Κύριοι, με ποιον είστε και ποιον υπηρετείτε;

Όταν το κράτος δεν επιτρέπει την προφυλάκιση για χρέη, εσύ αστυνομικέ, γιατί προβαίνεις σε σύλληψη σε ώρα που τα δικαστήρια είναι κλειστά και ο συλληφθείς διανυκτερεύει στο τμήμα; (Και δεν θα πω τίποτα για όλα τα άλλα, που κάνεις, προσπαθώντας να δείξεις ότι είσαι βασιλικότερος του βασιλέως).
Όταν το κράτος έχει νόμους περιορισμένων δικαιωμάτων για πολίτες, εσύ τραπεζοϋπάλληλε, γιατί στηρίζεις την τράπεζα, όταν παρανομεί, ενώ γνωρίζεις το νόμο και το άδικο του τραπεζίτη;
Εσύ δικαστή, εσύ εφοριακέ, εσύ υπάλληλε της ΔΕΗ, εσύ υπάλληλε και εργολάβε εφαρμογής των νόμων της Κατοχής ή της είσπραξης προκατασκευασμένων οφειλών, εσύ.... , γιατί δεν βρίσκεις μια κάποια δικαιολογία κάπου στο σύνταγμα, στην διαμορφωμένη πραγματικότητα, στα παραθυράκια των νόμων, στην ηθική ή το χρέος προς αυτό που είναι ο άνθρωπος και η πατρίδα, για να μην προβείς σε εφαρμογή νόμων που είτε δημιουργήθηκαν σε κατάσταση Κατοχής, είτε χρησιμοποιούνται από την Κατοχική κυβέρνηση;
Όλοι εσείς, που η θέση σας και οι πράξεις σας γίνονται "στο όνομα του ελληνικού λαού", γιατί δεν βάζετε τα σωματεία σας να πάρουν θέση, όταν θεωρείτε ότι η ατομική πρωτοβουλία ισοδυναμεί με απόλυση;
Εσείς συνδικαλιστές, που βρίσκεστε και με ποιον είστε;

Ένας συνταξιούχος χτύπησε υπάλληλο της ΔΕΗ, όταν του έκοψαν το ρεύμα.
Μια ομάδα ανθρώπων εισέβαλε σε εισπραχτική εταιρεία.
Κάποιος εισέβαλε με το αυτοκίνητο του σε υπουργείο.
Ένας άλλος έκαψε το σπίτι του.
Κάποιοι έκαψαν το σπίτι του Σημίτη, κάποιοι έριξαν μολότοφ και κάποιοι έχουν καθαρίσει και γυαλίσει τα όπλα τους. Και δεν θα χρησιμοποιηθούν μόνο για αυτοκτονία.
Λίγο πριν η Κατοχή στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου:
Με ποιον είστε; Με το 1,5 εκ ανέργων, τα 3 εκ. ανασφάλιστων και τα 3 εκ. οφειλετών ή με το στρατό κατοχής; Ή μήπως είστε μέρος του στρατού κατοχής;
Κάποιοι από μας, από αυτούς που θεωρείτε "άλλους" και ξένους προς το ατομικό σας συμφέρον, νιώσαμε αλληλέγγυοι, έμπραχτα ή συναισθηματικά, κάθε φορά που βρεθήκατε στην κατάσταση του πληττόμενου από την κατάσταση Κατοχής.
Κάποιοι που έχουν χάσει τα πάντα, δεν έχουν να χάσουν τίποτε άλλο.
------------------------------
Παραθέτουμε επιστολή, σχετική με όλα τα πιο πάνω, χαρακτηριστική συμπεριφοράς τραπεζών και ανθρώπων:
ΑΙΤΗΣΗ-ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
EΝΩΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ  & ΙΘΑΚΗΣ                                                 
      ΠΡΟΣ την ανώνυμη τραπεζική εταιρία        
  ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ                                                                                                                                              
Κύριοι,
δεχτήκαμε καταγγελία   από το μέλος της Ενώσεώς μας κ. Γ. Σπ...., συνταξιούχο του ΙΚΑ  κατοίκου  Ληξουρίου  Κεφαλληνίας.
   Ιστορικό
 Ο κ. Γ. Σπ... προσήλθε στο κατάστημά σας [Ληξουρίου  Κεφαλληνίας]την Παρασκευή 29/11/2013 στις 9:30 το πρωί για να εισπράξει την σύνταξή του από τον συνταξιοδοτικό λογαριασμό του με αριθμό 097/... ,τον οποίο  διατηρεί στην τράπεζά σας, όπως άλλωστε έκανε επί σειρά ετών. Με τρόμο διεπίστωσε ότι του κατασχέσατε παρανόμως όλο το ποσό[διότι είναι κάτω των 1.000 ευρώ ]και φτάσατε δε στο σημείο να του κατασχέσετε και τα 4,00 ευρώ που είχαν παραμείνει στον λογαριασμό του από τον προηγούμενο μήνα. Επικοινώνησα τηλεφωνικά με την διευθύντρια του καταστήματος κ.Σ. , η οποία μου είπε ότι τα χρήματα κατατέθηκαν το πρωί της Πέμπτης 28/11/2013 και επειδή ο κ.Γ. ,όπως μου είπε ,δεν πρόλαβε να τα πάρει δεσμεύτηκαν από την τράπεζα το μεσημέρι της ίδιας ημέρας. Επίσης μου είπε ότι πράγματι ο συγκεκριμένος λογαριασμός ταμιευτηρίου προυπήρχε [ως συνταξιοδοτικός λογαριασμός ],και τον ίδιο λογαριασμό αποφάσισε η τράπεζα να χρησιμοποιήσει   δια την εξυπηρέτηση του δανείου του. Φυσικά δεν εξήγησαν  στον κ.Γ. , ο οποίος είναι σχεδόν αναλφάβητος, τους κινδύνους που εμπεριέχει μία τέτοια συμφωνία, και καλή τη πίστη συμφώνησε.
Κατόπιν τούτου ο κ. Γ. Σπ...  εξουσιοδότησε, για προστασία και αποτελεσματική διεκδίκηση των δικαιωμάτων του έναντι αδικοπραξιών από πιστωτικά ιδρύματατο ,ΙΝΚΑ ‘ΕΝΩΣΗ  ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ κ’ ΙΘΑΚΗΣ’ καθώς και τα πρωτοβάθμια όργανα πού ανήκουν σ αυτήν, η οποία σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία, έχει ορισθεί ως έχουσα έννομο συμφέρον για την προστασία των καταναλωτών, τη δυνατότητα να προσφύγει, σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο, ενώπιον των αρμοδίων δικαστηρίων ή διοικητικών οργάνων.

Κύριοι, παρότι γνωρίζω πολύ καλά ότι για  εσάς, όλοι εμείς είμαστε ένας αριθμός φορολογικού μητρώου στον υπολογιστή σας, επιτρέψτε μου να σας δώσω μία εικόνα του συγκεκριμένου συνταξιούχου δανειολήπτη σας.
Ο κ.Γ.  έχει τέσσερα παιδιά, οκτώ εγγόνια και τρία δισέγγονα. Η μία του κόρη και ο σύζυγός της  υπέστησαν σοβαρό τροχαίο ατύχημα με αποτέλεσμα εκείνη  να  χάσει το δεξιό πόδι της από τον μηρό,  χρησιμοποιεί  τεχνητό  μέλος ,ο δε σύζυγός της μετά από πολλαπλά τραύματα να είναι ανίκανος προς εργασία. Ο γιός του, του οποίου  η σύζυγος πάσχει από Σκλήρυνση κατά πλάκας, είναι πλέον των δύο ετών άνεργος. Τα υπόλοιπα δε παιδιά και εγγόνια του είναι σε τραγική οικονομική κατάσταση. Προσπαθώντας να βοηθήσει την οικογένειά του ,απευθύνθηκε  στην τράπεζά σας, όπου του εγκρίνατε καταναλωτικό δάνειο ύψους 10.000,00ευρώ. Επί σειρά ετών ο κ. Γ., κάθε μήνα περνάει από τον ταμεία του καταστήματός σας και εισπράττει την μηνιαία σύνταξή του. Έως πρόσφατα προτού πληγεί και αυτός από την οικονομική κρίση, παίρνοντας  την σύνταξη έδινε τα χρήματα που αναλογούσανε στην δόση του δανείου του στον ταμεία της τράπεζας. Συνειδητοποιώντας πλέον ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην υποχρέωσή του αυτή, απευθύνθηκε στο ΙΝΚΑ και εντάχθηκε στον Ν. 3869/10. Καταβάλει  κάθε μήνα το 10% της τελευταίας ενήμερης δόσης, όπως ο νόμος ορίζει και άμεσα ο δικηγόρος  μας θα καταθέσει την Αίτηση στο Ειρηνοδικείο.
Επειδή ζούμε σε ένα κράτος όπου όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόµο και έχουν δικαίωµα σε ίση προστασία του νόµου χωρίς καµιά απολύτως διάκριση.

ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΟ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΜΙΚΡΟΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ  ΤΟ Ν. 4161/2013   
 Δυνάμει της διάταξης του αρ. 20 του ν. 4161/2013 θεσπίζεται το ακατάσχετο των καταθέσεων σε πιστωτικά ιδρύματα μέχρι του ποσού των χιλίων πεντακοσίων (1.500) ευρώ και των δύο χιλιάδων (2.000) ευρώ σε περίπτωση κοινού λογαριασμού. Όσον αφορά ειδικότερα τις καταθέσεις που αφορούν σε μισθούς ή συντάξεις ή ασφαλιστικές παροχές, αυτές προσδιορίζονται υποχρεωτικά ως τέτοιες και κατά το υπερβάλλον του ποσού των1500,00 ή 2.000,00 ευρώ αντίστοιχα, ισχύουν οι διατάξεις του άρθρου 982 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (π.δ. 503/1985, Α` 182), ήτοι παραμένουν ακατάσχετες στο σύνολό τους « εκτός αν η απαίτηση για την οποία επιβάλλεται η κατάσχεση είναι απαίτηση για διατροφή που στηρίζεται στο νόμο ή σε διάταξη τελευταίας βούλησης ή για συνεισφορά στις ανάγκες της οικογένειας, οπότε επιτρέπεται να γίνει κατάσχεση ως το μισό, αφού ληφθούν υπόψη τα ποσά που εισπράττει ο υπόχρεος, το μέγεθος των υποχρεώσεων που δημιουργεί που του δημιουργεί ο γάμος για την αντιμετώπιση των οικογενειακών αναγκών και ο αριθμός των δικαιούχων». Επί των ως άνω ακατάσχετων καταθέσεων σε πιστωτικά ιδρύματα τυγχάνει εφαρμογής η διάταξη  του αρ. 464 ΑΚ, σύμφωνα με την οποία « απαιτήσεις ακατάσχετες είναι ανεκχώρητες». Η ως άνω διάταξη αποτελεί αναγκαστικό δίκαιο, οπότε δεν επιτρέπεται αντίθετη συμφωνία των μερών .Σε περίπτωση δε, που γίνει εκχώρηση κατά παράβαση της ανωτέρω διάταξης, αυτή είναι απολύτως άκυρη κατ’ αρ. 174 ΑΚ. Την ακυρότητα αυτή μπορεί να επικαλεστεί οποιοσδήποτε έχει έννομο συμφέρον, ενώ η τυχόν παρασχεθείσα συναίνεση εκ μέρους του οφειλέτη είναι άνευ εννόμων αποτελεσμάτων, σε περίπτωση δικαστικής αμφισβητήσεως, η ακυρότητά της εξετάζεται και αυτεπαγγέλτως από το δικαστήριο. Ρητή εξαίρεση από το ως άνω θεσπιζόμενο ακατάσχετο προβλέπει ο νόμος υπέρ του Δημοσίου, για το οποίο εξακολουθούν να ισχύουν οι διατάξεις του άρθρου 31 ΚΕΔΕ(όπως τροποποιήθηκε και ισχύει σήμερα δυνάμει του αρ. 4 του ν. 3714/2008 και του αρ. 17 του ν. 3756/2009). Ειδικότερα εν προκειμένω επιτρέπεται η κατάσχεση τραπεζικών καταθέσεων οποιουδήποτε ποσού εκτός αν πρόκειται για μισθούς, συντάξεις και ασφαλιστικά βοηθήματα που καταβάλλονται περιοδικά, εφόσον το ποσό αυτό μηνιαίως δεν υπερβαίνει τα 1.000,00 ευρώ, ενώ σε περίπτωση που το υπερβαίνει, μπορεί να επιβληθεί κατάσχεση επί του ενός τετάρτου (1/4) αυτών, το εναπομένον όμως ποσό δεν μπορεί να είναι μικρότερο των χιλίων (1.000,00) ευρώ.                      
Ως προς την  διευθύντρια του καταστήματος κ.Σ.  , η οποία υποστήριξε στον Αξιωματικό υπηρεσίας του Αστυνομικού Τμήματος  Παλλικής ,ο οποίος την κάλεσε για συστάσεις, κατόπιν Εισαγγελικής Εντολής, ότι νόμιμα η τράπεζα δέσμευσε τα χρήματα ,διότι ο κ. Γ. δεν δήλωσε τον συγκεκριμένο λογαριασμό ταμιευτηρίου ως συνταξιοδοτικό, της απαντώ ότι εάν έκανε τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά τον νόμο θα καταλάβαινε τα εξής: 

•           [Στην περίπτωση που η δανειακή σύμβαση που ο δανειολήπτης έχει υπογράψει με το πιστωτικό ίδρυμα περιέχει όρο σύμφωνα με τον οποίο παραχωρεί το δικαίωμα το τελευταίο να προβαίνει σε απευθείας ανάληψη των μηνιαίων δόσεων από το λογαριασμό μισθοδοσίας, σύμφωνα με το άρθρο 464 του Αστικού Κώδικα απαιτήσεις ακατάσχετες είναι ανεκχώρητες, δεν είναι δυνατό να συμφωνηθεί αυτόματη παρακράτηση της δόσης του δανείου από τη μισθοδοσία ή τη σύνταξη ή παρακράτηση αμέσως μόλις καταβληθεί. Αντίστοιχη συμφωνία είναι δυνατή μόνο όταν η παρακράτηση της δόσης του δανείου συμφωνείται να γίνεται μετά την επόμενη ημέρα της καταβολής του μισθού ή της σύνταξης και όχι «στην πηγή», δηλαδή προτού καταβληθεί, ή αμέσως μόλις καταβληθεί στο λογαριασμό. Κάθε αντίθετη συμφωνία προσκρούει στην ως άνω διάταξη του Αστικού Κώδικα. Είναι εύληπτο ότι ο μισθός ή η σύνταξη, εντός των ως άνω χρονικών προσδιορισμών και προϋποθέσεων για τους λόγους που προεκτέθηκαν είναι ακατάσχετα για οφειλές προς τις Τράπεζες, με δεδομένη το κέλευσμα της κάλυψης των αναγκών διαβίωσης, που ερείδεται, μεταξύ άλλων, και στο άρθρο 2 του Συντάγματος αναφορικά με την προστασία της ανθρώπινης αξίας.]

