Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Spanje 1953

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Spanje Grand Prix-wegrace van Spanje 1953
Montjuïc Park
Montjuïc Park
Officiële naam 4° GP de España - 10° Circuito Internacional de Barcelona
Land Vlag van Spanje Spanje
Datum 4 oktober 1953
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Tweede Vlag van Italië Carlo Bandirola
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Alano Montanari
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Enrico Lorenzetti
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Kavanagh
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Angelo Copeta
Eerste Vlag van Italië Angelo Copeta
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford
Derde Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1953 was de negende en laatste Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1953. De races werden verreden op 4 oktober 1953 op het Circuito de Montjuïc, een stratencircuit bij de berg Montjuïc ten zuidwesten van Barcelona. In deze Grand Prix kwamen de 500cc-, 250cc- en de 125cc-klasse aan de start. Alle wereldtitels waren al beslist.

Algemeen

[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel de wereldtitels al vergeven waren, kwamen de meeste nieuwe wereldkampioenen toch naar Barcelona. Geoff Duke ontbrak, maar Fergus Anderson kwam wel, hoewel "zijn" klasse, de 350 cc, niet werd verreden. Werner Haas startte alleen in de 125cc-race, maar viel uit. Norton-coureur Ken Kavanagh nam een voorschot op zijn overstap naar Moto Guzzi in het seizoen 1954: hij startte waarschijnlijk met de viercilinder Moto Guzzi Quattro Cilindri met brandstofinjectie, maar haalde de finish niet.

500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Zonder de Gilera-rijders Geoff Duke en Alfredo Milani won Fergus Anderson met zijn eencilinder Moto Guzzi Monocilindrica 350 de Spaanse 500cc-Grand Prix. Anderson's overwinning was niet gestolen: er was wel degelijk sterke concurrentie van Dickie Dale, Giuseppe Colnago en Nello Pagani, die echter ook het hoofd moesten buigen voor Carlo Bandirola met zijn MV Agusta 500 4C. Bandirola was nog nauwelijks aan rijden toegekomen omdat MV Agusta zich na de dood van Les Graham uit het WK-seizoen had teruggetrokken. Fergus Anderson werd de eerste coureur in de geschiedenis die in één seizoen overwinningen in drie verschillende klassen had gescoord. De Britse merken kwamen er niet aan te pas: de snelste Norton-coureur Tommy Wood werd op twee ronden gereden en de enige AJS-rijder, Rod Coleman haalde de finish niet.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 2:04"46'86 8
2 Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta +29'11 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Gilera +48'93 4
4 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera +1"56'38 3
5 Vlag van Italië Nello Pagani Gilera +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton +2 ronden 1
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Javier De Ortueta Norton +3 ronden
8 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Antonio Creus Norton +3 ronden
9 Vlag van België Auguste Goffin Norton +3 ronden
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Alfredo Flores Norton +4 ronden
11 Vlag van Duitsland Heinrich Thorn-Prikker Moto Guzzi +6 ronden
12 Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW +6 ronden
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Glazebrook Norton +8 ronden

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace Norton
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton
Vlag van Duitsland August Hobl DKW
Vlag van Duitsland Fritz Kläger Horex
Vlag van Duitsland Hans Baltisberger BMW
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Clark Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Heath Matchless
Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera
Vlag van Italië Emilio Soprani Gilera
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi
Vlag van Italië Libero Liberati Gilera
Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Davey Norton
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton Blessure[1]

Top tien eindstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 38
2 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera 24 (30)
3 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera 18
4 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton 18
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 14
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 13
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Gilera 11
8 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera 11
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 8
10 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 7

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
NSU gaf een kijkje in de toekomst: Kurt Knopf werd slechts tiende met het prototype van de Sportmax, een veel eenvoudiger en goedkopere machine dan de Rennmax, die desalniettemin in 1955 de wereldtitel zou binnenhalen.

