Podsumowanie 2012 roku

Rok 2012 nieuchronnie zbliża się ku końcowi. Przyszła, zatem pora na podsumowanie moich czytelniczych poczynań. Według mnie było jednocześnie lepiej od poprzedniego roku i gorzej. Dlaczego? Gorzej przedstawia się ogólna liczba przeczytanych książek:

- w roku 2011 przeczytałam ich 88,

- w roku bieżącym 63 (jeszcze nie wszystkie recenzje się ukazały na blogu).

Spadek ten jest wynikiem pełnego etatu w pracy jak i pełnego etatu w moim sercu dla M. ;) Niniejszym sama siebie rozgrzeszam ze skromniejszej liczby przeczytanych pozycji. ;)

Nie rozgrzeszam się natomiast z TOTALNEGO zaniedbania lektur Stephena Kinga. Na tym polu niestety było w tym roku gorzej niż źle – udało mi się przeczytać tylko jedną z jego książek („Zieloną milę” – recenzja TU). To duży wstyd dla kogoś, kto mianował się jego fanem i posiada wszystkie jego tytuły wydane w Polsce… Postarałam się jednak zawczasu o dobrą motywację do zmiany na lepsze pod tym względem i tak o to zostałam posiadaczką kalendarza z motywem nowel Kinga na rok 2013 – fakt, że posiadam jedną sztukę z zaledwie 100 jakie się ukazały motywuje mnie jeszcze mocniej. :)

Ponadto na rok 2012 założyłam sobie, że poznam twórczość wielu pisarzy, na którą od dawna ostrzyłam sobie pazurki, ale ciągle mi nie wychodziło. Miał być Grzędowicz, kolejne podejście do Pratchetta, Pilipiuk, a skończyło się jedynie (albo aż) na Murakamim, Zafonie i Miłoszewskim.

Za swój ogromny, osobisty sukces uważam przyłączenie się do grona Oficjalnych Recenzentów portalu Lubimy Czytać w kwietniu tego roku. W tym miejscu pragnę mocno podziękować załodze portalu za okazane zaufanie i danie mi szansy. Najszczersze podziękowania ślę także w kierunku wydawnictwa Zysk i S-ka, dla którego również mam przyjemność recenzować.

Specjalne pozdrowienia ślę dla Pana Artura z wydawnictwa Papierowy Księżyc. Za co? Za każdego maila, który zawsze wywołuje uśmiech na mojej twarzy i radość w sercu. O czym by Pan nie napisał to cieszę się do monitora jak głupi do sera. ;)

Statystyk wyświetleń bloga, poszczególnych wpisów, komentarzy czy „polubień” na Facebooku nie zdecydowałam się analizować. Liczy się dla mniej najmocniej fakt, że czytelników wciąż Książkówce przybywa za co serdecznie Wam dziękuję. Jesteście najwspanialszą siłą napędową i motywacją do tego by pisać, blogować dalej oraz stale pracować nad swoim warsztatem. :)

Na koniec podzielę się z Wami moim osobistym TOP 5 przeczytanych tytułów w roku 2012.

Miejsce nr 5.

„Skrawek nieba” Janina David (recenzja niebawem)

Miejsce nr 4.

„Osobliwy dom pani Peregrine” Ransom Riggs (recenzja TU)

Miejsce nr 3.

„Magiczne lata” Robert McCammon (recenzja TU)

Miejsce nr 2.

„Domofon” Zygmunt Miłoszewski (recenzja TU)

Miejsce nr 1.

„Igrzyska śmierci” oraz „W pierścieniu ognia” Suzanne Collins (recenzja TU i TU)

 

Ach, jeszcze życzenia… :) 

Na nadchodzący rok 2013 życzę Wam (a także sobie samej) by czasu na lektury nie ubywało a przybywało. By kiepskie tytuły omijały Was szerokim łukiem a te najlepszy lgnęły do Was tłumnie. :) By każda kolejna książka potrafiła Was wciągnąć w swój świat do tego stopnia, że zapomnicie o wszystkich troskach i problemach dnia codziennego. By książki zawsze były dla Was ukojeniem. Wszystkiego książkowego!

"Domofon" Zygmunt Miłoszewski

Premiera: marzec 2005

Wydawnictwo: W.A.B.

