Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Spanje 1987

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Spanje Grand Prix-wegrace van Spanje 1987
Circuito Permanente de Jerez
Officiële naam Marlboro XXXVII Gran Premio de España
Land Vlag van Spanje
Datum 26 april 1987
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Australië Wayne Gardner
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Luca Cadalora
Snelste ronde Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Eerste Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Tweede Vlag van Italië Luca Cadalora
Derde Vlag van Spanje Juan Garriga
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Domenico Brigaglia
Snelste ronde Vlag van Italië Domenico Brigaglia
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Italië Domenico Brigaglia
Derde Vlag van Italië Paolo Casoli
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Àlex Crivillé
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Spanje Àlex Crivillé
Derde Vlag van Spanje Julián Miralles
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Derde Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg/Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1987 was de tweede race van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1987. De races werden verreden op 26 april 1987 op het Circuito Permanente de Jerez nabij Jerez de la Frontera.

In de Spaanse Grand Prix startten alle klassen. Dat betekende de seizoensopening voor de 80cc-, de 125cc- en de zijspanklasse. De verhuizing van het Circuito Permanente del Jarama naar het Circuito Permanente de Jerez beviel de 500cc-rijders slechts matig. Het circuit was gebouwd voor autoraces en de 500cc-machines konden hun hoge snelheden eigenlijk niet bereiken. Dat bleek ook uit de rondetijden in de training. Als alle trainingstijden naast elkaar zouden worden gezet, waren Rolf Biland en Kurt Waltisperg met hun LCR-Krauser-zijspancombinatie vijfde geworden. De Yamaha YZR 250-rijders Luca Cadalora en Martin Wimmer zouden op de achtste en de negende plaats hebben gestaan, allemaal nog vóór Shunji Yatsushiro, Christian Sarron, Randy Mamola en Pierfrancesco Chili. In Spanje debuteerde Àlex Crivillé, die door Derbi was ingehuurd voor het Europees kampioenschap, maar die af en toe ook in het wereldkampioenschap mocht rijden. Na de kou en de nattigheid in Japan was het in Spanje juist erg warm.

De 500cc-klasse had al een race in Japan gereden. Daar was het nat en Randy Mamola profiteerde optimaal van de bandenwarmers die Dunlop voor het eerst toepaste. Concurrenten Eddie Lawson en Rob McElnea gaven juist op omdat ze de verkeerde banden van Michelin hadden gekregen.

Terwijl Roberts-Lucky Strike-Yamaha in Japan zoveel voordeel had gehad van het feit dat ze het enige Dunlop-team waren, hadden ze in Jerez grote problemen met het vinden van de juiste band en de daarbij horende afstelling van vering en demping. Randy Mamola kwalificeerde zich slechts als negende en Mike Baldwin kwam op de twaalfde startplaats, tussen de trage Suzuki's van Kevin Schwantz en Kenny Irons. Eddie Lawson kwalificeerde zich als beste, hoewel hij het circuit eigenlijk niet geschikt vond voor de 500cc-machines. Zijn Yamaha YZR 500 leverde wat meer vermogen onderin dan de Honda NSR 500, en dat was precies het voordeel dat hij nodig had. Hij verklaarde echter ook dat het circuit fysiek te zwaar was om de trainingstijden in de race lang vol te houden.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"50'69
2. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"50'99
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"51'01
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 1"51'44
5. Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 1"52'09
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 1"52'13
7. Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 1"52'59
8. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"53'16
9. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"53'45
10. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"53'46

