...Ας το γράψω τώρα, μια και το θυμήθηκα.
Έγινε πριν χρόνια.
Είχα πάει σε μια αγρυπνία.
Χαμηλός φωτισμός, παράξενη η ατμόσφαιρα, γιατί ο φωτισμός ... έλαμπε απ' την μία πλευρά, λίγος ο κόσμος.
"Κάτι" έβλεπα στις δυο πλάγιες πόρτες του Ιερού.
Απέφευγα να κοιτάζω, γιατί τρόμαζα.
Δεν ήξερα και να το "μεταφράσω"
Ας τ' αφήσω αυτό.
...Κάποια στιγμή που λέτε, δεν άκουγα ψαλμούς, ούτε από ιερέα, ούτε από ψάλτη.
"Σε καλό μου, κουφάθηκα", σκέφτηκα.
Τότε άκουσα τον ιερέα να ψάλλει.
Συνέχισε ο ψάλτης.
"Καλά πάω, ακούω", σκέφτηκα.
...Όμως, τελείωσε ο ψάλτης, πάλι σιγή. Έπρεπε να συνεχίσει ο ιερέας, μα κιχ!
Εδώ φωνή, εκεί φωνή, πουθενά ιερέας!
Κοίταζα στο Ιερό, δεν τον έβλεπα.
"Να έπαθε κάτι;" αναρωτήθηκα, μα, κάπου εκεί, πήρε την σκυτάλη και συνέχισε.
Κοίταξα γύρω μου, να δω, αν το πρόσεξε ο κόσμος, μπα, δεν είχε καταλάβει τίποτα!
...Κι ύστερα, ψάλτης πάλι, παπάς, γιοκ!
Πέρασαν αρκετά λεπτά σιγής και τότε βλέπω τον παπά, να βγαίνει απ' την αριστερή πόρτα, να περνάει το Ιερό, να περνάει απ' την μεριά που κάθονται οι άντρες και να βγαίνει έξω απ' την εκκλησία, να πάρει αέρα ή δεν ξέρω, τι μπορεί να συνέβαινε.
..."Κάτι δεν πάει καλά, απόψε", σκέφτηκα.
Οι σκιές και τα λοιπά, συνεχίζονταν μέσα στην εκκλησία.
Τότε, αντέδρασα αυθόρμητα. Άρχισα να ξεματιάζω κρυφά τον παπά, (δηλαδή να μην δει ο κόσμος το χέρι μου που σταύρωνε).
...Τότε, είδα τον ιερέα (και παπά, στην καθομιλουμένην), να μπαίνει πάλι μέσα στην εκκλησία κι από κει και πέρα, η αγρυπνία συνεχίστηκε κανονικότατα.
Ότι "εβλεπα" εγώ, έβλεπα.
...ΚΙ ύστερα, στο κήρυγμά του, κάτι είπε, πως συνήθως στην εκκλησία συμβαίνουν "πράγματα" που δεν τα καταλαβαίνουν όλοι, αλλά εκείνοι που μπορούν και αξιώνονται..
Είπε ότι κάποιοι έχουν δει κατά καιρούς, καλόγερους, Αγίους, κ.λ.π.
"Απόψε, μπορεί να μην έγινε τίποτα, κι αυτό συμβαίνει, όταν το εκκλησίασμα, δηλαδή ο κόσμος, δεν είναι συγκεντρωμένος, ενωμένος και συντωνισμένος με τον ιερέα", κ.λ.π. είπε.
Ακούγοντας αυτό, τσίμπησα και στο τέλος, όταν παίρναμε το αντίδωρο, δεν άντεξα, του είπα.
"Πάτερ, συγγνώμη, αλλά θα το πω. Κακώς νομίζετε πως απόψε δεν έγινε "κάτι" ανώτερο! Αναγκάστηκα να σας ξεματιάσω..."
"Ξέρω και σ' ευχαριστώ!", μου είπε και εξεπλάγην, λίγο. Δεν περίμενα μια τέτοια απάντηση.
"Πώς ξέρετε;"
"Το ένιωσα."
!!!!!!!!!!!
Μετά, όταν ο κόσμος αραίωνε και έφευγε, μού είπε πως αν δεν "βοηθούσα" δε θα μπορούσε να συνεχίσει την αγρυπνία και πως ο ψάλτης ξέχασε να πει το "Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!"
Σοκ, λέμε!
Αυτός ο Ύμνος, απ' την παλιά ξύλινη γέφυρα, μετά τον παππού, μ' ακολουθεί.
Αυτά! και δεν έχω να πω στον αέρα, τίποτα άλλο.