Liczba stron: 384

ISBN: 83-7414-068-2

W przypadku niektórych moich recenzji albo raczej ich wstępu proszę Was o wykonanie jakiegoś zadania, przykładowo: „wyobraźcie sobie, że…”. Tym razem znów mam dla Was zadanie, ale troszkę odmienne od wcześniejszych…

Czy w chwili obecnej (czyli w momencie czytania tego tekstu) w pobliżu Was znajduje się przynajmniej jedna osoba, która jest jedną z tych najważniejszych w Waszym życiu? Jeśli nie to odłóżcie proszę lekturę mojej recenzji na czas, gdy któraś z nich będzie obecna choćby

w pokoju obok.

Już jest? Czujecie jej obecność oraz wynikające z niej błogie poczucie bezpieczeństwa? Dobrze, to teraz zamknijcie oczy i przy pomocy wyobraźni zobaczcie ostrze noża coraz mocniej napierające na Wasze gardło. To nie żaden włamywacz próbuje Wam odebrać życie, ani złodziej… to ta najbliższa Wam osoba coraz mocniej przyciska zimny nóż do waszej szyi i z wyrazem triumfu uśmiecha się coraz szerzej…

Agnieszka, jedna z wielu bohaterów „Domofonu” Zygmunta Miłoszowskiego, nigdy nie spodziewała się, by ten najważniejszy mężczyzna w jej życiu mógł mieć w głowie podobne myśli. Lada moment mieli zacząć wspólny rozdział życia w nowym miejscu, w otoczeniu nowych ludzi, w nowym mieszkaniu. Nie mieli wiele. Ona, oprócz bagażu, wiozła ze sobą wiarę i niepohamowaną radość wynikającą z nadchodzących zmian; on zaś – lekkie obawy i nadzieję, że tam, gdzie zamieszkają, wena twórcza nigdy się nie skończy i pozwoli mu stworzyć wiele pięknych obrazów. Kto by się więc spodziewał, że tuż po przekroczeniu progu bloku przywita ich wiadomość o rozczłonkowanych zwłokach w pobliżu windy… Od samego początku wszystko wokół zdaje się krzyczeć do nich, by opuścili to mroczne miejsce, bo ich pobyt tu skończy się tragicznie… Jednak nie spłoszyły ich coraz okrutniejsze koszmary senne nawiedzające ich co noc, nie zrobiły tego też dziwne odgłosy ani TO, co Agnieszka zobaczyła w windzie… Zło tu mieszkające jednocześnie przerażało i nie pozwalało od siebie uciec. Czy ta historia ma choćby najmniejsze szanse skończyć się dobrze?

Zawsze są na to szanse, ale nie zawsze okoliczności ku temu sprzyjają… Tutaj nic nie wydaje się być proste, klarowne i normalne. Tu wszystko jest dziwne… Na domiar złego COŚ powoduje, że ludzie zaczynają być wobec siebie nawzajem bardzo wrogo nastawieni. Byle błahostka jest w  stanie doprowadzić do tragedii.

Autor nie pozwala się nudzić czytelnikowi, przedstawiając pokaźną liczbę bohaterów, ale nie na tyle, by się pogubić w ich losach. Każdy z nich jest bardzo wyraźnie nakreślony wraz ze swoimi słabościami, dziwactwami czy lękami. Sporadycznie w toku akcji pojawia się też tajemniczy lokator bloku – kim jest, jaki ma związek z zaistniałą sytuacją? Powiem jedynie, że nie pojawia się bez powodu. A samo pochodzenie owego zła? Historia jego źródła przyprawia o dreszcze, wierzcie mi.

Szukając swego czasu informacji na temat debiutu Miłoszowskiego, natknęłam się na wiele bardzo pochlebnych opinii i teraz już wiem, że nie wzięły się znikąd. Jedynym mankamentem „Domofonu” jest moim zdaniem zakończenie, które wydaje się zbyt proste, ale… przy wielości posiadanych zalet jest to drobny szczegół. Świetnie poprowadzona akcja, bardzo dobrze nakreślone rysy osobowościowe bohaterów, zgrabne lawirowanie pomiędzy thrillerem a horrorem. Autor pokazuje także, że jest dobrym obserwatorem społeczeństwa – umiejętnie ukazał w fabule typowość blokowisk, polegającą na wzajemnej anonimowości i obojętności (choć nie twierdzę, że to bezwzględna norma – nie chcę tu nieopatrznie kogoś urazić zbyt dalekimi uogólnieniami).

