Breimandje.

Van lappenmand naar breimandje is 

maar een stap.

Wat deed ik eigenlijk afgelopen week vroeg ik me af.

Niet zo heel veel.

Het leek wel of ik van de antibiotica beroerder was dan van 

de ontsteking!

 Beetje lapjes rijgen.

Het kost veel tijd,

maar dan heb je ook wat.

Beetje breien.

Ik startte een paar wanten.

En met dat grijze weer van de laatste tijd is dat geen 

verstandige keuze.'

Bij kunstlicht is het verschil

tussen het rood en het magenta

zo klein, dat ik het bijna niet zie.

Een werkje voor overdag dus.

En ik kocht nog mooie strengen sokkenwol.

Wat een mooie namen verzinnen 

ze toch.

Hier hope en truth.

De muur hierachter me is rozijn.

Dat snap ik nog wel.

Maar de kleur turquoise in mijn woonkamer heet

zinnia! 

Dat zou je een warme kleur verwachten.

Kortom hier gebeurde niet veel.

Het was ook een beetje bank hangen en 

beter worden,

Lappenmand.

Een kort blogje deze keer.

Mevrouw Rafel is een beetje in de lappenmand.

Hoewel ze al wel weer wat opknapt.

Bovendien gebeuren er helemaal geen spannende dingen.

 De kerstboom mocht weer op.

Wat is dat toch gezellig.

Na jaren een boom met witte versiering gehad 

te hebben, 

is het al weer een paar jaar een gezellige 

bonte boom.

En de echte boom is geruild 

voor een neppe.

Dat is toch wel handig hoor.

Lichtjes er al in.

Wat een drama was dat vroeger thuis in de jaren '50.

De echte boom,

vreselijk groot en meestal krom

werd aan een deurknop gebonden.

Je kon alleen nog de kamer in via de keuken.

En er werd de hele dag geroepen:

"Denk om de boom!"

Nee, een kerstboom moet echt niet in de weg staan.

Verder werd dat bakbeest altijd de dag na Kerst

afgehaald.

Op een verjaardag zag mijn moeder dan haar zusjes,

waarna de competitie begon:

"is jouw boom al weg?"

Tegenwoordig mag mijn boom tot 

Driekoningen staan.

Tja, waar zou dat vandaan komen?

En wat er verder gebeurde?

Lapjes rijgen voor de "Lieve Lita  quilt.

Het is een vreselijk werk.

Maar het resultaat is zo leuk.

Door het doorrijgen wil iedereen erover aaien.

Wordt hij helemaal niet vies van...

Voorlopig ga ik nog even door.

Dat zo intensief doorrijgen is wel heel 

zwaar voor mijn handen.

En... het hoefde nog niet: de watermeter opnemen.

Iedere keer als ik mijn mail open denk ik:

nee, toch de watermeter nog niet....

Arbeidsintensief.

"Wat deed ik eigenlijk afgelopen week?"

Zo vroeg ik me af toen ik deze post wilde beginnen.

Nou, blokjes rijgen.

Die 10 x10 cm blokjes doorrijgen kost best veel tijd.

 Gelukkig heeft het quiltje nu een maat dat ik hem ook

echt kan gebruiken.

Het is een beetje krapjes.

Het is zo'n leuke lap.

Hoe groot hij precies gaat worden weet ik nog niet.

Zolang het heilige vuur brandt ga ik door.

De hexjes zijn eventjes met vakantie.

Er gaan ook nog 2 breimandjes rond.

Eentje met sokkenwol en een beginnetje

van wanten.

Die wanten, ja, dat had wel eerder gekund.

Doordat ik met de hondjes aan een riem loop

slijten die wanten vreselijk.

In het tweede mandje zit de rest van de  breiseltjes,

Er is een sjaal onderweg.

En die rare lapjes zij gebreide "potloden"

Dat is een patroontje van Ingrid van Ingthings.

Eens even een foto naar mezelf sturen.

Een ogenblikje.

Oei, het moet een beetje omslachtig nu 

Blogger en Google Foto's nog steeds niet met elkaar

willen praten.

En dan nestelt hij zich ook nog op de verkeerde plek.

En laat zich niet wegjagen.

Ik kocht op die hele regenachtige woensdag het 

Flow winterboek.

En daarin stond het patroontje.

Tja, zul je je afvragen:

"wat moet je ermee? "

Dat dacht ik ook hoor.

