Greek Cinema of the '50s

Ο Τομέας Νεοελληνικών και Συγκριτολογικών Σπουδών
του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ
και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
παρουσιάζουν την ταινία της Βουβούλας Σκούρα "Κοντραμπάντο. Αναζητώντας τη Μέλπω" (Τετάρτη 15 Μαΐου 2024, στις 17.30 στο Ολύμπιον -αίθουσα Παύλος Ζάννας).

Κοινή παραδοχή είναι ότι η φοροδιαφυγή των επιχειρήσεων δεν είναι σπάνια. Πρόκειται για ένα μηχανισμό που λειτουργεί ως εργαλείο για την επιβίωση και τη διασφάλιση του κέρδους των εταιρειών. Η φοροδιαφυγή αποτελεί αποτέλεσμα απόφασης που λαμβάνεται μετά την εκτίμηση κόστους-οφέλους, και υπό την επίδραση διαφόρων παραγόντων, όπως η προσωπική ηθική. Διαστέλλεται, όμως, από αυτή αφού δεν αφορά στην έσωθεν στάση του ατόμου. Για την αποτελεσματικότητα της εφαρμογής των (φορολογικών) νόμων κρίσιμο είναι οι σχετικές διατάξεις να πείθουν τον φορολογούμενο, ώστε να αποτελεί ο κανόνας, τελικά, μέρος της ηθικής του.

* Ευχαριστώ θερμά τους δυο ανώνυμους κριτές για τις παρατηρήσεις και τις χρήσιμες υποδείξεις τους, που βελτίωσαν σημαντικά την ποιότητα της εργασίας. 2 Οι πρόσφατες μελέτες για τον πολιτισμό και την ταυτότητα συνήθως φροντίζουν να παίρνουν τις αποστάσεις από το λεγόμενο «κλασικό ορισμό» του πολιτισμού, ως οντότητας με σαφή όρια, εσωτερική ομοιογένεια και συνοχή.

Στην ελληνική πραγματικότητα ο κλασικός κινηματογράφος εξαιτίας του εμπορικού του χαρακτήρα, βασίστηκε περισσότερο στις συμβάσεις και πριμοδότησε σύμφωνα με τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες το μελόδραμα και τη κωμωδία με σκοπό πάντα το κέρδος. Το μελόδραμα ως είδος, εξιστορούσε τα βάσανα και τους καημούς ενός λαού που υπέστη πολλά, ενώ η κωμωδία προσπαθούσε να διασκεδάσει το «λαουτζίκο» από τα καθημερινά προβλήματα της βιοπάλης (Κοκκώνης,2001,σ.3).

3 DECEMBER 1944, shortly after the departure of the German army of occupation from Athens and the liberation of the city, the fierce battles of the Dekemvriana begin, 1 which would determine the subsequent course taken by Greece and lead to a bloody and particularly brutal civil war (1946-1949). This civil strife would remain an open wound for decades to come, and it is no coincidence that historians and social scientists seek to explain multiple aspects of modern Greek postwar reality through the prism of that period. For its part, the Greek postwar cinema of 1950-1975 would chart its own singular course as a defining element of Greek popular culture. 2 Disdained by the scholarly culture of the establishment, along with other elements of working-class and popular culture, it would employ its own popular models and seek its own versions of historical fact on celluloid. Returning today to the voluminous film production of this period to explain and interpret this singular repository of cinema, we are led to seek the multiple versions of collective memory presented in Greek Cinema and the traumatic memories of
the nation’s recent post-war history in particular.

