Δεν έχω τίτλο πρόχειρο για τόση στεναχώρια

Τι είναι χειρότερο, άραγε;
Να χαίρεσαι με τη στενοχώρια του άλλου; Με την απόγνωση του;
Ή να μπλέκεσαι με πράγματα που αγνοείς πως δουλεύουν;
Σκατόψυχα, κομπλεξικά, αποτυχημένα μπαρμπάδια πλάκωσαν όλη αυτή την εβδομάδα στις κανάλες κάνοντας τους δημοσιογράφους να ντρέπονται για το επάγγελμα που διάλεξαν.
«Προτιμώ να κλάψω για τον Μάικλ Τζάκσον παρά για μερικούς απολυμένους», μου έφτυσε με νάζι μια πιτσιρίκα στην ουρά για τη ΔΕΗ και δε βρήκα καν κουράγιο να της πω ότι η απόλυση δεν είναι επιλογή. Ότι όταν πραξικοπηματικά κλείνει κάτι που άνοιξε και άντεξε με κόπο, δάκρυα, χαρές, δουλειά, φίλους – ανεξαρτήτως κομματικών και λοιπών αφεντικών – είναι έγκλημα να καταλήγει στα αζήτητα, επειδή καποιανού η τσέπη έκανε βαβά (από δική του ευθύνη)…
Και κάπου αλλού, πολύ μακριά φαντάζομαι, από τη μίζερη και ζεστή Αθηνούλα, κάποιοι άλλοι σκέφτονταν μήπως το παιχνίδι τους θα δούλευε καλύτερα με άλλες μπαταρίες πιο οικονομικές που δε λεκιάζουν το περιβάλλον. Το δε λουκέτο στον "Ελεύθερο Τύπο", ανυπερθέτως ήταν πολυτελείας, όπως πολυτελείς και πανάκριβες ήταν οι εργατο-ώρες που αφιερώθηκαν για να ζήσει 26 χρόνια και να κλείσει σε ακριβά χεράκια με καλοφτιαγμένα ακριβά νυχάκια.
Πήραν φωτιά οι διατεταγμένες υπηρεσίες, ανοίχτηκαν σαμπάνιες, γίνονται πλάνα για μπιρ παρά εξαγορές, την ώρα που στιβάζονται κούτες με πράγματα, αναζητούνται λύσεις, γίνονται κουβέντες πάνω στα «καμένα».
Δεν έχω ούτε κέφι ούτε όρεξη και κυρίως έχω μια τεράστια λαχτάρα να την κοπανήσω, να κοιμηθώ για ένα μήνα και να ξυπνήσω σε ένα μέρος που η μαλακία θα είναι πράξη συνταγματικά απαγορευμένη.
Λυπάμαι, και ντρέπομαι και φοβάμαι. Όχι για την ημι-δουλίτσα μου, αλλά γιατί θα γεμίσει ο κόσμος από ημι-δουλίτσες, ημι-ένσημα, ημι-μισθούς. Όλα στη μέση κι όλα δανεικά. Και καθόλου δεν μπορώ να χαρώ που θα είναι κι άλλοι. Στην ίδια βάρκα μαζί μου. Καθόλου δεν χαίρομαι που πια δεν θα είμαι μόνη. Καθόλου.

ΥΓ.: Πως είναι δυνατόν να λυπάσαι για κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ, παρά μόνο ως μερικές αράδες σχόλιο στο μπλογκόσπιτο σου; Αχ, κύριε Νίκο, μελισσά κι αμπελουργέ μου, έπρεπε να ‘ναι ο κόσμος γεμάτος από μπαρμπάδες σαν και εσένα, άξιους, σοφούς και κιμπάρηδες. Θα ζούσαμε καλύτερα, θα κλαίγαμε λιγότερο και θα εκτιμούσαμε περισσότερο. Τα πάντα. Θα περνάς καλά ‘κει πάνω.


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: gadgetgrid.com

"Ζουζούνι"