I co jeszcze? Wyobraźcie sobie, że pierwszy raz od dawna literatura grozy naprawdę wywołała u mnie strach – czytałam i w wielu odpowiednich ku temu momentach… najzwyczajniej w świecie się bałam. A przyznam szczerze, że jak na moje doświadczenie

z tym gatunkiem, coraz trudniej o taką reakcję.

Jestem zdumiona i szczerze zaskoczona faktem, że „Domofon” jest debiutem autora. Życzyłabym sobie (a także innym osobom z zapędami literackimi), by ich pierwsze powieści były chociaż w połowie tak dobre, jak ta Zygmunta Miłoszowskiego.

Ocena: 5,5/6

Książka przeczytana w ramach wyzwania: "Polacy nie gęsi,czyli czytajmy polską literaturę!"

Świątecznie... :)

Kochani, życzę Wam wszystkiego, co najlepsze z okazji nadchodzących Świąt Bożego Narodzenia. 

Dużo zdrowia (bo ono najważniejsze), dużo ciepła i radości w sercach. 

Spełnienia podarkowych marzeń, w tym stosu książek (nie ma się co oszukiwać - to dla każdego książkoholika jest najważniejsze ;) ). 

Pyszności na stole - by te kilogramy, które przybędą, zaraz po świętach szybko zniknęły. ;) 

I przede wszystkim spełnienia najskrytszych marzeń - w końcu to magiczny czas.

Wesołych Świąt! :) 

Aha! I jeszcze jedno! Jak ktoś ma w nadmiarze śniegu to może mi troszkę podesłać, bo u mnie za oknem mało klimatycznie póki co. ;)

Edit: 12:05. Śnieg zaczyna prószyć... :D

"Ted" reż. Seth MacFarlane

Gatunek: Fantasy, Komedia

Produkcja: USA

Premiera: 7 września 2012 (Polska), 29 czerwca 2012 (świat)

Reżyseria: Seth MacFarlane

Scenariusz: Seth MacFarlaneAlec SulkinWellesley Wild

Bo z marzeniami to trzeba uważać, wiecie? Nigdy nie wiadomo, które z nich się spełnią. I nigdy nie wiadomo czy szczęście wynikające z ich spełnienia będzie długofalowe, czy przeciwnie – chwilowe i pozorne. Na to, o czym marzymy, musimy mieć szczególne baczenie w okresie świąt Bożego Narodzenia. Wtedy moc spełniania najskrytszych fantazji jest podwójna. Nie wierzycie? Zatem przyjrzyjcie się bliżej historii pewnego chłopca, który pewnego dnia wypowiedział na głos pewne bardzo nietypowe życzenie…

filmweb.pl

Była Wigilia roku tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego piątego. John, po otrzymaniu od rodziców w prezencie całkiem pokaźnych rozmiarów misia i zaprzyjaźnieniu się z nim, zapragnął w końcu, by ten ożył. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki życzenie malca spełnia się. Tylko, kto by przy tym wszystkim przewidział, że ta bajka z dzieciństwa się nie skończy? John rośnie, lat mu przybywa i misiowi (imieniem Ted) także. I tak wiodą sobie z lekka hulaszczy tryb życia – palą, piją, Ted nie stroni od towarzystwa pięknych kobiet, a John usiłuje skupić się na swojej dziewczynie, którą kocha nad życie. 

filmweb.pl

Nie jest to łatwe zadanie, jeśli ma się u boku tak imprezowego towarzysza – ten niczym diabeł wcielony robi, co może, by sprowadzić swego przyjaciela na manowce… Lori (ukochana Johna) w pełni dostrzega poczynania Teda i z dnia na dzień czuje, że zapasy jej cierpliwości i wyrozumiałości się kończą… Czy nasz trzydziestopięcioletni bohater pójdzie po rozum do głowy? Czy miłość zasieje w nim pierwsze ziarna dorosłości i odpowiedzialności?