Τις τελευταίες δεκαετίες αυξήθηκε σημαντικά ο αριθμός των γυναικών που εγκαταλείπουν τη σφαίρα της οικιακότητας και στρέφονται προς έμμισθα «ανδροκρατούμενους» εργασιακούς χώρους. Παρά το γεγονός ότι οι γυναίκες απασχολούνται σε πλήθος εργασιακών τομέων και θέσεων, συχνά εξακολουθούν να θεωρούνται ως εφεδρικό εργατικό δυναμικό. Στην Ελλάδα, οι κοινωνικές επιστήμες έστρεψαν το ενδιαφέρον τους προς τη μελέτη της γυναικείας εργασίας κυρίως μετά το 1980. Ελάχιστες, ωστόσο, ανθρωπολογικές μελέτες έχουν διεξαχθεί για τις γυναίκες επιχειρηματίες, δημιουργώντας ένα ερευνητικό κενό στην ελληνική βιβλιογραφία. Μέσα από τη χρήση ενός εθνογραφικού παραδείγματος, έπειτα από τη διεξαγωγή επιτόπιας έρευνας σε θυγατρική εταιρεία που ασχολείται με το door to door marketing και τις πωλήσεις στη Θεσσαλονίκη, το άρθρο αυτό εστιάζει στους λόγους που αρθρώνουν γυναίκες επιχειρηματίες σχετικά με τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν στην επαγγελματική τους ανέλιξη («γυάλινη οροφή»). Στόχος είναι να αναδειχθούν τρόποι με τους οποίους το φύλο δύναται να επηρεάζει το επιχειρείν αλλά και τονιστούν πιθανοί μετασχηματισμοί του φύλου μέσα από τις εν λόγω επιχειρηματικές διαδικασίες.

The word Entrepreneurship is meaning act. The goal is the creation and distribution of future products and services without any certainty about the final outcome of the effort. Entrepreneurship is the careful analysis (how, by whom and with what effect) of the process of discover opportunities, evaluation and exploitation. Analyzing best practices from abroad, we can encourage entrepreneurial activity is an independent national program or assigned to a specific national organization which is responsible for the creation of similar programs. Encouraging entrepreneurship can be faced in conjunction with the basic education of young people and as an attempt to gain experiences and skills that could help in creating an entrepreneurial culture. The main areas of the programs could be summarized in the following: a) Efficient information to young people, b) Create partnerships between educational institutions and entrepreneurship communities, c) Programs to encourage youth entrepreneurshi...

Ο ‘’Μελισσοκόμος’’ του Θεόδωρου Αγγελόπουλου είναι μια ταινία υπαρξιακή, με μια διαύγεια στη φόρμα σχεδόν βασανιστική, σε βαθμό που στιγμές στιγμές σπαράζει τη σκέψη και την ψυχή του θεατή, κατά τον ίδιο τρόπο που σπαράζεται ο ήρωας. Εδώ, ο άνθρωπος στέκεται απελπιστικά μόνος μπροστά στο ‘’είναι’’ του, μπροστά στο πεπρωμένο που του επιφυλάσσει ο ‘’χρόνος’’ Ο χρόνος προς τα πίσω, ο χρόνος του τώρα, ο χρόνος του μέλλοντος. Το ‘’Είναι’’ και ο ‘’Χρόνος’’ εδώ με την έννοια που τους δίνει ο Χάιντεγκερ.
Αν κατά τη Χαϊντεγκεριανή φιλοσοφία το ‘’είναι’’ του ανθρώπου βρίσκεται βουτηγμένο στο χρόνο, κατά την Αγγελοπουλική σημειολογία η ύπαρξη αναδύεται μέσα από το χρόνο και μέσα από τη σχέση με την Ιστορία της. Προσωπική και συλλογική.
Η ιστορία στον Αγγελόπουλο είναι πάντα Ιστορία με Ι κεφαλαίο και ο άνθρωπός του περιπλανιέται καθηλωτικά γυμνός μπροστά στο προσωπικό και το συλλογικό του δράμα.

(Το πλήρες πρόγραμμα του αφιερώματος στο προς download file).

