Λόγω βιασύνης, θα ξεκινήσω απ' τα μέσα της μέρας μου.
Έτσι, σαν στίγμα, για μένα.
Αυτό το προσκυνητάρι είναι στην στροφή του δρόμου. Όποτε περνάω από κει με το λεωφορείο, κοιτάζω να δω, αν είναι αναμμένο. Πάντα οι γείτονες εκεί, φροντίζουν, να είναι! Εγώ, προέκυψε να ανανεώνω τις εικονίτσες του Αγίου Εφραίμ που τις ξεθωριάζει ο ήλιος.
Τελευταίως... δεν πήγαινα με τα πόδια στην περιοχή, δεν είχα και εικονίτσες.
Τελευταίως... προέκυψε να πάω η ίδια στο μοναστήρι Του, αλλά βρήκα σε μικρότερο μέγεθος. Τελευταίως... έλεγα από μέσα μου, όταν περνούσα, θα έρθω μια μέρα να τις ανανεώσω, αν με φέρει ο ποδαρόδρομος... κατά δω... Εκείνος ξέρει!
Σήμερα, κατεβαίνοντας για δουλειές στην πόλη, χάρηκα το σημάδι Του, που η φλόγα έκαιγε...
Πήγα στις δουλειές μου, η Αγία Παρασκευή "έβαλε" το χεράκι Της στις εξελίξεις και γυρίζοντας σπίτι με το λεωφορείο, πάλι, κοίταξα με λαχτάρα την φλόγα. "Κρίμα, το έσβησε η ζέστη!" σκέφτηκα. Καθόμουνα στην θέση μου, είδα μια κυρία να κατεβαίνει, το λεωφορείο σταματημένο παράξενα πάνω στη στροφή, αν και από μακριά, κοίταξα τον οδηγό που ήταν έτοιμος να ξεκινήσει. Ανταμωθήκαν τα βλέμματά μας στον καθρέφτη.
"Σας παρακαλώ! Να σας καθυστερήσω λίγο; Να κατέβω κι εγώ εδώ; Είναι θέμα συνείδησης! Είναι σβηστό το προσκυνητάρι!" παραμιλούσα κατεβαίνοντας!
Τι να εξηγώ και τι να καταλάβετε; Ότι σκέφτεστε εσείς, θα σκέφτηκε κι ο οδηγός. Δεκτόν! Προκειμένου να σας ζαλίσω με περισσότερες εξηγήσεις...
Πάω ν' αλλάξω τις ξεθωριασμένες εικονίτσες και να πάρω τις παλιές. Αλλάζω στο δεξί παραθυράκι, "Κρίμα, Άγιε Εφραίμ, πολύ μικρός! Δε φαίνεσαι, έτσι!" είπα από μέσα μου.
Πάω να βγάλω και απ' το αριστερό και μού πετάγεται από πίσω μια μεγάλη, σχεδόν καινούργια! Έμεινα! Φαίνεται, παλιότερα ή είχα βάλει διπλή κατά λάθος, είτε, απλά, δεν πήρα την παλιά. Όπως και νά 'χει, ήταν ένα μήνυμα...
Πάω ν' ανοίξω, ν' ανάψω το καντηλάκι, μου φάνηκε σα να κράταγε ή σαν μόλις να είχε σβήσει.
"Μπα, είπα, η ιδέα μου!"
Συμπλήρωσα λαδάκι στο ποτήρι, κι όταν πήρα ν' αλλάξω το φυτιλάκι, εκείνο έβγαλε μια μεγάλη φλόγα και κάηκα!
Χαμογέλασα με τα μηνύματά Του, μα θεώρησα πως έπρεπε να αλλάξω το καμένο φυτιλάκι, ώστε ν' αντέξει η φλόγα του για πολλές ώρες, μέχρι να βρεθεί ο επόμενος ή η επόμενη ... καντηλαναύτρια! Έφυγα μετά, με τα πόδια. 5-6 στάσεις δρόμο, ζέστη, μα τα πόδια πετούσαν...
Κι ύστερα... εκεί που ξάπλωσα για λίγο, με ξύπνησε ένα τηλέφωνο.
"Σου έχω μια έκπληξη!
(Ανήκει σε άλλη ανάρτηση η συνέχεια.)
