Μια φορά και ένα καιρό ένας σοφός είχε τέσσερις μαθητές, οι οποίοι υπερείχαν σε ικανότητες συγκριτικά με τους υπόλοιπους. Μια μέρα, λοιπόν, συγκεντρώθηκαν και οι τέσσερις και ο σοφός απευθύνθηκε στον πρώτο του μαθητή, «Πες μου τι βλέπεις όταν εξετάζεις τον κόσμο».
«Βλέπω αγριότητα. Ο πλανήτης είναι εγκλωβισμένος. Ο κόσμος κρύβεται από την αλήθεια. Υπάρχουν τα σωματίδια στην ατμόσφαιρα και η όξινη βροχή. Τα δάση καταστρέφονται και σαν αποτέλεσμα και το όζον μαζί τους. Υπάρχει τόσο μεγάλη άγνοια και ιδιοτέλεια. Ο κόσμος χρειάζεται επαναπροσδιορισμό». Ο σοφός απάντησε, «Έχεις δίκιο και για αυτό θα σε ονομάσω Διόρθωση, από το όραμά σου που έχει δεσμευτεί σε ένα κόσμο με ανάγκες». Στον δεύτερο μαθητή του ο σοφός έθεσε την ίδια ερώτηση, «Πες μου τι βλέπεις όταν αντικρίζεις τον κόσμο».
Ο δεύτερος μαθητής απάντησε, «Δάσκαλε βλέπω ματαιοπονία. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει για να αλλάξει τον κόσμο, ακόμη και αν και κάποιοι θα μετανοήσουν και θα θελήσουν την αλλαγή. Ακόμη και τότε ο κόσμος θα είναι καταδικασμένος από τις πράξεις των ανθρώπων. Η επιστήμη μας διδάσκει πως πάρα πολύ άνθρωποι έρχονται σε αυτόν τον πλανήτη, τόσες καταστροφές ήδη έχουν γίνει, ένα πολύ μικρό μερίδιο παρέχεται στην επιστήμη για να τη βοηθήσει επαρκώς, και υπάρχει ελάχιστη ανησυχία για τα έθιμα και τις αξίες. Η εγκληματικότητα κλιμακώνεται ενώ ο θεσμός της οικογένεια φθείρεται. Ο νόμος έχει χαθεί».
«Έχεις δίκιο, επίσης, και για αυτό θα σε ονομάσω Ενάρετο, γιατί όλη αυτή η αγανάκτηση αποκαλύπτει έναν διεφθαρμένο κόσμο και παράλληλα η καρδιά σου υποφέρει με τον πόνο του. Θα γίνεις γνωστός για αυτά τα λόγια σου και οι πράξεις θα εκφράσουν τη λύπη της καρδιάς σου».
Ο σοφός στρέφει το βλέμμα του στον τρίτο του μαθητή, «Και εσύ τι βλέπεις;». «Βλέπω ένα κόσμο που έχει ανάγκη την αποκατάσταση του νόμου. Δεν πιστεύω πως η ελπίδα έχει χαθεί. Παίρνω θάρρος από τα λεγόμενα των αδελφών μου. Που εκείνοι αναγνωρίζουν την ανάγκη για την αλλαγή του κόσμου. Έχω εμπιστοσύνη, και το διαισθάνομαι, ότι η θέληση του ανθρώπου θα αλλάξει. Όλες οι καλές κυβερνήσεις είναι κυβερνήσεις ανθρώπων για τους ανθρώπους. Μέσα από τον νόμο και τις κυβερνήσεις αυτή η αλλαγή μπορεί να είναι αποτελεσματική. Ο αγγελιοφόρος της αλλαγής υπάρχει και είναι ο νόμος και η κυβέρνηση». «Και εσύ έχεις δίκιο. θα σε αποκαλώ Κυβέρνηση, γιατί τα λόγια σου έδωσαν πνοή στις παρατηρήσεις σου και έγιναν αυτό που θα διδάξεις. Θα δεσμευτείς στο έργο του νόμου και της εργασίας, μέσω της κυβέρνησης».
