απόφαση ζωής

Όλη νύχτα,  κρατούσε το γράμμα του πάνω στο στήθος της.  όλη νύχτα,  χωρίς να κλείσει μάτι,  άγρυπνη,  πλάι στο αναμμένο τζάκι,  ξαπλωμένη στο στενό καναπεδάκι με ένα ελαφρύ,  μάλλινο σκέπασμα στα πόδια της.  Στην δεξιά πλευρά,  βρισκόταν ένα ψεύτικο,  ψηλό και πυκνό χριστουγεννιάτικο δέντρο,  στολισμένο με μικρά στολίδια που στραφτάλιζαν κάτω από τα λαμπερά,  χρωματιστά φωτάκια που αναβόσβηναν χωρίς σταματημό.  Ένας σωρός από μικρά στολίδια,  που περίμεναν έντεκα ολόκληρους μήνες υπομονετικά στην αποθήκη,  που και φέτος τα έβγαλε με την ίδια λαχτάρα και τα τοποθέτησε ένα ένα στο κάθε κλαδί,  μιλώντας τα,  κανακεύοντας τα,  αναφέροντας με την ίδια θέρμη στο καθένα τη δική του,  προσωπική ιστορία.  Πού ήταν πριν,  πώς ήρθε σ'  αυτό το σπίτι,  πόσα χρόνια έμεινε,  πόσο αγαπήθηκε!
Κάπως έτσι ένιωθε και η ίδια,  αυτό το παράξενο,  γιορτινό βράδυ,  σαν να είχε τη δική της,  ιδιαίτερη ιστορία,  που απόψε,  τούτη τη στιγμή,  θα έπρεπε να της δώσει μια συνέχεια,  παίρνοντας την μεγάλη απόφαση.  Να φύγει ή να μείνει;  Το γράμμα,  ο αγαπημένος της,  τα λόγια του που την προσκαλούσαν εκεί κοντά του και που αυτός ήταν τόσο μα τόσο μακριά,  σε μια άλλη ήπειρο για την κυριολεξία.  Αυτή ήταν πραγματικά μια πολύ σοβαρή απόφαση,  μια απόφαση ζωής.