Iris - Wim Mertens/The Belly of an architect - Peter Greenaway

Βλέποντας ξανά χτες την υπέροχη - τουλάχιστον για τους αρχιτέκτονες - ταινία του Peter Greenaway, The belly of an architect, έβαλα στο γραμμόφωνο το σουντρακ της ταινίας από τον Wim Mertens. Το ένα οδήγησε στο άλλο και έμεινα να ανακαλύπτω το υπέροχο κομμάτι Iris που σας παραθέτω, αν και άσχετο με την ταινία.

Ένας μετρίως(;) αξιόλογος αρχιτέκτονας από την Αμερική, η φήμη του οποίου οφείλεται στον μεταμοντερνισμό (που δικαιολογούσε και συγχωρούσε τα πάντα) και στα χρήματα του πεθερού του (που χρηματοδοτεί τα κτήρια του), μεταβαίνει με την γυναίκα του στην Ρώμη για να επιμεληθεί μιας αναδρομικής έκθεσης για  τον Etienne-Louis Boulle. Πασίγνωστο (στους αρχιτεκτονικούς κύκλους αποκλειστικά) συνάδελφό του  του οποίου τα οράματα και η δημιουργική σκέψη έρχονται σε πλήρη αντίθεση (ως προς την ποσότητα) με το κτισμένο του έργο.

Περισσότερο οραματιστής από δημιουργός και ο ήρωας της ταινίας, αφήνεται να παρασυρθεί από τις εμπνεύσεις του για την έκθεση, από τα ερείπια της Ρώμης, και το "φάντασμα" του πρώτου της Αυτοκράτορα Γαΐου Οκταβιανού Αυγούστου, παραμελώντας πλήρως την γυναίκα του, την φθίνουσα υγεία του αλλά και τελικά την υλοποίηση των εμπνεύσεών του. Τυπικός αρχιτέκτονας δηλαδή (lol).

H πρησμένη του κοιλιά που "εγκυμονεί" καρκίνο, δηλητηρίαση με σύκα ή απλά δυσπεψία, η φουσκωμένη κοιλιά της εγκύου γυναίκας του, ο θόλος του Πανθέου της Ρώμης αλλά και ο αντίστοιχος του Κενοταφίου του Νεύτωνα, μπλέκονται σε ένα συνεχές παιχνίδι μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, θέλω και πραγματοποιώ.

Και αν στην αρχή της ταινίας οι πρωταγωνιστές της δηλώνουν πως "η καλή αρχιτεκτονική πρέπει να χειροκροτείται", στο τέλος της βλέπουμε πως ο αρχιτέκτονας, φεύγει από τον κόσμο αυτό πάντα μόνος.

Πολύ καλό σας Σαββατόβραδο. 

Το πυρ το εξώτερον

Μεγάλες στιγμές για την ΑΕΚ της καρδιάς μας (και της 3ης ερασιτεχνικής κατηγορίας), αλλά και για την διεθνή αρχιτεκτονική - στην Ελλάδα.

Το προσωρινό όνομα αυτού (μέχρι να βρεθεί κάποιο ευαγές ίδρυμα από την Ρωσία, το Αραβιστάν ή την Κίνα να χώσει χρήματα στην κατασκευή του), "Αγία Σοφία". Δεν ξέρω με τι να κλάψω περισσότερο. Με το όνομα, το "Βυζαντινό" των εισόδων με τις φωτιές; Αν έχει και στο εσωτερικό εικονίτσες της Παρθένου και αντίγραφα ψηφιδωτών θα έχω ολοκληρωθεί ως άνθρωπας. Αλλά αυτό θα το ξέρουμε σε 2 χρόνια που θα είναι έτοιμο.

Τώρα θα ακούσω τα γνωστά "γατάκι εσείς δεν έχετε καν γήπεδο, τολμάτε να μιλάτε;" από διάφορους Γαύρους. Εμείς μπορεί να καθόμαστε στα τσιμέντα - όσοι πληρώνουν για να δούν το χάλι για ομάδα που έχουμε - αλλά δεν απελπιζόμαστε με Αλαφούζο πρόεδρα (έχουμε ξεπεράσει το στάδιο της απελπισίας προ πολλού). 