Κασσαβέτη, Ο.-Ε. (2020). «Βερεσές, Κολωνάκι και λουκέτο»: Συγκροτώντας την ταυτότητα των μικροεπαγγελματιών στον ελληνικό κινηματογράφο (1950-2018). Στο Δ. Μπαχάρας (επ.), Πτυχές της Ιστορίας της ΓΣΕΒΕΕ. Ταυτότητες, αιτήματα, αναπαραστάσεις στην τέχνη και τον πολιτισμό (σσ. 112-122). Αθήνα: ΙΜΕ-ΓΣΕΒΕΕ.

Tο θέατρο ήταν και εξακολουθεί να είναι παιδί της κρίσης και των απειλών. Ο απόλυτος survivor. Δεν φοβάται τις προκλήσεις. Είναι όπως τα βαμπίρ: ζει από αυτές. Ναι, πολλά ναι,  μόνο που σήμερα είναι η πρώτη φορά που το θέατρο έχει να αντιμετωπίσει μια «πραγματικότητα» (σκόπιμα τα εισαγωγικά)  άλλων προδιαγραφών, μια "πραγματικότητα" που είναι όπως τον κορωνα-ιό, ευέλικτη, μεταδοτική, άπιαστη και κυρίως "αόρατη", καθώς και μηχανισμούς αναπαραγωγής και ελέγχου επίσης αόρατους. Αυτό σημαίνει ότι το θέατρο  σταδιακά  κινδυνεύει να χάσει από το οπτικό του πεδίο τους ορατούς «αντιπάλους» του, εκείνους τους «δαίμονες» που πυρπολούσαν τα αντανακλαστικά του από την εποχή του Αισχύλου και δώθε.

Η ανακοίνωση εστιάζει στη συμμετοχή του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ, ΑΠΘ στο Πρόγραμμα «Διάπλαση» που αφορά συλλογικές δημιουργίες φοιτητών και φοιτητριών από Τμήματα Οπτικοακουστικών Σπουδών & Επικοινωνίας επτά Ελληνικών Πανεπιστημίων, στο πλαίσιο της πρακτικής τους άσκησης στην Τηλεόραση της Βουλής στη διάρκεια των ετών 2018 και 2019. Εξετάζει τις φάσεις υλοποίησης του προγράμματος στα επιμέρους τμήματα, το προφίλ των φοιτητών/τριών που συμμετείχαν, τη ροή παραγωγής των ντοκιμαντέρ που ολοκληρώθηκαν και παράλληλα παρουσιάζει τα οφέλη από το πρόγραμμα για τους συμμετέχοντες, τις δυσκολίες στην υλοποίησή του και βελτιωτικές προτάσεις.

Διπλωματική εργασία για το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών "Ιστορική Έρευνα, Διδακτική και Νέες Τεχνολογίες" του Ιόνιου Πανεπιστημίου.

