Πικρές αλήθειες…

Όλοι ήμασταν άνθρωποι μέχρι που…

η ράτσα μας αποσύνδεσε, η θρησκεία μας χώρισε,

η πολιτική μας διαίρεσε, και… το χρήμα μας ταξινόμησε…

Ιστορία αγάπης. «Αγάπη σημαίνει να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον όπως είναι»…

Έτυχε να ’ναι Φεβρουάριος του ’71, ήμουν 24 ετών. Τόσο! Ένα βράδυ είδα στο σινεμά την εμβληματική ταινία «Ιστορία αγάπης». Με συνεπήρε. Έζησα –το θυμάμαι σα να ’ταν χτες– εκείνον τον έρωτα δυο νέων –όπως ήμουν κι εγώ τότε– την ηθική αίσθηση έκδηλης τρυφερότητας και απόλυτης αγάπης. Εκεί έμεινε, για πάντα αιχμάλωτη η νιότη μου. Η αγάπη και η τρυφερότητα πολύτιμο καύσιμο για τον υπόλοιπο δρόμο της ζωής μου. Της ζωής μας.

Πώς να ξεγράψει κανείς όσα ζήσαμε τότε; Συνεπαρμένοι και τρελοί, αναπνέαμε έναν αλλιώτικο αέρα. Αγαπούσαμε παράφορα τη ζωή, μ’ εκείνη την ελπιδοφόρα νεανική ορμή, συνταίριασμα ψυχής αντάρτικης, όντας νέοι, μες στην ανέμελη ζωή. Ήμασταν εικοσάρηδες! Ήταν τα χρόνια εκείνα που μαζί τους –να πάρει η ευχή– ήρθαν και χτύπησαν την πόρτα μας κι οι έρωτες… Τρέχαμε να συναντήσουμε και να βρεθούμε πιο κοντά σε κείνα τα υπέροχα πλάσματα που είχαμε διεκδικήσει, αγαπήσει… ερωτευτεί! Ήμασταν εικοσάρηδες κι αυτά ήταν τα πολύτιμα και μονάκριβα στηρίγματα στα ενδιάμεσα κενά μας. Αγκαλιές που μας χώρεσαν με τη μία. Τα ξαναφέρνω στη μνήμη μου –μέρες που ’ναι–  να ζωγραφίζουν χαμόγελα…

«Αγάπη σημαίνει να μην πρέπει ποτέ να πεις ότι λυπάσαι» το μότο της ταινίας τότε. Και τώρα στην ωριμότητα: «Αγάπη είναι να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον όπως είναι».

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2025

 ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΑΙΓΑΙΟΥ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2025

 Με κείμενα μελών της Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου

Χερουβικό στον ανύμφευτο έρωτα

Χαίρε ανύμφευτε...  

Χαίρε ανύμφευτε έρωτα.

Μελετώ την πυξίδα της σκέψης μου

μη χάσω του βορρά τις συντεταγμένες,

βλέποντας στην κλεψύδρα του χρόνου,

τη μορφή σου ν’ αλλάζει χρωματισμούς.

Δος μου το ελιξίριο, μύστη,

ν’ αντέξω την απουσία σου

καθώς αρνούμαι ν’ αποχωριστώ

την εικόνα σου, έστω και φευγαλέα.

Ο πόθος μου διαφλέγεται

δέσμιος σε απόπνοιες λουλουδιών

και αρώματα συναισθημάτων.

Ήθελα να σ’ αναπνέω μεθυσμένη

εγώ η γενναία της ηδονής.

Χαίρε, νυμφίε ανύμφευτε…  

Πέρθα Καλέμη 

Για την αντιγραφή

Το συναίσθημα, χάδι καρδιάς...

 

Για όλους νομίζω πως η διάθεση του καθενός μας διαφέρει, από μέρα σε μέρα, από στιγμή σε στιγμή λόγω των συναισθημάτων μας. Τα συναισθήματα είναι σαν χάδι καρδιάς, χαδεύοντάς τα, αγγίζουμε την καρδιά μας. Αυτά, κατά κάποιο λόγο, διαφεντεύουν τη ζωή μας. Αν κρατάμε τις κεραίες της ευαισθησίας μονίμως ενεργές και τα παράθυρα της ζωής μας ανά κάθε στιγμή ανοιχτά και το κλειδί στην τσέπη, μπορούμε να ξεκλειδώσουμε τη σιωπή τους.

Στο βιβλίο «Το ξενοδοχείο των συναισθημάτων» διαβάζω: «Ο Θυμός φωνάζει δυνατά. Η Λύπη μιλάει ψιθυριστά. Η Ευγνωμοσύνη δεν ζητά ποτέ τίποτα. Η Αυτοπεποίθηση βοηθάει να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και η Αγάπη μας γεμίζει με φως».

Τα συναισθήματα δεν έχουν μέτρα.. Δεν έχουν σύνορα, δεν έχουν χρόνο. Τελεία, παύλα, αλλαγή παραγράφου.

Τα συναισθήματα δεν τα φτιάχνουμε. Μόνα τους μας βρίσκουν. Τα αφήνουμε να ορίσουν τη σκέψη μας χωρίς να την εκτροχιάζουν.