Pete Burns : You spin me round, in black leather

Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν για τη μεγάλη επιτυχία της δεκαετίας του 80 "You Spin Me Round (like a record)".
Μου άρεσε το τραγούδι, δεν θα πω ψέματα.  Και ο Pete μου άρεσε.  Ήμουν πολύ νέα και θεωρούσα ότι είναι πολύ μα πολύ όμορφο και εντυπωσιακό πλάσμα.  Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω, πως γίνεται ένα πλάσμα που διαθέτει τέτοια όμορφα χαρακτηριστικά, αποφασίζει να ανακατασκευάσει τον εαυτό του με τέτοιο τρόπο, που να γίνει εντελώς αγνώριστος, με ένα αισθητικό αποτέλεσμα που ήταν σχεδόν απωθητικό.
Εμένα δεν με απωθούσε το αποτέλεσμα των πολλαπλών επεμβάσεων του Pete.  Σκέφτομαι πως όπως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που κάνουν καθημερινό αγώνα με προϊόντα αισθητικής,  πρόσθετα μαλλιά και όλα τα συναφή, για να γίνουν ελκυστικοί, ο Pete, ίσως επειδή ήταν ήδη εκ φύσεως ελκυστικός, προσπαθούσε για το αντίθετο.

Δεν είμαι σίγουρη, αλλά φαντάζομαι πως άμα είχε κάποιο τρόπο να διαβάσει αυτή τη δημοσίευση θα με έβριζε με τον κομψά ωμό αγγλικό του τρόπο, επειδή δεν αγαπούσε μάλλον τη δουλειά του με τους Nightmares in Wax, αλλά εγώ βρίσκω το παρακάτω κομμάτι εξαιρετικό, ανατρεπτικό, σκοτεινό, αγωνιώδες, επαναστατικό και χαίρομαι που ο Pete τo έγραψε.

Ακούστε το και παρακαλώ να θυμάστε με τρυφερότητα τον Pete που έφυγε από τη ζωή φέτος τον Οκτώβριο.  Εγώ του στέλνω ένα τελευταίο χειροκρότημα για το παραπάνω κομμάτι κι ας με βρίζει φορώντας Vivienne Westwood ρούχα που τόσο λάτρευε.

Now, that's what I call PUNK!!!

I was careless as a child

... Μωρέ άκου τι ωραίο!

Παλιά, ερωτευόμουν τους ανθρώπους από τη μουσική.  Ακριβοπληρωμένο, μεγάλο λάθος.

Τώρα ερωτεύομαι μόνο τη μουσική.

Και μπορώ έτσι, να έχω πολλούς, μα πάρα πολλούς έρωτες.  Όλοι ολοκληρωμένοι και τακτοποιημένοι αλφαβητικά.

Σοβαρά;

Αμέ.  

Όταν δεν ερωτεύεσαι τους ανθρώπους από τη μουσική, ξέρεις τι σου γίνεται.

Teardrop

"Teardrop"

[Liz Fraser:]

Love, love is a verb
Love is a doing word
Fearless on my breath
Gentle impulsion
Shakes me, makes me lighter
Fearless on my breath

Teardrop on the fire
Fearless on my breath

Night, night after day
Black flowers blossom
Fearless on my breath
Black flowers blossom
Fearless on my breath

Teardrop on the fire
Fearless on my...

Water is my eye
Most faithful mirror
Fearless on my breath
Teardrop on the fire
Of a confession
Fearless on my breath
Most faithful mirror
Fearless on my breath

Teardrop on the fire
Fearless on my breath

You stumble in the dark
You stumble in the dark 

 

 

The Grey

Όταν το άκουσα αχνά, για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, σε μια σκηνή της ταινίας, μου φάνηκε πως έκανα λάθος. Και μετά σκέφτηκα πως θα το αναγνώριζα παντού και πως -όσο αλαζονικό και αν ακούγεται αυτό - τα αυτιά μου σπάνια γελιούνται. Και είχα δίκιο το άκουσα ξανά επειδή ήταν το κομμάτι που έκλεισε και την τέλευταία σκηνή. Το είχαμε αγαπήσει πάρα πολύ όταν είδαμε το ΙΝΚ και εγώ και ο Doctor και να που πάλι δικαιωθήκαμε γιατί αυτό το ίδιο main theme έχει ντύσει μερικά σημεία και κυρίως την ωραιότερη σκηνή του τέλους στο The Grey.

Ναι ξέρω... Έτσι και το διαβάσει αυτό ο Digger θα αρχίσει να λέει για το πόσο λάθος είναι να αφιερώνεις τόσες λέξεις για ένα κομμάτι, ενώ δεν γράφεις για την ταινία, το σκηνοθέτη κ.λπ. Ότι θέλω θα γράφω! Όλη μέρα γράφω αυτά που θέλουν οι άλλοι. Εδώ μέσα θα γράφω ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΕΓΩ!

