cherries

Το ΚαΛοΚΑίΡι δΕν ΈχΕι αΠλά ΓεΎση ΕίΝΑι ΓεΎση !

συναντήσεις

Oι συναντήσεις των ανθρώπων διακρίνονται από τη συντομία ενός καφέ.  Κρατούν  όσο χρειάζεται να αλλάξει η μέρα σε νύχτα.  Πίσω από ένα τζάμι θαμπό,  ή στην αυλή ενός cafe bar,  φευγαλέα βλέμματα και λέξεις βιαστικές,  όσο ο ιδρώτας να στεγνώσει στο σώμα,  όσο το σώμα να ξεκουραστεί και να περιεργαστεί αυτόν που κάθεται απέναντι,  όσο το αυτί να αρπάξει λέξεις,  και το μάτι εικόνες και πριν καν προλάβει να τις αναλύσει,  ή να συνηθίσει σε μια εξιστόρηση διαφορετική.

επαναλαμβάνομαι

Eίχαμε πάει για μπύρες με μια φίλη,  από αυτές που νιώθεις τον εαυτό σου τυχερό όταν τις έχεις.
Ήταν εκείνες οι μέρες του Σεπτέμβρη που έχοντας χορτάσει τον ήλιο,  την αλμύρα και την άμμο,  αναζητάς  κουβέντα ψαγμένη και τους φίλους που έχουν χαθεί στο απόλυτο ''τίποτα'' του καλοκαιριού.

Έρχεται ο νεαρός να πάρει παραγγελία,  τον κοιτάζω..  λέω μπααα  με γελούν τα μάτια μου...
Ξανακοιτάζω..  και το τολμώ..
-  Σταύρο!
-  Ναι;
-  Εδώ είσαι τις Τετάρτες;
-  Γιατί..  τις άλλες μέρες που είμαι..
-  Στην ακτή..

Με κοιτάζει..
-  Εσύ ποιά είσαι;

Ήθελα να του πω,  αυτή που της φέρνεις καφέ,  δυό φορές την εβδομάδα.  Ήθελα να του πω,  αυτή που σε βλέπει να λιώνεις όλη μέρα στον ήλιο..  αυτή με το θαλασσί ριγέ μπικίνι,  το 500σέλιδο βιβλίο και το parker μολύβι ανάμεσα,  τα άφιλτρα,  τον διπλό freddo,  τα κόκκινα πρεσβυωπίας,  τα cucci του ήλιου,  σαγιονάρες λευκές,  άφιξη λίγο πριν τις 10.00,  ξαπλώστρα εκεί που σκάει το κύμα,  αποχώρηση γύρω στις τρείς, στις 12.00 στη θάλασσα,  μετά τη 1.00 κεράσια..

Κατάλαβε,  χαμογέλασε.
-  Ξέρεις ποιοί άλλοι είναι μέσα;  ρώτησε και μου έδειξε το εσωτερικό του καφέ..

Φαντάστηκα πως κοιτάζοντας πίσω μου,  θα έβλεπα τον ομπρελά παρέα με τον λουκουματζή και τρόμαξα.  Ήταν οι μέρες εκείνες του Σεπτέμβρη που θέλεις να αφήσεις ότι έβλεπες σχεδόν καθημερινά,  πίσω σου.  Οι μέρες εκείνες που βλέπεις μπροστά,  κάτι σαν νέα αρχή..





Φέτος,  τον Σταύρο δεν τον είδα ακόμη.
Ίσως να ξεκινάει τη δουλειά όταν η σεζόν είναι στο φουλ..  κάπως έτσι δε λένε το δίμηνο Ιούλιος  -  Αύγουστος;

καλοκαίρι

Ήθελε να είναι φτιαγμένη από άλλα υλικά..  να μπορεί να τρυπώσει μέσα στο μεταλικό λευκό διχτυωτό κουβούκλιο του ανεμιστήρα.
Να πιαστεί με μια χαρτοταινία στο μαρμάρινο πάτωμα,  ή στο σημείο εκείνο του τοίχου που έβαζε το χέρι της και το ένιωθε να κρυώνει.
Να τρέξει με την ταχύτητα του ήχου σαν μελωδία και να μείνει εκεί,  παρέα με το κύμα της θάλασσας..