Θα γίνει το κάστρο παλάτι;;; Σιγά το Game of Thrones ρε μάστορες.

Καλό σου-κού παλικάριαααααα

ΤΟ GUCCI ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ

Το κουτάκι με το λογότυπο Gucci αραγμένο νωχελικά (όπως μόνο σε ένα κυτίο τέτοιου Οίκου αξίζει) πάνω στο χαραγμένο από τα κοπίδια τραπέζι εργασίας (και σας έχω πεί βάζετε επιφάνεια κοπής)...

Στα σπλάχνα του δεν κρύβει κάποιο πανάκριβο κόσμημα ή έστω ένα κιλοτάκι υψηλής ραπτικής...

αλλά ένα ταπεινό σάντουιτς ζαμπόν-τυρί (plus μία πρασινάδα αν διακρίνω καλά) σε ψωμί για τόστ χωρίς κόρα...

και από κάτω υλικά για μακέτα!!! Είσαι απλά ΘΕΑ αγάπη μου!!! Ρισπέκτ ατελείωτο!!!

Και κάπως έτσι, πέρασε και σήμερα ευχάριστα η μέρα στο Κάτεργο της Πατησίων. Στην μουσική μας, για να μας μπεί και καλά ο εκλογικός αυτός μήνας, ο Γιώργος Μαζωνάκης στο Gucci φόρεμα. Διότι πως να το κάνουμε, το αγαπάμε το κλασικό. 

Πολύ καλό βράδυ σε όλους σας :)

Υ.Γ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με καθηγητή της Σχολής είναι προφανώς πλήρως ηθελημένη. Μπράβο στα παιδιά για την έμπνευση.

ΑΣ ΓΡΑΨΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΟΣΥΝΗ

Καλημέρα, καλημέρα.

Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας στον Πειραιά και μεταφερόμαστε 2 στενά πιο πάνω από το προηγούμενο πόστ, στη συμβολή των οδών Βασιλέως Γεωργίου του Α και Ηρώων Πολυτεχνείου.
Και ναί, ω του θαύματος βλέπουμε όχι απλά σκαλωσιές, όπως συχνά στο παρελθόν, αλλά πραγματικές εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ενός κτηρίου πολύπαθου από τους 2 σεισμούς του (81 και του 99) και την αδιαφορία της Πολιτείας (πολιτών συμπεριλαμβανομένων μη ξεχνιόμαστε).

(η 2η φωτογραφία είναι από εδώ http://news.pathfinder.gr/photoscope/culture/news/7914.html)

Έτσι ελπίζω σε λίγα χρόνια να μπορέσουμε να απολαύσουμε ξανά σε όλο του το μεγαλείο το θέατρο στο οποίο είδα στα νιάτα μου την Ντενίση ως Θεοδώρα (ok I know I am bad αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ χαχαχα)
ΘΑ έχουμε μιαν υπέροχη βδομάδα καθώς πλησιάζουμε το τέλος της Αποκριάς. Να είσαστε όλοι και όλες καλά.

Υ.Γ: Στο νέο πικ-απ (διότι το παλιό σταμάτησε να δέχεται το ανέβασμα νέων μουσικών κομματιών) ακούτε το After the requiem [έργο για 2 βιόλες και τσέλο του 1990] του Gavin Bryars έτσι για μια αλλαγή από τις ηρωίδες του μελοδράματος.

ΜΕΝΟΥΜΕ ΠΕΙΡΑΙΑ

Τελικά ο Πειραιάς αποτελεί ανεξάντλητη πηγή "πλούτου".