Και για να μην είμαι άδικη, η ταινία ήταν ωραία, ο Λίαμ όπως πάντα λατρεμένος και νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να τη δει κανείς. Αυτός ο Λίαμ ότι ταινία και να κάνει με κάνει να κλαίω...

"Once more into the fray. Into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day Live and die on this day."


pic

Diabolic Crush

Τα γοτθικά πλάσματα, είναι πλάσματα υπέρμετρης κομψότητας και αέρινης κίνησης.  Δεν είναι πλάσματα της νύχτας - είναι μεγάλος μύθος αυτός.  Είναι πλάσματα φωτός, που κινούνται με χάρη, απαλά, σαν να γλιστράνε στο χωροχρόνο.  Διαχέονται, κατακερματίζονται, ανασυντίθενται, αθόρυβα σχεδόν και επαναπροσδιορίζονται, με αδιόρατα αντιληπτή λεπτότητα.  Ο τρόπος που κινούνται -όταν δεν είναι προσποιητός- αποτελεί τη μεγαλύτερη γοητεία τους.  "Προσποιητός".  Αυτή είναι σημαντική λέξη.  Για αυτή και μόνο, απαρνήθηκα ολόκληρο το γένος.  Τη "φυλή" όπως συνηθίζω να λέω.  Η διάβρωση θαρρώ, ήλθε με την πάροδο του χρόνου.  Η λεπτεπίλεπτη γοητεία τους,  αποτέλεσε αντικείμενο φθόνου για τα άλλα, συνηθισμένα, ανιαρά, άκομψα πλάσματα.  Επρόκειτο για ένα διαβολικό ενθουσιασμό, που έμοιαζε με έρωτα αλλά δεν ήταν.  Ήθελαν αν γίνουν κι αυτά μοναδικά, αέρινα, μυστηριώδη.  Κι έτσι οι ποιητικά ξεχωριστοί, αφού πετροβολήθηκαν, και σαρκάστηκαν, ανακατεύτηκαν τελικά με τους θλιβερά πληκτικούς λοιπούς, που παρεισέφρησαν στα σαγηνευτικά σκοτάδια που κινούνταν τα γοτθικά πλάσματα.  Η γέννεση μιας φυλής, χωρίς ουσιαστική ταυτότητα και κυτταρική μνήμη.

Μου λείπουν αυτά τα λίγα λαμπερά πλάσματα που είχαν για κάδρο κακοφωτισμένους, σκοτεινούς χώρους.  Μου λείπει η αρμονία στις κινήσεις, στην έκφραση, στο είναι και στο γίγνεσθαι.  Αυτό που κάνει υποφερτή αυτή την αγωνιώδη έλλειψη, είναι το πασπαλισμένο με χρυσόσκονη πλάσμα που έχω δίπλα μου.   

Precious

Θαρρώ πως επιλέγουμε να είμαστε με κάποιον, επειδή μας υπενθυμίζει, όταν αυτό είναι αναγκαίο, ποιά είναι τα σημαντικά και τα πολύτιμα...

Crave

Μα επιτέλους, που βρίσκονται η νωχέλια και η ηρεμία;  Σχεδόν ένα χρόνο τις ψάχνω! 

 

The Whole Of The Moon

Πολύ ωραία ήταν χθες.  Άμα γκρινιάζω δεν είμαι καθόλου καλή και στεναχωριέμαι.  Υπάρχει όμως κάποιος που ξέρει το φάρμακο ακόμα και για την γκρίνια μου...

Μπορει βέβαια να φταίει και η πανσέλληνος,  Πάντα όταν έχει πανσέλληνο βγάζω κρατήρες...

Φεγγαρόλουστος και κουρασμένος.  Πάντα πασπαλισμένος με χρυσόσκονη.
Pic from here

Come On!

Δεν είμαι πολιτικά ενημερωμένη.  Δεν βλέπω ειδήσεις, προτιμώ την τέχνη, κι ύστερα δεν μου αρέσουν οι πολιτικές ίντριγκες και δολοπλοκίες.  Έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον απόλυτα ευθύ χαρακτήρα μου.  Μου προκαλούν αναγούλα αυτά τα παιχνίδια.  Συνεπώς, κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι εφόσον δεν μετέχω, δεν πρέπει να έχω και άποψη. 

Μπά;

Γιατί;

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΧΩ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΧΩ ΑΠΟΨΗ!  

Έχω δικαίωμα να έχω ότι άποψη γουστάρω και να την εκφράζω ελεύθερα και χωρίς συνέπειες γιατί ΑΥΤΟ ακριβώς είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

Ξεχάστε την Εθνική υπερηφάνια περί Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, αρχαίος είναι, πάει πέρασε, ποιός ασχολείται με αυτόν;  Μόνο κάτι Γερμαναράδες που μαθαίνουν αρχαία ελληνικά και μας τα απαγγέλουν με περισπούδαστο ύφος για να μας δείξουν ότι ξέρουν ελληνικά κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε Χριστό! 