Όπως προανέφερα : Επικοινώνησα τηλεφωνικά με την διευθύντρια του καταστήματος κ.Σολωμού η οποία μου είπε ότι τα χρήματα κατατέθηκαν το πρωί της Πέμπτης 28/11/2013 και επειδή ο κ.Γ. δεν πρόλαβε να τα πάρει δεσμεύτηκαν από την τράπεζα το μεσημέρι της ίδιας ημέρας.
 Ως εκ τούτου, ζητώ ΑΜΕΣΩΣ να επιστρέψετε στον λογαριασμό του κ. Γ.  το ποσό της σύνταξής του ακέραιο ,  όπως υποχρεούστε.                       
 Με ρητή επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμά μας.
                                                             Αργοστόλι   07/12/2013
                                            Διά το Δ.Σ της  ΕΝΩΣΗΣ       
                                                
                                                Η Πρόεδρος Περσ. Μαρκαντωνάτου
                  -----------------
   Η Απάντηση σε όλα αυτά είναι : Οργάνωση Πολιτών για Απελευθέρωση και Δημοκρατία.
Και δεν πρέπει να λείπει κανείς.    Εσύ με ποιους θα είσαι;                                                                      

(Εικόνα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)                                       

Η πολιτική λογοκρισία εντός της κοινότητας των οικονομολόγων !!!

Του Γιώργου Καλλή
Γιατί οι μελέτες των οικονομολόγων καταλήγουν πάντα υπέρ των νεοφιλελεύθερων πολιτικών ή πώς τα οικονομικά έγιναν οικονομικά.  
Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων εκλογών άκουσα σε μια ραδιοφωνική εκπομπή τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο να αναρωτιέται: «Μα οι οικονομολόγοι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πού…
τα έμαθαν αυτά τα οικονομικά; Στα πανεπιστήμια που ξέρω εγώ», είπε, «δεν διδάσκονται τέτοια πράγματα».
Άδικο δεν είχε. Στα ορθόδοξα, «νεοκλασικά» όπως ονομάζονται, οικονομικά που διδάσκονται στα περισσότερα τμήματα οικονομικών στις μέρες μας είναι αδύνατο πια να βρει κανείς κάτι που να υποστηρίζει έστω και στο ελάχιστο μια ριζοσπαστικά αριστερή άποψη. Οι πιο «αριστερές» απόψεις που μπορεί να βρει κανείς είναι πλησίον της Δεξιάς των φιλελεύθερων Αμερικανών δημοκρατικών, δοξασίες δηλαδή της ελεύθερης αγοράς, αλλά με κάποια αποδοχή του θετικού ρόλου που μπορεί να παίξει το κράτος.
Για πιο ριζοσπαστικές, ή έστω ευρωσοσιαλδημοκρατικές απόψεις, ούτε λόγος να γίνεται. Οι μελέτες που δημοσιεύονται στα πλέον έγκυρα περιοδικά του κλάδου, όπως το American Economic Review ή το Quarterly Journal of Economics, καταρρίπτουν κατά κανόνα την όποια παραχώρηση στους εργαζομένους με πολύπλοκα μοντέλα τα οποία ουσιαστικά εκφράζουν, με τη γλώσσα των μαθηματικών, την απλή ιδέα ότι τα όποια κέρδη για τους εργαζομένους θα είναι ζημιά για τις επιχειρήσεις που τους πληρώνουν, και εντέλει για τους ίδιους τους εργαζομένους. Ορισμένα από τα πιο κοφτερά μυαλά της εποχής μας φαίνεται να έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους, συνειδητά ή όχι, την υπεράσπιση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Κατά τον Richard Nelson, τα οικονομικά λειτουργούν πια σαν θρησκεία. Ο Serge Latouche αποκάλεσε τους οικονομολόγους ως τους σύγχρονους ιερείς του καπιταλισμού. Πώς και πότε όμως έγιναν τα οικονομικά η θρησκεία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και πώς αυτή η κατάσταση αναπαράγεται στις μέρες μας;

Πειθάρχηση και ανταγωνισμός στα κορυφαία πανεπιστήμια: μια προσωπική μαρτυρία
Αν ρωτήσεις έναν οικονομολόγο γιατί οι μελέτες τους καταλήγουν πάντα υπέρ των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, θα σου απαντήσει με σιγουριά ότι αυτό γίνεται γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό δηλαδή δείχνουν τα εμπειρικά δεδομένα. Και αν προσπαθήσεις να ελέγξεις μόνος σου αν είναι όντως έτσι, θα πέσεις σε έναν τοίχο από πολύπλοκα μαθηματικά και στατιστικά μοντέλα, τα οποία για να τα καταλάβεις πρέπει να σπουδάζεις οικονομικά επί χρόνια.
Το συνειδητοποίησα αυτό πέρσι, γυρίζοντας στα θρανία για ένα μάστερ οικονομικών στη διάσημη σχολή του Πανεπιστημίου Pompeu Fabra της Βαρκελώνης, όντας πια μόνιμος καθηγητής πολιτικής οικολογίας σε άλλο πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης.
Μάθημα το μάθημα έκανα άσκηση υπομονής διαβάζοντας άρθρα τα οποία υποστήριζαν ότι «η παγκοσμιοποίηση και η ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων είναι για το καλύτερο», «το ελεύθερο εμπόριο είναι καλό αλλά η ελεύθερη μετακίνηση των εργαζομένων όχι», «οι ανισότητες μειώνονται», «το 1% είναι τόσο πλούσιο γιατί το αξίζει», «η κρίση ήταν σφάλμα των πολιτικών που δεν ρύθμισαν τις αγορές, αλλά όποια παρέμβασή τους στην αγορά μπορεί να κάνει τα πράγματα μόνο χειρότερα», «η βοήθεια στον Τρίτο Κόσμο τον ζημιώνει», «το χρήμα μάς κάνει ευτυχισμένους», «η δημοκρατία είναι καλή για τις πλούσιες χώρες και η δικτατορία για τις φτωχές», «η Δύση επικράτησε γιατί είμαστε εξυπνότεροι και ανακαλύψαμε τον καπιταλισμό» ή «οι Ρώσοι καλά έκαναν τις ιδιωτικοποιήσεις όπως τις έκαναν» (δεν υπερβάλλω, όλα αυτά είναι παραδείγματα από πραγματικά άρθρα δημοσιευμένα στα κορυφαία περιοδικά του κλάδου). Να επικρίνω αυτά τα συμπεράσματα ήταν αδύνατο.
«Κατάλαβε πρώτα το μοντέλο, και αν έχεις αντιρρήσεις, να τις εκφράσεις στη γλώσσα του», ήταν η απάντηση των καθηγητών μου. Φυσικά, για να φτάσω να χειρίζομαι τη μαθηματική γλώσσα των νεοκλασικών οικονομικών στο κατάλληλο επίπεδο θα έπρεπε να κάνω τουλάχιστον διδακτορικό. Όχι μόνο ήταν αργά για ένα ακόμα διδακτορικό, αλλά δεν είχα και καμιά διάθεση να περνάω τον χρόνο μου με διαφορικές εξισώσεις αντί να διαβάζω κοινωνική θεωρία που μου αρέσει πολύ.
Εκεί συνειδητοποίησα ότι ο λόγος για την ακραία χρήση των μαθηματικών στα οικονομικά σε σχέση με τις άλλες κοινωνικές επιστήμες δεν είναι η όποια συμβολή τους στη λογική διατύπωση μιας υπόθεσης, αλλά η χρήση τους ως ελεγκτικός μηχανισμός μύησης σε μια κλειστή κοινότητα και πειθάρχησης των συμμετεχόντων σε αυτή. Για να «μιλήσεις» τη γλώσσα της κοινότητας, πρέπει να γίνεις δεκτός και να εκπαιδευτείς από αυτήν. Αλλά για να γίνεις δεκτός πρέπει να δεχτείς τις παραδοχές της κοινότητας, πρώτα πρώτα την ίδια τη χρήση των μαθηματικών ως γλώσσα έκφρασης και τις πλείστες άλλες υποθέσεις που κάνουν εφικτή τη μαθηματικοποίηση της κοινωνικής συμπεριφοράς, όπως την παραδοχή ότι το μόνο που θέλουμε σαν άνθρωποι είναι να μεγιστοποιήσουμε τις χρηματικές μας απολαβές. Η παραδοχή αυτή ήδη περιορίζει το εύρος των συμπερασμάτων στα οποία μπορείς να καταλήξεις. Αν είμαστε μια κοινωνία φιλοχρήματων εγωιστών, είναι λογικό ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός είναι το καλύτερο σύστημα για μας.
Η πολιτική λογοκρισία εντός της κοινότητας των οικονομολόγων βέβαια ασκείται και με άλλους, λιγότερο έμμεσους τρόπους. Δεδομένου ότι ο ανταγωνισμός για μια θέση στα κορυφαία πανεπιστήμια είναι πολύ έντονος, είναι αδύνατο να γίνει δεκτός κάποιος που θέλει για παράδειγμα να αποδείξει ότι το ελεύθερο εμπόριο είναι στυγνή εκμετάλλευση των αδυνάτων από τους ισχυρούς, όταν η υπόλοιπη κοινότητα και οι περισσότεροι καθηγητές εργάζονται να αποδείξουν ότι το ελεύθερο εμπόριο είναι καλό για χίλιους μύριους λόγους. Θέλοντας και μη, ένας νέος φοιτητής μαθαίνει γρήγορα τα όρια του τι μπορεί και τι δεν μπορεί να ειπωθεί εντός της κοινότητας. Ο μόνος δρόμος που μένει για τα ανήσυχα μυαλά που θέλουν να σπουδάσουν και να διδάξουν οικονομικά είναι αυτός της υπομονής, δηλαδή «κάνε ότι δεν καταλαβαίνεις» προς το παρόν και δούλευε με τα υπάρχοντα μοντέλα, υποστήριξε τις θέσεις που θα σου δώσουν μια θέση σε ένα τμήμα οικονομικών, και αν μπορείς, κάνεις κάτι ψιλοπροοδευτικό για τη συνείδησή σου, όπως το να δείξεις ότι και λίγη κρατική παρέμβαση στο ελεύθερο εμπόριο δεν είναι δα και καταστροφή.
Αν με το καλό περάσεις όλη αυτή τη διαδικασία αλώβητος, και οι πολιτικές σου απόψεις ή το πώς βλέπεις την ανθρώπινη φύση δεν έχουν αλλοιωθεί από το εργασιακό περιβάλλον σου, ίσως μια μέρα μπορέσεις να πεις κάτι πιο ριζοσπαστικό χωρίς να διακινδυνεύσεις να εξοβελιστείς από την κοινότητα. Αυτό έκαναν οικονομολόγοι όπως ο Paul Krugman ή ο Joseph Stiglitz, οι οποίοι αφού καταξιώθηκαν ή πήραν Νομπέλ, βρήκαν το θάρρος να πάρουν θέση κατά των ιδιωτικοποιήσεων και να στηλιτεύσουν τις αυξανόμενες ανισότητες. Η έρευνα για την οποία όμως έγιναν γνωστοί ήταν για τελείως άλλα θέματα και ήταν πολύ λιγότερο ριζοσπαστική από τις μετέπειτα απόψεις τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι εντός της κοινότητας των οικονομολόγων αυτές οι πιο πρόσφατες αριστερές ιδέες τους έχουν μικρό κύρος και ελάχιστη επιρροή, για παράδειγμα στη διδακτική ύλη. Παρά τα Νομπέλ, πολλοί καθηγητές μου στο μάστερ αντιμετώπιζαν τον Krugman ή τον Stiglitz ως παρίες της κοινότητας, «καλοί παλιά, αλλά στα γεράματα άφησαν την επιστήμη και το ’ριξαν στην πολιτική»(!).
Πώς δημιουργήθηκε αυτή η κλειστή «κοινότητα αλήθειας» που τώρα είναι τόσο δύσκολο να αλλάξει; Νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι όπως ο κ. Ανδριανόπουλος θα ήθελαν να πιστέψουμε ότι, πολύ απλά, οι καλύτεροι οικονομολόγοι επικράτησαν. Όταν εμπνευσμένοι από το κίνημα Occupy μαθητές του Harvard αποχώρησαν από την τάξη του γνωστού οικονομολόγου Gregory Mankiw διαμαρτυρόμενοι ότι τα οικονομικά που διδάσκονται είναι ιδεολογία και ότι δεν λένε τίποτα για τις ανισότητες και τις αποτυχίες του καπιταλισμού, ο τελευταίος έδωσε μια απάντηση του τύπου «μα αυτά είναι τα οικονομικά, αυτά λέει η επιστήμη, δεν μπορούμε να διδάξουμε αυτά που θέλετε να ακούσετε». Κατά τον κ. Mankiw, όπως και κατά τον κ. Ανδριανόπουλο, στη μάχη των ιδεών έχουν επιβιώσει οι καλύτερες, και αν αυτές δεν ταιριάζουν με τις πολιτικές πεποιθήσεις ορισμένων αριστερών, είναι γιατί οι πεποιθήσεις των τελευταίων είναι λάθος.
Μόνο που η μάχη μέσα από την οποία επικράτησαν οι νεοφιλελεύθερες ιδέες ήταν άλλης φύσης και όχι επιστημονικής όπως μας θυμίζει μια ξεχασμένη ιστορία από το Harvard την οποία οικονομολόγοι όπως ο κ. Ανδριανόπουλος ή ο κ. Mankiw θα προτιμούσαν να μη γνωρίζουμε.

