Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Κάρπε ντίεμ άνευ εγχειριδίου


Τόσα εγχειρίδια κυκλοφορούν. Πως να γίνεις αφόρητα πλούσιος, πως να μεγαλώσεις το πουλί σου, πως να ξεφορτωθείς τον γκόμενο…
Αλλά δεν υπάρχει ένα! Ούτε ένα γαμημένο εγχειρίδιο που να σε συμβουλεύει πως ξεπερνάς τη φάση «ξερνάω δύο πίτσες στο πίσω κάθισμα». Ούτε ένα! Από πρώτο χέρι, εγγυώμαι ότι είναι η φάση που όλα τα βρίσκεις σκανδαλωδώς γελοία και ταυτόχρονα έχεις μια άγρια διάθεση για χάχανα και στεγνό χαβαλέ ακόμη και σε κηδείες που λέει ο λόγος. Είναι η φάση που αισθάνεσαι ότι κανείς δεν θέλεις να σε πάρει στα σοβαρά, γιατί θα χαθεί όλο το νταβαντούρι, όλη η μαγεία του «κάνω τον μαλάκα», γιατί άμα το πάρω σοβαρά θα πέσουν φάπες και θα με κλείσουν επί βιαιοπραγία.
Χθες το μεσημέρι, στην ίδια πάντα φάση, παρακολουθούσα Άννα Δρούζα σε απευθείας σύνδεση με την κηδεία – Θεός σχωρέσ’ την – με τον γάμο της Μπεάτας Ασημακοπούλου και φυσικά στυλώνομαι να δω αυτόν τον εσμό των ερωτήσεων τύπου «πως αισθάνεστε που πέθανε η μαμά σας». Α, τέτοιο πατιρντί ούτε στην υπόθεση Παυλίδη, ούτε καν στο ταρατατά Σίκατσεκ.
Όπου βγαίνει ο υιός συχωρεμένης Μπεάτας, κλείνει μάτι – σοβαρολογώ! – στην κάμερα, σου πετάει δυο τρία «όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που πέθανε» και δεν έχεις λόγια. Θέλω να πω δεν φταίει πάντα ο φονιάς: εκεί που πάει να βγάλει δάκρυ και συναίσθημα, να του βγαίνει κάποιος, πιο χύμα απ’ αυτόν και να του κάνει το μελόδραμα νιανιά.
Έτσι, νιανιά, τα θέλω τώρα τελευταία όλα. Μη μου εμβαθύνεις, μη με ταλαιπωρείς, πάρε τη βαριοπούλα τηλεπαρουσιαστή, παρηγοριά μου εσύ, την ώρα του μόχθου κι έλα κάν’ τα μου όλα καλοκαιρινά.
Ταυτοχρόνως με τη Δρούζα παρακολουθούσα τη σύζυγο του ημι-εργοδότη μου με λαδωμένο μαλλί να περιφέρεται σαν την Κλεοπάτρα από κοπτοράπτη σε κοπτοράπτη, να δίνει συμβουλές για όλα (από ποδάγρα μέχρι ταντρικό σεξ) και όλοι να την αγαπούν, γιατί είναι ζημιάρα γυναίκα και ξέρει από καλό λάδι. Τι να θέλω η μπαγλαμού, μετά από μια τέτοια μέρα, όχι πες μου!
Να μου αναλύσεις τι θα δείξει η κάλπη στις ευρωεκλογές; Αν θα ξαναβγεί ο Σόμπολος στις δημοσιογραφοεκλογές; Ή αν ο Καραμανλής είναι έτοιμος για το νταμπλ;
Μίλα μου για το καναρινί φόρεμα της Καγιά, βγάλε και πέντε ταλαίπωρες να ασχολούνται μαζί της επί τρίωρον και δεν θέλω ούτε να πληρωθώ το μηνιάτικο μου.
Που ήρθα και έπηξα στις χλαμύδες πασχαλιάτικα και τώρα θέλω να μάθω ποιανής το μαλλί κάηκε, ποιανής το μυαλό τσουρουφλίστηκε, ποιος χαστούκισε ποιαν και τέτοια κατεψυγμένα να δροσίζομαι.
Τα έχει η Νάντια με τον Γρηγόρη; Πότε θα παντρευτεί η Φαίη; Τι έπαθε η Μιχαλονάκου και της φταίει το σύμπαν; Που έκανε Ανάσταση η Βατίδου; (Θα πάρω δώρο του Πάσχα ή δε γαμείς, να μη ρωτήσω;); Είναι κληρονομική η κυτταρίτιδα ή τσάμπα τρώει η ξαδέλφη μου τα λεφτά της στις μεσοθεραπείες (δεν τα δίνεις σε ‘μένα ξαδερφάκι που δεν πήρα δώρο; Η κυτταρίδα θα σου μείνει, εγώ πάλι όχι).
Νομίζω ότι μου πάει αυτή η φάση. Κι αν δεν συμβεί κάτι πολύ μακάβριο – να γίνει πρωθυπουργός η Παπαρήγα, ας πούμε – θα μείνω εδώ για πάντα. Χέσε και το εγχειρίδιο. Θα κάνω κάρπε ντίεμ. Δεν μπορεί όλο και κάτι θα πιάσω, που ελπίζω να μη λήγει σε μονό αριθμό.