Enrico Lorenzetti won zijn tweede GP met de Moto Guzzi Bialbero 250 voor zijn nieuwe stalgenoot Ken Kavanagh, die meteen een sterke indruk op zijn nieuwe werkgever achterliet. Wereldkampioen 350cc werd derde, Alano Montanari vierde en Tommy Wood vijfde. Zo was het succes voor Moto Guzzi groot, maar er kwam dan ook geen NSU Rennmax aan de start. De tiende plaats van Kurt Knopf reed hij met een heel nieuwe NSU, de veel eenvoudiger productieracer Sportmax.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 1:20"32'06 8
2 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi +33'77 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi +43'52 4
4 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi +44'54 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Moto Guzzi +1"42'28 2
6 Vlag van Duitsland August Hobl DKW +1"52'37 1
7 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus Moto Guzzi +2"15'50
8 Vlag van Duitsland Georg Braun Horex +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Heinrich Thorn-Prikker Moto Guzzi +2 ronden
10 Vlag van Duitsland Kurt Knopf NSU +6 ronden

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Fritz Kläger NSU
Vlag van Duitsland Karl Lottes DKW
Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Petch Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Glazebrook AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster Velocette

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Sid Willis Velocette
Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Duitsland Werner Haas NSU
Vlag van Duitsland Wolfgang Brand NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi
Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU
Vlag van Italië Umberto Masetti NSU

Top tien eindstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 28 (35)
2 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 23
3 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 22 (25)
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 22 (26)
5 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi 19
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Kavanagh Moto Guzzi 6
7 Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW 6
8 Vlag van Duitsland August Hobl DKW 6
9 Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU 6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 4

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
De MV Agusta 125 Bialbero maakte de dienst uit na het uitvallen van Werner Haas met zijn NSU Rennfox.

NSU trad in de 125cc-klasse wél aan met een sterk team, maar Otto Daiker en Werner Haas vielen uit. Angelo Copeta en Cecil Sandford waren de derde NSU-rijder Rupert Hollaus royaal te snel af. Hollaus bereikte de finish ruim een minuut later dan het MV Agusta-team. Montesa, gevestigd in Barcelona, bracht ook weer een aantal van haar tweetakten op de baan, maar zonder succes.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta 1:05"38'03 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta +31'22 6
3 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU +1"04'49 4
4 Vlag van Duitsland Wolfgang Brand NSU +2"02'35 3
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Marcelo Cama Montesa +1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland Georg Braun Mondial +2 ronden 1
7 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta +3 ronden
8 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Gabriel Corsín MV Agusta +3 ronden
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Joaquin Sagnier Montesa +3 ronden
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Soler Bultó Montesa +4 ronden
11 Vlag van Oostenrijk Paul Feurstein NSU-Puch +5 ronden
12 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bertrand Montesa +8 ronden

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta
Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU
Vlag van Duitsland Werner Haas NSU
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Antonio Creus MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Antonio Elizalde Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Atorrasagasti MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Soley MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta
Vlag van Italië Emilio Mendogni Morini
Vlag van Italië Tito Forconi MV Agusta
Vlag van Nederland Gijs Lagerweij Sparta
Vlag van Nederland Mobi Vierdag Eysink

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arnold Jones MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham (†) MV Agusta Overleden[2]
Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU
Vlag van Italië Luigi Zinzani Morini
Vlag van Italië Paolo Campanelli MV Agusta
Vlag van Nederland Drikus Veer Morini
Vlag van Nederland Lo Simons Mondial

Top tien eindstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 30 (36)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta 20
3 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 18
4 Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta 17
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham (†) MV Agusta 8
6 Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU 7
7 Vlag van Italië Emilio Mendogni Morini 6
8 Vlag van Duitsland Wolfgang Brand NSU 5
9 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 4
Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1953 		FIM wereldkampioenschap wegrace
5e seizoen (1953) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1954
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1952 		Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1954
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Spanje_1953&oldid=67259727"