Ξεχάστε επίσης την Εθνική υπερηφάνια περί Ελληνικής Επανάστασης καθώς 400 χρόνια υπόδουλοι στους Τούρκους σημαίνουν είτε ότι είμαστε πολύ βραδυφλεγείς, είτε πολύ μαλάκες  αφού περιμέναμε τέσσερις αινώνες για να αποφασίσουμε να επαναστατήσουμε.

Ξεχάστε επίσης την Εθνική υπερηφάνια περί Ελληνικής αντίστασης, αφού και τον τόπο μας ρημάξανε αυτοί οι ίδιοι οι Γερμαναράδες και Έλληνες εκτέλεσαν και αρχαία έκλεψαν -κομμάτιασαν δηλαδή έργα τέχνης ολόκληρα.  Γιατί κανένας δεν κάνει τη Μόνα Λίζα φέτες να την μοιράσει στα Ευρωπαϊκά Μουσεία ενώ τα αρχαία ελληνικά αγάλματα είναι τεμαχισμένα και φιγουράρουν σε Βρετανικά και Γερμανικά μουσεία;- και αποζημίωση ποτέ δεν μας έδωσαν.  (Και κερατάδες και δαρμένοι είμαστε πάλι).

Ξεχάστε τον κλασσικό ελληναρά που έχει αγοράσει το τζιπ 4χ4 για να βολτάρει με τη μαούνα στου Ψυρρή, τώρα ψωμολυσσάει και δεν έχει να βάλει βενζίνη στην εν λόγω μαούνα για να κάνει το κομμάτι του, σας το λέω με βεβαιότητα.

Ξεχάστε τις βαρύγδουπες και πολύπλοκες αναλύσεις που πασσάρουν τα κανάλια για να μπερδέψουν τη νοικοκυρά, τον απλό γέροντα ή τον αμόρφωτο -πλην τίμιο- αγρότη στα χωριά.  Όλες αυτές οι πίπες δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.  Είναι κουστούμι κομμένο και ραμμένο για να δημιουργεί εντυπώσεις, προβληματισμούς και να γεμίζει τις τσέπες των αυτοαποκαλούμενων "συμβούλων παύλα αναλυτών" που έχουν φουσκωμένους λογαριασμούς στην τράπεζα, καλοραμμένα κουστούμια και ακριβά αυτοκίνητα.

Θυμηθείτε μόνο ένα πράγμα απλό.  Είμαστε μια μικρή αλλά ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ χώρα.  Κανένας δεν έχει το δικαίωμα στα πλαίσια της δήθεν ομάδας, να μας λέει τι θα κάνουμε.  Ούτε καν τοκογλύφος που μας έχει δανείσει ένα σκασμό λεφτά.  Και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να προσπαθεί να μας εξοντώσει -όχι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αλλά με άλλο πιο καμουφλαρισμένο και κομψό τρόπο.

Έχουμε δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. 

Οι φίλτατοι Γερμανοί κατέχουν αυτή τη στιγμή στη Ελλάδα τις αερομεταφορές (βλ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ.  Δεν καταλαβαίνω βέβαια γιατί έδωσαν ελληνικό όνομα στην επένδυση).

Κατέχουν επίσης τις οδικές μεταφορές (βλ. Αττική Οδό.  Για να πας από την Αθήνα στα Καμμένα Βούρλα πρέπει να πληρώσεις 40 ευρώ στο δρόμο νταβατζιλίκι).

Κατέχουν τηλεπικοινωνίες (Βλέπε ΟΤΕ). 

Τι έμεινε;  Η ΔΕΗ, τα Πετρέλαια και ο Τουρισμός.  Και μετά θα μπορούμε να λέμε πλέον με ένα στόμα και μια φωνή περί Γερμανικής Κατοχής.

Κατά τη δική μου λοιπόν άποψη, καλά κάνει ο Αλέξης.  Πέραν του ότι δεν είναι κλέφτης, δεν είναι λωποδύτης, είναι και λεβέντης.  Να σηκώσουμε κεφάλι ρε!  Να σταματήσουμε την επετεία.  Όσο για τις συνέπειες, πείτε μου ρε πόσο καλά περνάει ο κόσμος τα τελευταία 5 χρόνια που ψάχνει στα σκουπίδια για να φάει, ενώ παιδάκια λιποθυμάνε στο σχολείο επειδή είναι νηστικά;

 

It's an open invitation
Everybody's free to come
Try to solve the situation
The four corners have been undone

And it's no mystery
Just a thin line in the sand
Never fails to frighten me
When you don't understand

Come on, come on, come on

Come and share a smoke with me
We'll try to make a plan
It's all so tense you see
In every nation, every land

