Παρλαπιπιές

Σ’ αγαπώ, σ’ εκτιμώ, έλα και κάτσε στο κεφάλι μου επάνω, που λέει ο λόγος.
Αλλά προς Θεού, μη με πιάνεις στην παρλαπίπα.

Κι όταν λέμε παρλαπίπα, εννοούμε νον στοπ.

Να ξεκινάει με 10 λεπτά και να τελειώνει με πεντακοσάευρο…
Είχα μια τέτοια πελάτισσα, ανοικονόμητη και απαιτητικιά, που αν σε πιάσει στο μπλα μπλα, στ’ ορκίζομαι, την έβαψες.
Βρε, να θες να πας για τσίσα σου, να σ’ έχει πιάσει πονοκέφαλος από το σφίξιμο, η ρουφιάνα δεν πρόκειται να σ’ αφήσει να σηκωθείς.
Μια φορά για το στατιστικόν του πράγματος, τη χρονομέτρησα την άτιμη: 2 και 20 μετά μεσημβρίας είχε απιθώσει τον απαυτό της πάνω στον κοπτοράπτη κι όταν με το καλό τον ξεπέζεψε, το μηχάνημα είχε ζεσταθεί και το ρολόι έδειχνε 5 παρά τέταρτο. (Και φθηνά τη γλιτώσαμε, να λες, γιατί είχε κι άλλο υλικό για...εξαγωγή, αλλά σε κάποια κανάλα είχε να πάει και έτσι σπατσάραμε στην βολική τιμή των 2 Ντεπόν μόνο!)
Και να πεις ότι η παρλαπίπα είναι…εκπαιδευτική, να πάει στα κομμάτια! Του κερατά!
Θα μάθεις και κάτι. Αλλά το μόνο που έμαθα, απ' αυτό το δυομισάωρο μαρτύριο, είναι ότι την καλή την αποτρίχωση στα φρύδια την κάνουν Αιγύπτιες! (Μα τω Θεώ, να μη σηκωθώ απ’ τον κοπτοράπτη…).
Και το θέμα δεν είναι η παρλαπίπα. Ούτε ότι η παρλαπίπα δεν περιέχει τίποτα που να σ’ αφορά, οπότε να κάτσεις να την ακούσεις.
Το θέμα είναι η ανικανότητα που νιώθεις μπροστά στην παρλαπίπα. Η παράδοση άνευ όρων.
Διότι την παρλαπίπα δεν μπορείς
- να τη διακόψεις
- να κάνεις διάλογο μαζί της
- να διαφωνήσεις (ούτε γι’ αστείο)

Οι εργάτες της τηλεόρασης το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Είναι νόμος: η παρλαπίπα σου γεμίζει τηλεοπτικό χρόνο, αλλά λειτουργεί με επαναφορτιζόμενο ανταπτοράκι.
Δεν διακόπτεται (με την καμία), δεν καλοπιάνεται (έχει πάρει φόρα από μόνη της), δεν σταματά ποτέ (ντούρασελ!) και μη τυχόν και τη βουρλίσεις με καμιά μαλακία που θα (τολμήσεις να) ψελλίσεις, διότι δεν θα σε ξεπλένουν μήτε τα νερά της Κολάσεως.
Επίσης, η παρλαπίπα - συνήθως - τα ξέρει όλα: σε μία γκάμα που εκτείνεται από τη Μονή Βατοπεδίου μέχρι τη Αιγυπτία φρυδού, γνωρίζει τραγικές (και 9 στις 10 άχρηστες) λεπτομέρειες που μπορεί να σε ρουμπώσει με το που θα καταλάβει -όχι ότι πας να της βγάλεις γλώσσα- απλώς να ανασάνεις.
Η τηλεόραση είναι το ιδανικό έδαφος για παρλαπιπίστικες συμπεριφορές, κυρίως αν η ιδανική τους κατάληξη είναι το μουτζοπιάσιμο και τα μπινελίκια.
Ψυχοπιάνομαι όταν με βρίσκει τέτοια συμφορά, παρντόν, πελατεία ήθελα να πω.
Αρχίζω και λειτουργώ σε… καταστολή (μέθοδο που εφαρμόζω και σε ταξιτζήδες του είδους).
Υιοθετώ φιζίκ μισοκακόμοιρο και στον ρήτορα που ήρθε να μου ραφτεί απαντώ με «ναι», «όχι», «χεράκι πάνω», «να μετρήσουμε και μέση και τελειώσαμε» και τη ξεμπερδεύω.

