Ο κοπτοράπτης είναι συνηθισμένος στους γυναικείους πισινούς. Τι θέλω να πω: επειδή το εργαστήριο έχει λίγες καρέκλες, πολλές φορές οι πελάτισσες απιθώνουν τον αποτέτοιο τους πάνω στο μηχάνημα.
Και αρχίζουν την κοζερί.
Εννοείται, ότι όποιος δεν έχει παρακολουθήσει τέτοιου είδους γυναικεία κουβέντα, είναι χαμένος από χέρι, αλλά αυτό θα το «καρικώσουμε» κάποια άλλη φορά.
Οι πιο ενδιαφέροντες κώλοι είναι αυτοί που έρχονται από Σούρμενα, Μεταξουργείο, Κολωνό, Κάτω Πετράλωνα, Μπραχάμι και τα συναφή.
Κοινώς από περιοχές, όπου το να τον κουνάς σωστά, δεν έχει ακόμη πολιτογραφηθεί ως μπασκλάς και δευτεράντζα.
Οι λιγότερο ενδιαφέροντες κώλοι – και οι πιο κομπλεξικοί, οφείλω να συμπληρώσω η φασονατζού – είναι οι Κολωνακιώτικοι, Εκαλιώτικοι, Κηφισιώτικοι, και γενικώς οι βου που (βορείων προαστείων)…
Παρ εξάμπλ, αν πάνω στο μηχάνημα καθόταν η Έφη Σαρρή, η κοπτοραπτού θα περνούσε ζάχαρη, θα μάθαινε και κανά νέο από την ευρύτερη πιάτσα, θα άκουγε και κανά τραγουδάκι και όλοι θα πηγαίναμε σπίτια μας ευχαριστημένοι…
Αν, καθόταν – λέμε τώρα – η Έλενα Ράπτη (φτου, φτου, μια χαρά κοπέλα, δε λέω!) ο κοπτοράπτης θα είχε πρόμπλεμ.
Διότι, δεν θα μπορούσε να «φτύσει» τα ξέφτια, όπως γουστάρει, θα φοβόταν μην αμολήκει κανά λάδι και της λεκιάσει το Μπούρμπερις… Και το κυριότερο: πόσα μπορείς να πεις με την Έλενα Ράπτη;
Για να μην έχουμε καμία παρεξήγα, οφείλω κάπου εδώ να πω ότι το κείμενο δεν είναι… πολιτικό. Δεν είναι σπεκουλιάρικο δηλαδή, υπέρ της κυρίας Ταρινίδου ή εναντίον της κυρίας Ράπτη.
Σα να λέμε ούτε η μία θα αποσπάσει την ψήφο μου, ούτε η άλλη.
Αλλά: αισθάνομαι ότι με δουλεύουν άσχημα, όταν πωλούν πνεύμα σε ένα λαϊκό παιδί, όπως η Εφούλα.
Θα μου πεις η Εφούλα, τη δουλειά της κάνει και για την ακρίβεια, βοηθάει άλλους να κάνουν τη δική τους δουλειά.
Ευχαριστώ πολύ, πες μου κάτι που δεν ξέρω.
Αλλά δεν το κρύβει!
Οπότε, μην τη δουλεύεις ρε γαμώτι! Θες να της τα χώσεις;
Ρώτα τη στα ίσια: «Κυρά μου, γιατί άφησες τα μικρόφωνα και τις γόβες στιλέτο που στην τελική είναι σπορ που κατέχεις και μου μπλέκεσαι με πεντακομματικές και άλλα επικίνδυνα;».
Κι ασ’ τηνε να λαλάει. Αλλά μην τη ρωτάς λαλακίες περί Μεγάρου Μουσικής και δικαιώματα του εργάτη, γιατί από κάτι τέτοια δυναμώνει η Εφούλα.
Νες πα;
Στην τελική η Έφη είναι κόμμα από μόνη της.
«Σταυρώστε μου», σου λέει – βυζάκι, μπουτάκι έξω – και παίζει μπάλα έστω και σαν best στο youtube.