Het is gewoon leuk om te doen. Ingrid gebruikt 

restjes

shetlandwol.

En laat ik daar nu ook een hele bak van hebben.

Zo brei ik het plaatje.

Nog eentje dan.

 Nee, geen volgend drankje.

Mevrouw Rafel is niet van de alcohol.

Gelukkig is het veel onschuldiger:

nog een blokje rijgen.

De afgelopen dagen groeide de 

"lieve Lita"quilt lekker.

Er kwamen 24 blokken bij.

Het begint wat te worden met in totaal 80 blokken.

Maar ik wil hem veel groter.

Het leuke is dat een blokje ook echt klaar is.

Telkens zet ik er een rij aan.

Zodat de quilt rechthoekig blijft.

Zo is deze quilt altijd "af".

De achterkant is ook spannend.

Zo leuk, al die lapjes.

Allemaal met een verhaal.

Ik werk me door het boek van Ailish Henderson heen.

Narrative Textiles.

Verhalend textiel.

Ik ben er nog lang niet doorheen.

Ik vind het leuk en leerzaam om te lezen hoe 

zij zich laat inspireren.

Maar in mijn quiltje zijn ook heel wat verhalen 

gestikt.

Dat merkte ik toen ik hem mee nam 

naar een Bee.

Kijk: dat lapje kreeg ik van N.

En o, dat kochten we bij die en die quiltwinkel.

Joh, die bestaat allang niet meer! 

Dat heel druk doorstikken is overigens wel een

aanslag op mijn handen.

Ik krijg nogal eens de vraag van

"waar komt de inspiratie voor die blokjes vandaan?"

Op You Tube staan een aantal fimpjes van 

Teesha Moore.

Onder de titel fabric journal.

Daarin legt ze de techniek uit.

Heb je gezien dat ik weer foto's kan plaatsen?

Een heel gedoe.

Op de een of andere manier willen 

Blogger en Google foto's niks meer met elkaar 

te maken hebben.

Dus moet ik via een omweg de foto's op de 

laptop krijgen.

Het lukt.

Maar ze zijn wel een beetje klein.

Ik moet nog wennen aan alle nieuwe 

snufjes op mijn  telefoon.

Nog een keertje proberen.

Daar is mijn nieuwste haakwerk.

Een dekentje in linnensteek.

Er ligt nog een flinke rest vrij dikke katoen.

Precies genoeg voor een dekentje.

Dat haken is vooral therapie voor mijn handen.

Door te haken hou ik mijn vingers soepel.

Rommelig.

Of in de termen van Mevrouw Rafel te spreken:

het was een rafelige week.

Ik had of was ergens op koffievisite.

Een hondje naar de trimster.

Die arme Puck is dan nog een dag van streek.

Keesje voor zijn jaarlijkse prik naar de dierenarts.

Goed voor een partijtje zweten.

Want halverwege de dierenarts begint hij al luid te jammeren.

Voor de Westlanders: zodra we 

op de Bachlaan komen is het helemaal mis.

Ik neem het spul mee in een wagentje, want dan heb er 

tenminste controle over.

Maar het allerlastigste was toch wel dat mijn router

het niet meer deed.

Bovendien was er de nieuwe telefoon.

O, dat is makkelijk! zei de meneer bij de KPN.

Maar halverwege het verhaal was ik hem al kwijt

en stond ik een beetje glazig te kijken.

Gelukkig was een van de jonge leden van de familie zo 

lief

om te helpen.

Alles gaat een beetje anders.

Ik hoop dat ik jullie de foto's nog kan laten zien die ik maakte.

Kom ik ga het proberen.

Iech, dat lukt niet. Dit is een oude foto.

Ik weet wel waarom dat is. 

Ik moet nog wat veranderen.

Dat vreesde ik al. 

Voor nu stop ik even en hoop dat het volgende week wel lukt.

 

Naar de kapper.

 Kijk eens wat een vuile pootjes.

Puck is naar de trimster.

En Keesje is helemaal uit het lood geslagen.

Hij mist zijn grote broer.

Wat een gedoe.

Het hele spul in de auto.

Puck boos omdat hij achterin moet en Keesje

Lekker hard blaffend voorin in een bakje,

want die autoritjes zijn niet zijn favoriete uitje.

Terwijl ik bijna een piep in mijn 

oren over hou aan het ritje.

En dan moeten we hem ook zo nog halen.