To już sprawdźcie sami, jeśli tylko najdzie Was ochota na tego rodzaju kino. A czy obraz przypadnie do gustu każdemu? Zdecydowanie nie. Uważam, że sam pomysł na fabułę filmu jest świetny! Przytulanka z dzieciństwa ożywa i kroczy z nami przez życie – zdaje się, że to temat rzeka, prawie nieposiadający ograniczeń w formie jego przedstawienia. Skoro tak, to dlaczego zdecydowano się na tak zwulgaryzowaną wersję misia? Ja wiem, że twórcom zależało na wykreowaniu jego postaci w możliwie jak najbardziej „lajtowym” stylu, prawdziwym, maksymalnie zbliżonym do ludzkiego, ale myślę, że pokazując go w nieco delikatniejszej formie, film i tak nie straciłby na swym uroku. Przez to mam wrażenie jakbym oglądała  jedną z wielu typowych, marnych amerykańskich komedii, które śmieszą bardziej głupotą niż swym całokształtem. Owszem, padło w filmie kilka śmiesznych tekstów, były też dość dobre sceny (scena walki czy pościgu), ale to troszkę mało.

Myślę też, że nie wykorzystano w pełni potencjału pomysłu na ten film – można było wycisnąć zeń znacznie więcej.

Zatem komu film się spodoba? Zdecydowanie bardziej przypadnie do gustu męskiej części widzów. Tryb życia tych dwóch bohaterów, język, jak i humor będzie bliższy panom, aczkolwiek wyjątki od mojej tezy na pewno się znajdą.

A jeśli komuś z Was przeszła przez umysł myśl, by obejrzeć ten film w rodzinnym gronie podczas świąt, to lepiej szybko go porzućcie, bo niejedna ciocia czy też seniorzy rodu mogliby po zakończonym seansie na powrót poczuć w ustach smak wigilijnego karpia…

Ocena: 3/6

"Czarne sekundy" Karin Fossum

Tytuł oryginału: Svarte sekunder
Wydawnictwo: Papierowy Księżyc
Premiera: 2012
Liczba stron: 316
Tłumaczenie: Marcin Kiszela
ISBN: 978-83-61386-23-0

"Poprowadź to śledztwo"

Moja mała, śliczna córeczka. Ma zaledwie dziewięć lat, a już jest taka samodzielna i zaradna. Moje oczko w głowie… Tak szybko nauczyła się jeździć na rowerze, że ani się obejrzałam, jak poprosiła o kupno swojego wymarzonego modelu w żółtym kolorze. A teraz nie ma dnia, by nie wyruszała nim na przejażdżki. Dziś też wybrała się w podróż – niedaleką, bo do pobliskiego kiosku po swoje ulubione pismo i gumę do żucia. Nie ma dużo do załatwienia, więc za krótką chwilę wróci do domu. Na pewno wróci… przecież zawsze wraca…

Mniej więcej takie myśli krążyły po głowie Helgi Joner (bohaterki „Czarnych sekund” autorstwa Karin Fossum) w dniu, w którym zaginęła jej niespełna dziesięcioletnia córka Ida (niebawem miała obchodzić urodziny). Niby coś nie dawało jej spokoju, gdy Ida wychodziła z domu z uśmiechem na ustach obiecując, że niebawem będzie z powrotem. Coś wzbudzało niepokój, ale czy to od razu podstawa do zatrzymywania dziewczynki na miejscu? Może to tylko matczyna nadopiekuńczość… Gdy zbliżała się godzina dwudziesta trzecia, Helga wiedziała już, że stało się coś złego. Nie zastanawiała się ani chwili i czym prędzej, wraz z siostrą, rozpoczęła poszukiwania zaginionej. Wkrótce do poszukiwań dołącza się policja z inspektorem Konradem Sejerem na czele. Niezbyt prędko, ale jednak pojawiają się pierwsze tropy, odnajduje się rower Idy, jednak po dziewczynce ani śladu… Kto stoi za jej zaginięciem?