Η δεκαετία του ’50 είναι μια εποχή «βουβή», «μουντή», «μουδιασμένη». Έτσι βιώθηκε και περιγράφηκε από τους ανθρώπους που την έζησαν . Έτσι θολή και απόμακρη είναι και η εικόνα που έχουμε εμείς σήμερα γι’ αυτήν. Οι μεγαλύτεροι σπάνια αναφέρονται σε αυτά τα χρόνια, ενώ για καιρό η επιστημονική έρευνα προσπερνούσε την πρώτη μετεμφυλιακή δεκαετία, θεωρώντας την ασήμαντη μπροστά στην κρίσιμη δεκαετία του ’40 και στα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τη Δικτατορία και τη Μεταπολίτευση.
Η εντύπωση που σχηματίζουν για αυτήν την ιστορική περίοδο όσοι δεν είναι ειδικευμένοι Ιστορικοί, δεν είναι μόνο ασαφής και ελλιπής, αλλά και μονόπλευρη, αφού κατά κανόνα παρουσιάζεται είτε ως εποχή ανοικοδόμησης και οικονομικής άνθησης είτε ως εποχή κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας.
Για αυτήν την κατάσταση δεν είναι άμοιρη ευθυνών η εκπαίδευση και ο τρόπος με τον οποίο διδάσκεται η Ιστορία στο σχολείο. Αλλά και η ίδια η εποχή είχε κάποια χαρακτηριστικά που την κατέστησαν ιδιαίτερα ερμητική και δυσερμήνευτη. Η μεταπολεμική Ελλάδα οικοδομήθηκε στα θεμέλια ενός διαιρεμένου έθνους, απότοκου μιας σειράς πολέμων, καταστροφών και διχασμών . Στις αποσκευές της έφερε πλήθος αντιφάσεων, που δεν πήγαζαν μόνο από τη διχαστική της πολιτική παράδοση αλλά και από την ανομοιογενή σύσταση της κοινωνίας της και τις διαδοχικές φάσεις επέκτασης των συνόρων του νέου ελληνικού κράτους.
Ορισμένες από αυτές τις αντιφάσεις αμβλύνθηκαν στην πορεία από τις μεταβολές της μεταπολεμικής κοινωνίας. Άλλες, όμως, παρέμειναν ή εντάθηκαν, ενώ η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και το «άλμα προς τα εμπρός» του τεχνολογικού πολιτισμού προσέθεσαν νέες αντιφάσεις στις ήδη υπάρχουσες. Υπό αυτές τις συνθήκες ήταν δύσκολο η ελληνική κοινωνία να αποκτήσει την απαραίτητη συνοχή που θα της εξασφάλιζε αντίστοιχη κοινωνική συναίνεση με αυτήν που απολάμβαναν τα περισσότερα κράτη του ανεπτυγμένου Δυτικού κόσμου εκείνη την εποχή .
Οι εξελίξεις αυτές και οι αντιδράσεις που προκαλούν, με αποτέλεσμα τη βίαια ανακοπή τους από τη Δικτατορία των Συνταγματαρχών, διαμορφώνουν τελικά τη σύγχρονη Ελλάδα. Αν δεν κατανοήσουμε αυτήν την πορεία, κάθε ιστορική γνώση και ερμηνεία θα είναι αποσπασματική και ατελής.

Η εργασία αυτή επιχειρεί να καταδείξει τα ποικίλα αντιφατικά στοιχεία που συναπαρτίζουν το ψηφιδωτό της Ελλάδας του ’50, παρακολουθώντας την πορεία ανοικοδόμησής της και την προσπάθεια των ανθρώπων να θέσουν τα θεμέλια μιας ομαλής και ειρηνικής ζωής, που θα τους εξασφάλιζε συνεχή ευημερία.
Παράλληλα προτείνει μια διαθεματική διδακτική προσέγγιση της σύγχρονης ιστορίας με τη μέθοδο της ομαδικής ερευνητικής εργασίας, με στόχο τη συγκριτική προσέγγιση της μαρτυρίας –προφορικής και γραπτής– και των αποτυπώσεων του βιώματος στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο.

This study is an exploration of the 50's in Greece, focusing on strategies applied in order to deal with the recent trauma of Occupation, Civil War and their legacy, as well as in creating a new, post-war reality, however contradictory. In addition to historical treatises, literary and cinematic works were used as historical sources, in addition to the narrative of people who witnessed the events either as participants or as "victims", in order to acquire a more comprehensive idea of the era and the aftermath of the wars. The qualitative and comparative analysis of the sources aimed to highlight the strategies of managing traumatic memory and adapting to a new reality, as well as the gradual change of society and the mentality of people. Studying the 50's through contemporary sources also traced the pathways of memory and oblivion, the various levels of perception and processing of the traumatic experience of the Civil War, ranging from the first post-war years to our time. The question being, to what degree Greek society has achieved national reconciliation and acceptance of its past, insists on divisive memory or chooses to ignore conflicting issues. Shielding democracy requires citizens who will reject the easy way of fanaticism and intolerance, having acquired appropriate historical knowledge. Thus, a proposal for group projects for Secondary Education is proposed, which utilizes various textual genres in order to acquaint students with the historical era, resulting in the production of a creative work.