(Συνήθως, γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που δεν πτοούνται από το μουγκοθοδωρέ στυλ και το βάζουν στοίχημα να σε στείλουν σπίτι σου με ημικρανία!).
Και λυπούμαι – από καρδιάς μιλώ και δεν κάνω πλάκα – τους κυρίους και κυρίες των ΜΜΕ που έχουν να συναναστρέφονται τέτοια πελατεία.
Κουράγιο τέκνα! Να σκέφτεστε πάντα ότι η παρλαπίπα, ειδικά αν είναι και γυρολόγος, θα σας αφήσει στην ησυχία σας το πολύ – πολύ σε κανά δίωρο. Μετρημένο με τη μεζούρα!

Υστερόγραφον 1: Είδες ο κ. Κοντομηνάς; Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι! Τους μάζεψε ούλους, τους τα ΄πε τάκα – τάκα και τους άφησε να χτυπιούνται! 125,7 εκατομμύρια γιούρια είναι αυτά. Θα ‘χουν να λένε και στα εγγόνια τους!

Υστερόγραφον 2: Άντε και στο κεφαλάκι καμιάς άλλης κανάλας που ζορίζεται και πιστεύει ότι θα τη βγάλει καθαρή μόνο με παρλαπιπιές!


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ:

thelongestlistofthelongeststuffatthelongestdomainnameatlonglast.com

Διαγωνίσματα!

Έχω μια φυσική απέχθεια για τους διαγωνισμούς. Για τα τεστ. Την ευγενή – και αγενή μη σου πω – άμιλλα.

Ας υποθέσουμε ότι είμαι καλή σε κάτι. Στην καλαθοπλεκτική, ας πούμε.

Και μαζί με μένα είναι καλοί και άλλοι 99. Αν… διαγωνισθούμε (όλοι εμείς οι 100) το μόνο βέβαιο, είναι ότι ο τελευταίος, ο πιο ρεμπεσκές από τους 99 θα μου βάλει τα γυαλιά και θα μου δώκει τις κλωστές – παρντόν, τα καλάμια - στο χέρι.

Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό. Είναι παλιό.

Στο σχολείο ας πούμε, όταν είχαμε…διαγωνίσματα, με έπιανε πονόκοιλος, ίλιγγος, ήθελα τη μαμά μου και τελικώς έγραφα… σκατά (συγνώμη κιόλας πρωινιάτικα).

Στο πανεπιστήμιο, όταν μαζευόμασταν καμιά δεκαριά κοπτοραπτούδες για να διαβάσουμε, έπαιρνα το βιβλίο και πήγαινα – κανονικά! – για ψάρεμα.

Διότι, ακόμη κι αν λυσσούσαν οι συναδέλφισσες ότι εγώ είμαι η πιο… έτοιμη, ητο μοιραίο, τη στιγμή που θα βρισκόμουν απέναντι στον εξεταστή, ότι θα ήθελα να κάνω οτιδήποτε άλλο – τσιγάρο, τατουάζ, κουβέντα για κραγιόν – απ’ το να αποδείξω τι στα ρημαδοκομμάτια ξέρω για να πάρω βαθμό. Χα!

Γενικώς, η έννοια του κομπετίσιον εμένα προσωπικά με αναστατώνει και την αποφεύγω και καλύτερα δώστε μου μια ήσυχη γωνιά να τα τινάξω παρά να διαγωνιστώ...

Δεν είναι ο εξεταστής που φοβάμαι, αν με εννοείτε.

Είναι αλλού η... φοβία.

