müziğin önemli bir yeri vardı. Neşe Tapınağı “E Hulhul” olarak da adlandırılan Harran Ay Tanrısı Sin Tapınağı’nda müzik koroları ve şarkıcı rahipler de  mevcuttu. Her yıl Sin onuruna düzenlenen akitu festivali müzik eşliğinde yapılırdı. Güvercin ve balık sembolü olan Atargatis (Tarata-Venus) kültünde flüt ve çıngıraklar eşliğinde müzikle  dans yapılır, şarkılar söylenirdi.

Urfa çevresinde de dini, resmi ve eğlence müziğinin hemen Fırat çizgisinde geliştiği izlenir. Fırat nehri kıyısında kurulmuş olan Karkamış’ın Geç Hitit Dönemi kabartmalarında vurmalı, üflemeli ve telli çalgılar çalan müzisyenler betimlenmiştir. Kommagene Krallığı’nın Nemrut Dağı’nda kutsal terasındaki Grekçe yazılan I.Antiokhos’un Kutsal Yasası’nda müzisyenlerin haklarının korunması ve onlara değer verilmesi gerektiği belirtilir. Zeugma, Roma Dönemi’nde sanatçı guruplarıyla eğlence merkeziydi. Sanatçılarını Duro-Europos’a kadar göndermekteydi.  Zeugma mozaiklerinde vurmalı ve üflemeli çalgılar çalan figürler, mühür ve yüzük taşlarında ise telli müzik aletleri işlenmiştir.
Osrhoene krallarının sarayında, Roma İmparatorları onuruna verilen yemeklerde müzik eşliğinde dans büyülerdi konukları. Bardaysan’ın şiir ve müzikleriydi Edessa’yı, Orhay’ı sevgiyi anlatan. Bazen rengarenk mozaiklerde ozan Orfeus lir çalarken, bazen kayalıklara oturup  uzun saplı sazıyla dağı taşı ağlatırken görülür figürler. Edessa (Orhoy) Süryani Kilisesi M.S. 4. yüzyılda ilahiler söyleyen kadınlar korosu kuracak kadar dini müziği geliştirmişti.

        Geçmişten gelen melodilerle harmanlanan müzik, Urfa kültürünü etkileyip, kente, sokaklara ve evlerin sıvasına kadar işledi. Günümüz sıra geceleri kültürünün kökleri binlerce yıl öncesine uzanır. Balıklıgöl etrafındaki saray müziğinin tatlı nağmeleri, günümüz sıra gecelerinin ritmik havasında yaşıyor gibi.

Anahtar Kelime: Müzik, Urfa,Edessa, Osrhoene, Nevali Cori, Harran, Karkamış, Zeugma, Kommagene, Guzana.

The region of Osroene is the area including Edessa (Şanlıurfa), Carrhae (Harran), and Birtha (Birecik) located east of the Euphrates (Fırat) River. The Abgar Dynasty, the major power in the region, overthrew Seleukos's control and regained independence in the region in132 BCE. Family members depicted together and at ease in mosaics of the royal period symbolize the importance of peace within the family and family unity. Of the figures portrayed next to the genearch, the wife is the most striking individual with her dignified pose. Family mosaics indicate that whole family will be together after death as they were in life. A Phoenix and two Orpheus mosaics found in the region also support the pagan notion of a new life after death.

Alla fine del IV secolo d. C., Egeria, una donna d’alto rango e dalla grande cultura, compie un pellegrinaggio verso i luoghi santi che hanno visto fiorire il Cristianesimo, lasciando un resoconto scritto dei suoi viaggi, la Peregrinatio Egeriae; nella Pars Prima di tale itinerarium, la pellegrina annota informazioni preziose riguardo le eulogiae ricevute in dono dai monaci ed i mirabilia, cioè luoghi che destano meraviglia e stupore o che vengono visti attraverso gli occhi della fede; accanto a queste informazioni Egeria ci informa occasionalmente anche sulla gestione e l’organizzazione del paesaggio agrario nei luoghi visitati nel corso dei suoi quattro itinerari nell’area medio-orientale.