Με πειθώ και με γοητεία Δημοσίευση: 21 Ιανουαρίου 2019 ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΒΡΑΣ, Αυτοβιογραφία. Πήγαινε εκεί όπου είναι αδύνατο να πας, εκδόσεις Gutenberg, σελ. 507 Οι 507 σελίδες της εξαιρετικά επιμελημένης έκδοσης της Αυτοβιογραφίας του κοσμοπολίτη και Έλληνα, καλλιτέχνη και πνευματικού ανθρώπου, Κώστα Γαβρά διαβάζονται απνευστί, με απόλαυση και ενδιαφέρον. Πενήντα χρόνια μετά την πρώτη αμιγώς πολιτική του ταινία, το εμβληματικό Ζ (1969-κεφ. «Ένας ηλίθιος τίτλος», σ. 148-167), αν κάποιος διατρέξει τη φιλμογραφία του Γαβρά μπορεί να συγκροτήσει ένα εγχειρίδιο παγκόσμιας πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας. Από το δεύτερο μισό του 20 ου αιώνα μέχρι σήμερα στις ταινίες του σκηνοθέτη δεν καταγράφονται μόνο θέματα πολιτικής συγκυρίας αλλά ανακινούνται με τόλμη και οι αποσιωπημένες όψεις ζοφερών ιστορικών περιόδων. Από το Ολοκαύτωμα (Μουσικό Κουτί, Music Box, 1989), τη σχέση της Καθολικής Εκκλησίας με τον ναζισμό (Αμήν, Amen, 2002) και την ανάδυση του νεοναζισμού (Το στίγμα της προδοσίας, Betrayed, 1988) μέχρι τη διερεύνηση των «τυφλών» σημείων στα ολοκληρωτικά, καπιταλιστικά και κομμουνιστικά, εθνικιστικά και αποικιοκρατικά συστήματα: Ομολογία (L'Aveu, 1970), Κατάσταση πολιορκίας (État de siège, 1972), Ειδικό δικαστήριο (Section spéciale, 1975), Αγνοούμενος (Missing, 1982), Χάννα Κ. (Hanna K., 1983). Με την ίδια κριτική διαύγεια ο Γαβράς προσέγγισε τους μηχανισμούς των μέσων μαζικής

Η κινηματογραφική κωμωδία "Ο Ηλίας του 16ου" (1959) σε σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου εμπεριέχει αρκετά από τα βασικά γνωρίσματα της ελληνικής μεταπολεμικής κωμωδίας, τα οποία θα εντοπιστούν και θα αναλυθούν στην παρούσα έκθεση. Θα ακολουθήσει μια συνοπτική μελέτη των τρόπων σύνδεσης της ταινίας με την κοινωνικοπολιτική συγκυρία της εποχής της και θα διερευνηθούν οι πιθανότητες της σημερινής της απήχησης στο φιλοθεάμον κοινό.



Σημείωση:
Η σχετική εργασία συντελέστηκε στο πλαίσιο των εργασιών της διδακτικής ενότητας ΕΛΠ 44 [Νεοελληνικό Θέατρο (1600 - 1940) – Κινηματογράφος] του προγράμματος Σπουδών Ελληνικός Πολιτισμός.

Στην παρούσα μελέτη θα προβώ σε μια χαρακτηρολογική ανάλυση του κάθε ένα από τους δυο πρωταγωνιστές με βάση τα αναγεννησιακά κείμενα με στόχο να εντοπίσω την όποια εγγύτητά τους με το στερεότυπο του Εβραίου, όπως αυτό είχε παγιωθεί στα χρόνια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Θα αναφερθώ, επίσης, εν συντομία στα σχετικά ερωτήματα που έχουν τεθεί κατά καιρούς από τους μελετητές και τα ζητήματα που έχουν διχάσει τη βιβλιογραφία. Οι γνώμες που έχουν διατυπωθεί σε απάντηση των ερωτημάτων που έχουν τεθεί και η επιχειρηματολογία που έχει αναπτυχθεί σε μια προσπάθεια απάντησής τους ξεπερνάει κατά πολύ το βεληνεκές
αυτής της μελέτης, για αυτό θα αναφερθούν ακροθιγώς.