Ο υπερτασικός ο άνθρωπος – καλή ώρα – ξέρει πως η πίεση του ενοχλεί τα μπαλάκια του Ύψιστου, όταν το πιεσόμετρο δείχνει πάνω από 15.
Ο διαβητικός ο άνθρωπος – όχι καλή ώρα ακόμη – ξέρει ότι το ζάχαρο του κάνει παπαριές, όταν εκείνη η βελονίτσα που μπαίνει στο… ζαχαρόμετρο δείχνει πάνω από 1.10.
Ο ζευγαρωμένος ο άνθρωπος πως σκατά ξέρει ότι βρήκε το άλλο του μισό; Και τι διάολο είναι το άλλο του μισό;
Με τρόμο διαπίστωσα προχθές ότι γύρω μου υπάρχουν τέτοια «μισά» από ζευγάρια που γνωρίστηκαν πριν από ένα μήνα και αποκαλούν το εύρημα τους «έτερον ήμισυ».
Ζευγάρια του μήνα, που θα χωρίσουν σε λιγότερο από μήνα (όχι δεν είμαι κακιά, ούτε μάγα) λένε ότι βρήκαν το άλλο τους μισό και δεν αμφιβάλλουν ούτε στιγμή.
Μιλούν για γάμο (πάνω στο μήνα!), για παιδιά, για χτήματα, για αισθήματα, εκφράζονται πάντα στο πληθυντικό («ξέρετε, εμείς, θα πάμε 3 μέρες στο Καβούρι» και «εμείς δεν τρώμε έξω, τρεφόμαστε υγιεινά», τα κάνουν όλα μαζί (για κανά μήνα…), ταιριάζουν σε όλα, ο ένας κλάνει κι ο άλλος ρουφάει (με το συμπάθειο) και…
Στο μήνα πάνω, (μπορεί και λιγότερο από μήνα) το ένα από τα δύο μισά φεύγει αλαλιασμένο, ψάχνοντας για βουνοκορφή απάτητη και απροσπέλαστη.
Εν τω μεταξύ, στη δουλειά, στους φίλους, τους γνωστούς και τους γείτονες έχει πάει και έχει έρθει περί τις 5 εκ. φορές εκείνος ο σαχλός κτητικός χαρακτηρισμός «ο άντρας μου/ η γυναίκα μου», που το ακούς και από 15χρονα και γίνεται η πέτσα σου ουρανοξύστης από την ανατριχίλα.
Ποιος άντρας σου, παιδί μου; Ποια γυναίκα σου; Ξέρεις τι φαί σιχαίνεται να τρώει; Πως θα είναι σε δυο μήνες από τώρα που θα βαρεθεί να σηκώνεται απ’ το κρεβάτι τρία τέταρτα πριν από σένα για να μην τη δεις με τον μαύρο κύκλο κάτω απ’ το μάτι και φύγεις πηλαλητός απ’ την τρομάρα;
Να, να, αυτά βλέπω κι ακούω και παίρνω δρόμο, όταν μου κουβεντιάζουνε για ισόβια δεσμά. Αγοράζω ας πούμε ένα ζευγάρι παπούτσια, καμαρώνω για την εργονομία του τακουνιού και πηγαινοέρχομαι καμαρωτή από καθρέφτη σε καθρέφτη κι από τζαμαρία σε τζαμαρία, μέχρι που κάποιος ηλίθιος θα βρεθεί να μου πει «μεγειά! Άντε και νυφικά» και θα γκρεμοτσακιστώ σε καμιά σκάλα. Μου συμβαίνει συνέχεια…
Και εκεί που προσπαθώ να σηκωθώ, να ξεσκονιστώ και να πάω στη δουλειά μου η κομπλεξικιά ακούω από τις τουαλέτες των γυναικών ένα ακόμη μισό να λέει με καμάρι: «Εμένα το ζουζούνι μου, μου είπε ότι από τη μέρα που με γνώρισε – όχι που να το παινευτώ παιδιά – ούτε που του ‘χει περάσει απ’ το μυαλό να κάνει κάτι άλλο». Το οποίον ζουζούνι, λίγα λεπτά πριν, στη σκάλα που γκρεμοτσακιζόμουν, χαλβάδιαζε με τη ρεσεψιονίστα και αμφότεροι κατουριόντουσαν στα γέλια με τη δικιά μου σαβούρδα.
Θέλω να πω, δεν είναι εύκολη υπόθεση το άλλο (σου) μισό. Εννοώ το πραγματικό άλλο (σου) μισό. Αυτό που το ξέρεις χρόνια και πάλι υπάρχουν μέρες που θέλεις να του μαδήσεις το μαλλί τρίχα τρίχα και να φτιάξεις πουλόβερ για τις κούκλες. Που μαζί του δεν έχεις τίποτα κοινό – εκείνος τρώει τα αγγούρια, εσύ τις ντομάτες, εσύ την ψίχα εκείνος την κόρα, του αρέσει ο Τούπακ σου αρέσει η Σιμόν Σίμονς – αλλά κανένα πρόβλημα. Που αντέχεις να μην το δεις δυο μέρες, αλλά την τρίτη έχεις ένα βάρος και μια χολόσκαση, ανεξηγήτου.
Που μετά από μερικά χρόνια μπορεί και να σε γυροφέρνει μια ανεπαίσθητη αχαριστία που η ζωή σου φέρθηκε τόσο καλά (σε αυτόν τον τομέα), αλλά βλέπεις μαλακίες κάργα γύρω και το βράδυ γυρίζεις τρομαγμένος και ευτυχής, εκεί που υποψιάζεσαι ότι δεν θα σου κακοποιήσουν τα σώψυχα.
Και μετά απ’ όλα αυτά ούτε που σου περνάει απ’ το μυαλό να ορκίζεσαι σε δημόσια θέα ότι το… «ζουζούνι» ζει μόνο για ‘σένα.
Που υπάρχει σοβαρή περίπτωση, δηλαδή, αλλά ντροπιάρηδες άνθρωποι είμαστε και κυρίως φοβόμεθα το μάτι, οπότε ό,τι καταλάβατε καταλάβατε (κι ό,τι κατάλαβες κι εσύ, μπουγατσάκι, κατάλαβες)!
Καλές μας διακοπές!