Αστερίσκος: Σχεδόν γαϊδουρινά εξαφανίστηκα και δεν ευχήθηκα χρόνια πολλά και τα λοιπά. Με το Πάσχα έχω ένα θέμα άλυτο και απολύτως προσωπικό χρόνια τώρα. Ελπίζω να περάσατε καλά όλοι, να γυρίσατε στρογγυλοί και ροδαλοί και να τρέχετε πλέον σε Prinou και Μεντί Ζενές για να μη γίνουνε κι αυτοί οι καψεροί κλέφτες!


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: store.puppeteers.org

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Όλα τέλεια (στο Στρουμφοχωριό)

Αυτό που όλοι πέφτουν από τα σύννεφα, μπορεί να με κάνει τρελή. Είχε λέει σελίδα στο Διαδίκτυο ο νεαρός που μπούκαρε στον ΟΑΕΔ ζωσμένος με κουμπούρια. Γιατί άραγε; Από τα σύννεφα πέφτουν και οι τρελόγιατροι και οι εκφωνητάδες.
Μα αφού όλα είναι τόσο ωραία στη ζωή μας, γιατί άραγε να υπάρχει κόσμος που θέλει να ανατινάξει 10 οικοδομικά τετράγωνα για να ‘ρθει στα ίσια του;
Έλα μου ντε…
Εδώ τον διπλανό μας στο λεωφορείο τον βλέπουμε σαν εχθρό και του απευθυνόμαστε σα να είναι το σκατό μας.
«Κουμπωμένοι» μπαίνουμε, «κουμπωμένοι» βγαίνουμε. Κρυόκωλοι, αγέλαστοι, αγενείς, νομίζουμε ότι οι άλλοι μας χρωστάνε, ότι μας έχουν κάποια υποχρέωση.
Σαν κάτι ανορεξικές κλανιές της Αρείας φυλής τριγυρίζουμε και κοιτάμε με μισό μάτι τον μετανάστη, τον τσιγγάνο, τον ζητιάνο.
Διότι εμείς είμεθα καλύτεροι.
Κι οι κανάλες τη βιολάρα τους. Ο «πακιστανός», ο «γεωργιανός», ο «τύπος από την Αμπχαζία», ο «κομπλεξικός», ο «ψυχάκιας».
Αυτά δεν είναι ειδήσεις. Πολυβολεία ταμπέλας είναι, αλλά για τον μαλάκα τον Έλληνα και τον Ελληνάρα σπανίως θα ακούσεις κακή κουβέντα από τους ανυποψίαστους κατοίκους του Στρουμφοχωριού.
Οι οποίοι εκεί! Έχουν μείνει με την απορία. "Μα γιατί;"
Σωστά. Αφού όλα είναι τέλεια.


Πι Ες: Γιορτάρες μέρες έρχονται θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα δωράκι και να προτείνω δύο βιβλία, έτσι για να φχαριστηθεί η ψυχούλα μας. Και τα δύο του Σεπούλβεδα είναι. «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» είναι το ένα και η «Ιστορία του Γάτου που έμαθε έναν γλάρο να πετάει» είναι το άλλο. Διαβάστε τα και θα με θυμηθείτε.