Τεχνητή νοημοσύνη ή τεχνητή αφασία;

Γεια σας και χαρά σας και καλό Φθινόπωρο!

Οι συνθήκες της καθημερινότητάς μου δεν με ευνοούν αλλά απόψε ήρθε ένα κομματόσκυλο από τα παλιά!

Πάμε δυνατά λοιπόν!

Όλοι σας πιστεύω ό,τι έχετε ακούσει ή έχετε διαβάσει κάποια στιγμή τον όρο “Τεχνητή Νοημοσύνη”. Και εμείς που τον έχουμε ακούσει και οι φίλοι που τον αγνοούν, ας δούμε όλοι μαζί μία σωστά διατυπωμένη επεξήγηση αυτού του όρου.

Αντιγράφω λοιπόν από την ελληνική έκδοση της wikipedia:

http://el.wikipedia.org/wiki/Τεχνητή_νοημοσύνη

Ο όρος τεχνητή νοημοσύνη (ΤΝ, εκ του Artificial Intelligence) αναφέρεται στον κλάδο της πληροφορικής ο οποίος ασχολείται με τη σχεδίαση και την υλοποίηση υπολογιστικών συστημάτων που μιμούνται στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς τα οποία υπονοούν έστω και στοιχειώδη ευφυΐα: μάθηση, προσαρμοστικότητα, εξαγωγή συμπερασμάτων, κατανόηση από συμφραζόμενα, επίλυση προβλημάτων κλπ. Ο Τζον Μακάρθι όρισε τον τομέα αυτόν ως «επιστήμη και μεθοδολογία της δημιουργίας νοούντων μηχανών».

Η ΤΝ αποτελεί σημείο τομής μεταξύ πολλαπλών επιστημών όπως της πληροφορικής, της ψυχολογίας, της φιλοσοφίας, της νευρολογίας, της γλωσσολογίας και της επιστήμης μηχανικών, με στόχο τη σύνθεση ευφυούς συμπεριφοράς, με στοιχεία συλλογιστικής, μάθησης και προσαρμογής στο περιβάλλον, ενώ συνήθως εφαρμόζεται σε μηχανές ή υπολογιστές ειδικής κατασκευής. Διαιρείται στη συμβολική τεχνητή νοημοσύνη, η οποία επιχειρεί να εξομοιώσει την ανθρώπινη νοημοσύνη αλγοριθμικά χρησιμοποιώντας σύμβολα και λογικούς κανόνες υψηλού επιπέδου, και στην υποσυμβολική τεχνητή νοημοσύνη, η οποία προσπαθεί να αναπαράγει την ανθρώπινη ευφυΐα χρησιμοποιώντας στοιχειώδη αριθμητικά μοντέλα που συνθέτουν επαγωγικά νοήμονες συμπεριφορές με τη διαδοχική αυτοοργάνωση απλούστερων δομικών συστατικών («συμπεριφορική τεχνητή νοημοσύνη»), προσομοιώνουν πραγματικές βιολογικές διαδικασίες όπως η εξέλιξη των ειδών και η λειτουργία του εγκεφάλου («υπολογιστική νοημοσύνη»), ή αποτελούν εφαρμογή στατιστικών μεθοδολογιών σε προβλήματα ΤΝ.

Μάλιστα…

Ας ξεκινήσουμε από τους αγαπημένους μου “επιστήμονες”… τους λατρευτούς μου ψυχολόγους…

Με λίγα λόγια…

Και 1000 χρόνια να περάσουν καμία δύναμη και κανένα μυαλό σε αυτόν τον πλανήτη και στο γαλαξία που ανήκει αυτός ο πλανήτης και σε ολόκληρο το σύμπαν στο οποίο ανήκει αυτός και όλοι οι γαλαξίες του γνωστού και άγνωστου σύμπαντος, ακόμα και στα τρισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά μέχρι και στις απόλυτες εσχατιές του υπερπέραν δεν πρόκειται να δημιουργήσει μηχανή με ανθρώπινη νοημοσύνη.