Bardesane (+222) est le premier auteur chrétien de la langue syriaque. D’origine païenne, Bardesane s’est converti au christianisme à Édesse, probablement au cours de ses études de philosophie. Il fut conseiller des rois d’Édesse, connu au-delà du royaume à cause de ses vastes connaissances dans différents domaines. Il eut de nombreux disciples et l’école de pensée fondée par lui fut mentionnée encore au XIIIe siècle. Cependant, le philosophe Bardesane fut vite compté parmi les hérétiques. Éphrem le Syrien (+373) trouva dans ses écrits des éléments de doctrines gnostiques. À cause de cette critique, les écrits originaux de Bardesane furent perdus. Aujourd’hui nous pouvons reconstruire sa pensée à partir du Livre des lois des pays (un dialogue rédigé par ses disciples) et aussi à partir des écrits polémiques d’Éphrem. Le but de l’article est de présenter le personnage de Bardesane et son œuvre et aussi de résumer les thèmes originaux de sa pensée: la cosmologie, la christologie, la conception du libre arbitre. Sans aucun doute, il s’agit d’une doctrine très originale, syncrétiste, qui correspond à un stade archaïque de la théologie chrétienne. Bardesane est considéré aujourd’hui comme le représentant par excellence du christianisme syriaque, édessenien, avec toutes ses différences par rapport au christianisme de langues grecque et latine.

Die Anfänge der Jesusbewegung in Syrien. Die verschiedenen Richtungen der vor-netestamentlichen Jesusbewegung. Die Gegensätze zwischen den Jesusgläubigen, die Jesus als Gottessohn verehrten und den von Paulus angeführten Messianern (=Christen), zwischen den nur mit Wasser getauften und den mit dem Heiligen Geist getauften Charismatikern, zwischen den Hellenisten, den Paulinern und den strengen Judenchristen, etc. –

Auf Seite 27 oben sind im Druck zwei Zeilen ausgefallen:

„Mit dem Tod von Petrus und Paulus und mit dem Jüdischen Krieg war die Zeit der ersten Generation zu Ende gegangen. Die Flucht der Gemeinde von Jerusalem nach Pella ....”

Vgl. auch die englische Übersetzung für ein Referat in Kerala: "The apostolic mission and the origin of the Church in Syria" und den Nachdruck des Artikels in: Peter Hofrichter, Logoslied, Gnosis und Neues Testament.

In this study, a late Roman mosaic from Edessa and some mosaics depicting animals from various parts of Anatolia and Syria will be Examined. The mosaics mentioned in this paper are the animal and Orpheus mosaics from Edessa in Şanlıurfa; Salkım, Koçlu and Sulumağara mosaics from Zeugma mosaic museum in Gaziantep  and the animal chase mosaic in Apamea. Animal struggles, Hexaemeron, Paradise, Peaceable Kingdom, Noah's Ark, the struggle between good and evil and some earthly themes were frequently depicted in mosaics of Anatolia and Syria during the 5th and 6th centuries. The purpose of this study is focusing on the iconographic problems which are seen in these kinds of floor mosaics.

Η μακραίωνη ιστορία του τόπου μας παρουσιάζεται στις αρχαιότητες που ανακαλύπτει η αρχαιολογική σκαπάνη και στη μελέτη των πολύτιμων αρχειακών πηγών. Οι πτυχές της ξεδιπλώνονται μέσα από επιστημονικά συνέδρια, όπου ειδικοί επιστήμονες παρουσιάζουν τη δουλειά τους ζωντανεύοντας το παρελθόν και αναπαριστώντας τη ζωή των ανθρώπων που έζησαν εδώ πριν από μας.