Υγ. Η φώτο με το φανάρι έχει τον λόγο της που είναι εδώ.
Αυτό το προσκυνητάρι είναι στην στροφή του δρόμου. Όποτε περνάω από κει με το λεωφορείο, κοιτάζω να δω, αν είναι αναμμένο. Πάντα οι γείτονες εκεί, φροντίζουν, να είναι! Εγώ, προέκυψε να ανανεώνω τις εικονίτσες του Αγίου Εφραίμ που τις ξεθωριάζει ο ήλιος.
Τελευταίως... δεν πήγαινα με τα πόδια στην περιοχή, δεν είχα και εικονίτσες.
Τελευταίως... προέκυψε να πάω η ίδια στο μοναστήρι Του, αλλά βρήκα σε μικρότερο μέγεθος. Τελευταίως... έλεγα από μέσα μου, όταν περνούσα, θα έρθω μια μέρα να τις ανανεώσω, αν με φέρει ο ποδαρόδρομος... κατά δω... Εκείνος ξέρει!
Σήμερα, κατεβαίνοντας για δουλειές στην πόλη, χάρηκα το σημάδι Του, που η φλόγα έκαιγε...
Πήγα στις δουλειές μου, η Αγία Παρασκευή "έβαλε" το χεράκι Της στις εξελίξεις και γυρίζοντας σπίτι με το λεωφορείο, πάλι, κοίταξα με λαχτάρα την φλόγα. "Κρίμα, το έσβησε η ζέστη!" σκέφτηκα. Καθόμουνα στην θέση μου, είδα μια κυρία να κατεβαίνει, το λεωφορείο σταματημένο παράξενα πάνω στη στροφή, αν και από μακριά, κοίταξα τον οδηγό που ήταν έτοιμος να ξεκινήσει. Ανταμωθήκαν τα βλέμματά μας στον καθρέφτη.
"Σας παρακαλώ! Να σας καθυστερήσω λίγο; Να κατέβω κι εγώ εδώ; Είναι θέμα συνείδησης! Είναι σβηστό το προσκυνητάρι!" παραμιλούσα κατεβαίνοντας!
Τι να εξηγώ και τι να καταλάβετε; Ότι σκέφτεστε εσείς, θα σκέφτηκε κι ο οδηγός. Δεκτόν! Προκειμένου να σας ζαλίσω με περισσότερες εξηγήσεις...
Πάω ν' αλλάξω τις ξεθωριασμένες εικονίτσες και να πάρω τις παλιές. Αλλάζω στο δεξί παραθυράκι, "Κρίμα, Άγιε Εφραίμ, πολύ μικρός! Δε φαίνεσαι, έτσι!" είπα από μέσα μου.
Πάω να βγάλω και απ' το αριστερό και μού πετάγεται από πίσω μια μεγάλη, σχεδόν καινούργια! Έμεινα! Φαίνεται, παλιότερα ή είχα βάλει διπλή κατά λάθος, είτε, απλά, δεν πήρα την παλιά. Όπως και νά 'χει, ήταν ένα μήνυμα...
Πάω ν' ανοίξω, ν' ανάψω το καντηλάκι, μου φάνηκε σα να κράταγε ή σαν μόλις να είχε σβήσει.
"Μπα, είπα, η ιδέα μου!"
Συμπλήρωσα λαδάκι στο ποτήρι, κι όταν πήρα ν' αλλάξω το φυτιλάκι, εκείνο έβγαλε μια μεγάλη φλόγα και κάηκα!
Χαμογέλασα με τα μηνύματά Του, μα θεώρησα πως έπρεπε να αλλάξω το καμένο φυτιλάκι, ώστε ν' αντέξει η φλόγα του για πολλές ώρες, μέχρι να βρεθεί ο επόμενος ή η επόμενη ... καντηλαναύτρια! Έφυγα μετά, με τα πόδια. 5-6 στάσεις δρόμο, ζέστη, μα τα πόδια πετούσαν...
Κι ύστερα... εκεί που ξάπλωσα για λίγο, με ξύπνησε ένα τηλέφωνο.
"Σου έχω μια έκπληξη!
(Ανήκει σε άλλη ανάρτηση η συνέχεια.)
Υγ. Η φώτο με το φανάρι έχει τον λόγο της που είναι εδώ.
