THE WALL

Cómo me hubiera gustado ser Cindy Lauper y cantar esta canción
a unos que yo me sé...

TI PRENDO E TI PORTO VIA

De 1999 data este relato del flamante Premio Strega de novela 2007 (Come Dio comanda/ Como Dios manda). En él, Nicoló Ammaniti sigue demostrando su preferencia por los personajes de adolescentes-niños y por las narraciones paralelas que convergen en un estudiado cuadro final.

Esta vez la historia se desarrolla en Ischiano Scalo, un pueblo en medio de la nada de la ficción pero fácil de reconocer en cualquier parte. Allí vive el pequeño Pietro, un chaval tímido y acosado por los matones del lugar. Desgraciado desde su nacimiento, sabe que no puede esperar nada de la vida por más que intente sobrevivir sacando las mejores notas de la escuela. Un padre borracho, una madre neurótica y un hermano corto de entendimiento componen el desolado panorama familiar. Sólo cuenta con Gloria, la hermosa hija del director del banco, por la que Pietro bebe los vientos en medio de una incondicional amistad.

En la línea paralela está Graziano Biglia y ahí es donde Ammaniti nos regala uno de esos personajes inolvidables en su entrañable vulgaridad. Graziano es un play boy en horas bajas, un gigoló de turistas centroeuropeas, con camisa abierta, cadenita de oro y rubia melena tarzanesca. Su piel, siempre bronceada, ya no puede ocultar la barriguilla o las arrugas que rodean su encantadora sonrisa. Amante de los Gipsy King y dispuesto en toda hora a un polvo rápido o un "pompino" (prefiero no traducirlo), este genio del despropósito encontrará en la profesora Palmieri, mujer hermosa y solitaria, una inexplicable, apasionada y tórrida relación amorosa (gloriosa la escena en las termas de Saturnia) .

El pegamento de estos personajes clave está compuesto por la materia humana más variopinta: el encolerizado conserje, los carabinieri descerebrados, prostitutas, campesinos...

Y sobre ellos, Ammaniti, manipulando el destino de sus criaturas sin más armas que un lenguaje desnudo, una comicidad a veces desternillante, a veces melancólica y una diabólica capacidad de narrar.

El título de la novela se convierte en una premonición hacia el lector que queda envenenado por este extraordinario relato.

Diréis que me ciega la pasión, pero el chico lo merece.

A CAIXA

Cando recibín a chamada de Peggy Sue, alegréime de veras, pois facía moito tempo que non sabía nada dela. Dixo que se enterara do de Sailor polos xornais, e que nun principio non se decatara de que tiña a solución nunha caixa de zapatos.

Así me deixou, coa promesa de acudir ao cabo duns días coa súa misteriosa caixa.

Peggy Sue non cambiara nada. Tiña o mesmo pelo loiro, as mesmas gafas picudas e o sorriso máis xeneroso que eu coñecera.

- Morreu o cabrón de Bob Thomas -dixo de súpeto-. Ogallá arda no inferno, pero nena, debeu sentir a trabada da culpa nos seus últimos momentos porque deixou esta caixa para mín. Pensei que despois de roubarme os cartos e desaparecer sen deixar pegada, eu merecía algo máis que o seu esquecemento.

Mentras dicía esto, empurrou a caixa cara mín. Mirei dentro como se me fora a saltar unha serpe pero alí non había máis que...

...letras manuscritas de cancións,

entradas a concertos e carteis,

unha folla dun anuario de instituto,

vellas fotografías,




e recortes de xornais...

- Son dese tío de Minessotta, ese cantante, que o demo o leve tamén, parece un gato laiando. Bob estaba obsesionado con el; dicía que lle roubaba as ideas das cancions antes de que as compuxera. Estaba tolo, non sei como caín nos seus brazos...

E aquí Peggy Sue suspirou apurando o cigarrillo, lembrando non sei qué menceres nos brazos de Bob.

- Ben. Aquí tes todo esto, nena. Ese tipo, Bob Dylan, din que está tendo moito éxito, así que esto ha valer unha morea de cartos. Véndeo e págalle a fianza a Sailor. Polo menos ese vello cabrón fará algo bo dende a tumba.

Non agardou a que llo agradecera. Ergueuse como un resorte e desapareceu no bus que nese momento emprendía a marcha diante da cafetería.