Η μάχη του Harvard, το F.B.I. και η κριτική στην ακραία μαθηματικοποίηση των οικονομικών
Τον Σεπτέμβριο του 1968 στο Πανεπιστήμιο του Αν Άρμπορ στο Μίσιγκαν, καμιά δεκαριά διδακτορικοί φοιτητές οικονομικών ίδρυσαν την Ένωση για τη Ριζοσπαστική Πολιτική Οικονομία. Σύντομα η ένωση αρίθμησε πολλές δεκάδες μέλη, αποτελούμενη από νέους οικονομολόγους αριστερών πεποιθήσεων, που είχαν γαλουχηθεί στα κινήματα της δεκαετίας του ’60. Τη συναρπαστική, και τραγική, ιστορία των ριζοσπαστών οικονομολόγων αφηγείται ο Tiago Mata στη διατριβή του για την ιστορία των επιστημών στο L.S.E.1 Το μανιφέστο των ριζοσπαστών –το οποίο παρουσίασαν δυναμικά 25 μέλη εισβάλλοντας στην ετήσια συνάντηση του American Economic Association (Α.Ε.Α.), της Αμερικανικής Ένωσης Οικονομικών δηλαδή, το 1970– κατηγορούσε την κοινότητα των οικονομολόγων για συντηρητισμό και για υποκρισία αντικειμενικότητας, αφού σκοπός της ήταν να υποστηρίζει το status quo και να παρέχει τα θεωρητικά εργαλεία που χρειάζονταν οι ελίτ. Το μοντέλο του οριακού κόστους, το οποίο επέτρεπε τη μαθηματικοποίηση των οικονομικών, είναι στη βάση του ιδεολογικό, υποστήριζαν οι νεαροί ριζοσπάστες, αφού εξετάζει μόνο οριακές αλλαγές εντός του υπάρχοντος συστήματος, ξεκινώντας από την παραδοχή ότι το ίδιο το σύστημα δεν μπορεί να αλλάξει. Οι οικονομολόγοι προσφέρουν εργαλεία για την καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού, αλλά αυτό που απαιτείται είναι η ριζική αλλαγή του, όχι η «οριακή» βελτίωση, υποστήριζαν.
Η καρδιά του κινήματος βρισκόταν στο Harvard, τη Μέκκα των Οικονομικών, όπου τέσσερις νεαροί λέκτορες, ο Samuel Bowles, ο Herbert Gintis, ο Arhtur McEwan και ο Thomas Weisskopf, άρχισαν να διδάσκουν το 1969 ένα μάθημα με τον εύγλωττο τίτλο «Το καπιταλιστικό σύστημα: Σύγκρουση και εξουσία» το οποίο παρακολουθούσαν 750 μαθητές. Η πλειονότητα των οικονομολόγων του Harvard θεωρούσε το μάθημα αυτό «ντροπή», άλλοι όμως, όπως ο σημαίνων John Kenneth Galbraith, πρόεδρος μάλιστα εκείνη την περίοδο της Α.Ε.Α., ανώτατου οργάνου των Αμερικανών οικονομολόγων, υποστήριζαν τους νέους ριζοσπάστες. Στον προεδρικό του λόγο το 1969, ο οποίος προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων από τη συντηρητική πλειονότητα της κοινότητας, ο Galbraith υποστήριξε ότι τα οικονομικά εξελίσσονται σε ένα σύστημα πεποιθήσεων που αποκλείει τις πιο σημαντικές πλην όμως ενοχλητικές ερωτήσεις. «Οι νέοι ριζοσπάστες έρχονται να ξυπνήσουν την κοινότητα από τον λήθαργό της», διεμήνυσε.
Τα οικονομικά στο τέλος της δεκαετίας του ’60 ήταν πολύ πιο ανοιχτά και πολύ λιγότερο συντηρητικά από ό,τι σήμερα. Ο Galbraith, για παράδειγμα, γνωστός στα μέρη μας ως διανοούμενος αναφοράς του Ανδρέα Παπανδρέου κατά την πιο επαναστατική του περίοδο, είχε απόψεις που θα τις χαρακτηρίζαμε σήμερα αριστερές-σοσιαλδημοκρατικές. Το συνέδριο της Α.Ε.Α. το 1969 είχε θεματικές ενότητες για «το Μιλιταριστικό-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα», «τις αντιφάσεις του καπιταλισμού» ή «τη φορολόγηση των πλουσίων», τίτλοι που αν παρουσιάζονταν σε συνέδριο οικονομικών σήμερα θα προκαλούσαν ανατριχίλα στους παρευρισκομένους. Προοδευτικοί συνάδελφοι του Galbraith στο Harvard, όπως ο Albert Hirschman ή οι νομπελίστες Wassily Leontief και Kenneth Arrow, δεν ήταν αριστεροί όπως οι νέοι ριζοσπάστες, αλλά ήταν ανοιχτοί στον πλουραλισμό απόψεων, όντας κριτικοί της ακραίας μαθηματικοποίησης των οικονομικών αλλά και της διαφαινόμενης ανάδυσης μιας «ορθοδοξίας» γύρω από το νεοκλασικό μοντέλο. Οι διαφορές αυτές άρχισαν να συνδέονται με άλλες πολιτικές διαμάχες στο Harvard. Το προοδευτικό μπλοκ των καθηγητών συγκρουόταν με τους συντηρητικούς στο θέμα των, αυξανόμενων τότε, φοιτητικών διαδηλώσεων και καταλήψεων κατά του πολέμου του Βιετνάμ και κατά της επέκτασης των κτιρίων του Harvard σε υποβαθμισμένες περιοχές. Επίσης συσχετιζόταν άμεσα με το ζήτημα της διακυβέρνησης του Πανεπιστημίου, δηλαδή τη μεταφορά της εξουσίας από το καθηγητικό σώμα στη διοίκηση, εν μέρει για να επιτραπεί η πάταξη του φοιτητικού κινήματος, αλλαγή στην οποία το προοδευτικό μπλοκ με πρώτο τον Galbraith εναντιωνόταν.
Η εξόντωση και η απομόνωση του κινήματος των ριζοσπαστών οικονομολόγων άρχισαν το 1972 με κύμα απολύσεων σε όλα τα πανεπιστήμια της Αμερικής. Ο ένας μετά τον άλλον οι νεαροί τότε οικονομολόγοι, μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς τους, είδαν τις αιτήσεις τους για μονιμότητα να απορρίπτονται. Εκ των υστέρων έγινε γνωστό ότι το F.B.I. είχε χρηματοδοτήσει την εκστρατεία εναντίον ορισμένων από αυτούς. Από το Harvard εκδιώχθηκαν αργά ή γρήγορα και οι τέσσερις νέοι ριζοσπάστες, με πιο εμβληματική την περίπτωση του Samuel Bowles, ο οποίος θεωρούνταν, δίκαια όπως αποδείχθηκε αργότερα, ένα από τα πιο δυνατά μυαλά της γενιάς του. Κατά τη διαδικασία της κρίσης του, το μπλοκ των προοδευτικών μειοψήφησε (21-5 ήταν το τελικό αποτέλεσμα) και ήταν πλέον φανερό ότι είχε απομονωθεί εντός του τμήματος. Όπως μου διηγήθηκε ο βιογράφος του Albert Hirschman, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω στη Βοστώνη, η απόρριψη του Bowles ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, με τον Leontief, τον Galbraith, τον Hirschman και τον Arrow, όλοι τεράστια ονόματα στα οικονομικά, να εγκαταλείπουν «οικειοθελώς» το Harvard τα επόμενα χρόνια. Δεν μιλάμε εδώ για κάποιους ακραίους αριστερούς. Ο Leontief ήταν διευθυντής του περίφημου προγράμματος οικονομικής έρευνας του Harvard από το 1949 έως και την αναχώρησή του, και επιβλέπων ορισμένων από τους σημαντικότερους νεοκλασικούς οικονομολόγους του 20ού αιώνα, όπως ο Paul Samuelson και ο Robert Solow.
Οι νεαροί ριζοσπάστες οικονομολόγοι εξοβελίστηκαν σε μικρότερα πανεπιστήμια περιορισμένου κύρους, όπως το New School στη Νέα Υόρκη ή το University of Massachusetts στο Άμχερστ, όπου βρήκε καταφύγιο ο Bowles ιδρύοντας εκεί κέντρο για τα ριζοσπαστικά οικονομικά στο οποίο προσέλαβε τον Gintis και τους γνωστούς σήμερα (και από τα δημοφιλή βίντεό τους για την κρίση στο youtube) μαρξιστές οικονομολόγους Stephen Resnick και Richard Wolff, οι οποίοι είχαν διωχθεί από το Yale. Στα τέλη του 1970 το Harvard είχε «καθαρίσει» όχι μόνο από ριζοσπάστες και μαρξιστές, αλλά και από τους μετριοπαθείς ρεπουμπλικάνους ή σοσιαλδημοκράτες όπως ο Hirschmann, ο Leontief και ο Galbraith. Μόνη εξαίρεση είναι έως σήμερα ο Stephen Marglin, ο οποίος διδάσκει ακόμα το μάθημα της ριζοσπαστικής οικονομίας, και τη γλίτωσε μάλλον επειδή τότε δεν ήταν μαρξιστής αλλά έγινε αργότερα. Το ξεκαθάρισμα στο Harvard –και παρομοίως στα Yale, M.I.T. και άλλα σημαίνοντα πανεπιστήμια– όχι μόνο διασφάλισε ότι η επόμενη γενιά οικονομολόγων η οποία θα καταλάμβανε θέσεις εξουσίας, θα παρέμενε αμόλυντη από αριστερές ιδέες, αλλά και συμβολικά διαμήνυσε ότι όποιος θέλει να κάνει καριέρα, καλά θα κάνει να ξεχάσει τις ριζοσπαστικές ιδέες.

Η αντικειμενικότητα στα οικονομικά και το «μασάζ» των δεδομένων
Οι κρίσεις και οι απολύσεις στηρίχτηκαν φυσικά σε «επιστημονικά» κριτήρια και όχι σε πολιτικά. Ήταν αυτή την περίοδο κατά την οποία η επιστημονικότητα στα οικονομικά ταυτίστηκε όχι μόνο με τη μαθηματικοποίηση, στην οποία άλλωστε ριζοσπάστες όπως ο Bowles ή ο Gintis διέπρεπαν, αλλά με τη χρήση του νεοκλασικού μοντέλου. Παραδόξως οι επιτροπές κρίσης μπόρεσαν να υποστηρίξουν ότι οι νεοφιλελεύθερες αφετηρίες και παραδοχές του νεοκλασικού μοντέλου είναι «αντικειμενικές» και «μη πολιτικές», σε αντίθεση με τις εναλλακτικές παραδοχές των ριζοσπαστών, αφού οι τελευταίοι ήταν ειλικρινείς στο ότι η επιλογή των ερωτήσεων και των υποθέσεών τους είχε πολιτικά κίνητρα.
Η πολιτική υποκειμενικότητα είναι αναπόφευκτη στην κοινωνική επιστήμη, και υπεισέρχεται όχι μόνο στην επιλογή του θέματος που θα διερευνήσεις, κάτι που και οι πλέον συντηρητικοί οικονομολόγοι παραδέχονται, αλλά και στις υποθέσεις που θα διατυπώσεις και των οποίων η επιβεβαίωση ή η απόρριψη έχει πολιτικές επιπτώσεις. Οι ορθόδοξοι οικονομολόγοι ξεπερνούν αυτόν τον σκόπελο ακολουθώντας την επιστημολογική θέση του Milton Friedman, ο οποίος υποστήριξε ότι το ιδεολογικό υπόβαθρο μιας υπόθεσης εντέλει δεν έχει σημασία και είναι υπ’ αυτή την έννοια αντικειμενικό. Η τύχη της όποιας υπόθεσης κρίνεται πάντα από τα εμπειρικά δεδομένα. Δεν έχει σημασία αν είμαστε όντως φιλοχρήματοι εγωιστές, είπε ο Friedman. Το θέμα είναι αν μοντέλα τα οποία μας αντιμετωπίζουν «ως εάν» είμαστε φιλοχρήματοι εγωιστές, προβλέπουν καλύτερα ή όχι από άλλα μοντέλα, τα οικονομικά δεδομένα.
Όποιος όμως έχει κάνει έστω και λίγη στατιστική οικονομετρία, ξέρει ότι ο ιδεατός αυτός έλεγχος της θεωρίας με βάση την πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από το τι συμβαίνει στην πράξη. Στην ουσία η οικονομετρική υποστήριξη μιας θεωρίας είναι μια «τέχνη», τέχνη η οποία βασίζεται είτε, στη χειρότερη περίπτωση, στο «μασάζ» των δεδομένων και της παρουσίασής τους είτε, στην καλύτερη, στο μασάζ των υποθέσεων ώστε να ταιριάξουν αυτό που μπορεί να υποστηριχτεί με τα δεδομένα. Επιπλέον η ιδιαιτερότητα των κοινωνικών επιστημών σε σχέση με τις φυσικές είναι ότι τα συμπεράσματα της κοινωνικής έρευνας ενδέχεται να αλλάξουν την ίδια την πραγματικότητα την οποία επιχειρούν να περιγράψουν. Η κοινωνία μας για παράδειγμα έχει αλλάξει ως αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που βασίστηκαν στη νεοκλασική οικονομική έρευνα, με αποτέλεσμα σήμερα να μοιάζουμε όλο και πιο πολύ στους φιλοχρήματους εγωιστές των νεοκλασικών παραδοχών. Υπό μία έννοια οι προβλέψεις της νεοκλασικής θεωρίας επιβεβαιώνονται χωρίς να ήταν σωστές.
Τα οικονομικά δεν είναι η μόνη κοινωνική επιστήμη στην οποία γίνεται – με τη χρήση του λόγου ή των μαθηματικών, δεν έχει σημασία– αλληλοπροσαρμογή των εμπειρικών δεδομένων και των θεωρητικών προτύπων (αν και είναι η μόνη που συνεχίζει να προσποιείται ότι αυτό δεν συμβαίνει). Η κοινωνική και βιοφυσική πραγματικότητα θέτει όντως όρια σε οποιαδήποτε ιδεολογικά ορμώμενη υπόθεση, τα οποία ένας ειλικρινής με τον εαυτό του επιστήμονας σέβεται, οπότε αλλάζει και προσαρμόζει τη θεωρία όταν αυτή δεν ταιριάζει με την πραγματικότητα, αντί να πλαστογραφήσει τα δεδομένα. Ο ρόλος της επιστημονικής κοινότητας όμως είναι κρίσιμος σε αυτή τη διαδικασία αφού ελέγχει το πόσο πειστική, λογικά συνεκτική και τεχνικά άρτια είναι η προσαρμογή αυτή των θεωριών και των εμπειρικών δεδομένων, ξεχωρίζοντας έτσι τις καλώς από τις κακώς διατυπωμένες και υποστηριζόμενες ιδέες, ανεξάρτητα από το πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρό τους. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο είναι σημαντικό μια επιστημονική κοινότητα στις κοινωνικές επιστήμες να είναι ιδεολογικοπολιτικά πλουραλιστική, ώστε κανείς να μην αισθάνεται ασφάλεια ότι η πρότασή του θα περάσει μόνο αν συμφωνεί με την κοινή ιδεολογία της κοινότητας, ειδάλλως θα εξεταστεί εξονυχιστικά και (υπό μία έννοια) λογοκριθεί.
Το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα εντός της οικονομικής κοινότητας τη δεκαετία του ’70 και η εξάλειψη του ιδεολογικού πλουραλισμού έκανε αδύνατο τον όποιο αντικειμενικό και κριτικό έλεγχο των νεοφιλελεύθερων υποθέσεων και «αποδείξεων», τις οποίες έτσι ανήγαγαν σε ένα είδος «ορθοδοξίας». Το ίδιο έχει συμβεί και σε άλλες κοινωνικές επιστήμες, όπως στην ανθρωπογεωγραφία για παράδειγμα όπου έχουν επικρατήσει οι ριζοσπάστες αριστεροί και οι μαρξιστές, πολλοί από τους οποίους αποκλεισμένοι από τα οικονομικά βρήκαν εκεί σπίτι. Το θέμα είναι: άλλο οικονομικά και άλλο γεωγραφία. Τα οικονομικά ασκούν πολύ μεγαλύτερη επιρροή σε αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινότητα όλων μας. Η τρόικα δεν διαβάζει Harvey ή Massey. Επίσης η έλλειψη ιδεολογικής ποικιλίας στην ανθρωπογεωγραφία αποτελεί μάλλον την εξαίρεση, αφού στις υπόλοιπες κοινωνικές επιστήμες τα πράγματα είναι πολύ πιο μοιρασμένα.
Εντός των οικονομικών, ακόμα και προσεγγίσεις που είναι άκρως μαθηματικές και διόλου ριζοσπαστικές, όπως τα εξελικτικά οικονομικά της πολυπλοκότητας τα οποία ανέπτυξε ο Gintis όταν εγκατέλειψε τις νεανικές του ανησυχίες, θεωρούνται σήμερα «ετερόδοξες» και δύσκολα βρίσκουν χώρο στα κορυφαία περιοδικά και τμήματα του χώρου. Υπάρχει φυσικά πληθώρα από κοινότητες ετερόδοξων οικονομολόγων, όπως τα οικολογικά οικονομικά, η κοινότητα της οποίας είμαι μέλος ή η ομοσπονδία για την πολιτική οικονομία, στην οποία συμμετέχουν πολλοί αριστεροί οικονομολόγοι και γεωγράφοι. Όλοι αυτοί όμως είναι αποκλεισμένοι από τα κορυφαία πανεπιστήμια και τμήματα οικονομικών των Η.Π.Α. ή της Αγγλίας, στα οποία εκπαιδεύονται τα πιο προικισμένα μυαλά και οι μελλοντικοί οικονομολόγοι που καταλαμβάνουν σημαίνουσες θέσεις στα κέντρα αποφάσεων, στα υπουργεία, στους διεθνείς οργανισμούς ή στην Ε.Ε. Στα ίδια αυτά πανεπιστήμια παράγεται επίσης η γνώση που ορίζει την επιστήμη και διαμορφώνει το διδακτικό υλικό με τα οποία «καθοδηγούνται» χιλιάδες άλλοι νέοι οικονομολόγοι σε όλα τα μέρη της γης.