Die arme Puck.

Hij moest naar binnen gesleurd.

En dat terwijl zijn liefste vriendinnetje Noortje ook

kwam voor een trimbeurt.

Ik hoop dat we snel weer kunnen halen.

Wat gaat het nu hard met de bomen.

Dit was mijn boom twee weken geleden.

En dit was gisteren.

Het was een week van blokjes rijgen.

Blokjes voor de Lieve Lita quilt.

En ik deed ook af en toe een steekje aan 

mijn blauwe hexjes.

De keuken werd voor eventjes atelier.

Ik wilde wat plakken en knippen.

En met al die stoffen in het echte atelier is het 

toch veiliger om het ergens anders te doen.

Mijn bedoeling was om een landschap te leggen.

En het later in fragmenten weer op te plakken.

Dat opplakken moet ik op deze foto nog doen.

Ik ruimde ook de mand met bollen haakkatoen op.

Dat geeft een mooi overzicht van mijn

favoriete kleuren.

Heel weinig donkerblauw.

En zeker geen bruin.

Ik moet altijd een beetje lachen als ik eens 

bruine kleurpotloden nodig heb.

Bij een tekenles moet ik ze altijd lenen!

Want zelf kopen doe ik ze nooit.

(ik hoop mijn potloden altijd los)

Uit die mand of liever er bovenop ligt een stapel

gehaakte dekens.

De oogst van de coronacrisis! 

Doornroosje.

Of liever gezegd Doornroosjes.

Maar of ze echt wakker gekust zijn door de prins.

Nou nee, afgelopen week haalde ik 2 werkstukken 

uit hun winterslaap.

 De dominosquare deken.

Dat is al een hele oude.

Ik begon eraan in 2011.

Dat weet ik nog zo goed omdat 21 jaar na 

mijn  borstamputatie ik ineens 

een oedeemarm kreeg en moest gaan zwachtelen.

Ik had net het  boekje Domino squares breien besteld.

En zat er verlangend naar te kijken.

Maar breien, nee, dat lukte niet.

Ik brei de blokjes van restjes sokkenwol.

En hij hoeft niet af.

Ik kan er altijd een eind aan breien.

Nog een Doornroosje:

de "Lieve Lita"quilt.

Een beetje "kantha"achtig doorgestikte

blokjes van 10 bij 10 cm.

Vreselijk leuk om te doen.

Wel heel arbeidsintensief.

Op de foto zie je de voorkant.

Daar naai ik ook kleine borduurwerkjes op.

En de achterkant.

Het gaat dus om deze blokjes.

Ik vond nog een flinke stapel blokjes die klaar zijn om

weer een rand te maken.

Die kleine borduurwerkjes kunnen alles zijn.

Zo komt dit geborduurde Maria kaakje 

toch nog in mijn werk terecht.

Waarom "Lieve Lita"?

En misschien weet je niet eens wie dat was.

Lieve Lita was een rubriek in de 

Libelle

waar levensvragen werden beantwoord.

En ik denk dat ik op het moment dat met het werk naar buiten

kwam

nogal last had van de "quiltpolitie".

Zoiets kon natuurlijk niet volgens 

een aantal nogal 

steeng in de leer

zijnde quiltsters.

Maar goed.

Ze zijn nu weer wakker.

En nu ga je ze ook weer vaker op het blog zien.

Ha, nog een ouwetje.

Mijn merklap.

Naar eigen ontwerp.

Ook al een Doornroosje.

In het midden is  tekening van 

Het Heilige Geest Hofje

in Naaldwijk.

Mijn geboorteplaats.

Mijn oude schoolvriendinnetje vroeg ernaar.

Ik weet dst ik ooit stopte met borduren nadat 

ik mijn moeders geboortedatum borduurde.

Er was toen nog geen sterfdatum

Nu wel.

En ik stopte te toen met borduren.

Hoe dat precies werkt weet ik niet.

Op de overzichtsfoto zie je geen onderrand.

Dat komt omdat ik daar ook mijn 

adresgegevens in staan.

Ooit verloor ik een grote borduurlap

toen ik op school zat in Den Haag.

Al dat werk voor niks.

Maar die gegevens hoe ik geheim.

En even controleren of ik het huisje goed heb weergegeven.

Een foto van het hofje.

Schattig toch.

Op de achtergrond de kapel.

Die was voor de oorlog in gebruik als synagoge.