Αυτή την φορά μεταφερόμαστε στην συμβολή των οδών Εθνικής Αντιστάσεως και Βασιλέως Γεωργίου του Α., απέναντι από τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας και δίπλα στο έκτρωμα που οι ιθαγενείς ονομάζουμε "Πύργο του Πειραιά".
Το κτήριο γνωστό και ως Μέγαρο Ν.Α.Τ. στεγάζει εκτός από κάποιες από τις υπηρεσίες του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου, και την Τράπεζα της Ελλάδος και στα υπόγεια την Εθνική Τράπεζα.
Για δεκαετίες μάζευε σκόνη και μπίχλα ένεκα της καθαρότατης ατμόσφαιρας της πόλης. Και όταν κάποια στιγμή αποφασίστηκε να το σουλουπώσουν το καημένο, τα ευαγή ιδρύματα που στεγάζονται σε αυτό μάλλον διαφώνησαν σε κάτι με αποτέλεσμα το κτήριο να βαφτεί κατά το ήμισυ όπως συμβαίνει σε κάτι πολυκατοικίες του Κέντρου της Αθήνας που ο κάθε κάτοικος βάφει το διαμέρισμά του όποτε του την καυλώσει επειδή δεν μπορούν να συμφωνήσουν στη συνέλευση.
Βέβαια και αυτοί που το έβαψαν μάλλον πήραν 100 κιλά πλαστικό χρώμα και το πέρασαν όλο ένα χέρι κάνοντας το λίγο τούρτα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.



Υ.Γ: Ok αναγνωρίζω πλέον και επίσημα πως μου έχει γίνει εμμονή ο cuber σκουπιδοτενεκές και τον βλέπω παντού. Αυτή την φορά στην μαρίνα Ζέας στον Πειραιά, τώρα και με animal print (ok δεν είναι animal print αλλά η φαντασία μου καλπάζει τι να κάνουμε).

ΑΥΡΙΟ ΞΑΝΑ ΣΧΟΛΗ...(κλαψ, λίγμ, σνιφ)

Ουαααααα πως έφυγαν έτσι οι μέρες? Πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Σαν αποτυχημένο sex date ένα πράγμα.
Κατάρα!!! Και να πείς πως διάβασα? Σκατά, τίποτα σχεδόν.
Και να πείς πως διασκέδασα? Σκατά, συνέχεια σκεφτόμουν που δεν διάβαζα και μου κοβόταν το κέφι.
Και τι δικαιολογίες τώρα να πώ στους καθηγητές που πάλι δεν θα δούν δουλειά μου?
Oh whateva, απλά θα πάω, μια Κιουρία, μια Θεά (είναι που δεν με έχετε δεί γι΄αυτό και μπορώ να λέω αυτές τις πίπες χοχοχο) και ό,τι θέλει ας γίνει.
Άλλα μέχρι τότε σας αφήνω με μερικά ακόμα ενσταντανέ από το πρόσφατο ή και τό όχι τόσο πρόσφατο παρελθόν μου στα ντουβάρια του Ιδρύματος.
ΘΑ έχουμε μια υπέροχη βδομάδα φίλοι μου (μου το είπανε τον καφέ).

Όσο για την μουσική, παραμένουμε στον χώρο των αυτοκτονιών. Suicidio ερμηνεύει η Μαρία Κάλλας στα 1952 από την όπερα La Gioconda, του Amilcare Ponchielli. Έτσι για να ξεκινήσει καλά η βδομάδα.

01 La Gioconda, opera in 4 acts- Suicidio.mp3

[lyrics and translation from here]

Λευτεριά στους φυλακισμένους!!!

Αυτό θα έλυνε πολλά προβλήματα τελικά..

Αυτό το είχα υποσχεθεί στο προηγούμενο φωτογραφικό πόστ από την Σχολή
(και επειδή εσύ ζηλεύεις το κάνεις θέμα? του απαντούν από κάτω χαχαχα)


Ευτυχώς σταμάτησε να βρωμάει χαχαχα

Φέρε τα κλεμενα, έλα μόνος σου χαχαχαχαχα
Τι να έχει άραγε το ψυγείο?

εγώ να δείς χοχοχο

Σκοτώνει και τα μικρόβια επίσης...

Γιατί είχαμε ανέκαθεν οικολογική συνείδηση...

Πες τα ρε άνθρωπε!!!

Κάτι μου λέει ότι το pc της κοπελιάς δεν την παλεύει...
Κι αν γίνεται δεν χτίζεται ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Εμένα μου λές!



ΑΡΕ ΚΑΝΕΛΟ!!!
Πολύ περισσότερα από ένας απλός σκύλος.
R.I.P. (02/07/2008). To E.M.Π. δεν είναι το ίδιο χωρίς εσένα...


seriously τώρα...