Quedei pensando que as fadas de verdade fuman como tolas, levan xerseis cupiniños de cor rosa e moven o cú con xenerosa lascivia.

CAUSAS PERDIDAS

Lula Fortune loitando contra o Lado Oscuro mentres os tres cabaleiros Yedai pasan de todo.

Así non hai maneira de vencer ao Imperio do Mal!

IMÁXES DA GRAN MAZÁ

Cando entramos en Dean & Deluca comezaba a nevar. Apenas unhas folerpas branquexaron o asfalto, unha choiva xeada e cortante acoitelou o aire facéndonos prisioneiros dun confortable café.

Dende a ventá víase o camposanto da Trinity Church (onde Nicolas Cage encontra a chave do enigma en National Treasure/A búsqueda). O tempo pareceu deterse mentras os nosos entumecidos membros ían retornando á vida.

Dean & Deluca é un local indefinible e moi agradable: ten libros, discos, revistas, prensa, comida biolóxica e caprichos de gourmet; din que se pode ver a Robert de Niro co seu cestiño na percura de caviar. Pero por riba diso, ten un rinconciño confortable e discreto onde poder tomar café (americano, of course) e uns inmensos ventanais polos que ver como pasa New York ante ti.

Que estrana nostalxia sinto de súpeto!

CHOVE

Por fín chove.

Non podo decir que goste da choiva; son un ser da luz e do sol, pero onte pola noite cando sentín o bisbiseo da auga, respirei fondo con certo senso de liberación.

Ao fin, os galegos debemos ter un xen da choiva agochadiño e, se nos falta tanto tempo, andamos inquedos e desorientados. Hoxe pareceume que os meus paraugas sorrían na entrada, que a gabardina saltaba do armario cara a mín, ansiosa.

Sei que vou arrepentir destas verbas e non faltará moito para que ande a queixarme da maldita auga. Pero hoxe é o que necesitaba. Estou desexando que chegue a tarde para pegarme aos cristais e sentir o quente aroma dunha taza de café, o tacto apaixoado dun libro, os brazos protectores da choiva ...

Ainda que se Sailor me chama dende a rúa co sorriso de Gene Kelly nos beizos, baixarei sen dubidalo. Tendes que comprendelo.

CUESTIÓN DE PRIORIDADES

O cerebro das mulleres...









...e o cerebro dos homes



...según Bart Simpson.

INSURRECCIÓN

Hoy he mirado de frente a los ojos enloquecidos de la intransigencia. He respondido a la obcecación y el autoritarismo. Me he enfrentado a la represalia mirando a todos lados para comprobar si alguien más veía que el emperador no tenía traje, pero sólo he encontrado cabezas gachas y consejos de humillación.
La justicia, la rectitud, la honestidad son pesadas cargas que hoy se derrumban en el suelo junto a mí. No puedo más. Y desde el suelo he visto claro que me hubieran fusilado a la primera de cambio en la guerra civil gritando "Viva la República"; que me hubieran quemado en las hogueras de herejes en cualquier auto de fe ...
Le dedico esta canción a una pequeña sans coulotte porque sé que le gusta.
No hay salida para alguien así. Sólo nos queda susurrar en nuestro lecho de muerte, como Galileo: "a pesar de todo, se mueve". Y esperar que el tiempo nos dé la razón.
Buen fin de semana a todos y todas.

PANE, AMORE E FANTASÍA

Esta deliciosa película, Oso de Ouro en Berlín (1954) supuxo o lanzamento da xovencísima e espectacular Gina Lollobrígida e o consagramento do seu director Luigi Comencini.

A historia comeza coa chegada a un pequeno pobo do maresciallo Antonio Carotenuto, un Vittorio de Sica en estado de gracia, e os seus devaneos entre a xoven María detta la Bersagliera e a misteriosa comadrona Annarella. María, a máis fermosa e pobre, bebe os ventos polo miñaxoíña do carabiniero Pierto Stellati e Annarella agocha un segredo que lle impide dar o sí sen condicións. Así, entre idas e vidas ao bosque, cestiños de froitas, falsos miragres e unha antolóxica declaración de amor enriba dunha bicicleta transcorre este clásico considerado no seu tempo unha puñalada trapeira nas costas do neorrealismo.