..αλλά θεέ μου,  κάποιος πρέπει πρώτα να στρώσει το μέσα της,  αν αυτό γινόταν ποτέ να συμβεί,  και το κυριότερο,  να της αφαιρέσει δια παντός αυτό που όλοι ονόμαζαν μνήμη.

Όπως και να είχε,  αυτό τον ιδρώτα του καλοκαιριού που μούσκευε από το πρωί ως το βράδυ το μυαλό της,  δεν τον άντεχε με τίποτα..

καταμεσήμερο

Tρία λεπτά να πλυθούν και ένα τριαντάλεπτο να στεγνώσουν,  ρούχα λεπτά καλοκαιρινά,   υπολογίζοντας μαζί το κόκκινο μπικίνι,  καταμεσήμερο του Ιούνη,  έσφιγγε τα δόντια της αντί να υπακούει στη φαντασία που την έσπρωχνε στην πιό κοντινή  ακτή,  να πατάει με γυμνές τις πατούσες την αμμουδιά,   μια να καίγονται τα πέλματα, μια να τα δροσίζει το κύμα..

..πάνω από ένα καφέ ελληνικό και 500 σελίδες βιβλίο,  αναθεωρούσε απόψεις,  αναμασούσε εμπειρίες,  προσπερνούσε εκεί που άλλες φορές πάσχιζε να δώσει ονόματα και εξηγήσεις..

..γύρισε και είδε τον εαυτό της να χώνει μια χούφτα κεράσια στο στόμα,  και τα χείλη της να κοκκινίζουν από το δάγκωμα....

να βγει από την πόρτα..

Έτσι όπως μάζευε τα πιάτα από το τραπέζι,  καταμεσήμερο του Ιούνη,  της ήρθε να βγει από την πόρτα,  να περπατήσει δυό σταυροδρόμια πιό κάτω,  να κοιτάξει το άσπρο μπουρνούζι που στεγνώνει στο μπαλκόνι,  να σπρώξει την σιδερένια εξώπορτα,  να πάρει το ασανσέρ για τον τρίτο,  να κτυπήσει το κουδούνι,  να της ανοίξει και να δώσει ένα φιλί στο νεαρό αγόρι που πριν λίγες μέρες,  όσο να αποχαιρετιστούν από εκείνη τη σύντομη συνάντηση,  της έδειχνε το σπίτι του..  

δωράκι, διαγωνισμός, giveaway

Καλοκαιράκι και καιρός για ανανέωση.
Μπορείτε να κερδίσετε ένα πολύ όμορφο χειροποίητο κολιέ,  από τη συλλογή μου τώρα,  και μάλιστα πολύ εύκολα.

Αρκεί να επισκεφτείτε το πολύ ωραίο,  blog της Γλαύκης και ακολουθήσετε όλες τις οδηγίες για το διαγωνισμό βήμα προς βήμα..

















*τα κοσμήματα μου θα τα βρείτε στο online μαγαζάκι μου στο Etsy
*και στη σελίδα μου StellaCreations στο facebook

καλοκαίρι

..στο μπλε


@ Παξοί - καλοκαίρι 2011

παράθυρα

Eίναι κάποιες εικόνες που δεν μπορούν να αποτυπωθούν με τη φωτογραφική μηχανή.  Όπως ας πούμε η βόλτα του φεγγαριού μέσα στα σύννεφα.