Tego, drogi czytelniku, dowiesz się dzięki osobiście prowadzonemu śledztwu. Tak, tak! Nie pomyliłeś się – sam będziesz odkrywał podejrzanych, bowiem autorka tak prowadzi fabułę, by przez długi czas policja nie była w stanie nikogo w jawny sposób nawet podejrzewać o próbę uprowadzenia dziewczynki, ale byś Ty, jak na dłoni, widział ich jako pierwszy. Przyznaję, że ten zabieg podobał mi się wielce – daje poczucie faktycznego uczestnictwa w akcji. Jednak to nie koniec atrakcji, jakie zafundowała nam tym razem ta norweska autorka kryminałów. Kto kojarzy nazwisko Fossum, na pewno wie, że słynie ona z nienagannej kreacji bohaterów – w przypadku „Czarnych sekund” znów pokazała swoje mistrzostwo. Niemal każda z postaci jest namacalna dzięki świetnym opisom osobowości, jak i emocji towarzyszącym w konkretnych scenach. Przyglądając się przeżyciom Helgi, czułam się tak, jakbym to ja przeżywała koszmar utraty kontaktu z własnym dzieckiem.

Pamiętam też dobrze poprzednią lekturę tej autorki – „Za podszeptem diabła” – w której urzekł mnie tak charakterystyczny dla norweskich kryminałów/thrillerów chłód wydobywający się z psychiki czarnych charakterów. Z delikatnym bólem stwierdzam, że tego mi zabrakło w „Czarnych sekundach”. Jednak, przy opisanych przeze mnie zaletach tej powieści, trzymającej w napięciu akcji, mocnych opisach w finalnych scenach, ten drobny szczegół można puścić w niepamięć.

zdjęcie pochodzi z okładki książki

Komu polecam ten tytuł? Fanom Fossum, norweskich kryminałów i tym, którzy nie boją się zmierzyć z negatywnymi, przykrymi emocjami bohaterów – bo te na pewno Was nie oszczędzą!

Ocena: 5/6

Oficjalna recenzja dla portalu lubimyczytac.pl: http://lubimyczytac.pl/profil/1636/ewa-ksiazkowka/oficjalne-recenzje/1/1661/poprowadz-to-sledztwo

"Zły wpływ" William Sutcliffe

Tytuł oryginału: Bad influence

Wydawnictwo: Baobab

Tłumaczenie: Katarzyna Bieńkowska

Data wydania: 2009

ISBN: 978-83-89642-88-2

Liczba stron: 155

Na pewno znacie tego typu sytuację – jeśli nie z własnego życia (oby nie!), to na pewno z jakiejś książki lub filmu. W sąsiedztwie pojawia się nowa rodzina: on, ona i dziecko. Młody chłopiec, który dopiero wkracza w wiek nastoletni jest bardzo grzeczny, ma dobrze wyprasowaną koszulę zapiętą po samą szyję i… bardzo przenikliwe spojrzenie. Zdaje się, że jest w stanie przy jego pomocy wypalić dziurę. I nie byłoby w tym nic dziwnego szczególnie niepokojącego, gdyby nie fakt, że tuż po wprowadzeniu się nowych lokatorów w okolicy zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Mają miejsce kradzieże, wybicia szyb w oknach, a kot miłej, starszej pani, która mieszka obok, zostaje odnaleziony w zaroślach z przetrąconym karkiem…

Podobnie zaczyna się historia, którą opowiada małoletni Ben. Jego życie nie wyróżniało się niczym szczególnym, dopóki w sąsiedztwie nie pojawił się Carl. Ben, jak inni młodzi chłopcy, uczęszczał do szkoły, miał troskliwych rodziców, starsze rodzeństwo (którego szczerze nie znosił) i najlepszego przyjaciela imieniem Olly. Carl, choć jako „nowy” powinien dostosować się do zastanych reguł, bardzo szybko przejmuje kontrolę nad tym, co najważniejsze w życiu głównego bohatera „Złego wpływu” autorstwa Williama Sutcliffe’a. Odebrał mu przyjaciela, następnie mocno zranił serce jego siostry, równocześnie wymownie pokazując, do czego jest zdolny. Przebiegłe intrygi, brutalna przemoc, niczym nieskrępowana dominacja, a także pęd do bycia panem życia i śmierci – to prawdziwa twarz kilkunastoletniego, nowo przybyłego chłopca… Do czego jeszcze posunie się Carl, by udowodnić swoją przebiegłość, siłę oraz bezwzględność? Do tego, czego nikt by nie mógł się spodziewać po tak dobrym, z pozoru, chłopcu…