Πως μπορεί να ξεπεραστεί η ορθοδοξία;
Όταν ξέσπασε η κρίση, η βασίλισσα Ελισάβετ υποτίθεται ότι σόκαρε τους οικονομολόγους ρωτώντας τους δημόσια σε μια ημερίδα στο L.S.E.: «Μα πώς σας ξέφυγε αυτό;». Η κοινότητα των οικονομολόγων προσποιήθηκε ότι το τράνταγμα της κρίσης στάθηκε αφορμή για ένα εσωτερικό ψάξιμο. Ουσιαστικά το μόνο που έγινε ήταν μια στροφή στην ξεχασμένη, μακροοικονομική έρευνα των κρίσεων και μια παραγωγή αναλύσεων οι οποίες ως συνήθως κατέληξαν στο ότι χρειαζόμαστε περισσότερο από το ίδιο. «Νέες φούσκες», «λιγότερη κρατική παρεμβολή» ή «απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου και των επενδυτικών προϊόντων και στον υπόλοιπο κόσμο». Η κρίση που ερχόταν διέφυγε από τους οικονομολόγους ακριβώς γιατί σκοπός τους έχει γίνει να μας διαβεβαιώνουν ότι όλα πάνε καλά και ότι θα πάνε ακόμα καλύτερα εάν απελευθερώσουμε ακόμα περισσότερο τις αγορές.
Μπορεί να αλλάξει αυτό; Φοβάμαι πως όχι. Λίγες ελπίδες υπάρχουν να αλλάξουν τα οικονομικά «από μέσα». Η «σφαγή» της δεκαετίας του ’70 έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της. Όπως μου είπε ο Duncan Foley, παλιός νεοριζοσπάστης, σήμερα καθηγητής στο New School, η αισιοδοξία που είχε ακόμα και έως τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ότι τα οικονομικά θα αλλάξουν και ότι υπάρχει χώρος για ριζοσπαστικές απόψεις, έχει εξανεμιστεί σήμερα. Η κρίση έκανε τον σκληρό πυρήνα της οικονομικής κοινότητας να κλείσει τις γραμμές του ακόμα περισσότερο. Η ορθοδοξία έχει δημιουργήσει έναν ικανό και πειθαρχημένο στρατό που ακονίζει τα μοντέλα του και τις στατιστικές του και τις θέτει στην υπηρεσία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η αλλαγή θα έρθει μόνο από έξω, από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα δηλαδή, η οποία μπορεί να καταστήσει τις υπηρεσίες αυτές των οικονομολόγων αχρείαστες, όπως δηλαδή έγινε κάποτε με την Εκκλησία και τους παπάδες.
Ελπίζω το άνοιγμα του δημόσιου διαλόγου στην Ελλάδα της οξείας κρίσης σε φωνές εκτός της οικονομικής ορθοδοξίας, όπως οι κ. Βαρουφάκης και Λαπαβίτσας ή οι κατά τον κ. Ανδριανόπουλο «οικονομολόγοι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.», να είναι ένας προπομπός του τι θα συμβεί κι αλλού.
chronosmag.eu

Η τσέπη αδειάζει, η ΔΡΑΧΜΗ πλησιάζει;

Αν επιχειρήσουμε μια σύγκριση της αποδοχής της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα σήμερα με πριν από τρία χρόνια, θα παρατηρήσουμε μια τρομακτική διαφορά της ισορροπίας υπέρ της δραχμής.

του Στρατή Μαζίδη

Η πιθανότητα εγκατάλειψης της ευρωζώνης δεν τρομάζει πλέον όσους τρόμαζε το 2010 ενώ κι όσους φοβίζει είναι σε πολύ μικρότερο βαθμό.

Ο βασικότερος παράγοντας είναι η τσέπη που αδειάζει. Ο άνεργος ξέρει ότι δεν έχει δουλειά κι ο άστεγος σπίτι. Τι να το κάνει το ευρώ; Όσο θα συνεχίζουμε την πορεία σε αυτό το θανατηφόρο οικονομικά σπιράλ με φόρους, φόρους, φορούς και φόρους παράλληλα με στράγγιγμα, ο κόσμος θα επιζητά όλο και περισσότερο να στείλει στον αγύριστο και το ευρώ και την Ευρώπη.

"Ξέρεις τι σημαίνει να γυρίσουμε στη δραχμή;" μου λέει ένα κομματικό στέλεχος της ΝΔ. Του απήντησα "Ξέρεις αν έχει αυτό καμία σημασία για 2.000.000 ανέργους που κι αν βρουν δουλειά θα είναι για 300 ευρώ τα οποία εσύ χαλάς ένα Σαββατοκύριακο;". Απάντηση έλαβα δια άλλης ερώτησης "και πως θα πάρουμε καύσιμα τον πρώτο καιρό;" και απήντησα "η Αλβανία πως τα προμηθεύεται;".

Άλλωστε η δυναμική της οικονομίας μιας χώρας δεν εξαρτάται από το νόμισμα. Αυτό αποδείχθηκε στην περίπτωσή μας. Ακόμη για τα μπάζα μας έχουν. Έχεις κύριε νοικοκυρεμένο δημόσιο; Έχεις σταθερό και ελκυστικό φορολογικό σύστημα για όλους; Έχεις νομοθεσία που αγκαλιάζει και βοηθά όποιον επιχειρεί; Εμείς ακόμη να διώξουμε τους επίορκους, πόσο μάλλον να περιορίσουμε επιτέλους όπως πρέπει το δημόσιο στέλνοντας σπίτι τους λουφαδόρους, ημέτερους κτλ. Όσο για το φορολογικό, κάθε πέντε - έξι μήνες καταθέτουμε νέο νομοσχέδιο. Είμαστε για τα πανηγύρια και το γνωρίζουν όλοι. Δεν είναι λοιπόν το νόμισμα το πρόβλημά μας. Εμείς είμαστε το πρόβλημα.

Κι έπειτα αυτή η αβεβαιότητα της μετάβασης μειώνεται μέρα με τη μέρα όσο θα κατεβαίνει το βιοτικό μας επίπεδο, όσο οι μισθοί θα εξατμίζονται τόσο πολύ ώστε το τέλος να πληρώνουμε την εργοδοσία γιατί μας βοηθά να απασχολούμαστε στον ελεύθερο χρόνο μας, όσο τα σπίτια μας έχασαν το 60% της αξίας τους κι ας μείναμε στην ευρωζώνη και όσο το γάλα με το τυρί θα τραβούν την ανηφόρα κι ας μιλούν κάποιοι για αποπληθωρισμό.

Η έξοδος από την ευρωζώνη τρόμαζε όσο το ρίσκο ήταν μεγάλο. Όπως όμως οδηγείται η κατάσταση, δεν είναι μακριά η ώρα που θα αποτελέσει λαϊκή απαίτηση.

Πώς το έλεγε ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο "Ξύπνα Βασίλη" προς το τέλος της ταινίας; "Αρχίζω να γυρίζω! Το νιώθω ότι αρχίζω να γυρίζω".

Μόνο που θα ήταν πολύ διαφορετικά αν είχαμε γυρίσει το 2009, με τους έξω απροειδοποίητους και τα "πουλάκια" εδώ εγκλωβισμένα και όχι ελεύθερα να φύγουν στην Ελβετία!

ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΣΠΟΡΑΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε.!

Παράνομο και το μαρούλι που θα φυτέψεις σε γλάστρα

Του ΦΙΛΗ ΚΑΪΤΑΤΖΗ

Φωνές από Βορρά και Νότο προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν συναδέλφους τους στην Ευρωβουλή να καταψηφιστεί διακομματικά η νομοθετική πρόταση που υποχρεώνει τους αγρότες της Ε.Ε. να μην αναπαράγουν τους σπόρους αλλά να τους αγοράζουν μόνο από πολυεθνικές.

Η έγκριση του κανονισμού θα σημάνει το τέλος τοπικών ποικιλιών Η εμπορική αξία της παγκόσμιας αγοράς σπόρων εκτιμάται σε περίπου 45 δισ. δολ. 

Φραγμό στη μονοπώληση του ελέγχου της παραγωγής και εμπορίας των τροφίμων προσπαθούν να βάλουν ευρωβουλευτές από διαφορετικές πολιτικές ομάδες συμπαρατασσόμενοι απέναντι στην πρόταση κανονισμού που έχει καταθέσει η επιτροπή Υγείας της Ε.Ε. Βάσει της πρότασης, επιβάλλονται γραφειοκρατικά εμπόδια στους γεωργο-κτηνοτρόφους, αν δεν προσφεύγουν στις βιομηχανίες σπόρων. 

Η αιτιολογία που προβάλλει η επιτροπή μέσω της γενικής γραμματείας της που έχει την αρμοδιότητα ελέγχου των φυτών είναι ότι απλοποιεί τη νομοθεσία και τις 12 σχετικές οδηγίες που συμπεριλαμβάνει στον προταθέντα κανονισμό!
 
Πατέντα
Υπενθυμίζεται ότι η κανονική νομοθεσία που αφορά την εμπορία σπόρων ίσχυε από τη δεκαετία του 1960. Μέχρι σήμερα τα κράτη-μέλη στην Ε.Ε. των «27» είχαν (υποχρεωτικώς) ενσωματώσει το νομικό πλαίσιο της Ε.Ε. στην εθνική τους νομοθεσία.
Επί της ουσίας αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται σήμερα για τον έλεγχο της σποροπαραγωγής ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, με τη ραγδαία ανάπτυξη της γενετικής μηχανικής. Τότε έγινε η εισαγωγή του όρου της «βιομηχανικής πατέντας οργανισμών», αλλάζοντας τη φύση της ίδιας της γεωργίας.
Μόνο λίγες εταιρείες-κολοσσοί που δεν ξεπερνούν τη μία ντουζίνα (Syngenta-Dupont, Monsanto, Basf) ελέγχουν τα 2/3 της παγκόσμιας αγοράς.
Στο παιχνίδι συμμετέχει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου: Από τις αρχές του 2000 προώθησε συνθήκες και νομικές συμφωνίες όπως εκείνη για τα ζητήματα εμπορίου για τα δικαιώματα της πνευματικής ιδιοκτησίας που αφορά περισσότερα από 140 κράτη και επιτρέπει το πατεντάρισμα γονιδίων, φυτών, ζώων, βακτηρίων, ιών κ.λπ.
Αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης τονίζουν ότι με το νέο κανονισμό προβλέπονται: Απλούστεροι και ευέλικτοι κανόνες για την εμπορία σπόρων και άλλου φυτικού-αναπαραγωγικού υλικού με σκοπό να διασφαλιστούν η παραγωγικότητα, η προσαρμοστικότητα και η ποικιλότητα των καλλιεργειών και των δασών της Ευρώπης. Επίσης εξασφαλίζεται η προστασία της βιοποικιλότητας και της βιώσιμης γεωργίας κ.ά.
 
Ελεγχος τροφής
Δεν είναι έτσι τα πράγματα, αντιλέγει ο ευρωβουλευτής Κρίτων Αρσένης επισημαίνοντας ότι «με τη δικαιολογία της προστασίας της αγροτικής παραγωγής κλιμακώνεται ο πόλεμος για τον έλεγχο της τροφής από τις πολυεθνικές».
Με τροπολογία του ζητείται η «πλήρης απόρριψη της πρότασης». Προσπαθώ, λέει ο ευρωβουλευτής, να υποστηριχθεί από την πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου.
Η έγκριση του κανονισμού θα σημάνει και το τέλος των τοπικών ποικιλιών και την εξάρτηση του αγροτικού κόσμου από τους γίγαντες της γενετικής μηχανικής που προωθούν τα μεταλλαγμένα ως τη λύση-σωτηρία των προβλημάτων επισιτισμού παγκοσμίως. 

Η νέα πραγματικότητα όμως θα διαμορφώσει ένα νέο νομικό, τεχνικά ασφυκτικό πλαίσιο, που θα απαγορεύει ακόμα και το μαρουλάκι στη γλάστρα. 

enet

«Να πέσει η κυβέρνηση για μερικά… κωλόσπιτα;»

«O πλειστηριασμός έχει ολοκληρωθεί. Ο δανειολήπτης έχει χάσει το σπίτι του και κάθε ελπίδα να ανακάμψει στο μέλλον. Διότι το ποσό που εισέπραξε η τράπεζα ξεπουλώντας το ακίνητο, δεν ήταν αρκετό ούτε για την αποπληρωμή του μισού στεγαστικού. Έτσι, ο δανειολήπτης θα «κουβαλάει» το επιπλέον χρέος και, αν επιχειρήσει να κάνει νέο ξεκίνημα, η τράπεζα θα είναι εκεί για να του «δεσμεύσει» και το επόμενο περιουσιακό του στοιχείο. Στο φορτηγό που είναι παρκαρισμένο μπροστά από την πολυκατοικία, ο δανειολήπτης φορτώνει τα έπιπλα και τα προσωπικά του αντικείμενα με τη βοήθεια των γειτόνων του. Οι τηλεοπτικές κάμερες, παραταγμένες, καταγράφουν. Και σε λίγες ημέρες, ξημερώνει Κυριακή, ημέρα ευρωεκλογών…».