Ή όπως η νύχτα.  Η γωνιά στο μπαλκόνι.  Τα ακουστικά στα αυτιά.  Η προσπάθεια να συντονιστείς σ'  ένα ραδιοφωνικό σταθμό σε ρυθμό latin.  Τα απλωμένα ρούχα απέναντι.  Το αεράκι που τους δίνει κίνηση.  Η πλατεία.  Τα σπίτια.  Τα παράθυρα που την κοιτούν.  Παράθυρα μισάνοιχτα και παράθυρα ορθάνοιχτα.  Σκοτεινά και ολοφώτιστα.  Οι λάμπες του δρόμου.  Το μεγάλο δέντρο στη γωνία.  Αυτοκίνητα παρκάρουν.  Αυτοκίνητα φεύγουν.  Φωνές παιδικές που δεν έχουν κοιμηθεί ακόμη.  Το ζευγάρι του τέταρτου που μαλώνει.  Ο Δημήτρης που καπνίζει στο ρετιρέ της κίτρινης.  Ο πρώην συμμαθητής του γιού μου στο ρετιρέ της άσπρης,   Ο Παύλος στον τρίτο της παλιάς.  Το ζηλευτό της καινούργιας που κοιτάει βουνό και θάλασσα.  Πρασινάδες και λουλούδια που δεν διακρίνω αλλά υποψιάζομαι.  Και ξανά σκοινιά,  και ρούχα πιασμένα σε μανταλάκια πλαστικά.

Παράθυρα με φως ολοκίτρινο της ζεστασιάς.
Κουρτίνες που φιλτράρουν κινήσεις και σιλουέτες.

Είναι κάποια πράγματα που δεν μπορούν να αποτυπωθούν με μια φωτογραφική μηχανή.  Όπως αυτό το μπαλκόνι της άσπρης απέναντι.  Το τελευταίο ψηλά.  Μακρύ και φαρδύ.  Με μια χτιστή ψησταριά βουβή.  Και πέντε παραθυρόφυλλα γκρίζα που δεν τα λες κλειστά,  αλλά ούτε μισάνοιχτα.  Η σωστή λέξη είναι μισόκλειστα.  Στα μισά διακρίνεις το εσωτερικό φως από τις γρίλιες.  Τόσο αμυδρά που καμμιά φορά νομίζεις πως κάνεις λάθος.  Το περνάς για αντανάκλαση και κάνεις,  να έτσι το κεφάλι λίγο δεξιά για να πειστείς πως μέσα ζούνε άνθρωποι.  Τα υπόλοιπα είναι ερμητικά κλειστά και μόνο ένα,  ανοιχτό ως τη μέση.  Περίεργο διαμέρισμα και δεν υπερβάλλω.  Κι ας νιώθω όποτε το χαζεύω σαν τον Τζέιμς Στιούαρτ στον Σιωπηλό Μάρτυρα του Χίτσκοκ.  Μοιάζει να έχει μέσα του ζωή και να μην έχει.  Τα παντζούρια μένουν πάντα στην ίδια θέση.  Πρωί,  μεσημέρι,  βράδυ.  Οι ιδιοκτήτες,  όποιοι κι αν είναι αυτοί δε βγαίνουν ποτέ στο μπαλκόνι.  Δεν σκουπίζουν,  δεν απλώνουν ρούχα.  Το μόνο  που δείχνει κάποιο σημείο ζωής είναι αυτό το αμυδρό φως αργά τη νύχτα.  Μερικές φορές ακόμη κι αυτή η γαλαζωπή λάμψη της τηλεόρασης..

Μια και μοναδική φορά,  κι αυτή την θυμάμαι σαν όνειρο,  είδα μια γυναικεία φιγούρα πίσω από το μισάνοιχτο παράθυρο. Μου φάνηκε πως κρατούσε μια στίβα ρούχα στα χέρια,  υπέθεσα πως μετά από κάποιο σιδέρωμα,  τα τακτοποιούσε στα συρτάρια.

Δε ξέρω γιατί,  αλλά κάθε βράδυ,  καθισμένη στην ίδια γωνιά,  και ακούγοντας τον ίδιο σταθμό latin,  τα μάτια μου δεν ξεκολλούν από εκεί.  Αν υπάρχουν παράθυρα λογής λογής,  τα συγκεκριμένα ανήκουν σε μια ειδική κατηγορία που θα ονόμαζα ''αινιγματικά''.

Είναι κάποια πράγματα που δεν ξέρω αν περιγράφονται,  σίγουρα όμως θέλεις κάπως να τα πεις !