„Zły wpływ” to maksimum wartościowego przekazu na minimalnej liczbie stron (zaledwie 155). Normalnie pewnie narzekałabym, że tak dobra, mroczna lektura została mi tak brutalnie odebrana z racji niewielkiej objętości. Jednak pozorny mankament okazuje się być atutem, bo dzięki skondensowanej treści, fabuła zawiera w sobie samą esencję wizji dziecięcego świata. Historię opowiada młody chłopiec i takim też stylem jest prowadzona. Widzimy świat oczyma dziecka, które powoli zaczyna go pojmować przy pomocy dojrzalszych kategorii; widzi zło, które go otacza, potrafi je określić i nazwać, nie tracąc przy tym tej charakterystycznej dla młodego wieku logiki i sposobu rozumowania. Także problemy dnia codziennego są tymi wielkimi dla tak młodego ducha i jednocześnie tak błahymi dla osób dorosłych. Autor rozpoczyna swą opowieść, wplatając w nią maksimum humoru przy pomocy fantastycznych opisów Bena, a nawet jego schematów, diagramów itd.

rysunek pochodzi z książki

Następnie stopniowo je porzuca, by – im bliżej finału – wprowadzić czytelnika w mroczny klimat „Złego wpływu”. Jego apogeum następuje oczywiście na samym końcu i robi dość mocne wrażenie.

Czy pomysł na wątek główny i postać negatywnego bohatera jest oryginalny? Absolutnie nie. Nietrudno dopatrzeć się podobieństwa do „Władcy much” Goldinga czy filmu w reżyserii Iana McEwana pt. „Synalek”, w którym Macaulay Culkin uosabiał dziecięcy koszmar każdego rodzica… Mimo to, uważam książkę Sutcliffe’a za dobry thriller psychologiczny. Dzieci jako czarne charaktery straszyły, straszą i zawsze będą to robić wyśmienicie. Połączenie brutalności i przebiegłości charakterystycznej dla dorosłych z dziecięcą niewinnością zawsze robi piorunujące wrażenie i fanom takiego miksu w szczególności polecam tę lekturę.

Ocena: 5/6

"Ostateczne wyjście" Natsuo Kirino

Data wydania: 26 września 2012r.

Tytuł oryginału: OUT

Wydawnictwo: Sonia Draga

Tłumaczenie: Marek Fedyszak

ISBN: 978-83-7508-584-6

Liczba stron: 584

"Gdy śmierć jest wybawieniem"

Znów ten sam scenariusz. Po ciężkiej pracy w godzinach nocnych wraca do domu, a w nim? Kolejny natłok obowiązków i ani jednej życzliwej twarzy wśród domowników. Zdaje się, że każdy jest jej wrogiem, który ani myśli wymienić z nią choćby zdawkowego „dzień dobry”. Gdy więc do tego smutnego obrazka dołącza wyżywający się fizycznie mąż, nie pozostaje jej już nic innego, jak posunąć się do ostateczności, a nagrodą będzie chwila napawania się… ostatnim tchnieniem tyrana.

Nie, nie… źle napisałam. W życiu Yayoi było dwóch wyżywających się na niej tyranów: mąż despota oraz praca w wyciskającej siódme poty z człowieka fabryce produkującej dania obiadowe. Tym trybem upływał dzień za dniem w marnym życiu jednej z bohaterek powieści „Ostateczne wyjście” japońskiej autorki Natsuo Kirino. Niemal co wieczór te same upokorzenia, ta sama ciężka ręka lądująca na najczulszych miejscach jej delikatnego ciała, wciąż ci sami świadkowie cierpienia: dzieci i kot. Jednak nadszedł dzień, w którym ponury los kobiety wreszcie miał się zmienić. Oto niewierny mąż hazardzista traci życie z rąk swojej żony. Zszokowana, choć odczuwająca wyraźną ulgę, desperatka postanawia poprosić o pomoc w pozbyciu się zwłok swoją koleżankę z pracy, Masako. Ta, wiedziona wizją szybkiego, choć niełatwego, zarobku podejmuje się tego zadania. A robi to (nie sama) przy pomocy noża i piły, powoli rozczłonkowując denata… Nie trzeba długo czekać na reakcję miejscowej policji, gdy ta odnotowuje odnalezienie kolejnych partii ciała, śledztwo szybko posuwa się naprzód. Dodatkowo okazuje się, że śmierć męża Yayoi jest wyjątkowo nie na rękę jednemu z japońskich mafiosów.