Παράδειγμα: ας πούμε, δεν θα ήμουν ποτέ η Ζαρίφη (ούτε ο Μουτσινάς) και να ξέρω ότι τη Δευτέρα θα βγει από «απέναντι» η Ελένη με τα μαστίγια.

Θα μου πεις, κάπως έτσι γίνονται τα μονοπώλια.

Ναι, αλλά το προτιμώ, χρυσέ μου, απ’ το να βγει ο ιξ τελευταίος μετά και να μου πει «τι – δεν – έκανα – σωστά»… (Έιδικά, αν δεν έχω προετοιμαστεί για να το κάνω... σωστά...)

Διότι το θέμα δεν είναι ο… βαθμός, η τηλεθέαση, σα να λέμε.

Ο φόβος έγκειται στο "μετά"...

"Μετά", που θα βγει η μανταρίστρα, η κομμώτρια, η μπαλωματού και θα αρχίσουν να μου λένε «τι δεν έκανα σωστά».

(Δημοκρατία δεν έχουμε; Ε, αυτό το επιχείρημα θα είναι αρκετό για να τις αμολήκουν άνευ χαλινού...).

Ας πούμε στο τάδε καρέ δεν έπρεπε να βήξω και στο πιο κάτω στιγμιότυπο δεν έπρεπε να ξύσω τη μύτη μου.

Και μετά το πράγμα φτηναίνει, γίνεται κουρελάκι για να παίζει η γάτα μου και χάνεται και η έννοια του κομπετίσιον…

Διότι (πάλι «διότι») ποτέ δεν σε κρίνει αυτός που ξέρει.

Αυτός που έχει φάει το αγγούρι πριν από ‘σένα, οπότε και δικαιούται να ομιλεί και η γνώμη του έχει ένα βάρος.

Δυστυχώς – για ‘μένα, για ‘σένα, για όλους – σε κρίνει μια κυρία με:

- μαλλί κράνος και μυαλό νάθινγκ

- προτεραία ασχολία «τρώω τα λεφτά του συζύγου»

- καιρό για χάσιμο, καθότι πριν από ‘σένα τίποτα δεν έκανε καλά και κατήντησε πανελίστρια!

Βέβαια, πάντα υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο στη θέση του κριτή να βρεθεί ο Ζουράρις ή ο Πρέκας, οπότε το πράμα αλλάζει.

Απ’ το να σε αρχίσει στα «συναμφότερα» ο ένας και στα χάχανα ο άλλος, προτιμάς να πας για ψάρεμα έτσι κι αλλιώς…

Επίσης, υπάρχει το ακόμη σοβαρότερο ενδεχόμενο, το τηλεοπτικό σου πεπρωμένο να σε κάνει… σύζυγο υπουργού.

Εκεί, επιλέγεις, πριν αρχίσουν τα φασκελίδια απ’ το σύστημα (των κομματικών κομμωτριών και τιγκελούδων) να πας σπίτι σου και να δέεσαι να πέσει η κυβέρνηση, γιατί αλλιώς άσπρη μέρα δεν…

Δεν συζητώ τι μέλλεται, όταν σου ξημερώνει να γίνεις η Ελεωνόρα Μελέτη. Και δεν το συζητώ, διότι σκορτσάρει ο κοπτοράπτης και θα μείνει η πελάτισσα με μισιακό φουστάνι…

Κλείνω με μία προσφορά προς άπασες τις πρωινές κυρίες, ειδικώς του ψυχαγωγικού τομέα της κάθε κανάλας ξεχωριστά:

Κορίτσια, το κατάστημα ράβει τσάμπα ωραιότατα πρωινά ταγεράκια, μονδέρνα και ασορτί με την ώρα που…εμφανίζεσθε.

Πρωί πρωί ΔΕΝ φοράμε βραδινά φορέματα, μακριά σκουλαρίκια, ντεκολτέ μέχρι το βρακί και γόβες ιδανικές για σαφάρι κατσαρίδας στις βρώμικες γωνίες του πλατώ.