Eddie Lawson nam na de start het initiatief, maar na twee ronden ging Wayne Gardner hem voorbij en daarmee was het gevecht om de leiding feitelijk beslist. Gardner liep alleen maar verder weg en had bij de finish 23 seconden voorsprong. Er was wel een gevecht om de derde plaats, dat tussen Ron Haslam en Niall Mackenzie ging. Aanvankelijk lag Rob McElnea op deze positie, maar hij kwam ten val. Kevin Schwantz reed een uitstekende race met de Suzuki RGV 500, die nog minstens 20 kg zwaarder was dan de concurrentie. Hij vocht om de zesde plaats met Pierfrancesco Chili, Randy Mamola, Tadahiko Taira en Shunji Yatsoshiro. Chili reed op de zesde plaats toen hij in de laatste ronde viel en Schwantz de kans gaf de positie over te nemen. Chili kon zijn machine nog oprapen, maar hij werd slechts elfde. Daarvan profiteerde Richard Scott, een debutant die met een privé Honda RS 500 driecilinder reed en in zijn eerste Grand Prix meteen een punt scoorde.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 56"02'07 2 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 56"25'62 1 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 56"51'16 6 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 56"52'76 3 8
5 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Suzuki 57"12'54 11 6
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 57"14'88 9 5
7 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 57"16'28 5 4
8 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 57"20'33 7 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 57"42'11 17 2
10 Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott[1] Honda 57"47'11 15 1
11 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda +1 ronde 10
12 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Lucky Strike-Fior-Honda +1 ronde 19
13 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Honda +1 ronde 20
14 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Honda +1 ronde 16
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams-Honda +1 ronde 25
16 Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda +1 ronde 23
17 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki +1 ronde 24
18 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda +1 ronde 26
19 Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda +2 ronden 28
20 Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda +2 ronden 27
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Carey Suzuki +4 ronden 30

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Roberts-Lucky Strike-Yamaha Versnellingsbak 12
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 22
Vlag van Duitsland Gerold Fisher Honda 29
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki Val 13
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha Val 4
Vlag van Spanje Jose Parra Suzuki 31
Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva Achterrem 21
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Val 18
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva Ontsteking 14
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Val[2] 8

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Venezuela Larry Moreno Vacondio Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Blessure[3]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 27
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 20
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 16
4 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 12
5 Vlag van Japan Takumi Ito Suzuki 10
6 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 9
7 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda
9 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Suzuki 6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 5

Omdat het circuit van Jerez een traag stuurcircuit was, ging het voordeel van de 250cc-fabrieks-Honda's dat ze in Japan gehad hadden verloren. Zij moesten het hoofd buigen voor de minder snelle maar beter sturende Yamaha YZR 250's.

De superioriteit van de Yamaha's bleek al in de trainingen, toen de eerste vier plaatsen bezet werden door YZR 250's. Opmerkelijk was de snelste tijd van Luca Cadalora, die na zijn 125cc-carrière nog moest wennen aan de 250cc-machines. Hij verwachtte dan ook dat teamgenoot Martin Wimmer het in de warme en zware race langer vol zou houden.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"52'20
2. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 1"52'38
3. Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 1"53'68
4. Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"53'97
5. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"54'01
6. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 1"54'02
7. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 1"54'24
8. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"54'41
9. Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"54'53
10. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"54'63

Toni Mang was bij de start als eerste vertrokken, maar hij viel al in de tweede ronde. Meteen nam Luca Cadalora enkele seconden voorsprong op Jaqcues Cornu, Juan Garriga, Patrick Igoa, Jean-Philippe Ruggia, Dominique Sarron en Reinhold Roth. Intussen was Martin Wimmer na een slecht begin naar voren aan het komen en in de zesde ronde nam hij de tweede positie in, waarna hij het gat met Cadalora langzaam begon te dichten. Na wat schermutselingen om de leiding liep Wimmer ook van Cadalora weg en daarmee was het pleit beslist. Er werd wel nog gestreden om de derde plaats, die naar Juan Garriga ging. Ruggia werd met een productie-Yamaha TZ 250 uitstekend zevende. Sito Pons en Carlos Lavado eindigden ook nog in de top tien, ondanks een handblessure van Pons en het feit dat Lavado nog steeds herstellende was van een polsblessure en een sleutelbeenbreuk.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 47"41'00 2 15
2 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 47"42'68 1 12
3 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 47"53'39 3 10
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 48"03'35 10 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 48"08'88 4 6
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 48"17'65 5 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 48"19'65 9 4
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 48"19'94 6 3
9 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 48"22'93 14 2
10 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 48"49'20 8 1
11 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Honda 48"56'83 21
12 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Yamaha 48"55'72 18
13 Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli 49"06'14 11
14 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 49"12'37 15
15 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Honda 49"17'03 29
16 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 49"17'26 25
17 Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda 49"26'04 17
18 Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda 49"28'28 19
19 Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda 49"28'61 23
20 Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda 49"30'94 34
21 Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha 49"32'73 33
22 Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Honda 49"33'79 31
23 Vlag van België René Delaby Yamaha 49"35'90 26
24 Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda 49"38'42 30
25 Vlag van Australië Paul Lewis EMC-Rotax 50"30'65 36