Εν τέλει. Στον τέταρτο φοιτητή ο σοφός έθεσε την ίδια ερώτηση, «Και εσύ τι βλέπεις;». «Βλέπω μόνο θαύματα. Η ζωή είναι ένα θαύμα. Όλη η πλάση είναι ένα θαύμα. Η συνείδηση είναι ένα θαύμα. Βλέπω το Θεό σε όλα τα δημιουργήματα του. Διαισθάνομαι την ομορφιά της αγάπης στην ευωδία ενός λουλουδιού, στο χαμόγελο ενός παιδιού, στην ζεστασιά των εραστών, στην λάμψη των αστεριών. Όταν εξετάζω τον κόσμο νιώθω ευφορία με όλα αυτά τα μυστήρια. Με δέος και σεβασμό η κάθε μέρα ξεδιπλώνει την ομορφιά της. Ξέρω πώς όλα τα πράγματα είναι καλά και ότι εκφράζουν την καλοσύνη τους με τον δικό τους σωστό τρόπο την κάθε στιγμή. Ξέρω πως αυτά για τα οποία αναφέρθηκαν τα αδέλφια μου είναι μία κακή ψευδαίσθηση, γιατί μόνο η αιωνιότητα είναι αληθινή. Δεν θα δώσω καμιά δύναμη στις σκέψεις του σαρκασμού, των περιορισμών, της ανάγκης για να δείξω, με αυτόν τον τρόπο, σε όλο τον κόσμο το όραμα που μου έχει δοθεί. Με αυτό το όραμα και τις αισθήσεις, η καρδιά μου θα τρέξει υποκινουμένη από το μεγαλείο της πλάσης».
Ο σοφός χαμογέλασε πριν μιλήσει. «Και εσύ είσαι ο εκλεκτός μου μαθητής. Θα σε ονομάσω Αλήθεια, γιατί το όραμά σου είναι αληθινό και η ανταμοιβή του είναι η πραγματικότητα που αυτό αντικρίζει. Πρέπει να πας σε κάθε άνθρωπο και να διδάξεις ότι εσύ βλέπεις. Θα γίνεις γνωστός από όλους τους ανθρώπους μέσα από τα «ενδύματα» σου, εκείνα της γαλήνης και της ειρήνης.
Ο δάσκαλος απευθυνόμενος σε όλους πρόσθεσε τα εξής, «Ο καθένας από εσάς σας έχει την ευλογία του οράματος. Όπως εσείς βλέπετε τον κόσμο, έτσι ακριβώς και ο κόσμος αποκαλύπτεται σε εσάς. Θα γνωρίσετε τον κόσμο μέσα από το όραμα που έχετε για αυτόν. Θα γευτείτε τις εμπειρίες της ζωής σύμφωνα με το όραμά σας.
Δεν είναι μόνο ότι η πραγματικότητα μας διαμορφώνεται με τον τρόπο που εμείς επιλέγουμε, αλλά έτσι συμβαίνει και με τη δύναμη που προσδίδουμε σε αυτή. Μόνο η αιωνιότητα είναι άφθαρτη. Οπότε, μόνο η αιωνιότητα είναι αληθινή. Όλα τα άλλα είναι εγγενώς ψευδή εξ ορισμού. Για να γίνεις δάσκαλος το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να συμπεριφέρεσαι σαν δάσκαλος. Για να αναπτυχθείς σαν άτομο πρέπει να δίνεις και να προσφέρεις. Ότι σπείρεις θα θερίσεις. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι η αυτοπραγμάτωση, είναι να δώσεις συγχώρεση και φροντίδα. Οι παλιές, βαθιές αναμνήσεις που συνδέονται με το μυαλό εξαφανίζονται, οι νέες μνήμες γίνονται τόσο η διαδικασία όσο και ο στόχος.
Συγγραφέας : Eldon Taylor, New York Times