Για περάστε, για περάστε!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.oceanrainbow.com

(Ανώτερη) ζωολογία και Κοπτοράπτης

Με τη ζωολογία θα ασχοληθώ σήμερα, διότι κάθε Κοπτοραπτού που σέβεται τον εαυτό της παρακολουθεί ντοκιμαντέρ, όχι απαραιτήτως στον ΣΚΑΪ…
Από τα πιο θαυμαστά είδη του ζωικού βασιλείου, λοιπόν, είναι τα δίποδα που κυκλοφορούν στα λογής – λογής κοπτοραπτεία και ανήκουν στη συνομοταξία «Μουτζαχεντίν του Αφεντικού» ή «Παραταξιακά Ταλιμπάν»!
Οι… ονομασίες τους προέρχονται είτε από την ιερή προσήλωση με την οποία υπηρετούν τον Αφέντη είτε από το πόσο ταγμένα είναι στα πολιτικά «πιστεύω» της παράταξης.
Τα πρώτα είναι μάλλον αντιπαθή δίποδα, τα δεύτερα είναι συνήθως χαζούλικα λόγω του «ταξίματος» τους στα… ιδεώδη και τους… αγώνες της παράταξης. Σε κάθε περίπτωση, και οι δύο κατηγορίες είναι πανεύκολο να εντοπιστούν και βεβαίως να αποφευχθούν, αφού ο συγχρωτισμός μαζί τους εκτός από σταφυλόκοκκο και Καλαζάρ μπορεί να προκαλέσει και οξεία αφραγκίτιδα, για λόγους που θα αναλυθούν κάτωθι.
Σημειώνεται δε ότι τα εν λόγω δίποδα, όσο κι αν μοιάζουν για κατοικίδια, ωστόσο και επειδή είναι ανεπίδεκτα εμβολιασμού, ωφέλιμον κρίνεται να διατηρούνται εκτός της οικίας, καθότι όποιος κάτσει με στραβό το πρωί αλληθωρίζει…

ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ «ΜΟΥΤΖΑΧΕΝΤΙΝ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ»

Δεν υπάρχουν. Ζουν ανάμεσα μας. Μέχρι να εμφανιστεί το «Αφεντικό». Άμα τη εμφανίσει του, μακραίνει η γλώσσα, κυρτώνουν οι ώμοι, αυξάνεται η παραγωγή σίελου και άπαντες πέριξ του «Αφεντικού» - ειδικά αυτοί που τυχαίνει να συμπαθεί – είναι εχθροί.
Αν και το εκπαιδευμένο μάτι, τους εντοπίζει εύκολα, σε περίπτωση που η εμπειρία δεν βοηθά, αξίζει να στήσει κανείς αυτί στις συναδελφικές κουβέντες καλόπιστη κοινωνικής κριτικής (aka «θάψιμο»). Κάποιος θα βοηθήσει, αναφέροντας λέξεις όπως, ο «δούλος του Σκότους», το «τσουτσέκι», το «τσιράκι», το «αντ’ αυτού / -ης». Πρόκειται για πολύτιμη πληροφορία, την οποία δεν αγνοούμε!

ΟΔΗΓΙΕΣ

ΔΕΝ – «δεν», όμως – πιάνουμε φιλίες με το «Μουτζαχεντίν του Αφεντικού». Εκτός κι αν προτιθέμεθα δίκην αύξησης ή προαγωγής, να ρισκάρουμε α) την ευλυγισία της μέσης μας, β) το ενδεχόμενο να μην καταλάβουμε πότε χάσαμε το ένα – μπορεί και περισσότερα – από τα πέντε μας δάχτυλα.
Διότι το «μουτζαχεντίν» έχει μία τάση να μετατοπίζει ευθύνες και να φορτώνει τις ανυποψίαστες κοπτοραπτούδες με δικές του δουλειές!
Και δεύτερον, διότι αν καταλάβει ότι υπάρχει ικανότερος από την περίπτωση του, τα δαχτυλάκια που λέγαμε θα γίνουνε… κιμάς!
Δεν υποτιμούμε τις ικανότητες του: μπορεί να τα έχουμε όλα στην εντέλεια, αλλά το «μουτζαχεντίν» έχει ταλέντο στην ίντριγκα. Και επειδή το ταλέντο του το ανακαλύπτουμε μετά την έξοδο μας από το… κοπτοραπτείο, καλόν είναι να μην ομιλούμε ούτε τόσο ώστε να μας «αγοράζει», ούτε πιο λίγο ώστε να μας υποψιάζεται!
Είμεθα κύριοι και κυρίες, τηρούμε τις αποστάσεις ασφαλείας, δεν χαϊδεύουμε το δίποδο κουτάβι με τους χαυλιόδοντες, διότι μπορεί να παραγνωρίστουμε και τότε σώσον Ελέησον και επιστρέφουμε πάραυτα στην ασχολία μας.
Εννοείται, ότι δεν υβρίζουμε το «Αφεντικό» μπροστά του, εκτός κι αν θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα για αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος.