And it's no mystery
Man-made clouds block the sun
Never fails to frighten me
These things can't be undone

Come on
Come on and see
Come on and see the love

Come on
Come on and see
Come on and see the love
Come on

Now you hold your breath and wait
To see it turns out in the end
I know it's hard to keep your patience
You know the message has been sent

And it's no mystery
Every nation, every land
Open up your eyes and see
Before it all gets out of hand

Come on
Come on and see
Come on and see the love

Come on
Come on and see
Come on and see the love

Come on
Come on and see
Come on and see the love

Come on
Come on and see
Come on and see the love

Come on, come on and see
Come on and see the love
Come on, come on and see
Come on and see the love

Come on, come on, come on and see
Come on and see the love
Come on, come on, come on and see
Come on and see the love
Come on

Read more: Levellers - Come On Lyrics | MetroLyrics

Pic by suicide-blue

Ocean

Είναι ωραία να οδηγείς κοντά στη θάλασσα.  Ή σε ένα μεγάλο δρόμο χωρίς αυτοκίνητα.  Αν ήταν βράδυ, θα μου θύμιζε το "Lost Highway" του αγαπημένου μου σκηνοθέτη...

Pic from HERE

Howling

 

Το πέτυχα στους τίτλους τέλους ταινίας που διάλλεξε ο καλός μου για να δούμε.  Την κατέβασε επειδή ξέρει ότι μου αρέσει ο Liam και μου το κράτησε για έκπληξη όση ώρα εγώ, με άκομψα δυστυχισμένο ύφος, προετοιμαζόμουν να υπομείνω ταινία πολεμικών τεχνών και κρατούσα τη Λουκρητία στην αγκαλιά μου για παρηγοριά...

Το ότι μου βάζει να δω ταινίες με τον Liam -που ξέρει ότι μου αρέσει- δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω.  Ακομπλεξάριστη μεγαλοψυχία;  Αδιαφορία; Μπορεί.  Μπορεί όμως και να είναι η απλή βεβαιότητα πως είμαστε τώρα εδώ.  Μαζί.  Ακόμα.  Κι όλα τα άλλα είναι απλώς ασήμαντα.  Περιττά. Και δεν μπορούν να μπουν ανάμεσά μας.

Η ταινία δεν άξιζε και πολλά.  Το σενάριο δηλαδή, απουσίαζε παντελώς και οι σκηνές γυρισμένες ασύμμμετρα, γρήγορα με σκοπό να γίνουν καταιγιστική δράση, σε ζάλιζαν όπως σε ζαλίζουν τα τρενάκια του λούνα πάρκ.  Μόνο η παρουσία του Liam την έσωζε.  Και η συνειδητοποίηση πως ο καλός μου σε μια δεκαπενταετία θα είναι εμφανισιακά ίδιος με τον Liam, αν και έχει πιο κομψή και ίσια μύτη και το μπλε των ματιών του είναι πολύ πιο εκτυφλωτικά μπλε από του Liam. 

Στους τίτλους τέλους όμως, ανακαλύψαμε αυτό :

... και το βρήκαμε, εγώ θαυμάσια ατμοσφαιρικό και ο καλός μου με ενδιαφέρον beat. 

 

Η μανία του "κυνηγιού" δεν θεραπεύεται ποτέ και η χαρά της ανακάλυψης είναι πάντα ίδια.  Μερικές φορές, συνοδεύεται και από απρόσμενη ανακούφιση, όταν η αναζήτηση, το κυνήγι διαρκούν για χρόνια...  Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου όσον αφορά τη μουσική, ως μανιώδη κυνηγό.  Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κυνηγάω τον όμορφο ήχο.  Αυτόν που θα με χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά από το πρώτο άκουσμα και θα μου προκαλέσει ένα συναίσθημα δύναμης, υπεροχής, ανώτερης αντίληψης του κόσμου και του εαυτού μου.  Μερικές φορές άμα έβλεπα άλλους κυνηγούς, καλύτερους από μένα, ζήλευα, προσπαθούσα πιο πολύ και πιο σκληρά.  Κι ένιωθα πως ποτέ δεν τους έφτανα.  Τώρα, μετά από 37 χρόνια που ακούω μουσική (ξεκίνησα στα πέντε μου με ένα ραδιόφωνο Philips με λυχνίες που είχε η μαμά μου, στην οδό Αριστείδους στην Καλλιθέα), μπορώ να πω απλώς πως συνεχίζω να κυνηγάω - το ένιωσα πάλι απόψε- αλλά με πιο μπλαζέ στυλ.  Επειδή απλώς θέλω να ακούω τον καλό μου να μου ζητάει να φτιάξω play list για να ακούμε στο αυτοκίνητο (όταν δεν γκρινιάζω για τη δουλειά μου).  Επειδή φτιάχνω soundtrack -όπως πάντα- με τις στιγμές μας και τις εικόνες και τα αρώματα κι εκείνου του αρέσουν.  