Ούτε στον χειρότερο εφιάλτη του δεν θα ήθελε ο πρωθυπουργός να βρεθεί αντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση. Θα επαναλαμβανόταν η ιστορία ως φάρσα και η κυβέρνησή του θα κατέρρεε για ένα ή περισσότερα… κωλόσπιτα (για να θυμηθούμε τη ρήση του Ευάγγελου Γιαννόπουλου, η οποία βέβαια ειπώθηκε για διαφορετικούς λόγους και σε εντελώς διαφορετική χρονική συγκυρία).
Τι είναι λοιπόν προτιμότερο; Να θάψει η κυβέρνηση το πρόβλημα κάτω από το χαλί: είτε να δοθεί (τουλάχιστον) εξάμηνη παράταση στο καθεστώς πλήρους απαγόρευσης διενέργειας πλειστηριασμών που ισχύει σήμερα είτε να επιτραπούν οι πλειστηριασμοί (προκειμένου να κατευναστεί και η τρόικα) αλλά για ακίνητα αντικειμενικής αξίας υψηλότερης των 180.000 ευρώ, έτσι ώστε να μη θιγεί τουλάχιστον το 90% των δανειοληπτών που κινδυνεύουν να βγουν τα σπίτια τους στο σφυρί. Αυτό δεν λύνει το πρόβλημα. Εξασφαλίζει όμως χρόνο (κυρίως πολιτικό) προκειμένου να περάσει και το εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας και οι διπλές εκλογές του 2014.
Σκοπίμως, το ενδιαφέρον έχει επικεντρωθεί στο αν θα γίνουν ή όχι πλειστηριασμοί από την επόμενη χρονιά και, αν ναι, ποιους θα αφορά αυτή η διαδικασία. Έρχονται και επανέρχονται τα σενάρια ενώ η κυβέρνηση, πότε διά του πρωθυπουργού και πότε διά των αρμόδιων υπουργών, διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να θιγούν αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν. Τι σημαίνει όμως ότι δεν θα θιγούν; Προφανώς ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει η διαδικασία του πλειστηριασμού για τα δικά τους ακίνητα. Και πώς θα γίνει διαχωρισμός μεταξύ αυτών που δεν μπορούν να πληρώσουν και αυτών που δεν θέλουν να πληρώσουν; Με τη θέσπιση κριτηρίων, εισοδηματικών και περιουσιακών.

Συνεπείς και μπαταχτσήδες
Και θα βρεθούμε λοιπόν από το νέο έτος αντιμέτωποι με μια κατάσταση όπου για κάποιους θα ισχύει η απαγόρευση διενέργειας των πλειστηριασμών και για κάποιους άλλους όχι. Και οι μεν και οι δε θα συνεχίσουν να φορτώνονται με τόκους, με αποτέλεσμα οι πιθανότητες να βρεθεί κάποια λύση με το δάνειό τους στο προσεχές μέλλον να γίνονται ολοένα και μικρότερες. Ας πάρουμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστά:
1 Οι ιδιοκτήτες που δεν θα προστατεύονται, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον πρώτο πλειστηριασμό (αν τον προκαλέσουν οι τράπεζες). Και το τίμημα θα διαμορφωθεί στην αντικειμενική αξία. Ποιος θα το χτυπήσει σε αυτήν την τιμή; Προφανώς κανείς. Αν θέλει κάποιος να αγοράσει, θα προτιμήσει να βγει στην ελεύθερη αγορά, όπου διατίθενται ακίνητα σε τιμές κατά 40%-50% χαμηλότερες σε σχέση με τις αντικειμενικές. Για να εξασφαλίσει αγοραστής τέτοιο τίμημα μέσω του πλειστηριασμού, θα πρέπει να περιμένει πάνω από δύο χρόνια ενώ ο επισπεύδων τον πλειστηριασμό θα πρέπει να καταβάλει απίστευτα έξοδα. Ετέθη κάποια στιγμή ως ζήτημα να αλλάξει η διαδικασία των πλειστηριασμών, ώστε να διενεργούνται με διαδικασίες εξπρές. Θα δεχτεί η κυβέρνηση να μετατρέψει την αίθουσα του πλειστηριασμού σε άντρο των κορακιών; Αυτό συνέβαινε και πριν από χρόνια, με αποτέλεσμα να αλλάξει ο νόμος και να μπει ο φραγμός των αντικειμενικών αξιών.
2 Οι ιδιοκτήτες που θα προστατεύονται, θα γλιτώσουν από τον πονοκέφαλο του πλειστηριασμού. Δεν θα γλιτώσουν όμως από το δράμα να βλέπουν την οφειλή τους μήνα με τον μήνα να αυξάνει λόγω της προσθήκης ολοένα και περισσότερων τόκων. Για πόσο καιρό θα προστατεύονται οι δανειολήπτες που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες; Για πάντα; Για έναν χρόνο; Για δύο; Κι όταν παρέλθει αυτό το διάστημα και βρεθούν αντιμέτωποι με χρέος δυσθεώρητο, τι θα κάνουν;
Η κυβέρνηση προτιμά να μη μιλάει γι’ αυτό το θέμα. Η παράταση των πλειστηριασμών είναι «ανέξοδο» μέτρο. Το ενδεχόμενο ρύθμισης των δανείων κοστίζει, και μάλιστα πολύ ακριβά. Δεν έχει σημασία αν το κόστος βαραίνει τις τράπεζες. Τελικώς, ο λογαριασμός στο υπουργείο Οικονομικών αποστέλλεται και μέσω αυτού στον φορολογούμενο. Γιατί δεν συζητάει κανένας για την απόλυτη αποτυχία του νομοσχεδίου ρύθμισης των «κόκκινων δανείων»; Γιατί δεν αναφέρει κανείς ότι οι προσφυγές στον Νόμο Κατσέλη είναι τόσο πολλές, που θα εκδικαστούν από το 2021 και μετά;
Νέες ρυθμίσεις
Από το μέτωπο των τραπεζών υπάρχουν διαρροές για νέο κύκλο ρυθμίσεων: επιμήκυνση στη διάρκεια αποπληρωμής ακόμη και πάνω από τα 50 χρόνια, λύσεις τύπου «μακροχρόνια μίσθωση» (σημαίνει ότι ο ιδιοκτήτης θα εκχωρήσει την ιδιοκτησία στην τράπεζα και θα γίνει ενοικιαστής στο σπίτι του, υποτίθεται με ευνοϊκούς όρους), ή πενταετή περίοδο χάριτος, κατά την οποία θα καταβάλλονται μόνο τόκοι. Όλες αυτές οι λύσεις διευκολύνουν προσωρινά τον δανειολήπτη καθώς μειώνουν το ποσό που πρέπει να καταβάλλει σε μηνιαία βάση. Ωστόσο το πρόβλημα γίνεται όλο και μεγαλύτερο καθώς ο δανειολήπτης φορτώνεται με ολοένα και περισσότερους τόκους. Κρίσιμα ζητήματα, δεν τα αγγίζει κανείς:
1 Θα μειωθούν τα επιτόκια για τα υφιστάμενα δάνεια, τα οποία εξακολουθούν να βρίσκονται στα ύψη;
2 Θα υπάρξει κούρεμα μέρους του δανείου; Διότι τίθεται ένα ζήτημα: Γιατί κάποιος να αποπληρώνει ένα στεγαστικό 100.000 ευρώ όταν το σπίτι του αξίζει 50.000 ευρώ;
3 Το κούρεμα θα γίνει μόνο για τους έχοντες κόκκινα δάνεια; Και με ποιους όρους; Διότι θα ξεσηκωθεί και αυτός που πληρώνει κανονικά και θα ζητήσει μείωση χρέους υπό την απειλή ότι θα σταματήσει να πληρώνει.
Όλες αυτές οι αποφάσεις συνεπάγονται κόστος δισεκατομμυρίων ευρώ. Θα τις λάβει η κυβέρνηση ή θα συνεχίσουμε την πολιτική της στρουθοκαμήλου περιμένοντας να έρθουν οι καλύτερες ημέρες;
Το Ποντίκι

Νέο δώρο προς τους καναλάρχες: Μετάθεση για έναν χρόνο ακόμα, η φορολόγηση τους για διαφημίσεις!

"Ένα χρόνο αργότερα μετατίθεται η εφαρμογή της διάταξης που προβλέπει την επιβολή του ειδικού φόρου 20% στις διαφημίσεις, που προβάλλονται από την τηλεόραση. Τροπολογία που κατατέθηκε στο νομοσχέδιο «Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων και άλλες διατάξεις» από τους υπουργούς Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και Επικρατείας Δημήτρη Σταμάτη, προβλέπεται ότι η έναρξη ισχύος της συγκεκριμένης διάταξης μετατίθεται από την 1.1.2014 στην 1.1.2015.

Πρόκειται για διάταξη του Ν. 3845/2010 με την οποία προβλέφθηκε η επιβολή ειδικού φόρου ύψους 20% στις διαφημίσεις, που προβάλλονται από την τηλεόραση. Όπως αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση της υπουργικής τροπολογίας, «η παρούσα δυσμενής οικονομική συγκυρία έχει επιδράσει αρνητικά στην οικονομική κατάσταση όλων των εμπλεκομένων φορέων, και δη των επιχειρήσεων, που εκμεταλλεύονται τηλεοπτικούς σταθμούς, όσο και των διαφημιστών και των διαφημιζομένων».

Αρχικά η έναρξη ισχύος της διάταξης μετατέθηκε για την 1.1.2012 με τον Ν.3899/2010, στη συνέχεια μετατέθηκε για την 1.1.2013 με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου του 2011 και τέλος μετατέθηκε την 1.1.2014 με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου του 2012.

«Οι λόγοι που επέβαλαν τη μετάθεση της έναρξης ισχύος τής εν λόγω διάταξης μέχρι σήμερα δεν έχουν εκλείψει, αντίθετα επεκτείνονται διαρκώς με αποτέλεσμα τυχόν εφαρμογή της από 1.1.2014 να δύναται να προκαλέσει περαιτέρω προβλήματα στη βιωσιμότητα των τηλεοπτικών σταθμών και των διαφημιστικών εταιρειών, με κίνδυνο σε περίπτωση διακοπής της λειτουργίας τους, να χαθούν εκατοντάδες θέσεις εργασίας, καθώς και σημαντικά έσοδα για το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή και τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας» αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση και ακόμη ότι «με βάση τα ανωτέρω δεδομένα, κρίνεται σκόπιμη η εκ νέου μετάθεση της έναρξης ισχύος της διάταξης για έναν επιπλέον χρόνο».

Στην έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους δεν αναφέρεται συγκεκριμένο ποσό για τις απώλειες εσόδων για το έτος 2014 από τη μετάθεση της επιβολής του ειδικού φόρου 20% στις τηλεοπτικές επιχειρήσεις. Αναφέρεται, όμως, ότι η απώλεια εσόδων θα αναπληρώνεται από άλλες πηγές του κρατικού προϋπολογισμού."

newsbeast.gr

Σχόλιο Α.Α.: "Στην έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους δεν αναφέρεται συγκεκριμένο ποσό για τις απώλειες εσόδων για το έτος 2014 από τη μετάθεση της επιβολής του ειδικού φόρου 20% στις τηλεοπτικές επιχειρήσεις"....

Αν πρόκειται βέβαια, για αιτήματα, όπως η μείωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, η μείωση του φόρου ακινήτων, και άλλα τέτοια αιτήματα, η κυβέρνηση απαντάει ότι δεν μπορεί να τα ικανοποιήσει λόγω μεγάλου δημοσιονομικού κόστους...

Αν πρόκειται βέβαια για τους καναλάρχες, βέβαια εκεί η κυβέρνηση υπολογίζει το δυσμενές οικονομικό κλίμα, το βάρος που θα τους φορτώσει κτλ......

Και εσύ, αγαπητέ συμπολίτη, νομίζεις ότι αυτά που περνάς, τα περνάς γιατί δεν υπάρχουν λεφτά....Λεφτά για τους καναλάρχες, υπάρχουν!

"Βlack jack" ανατροπών στο νέο φορολογικό πακέτο

Οι 21 αλλαγές στο νέο φορολογικό πακέτο ακινήτων και εισοδήματος επιβαρύνουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις με νέα φορολογικά βάρη ύψους 2,3 δις από άμεσους φόρους, ενώ μονιμοποιείται ο μέχρι πρότινος έκτακτος ετήσιος φόρος ακινήτων ύψους 2,65 δις ευρώ.

Αυτό επισημαίνει σε επιστολή προς τα μέλη του δ.σ της ΕΣΕΕ ο πρόεδρος Βασίλης Κορκίδης.
Όπως αναφέρει:
Ο νέος ενιαίος φόρος ιδιοκτησίας ακινήτων γνωστός πλέον ως "ΕΝΦΙΑ" θα γίνει από το 2014 ο εφιάλτης κάθε Έλληνα νοικοκύρη.
Στο νέο φορολογικό νομοσχέδιο δεν υπάρχουν κερδισμένοι αλλά μόνο χαμένοι, ούτε πόσοι θα πληρώσουν λιγότερο και πόσοι περισσότερο, αφού τόσο σε νοικοκυριά όσο και σε επιχειρήσεις επιβάλλονται επιπλέον φορολογικά βάρη.
Από το σχέδιο νόμου που κατατέθηκε στην Βουλή επισημαίνω τις 21 ανατροπές που προβλέπονται για τη φορολογία στην περιουσία και το εισόδημα των ελλήνων φορολογούμενων.