The late Antique mosaic of Orpheus decorated a small room, approximately 18 m2 in area, connected with two even smaller ones, in 4 m2 and the other 2 m2 in area, belonging most likely to a small funerary chapel (or tomb) discovered in the ancient necropolis by the Damascene Gate in Jerusalem; it was discovered in 1901 by H. Vincent.
The author proposes a new interpretation of the iconographic program of the Orpheus myth used by wealthy Christians in a sepulchral context (see Olszewski M.T. «Orphée endeuillé de la mosaïque funéraire de Jérusalem», in Rey Mimoso-Ruiz, B. ed., Actes du colloque «Orphée entre Soleil et ombre», à l’Institut Catholique de Toulouse du 16 au 17 novembre 2007, Inter Lignes, numéros spécial – mars 2008, pp. 205-214, 226). He also proposes a new interpretation of the role Orpheus played in Roman funerary art, concentrating on the importance of the play on words and the visual and textual punning that was popular in ancient art and especially in funerary art. He rejects the popular interpretation of Orpheus as Christ in the Roman catacombs and proposes to interpret the image as that of Orpheus, bard of the departed souls, without any ahistorical connection with Christ. The program of the mosaic from Jerusalem is thus explained as a play on the words Orpheus-orphanos and Chiron (Chi-Rho) and Pan [Παν(τοκράτωρ)].The frequently used Christian funerary formula of resting in peace, Christ or the Lord corresponds
perfectly with the mood created around the mythical bard.
Orpheus’ universal role as singer and musician moving even the most stony of hearts, extolling the beloved departed, is absolutely justified in the context of a 6th-century Christian tomb. Orpheus is a popular and neutral figure, meaning that in effect it does not constitute a threat to Christian theology and can be tolerated by the educated Christians of Jerusalem.

This article situates the Syriac Julian Romance in early sixth-century Edessa and sees it as a response to Justinian’s attempts to force local non-Chalcedonians into communion with the imperial church. It develops the interrelationship between religious violence and eschatological expectation as key themes used to vilify the reign of Julian and glorify the reign of Jovian. While lamenting imperial violence against Christians, the Romance praises violent acts of Christian resistance in the expectation that a righteous emperor will one day arise to protect the true (non-Chalcedonian) faith. Understanding the Romance’s emphasis on resistance and hope of vindication deepens our understanding of ecclesiastical and political developments in sixth-century Syria.

This research is based on a study of coffee consumption, functionality of coffeehouses and portraits of regulars in the late Ottoman Empire. In the 18th century customs records, data on the trade in coffee was scarce. This pointed out that coffee is not a unique product that needs little consumption and trade in the city. The increase in consumption coincided with the 19th century. Coffeehouses, which had many functions in the urban fabric, were rare socializing areas. Official announcements, contracts and agreements were made here in the presence of Regulars. In the words of Alan Mikhail; It was a "complex area of social interaction". Gambler regulars and sect guests were not missing. They were stopovers for travelers and guests. Most importantly, different aspects of daily communication took place in the witnesses of regulars. Before the emergence of associations and societies, the coffeehouses had reconciliation and conflict at the same time, and these places could turn into a political space. Despite the gradual increase in numbers, the reaction of the pious groups has never changed and the view of the coffeehouse has always been negative. Most of these places that appealed to the bazaar, inn and neighborhood. They were within the scope of a foundation. With its presence in the bazaar, neighborhood and streets, the coffeehouses remained a definite part of the urban identity.

XVIII. yüzyıl Urfa gümrük kayıtlarında kahvenin ticaretine dair veriler yok denecek kadar az. Bu da kahvenin şehirde az tüketimine, ticaretine ihtiyaç duyulan eşsiz bir ürün olmadığına işaret. Tüketimin artışı XIX. yüzyıla tesadüf ediyor. Kahvehaneler ise kentsel doku içerisinde birçok işleve sahip ve nadir sosyalleşme alanları. Resmî duyurular buralarda yapılıyor, sözleşmeler, anlaşmalar müdavimlerin huzurunda gerçekleşiyor. Alan Mikhail’in ifadesiyle buralar; “karmaşık bir sosyal etkileşim alanı”. Kumarbaz müdavimleri, tarikat ehli misafirleri eksik değil. Seyyahlara, misafirlere mola yerleri. En mühimi gündelik iletişimin farklı veçheleri müdavimlerin tanıklığında vuku buluyor. Dernek ve cemiyetlerin ortaya çıkışından evvel kahvehanelerde uzlaşma ve çatışma aynı anda yaşanıyor, buralar yer yer politik bir alana dönüşebiliyordu. Sayılarının tedricen artışına rağmen mütedeyyin grupların tepkisi hiçbir zaman değişmemiş, kahvehaneye bakış, her zaman olumsuz yönde olmuş. Bulundukları çarşıya, hana ve mahalleye hitap eden bu yerlerin birçoğu bir vakfın müsakkafatı dâhilinde. Çarşı, mahalle ve sokaktaki mevcudiyetiyle kahvehaneler, kent kimliğinin muayyen bir parçası olarak kalmış.