 

Κι όταν το κυνήγι δεν έχει αποφέρει κανένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, μπορούμε να αρκεστούμε να ακούμε ηχογραφημένους ήχους από το δάσος, κλείνοντας τα παράθυρα και αφήνοντας τους άλλους απέξω.

I burst out, I'm transformed

Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν την Sioux, μα δεν θα γίνω ποτέ μα ποτέ γιατί ούτε τα υπέροχα μάτια της έχω, ούτε μου πάνε τα μαύρα μαλλιά και δεν μπορώ να βαφτώ όπως εκείνη.  Για τη φωνή δεν το συζητώ... μια τραγωδία είμαι...

Εξηνταρίζει, ομορφαίνει όλο και πιο πολύ, τραγουδάει, μεταμορφώνεται, παντρεύεται τον Budgie για να τον χωρίσει, αλλάζει χτενίζσματα, γκαρνταρόμπα και γίνεται περισσότερο μεγαλειώδης από το κοριτσάκι που μεγάλωσε στα αγγλικά προάστεια με τον αλκοολικό μπαμπά, την γραμματέα μαμά, και που παρακολουθούσε συναυλίες των Sex Pistols...

WILDBEEST

Δεν μου αρέσει να αντιγράφουν την Sioux στην εμφάνιση.  Τη θεωρώ ένα έργο τέχνης που δεν αντιγράφεται, δεν αναπαράγεται, και όπως όλα τα έργα τέχνης, διαχρονικό μέσα στη μοναδικότητά του.  Ούτε μου αρέσει να αντιγράφουν σκηνές από την αγαπημένη μου ταινία The Crow και οι Wildbeest τα κάνουν και τα δύο στο βίντεο που ακολουθεί.  Για το μόνο λόγο που μπορώ να γίνω μεγαλόψυχη και να τους συγχωρήσω αυτό το ατόπημα, είναι επειδή το κομμάτι είναι καλό.  Έχει μια δυναμική που σε κάνει να θέλεις να βάλεις τα ψηλοτάκουνα, να βγεις έξω και να πιείς.  Σε "ανεβάζει" χωρίς καν να το καταλάβεις.  Αν σκεφτείς ότι είναι εντελώς ανεξάρτητοι,  self-produced και self-published, τότε δεν μπορείς παρά να τους αναγνωρίσεις τουλάχιστον την προσπάθεια.

Το κομμάτι το ανακάλυψε ο καλός μου και αγόρασα το cd.  Πολύ προσεγμένο παρά το γεγονός ότι δεν "παίζει" καμία μεγάλη δισκογραφική από πίσω.  Είπαμε self-produced και self-published...

Sounds Of Revelation

 

 

Αυτά κάνει το overdose.  Παίρνεις μεγάλη δόση από τη "φυλή" και γυρίζεις την πλάτη σου και φεύγεις, χωρίς να κοιτάξεις ξανά πίσω...  Παίρνεις μεγάλη δόση από λευκό και αποζητάς το μαύρο κι άραχνο, διερωτώμενη τι στην ευχή σε έπιασε εξ'αρχής με το άσπρο...  Παίρνεις μεγάλη δόση από τη δουλειά και νιώθεις τον εγκέφαλό σου τόσο πυρακτωμένο που λαχταράς διακαώς μια βόλτα στα παλιά, καλά, decadence Εξάρχεια -που τώρα με την κρίση ξαναβρήκαν επιτέλους τον κακομοιριασμένο, γραφικά eighties cult χαρακτήρα τους- έτσι για να ξαναθυμηθείς ποιά είσαι κάτω από τη "στολή" εργασίας...

Σε μια τέτοια βόλτα στα παλιά λημέρια βρήκα προς μεγάλη μου ευχαρίστηση το δίσκο των Cinemascope και με την πρώτη νότα που ακούστηκε στο κλειστοφοβικών διαστάσεων δισκάδικο, ένιωσα αυτό το παλιό, αγαπημένα γνώριμο συναίσθημα που σηκώνονται οι τρίχες στο σβέρκο σου και θέλεις να αρπάξεις στα χέρια σου το cd και να μην αφήσεις να το πιάσει ξανά, ποτέ, κανένας άλλος...  Γιατί είναι δικό σου!

Πίσω από τους Cinemascope βρίσκεται ο Λεωνίδας Σκιαδάς.  Χωρίς πολλές φανφάρες και τυμπανοκρουσίες.  Δεν περίμενα κάτι άλλο, το ομολογώ.  Μετά από τόσα χρόνια που έχει φάει τη ζωή του να παλεύει τη "φυλή", τα ατελείωτα ξενύχτια πίσω από τα πλατώ και πάνω από όλα την αδιάκοπη, αέναη εξερεύνησή του στη μουσική, περίμενα ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα.  Ένα ζεστό, σαν καλοκαιρινή βροχή, δίσκο.  Γεμάτο συναίσθημα, λυρισμό, καθησυχαστικές μελωδίες -τουλάχιστον μέχρι να διαβάσεις του στίχους- αναμενόμενα λυπημένο, τρυφερό, μεστό και άρτιο (αφού έχει βάλει το χεράκι του και ο Πρινιωτάκης).  