1. Μειώνεται από 1/1/14 στο 3% ο φόρος μεταβίβασης ακινήτων εξ´ επαχθούς αίτιας, ενώ η μείωση αφόρα και κάθε άλλη περίπτωση, εκτός από γονική παροχή, δωρεά και κληρονομία όπου εξακολουθεί να υπάρχει το αφορολόγητο όριο.
2. Παρατείνεται το μέτρο απόσυρσης αυτοκίνητων μέχρι 31/12/14.
3. Επεκτείνεται η άμεση επιβολή της αναστολής λειτουργίας επαγγελματικών εγκαταστάσεων παραβατών επιτηδευματιών εκτός από το ΣΔΟΕ και όλα τα ελεγκτικά όργανα και υπηρεσίες που ανήκουν στη γγ δημοσίων εσόδων. Επίσης δίνεται η δυνατότητα ελέγχων της φορολογικής διοίκησης σε 24 βάση.
4. Με έγγραφη εντολή διενέργειας επιτόπιου φορολογικού έλεγχου οι ελεγκτές θα μπορούν να προσδιορίζουν το δηλωθέν εισόδημα με οποιαδήποτε μέθοδο ή στοιχείο ώστε να καλύπτει τις προσωπικές δαπάνες διαβίωσης και τη προσαύξηση της περιουσίας.
5. Μετά την αύξηση της φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων στο 26% και 33% και τα νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα φορολογούνται για κέρδη από επιχειρηματική δραστηριότητα με 26%, αδιακρίτως του τύπου βιβλίων που διατηρούν.
6. Παρακράτηση φόρου με συντελεστή 20% στα εισοδήματα από μισθωτή εργασία και συντάξεις που καταβάλλονται αναδρομικά σε μεταγενέστερο χρόνο. Για όσους αμείβονται με μπλοκάκι και φορολογούνται με τη κλίμακα των μισθωτών θα αρθεί ο περιορισμός των επιχειρηματικών δαπανών μέχρι 9.250€.
7. Απόκρυψη εισοδημάτων θεωρείται η μη απόδοση για κάθε φορολογικό έτος ποσού φόρου 10.000 € εφόσον πρόκειται για φυσικά πρόσωπα και υπόχρεους τήρησης απλογραφικών βιβλίων και 60.000€ για υπόχρεους τήρησης διπλογραφικών.
8. Η φορολογική διοίκηση σε περιπτώσεις φοροδιαφυγής ύψους 150.000 € για ΦΠΑ και 300.000€ για εισόδημα μπορεί να μην παραλαμβάνει, ούτε να χορηγεί έγγραφα που απαιτούνται για τη μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων.
9. Σε περιπτώσεις φοροδιαφυγής δεσμεύεται το 50% των καταθέσεων, των πάσης φύσεως λογαριασμών και του περιεχομένου των θυρίδων του παραβάτη. Το μη χρηματικό περιεχόμενο θυρίδων και οι μη χρηματικές παρακαταθήκες δεσμεύονται στο σύνολο τους.
10. Το μέτρο του συμψηφισμού των οφειλών θα επεκταθεί σε ολόκληρο το δημόσιο φορέα και θα αφορά επιστροφές ΦΠΑ, φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις.
11. Εάν οποιοδήποτε ποσό φόρου δεν καταβληθεί εντός δυο μηνών από την παρέλευση της νόμιμης προθεσμίας καταβολής υπολογίζεται πρόστιμο 10%. Μετά πάροδο ενός έτους το πρόστιμο ανέρχεται στ 20% και καθυστέρηση δυο ετών στο 30%.
12. Οι ναυτιλιακές εταιρείες καλούνται να πληρώσουν ανά πλοίο νέο φόρο διπλάσιου του τελικού που βεβαιώθηκε το 2013. Η επιβολή του φόρου ύψους 100 εκ. Ευρώ θα ισχύσει για τα τρία επόμενα οικονομικά έτη, 2014-2016 και εντάσσεται στην οικονομική παροχή της ναυτιλιακής κοινότητας για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
13. Το ευνοϊκό καθεστώς μειωμένης φορολόγησης κατά 40% που ισχύει στη φορολογική κλίμακα κατοίκων και επιχειρήσεων στα νησιά με πληθυσμό κάτω των 3.100 ατόμων, θα ισχύσει μέχρι τέλος του 2015 αφού από το 2016 μπαίνει τέλος σε όλες τις φοροελαφρύνσεις.
14. Οι φορολογικές δηλώσεις θα υποβάλλονται από 1 Φεβρουαρίου έως 30 Απριλίου και ο φόρος θα καταβάλλεται σε τρεις διμηνιαίες δόσεις από την υποβολή της δήλωσης. Το επίπεδο εισοδήματος απαλλαγής φόρου ανέργων και πολυτέκνων ανέρχεται από τα 7.000 στα 9.000 €.
15. Ο ΕΝΦΙΑ. Εισάγει μαζί με το ΦΑΠ ένα διπλό φόρο ακινήτων και επιβάλλει μόνιμο ετήσιο φόρο στους ιδιοκτήτες μη ηλεκτροδοτούμενων κτισμάτων, ημιτελών οικοδομών (-60%), κοινοχρήστων χώρων (- 90%), αλλά και στους οικοπεδούχους και κατόχους αγροτεμαχίων.
16. Οι συμβολαιογραφικές πράξεις που δεν θα εμπεριέχουν δηλώσεις και δικαιώματα του ΕΝΦΙΑ. Θα κρίνονται άκυρες και θα επιβάλλεται στους υποθηκοφύλακες πρόστιμο 5.000€.
17. Ο ΕΝΦΙΑ ισούται με το άθροισμα του κυρίου φόρου επί του κάθε ακινήτου και του συμπληρωματικού φόρου επί της συνολικής αξίας των δικαιωμάτων επί των ακινήτων του υποκείμενου στο φόρο. Ο υπολογισμός του συμπληρωματικού φόρου αφόρα ακίνητα συνολικής αξίας άνω των 300.000€ με συντελεστή 0,1 έως 1% για αξία άνω του 1 εκ. €.
18. Για τον υπολογισμό του κυρίου φόρου του ενφια καθορίζονται 12 συντελεστές του βασικού φόρου (βφ) ανά φορολογική ζώνη (φζ) όπως αυτή αντιστοιχεί στη τιμή ζώνης. Επίσης καθορίζονται 6 συντελεστές παλαιότητας κτίσματος ( σπκ) 1,25-1, από 4-26 έτη, 12 συντελεστές απομείωσης επιφάνειας από 1-0,25 για άνω των 500 τ.μ. Καθώς και 5 συντελεστές ορόφων (σο) 1-1,03.
19. Οι ΑΕ και ΕΠΕ που δεν θα έχουν φορολογικό πιστοποιητικό- ενημερότητα- κινδυνεύουν με πρόστιμο από 4.000 έως 40.000 €.
20. Αναγνωρίζονται ως πλήρως εκπιπτόμενες οι δαπάνες τόκων σε δάνεια επιχειρήσεων εφόσον δεν υπερβαίνουν τα 3 εκ. Ευρώ. Επίσης οι δαπάνες επιστημονικής και τεχνολογικής ερευνάς εκπίπτουν από τα ακαθάριστα έξοδα των επιχειρήσεων κατά τον χρόνο της πραγματοποίησης τους προσαυξημένες κατά ποσοστό 30%.
21. Για τα μερίσματα που εισπράττει ημεδαπή μητρική εταιρεία από ημεδαπή ή αλλοδαπή θυγατρική της με έδρα σε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ από το ποσό του φόρου εκπίπτει το ποσό του φόρου που καταβλήθηκε ως φόρος εισοδήματος νομικών προσώπων καθώς και το ποσό του φόρου που παρακρατήθηκε ως φόρος επί του μερίσματος.
Η σύνοψη των αρνητικών και των όποιων θετικών διατάξεων του νέου φορολογικού πακέτου, ως συνήθως, κλείνει προς την αρνητική πλευρά των επιπλέον επιβαρύνσεων τόσο για τα φυσικά όσο και για τα νομικά πρόσωπα.


πηγη

Ο παράφρων παιδοβούβαλος της Βόρειας Κορέας εκτέλεσε και το θείο του

Του Στρατή Μαζίδη

Οι αρχές της Βόρειας Κορέας ανακοίνωσαν ότι εκτελέστηκε ο Τζανκ Σονγκ Θάεκ, θείος του Κιμ Γιονγκ Ουν ως προδότης για απόπειρα να καταλάβει υπέρτατη δύναμη, ένα πράγματι εντυπωσιακό τέλος για τον πρώην μέντορα του ηγέτη και Νο 2 της χώρας.

Ο νεαρός ηγέτης της χώρας που πριν λίγο καιρό είχε εκτελέσει μια πρώην σύντροφό του, εκτέλεσε και το διμηφιλή θείο του με το επίσημο κορεατικό Κεντρικό Πρακτορείο Ειδήσεων του Βορρά να λέει πως ο Τζανγκ στο θάνατο του πατέρα του Κιμ το 2011, είδε μια ευκαιρία να κερδίσει την εξουσία.Λίγες μέρες πριν, η Βόρεια Κορέα κατηγόρησε τον Τζανγκ για διαφθορά, για σχέσεις τους με γυναίκες , τυχερά παιχνίδια και λήψη ναρκωτικών και ανακοινώθηκε πως θα απομακρυνόταν από όλες τις θέσεις που κατείχε. Αλλά οι ισχυρισμοί της Παρασκευής από το καθεστώς που δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν λένε πως ο Τζανγκ προσπάθησε με δολοπλοκίες και κατάπτυστες μεθόδους να ανατρέψει το νεαρό ανηψιό του. 
«Προδότη του έθνους για όλες τις ηλικίες", "χειρότερο από ένα σκυλί" »και "κατάπτυστο ανθρώπινο απόβρασμα" χαρακτήρισε η Πιονγκάνγκ τον Τζανκ, ρητορική που χρησιμοποιεί συνήθως για τους ηγέτες της Νότιας Κορέας.Στην πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας δεκάδες άνθρωποι συνωστίζονται γύρω από πινακίδες που εμφανίζουν τη σχετική ανακοίνωση. Η εκτέλεση ήταν το αποτέλεσμα της έκρηξης οργής του έθνους περιγράφει η ανακοίνωση.Η είδηση ​​αυτή μεταδόθηκε επίσης από το ραδιόφωνο ακόμη και στο μετρό με τον κόσμο να κάθεται  ήσυχα και να ακούει τους εκφωνητές να αναφέρονται στα εγκλήματα του Jang!
Δεν είναι σαφές ακόμη ο τρόπος της εκτέλεσης αλλά ορισμένοι αναλυτές εκτιμούν ότι η δημόσια διαπόμπευση ενός τέτοιου ανώτερου στελέχους μάλλον αποτέλεσε μια επίδειξη δύναμη και χαρακτηριστικό εδραίωσης στην εξουσία του Κιμ Γιονγκ Ουν.
Άλλοι πάλι βλέπουν σημάδια επικίνδυνης αστάθειας και μια σπάνια παραδοχή ότι πίσω από τα παρασκήνια, η άνοδος του Κιμ Γιονγκ Ουν στην εξουσία δεν ήταν και τόσο ...καθαρή.

Η εκτέλεση του Τζανγκ και οι πιθανές προεκτάσεις καθώς και τα βαθύτερα ελατήριά της έγιναν αντικείμενο ανάλυσης από τη Νότια Κορέα, τις ΗΠΑ αλλά και την παραδοσιακή σύμμαχο χώρα, την Κίνα.
Υπάρχουν επίσης ερωτήματα σχετικά με το τι σημαίνει η κάθαρση για τη σχέση της Βόρειας Κορέας με μόνη σημαντική σύμμαχό της , την Κίνα καθώς ο Τζανγκ εθεωρείτο ως ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του κινεζικού στυλ οικονομικών μεταρρυθμίσεων και αποτελούσε το σημαντικό συνδετικό κρίκο μεταξύ της Πιονγκγιάνγκ και του Πεκίνου. 
* για τη Freepen με πληροφορίες από τη Huffington Post και το CNN

Η ώρα της μεγάλης απόφασης

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, βρίσκομαι σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, πρέπει να πάρω μια πολύ σοβαρή απόφαση και, για μια ακόμα φορά, θα χρειαστώ την βοήθειά σας.
Χτες, δέχτηκα πρόταση από την κίνηση των 58 να ηγηθώ της Κεντροαριστεράς.
Ξέρω ότι αυτό σας φαίνεται εξωφρενικό αλλά δεν είναι πιο εξωφρενικό από το να εμφανίζεται, εν έτει 2013, ο Κώστας Σημίτης παρέα με τους εκσυγχρονιστές και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, και να υπόσχονται πως θα φέρουν αέρα ανανέωσης και αλλαγής. Αυτά ούτε στη χώρα των λωτοφάγων δεν γίνονται.
Την πρόταση να ηγηθώ της κίνησης των 58 -και, ουσιαστικά, να γίνω ο πρώτος ηγέτης της Ελιάς- μου την έκαναν οι χορηγοί των 58.
Οι 58 έχουν πολλούς χορηγούς. Πάνω από 58.
Οι χορηγοί της κίνησης των 58 μου είπαν πως χρειάζεται ένα άφθαρτο πρόσωπο για να κρυφτούν από πίσω του τα γνωστά λαμόγια, οπότε με θεωρούν ιδανικό γιατί δεν έχω εμφανιστεί ποτέ στην τηλεόραση και δεν είμαι γνωστός.
Οι χορηγοί της κίνησης των 58 μου είπαν πως έχω περισσότερους followers στα social media όχι μόνο από όλους τους 58 μαζί αλλά και από τους οπαδούς τους.
Μου είπαν ακόμα πως μπορώ να αντιμετωπίσω στα ίσα τον Αλέξη Τσίπρα, αν κι εγώ πιστεύω πως ο Αλέξης είναι ακαταμάχητο αγόρι κι αρκεί ένα χαμόγελό του, για να τον ψηφίσει ακόμα κι ο Κουτσούμπας.
Αν ο Αλέξης κλείσει ματάκι, τον ψηφίζει και η Αλέκα.
Τα χρήματα που μου προσφέρουν οι χορηγοί των 58 για να ηγηθώ της Κεντροαριστεράς είναι πάρα πολλά.
Είναι μια οικονομική πρόταση που δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κάποιος σε αυτή την δύσκολη εποχή.
Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, θα σας πείραζε να ηγηθώ της κίνησης των 58, να φέρω την Κεντροαριστερά στην εξουσία και μετά να επιστρέψω στο μπλογκ μου;
Φυσικά, μετά θα γράφω από το Saint Martin.
Εννοείται πως η επαγγελματική μου απασχόληση ως πρόεδρος της Κεντροαριστεράς δεν θα επηρεάσει καθόλου τις πολιτικές μου απόψεις. Εγώ ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα ψηφίσω στις εκλογές. Άλλο δουλειά, άλλο ζωή.
Θα σας παρακαλούσα να μου απαντήσετε σύντομα γιατί δεν έχω μεγάλη διορία. Οι χορηγοί των 58 μου είπαν πως, αν αρνηθώ την προεδρία, θα κάνουν πρόταση στον Σάκη Ρουβά.
Περιμένω με αγωνία τις απόψεις σας και τις συμβουλές σας.
Σας ευχαριστώ
π.
pitsirikos

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ (ΒΙΝΤΕΟ)

«Διεκδικούμε τα πάντα και θα τα πάρουμε αυτό σημαίνει αγώνας, όχι μόνο απόκρουση. Χρειάζεται αγώνας επιθετικός και όχι αμυντικός», τόνισε στη Βουλή ο Θανάσης Παφίλης κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ στη συζήτηση του νομοσχεδίου για την βελτίωση των μηχανισμών είσπραξης ασφαλιστικών φορέων...

Υπογράμμισε ότι «τα βάρβαρα μέτρα έχουν προβλεφθεί εδώ και πολλά χρόνια από την ΕΕ» και πρόσθεσε απευθυνόμενος προς τα υπόλοιπα κόμματα πως «στο Μάαστριχτ είπατε Ναι» και σημείωσε «υπηρετείται τον καπιταλισμό που τελείωσε και χρειάζεται αλλαγή από το σοσιαλισμό». Σημείωσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγνίζει το καπιταλιστικό σύστημα όταν λέει έξω η τρόικα αλλά όχι έξω από την ΕΕ που μαζί με την ΕΚΤ είναι τα 2/3 της τρόικας». Υπογράμμισε πως...

