"Αδύναμοι χαρακτήρες"...

Το χειρότερο με τις δημοσιογραφικές ταχύτητες είναι ότι σου στερούν το προνόμιο του να «παγώσεις». Είναι τρελό μανίκι να πρέπει να μεταδώσεις μια τραγωδία εδώ και τώρα κι ας έχει φριζάρει ο εγκέφαλος και το συναίσθημα σου. Το δεύτερο χειρότερο μετά από αυτό είναι ότι ΠΡΕΠΕΙ να δείξεις ότι πονάς.

Αλλά συνήθως, όταν πονάς ή βογκάς ή δεν μιλάς. Πάντως, δεν λες βλακείες. Δεν βιάζεις τον εαυτό σου να κλάψει. Συνήθως, κλαις ή το βουλώνεις. Αλλά η τηλεόραση δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Είναι ένας 24ωρος κατεψυγμένος θίασος, στον οποίο ανά πάσα στιγμή πρέπει να ξεπαγώνεις το κατάλληλο «σακουλάκι».

Κι αντί να καταφύγει στην αξιοπρεπή μετάδοση της είδησης, ο θίασος ζητάει τη βοήθεια του «Μπαρμπά – Στάθη».

Από εκεί ο θεατρικός πόνος, πιο κάτω ο θεατρικός θυμός, στο δεξί ράφι το δάκρυ που ζεσταίνεται και στους μείον 20 που λέει ο λόγος.

Έτσι, χθες, ανοίγοντας τηλεόραση το πρωί, έπεσα πάνω σε μία μισο-ηλίθια, μισο-διεστραμμένη ρεπόρτερ των 500 ευρώ (αλλά με ύφος 2500 ευρώ) που (μου) εξηγούσε ότι «υπάρχουν και αδύναμοι χαρακτήρες που προχωρούν τελικά σε τέτοια απονενοημένα διαβήματα», όπως του 77χρονου που έβαλε τέλος στη ζωή του στη Πλατεία Συντάγματος.

Χρόνια ωρύομαι, στα όρια της γραφικότητας πια, ότι τα κανάλια πρέπει να διαθέτουν στόλο από διορθωτές και φιλολόγους για να περνάνε από καθημερινά σεμινάρια τα «σαϊνια» με το μαρκούτσι. Πλέον πιστεύω ότι έχουν υποχρέωση να προσλάβουν ψυχολόγους, έστω και part time. Και να τσεκάρουν τακτικά (τακτικότατα) την ψυχολογική κατάσταση των συνεργατών τους, που αισθάνονται super μάχιμοι και δυνατοί χαρακτήρες, ώστε να εκσφενδονίζουν τέτοιες ηλιθιότητες σε εθνικό δίκτυο, χωρίς να αισθάνονται πόνο κάπου, έστω και στη φτέρνα τους.

Δεν ξέρω, παλιότερα μ’ έπιανε ντροπή ανακατεμένη με λίγη απελπισία, ξέρεις εκείνο το φιλικό που θες να πας να τον πιάσεις τον άλλο και να του πεις, «ρε συ, έλα με τα σωστά σου, μη λες μαλακίες». Μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και των ανθρώπων της Marfin, η ντροπή έγινε θυμός. Τώρα είναι απλώς η κάρτα ενός πολύ καλού ψυχολόγου.

Να σ’ τη δώσω, να σε δει, να μιλήσεις λίγο, να ξεμπουκώσεις, μπας κι αρχίσεις να συναισθάνεσαι τι κορωνάτες χαζομάρες πετάς.

ΥΓ: Για τον άνθρωπο που διάλεξε αυτό το τέλος έχουν γραφτεί τα πάντα. Σοβαρά κι ασόβαρα, μετρημένα και ζεστά, αποστασιοποιημένα και ψιλο-αιρετικά. Μόνο αυτό: αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σε απελπίσει στα 77 σου και να σε στείλει ντουγρού πάνω σε μια τέτοια απόφαση, το τέλος δεν έρχεται. Ήρθε, δεν μας το είπανε κι απλώς μας αφήνουν σαν τα χαμστεράκια να ζοριζόμαστε στη ρόδα.