34 Pułk Artylerii Lekkiej

34 Pułk Artylerii Lekkiej

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1945
Rozformowanie	1957
Tradycje
Nadanie sztandaru	1947
Kontynuacja	4 pułk artylerii
Dowódcy
Pierwszy	ppłk Mikołaj Chlupin
Organizacja
Numer	JW 2527
Dyslokacja	Szczecin, Kołobrzeg
Rodzaj wojsk	Artyleria
Podległość	12 Dywizja Piechoty 8 Dywizja Piechoty

Kołobrzeg – koszary 34 pal w 1949

34 Pułk Artylerii Lekkiej (34 pal) – oddział artylerii lekkiej ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Pułk sformowany został w garnizonie Poznań na podstawie rozkazu nr 58/org. Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z 15 marca 1945, w składzie 12 Dywizji Piechoty.

Rejon formowania pułk opuścił już po zakończeniu wojny. Udziału w walkach nie brał. Po wojnie uczestniczył w akcji rolnej i osiedleńczej. Stacjonował wtedy w Kluczewie. W marcu 1946 roku pułk stacjonował już w garnizonie Szczecin przy ulicy Unii Lubelskiej (budynek szpitala). Później przeniósł się do kompleksu koszarowego przy al. Wojska Polskiego.

W czerwcu 1947 roku gen. Marian Spychalski wręczył pułkowi sztandar.

W maju 1949 roku pułk przeszedł w podporządkowanie dowódcy 8 Dywizji Piechoty i przedyslokowany został do garnizonu Kołobrzeg. W 1951 roku jednostka przeformowana została w 34 pułk artylerii haubic.

W 1957 roku pułk został rozformowany. Na jego bazie sformowano: 103 i 104 dywizjon artylerii haubic oraz 48 szkolną baterię artylerii. Pod koniec 1958 roku pułk został odtworzony. W terminie do 15 marca 1963 roku jednostka przeformowana została w 34 Pułk Artylerii, a w maju 1967 roku przemianowana na 4 Pułk Artylerii.

Żołnierze pułku

Dowódcy pułku:

• ppłk Mikołaj Chlupin
• ppłk Charłamow (1946)
• mjr Tadeusz Pióro (od XI 1946)

Oficerowie pułku:

• Lesław Dudek

Skład etatowy

• Dowództwo i sztab
• 3 × dywizjon artylerii
  • 2 × bateria artylerii armat
  • 1 × bateria artylerii haubic
• bateria parkowa

Razem:
żołnierzy – 1093 (oficerów – 150, podoficerów – 299, kanonierów – 644)

sprzęt:

• 76 mm armaty – 24
• 122 mm haubice – 12
• rusznice przeciwpancerne – 12
• samochody – 108
• ciągniki – 24

76 mm armata dywizyjna wz. 1942

122 mm haubica wz. 1938 (M-30)

Bibliografia

• Dariusz Faszcza: Z dziejów 12 Szczecińskiej Dywizji Zmechanizowanej. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2005. ISBN 83-11-10131-0.
• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
• Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X–XX wiek : materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. : praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
• Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
• Garnizon Kołobrzeg. [dostęp 2016-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-09)].