ΥΓ.1 : Σιγά. 5 μέρες θα κάτσουμε και το ‘κανα θέμα. Και μετά έχω μούτρα και τη λέω στα… ζουζούνια.
ΥΓ.2: Υπάρχει κύριος εις το αχανές Διαδίκτυο που με βρίζει επειδή τόλμησα να ασχοληθώ κάποια στιγμή με τα μπλοκάκια (παροχής υπηρεσιών). Κατά την άποψη του το μπλοκάκι είναι εκείνο που κάνει τον δημοσιογράφο ανεξάρτητο και απροσκύνητο. Χαχαχα! Καλά χαμομήλια, παππούκα. Αυτό σου εύχομαι με όλη μου την αγάπη.
ΥΓ.3: Φιλιαααααά!

ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ! ( Είναι απλό, βρε παιδί μου...)

Βρίσε με, γύρνα μου τον κώλο σου, έλα να γίνουμε σκατά, πέτα μου κουτάκια από μπύρα, κάνε ό,τι θες, μα προς Θεού μη με κάνεις να βαρεθώ. (Και βαρέθηκα απόψε. Αφόρητα. Σιχαμένα. Αργά και βασανιστικά, που γαμώ τη δουλειά και τη διαστροφή μου μέσα, γαμώ!)
Τι πλήξη, Θε μου! Τι ανία! Τι ταλαιπώρια, Ιούνη μήνα! Τι έλλειψη επιλογών! Από την Όλγα Τρέμη στα ζαντολάστιχα της Πετρούλας κι από τον Νίκο Ευαγγελάτο στο σούπερ Παραντάιζ, δεν είναι ζωή αυτή.
Παραλίγο, (παραλίγο λέω) να συμπονέσω τον κύριο Νικολακόπουλο για την απροσμέτρητη χλαπάτσα που του επιφύλαξαν τώρα στα γεράματα τα εξιτπόλια, αλλά δυστυχώς με είχε πιάσει κρίση χασμουρητού.
Νικητής της βραδιάς δεν ήταν ο Παπανδρέου. Όχι. Γράψτε λάθος. Ήταν εκείνο το τρισάθλιο κλισέ «αφήστε με να ολοκληρώσω» που πήγε κι ήρθε ένα εκατομμύριο οχτακόσιες τριάντα δύο φορές από το πρωί και που καταπιέστηκα αφόρητα, αλλά θα το πω. Αν θες να σ’ αφήνουν να ολοκληρώσεις, είναι απλό: ΠΑΙΧ’ ΤΗΝ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ, παλιομπαγλαμά και ΜΗΝ ΜΑΣ ΠΑΙΔΕΥΕΙΣ ΑΛΛΟ!
Άι σιχτίρι πια Κυριακάτικα, βαρεθήκαμε τις ζωές μας!

ΥΓ1: Τι ποιητικά που τα είπε προς το τέλος ο Αλέξης Τσίπρας…
ΥΓ2: Κανονικά όταν χαμογελάει η κυρία Παπαρήγα θα έπρεπε να νιώθω ασφάλεια και αισιοδοξία, αλλά δεν… Θα το κοιτάξω μετά του Αγίου Πνεύματος.
ΥΓ3: Τόσοι σπιν ντόκτορς ολούθε δεν μπορούν να μάθουν στον κ. Καραμανλή να χάνει και να το χαίρεται; Και στον κ. Παπανδρέου να κερδίζει και να μην χρειάζονται πάνες βρακάκια για να συγκρατήσουν τη χαρά του. Καταντά αντιαισθητικό και ευνουχίζει και τα λεγόμενα θινκ τανκς που να πάρει…



ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.geswho.net