Περίεργος άνθρωπος αυτός ο Σκιαδάς.  Μάλλον μετά από τόσα χρόνια συναναστροφής με τη "φυλή", βούτηξε ένα συρματόπλεγμα, τυλίχτηκε με αυτό ένα γύρο και αυτό ήταν.  Μπορεί να κάνω λάθος.  Σάμπως ξέρω;  Σάμπως ήξερε ποτέ κανένας πραγματικά κανένα μέσα από τη "φυλή";  Δεν έχει σημασία όμως.  Μοναδικό, αδιαμαρτύρητα σοβαρό γεγονός, είναι αυτός ο δίσκος.  Έχει φτιαχτεί με σκόνες μοναξιάς, ψύγματα πόνου και μελαγχολίας, αλλά και κάπου στο βάθος ίσως και χαράς.  Γιατί είναι ωραίο να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να ξεκινάς με μεγάλα βήματα να πας μπροστά.  Να αλλάξεις μονοπάτι.  Να πας εκεί που δεν έχουν πάει άλλοι, αφήνοντας την ασφάλεια της πεπατημένης και να χαράξεις το δικό σου δρόμο.

Όχι δεν είναι ο μόνος που αποφάσισε να βγάλει δίσκο.  Φυσικά και όχι.  Έβγαλε όμως -όπως φαίνεται από τα ακούσματα- ένα δίσκο πρώτα από όλα για πάρτη του και όλως περιέργως ξεγυμνώνοντας διακριτικά το μέσα του.  Μπορεί και πάλι να κάνω και λάθος αλλά ακόμα κι έτσι να είναι, το ψεύτικο συναίσθημα που χαρίζει είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές ψεύτικο.  Θαρρώ όμως, πως όταν αποφασίζεις να εκτεθείς -γιατί όλες οι μορφές τέχνης είναι έκθεση- ειδικά μέσα στη σκληρή, κουτσομπόλα, θλιβερά δήθεν επιλεκτική "φυλή", θέλει θάρρος και λεβεντιά.  Δεν έχεις περιθώρια να είσαι ψεύτικος.  

Είχα καιρό να πιάσω δίσκο στα χέρια μου που μου έχει κολλήσει ένα κομμάτι συγκεκριμένο και το παίζω συνεχώς μέχρι να λιώσουμε παρέα.  Είχα ξεχάσει πως είναι αυτό το συναίσθημα.   Εύχομαι να είναι αληθινός αυτός ο δίσκος, γιατί αν είναι θα ακολουθήσουν κι άλλοι.  Όχι σύντομα, όχι για να ικανοποιήσουν μια αδηφάγα ματαιοδοξία, αλλά για να προβάλουν από μέσα προς τα έξω, ένα μυστικό, καινούργιο κόσμο.

Εύγε.

This is the sea...

 

Πολύ χάρηκα που ξαναείδα την θάλασσα.  Στο μυαλό μου ποτέ δεν με αναγνώριζα ως θαλασσινό άνθρωπο.  Πιο πολύ του βουνού με είχα.  Να όμως που άμα σου λείψει κάτι πολύ, το πεθυμείς, το λαχταράς και το θέλεις...  Μας πήγε στη θάλασσα λοιπόν και ήταν τόσο όμορφα γαλάζια και ζεστή που άλλος άνθρωπος έγινα.

... Κι ύστερα με έπιασε μια μελαγχολία για όλα τα καλά πράγματα που έχω στη ζωή μου, γιατί σκεφτόμουν πως θα μου είναι πολύ δύσκολο να ξεσυνηθίσω χωρίς αυτά έτσι και χρειαστεί...  Περίεργα πράγματα που κάνει μερικές φορές η ζωή...  Τόσο περίεργα που δεν τολμάω να ανοίξω άλλο blog, πιο χαρούμενο, πιο φωτεινό για να γράφω συνταγές και να τραβάω καλλιτεχνικές φωτογραφίες δήθεν...

Καλύτερα να κάτσω στα αυγά μου....