Ενώ άλλες κι άλλες τηλεφωνάνε στον «κοπτοράπτη» και σε άλλα εργαστήρια κοπτικής και ραπτικής και με θράσος, σου λένε: «Στη 1 θα είμαι στο Μπαλτάζαρ. Έλα να φάμε παρέα. Και… ντύσου λίγο πιο τρέντι. Θα είναι κι ο Ρούλης μαζί μου. Και ξέρεις πόσο σε εκτιμάει».
Έκανε κι η μύγα κώλο, σα να λέμε…
Και μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Κακαουνάκης γίνεται… ήρωας.
Γιατί λέει και κάνει, αυτά που άλλοι τα λένε στα κρυφά.
Και δεν έχουν τον… κώλο (με το συμπάθειο κιόλας) να τα κάνουνε – και να τα πούνε - φόρα παρτίδα.
Παρ εξάμπλ, νούμερο δύο. Χθες το βράδυ, ο Κρητικός είχε ένα… «προβληματάκι», με την κυρία Παναγιωταρέα.
(Παναγία μου, αυτήν δεν μπορώ να τη σκεφτώ πάνω στον κοπτοράπτη…).
Το ‘λυσε χωρίς πολλά - πολλά!
Σκασίλα του για το δελτίο του Alpha, σκασίλα του για τις δυο κιουρίες (Στάη και Ζαχαρέα), σκασίλα του και για την Παναγιωταρέα.
Έβαλε μπροστά το γκρέηντερ και μάζεψε κώλους, μικρόφωνα, ακουστικά σε χρόνο ντε τε.
«Ουστ!!! Άντε να χαθείς! Δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην την έχεις γλύψει!», ούρλιαξε και από τη γκαρίκλα η Μάρα χλώμιασε.
Η καθηγήτρια εκ συμπρωτεύουσης, αρχικώς πολύ κομιλφό, ψέλλιζε κάτι του στυλ, «Νίκο μου, μου κάνεις προσωπική επίθεση…».
Αλλά μετά ξέχασε και τα πανεπιστήμια, τους φοιτητές της και τους καλούς της τρόπους και άφησε το πραγματικό dna της– χωρίς κεριά και πολυελαίους, που λέει κι ο ποιητής - να κυλήσει γάργαρο από μέσα της.
«Είσαι ψεύτης και κομματόσκυλο!».
Ηθικόν δίδαγμα (παλιό, αλλά παντοτινά διαχρονικό): γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.
Και μαζί μ’ εσένα κι ο πισινός σου. Όταν ξέρει να κάθεται παντού, δεν αλλάζει συμπεριφορά, όταν τον στρώνεις σε λουικένζ καναπέ ή στα χώματα της αυλής σου.
Κι αν νομίζεις ότι θα του αλλάξεις συνήθειες με το να τον περιφέρεις ανεκπαίδευτο από προάστιο ή από προάστιο, ή ακόμη χειρότερα από στούντιο σε στούντιο, μπλέκεις σε…κωλοκαταστάσεις!
Προς Γ.Ο – που μου άφησε το 12ο σχόλιο στο προηγούμενο ποστ:
Συμπαθέστατε, κύριε Ο.
Προφανώς αναφέρεστε στο κείμενο που «ανέβασα» στο mediablog.gr/koptoraptouΣας απαντώ, λοιπόν:
Τίποτα δεν πήρα σβάρνα. Αυτό είναι προνόμιο της τηλεόρασης. Γενικώς.
Θυμάμαι όμως πολλά. Και 27, και 30, και 60 χρόνια μετά.
Η ανατρεπτική δε ποίηση – κι αυτό δεν έχει σχέση με την Έφη Σαρρή - είναι το καλύτερο μου.
Για να θυμάμαι. Τα υπόλοιπα, προσπαθώ να τα ξεχάσω, έστω και δια της πλάκας.
Να ‘στε πάντα καλά!
ΥΓ.: Μην με πάρει κανείς για Κακαουνικιά, γιατί «θα τα πάρω». Νομίζω, άλλωστε ότι είναι αντιληπτό το μπότομ λάιν.