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland Val 7
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda 28
Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Yamaha 16
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda 27
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Honda 12
Vlag van Spanje Juan López Mella Yamaha 32
Vlag van Andorra Javier Cardelús Honda 20
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 13
Vlag van Italië Fausto Ricci Iberna-Honda 35
Vlag van Italië Alberto Rota Honda 24
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda Blessure[4] 22

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Spanje Fernando Gonzalez Honda
Vlag van Spanje Juan Bravo Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda Blessure[5]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 21
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 15
Vlag van Japan Masaru Kobayashi HRC-Honda
4 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 14
5 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 13
6 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 12
7 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 10
8 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 8
Vlag van Japan Masahiro Shimizu HRC-Honda
10 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 5

De 125cc-klasse zou een gevecht worden tussen MBA en Garelli, die in dit laatste jaar voor de tweecilinders alles op alles zouden zetten om de titel te behalen. Veel MBA-coureurs - ook het fabrieksteam van Paolo Pileri - hadden gekozen voor frames van LCR, om de stuurkwaliteiten te verbeteren. Honda anticipeerde intussen op het nieuwe seizoen, door Ezio Gianola en Hubert Abold van de nieuwe eencilinder Honda RS 125-productieracer te voorzien. Zij hadden dus formeel geen fabriekssteun, maar moesten "reclame rijden" voor deze klantenmachine voor het seizoen 1988.

Al in de training bleek dat de nieuwe door Jörg Möller ontwikkelde LCR-MBA's geduchte tegenstanders zouden worden voor de Garelli's die door Jan Thiel gebouwd waren. MBA had veel geld gekregen van helmenfabrikant AGV en bovendien al veel getraind op het circuit van Jerez. Domenico Brigaglia zette dan ook de snelste trainingstijd met zijn MBA, maar achter hem stond Fausto Gresini (Garelli). De machines leken dus aan elkaar gewaagd, maar tijdens de laatste warm-uptraining bleek dat de monteurs van Gresini vergeten waren koelwater in de motor te doen, zodat Thiel's snelste motorblok niet gebruikt kon worden.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 1"57'59
2. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"57'94
3. Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 1"58'69
4. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"59'61
5. Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 1"59'62
6. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 1"59'70
7. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 1"59'93
8. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 2"01'10
9. Vlag van Italië Claudio Macciotta MBA 2"01'37
10. Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 2"01'43

Domenico Brigaglia nam na de start meteen een voorsprong van 50 meter op Fausto Gresini, Paolo Casoli en Bruno Casanova, die hem vrij goed konden volgen tot Casanova halverwege de race terug begon te vallen. Toen zetten Gresini en Casoli de aanval op Gresini in. Enkele ronden voor de finish raakte Brigaglia zijn MBA even kwijt, waardoor Gresini er net voorbij kon komen. August Auinger was vanaf het middenveld sterk opgeklommen, maar omdat zijn machine te warm werd moest hij genoegen nemen met de zevende plaats, achter Ezio Gianola, die met de eencilinder Honda RS 125 op dit langzame circuit goed mee kon komen.

Uitslag 125c-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 43"25'97 2 15
2 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 43"26'31 1 12
3 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 43"28'99 3 10
4 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 44"01'34 5 8
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 44"09'22 4 6
6 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 44"27'43 6 5
7 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 44"27'84 7 4
8 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA 44"53'20 17 3
9 Vlag van Italië Claudio Macciotta MBA 44"57'60 9 2
10 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 45"07'08 21 1
11 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 45"07'56 22
12 Vlag van Venezuela Ivan Troisi MBA 45"09'00 24
13 Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 45"16'20 10
14 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 45"39'52 11
15 Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA +1 ronde 19
16 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA +1 ronde 23
17 Vlag van Spanje Fernando Gonzales JJ Cobas +1 ronde 34
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA +1 ronde 28
19 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA +1 ronde 33
20 Vlag van Spanje Joaquin Alos MBA +1 ronde 35
21 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +1 ronde 27
22 Vlag van Zweden Håkan Olsson Starol +1 ronde 30
23 Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA +1 ronde 26
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA +2 ronden 32
25 Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA +2 ronden 36
26 Vlag van Spanje Juan Fombuena MBA +4 ronden 31

