Katarzyna Puzyńska - Łaskun

Czekałam. Na kolejny tom, na kolejną historię. By móc powiedzieć, że opowieść była długa. Za długa. Ale na więcej krytyki się nie odważę, ponieważ jestem zakochana w tej sadze. Tak zwyczajnie. Miłością bardzo wielką i wyrozumiałą, i ślepą. Nie, nie jestem obiektywna. Uwielbiam Lipowo, za tak dobrze znane mi stare i lekko wyliniałe kąty, za mazurski zapach, za postacie o niedoskonałych charakterach, za chatkę w lesie i zagadkę, której znów nie odgadłam.

Mimo nadmiernego rozmachu, zbyt dużej ilości bohaterów i przytłaczającej mnogości wątków czytałam z niesłabnącym zainteresowaniem. Bo przecież najważniejsze co będzie na końcu. A na końcu było jakże niedobre zakończenie. Takie, po którym masz ochotę pognać do biblioteki i wyszarpać kolejny tom z rąk bibliotekarki. Byłam kulturalna i wpisałam się na listę. Czekam. Na kolejny tom. Bo lubię. Bardzo. Pomimo niedoskonałości.

Opis książki:

Kolejny, szósty tom sagi o Danielu Podgórskim, Klementynie Kopp i innych policjantach z malowniczego Lipowa. Opowieści o Lipowie łączą w sobie elementy klasycznego kryminału i powieści obyczajowej z rozbudowanym wątkiem psychologicznym.

W domu pewnego bezrobotnego sędziego policja odkrywa makabryczną inscenizację. Sprawca stworzył postać składającą się z rozczłonkowanych zwłok prawnika i nieznanej kobiety. Wkrótce okazuje się, że na miejscu zbrodni znajduje się dowód inkryminujący aspiranta Daniela Podgórskiego. Odkrycie tożsamości drugiej ofiary tylko pogarsza sytuację policjanta. Czyżby to Daniel stał za morderstwami? A może to ktoś z komendy chce wrobić go w podwójne zabójstwo? Tylko skoro Podgórski jest niewinny, to dlaczego ucieka?

Moja ocena 4.5/6

Iwona Żytkowiak - Świat Ruty

Czasem się pomylę. Kobietę podtrzymująca dłonią swoje włosy uznam za niezbyt skomplikowaną postać, idealnie obrazującą treść schowaną między literami. Bo nieznośnie lekką okładkę zaszeregują jako zapowiedź czytadła. I wtedy się pomylę. Bo ta historia jest ciężka od emocji i przytłaczająca refleksją. Jest taka jak powinna być dobra książka.

Opowieść niezwykła. Szorstka i kanciasta. Niedopasowane do siebie sploty tworzące jedną opowieść o tym co teraz i o tym co było. O tym co było, ale nie minęło, bo wciąż tkwi głęboko schowane w ostatniej warstwie farby namalowanego świata. Której nie ma się ochoty zrywać. Nawet nie powinno. A jednak ona to robi, by zmusić do odczuwania. Jakkolwiek.

Drażniąca struny eterycznego odczuwania przeszłości i teraźniejszości. Znalezienia swoje miejsca istnienia na wielkiej mapie świata. Klimatyczna i urzekająca. Nostalgiczna i uparcie mądra. Do samego końca. Zostawia w duszy wyraźny ślad. 

Warto.

Opis książki:

Świat nie wybacza zbrodni i inności.

Mglisty poranek rozpoczyna kolejny dzień życia Ireny. Nic nie zapowiada, że będzie zupełnie inny niż poprzedni… że odmieni wszystko. Z chwili zamyślenia wyrywa ją pisk hamulców, tępy odgłos uderzenia i huk ciała uderzającego o jezdnię.

Targana wyrzutami sumienia Irena postanawia pojechać z poszkodowaną do szpitala. Tak poznaje Rutę i jej rodziców. I kiedy wydaje się jej, że będzie musiała zmierzyć się z oskarżeniami, poznaje świat drugiego człowieka. A to coś, co może nas przerosnąć…

Magiczna opowieść, której fabuła rozpięta jest między przeszłością a przyszłością, między realizmem a metafizyką. To książka o odszczepieniu i naznaczeniu. O historii, której nie da się wykorzenić. Polacy, Żydzi i Niemcy żyją tu w specyficznej relacji. Każdy poszukuje swojej tożsamości. Bo tak naprawdę każdy z nas – jak Ruta – jest zawieszony na granicy światów. 

Moja ocena 5.5/6