«ένα δρόμο έχει ο λαός, έξω από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και λαϊκή εξουσία».

Σχολιάζοντας τις αναφορές κατά του ΚΚΕ του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστου Καραγιαννίδη για δεξιά στροφή του ΚΚΕ ο Θανάσης Παφίλης είπε ότι «η δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεφύγει σε αστρονομικές ταχύτητες» και πρόσθεσε χαρακτηριστικά «θέλετε να σας ξαναδιαβάσω την ομιλία του κ. Τσίπρα στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο να δείτε ότι πουθενά στα βασικά θέματα δεν διαφέρει από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.» Αργότερα σε τοποθέτηση του ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Μητρόπουλος, ανέφερε ότι δεν εκφράζουν τον ΣΥΡΙΖΑ όσα είπε ο Χρηστός Καραγιαννίδης για το ΚΚΕ.

Επίσης, ο Θανάσης Παφίλης σημείωσε πως το ΚΚΕ δεν συμφωνεί με την τροπολογία του υπουργείου Οικονομικών που αναφέρεται μεταξύ άλλων στο ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό καθεστώς των εκτελεστικών μελών του διοικητικού Συμβουλίου του ΤΑΙΠΕΔ και για ενιαία αντιμετώπιση δαπανών που γίνονται σε χώρες με προνομιακά φορολογικά καθεστώτα, την οποία τελικά απέσυρε ο Γιάννης Στουρνάρας.

ΣΥΡΙΖΑ: Θα πάμε στην ΕΕ και θα δούμε τι θα κάνουμε 

Μιλώντας ο Θ. Παφίλης το βράδυ της Τετάρτης στη διάρκεια της συζήτησης του ίδιου νομοσχεδίου, είχε πει ανάμεσα σε άλλα:

«Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει κάτι. Τι θα κάνετε, κύριε Μητρόπουλε; Αυτά που λέτε και που περιγράψατε εδώ πολύ καλά, αυτά είναι όλη η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και όταν τέθηκε η Πράσινη Βίβλος -δεν είναι εδώ ο κ. Παπαδημούλης, γιατί του τα χρωστάμε αυτά - τι ψήφισε ο κ. Παπαδημούλης στην Πράσινη Βίβλο που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις; Ψήφισε "λευκό"! Και όταν το είπαμε, μας είπε ότι λέμε ψέματα. Και μετά είπε "ακολούθησα την οδηγία της πολιτικής μου ομάδας". Τι θα κάνετε, λοιπόν, που όλα αυτά τα οποία καταγγέλλετε -και σωστά τα καταγγέλλετε - είναι η επίσημη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης που λέει: "ή αυτά ή δεν έχει, σήκω και φύγε"; Εσείς τι λέτε; Πάση θυσία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αρα, θα υποχρεωθείτε και θα εφαρμόσετε και αυτά».

Στο σημείο αυτό, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Μητρόπουλος προσπάθησε να ψελλίσει μια απάντηση, λέγοντας: «Δεν είπαμε πάση θυσία, είπαμε θα δούμε τι θα μας πει...».

«Το "θα δούμε" το λέτε προεκλογικά στα μπαλκόνια. Στο Τέξας, στο Αμερικάνικο Επιμελητήριο και όταν πάτε στον ΣΕΒ, τα λέτε διαφορετικά» ήταν η απάντηση του Θ. Παφίλη.

Αργότερα ο Αλ. Μητρόπουλος επανήλθε λέγοντας «...είμαι από αυτούς που απήντησαν στον κ. Παφίλη, όταν μου απευθύνθηκε για τη "θυσία στο ευρώ", λέγοντάς του ότι η θυσία μας είναι έως του σημείου να μην εισέλθει όλη η Ελλάδα σε γενικευμένη "ειλωτία". Αρα, με μισθούς του διακοσάρικου, με συντάξεις του διακοσάρικου, με γενικευμένη εξαθλίωση, οι προβληματισμοί θα είναι έντονοι»...

Ποιοί είναι αυτοί οι «έντονοι προβληματισμοί» και τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση της... «γενικευμένης ειλωτίας»;  Είπε ο Αλ. Μητρόπουλος: «Ολοι λέμε ότι εκεί θα δώσουμε τη μάχη (...) Αυτός, όμως, ο περήφανος λαός με πατριωτικές, δημοκρατικές, συλλογικές, βαθιά συλλογικές διαδικασίες θα το σκεφθεί (...) Σκεφτόμαστε ότι πρέπει να τους μετακυλήσουμε την ευθύνη που μας κατέστρεψαν. Είναι ένας πρόσθετος λόγος ότι μέσα από εκεί θα τους πούμε "Μας καταστρέψατε με την αρχιτεκτονική του νομίσματος, με τη λειτουργία του νομίσματος, με το μνημόνιό σας και θα μας αποζημιώσετε". Και τότε, αφού μας αποζημιώσουν (...) ο κυρίαρχος λαός μπορεί να σκεφθεί κι άλλα πράγματα. Αυτό δεν σημαίνει αλληθωρίζω με τη δραχμή. Αυτό σημαίνει ότι εντός, εκεί που καταστραφήκαμε θα πρέπει να απαιτήσουμε τη διάσωσή μας».

«Δηλαδή, τι λέτε ότι "θα πάμε να διαπραγματευτούμε";» είπε ο Θ. Παφίλης »Τι θα διαπραγματευτείτε; Η "Λευκή Βίβλος" τι λέει; Ολα αυτά που κάνει η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνηση δεν λέει; Εσείς, δηλαδή, τι θα κάνετε; Θα πάτε και θα πείτε, "αλλάξτε τη Λευκή Βίβλο"; Θα σας πουν ότι δεν την αλλάζουν. Τι θα κάνετε; Αυτό είναι πλαίσιο. Εμείς λέμε, λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, μονομερής διαγραφή του χρέους. Εσείς τι λέτε; "Θα πάμε και θα δούμε".

Δεν βλέπουμε τον λύκο που τον έχουμε μπροστά μας και ψάχνουμε τον ντορό; Ολοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δηλώνουν σήμερα ότι αυτή η πολιτική θα συνεχιστεί είτε έτσι είτε αλλιώς και δημιουργείτε την παραίσθηση στον κόσμο ότι αύριο αυτοί οι ίδιοι θα αλλάξουν αυτή την πολιτική και αυτή είναι η μεγάλη ζημιά που γίνεται».

902.GR

Άμεση ανάγκη η αποχώρηση από την Ευρωζώνη!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη 
 
Το γύρο της Ευρώπης έκανε το απόσπασμα από το βιβλίο του Ισπανού πρώην πρωθυπουργού Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, με τίτλο Το δίλημμα, πως «το πρόβλημα με το ευρώ είναι ότι σχεδιάστηκε για να βοηθήσει τη Γερμανία και όχι τις άλλες χώρες». Η προβολή που δόθηκε, σε συνδυασμό με αντίστοιχες επικρίσεις και προβληματισμούς που διατυπώνονται από χώρες όπως η Γαλλία, έχει ξεχωριστή σημασία για έναν και μόνο λόγο: επειδή η κριτική του Θαπατέρο διατυπώνεται σε μια συγκυρία κατά την οποία η κρίση στην Ευρωζώνη, όπως συμβατικά ξεκίνησε με το ξέσπασμα της κρίσης χρέους στην περιφέρεια, υποτίθεται ότι έχει λυθεί.

Η συζητούμενη έξοδος της Ιρλανδίας στις αγορές και το τέλος της περιόδου βαθιάς ύφεσης στην Ελλάδα επιτρέπουν να κυκλοφορούν εκ νέου αισιόδοξες προβλέψεις για το μέλλον της οικονομίας. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι τελείως διαφορετική. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε δεδομένο το τέλος των αρνητικών ρυθμών μεγέθυνσης του ΑΕΠ στην Ελλάδα το 2014, χάριν της συζητήσεως, η επόμενη μέρα φαντάζει εξίσου ζοφερή με το νωπό παρελθόν των Μνημονίων στο βαθμό που το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα επιβάλλει τους δικούς του όρους για το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της οικονομικής ανάπτυξης. Εν ολίγοις: αποβιομηχάνιση, πρωτοφανή επίπεδα ανεργίας, υπερφορολόγηση, μισθοί εξαθλίωσης και φτώχεια στα ύψη. Μνημονιακή πολιτική χωρίς Μνημόνια υπόσχε η παραμονή στο ευρώ!

Σε αυτό το περιβάλλον η συζήτηση την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα επανέρχεται με δριμύτητα ως λύση ανάγκης. Ως η αυστηρή εκείνη προϋπόθεση που θα σώσει ό,τι ακόμα σώζεται -και δεν είναι λίγα αυτά- και αποτρέψει τα χειρότερα που είναι μπροστά μας!

Εντούτοις, τα πρακτικά προβλήματα που προκύπτουν δεν είναι καθόλου αμελητέα κι ούτε κανείς υπέρμαχος της επιστροφής στη δραχμή, ή όπως αλλιώτικα ονομαστεί το νέο νόμισμα, υποστηρίζει ότι από την επομένη κιόλας θα ξεκινήσει περίοδος παχιών αγελάδων, χωρίς έστω ένα μεταβατικό κόστος. Η διαφορά είναι ότι εκείνο το κόστος -αμελητέο σε σχέση ό,τι έχουμε ήδη καταβάλει- οδηγεί τουλάχιστον σε μια διέξοδο που δικαιολογεί τις θυσίες. Οι σημερινές θυσίες πού οδηγούν; Ποιος υπέρμαχος του ευρώ, που μας καλεί σε θυσίες, μπορεί να δεσμευτεί ότι η ανεργία και οι μισθοί θα επανέλθουν έστω στα επίπεδα του 2008 σε δύο ή τρία χρόνια;

Τρία είναι τα προβλήματα που προβάλλονται τις περισσότερες φορές υστερόβουλα -ως απειλές-, παρότι κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει την πρακτική σημασία τους ως ζητήματα που απαιτούν λύση.

Πρώτον, το πρόβλημα της οικονομικής απομόνωσης που μπορεί να επέλθει, με τα συναφή προβλήματα τροφοδοσίας της αγοράς και το πρόβλημα εύρεσης ρευστού για κάλυψη δανειακών αναγκών.
Δεύτερον, το πρόβλημα εξυπηρέτησης των δανείων των ελληνικών νοικοκυριών στην περίπτωση που το νέο νόμισμα υποτιμηθεί έναντι του ευρώ.
Και τρίτο πρόβλημα είναι ο κίνδυνος από μια μαζική εξαγορά ελληνικών περιουσιακών στοιχείων από κεφάλαια τα οποία θα εκμεταλλευτούν τη νέα ισοτιμία.

Αμοιβαίες σχέσεις
Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, ως αποτέλεσμα απόφασης της ίδιας της χώρας και όχι ως αποτέλεσμα πιέσεων που ήδη ασκούν υπερνεοφιλελεύθεροι Γερμανοί, όπως ο πρόεδρος του ινστιτούτου ifo, Χανς Βέρνερ Ζιν, δεν συνεπάγεται την απομόνωση της. Αντίθετα, της παρέχει μια πρώτης τάξης ευκαιρία να επανεξετάσει τους όρους ένταξης της στην παγκόσμια οικονομία, θέτοντας σε προτεραιότητα κριτήρια που σχετίζονται με τις δικές της πολυποίκιλες ανάγκες: κοινωνικές, οικονομικές, περιφερειακές, εθνικές, γεωστρατηγικές.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η οικονομική και νομισματική ένωση με τη Γερμανία οφείλει να απορριφθεί εκ προοιμίου ως καταστροφική. Δοκιμάστηκε και απέτυχε. Στη θέση της πρέπει να προκριθούν αρχικά μορφές ενοποίησης που ενδέχεται να πάρουν και νομισματική διάσταση στη συνέχεια με χώρες που χαρακτηρίζονται από συγκρίσιμη παραγωγικότητα και εφάμιλλες οικονομικές δομές, όπως είναι πρώτ’ απ’ όλα οι άλλες τρεις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και δευτερευόντως οι χώρες της Βαλκανικής και της Βόρειας Αφρικής. Η συνεργεία με αυτές τις χώρες, με τις οποίες η Ελλάδα έχει ιστορικούς δεσμούς, μπορεί να αποδειχτεί αμοιβαία επωφελής. Η απουσία δε κοινού νομίσματος μπορεί να επιφέρει επιπλέον κόστη στις συναλλαγές, αλλά αυτά τα κόστη ξεπερνιούνται εύκολα και κατά πολύ αν εισαχθεί η μέθοδος του συμψηφισμού μέσω ανταλλαγής προϊόντων (clearing), όπως συνέβαινε στο παρελθόν, πριν επιβληθεί ο εκχρηματισμός των συναλλαγών προς όφελος των ισχυρών νομισμάτων, κρατών-εκδοτών και ενδιάμεσων διαχειριστών που εισπράττουν όλα τα οφέλη.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, που η Ελλάδα θα εξάγει εσπεριδοειδή και ενέργεια εισάγοντας προϊόντα ελαφράς βιομηχανίας από την Ιταλία (από γυαλιά ηλίου μέχρι ηλεκτρολογικό και μηχανολογικό εξοπλισμό) και χαλκό ή ξυλεία από τη Βουλγαρία, αξιοποιούνται στο έπακρο τα παραγωγικά πλεονεκτήματα κάθε χώρας.

Ταυτόχρονα κόβεται ο δρόμος στις πολυεθνικές, που με όχημα το κοινό νόμισμα σαρώνουν την εγχώρια παραγωγή, με δραματικά αποτελέσματα για την απασχόληση. Οι 7.747 βιοτεχνίες που έκλεισαν μεταξύ 2009-2012, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθήνας -και οι 2.500 που αναμένεται να κάνουν παύση εργασιών μέχρι το τέλος του 2013- δεν έβαλαν «λουκέτο» μόνο λόγω έλλειψης ζήτησης, αλλά και λόγω της σάρωσης της εγχώριας αγοράς από πολυεθνικά μεγαθήρια. Ως συνέπεια, δημιουργούνται οι όροι για στήριξη εγχώριων βιομηχανιών με κριτήρια τα υπάρχοντα συγκριτικά πλεονεκτήματα (ναυπηγεία, φάρμακο, μεταποίηση αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων κ.ά.) και ώθηση σε άλλους κλάδους που θα επιλεγούν με κοινωνικά κριτήρια. Στο πλαίσιο του ευρώ ο καταμερισμός που υπάρχει για την Ελλάδα προβλέπει τη μετατροπή της σε τουριστικό θέρετρο, κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου και σε πλατφόρμα υποδοχής εργασιών τελικής συναρμολόγησης πολυεθνικών εταιρειών με μηδενική για τον τόπο προστιθέμενη αξία.