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA 29
Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA 16
Vlag van Spanje Manuel Hernandez MBA 20
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 18
Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 12
Vlag van Duitsland Heinz Litz MNA 25
Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA Val 15
Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA Val 8
Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-MBA 13
Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA 14
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Hans Spaan MBA Blessure[6] 37

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Spanje Daniel Mateos MBA
Vlag van Spanje Antonio Oliveros MBA
Vlag van Verenigde Staten Allan Scott EMC-Rotax
Vlag van Spanje Juan Munoz MBA
Vlag van België Manfred Braun MBA
Vlag van Spanje Javier Navarro MBA
Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

De 80cc-race werd een bijna geheel Spaanse aangelegenheid. Hoewel Gerhard Waibel zich lang met de strijd om de leiding kon bemoeien, stonden er aan het eind drie Spanjaarden op het erepodium. Eigenlijk vier, want Ángel Nieto werd in de feestelijkheden betrokken omdat hij afscheid nam van zijn Spaanse fans.

In de 80cc-klasse waren de Spaanse teams erg sterk. Derbi zette met steun van Ducados Jorge Martínez en Manuel Herreros in, maar met steun van Marlboro ook de EK-rijders Àlex Crivillé en Julián Miralles. Luis Miguel Reyes was de enig overgebleven fabrieksrijder voor Autisa, en hij trainde zichzelf naar de tweede startpositie. Krauser had drie fabrieksrijders: Gerhard Waibel, Stefan Dörflinger en Ian McConnachie. Hans Spaan en Theo Timmer kwamen uit voor het Nederlandse HuVo-Casal, maar Spaan viel al in de vrijdagtraining waarbij hij een hersenschudding opliep.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 2"02'79
2. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 2"03'13
3. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-Derbi 2"03'55
4. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 2"04'34
5. Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi 2"04'34
6. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 2"04'73
7. Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 2"05'28
8. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 2"05'41
9. Vlag van Duitsland Richard Bay Ziegler 2"06'02
10. Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kroko 2"06'50

Gerhard Waibel had met zijn LCR-Krauser de kopstart, maar al in de tweede ronde werd hij gepasseerd door Jorge Martínez. Een tijdje wisselden deze twee van positie, maar toen liep Martínez weg van Waibel, die nu werd aangevallen door Luis Miguel Reyes, Àlex Crivillé en Julián Miralles. Reyes wist zelfs even door te stoten naar de kop van de race, maar viel toen terug naar de vijfde plaats. Stefan Dörflinger moest zijn poging om Crivillé bij te houden met een val bekopen. Martinéz maakte het nog even spannend toen hij de 17-jarige Crivillé in de slotfase dichterbij liet komen, maar in de laatste ronde pakte hij nog bijna een seconde voorsprong. Miralles werd derde, vlak voor Waibel. Wilco Zeelenberg lag op de negende plaats, maar viel door een gescheurde uitlaat terug naar de achttiende positie.

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 37"16'36 1 15
2 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-Derbi 37"17'20 3 12
3 Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi 37"17'70 5 10
4 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 37"17'89 4 8
5 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 37"21'38 2 6
6 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 37"46'71 8 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 38"17'61 11 4
8 Vlag van Duitsland Richard Bay Ziegler 38"20'34 9 3
9 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 38"36'31 16 2
10 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 38"41'40 7 1
11 Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Krauser 38"43'17 13
12 Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas 38"47'44 23
13 Vlag van Spanje Felix Rodríguez JJ Cobas 38"53'59 15
14 Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 39"02'56 26
15 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 39"04'07 27
16 Vlag van Italië Salvatore Milano Krauser 39"12'46 22
17 Vlag van Spanje Javier Armui Autisa +1 ronde 25
18 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal +1 ronde 17
19 Vlag van Finland Raimo Lipponen Krauser +1 ronde 20
20 Vlag van Spanje Joaquin Alos Yamaha +1 ronde 32
21 Vlag van Duitsland Thomas Engl Deizisau +1 ronde 30
22 Vlag van België Serge Julin Casal +1 ronde 36
23 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko +1 ronde 33
24 Vlag van België Chris Baert Seel +3 ronden 31