ΠΡΟΣΟΧΗ – ΠΡΟΣΟΧΗ: Το «μουτζαχεντίν», σε κάποιες φάσεις της ζωής του και λόγω της τρελής πίεσης που του ασκείται από το «Αφεντικό» έχει… «ξεσπάσματα»! SOS! Δεν τον πλησιάζουμε, όταν δείχνει την τάση να… εξομολογηθεί θανάσιμα μυστικά και δεν το παίζουμε παρηγορητές και σύμβουλοι. Διότι, στο πρώτο χάδι στην κυρτωμένη πλάτη που το «Αφεντικό» θα χαρίσει στο «Μουτζαχεντίν», απλώς σκεφτείτε ποιος θα είναι εκείνος που επειδή γνωρίζει «κακά πράγματα» θα υποστεί φάλαγγα και τέλος, εκπαραθύρωση.
Επίσης, αποφεύγουμε συναντήσεις του «Αφεντικού» με το «μουτζαχεντίν» του πάνω απ’ τον κοπτοράπτη μας. Διότι, δε φτάνει που ‘χουμε να γαζώσουμε τα μαλλιοκέρατα μας, μετά θα πρέπει να σφουγγαρίζουμε και τα σάλια.

ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ «ΠΑΡΑΤΑΞΙΑΚΩΝ ΤΑΛΙΜΠΑΝ»

Εν γένει θα περάσετε ζάχαρη. Ανεξαρτήτως παράταξης. Αν το χιούμορ σας είναι κάπως… διευρυμένο, θα κάνετε καινούριο συκώτι. Στο σπίτι σας, όταν θα ξαναφέρνετε στο μυαλό σας τι παπαριές ακούσατε σήμερα. Διότι δεν γελάμε μπροστά στο «Ταλιμπάν».
Σε ακραίες περιπτώσεις, δεν χρειάζεται καν να κουραστείτε για να το εντοπίσετε. Ο χώρος εργασίας του είναι ζωσμένος με σημαιάκια και σλογκανάκια του κόμματος. Συνήθως, είναι δίποδο που θέλει ένα καλύτερο αύριο και πιστεύει ότι το κόμμα μπορεί και πρέπει να του το δώσει.
(Ελάτε, τώρα! Μην κάνετε γκριμάτσες! Οι περισσότεροι την περάσατε αυτή τη φάση!).
Είναι το δίποδο που θα σας βοηθήσει αν έχετε: α) συνδικαλιστικό πρόβλημα, β) ερωτικό πρόβλημα, γ) πρόβλημα δυσκοιλιότητας.
Μην τολμήσετε να θεωρήσετε ότι θα σας λύσει και το οικονομικό σας πρόβλημα. Αυτά θέλουν δουλειά και το «ταλιμπάν» δεν μπορεί, διότι για την ώρα…αγωνίζεται. Συνήθως, για να κάνει τη δική του ζωή (μόνο) καλύτερη, αλλά αυτό παραβλέψτε το. Η χειρονομία μετράει!