Τέλος στην αποεπένδυση
Aκόμη κι έτσι προβάλλεται πολλές φορές το ερώτημα για τη δυνατότητα που έχει η Ελλάδα να κόψει ακόμη και αυτούς τους επιζήμιους και ετεροβαρείς δεσμούς που τη συνδέουν με την Ευρωζώνη στο βαθμό, για παράδειγμα, που παράγει μόνο το 27% των προϊόντων που καταναλώνει. Μα εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα: η αυξανόμενη εξάρτηση της Ελλάδας οφείλεται στην ίδια την ένταξη της στην Ευρωζώνη. Αν δεν κόψει τώρα αυτούς τους δεσμούς, σε λίγα χρόνια η εξάρτηση θα είναι πολύ μεγαλύτερη και θα παράγει το 20% ή το 15% των όσων παράγει.

Κόβοντας αυτό το γόρδιο δεσμό μπορεί, για παράδειγμα, να βρει πόρους ώστε να χρηματοδοτήσει ένα γενναιόδωρο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων -δεδομένης πλέον και της αδυναμίας του ιδιωτικού τομέα να καλύψει το κενό στις επενδύσεις, παρά την πτώση των μισθών-το οποίο θα προκαλέσει το αναγκαίο επενδυτικό σοκ που αποτελεί μονόδρομο για την αύξηση της απασχόλησης και για να καλυφθεί έστω ένα μέρος από την πτώση του ΑΕΠ κατά 21,5% που προκάλεσε η ύφεση. Έτσι θα μπει τέρμα στην πορεία αποεπένδυσης που διαπιστώνει η τελευταία έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, όπου αναφέρεται ότι το 2012 η αποεπένδυση έφτασε το 8,5% και ότι «την τριετία 2011-2013 το απόθεμα πάγιου κεφαλαίου μειώνεται για πρώτη φορά από το τέλος του εμφύλιου πολέμου».

Αυτή η κατάσταση, συρρίκνωση των επενδύσεων – εισαγωγική εξάρτηση, μοιάζει με φαύλο κύκλο, που όσο συνεχίζεται τόσο οξύνεται, βαθαίνοντας τα αδιέξοδα! Δεν μπορεί όμως τα συμπτώματα μιας βαριάς ασθένειας να χρησιμοποιούνται ως λόγος για να αποφεύγεται η αναγκαία θεραπεία της. Αν κάτι δείχνουν τα συμπτώματα, αντίθετα, είναι το πόσο έχει αργήσει η εφαρμογή της θεραπείας. Διαφορετικά, ας χαρακτηριστούν αυτά τα συμπτώματα ως ευλογία!

Η ταχύτητα με την οποία το ευρώ δυναμιτίζει τα θεμέλια της οικονομίας και της κοινωνίας αποτυπώνεται και στο θέμα του πετρελαίου και των φαρμάκων. «Πού θα βρούμε λεφτά για να αγοράζουμε πετρέλαιο και φάρμακα;» ρωτούσαν οι υπέρμαχοι του ευρώ μέχρι και πριν από δύο χρόνια, ξεχνώντας, φυσικά, πόσο εύκολο ήταν -και είναι- για την Ελλάδα να προχωρήσει σε διακρατικές συμφωνίες με άλλες χώρες, όπως η Ρωσία για παράδειγμα, εξασφαλίζοντας τις ανάγκες της σε υγρά καύσιμα, δεδομένου ότι τα στερεά (λιγνίτης) είναι σε τέτοια αφθονία, που μπορούν να παρέχουν πάμφθηνη και άφθονη ενέργεια σε όλους τους κατοίκους και τις επιχειρήσεις.

Η μεγαλύτερη ζημιά, ωστόσο, συντελέστηκε επί ευρώ, με τους νεκρούς από τα μαγκάλια να αποκτούν τη δική τους θέση στα καθημερινά δελτία ειδήσεων. «Κατά 70% περίπου μείωση της κατανάλωσης πετρελαίου θέρμανσης» διαπιστώνει η εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2014, η οποία, φυσικά, δεν οφείλεται στο ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έγιναν πιο… θερμοί. Όσο για τα φάρμακα, αρκεί να μεταφέρω λόγια που άκουσα πρόσφατα από μεγάλο σε ηλικία και αρκετά έμπειρο χειρουργό: «Φτάνουμε πάλι στο σημείο που ήμασταν τη δεκαετία του 70, όταν παρακαλούσαμε όσους πήγαιναν στο εξωτερικό να μας φέρουν εξελιγμένα φάρμακα, ακόμη και αντιβιώσεις»…

Αυξήσεις σε μισθούς
Η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος δεν θα επιτρέψει μόνο να ασκηθεί μια γενναία κοινωνική πολιτική με αθρόα χρηματοδότηση των δαπανών υγείας, παιδείας και κοινωνικής ασφάλισης. Θα επιτρέψει επίσης να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς για να αρχίσουν να αναπληρώνονται οι απώλειες των τελευταίων χρόνων. Η βαθιά ύφεση των τελευταίων χρόνων και η εμφάνιση αποπληθωρισμού τους τελευταίους μήνες αποκλείουν κάθε κίνδυνο εμφάνισης πληθωρισμού από την υιοθέτηση μιας επεκτατικής πολιτικής που θα στηρίξει τα λαϊκά εισοδήματα.

Συχνά προβάλλεται ως απειλή ο αποκλεισμός από τις αγορές κεφαλαίων, αν η έξοδος από το ευρώ συνδυαστεί και με μονομερή παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους. Εδώ σκοπίμως παραβλέπεται ότι η τρέχουσα δημοσιονομική κρίση σε όλη την περιφέρεια της Ευρωζώνης ουδέποτε θα είχε λάβει αυτή τη μορφή αν χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία δεν είχαν εναποθέσει την κάλυψη των ελλειμμάτων τους στις διεθνείς αγορές και δεν ήταν έρμαια, για παράδειγμα, των παντελώς αναξιόπιστων οίκων αξιολόγησης, που την κρίσιμη στιγμή έριξαν τις χώρες στα βράχια, ανακοινώνοντας την υποβάθμιση τους και οδηγώντας έτσι το κόστος δανεισμού τους στα ουράνια.

Αν, αντίθετα, το υπουργείο Οικονομικών δανειζόταν από την εγχώρια αγορά με τη μορφή ομολόγων, δεν θα είχε καμιά εξάρτηση από τις σκοπιμότητες των διεθνών αγορών. Για να μην φανεί δε πως πρόκειται για κάποια… εξωτική πρόταση, να αναφέρουμε ότι ο εσωτερικός δανεισμός χρησιμοποιούνταν ακόμη και τη δεκαετία του ’90 στην Ελλάδα και αυτόν κατά βάση χρησιμοποιεί ακόμη και σήμερα η Ιαπωνία που ανήκει στο κλαμπ των οκτώ ισχυρότερων χωρών του κόσμου (08), καταφέρνοντας να έχει ένα από τα υψηλότερα δημόσια χρέη, μεγαλύτερο από 200% του ΑΕΠ της. Το γεγονός, μάλιστα, πως δεν είναι έρμαιο των οίκων αξιολόγησης και των εμπόρων χρήματος της επέτρεψε να εξαγγείλει φέτος ένα δημοσιονομικό έλλειμμα τάξης του 10% ως μέσο για την υπέρβαση της χρόνιας κρίσης. Στην Ελλάδα, λόγω των μέτρων σιδερένιας δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβάλλει η Γερμανία, κάτι τέτοιο απαγορεύεται ακόμη και με την απειλή προστίμων!

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι μετά τις ζημιές που επωμίστηκαν οι ομολογιούχοι από το PSI -σκόπιμη επιλογή, κατά τι γνώμη μας, από τους αρχιτέκτονες του προγράμματος ανταλλαγής ώστε να κλείσει οριστικά αυτή η πόρτα για το ελληνικό κράτος- η απορρόφηση νέων ομολόγων φαντάζει εξαιρετικά επικίνδυνη επιλογή. Για το λόγο αυτό το ελληνικό κράτος οφείλει να αποζημιώσει αμέσως και στο ακέραιο φυσικά και νομικά πρόσωπα (νοσοκομεία κ.ά.) που έχασαν τα λεφτά τους το Μάρτιο του 2012 για να σωθούν οι μεγάλοι και ξένοι πιστωτές.

Επιπλέον, ο αποκλεισμός από τις διεθνείς ομολογιακές αγορές, που εμφανίζεται ως θανάσιμος κίνδυνος στην Ελλάδα, σε πολλές χώρες που πέρασαν από τη χημειοθεραπεία των προγραμμάτων προσαρμογής του ΔΝΤ (Ισημερινός, Βολιβία) αποτελεί συνταγματική δέσμευση!
Υπάρχει άρθρο στο Σύνταγμα τους που τον απαγορεύει για να μην ξανακυλήσουν στην κρίση χρέους! Στην Ευρώπη, αντίθετα, η πρόσβαση στις αγορές εξακολουθεί να εμφανίζεται ως στόχος και επιβράβευση, σαν ο βιασμένος να ξαναπηγαίνει στο βιαστή για να δείξει πόσο πειθήνιος είναι…

Διμερής δανεισμός
Tαυτόχρονα, η δυνατότητα διμερούς δανεισμού υπό μορφή διακρατικών δανείων (όπως αυτό που σύναψε η Κύπρος με τη Ρωσία το 2012) αποσιωπάται συστηματικά! Ο λόγος είναι ότι ο διμερής δανεισμός μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη διμερών σχέσεων, διευκολύνοντας, για παράδειγμα, το ανταλλακτικό εμπόριο. Αυτή όμως η στρατηγική, των διμερών σχέσεων, ισοδυναμεί με αιτία πολέμου για το φιλελευθερισμό, που προκρίνει τις πολυμερείς σχέσεις στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης με τα γνωστά αποτελέσματα: κέρδη για τις ηγεμονικές οικονομίες (Η ΠΑ, Γερμανία) με ισχυροποίηση της θέσης τους και, από την άλλη, καταποντισμός για τις αδύναμες ή ακόμη κι αυτές που βρίσκονταν στο μέσο της κατάταξης πριν από την κρίση, όπως η Ελλάδα.

Η εισαγωγή νέου εθνικού νομίσματος εμφανίζεται συχνά ως κίνδυνος και για τους δανειολήπτες. Συχνά, μάλιστα, από τους ίδιους που υποστηρίζουν την κατάργηση του ευεργετικού νόμου Κατσέλη και υπεραμύνονται των πλειστηριασμών ακόμη και της πρώτης κατοικίας. Η πραγματικότητα είναι πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους δανειολήπτες εντοπίζεται στη συνεχιζόμενη λιτότητα που επιβάλλουν τα Μνημόνια και το ευρώ. Η μείωση των μισθών και ο καταποντισμός της ζήτησης είναι που οδήγησαν το 80% των δανείων που μπαίνουν σε ρύθμιση να μην μπορούν και πάλι να εξυπηρετηθούν, το 23% των στεγαστικών δανείων να είναι σε καθυστέρηση και 180.000 ακίνητα να κινδυνεύουν να βγουν στο σφυρί με την άρση της προστασίας.

Ακόμη όμως κι αν βγει η Ελλάδα από το ευρώ και υιοθετήσει δικό της νόμισμα, δεν είναι ανάγκη να υποτιμηθεί τουλάχιστον για έξι μήνες ή ένα έτος, μέχρι, δηλαδή, να απορροφηθούν όλα τα σοκ από τη μετάβαση στο νέο καθεστώς. Ο διοικητικός καθορισμός της συναλλαγματικής ισοτιμίας δημιουργεί ένα τείχος άμυνας απέναντι σε κερδοσκοπικές επιθέσεις τιμωρητικού χαρακτήρα.

Ακόμη όμως κι αν υποτιμηθεί το νέο εθνικό νόμισμα, τα παλιά δάνεια δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αποπληρωθούν σε ευρώ και στην ισοτιμία της αγοράς, που θα αυξήσει τη σχετική αξία των δόσεων προσθέτοντας νέα βάρη στο λαό. Η Ελληνική Βουλή μπορεί κάλλιστα να ψηφίσει νόμο που θα αλλάζει το νόμισμα αποπληρωμής ή θα κατοχυρώνει μια ευνοϊκή για τους δανειολήπτες ισοτιμία. Το έκανε πολύ πρόσφατα η κυβέρνηση της Ουγγαρίας, θέλοντας να προστατεύσει τους πολίτες της που είχαν πάρει δάνεια με ρήτρα ξένου νομίσματος.

Έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων
Περιοριστικά μέτρα για την είσοδο των κεφαλαίων μπορούν να αποτρέψουν και μαζική εξαγορά ελληνικών περιουσιακών στοιχείων σε περίπτωση υποτίμησης του νέου εθνικού νομίσματος. Αυτή είναι η κατηγορία που κρύβεται πίσω τη φημολογία για «λόμπι της δραχμής», η οποία, μάλιστα, διατυπώνεται από πολιτικούς που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ξεπουλήσουν δημόσια περιουσία σε εξευτελιστικές τιμές. Το πρόβλημα τους εντοπίζεται στο νόμισμα που θα γίνει το ξεπούλημα, όχι στο ίδιο το ξεπούλημα. Έτσι, όταν η λεηλασία γίνεται με ευρώ, αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης των αγορών και μήνυμα ανάπτυξης.

Ακόμη και τότε όμως η Τράπεζα της Ελλάδος, υπό τον όρο ότι δεν θα αποτελεί υποκατάστημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μπορεί να επιβάλει ελέγχους στην εισροή κεφαλαίων, ακόμη και εμπόδια, αν στόχο τους έχουν την εξαγορά επιχειρήσεων και αξιών που μια κυβέρνηση κρίνει εθνικής σημασίας.

Ανάλογους «έξυπνους» ελέγχους επέβαλαν Βραζιλία και Αργεντινή, οι οποίοι, μάλιστα, αποδείχτηκαν εξόχως αποτελεσματικοί όταν έπρεπε να περιορίσουν την πλημμυρίδα ρευστού που απελευθέρωνε η αμερικανική ομοσπονδιακή τράπεζα στο πλαίσιο των μέτρων νομισματικής χαλάρωσης.

Εν κατακλείδι, όλα τα παραπάνω υπογραμμίζουν όχι μόνο την αναγκαιότητα, αλλά και τη δυνατότητα εξόδου από το ευρώ και υιοθέτησης εθνικού νομίσματος, παρότι κανείς δεν υποτιμά τα προβλήματα που θα προκύψουν τον πρώτο καιρό. Ας κρατήσουμε όμως ότι καμία χώρα που έσπασε τα διεθνή της δεσμά δεν το μετάνιωσε, από την Αργεντινή μέχρι και την Ισλανδία, που την απόφαση παύσης πληρωμών ακολούθησε και η διακοπή των διαπραγματεύσεων ένταξης στο ευρώ. Γιατί να μετανιώσουμε εμείς αν πούμε το δικό μας «όχι» στην ευρωκατοχή; 

Πηγή Επίκαιρα μέσω kostasxan