ΤΕΥΧΗ 1, 3-4, 5 ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΕΥΧΗ ΑΠΟ 1 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ 16 ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ '74 ΤΕΥΧΗ 1, 2-3 ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ '75 ΤΕΥΧΗ 4 5, 6, 7 (ΟΛΑ ΔΙΠΛΑ) ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ '76 ΤΕΥΧΗ 9-10, 11 ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ '77 ΤΕΥΧΗ 12 (ΔΙΠΛΟ), 13-14, 15-16 ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ '78 ΤΕΥΧΗ 17-18, 19 ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ '79 ΤΕΥΧΗ 20, 21-22 ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΚΑΙ

Η εικόνα του αριστερού στις νεοελληνικές επικαιρικές «πολιτικές» κωµωδίες της µεταπολεµικής περιόδου Έλενα Σταµατοπούλου: εκπαιδευτικός, σκηνοθέτης, ηθοποιός, διδάκτωρ Θεατρολογίας Τµήµατος Θεάτρου Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης The image of communist in modern greek «political» farces-commedies during postwar era.

Ο Σωκράτης Καψάσκης και η Λούλα Αναγνωστάκη προσγειώνουν διακριτικά τους θεατές: η Ελλάδα του αναδυόμενου κοσμοπολιτισμού είναι και η Ελλάδα των εκβιαστικά υιοθετημένων προτύπων ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ Οι Ερωτικές ιστορίες (1958), τρίτη σπονδυλωτή ελληνική ταινία μυθοπλασίας μετά την Κάλπικη λίρα (1955, Γιώργος Τζαβέλλας) και Της τύχης τα γραμμένα (1957, Φίλιππας Φυλακτός), αποτελεί ένα επιτυχές, αν και παραγνωρισμένο, εγχείρημα να συστεγαστούν, κατά τη γνώριμη αφηγηματική και εμπορική τακτική ανάλογων ιταλικών και γαλλικών ταινιών, τρεις διαφορετικού τόνου και ύφους ιστορίες με θέμα τον έρωτα. Το θέμα του έρωτα προσεγγίζεται σε κάθε επεισόδιο του τριπτύχου υπό διαφορετικό φωτισμό και δια της αξιοποίησης διαφοροποιημένων αφηγηματικών τεχνικών. Ο έρωτας όπως βιώνεται από τους φιλμικούς χαρακτήρες είναι κυρίως επώδυνος και γλυκόπικρος και συνδέεται με τον εκβιασμό, την αρρώστια, το θάνατο, τη διάψευση των χιμαιρικών ονείρων. Στις σεναριακές πλοκές που υπογράφονται από τον σκηνοθέτη και την Λούλα Αναγνωστάκη (πρώτη εμφάνιση ως σεναριογράφος) αναγνωρίζουμε τις υφολογικές κατηγορίες του φαταλιστικού μελοδράματος και της αισθηματικής κομεντί. Αλλά και οι ποιότητες στη φωτογραφία (Τζέρυ Καλογεράτος, Αριστείδης Καρύδης-Φουκς) και τη μουσική (Μάνος Χατζιδάκις) υπογραμμίζουν τις εντάσεις και οργανώνουν την ατμόσφαιρα με διαφορετικό τρόπο από επεισόδιο σε επεισόδιο. Ρολίστες πρωταγωνιστικών ρόλων με θεατρική αγωγή («Θέατρο Τέχνης») όπως ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και η Βάσω Μεταξά, όσο και του μουσικού θεάτρου (Καλή Καλό) και ανερχόμενοι κατοπινοί εκφραστές του σταρ σίστεμ (Αλίκη Βουγιουκλάκη, Νίκος Κούρκουλος) συμπεριλαμβάνονται σε ένα υποδειγματικό κάστινγκ (Ελένη Ζαφειρίου, Αλέκα Παϊζη, Θανάσης Βέγγος, Κατερίνα Χέλμη, Διονύσης Παπαγιανόπουλος). Οι τρεις άνισης έκτασης (μεταξύ εικοσαλέπτου και σαρανταπενταλέπτου) φιλμικές ενότητες διαδέχονται η μια την άλλη παρατακτικά και οι ιστορίες δεν εμπλέκονται αφηγηματικά όπως στο λίγο μεταγενέστερο Ποτάμι (1960) του Κούνδουρου. Ο πληθωρικός λόγος των θεατρόμορφων κωμωδιών και δραμάτων που συνήθως χαρακτηρίζει τις ταινίες της εποχής είναι μετριασμένος. Ο σκηνοθέτης δίνει έμφαση στους δραματουργικούς κανόνες της κλιμάκωσης, στο σασπένς και τις εκκρεμότητες. Το ενδιαφέρον των θεατών μετατοπίζεται στην απροσδόκητη εξέλιξη της ιστοριών: ποια πρόθεση υποκρύπτεται στις εκδουλεύσεις της υπηρέτριας όταν η παντρεμένης νεαρή κυρία του σπιτιού αποφασίζει να ενδώσει σε παράνομη σχέση; Το ώριμο παράνομο ζευγάρι θα δολοφονήσει την άρρωστη σύζυγο και το νεαρό ζευγάρι που

