Δεν είναι ότι βαριέμαι. Ίσα-ίσα. Στο κεφάλι μου έχω ένα σωρό κείμενα για ένα σκασμό θέματα, που τα επεξεργάζομαι το πρωί που πηγαίνω στη δουλειά έχοντας τα ακουστικά στα αυτιά μου. Έχω πέσει όμως σε βαριά, ευεργετική ηδυπάθεια. Σαν αρρώστια ακούγεται αλλά δεν είναι. Ούτε που θυμάμαι πόσος καιρός πάει που είχα να νιώσω έτσι. Ηδυπάθεια. Όχι ευτυχία. Φοβάμαι να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη. Δεν μου ταιριάζει κιόλας άμα το καλοσκεφτείς. Δεν έγινα τεμπέλα παρ'όλα αυτά. Στο γράψιμο ίσως, αλλά δεν είναι ότι δεν κάνω πράγματα. Ξεκίνησα να διαβάζω πάλι τις "Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας" του Μπουκόφσκι. Το είχα διαβάσει πρώτη φορά σε πολύ τρυφερή ηλικία και είχα σοκαριστεί. Τώρα που το ξαναδιαβάζω, απλώς γελάω αφάνταστα. Και ταινίες βλέπω. Θα σας πω για αυτές σχετικά στο μέλλον, αν καταφέρω να αναδυθώ από τα βαθειά νερά της ηδυπάθειας που λέγαμε...Προς το παρόν πάντως, αποφάσισε να με ξεκουνήσει ο αγαπημένος μου Digger και να πάμε να δούμε τον θείο Wayne που παίζει την Παρασκευή στην Αθήνα. Δεν ξέρω, αλλά όταν βλέπω αυτή την μπάντα, είναι σαν να γυρίζω σπίτι. Η "φυλή" δεν μου έλειψε καθόλου να ξέρετε. Ο Wayne επί σκηνής, είναι ένα καλό δέλεαρ για να τους φάω ξανά στα μούτρα. Αν δεν ήταν αυτός και ο Digger που με κάνει να νιώθω απέραντη ανακούφιση με τον κυνισμό του, δεν θα στερούσα από τον εαυτό μου την γλυκειά ηδυπάθεια, για κανένα λόγο.
(...) ε ψιτ! Τα δωδεκάποντά μου, με κρατάνε ακόμα.
P.S 1. ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;
P.S. 2. Δεν έβαλα βίντεο από τα παλιά και χιλιοπαιγμένα. Προτίμησα αυτό, που έχει κι ένα στίχο που με εκφράζει... Θα σας ενοχλήσω ξανά λίαν συντόμως...