Construído segundo as regras da Commedia dell'Arte, presenta persoaxes predeterminados, pero tocados pola varita máxica do xenio interpretativo. Comencini actualiza a vella estructura narrativa con pequenas esceas nas que bule con abafante descaro e vitalidade a alma eterna de Colombina e Arlechino.

TANNER 3

Querida Lula:

Hoxe vaguei pola casa con milleiros de cousas na cabeza e sen a determinación de facer algo. Agardei o anoitecer a caron da ventá e, a medida que escurecía, invadiume esa melanconía imprecisa, esa sensación de fracaso da que non poido fuxir. Vinme, un día máis, diante deses rapaces, proxectos inconclusos de seres humans, e xa non sinto nada. Están tan lonxe do que eu poda ensinarlles, do que eu poda decirlles .... nun mundo irreconciliable e remoto onde non hai marcha atrás.

Tania chegou da man da orientadora cando o curso xa comenzara. Non sabía en qué asignaturas se matriculara, nin se tiña materias pendentes. Sempre estaba triste; nunca lle vin un sorriso nos beizos. Miraba dende a beira das súas olleiras cando lle explicaba algo, pero toda ela dirixíase máis alá de min, a uns confíns inimaxinables de miseria e abandono.

Tiña o cabelo tinxido de loiro, cunha enorme raiz negra que non consegueu agochar en todo o ano cos tintes baratos que compraba no chinés. Levaba os pantalons moi apretados e un forro polar vermello que foi a única prenda de abrigo que trouxo todo o inverno.

Un día atopeina pola noite no outro lado da cidade. Estaba sola e creo que se alegrou de verme. Dixo que era o seu antigo barrio e viñera ver aos seus amigos. Despois souben que o concello realoxara á súa familia perto do meu Instituto diante do perigo de derrube da casiña onde vivían.

Tania levaba varios anos sen escolarizar e a meirande parte das veces que lles deixaba tempo para facer os exercicios, ela debuxaba abstraída nas marxes do libro sen tapas que alguén lle prestara. Outras veces, miraba para min dende o pozo dos seus ollos escuros deixándose abanear por verbas que non entendía.

A súa figura sixilosa perdeuse para sempre un 23 de xuño.

Quizáis nunca estivera entre nós.

IN THE OCEAN

Este non é un pulpiño do montón, é Pulpiño Viascon.

Non mires para o cutre-video-penoso e déixate levar meu amor, meu amor meu amor...pola doce melodía.

Bo fin de semana.

CORRESPONDENCIA

Cando levaron a Sailor, o tempo empozou ao meu redor ata afogarme.

Beautiful declarou ao seu favor no xuizo, ainda que nada foi abondo para salvalo. Nen sequera o feito de que o morto estivese reclamado en tres estados por máis que probados delitos de sangue.

Decidín quedar en Jacksville. Agardaría a Sailor o tempo que fose necesario, a vida enteira e todas as vidas futuras. Pero non podía ficar por máis tempo no Paraíso e Beautiful comprendeuno. Deume un abrazo de despedida e deslizou a chave do noso cuarto no meu peto: "Para cando volva Sailor".

Enton comecei a escribirlle cartas.

Debuxei verbas escuras para tapar aquelas noites de treboada, que despois rompía. Dibuxei verbas espidas que mentisen entre dentes porque non quería falarlle da enormidade do meu cuarto vacío. A miña letra picuda fíxose ferida e a cada liña doíame ata o meu lapiz amarelo.

El só me escribía poemas:

No hotel Orange de York gastabas

alcume de cores: esmorecía

marzo ou se cadra levantávase

nordés sen acougo. Eran

horas de febre e de páxinas sen pó

nen froles murchas:

o mar estaba lonxe e o río baixaba

con esperanza de mirtos.

No Dauphine Blue adoitabas

non mirarme; revolvías

o sucre coa melancolía exacta;

o sol desaparecía,

pero ti nomeabas

un arbre e entón apuraba

a tépeda auga de Punta Vigilio.

Non pretendo evocar

esas ceremonias de nostalxia, con chagas

que nunca se abren: só descubro

chairas de plata que compartimos,

ou a friaxe de saloucos e

o inverno de bancos e buxo

que aínda non minten.