Αφήνοντας στην άκρη τις προσπάθειες περί επιστημονικής πρόβλεψης ή απόδειξης περί του αντιθέτου, ας ρωτήσω το εξής απλό:

Πώς στο διάολο θα φτιάξετε μηχανή που θα ενσωματώνει όλη την γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων;

Πώς στο διάολο μια μηχανή θα μπορέσει ποτέ να νιώσει και να βιώσει την αγάπη, τον έρωτα, την επιθυμία, την σαρκική και πνευματική έλξη, την ζήλια, το μίσος, τον φόβο και την αγωνία μπροστά στο άγνωστο που έρχεται ή στο κακό γνωστό που ξανάρχεται; Να νιώσει και να βιώσει την ζεστασιά της ευγνωμοσύνης και την ερημιά της αχαριστίας,

Πώς θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πώς είναι να παίρνεις τον 1ο σου μισθό; Πώς θα μπορέσει να νιώσει την ανείπωτη χαρά και ικανοποίηση όταν με τον 1ο σου μισθό κάνεις δώρα στους αγαπημένους σου; Πώς θα μπορέσει να νιώσει εκείνον τον βασανιστικό ήχο που κάνει το ξυπνητήρι κάθε πρωί; Πώς θα μπορέσει να νιώσει το σκοτάδι της ανεργίας; Πώς θα μπορέσει να νιώσει πώς είναι να θέλεις να προσφέρεις αλλά δεν μπορείς; Πώς θα μπορέσει να νιώσει την πείνα, την δίψα, την φτώχεια αλλά και την ευμάρεια, πώς θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει με πόση χαρά γεμίζεις όταν κάνεις ευτυχισμένους τους γύρω του;

Πώς θα μπορέσει να νιώσει τον ερχομό της άνοιξης, το μύρισμα του γιασεμιού και το φούντωμα της βουκαμβίλιας, τις μυρωδιές των ανοιξιάτικων Κυριακών που μοσχοβολάει όλη η κουζίνα; Πώς θα μπορέσει να νιώσει την ζεστασιά και την θαλπωρή του Μαγιάτικου ήλιου; Πώς θα μπορέσει να νιώσει τόσος γεμάτος τσουγκρίζοντας ένα ποτήρι κρασί με τους αγαπημένους τους;

Πώς θα μπορέσει να νιώσει πώς είναι να πηγαίνεις 1η μέρα στο σχολείο, πώς είναι να πηγαίνεις 1η μέρα στο στρατό, πώς είναι να συνοδεύεις το παιδί σου 1η μέρα στο σχολείο; Πώς θα μπορέσει να νιώσει πώς είναι να μαθαίνεις το αλφάβητο και να μπορείς μόνος σου να διαβάσεις τα παραμύθια; Πώς θα μπορέσει να νιώσει πώς είναι να αποκοιμιέται αποκαμωμένο στον ώμο σου το μικρό παιδί σου γιατί άλλο δεν μπορεί πλέον, κουράστηκε το καημένο…

Πώς θα μπορέσει ποτέ να μυρίσει στο μαξιλάρι το άρωμα που άφησαν τα μαλλιά της αγαπημένης του, πώς θα μπορέσει ποτέ να ακούσει από την αγαπημένη του ότι θα γίνει πατέρας, πώς θα μπορέσει ποτέ να νιώσει να τρίζει συθέμελα το εγώ του όταν γίνεται γονιός, πώς θα μπορέσει ποτέ να νιώσει μηδαμινός και αμελητέος και καταραμένος και αδικογεννημένος σαν κηδέψει το παιδί του, πώς θα μπορέσει ποτέ να νιώσει, να το αισθανθεί σύριζα και σύγκορμα την πρώτη φορά που θα σε πει το παιδί σου μπαμπά, πώς θα νιώσει ποτέ τον επιθανάτιο ρόγχο εκείνη την ύστατη στιγμή, ανήμπορο πια, επάνω σε ένα ιδρωμένο στρώμα;