Apokryf 1895) Marii Konopnickiejwiersz jako po-Słowie * Jednym z najbardziej ożywczych źródeł poetyckiego natchnienia jest w twórczości Marii Konopnickiej Biblia, wykorzystywana przez nią bezpośrednio lub odnajdywana u innych twórców -w dziełach literackich, malarskich, muzycznych, a także w świadectwach życia różnych osób (jak np. św. Katarzyna ze Sieny). Autorka Mojżesza i Widzenia, cyklu Z mojej Biblii oraz Psałterza dziecka i wielu innych utworów od osiągnięcia dojrzałości pisarskiej aż po kres życia czerpała z tego źródła obficie: motywy i tematy, idee i symbole, nade wszystko zaś -refleksję o człowieku jako Bożym stworzeniu, jego upadku w grzechu, nawróceniu i powołaniu do świętości. Liczne wiersze osobne (np. z tomu Italia), ich cykle (np. W Sykstynie) oraz obszerne poematy (jak Imagina) świadczą dowodnie, iż zarówno egzystencję i los jednostki, jak problemy życia zbiorowego, historię ludzkości i narodów oraz kulturę i jej wytwory poetka bardzo często ujmowała w biblijnej perspektywie, czego artystycznym wyznacznikiem była stylizacja biblijna, stosowana w całym bogactwie form i funkcjonalnie zróżnicowanym natężeniu. Choć w życiu prywatnym i obywatelsko-patriotycznym wadziła się Konopnicka z instytucją Kościoła, to sam fundament chrześcijaństwa: Biblię, to jest Księgi Starego i Nowego Testamentu -czytaną na co dzień w przekładzie ks. Jakuba Wujka 1 -przyjmowała jako wartość najwyższą i nie podlegającą krytyce, jako żywe Słowo Boże, spisane pod natchnieniem Ducha Świętego 2 . W takim też charakterze pojawia się ono w jej pisarstwie, nade wszystko w poezji. Badacze dostrzegli samo zjawisko już dawno i poświęcili mu sporo uwagi 3 ; do dziś jednak brakuje pracy, która by problem ujęła w sposób systematyczny i całościowy. Zanim taka praca powstanie, potrzebne są studia i analizy szczegółowe, odsłaniające różne aspekty * Druk: Aluzja literacka. Teoriainterpretacjekonteksty, praca zbiorowa pod red. A. Stoffa i A. Skubaczewskiej-Pniewskiej, Wyd. UMK, Toruń 2007, s. 165-180. ISBN 978-83-231-2086-5. 1 Zob. J. Nowak, Wstęp, [w:] M. Konopnicka, Listy do Ignacego Wasiłowskiego, oprac., wstępem i przypisami opatrzył J. Nowak, Warszawa 2005, s. 21. 2 W nauczaniu Kościoła prawdę tę wyraża współczesna Konopnickiej encyklika Providentissimus Deus (o studium Pisma św.) papieża Leona XIII, ogłoszona 18 listopada 1893 roku, nawiązująca m.in. do ustaleń Soboru Watykańskiego I z lat 1869-1870. 3 J. Dickstein-Wieleżyńska, Maria Konopnicka. Dzieje natchnień i myśli, Warszawa 1927, passim; M. Grzędzielska, Poezja religijna późnego romantyzmu i poromantyczna, [w:] Polska liryka religijna, red. S. Sawicki, P. Nowaczyński, Lublin 1983, s. 263-300; B. Burdziej, Marii Konopnickiej "Modlitwy" po pogromie warszawskim 1881 roku, [w:] Maria Konopnicka. Nowe studia i szkice, pod red. J. Z. Białka i T.

