Antoni Lange i "Echa zimowe" I. Motyli białych — kwiatów białych, Padły na ziemię gęste roje: W dziecinnych pląsach rozszalałych, Złożyły senne płatki swoje. Spuściło niebo swe muśliny, I otuliło świat ich bielą... Nadeszły białych snów godziny, Pod śnieżną, ciepłą ich pościelą. Z niebieskich wyżyn pozaświatów, Dziewica zeszła niewidzialna: W wieńcu srebrzystych białych kwiatów, Spokoju wróżka tryumfalna. I rzekła: Stańcie — płynnym zdrojom. Spocznijcie! — rzekła kwiatom leśnym, Uśnijcie! — rzekła pszczelnym rojom — I polom niemym i bezkreśnym. I szkłem osnuła wód kryształy, Osnuła ziemię futrem puchów; Śpi duch przyrody w bieli cały, Lecz niema snu dla ludzkich duchów. II. Niby potoki łez zmarzniętych Po niebie lila jasno-bladem, Na srebrnych żaglach rozwiniętych, Maleńkie chmurki płyną stadem. Lodowym blaskiem gwiazd promienie Skrzą się nad pola śnieżno-białe, I rozlewają w krąg milczenie Melancholijne, oniemiałe. I jakiś pokój dziwnie błogi Ogarnął śnieżne mgły srebrzyste;...