ΟΔΗΓΙΕΣ

Δεν λέτε στο «Ταλιμπάν» τι κόμμα ψηφίζετε. Ποτέ! Διότι αν ψηφίζετε το ίδιο ΘΑ ΣΑΣ ΤΑ ΠΡΗΞΕΙ! Κάθε που θα αγορεύει, θα ζητά με νεύμα ή με λέξεις την επιδοκιμασία σας… (φτου και βαριέμαι!). Θα σας τσακίζει το νευρικό σύστημα με την εκάστοτε χάρτα του κόμματος και θα σας αγγαρεύει να παραβρίσκεστε σε α) συγκεντρώσεις, β) τραπέζια διαλόγου του κόμματος, γ) παρουσιάσεις βιβλίων στελεχών του κόμματος, δ) κάτι θα βρει, δεν τον φοβάμαι!
Αν πάλι, θέλετε να τον σφάξετε στο γόνατο, επειδή ψηφίζετε κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο, η στιγμή της σύγκρουσης είναι πολύ κοντά. Και επειδή είστε κύριοι και κυρίες, δεν λέει να τσακώνεστε σαν τους μπαρμπάδες στα καφενεία για τα πολιτικά!

ΠΡΟΣΟΧΗ – ΠΡΟΣΟΧΗ: Η στάση η οποία σώζει απέναντι σε τέτοια δίποδα, για τις γυναίκες είναι αυτή που υποδηλώνει «ούτε ξανθιά ούτε πεπειραμένη». Το οποίον σημαίνει, ότι αφιερώνετε κάθε μέρα (καλά, μέρα παρά μέρα) πέντε λεπτά στα οποία ακούτε με… αληθινό ενδιαφέρον την ημερήσια κατήχηση και μετά με εντελώς αλλούτερο ύφος λέτε «Συγνώμη, έχω δουλίτσα τώρα, να τα πούμε μετά;». Πιάνει πάντα, αν και το «ταλιμπάν» σαν τον καλικάντζαρο πάντα πιστεύει ότι είστε ένα δέντρο που μπορεί να πριονίσει.
Το αυτό, αλλά στο πιο βιλγκέρ ισχύει και για τους κυρίους.

Και μην ξεχνάτε: αγαπάμε τα ζώα, αλλά προσέχουμε και την υγειά μας!

Αυτά για σήμερα. Με άλλες κατηγορίες δίποδων, θα ασχοληθούμε εις το μακρινό μέλλον, τα φιλιά και τα σέβη μου στους νεοφώτιστους, επ’ ευκαιρίας της νέας σχολικής (και εργασιακής) χρονιάς και καλά μας γαζιά!



ΑΣΧΕΤΟΝ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ

Στη θεία Ντόνα είχα τάξει μία λίστα με τραγούδια παρελθούσης…χρήσης (δεκαετία και βάλε). Γράφε λοιπόν, χρυσή μου, τι άκουγε η Κοπτοραπτού στα 20 της!

1. My girl – Nirvana

2. Love Hurts – Nazareth
3. Bohemian Rhapsody - Queen
4. Must been talking to an angel – Eurythmics
5. Girls wanna have fun – Cindy Lauper
6. Pink – Aerosmith
7. So you want to be (A Rock n’ Roll Star) - Pattie Smith
8. November Rain – Guns n’ Roses
9. Nessuno mi puo giudicare – Katerina Caselli
10. You don’ t own me – Lesslie Gore
11. Σε όλα αυτά προσθέτουμε τα άπαντα του Σαββόπουλου και του Ζερβουδάκη και καλή μας όρεξη!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.cartoonstock.com

Χερ ας (and my ass)...