Η σχέση του Θόδωρου Αγγελόπουλου με τη Θεσσαλονίκη υπήρξε νομοτελειακή, σχεδόν αναπόδραστη. Και είχε ως αποτέλεσμα μια εντυπωσιακή ανατροφοδότηση μνήμης και ιστορίας, που αποτυπώνεται στην καλλιτεχνική διαδρομή του Έλληνα δημιουργού. Δεν είναι μόνο τα υγρά και μουντά χειμωνιάτικα τοπία της Θεσσαλονίκης, που ανέδειξε μέσα από τις ταινίες του. Συνεπής στο προσωπικό του όραμα για ένα σινεμά του δημιουργού, σε «έναν κινηματογράφο ιδεών και αισθημάτων», ο Αγγελόπουλος εδραίωσε έναν διαρκή διάλογο με τη Θεσσαλονίκη, που εκτυλίσσεται σε διάφορους ρόλους, εντός και εκτός κάδρου. Κατάδυση στον ψυχισμό της πόλης.

Th e present book follows my published history of Greek cinema in an attempt at a closer look at certain filmmakers whose work I briefly analysed there. Each chapter delineates their persistent concern for a cinematic visuality of the lived experience, accented by the social imaginary of Greek culture through the transcultural narrative codes and transnational modes of representation provided by the global medium of cinema. What we are interested in here is not only  what  made the cinematic ‘product’ possible but  how  it achieved its accepted form so that its industry could become viable. The work of Michael Cacoyannis, Nikos Koundouros, Yannis Dalianidis, Theo Angelopoulos, Antouaneta Angelidi and Yorgos Lanthimos is presented analytically its historical development (some of them it is their presentation in English).

Ο πρώτος έλληνας επαγγελματίας ηθοποιός του κινηματόγραφου Μια μικρή πληροφορία άρκεσε για να ανακαλύψουμε τον πρώτο έλληνα επαγγελματία ηθοποιό του κινηματογράφου με λαμπρή καριέρα στο Χόλυγουντ στις αρχές του 20ου αιώνα. Εντελώς άγνωστο μέχρι σήμερα. Πρόκειται για τον Δημήτριο Ιωάννου Μήτσουρα.