Αυτόν το δίσκο δεν τον είχα. Είχα ένα άλλο δίσκο τους τον οποίο απέκτησα ένα καλοκαιρινό πρωινό, όταν καθώς είμασταν χωμένοι στην υπόγα της Αθήνας, ο Νίκος αποφάσισε να μου βάλει ένα κομμάτι που εγώ στο άκουσμά του, έβαλα τα κλάματα. Τα ζουμιά με πήραν για δύο λόγους : Πρώτα από όλα, επειδή μου άρεσε πάρα πολύ το κομμάτι που δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά και που μου θύμισε πόσο ωραία τραγούδια έχουν γραφτεί και εγώ ακόμα δεν τα ξέρω και μετά, επειδή σκέφτηκα πως τον δίσκο θα τον αγόραζε τελικά ο Νίκος, ενώ ήθελα να τον πάρω εγώ. Δεν είχαν άλλη κόπια. Ο Νίκος μου τον έκανε δώρο εκείνη τη μέρα.
Τον αγάπησα πάρα πολύ -το δίσκο, όχι τον Νίκο- και το έψαξα περισσότερο. Βρήκα μερικούς δίσκους να κατεβάσω για να ακούσω, αλλά προφανώς, κατά την ακρόαση δεν έδωσα τη δέουσα προσοχή.
Πριν από δύο περίπου εβδομάδες, κάποιος μου επέστησε την προσοχή στο συγκεκριμένο κομμάτι. Κράτησα μια νοερή σημείωση και το άκουσα ξανά λίγες μέρες πριν. Στην αρχή, απόρησα -επειδή αυτός που μου το συνέστησε, ακούει ότι εμένα με συνεπαίρνει- που το ξεχώρισε αυτό το κομμάτι. Η εισαγωγή μου φάνηκε βαρετή έως αδιάφορη. Έτοιμη να το κόψω ήμουν, ενώ ένιωθα μεγάλη απογοήτευση που τα δικά μου αυτιά, δεν μπορούσαν να συλλάβουν την ομορφιά που μου περιέγραψε. Πρώτα αυτό σκέφτηκα και μετά απογοητεύτηκα που τελικά δεν ακούμε τα ίδια πράγματα, ενώ εγώ αλλιώς νόμιζα...
Και εκεί που είμαι έτοιμη να πατήσω το stop, το κομμάτι ξεδιπλώνει όλο το μεγαλείο του, αφήνοντάς με άφωνη, συνεπαρμένη και χαρούμενη που κράτησα τη νοερή σημείωση, που τελικά τα αυτιά μου αποδείχτηκαν άξια των περιστάσεων και που τελικά, δεν πάτησα το stop...
(...) Μήπως τελικά έχουν δίκιο, κάποιοι φίλοι και γνωστοί, που μου λένε να μην πατάω stop;
