Το άρθρο μιλάει για μια έκθεση φωτογραφίας που έγινε πριν δύο χρόνια την οποία δεν θα μπορούσα να δω έτσι κι αλλιώς. Δεν μπόρεσα όμως να μην λατρέψω τις φωτογραφίες έστω και διαδικτυακά. Κι αυτό γιατί μου ψιθυρίζανε για απόλυτη ερήμωση. Έτσι μοιάζει και η παραίτηση. Δεν με πειράζει που δεν έχουν καθόλου ανθρώπους και πρόσωπα αυτές οι φωτογραφίες. Οι άνθρωποι είναι πιστεύω, σαν δωμάτια. Τις απόλαυσα βάζοντάς τους την παρακάτω μουσική επένδυση και ήταν συγκλονιστικά όμορφες.
Stephen Wilkes (more pics and article)
