''Θα έρθεις μαζί μου'' είπα και κανείς δεν ήξερετο μέγεθος του πόνου μου,
για μένα δεν υπήρχε γαρίφαλο μήτε λεμβωδία,
παρά μόνο μια ανοιχτή του έρωτα πληγή.
Είπα πάλι: έλα μαζί μου, κι ήταν σαν να ξεψυχούσα
κανείς δεν είδε στο στόμα μου
την σελήνη που αιμοραγούσε
κανείς δεν είδε το αίμα που ανέβαινε μες την σιωπή.
Ω αγάπη μου, ας ξεχάσουμε τα ακάνθινα αστέρια!
Σαν άκουσα την φωνή σου να λέει
''Έλα μαζί μου'', άφησα να ξεχυθεί
πόνος και έρωτας μ΄ ορμή κλεισμένου κρασιού
που χιμά από το καταποντισμένο υπόγειο
και πάλι στο στόμα μου ένιωσα γεύση φλόγας
αίματος και γαρίφαλου, πέτρας και φωτιάς.
Pamplo Neruda 1960
η φωτό δική μου
Πραγματικά οι φωτογραφίες σου είναι εκλπηκτικες!!! Όσο για το κείμενο.... δεν υπάρχουν λόγια!
ReplyDelete"Μυστικά" φιλιά!
Κόκκινο ημίπαλτο και μωβ ομπρέλα... μμμ
ReplyDelete:)
"Έλα μαζί μου"..
ReplyDeleteγενναία πρόταση..
η απάντηση πάντα ήταν διστακτική, ως ανύπαρκτη..
δειλία..
αυτό έφταιγε..
εγώ πάντα έκανα καλέσματα..
καλησπέρα :)
@..μυστικο μονοπατι..
ReplyDeleteκραυγη ενος ανθρωπου που αγαπα και διεκδικει..
το κειμενο λεω, τα λεει ολα;)
@..πηνελοπη..
ReplyDeleteμ αρεσει κι εμενα ο συνδιασμος.. ναι..
:)
@..ευρυνοε μου..
ReplyDeleteμα γενναιο δεν ειναι το ερωτευεσαι;
να δινεσαι;
να αγαπας;
να διεκδικεις;
να ποθεις;
να παθιαζεσαι;
δεν ρισκαρεις τον εαυτο σου στο παιχνιδι ολων αυτων;
*δεν εχει σημασια το ποιος καλει..
ομως το ποιος εχει την αναγκη να ακολουθησει, χμμ αυτο ναι θελει μια δευτερη σκεψη..
σε φιλω