Questo studio sul Levante in epoca crociata risponde all’esigenza, già emersa a partire dalla fine del XIX secolo, di una maggiore e più puntuale attenzione alla fondazione e alla straordinaria esperienza franco-armena della Contea di Edessa, sovente relegata ai margini della storiografia crociata. Il 10 marzo 1098, mentre la grande armata crociata dopo l’attraversamento dell’Asia minore era impegnata nel difficile assedio di Antiochia, Baldovino di Boulogne, fratello cadetto di Goffredo di Buglione, alla guida di uno sparuto contingente di cavalieri provenienti soprattutto dall’area delle Ardenne, fondava la Contea di Edessa, il primo principato franco in Oriente. Edessa, città Santa della cristianità, oltre a custodire le spoglie degli Apostoli Tommaso e Giuda Taddeo, ospitò fino al 944 il Mandylion, telo con l’immagine acheropita del Cristo, da molti studiosi identificata con la Sindone di Torino. La costruzione politica della Contea, realizzata in pochi mesi nella regione compresa tra la Siria del Nord e la Mesopotamia a cavallo tra le due rive dell’Eufrate, era stata compiuta con il concorso determinante delle popolazioni e delle élites armene della regione che vedevano nei franchi, “fratelli nella fede”, i liberatori dal duro giogo turco. Si è spesso sottovalutata l’importanza strategica di questo sorprendente quanto repentino successo politico-militare, decisivo nel concorrere all’esito vittorioso della Prima crociata e della storia della presenza latina in Oriente. La Contea di Edessa, “scudo dei Franchi di Antiochia”, rappresentò il baluardo della latinità più avanzato ed esposto alle offensive musulmane, nonché un vero e proprio laboratorio di coesistenza tra Latini, Ortodossi, Armeni e Siriaci, promuovendo una sostenibile convivenza e consentendo un accettabile grado tolleranza nella professione delle diverse confessioni cristiane. La caduta di Edessa nel 1144 suscitò in tutto l’Occidente una fortissima onda emozionale che, abilmente veicolata dall’appassionata e carismatica predicazione di San Bernardo di Chiaravalle, favorì con la promulgazione della bolla 'Quantum praedecessores' da parte di Eugenio III, l’allestimento della Seconda crociata (1147-1149). Dopo una tenace lotta sostenuta negli anni 1145-1150, contro le preponderanti forze dei potentati musulmani bramosi di approfittare della debolezza dei Franchi, con la scomparsa delle ultime vestigia della Contea, sarebbe progressivamente venuta meno la resistenza crociata verso il mondo islamico che, faticosamente ricompattato dai Zenghidi e dagli Ayyubidi, riuscì infine a trionfare dapprima il 4 luglio 1187 a Karn Hattin e poi con la definitiva espulsione dei Latini dalla Palestina seguita alla conquista di San Giovanni d’Acri nel 1291.

[**a three pages English summary is available at the end of the paper**]
The study begins with a brief history of the city of Edessa highlighting both the cultural and religious peculiarities of its inhabitants, and the way how Christianity reached the city and the difficulties that stood in the way of crystallizing a doctrinally homogeneous Christian community in Edessa. In the second part, I tried to sketch the beginnings, the organization and the activity of the theological "School of the Persians" established in the North Mesopotamian metropolis. First, I presented the classical view of the secondary literature on the "School of the Persians". Then I showed that some of the best-known statements about this theological school are not based on a critical approach of the available sources. In discussing the sources, I start from the work on the forms of education in the East Syriac Christianity of the American researcher Adam H. Becker. Based on his work, I also show how should one understand the term "school" when referring to the "School of Edessa". Finally, I discuss the importance of this school and the circumstances that led to its closure.