Choć początkowo cała sytuacja nie wydaje się być specjalnie skomplikowana, bo ofiara przemocy domowej bez większego problemu mogłaby uniknąć kary za zabicie swego oprawcy, to jednak wraz z pojawianiem się kolejnych osób, które wiedzą o tym więcej niż wiedzieć powinny, sprawa zaczyna się coraz bardziej komplikować. Przy okazji pojawia się nieodparta chęć zysku, a tam, gdzie kluczem do wszystkiego są pieniądze, nie ma mowy o szczęśliwych zakończeniach.

I w przypadku epilogu „Ostatecznego wyjścia” też łatwo nie będzie. Nie tyle dla samych bohaterów, co czytelników tej (moim zdaniem) nietypowej opowieści. Co sprawia, że jest taka oryginalna? Jest to literatura japońska, a o tej nie sposób mówić, że jest sztampowa, bez wyrazu czy przewidywalna. Jest nad wyraz specyficzna. Nie z racji stylu prowadzenia fabuły (choć przyznaję, że podobał mi się sporadyczny zabieg autorki, polegający na opisywaniu jednej sceny z punktu widzenia wielu bohaterów) czy języka (bo ten nie wyróżnia się niczym szczególnym). Tym, co intryguje w tej pozycji, jest bez wątpienia jej klimat. Powiedziałabym, że jest to świetna mieszanka klimatu azjatyckich horrorów (chociaż fantastycznych potworów tu nie uświadczycie, jedynie tych w ludzkiej postaci) z fabułą wielu norweskich thrillerów, które charakteryzuje specyficzny chłód. Trafionym zabiegiem autorki – według mnie – było też wplatanie mocnych akcentów akcji w momencie, w którym najmniej się tego spodziewamy (Yayoi morduje męża pod wpływem impulsu, nie planuje tego). Nie każdy może być tym zachwycony, tak jak i nie każdemu może przypaść do gustu scena, w której dwie kobiety, stojąc nad zwłokami mężczyzny i mając w planach ich poćwiartowanie, dywagują nad tym czy jest on przedmiotem (skoro nie żyje i dopuścił się haniebnych występków), czy też nie. Kirino, opisując ten makabryczny wątek, robi to tak, jakby była mowa o musze albo karaluchu, a nie o człowieku. Wywiera to mocne wrażenie, mnie – fance mrocznych klimatów – podobał się szczególnie, ale czy wszystkim czytelnikom przypadnie do gustu? Tego nie wiem i ręczyć za to nie będę.

Na pewno jednak mogę nakłonić Was do wyrobienia sobie własnego zdania na temat tej, oryginalnej pozycji. Choćby po to, by zobaczyć, jak może zachować się zwykły i niczym niewyróżniający się z pozoru człowiek w obliczu morderstwa; by spróbować sprawdzić, gdzie leży granica pomiędzy byciem ofiarą a bezwzględnym katem (a ta, bardzo się tutaj zaciera) i wreszcie, by odpowiedzieć sobie na pytanie, czy ostatecznym wyjściem zawsze musi byś śmierć?

Ocena: 5,5/6

Oficjalna recenzja dla portalu lubimyczytac.pl: http://lubimyczytac.pl/profil/1636/ewa-ksiazkowka/oficjalne-recenzje/1/1616/gdy-smierc-jest-wybawieniem

Kuferkowe rozdanie nr 6

Witam Wszystkich serdecznie w to sobotnie popołudnie. Na powitanie meteorologicznej zimy mam dla Was upominki książkowe. :) Żeby niektórym z Was zrobiło się ciut cieplej na sercu. :) Tym razem, przy wyborze zwycięzców pomógł mi pewien młody mężczyzna imieniem Kuba, któremu pięknie dziękuję. :) Kogo wytypował? 

Rudą

oraz

Tuśkę

Gratuluję wybranym! Jeszcze dziś się z Wami skontaktuję, by wyłudzić od Was adresy do wysyłki. Chyba, że to Wy mnie wyprzedzicie i napiszecie do mnie wcześniej. :) Nie obrażę się o to. Pozostałych znów zapraszam do kuferka. :)