Πώς θα μπορέσει ποτέ να θυμώσει όταν του πούνε ψέμματα, πώς θα καταλάβει τι σημαίνει ψέμμα και τι σημαίνει αλήθεια, πώς θα μπορέσει ποτέ να ελπίσει ότι δεν θα του ξαναπούν ψέμματα και πώς θα απογοητευτεί όταν του ξαναπούνε ψέμματα; Και πώς θα μπορέσει ποτέ να στεναχωρηθεί όταν τον πληγώσουν οι δικοί του άνθρωποι; Μπορεί να πληγωθεί; Πώς θα μπορέσει να νιώσει την αισιοδοξία ότι θα φύγει επιτέλους η ψευτιά από αυτόν τον κόσμο;

Πώς θα μπορέσει να νιώσει την προσδοκία για κάτι – μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία – σημαντικό όμως σίγουρα. Πώς θα μπορέσει να νιώσει τι είναι το σημαντικό και τι το ασήμαντο, πώς θα μπορέσει να νιώσει την ανάγκη να βιαστεί ή να ξαποστάσει, πώς θα μπορέσει να νιώσει την την ξενιτιά, την ορφανιά, την πίκρα, την αγάπη, (τα τέσσερα τα ζύγιασαν, βαρύτερα είναι ΠΑΝΤΑ τα ξένα.) Πώς θα μπορέσει να νιώσει ότι παρηγοριά έχει ο θάνατος και λησμονιά ο χάρος, μα ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει;

Πώς θα μπορέσει να νιώσει στο πρόσωπό του την κάψα του καλοκαιριού ή το μούδιασμα του δεκεμβριάτικου βοριά;

Πώς θα μπορέσει τέλος τέλος να νιώσει πώς είναι να είσαι χρόνιος (διότι περί χρόνιου νοσήματος πρόκειται) ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ και να τρως πόδι από το δημόσιο;

Όλα τα παραπάνω είναι σίγουρο ότι ποτέ δεν πρόκειται να τα αποκτήσει καμιά μηχανή και με κανέναν τρόπο.

Αυτό όμως που είναι ακόμα πιο σίγουρο – και βεβαίως άκρως ανησυχητικό – είναι ότι δεν εργάζονται τόσο προς την κατεύθυνση της τεχνητής νοημοσύνης όσο προς την εγκαθίδρυση μιας τεχνητής αφασίας.

ΠΑΣΧΙΖΟΥΝ μέρα και νύχτα ώστε ο άνθρωπος – το τέλειο δημιούργημα του Θεού – να ΠΑΨΕΙ να νιώθει όλα τα παραπάνω. Να πάψουμε να αγαπάμε, να ελπίζουμε, να συγχωρούμε, να συμπονάμε, να δημιουργούμε, να μαθαίνουμε, να διδάσκουμε και να διδασκόμαστε, να κρίνουμε και να αποφασίζουμε, να ελπίζουμε, να γελάμε, να χαιρόμαστε, να πάψουμε να θέλουμε, να πάψουμε τελικά να ονειρευόμαστε…

ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ

Αλλά…

από αρχαιότατων χρόνων είναι γνωστό τοις πάσι τι πάθαινε όποιος επέλεγε να χαλάσει τις δημιουργίες του Θεού.

Και επειδή ο Θεός είναι τέλειος και δεν είναι κανένας χθεσινός – και ως τέλειος δεν θα μπορούσε παρά να κατασκευάσει ένα τέλειο δημιούργημα με άπειρες λειτουργίες και άπειρες άμυνες, το τελικό συμπερασμα το οποίο είναι ακόμα πιο βέβαιο από όλα τα προηγούμενα είναι αυτό:

Αυτό που είπε ο γίγαντας Πλάτων, μαθητής του θεϊκου Σωκράτη:

“Αεί ο Θεός γεωμετρεί”

Και όταν ο μέγιστος γεωμέτρης εργάζεται, τα πράγματα είναι απλά…

Μη (Του) τους Κύκλους τάραττε

…ή, σε απλά ελληνικά…

μην του ζαλίζετε τα @@…