Przejdź do zawartości

81 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
81 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej
Ilustracja
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1944

Rozformowanie

1945

Tradycje
Kontynuacja

90 Pułk Artylerii OPL
90 Samodzielny Pułk Artylerii OPK
81 Samodzielny Pułk Artylerii OPK

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Aleksander Fiłatow

Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Artyleria

Podległość

4 Dywizja Artylerii Przeciwlotniczej[1]

37 mm armata przeciwlotnicza wz. 1939

81 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej (81 paplot) – oddział artylerii przeciwlotniczej ludowego Wojska Polskiego.

Historia pułku

[edytuj | edytuj kod]

81 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej został sformowany na podstawie rozkazu Nr 8 Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego z dnia 20 sierpnia 1944 roku we wsi Wołyńce koło Siedlec.

Jednostka został zorganizowana według radzieckiego etatu Nr 08/236 pułku artylerii przeciwlotniczej małego kalibru (poczta polowa nr 52205). Dowódcą jednostki był radziecki oficer podpułkownik Aleksander Fiłatow.

W dniu 6 listopada 1944 roku we wsi Przybory żołnierze pułku złożyli przysięgę.

Pułk wchodził w skład 4 Dywizji Artylerii Przeciwlotniczej i walczył z nieprzyjacielskim lotnictwem w rejonie Siedlec, Łodzi i Poznania. Szlak bojowy zakończył 8 maja 1945 roku w Poznaniu. W czerwcu 1945 roku razem z dywizją został dyslokowany do Gniezna.

Na podstawie rozkazu Nr 0236/Org. Naczelnego Dowódcy WP z dnia 8 września 1945 roku pułk został rozformowany w terminie do dnia 1 października 1945 roku. Na bazie 4 DAPlot został utworzony 88 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej.

W dniu 30 września 1967 roku Minister Obrony Narodowej przekazał 90 Samodzielnemu Pułkowi Artylerii OPK historyczną nazwę i numer 81 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej.

Struktura organizacyjna pułku

[edytuj | edytuj kod]

Stan etatowy liczył 520 żołnierzy. Na uzbrojeniu i wyposażeniu jednostki znajdowały się dwadzieścia cztery 37 mm armaty przeciwlotnicze wzór 1939 i szesnaście 12,7 mm przeciwlotniczych karabinów maszynowych oraz 69 samochodów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.