 

Stripped Down To The Bone

Θαρρώ πως ο τραγουδοποιός, όταν έγραφε αυτούς τους στίχους, είχε στο μυαλό του να ξεγυμνώνεσαι μπροστά στον άλλο, να του τα λες όλα, επειδή θα σε καταλάβει.  Ακόμα και τις πιο σκοτεινές σου σκέψεις, ξέροντας ότι αυτός θα στις διασκεδάσει.  Να απλώνεις τον εαυτό σου μπροστά του, επειδή θα σε δεχτεί για αυτό που είσαι και δεν θα πάψεις να τον μαγεύεις και να μαγεύεσαι.  Να βγάζεις το μέσα, έξω σου, χωρίς να νιώθεις ντροπή ή ενοχές για τίποτα.  Να μένεις εντελώς γυμνός μπροστά του, χωρίς να σε κρίνει, χωρίς να περιμένει περισσότερα, χωρίς να έχει συγκεκριμένες νόρμες συμπεριφοράς στο μυαλό του.  Να μένεις τόσο ξεγυμνωμένος ώστε τις περισσότερες φορές, να είναι μέσα στο κεφάλι σου και να καταλαβαίνει μόνο από την αύρα σου, από τον τρόπο που ανασαίνεις αν είσαι καλά ή όχι... 

Δεν είχα ζήσει ποτέ κάτι τέτοιο για αυτό και δεν είχα εκτιμήσει τόσο πολύ τους στίχους.  Επειδή όμως τώρα το ζω, κόλλησα σήμερα και το ακούω συνέχεια.  Και νιώθω ευγνώμων...

Necessary Response

Κοιτούσα τις στατιστικές του blog και οι άνθρωποι που το επισκέπτονται πιο συχνά, είναι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία.  Πολύ το χάρηκα.  Όχι για τους Αμερικανούς, αλλά για τους Ρώσους.  Και επειδή δεν μπαίνουν μερικοί από αυτούς που έμπαιναν στο παλιό blog.  Σα να έπιασε το κατσαριδοκτόνο...  

Εκτός από το ντάπα-ντούπα που προτείνω παρακάτω, προτείνω επίσης, να κάνετε μια βόλτα Σάββατο πρωί -που θα είναι ανοικτό και το βιβλιοπωλείο- στον Εκδοτικό Οίκο Άγκυρα στη Σόλωνος.  Εκτός από πολύ καλές προσφορές στα βιβλία θα μπορέσετε να απολαύσετε και καφέ ή γλυκά του κουταλιού στο ανακαινισμένο νεοκλασσικό που στεγάζεται ο οίκος.  Εμείς πήγαμε και περάσαμε πολύ ωραία με τον καλό μου.  Ήταν ένας όμορφος πίνακας.

Οι υπόλοιποι μακριά αν και εξασκούμαι στο να αναγνωρίζω το δικαίωμά τους να υπάρχουν...

Mademoiselle Victorine

 

Τη βρήκα μια ηλιόλουστη Κυριακή μέσα σε κάποιο γοητευτικά σκονισμένο παλαιοβιβλιοπωλείο στο Μοναστηράκι, να ποζάρει με θράσος στο εξώφυλλο του βιβλίου, χωρίς  να νοιάζεται για τη γύμνια της, ανάμεσα σε πορνοπεριοδικά, περιοδικά αυτοκινήτου και δερματόδετα, παμπάλαια γαλλικά βιβλία.  Η προκλητικότητα στο βλέμμα της, δεν δήλωνε τίποτα περισσότερο από την αποδοχή ενός επιβεβλημένου ρόλου, με μια παγερή αξιοπρέπεια.

Η Δεσποινίς Βικτωρίν, στο Παρίσι του 19ου αιώνα, εποχή των μεγάλων ιμπρεσιονιστών ζωγράφων, έχει μια και μοναδική φιλοδοξία για να μπορέσει να ζήσει μια άνετη ζωή : να γίνει η ερωμένη ενός πλούσιου παντρεμένου μεγαλοαστού.  Θα γνωριστεί με τον ανερχόμενο ζωγράφο Εντουάρ Μανέ και θα γίνει το πιο αγαπημένο του μοντέλο, πράγμα που της ανοίγει τις πόρτες για τα ανώτερα κοινωνικά και πολιτικά στρώματα.

Σ'ένα Παρίσι που κοχλάζει συναρπαστικά από τη θέρμη των τεχνών αλλά και των κοινωνικο-πολιτικών αλλαγών, διακοσμημένο από ακριβό ταφτά, κρινολίνα και δαντέλα, μεθυσμένο από αψέντι και γλυκόπιοτη σαμπάνια, μέσα σε γραφικά, κομψά καφέ, ξετυλίγεται η ζωή της Δεσποινίς Βικτωρίν, του Μανέ, του Μποντλέρ αλλά και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος ενός δημιουργικού αιώνα, διόλου αθώου...