«Σ’ το ‘χουνε ξαναπιάσει ποτέ έτσι το κωλαράκι, μανάρι μου;».
Την ατάκα την άκουσα σήμερα το πρωί στο τρένο. Όχι εγώ (προς Θεού, είμαι και λογοπιασμένη γυναίκα! Χε,χε!).
Μία κοπελιά την… άκουσε, η οποία μαζί με το αμόρε της (στραβώθηκε και τον πέτυχε;…) πήγαιναν μάλλον στη δουλειά.
Κι οι δυο όρθιοι – εγώ στριμωγμένη, σαν το σκατό, δίπλα τους – αυτή μπροστά του, αυτός πίσω της (οι αρσενικοί να σταματήσετε τους συνειρμούς, ΤΩΡΑ!)
Αυτός ορεξάτος – μέσα στο τόσο στριμωξίδι, μπράβο του… – αυτή μισοενοχλημένη, μισοχαζεμένη, με ύφος «καλέ μη, καλέ μας βλέπουνε» (και σας ακούνε!).
Το τρένο σε κάθε στάση φρενάρει περίεργα, ο κόσμος πάει κι έρχεται (κι αυτοί οι δυο επίσης), εγώ πάλι, με την τσίμπλα στο μάτι, ζαλωμένη με «υφάσματα», «κλωστές» και «ψαλίδες» προσπαθώ: πρώτον να μην πατήσω κανά Χριστιανό, δεύτερον να διασώσω τον δικό μου τον πισινό, διότι τα χέρια του εραστού έχουν τον…ανοικονόμητο.
Της δαγκώνει το αυτί. Του τσιμπάει την κοιλιά. Τη γαργαλάει. Και κάνει ατσούμπαλες κινήσεις. Της τραβάει το τιραντάκι απ’ το φόρεμα και του δίνει μπατσάκια (έλεος).
Και στο τέλος, λίγο πριν κατέβουν (επιτέλους!), με τα δυο του χέρια, της βουτάει τον αποτέτοιο και της τσαμπουνάει την παραπάνω κοκαλοτσακιστήρια ατάκα. Όχι ψιθυριστά! (Το άκουσα κι εγώ και μια ζαβλαμού φοιτήτρια δίπλα μου κι ένας μπάρμπας πίσω μου και το μισό βαγόνι μη σου πω…).
Η δεσποινίς παγώνει. Με την άκρη του ματιού μου, μέσα από το καθρεφτέ γυαλί ηλίου, τη βλέπω να γίνεται μελιτζανί απ’ το κακό της και εκεί λέω «έχει γούστο!». Θα βγάλει το τακούνι και θα τον κάνει αλύπητο!
Μόνο που το ‘πα. Τίποτα δεν έγινε. Κατεβήκανε βουβοί στην επόμενη στάση και τέλος ο... σινεμάς. Και για ‘μένα και για το υπόλοιπο βαγόνι…
Που με το συμπάθειο τώρα – και μη με πείτε συντηρητικιά – αλλά τέτοιες μαλακίες στη μέση του δρόμου (του βαγονιού, της λεωφόρου, κλπ) εμένα μπορούν να με κάνουν τρελή.
Ειδικά, αν ο εις εκ των δυο δεν τις πολυγουστάρει.
Διότι, αν πρόκειται περί κοινού… γούστου, δεν το συζητώ, έλα και βγάλε τα μάτια σου μπροστά μου. Νόου πρόμπλεμ!
Αλλά αφού δεν τις σηκώνεις τις παπαριές μαντάμ, γιατί κάθεσαι;
Βαδίζοντας προς την υπέροχη τοποθεσία, όπου η… τέχνη μου με έστειλε για να εργαστώ, με πιάσανε τα ψυχολογικά μου…
Πόσοι από εμάς τολμάμε να μιλήσουμε όταν μας «τον πιάνουν» (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς);
Υπάρχει κάποια σχολή που να διδάσκει πως δεν «σου τον πιάνουν»(εργασιακώς, συναισθηματικώς, κοινωνικώς);
Και τέλος, αν υπάρχει τέτοια σχολή, άραγε θα πρέπει να δώσεις κ… για να σου τα μάθουν όλα αυτά; Ε;
(Βρε, δεν τον πιάνω μόνη μου να μην τους έχω και υποχρέωση;)…
Με αυτές τις σκέψεις (του κώλου), έφτασα εις την εργασίαν μου, και για το υπόλοιπον της ημέρας, γάζωνα – γκες γουάτ! – μεγάλα, πελώρια βρακιά από αυτά που πουλάνε στις λαϊκές αγορές, «3 ευρώ η εξάδα, έλα πάρε»!



ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.the19thfloor.net