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser Val 6
Vlag van Brazilië Alex Barros Arbizu-Casal 14
Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB 21
Vlag van Spanje Javier Debon Autisa 24
Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 19
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal 37
Vlag van Spanje Juan Esteve Autisa 28
Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kroko 10
Vlag van Spanje Jose Saez Casal 34
Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 12
Vlag van Portugal Hernando Sande Silva Casal 35
Vlag van Nederland Theo Timmer JVC-HuVo-Casal Opgave 29
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Hans Spaan JVC-HuVo-Casal Blessure[6] 18

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Spanje Elias Durendez Autisa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Batchelor Krauser
Vlag van Spanje Javier Navarro HuVo-Casal
Vlag van Frankrijk Jean-François Verdier Derbi

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Voor regerend wereldkampioen Egbert Streuer verliep de training niet hoopgevend. Hij was bijna drie seconden langzamer dan Rolf Biland en bovendien klaagde bakkenist Bernard Schnieders over opgepompte armen als hij uitstapte. Ze voorzagen een zware race en hoopten de schade beperkt te houden. Ook de andere concurrenten konden de snelheid van Biland niet aanhouden. Tweede man in de training Steve Webster was ook al anderhalve seconde trager.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 1"52'08
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Heweitt Fowler-LCR-Krauser 1"53'36
3. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 1"53'85
4. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 1"54'95
5. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"54'95
6. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 1"55'72
7. Vlag van Zwitserland Alfred Zürbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zürbrügg LCR-Yamaha 1"55'80
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 1"56'83
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 1"56'88
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Windle-Yamaha 1"57'17

In de race startten Steve Webster/Tony Hewitt als snelsten, maar Egbert Streuer/Bernard Schnieders wisten vier ronden lang de tweede plaats vast te houden. Toen werden ze gepasseerd door Rolf Biland/Kurt Waltisperg, maar Streuer wist dat Biland het hoge tempo wellicht wel kon vasthouden, maar zijn banden niet. Streuer hoopte in het verloop van de wedstrijd voordeel te putten uit het sparen van de banden. In de negende ronde viel Schnieders echter uit het zijspan van Streuer, naar eigen zeggen door concentratieverlies omdat zijn helm te ver naar voren schoof. Biland viel later ook uit door problemen met zijn remsysteem. Daarvan profiteerden Alain Michel/Jean-Marc Fresc en Alfred en Martin Zürbrügg, die tweede en derde werden.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Krauser 42"29'09 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 43"14'29 12
3 Vlag van Zwitserland Alfred Zürbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zürbrügg LCR-Yamaha 43"25'37 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 43"34'00 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 43"37'63 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 44"13'25 5
7 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 44"23'88 4
8 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 44"24'98 3
9 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Krauser +1 ronde 2
10 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Andreas Räcke LCR-Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Padgett's LCR-Yamaha +1 ronde

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha Ongeval[7] 5
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha Ongeval[8] 13
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser Remmen 1
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha Opgave[9] 6

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Onder de ogen van de baas

[bewerken | brontekst bewerken]

Manager Lee van Dam had met veel moeite de sponsoring door British American Tobacco voor de zijspancombinaties Egbert Streuer/Bernard Schnieders en Theo van Kempen/Geral de Haas rond gekregen. Nu was de hele directie van BAT-Nederland naar Jerez gekomen om de zijspanrace te bekijken, waarin beide combinaties uitvielen.

Ángel Nieto nam afscheid van zijn fans, maar alleen als rijder. Hij was inmiddels teammanager bij Derbi en had daarbij Jorge Martínez en Manuel Herreros onder zijn hoede. Namens Ducados vertegenwoordigde hij echter ook Carlos Cardús in de 250cc-klasse. Waarschijnlijk in de raceoverall van Cardús (met Ducados-Honda-reclame) werd hij op de schouders gehesen na afloop van de 80cc-race. Bovendien werd er een monument onthuld en een bocht naar hem vernoemd.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1987
FIM wereldkampioenschap wegrace
39e seizoen (1987)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1987

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1986
Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1988