Anonymous

Εννοείται πως κάποιος που με ξέρει πολύ καλά, ή που τέλος πάντων ενδιαφέρεται για το τι με ενδιαφέρει, θα με πήγαινε να δω την ταινία αμέσως μόλις βγήκε! Την έχω δει καιρό αλλά δεν είχα και τόσο χρόνο να γράψω για αυτό. Και επίσης, εννοείται πως θα την έβρισκα αριστουργηματική μια και άκουσα εξαιρετικά αγγλικά (μιλάμε για προφορά, όχι αστεία), πολύ απαγγελία με ρήμες, είδα μαγευτικά κουστούμια και σκηνικά τα οποία με έκαναν να λατρέψω την ατμόσφαιρα και να χωθώ τόσο πολύ μέσα στην ιστορία, που με δυσκολία είναι η αλήθεια κατάφερα να βγω.
Μερικές σκηνές, ήταν τόσο λεπτεπίλεπτες που καταράστηκα για άλλη μια φορά την τύχη μου να έχω γεννηθεί σε τούτη εδώ την τάχα μοντέρνα εποχή, που θυμίζει πλέον περισσότερο μεσαίωνα στην κακή του έκδοση...
Συγκινήθηκα τόσο πολύ όταν άκουσα την ατάκα : "You are the soul of the age" και δάκρυσα. Και σκέφτηκα μετά, πως η τέχνη είναι ένα ισχυρό μέσο, ικανό να καταστρέψει κυβερνήσεις, να διαμορφώσει απόψεις, στάσεις και να προκαλέσει ακόμα και μια επανάσταση...

Που είναι οι Έλληνες καλλιτέχνες αλήθεια, αυτήν εδώ την περίοδο;

Like Fire

Η γκόμενα στο video είναι εντελώς άκυρη, μαζί με το καλσόν που είναι άκυρο κι αυτό -γιατί θέλει ο κόσμος να με ξενερώνει έτσι με τετριμμένες, κλισέ παραστάσεις; ούτε μια φούσκα της προκοπής με την τσιχλόφουσκα δεν μπορεί να κάνει- αλλά το μαγαζί που είναι γυρισμένο, πολύ γνωστό κι έχουμε περάσει καλά (καλάμια) εκεί μέσα επειδή πολύ σοφά έχουν φτιάξει το κλουβί για τις τρελές... Όλοι για τα σίδερα, ειδικά όταν μαζευόταν η "φυλή", αλλά μην το κάνουμε και θέμα τώρα...
Και το τραγουδάκι είναι πολύ γνωστό όπως και οι Cyanna πλέον που τους έκανε αστέρια η Vodafone (έχω γράψει άλλη ανάρτηση για αυτό). Τούτη εδώ τη διασκευή την άκουσαν τα αυτάκια μου το 2005 από ένα demo που μου έδωσαν σε ένα πάρτυ που είχε γίνει στο ιστορικό Χοροστάσιον. (Πριν κλέισει και ξανα ανοίξει... Κακό πράγμα η καλή μνήμη...) Επειδή μου άρεσε το demo, πήγαμε και σε μια συναυλία με τον Χ. (δεν είχα προσέξει τότε πως μοιάζει ελαφρώς με τον τραγουδιστή, αλλά θα μου πεις πολλά πράγματα δεν είχα προσέξει εκείνο τον καιρό...), την οποία συναυλία ποτέ δεν καταφέραμε να δούμε τελικά.

Βασικά αυτό που μου αρέσει στους Cyanna είναι που δεν τραγουδάνε με βλαχοαμερικάνικη προφορά. Δεν ξέρω που πήγε φροντιστήριο αγγλικών ο συμπαθέστατος τραγουδιστής, σίγουρα όμως δεν έχει μάθει αγγλικά μέσω Linguaphone και αυτό είναι πολύ ευχάριστο για τα εκλεπτυσμένα αυτάκια μου. Επίσης μου αρέσει που δεν βλέπω πουθενά Mac στο σκηνικό γιατί είμαι παραδοσιακός τύπος και έχω το κακό ελάττωμα να μου αρέσουν ακόμα τα μουσικά όργανα.

Είκοσι χρόνια παρά κάτι από την έκδοση του πρωτότυπου :

οι Cyanna παίζουν εμφανώς πιο δυναμικά ή μου φαίνεται;

Να μην ξεχάσουν να πουν μόνο στον κ. Δημήτρη Συλβέστρο να προσέχει λίγο περισσότερο τα video. Ασπρόμαυρο γύρισμα ρε παιδιά! Α Σ Π Ρ Ο Μ Α Υ Ρ Ο! Η ιδέα με τις πάνινες κούκλες και την σιτεμένη μαντάμ στο μπαρ μου έκανε ένα κλικ αλλά θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερα γυρισμένη... Ήταν ωραίο το πλάνο με τα μάτια της κυρίας...

Η γράφουσα σιτεμένη μαντάμ πάντως, σε πείσμα όλων αυτών των ετών που μεσολάβησαν, είναι σε άριστη κατάσταση υπό την φροντίδα, δίμετρου, ξανθού γαλανομάτη. Νομίζω ότι μετά από τόσους μήνες, μπορώ να σας το ανακοινώσω...

P.S. :
POST IT κολλημένο στο ψυγείο : ΒΓΑΛΤΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΔΙΣΚΟ.