Archive for marca 2015

Home Archive for marca 2015


źródło foto: empik.com

Tytuł: Było sobie życie

Producent: Hippocampus

Seria: Było sobie życie

Kategoria wiekowa: 7-107 (pięciolatek także dobrze sobie radzi)

Liczba graczy: 2-4

Tak, to „TO” o czym myślicie. Właśnie na podstawie kultowego serialu produkcji francuskiej z lat 80-tych Było sobie życie firma Hippocampus stworzyła serię planszowych gier edukacyjnych. Kto z was nie pamięta emocjonującej podróży przez ludzki organizm? Ja przynajmniej obejrzałam w dzieciństwie wszystkie odcinki i muszę przyznać, że to wiele się nauczyłam. Ponoć teraz do współczesnych dzieci idea Było sobie… zupełnie nie przemawia i na większość pytań nie są w stanie odpowiedzieć nawet gimnazjaliści (gra przeznaczona jest dla dzieci od 7 lat). Nie sprawdziłam tego sama, a jedynie wyczytałam w sieci. Ja mogę oceniać ten fakt jedynie z perspektywy mojego pięcioletniego syna, któremu zarówno serial jak i gra bardzo przypadły do gustu. Oczywiście nie jest jeszcze w stanie zrozumieć wielu procesów odbywających się w naszym organizmie, ale chwali się to, że ma wielką chęć posiąść tę wiedzę. Ale my tu gadu, gadu, a tymczasem czas zacząć partyjkę…

Po otwarciu pudełka naszym oczom ukazał się ogrom żetonów, kart i innych dziwnych elementów. Dla tych, którzy zechcą zainwestować w grę namawiam od razu do zaopatrzenia się w woreczki strunowe. W komplecie są tylko trzy, a wymieszane kart i żetony sprawiają, że przygotowania trwają bardzo długo.

Gra zawiera:

Dużą, kolorową planszę z grafiką serialu – przypomina trochę chińczyka. Jest przejrzysta i bardzo intuicyjna.

8 pionków do wyboru + kostka – kolorowe tekturowe pionki wkładamy do plastikowych stojaczków. Grafika oczywiście z serialu.

53 karty pytań łatwych

53 karty pytań trudnych – Pytania są bardzo zróżnicowane. W puli znajdują się zarówno te banalnie proste, jak i takie, na które nie byłam w stanie odpowiedzieć.

45 kart szans - fajnie trafić na to pole. Tu nie ma przegranych.

45 kart pecha – jeśli trafisz na planszy na pole „pech” musisz pociągnąć ze środka kartę, która zwykle pozbawia cię wartościowych żetonów lub zawiera inne niekorzystne polecenia.

65 żetonów leukocytów

65 żetonów lekarstwa

130 żetonów globinka

30 żetonów hemo – trzeba zdobyć ich aż 7 żeby wygrać rozgrywkę. Przyznaję od razu, że trzeba się trochę natrudzić.

4 detektory odpowiedzi – to tylko tak dumnie brzmi. W rzeczywistości to czerwone, plastikowe karty, które służą do odczytania prawidłowej odpowiedzi na kartach z pytaniami. Po przyłożeniu detektora, na karcie możemy odczytać prawidłową odpowiedź. Tak naprawdę da się ją również odczytać bez detektora, ale dorośli cicho sza! (maluchy raczej tego nie zauważą).

4 karty przelicznik – zdobyte żetony globinka, lekarstwa i leukocytów można wymieniać przed każdym ruchem, a karty przelicznik informują nas o ilości potrzebnych żetonów.

Instrukcja gry – która jest bardzo zwięzła, konkretna i jasna w odbiorze. Dla mnie to ważna sprawa, gdyż nic mnie tak nie denerwuje, jak zagmatwana instrukcja, która każe mi przed rozgrywką szukać filmików na YouTube z wyjaśnieniem zasad (obecnie mam do czynienia z taką właśnie grą, ale o tym w następnej recenzji).

No to zaczynamy!

Na starcie każdy z graczy wybiera sobie postać i w zależności od tego zajmuje odpowiednie miejsce na planszy. Otrzymuje także: 3 żetony globinka, 2 żetony leukocytów, 2 żetony lekarstwa, detektor odpowiedzi oraz kartę przelicznik. Celem gry jest zdobycie 7 żetonów Hemo. Gracze poruszają się po planszy zgodnie z ruchem wskazówek zegara zwiedzając układ krwionośny, trawienny, oddechowy i nerwowy. Po drodze mają oczywiście różne przygody i zadania do wykonania. Czeka ich też walka z wirusami i bakteriami. Często trzeba odpowiadać na pytania i brać udział w pojedynkach Mistrzów i Wirusów. Jak to w życiu bywa też tak, że czasem gracz musi sięgnąć po kartę szansy i pecha.

Pytania

Jak już wcześniej wspomniałam w grze znajdują się karty z łatwymi i trudnymi pytaniami. Gracze muszą na nie odpowiadać, kiedy staną na polu ze znakiem zapytania. To do nich należy wybór czy odpowiadają na pytania łatwe czy trudne. Oczywiście za łatwe jest mniej punktów, a raczej globinek (łatwe -1 globinek, trudne – 2 globinki). My grając z Tymkiem zmieniliśmy trochę tę zasadę. Żeby było sprawiedliwie ciągnęliśmy zawsze karty z trudnymi pytaniami, a Tymek z łatwymi. Myślałam, że szybko się zniechęci, kiedy nie będzie znał odpowiedzi. Pytania bywają naprawdę trudne, szczególnie dla pięciolatka. Nie doceniła jednak mojego dziecka, bo ono się doskonale przy tym bawi, słucha naszych tłumaczeń i szybko zapamiętuje poprawne odpowiedzi ( a nawet niepytany wyjaśnia zawiłości ludzkiego organizmu). Przyznam szczerze, że pytania zaskakują i dorosłych. Wstyd przyznać, ale wiele jest takich, na które nie znałam odpowiedzi. Jeżeli któryś z graczy czuje się pewnie po poprawnej odpowiedzi może zagrać va banque i odpowiedzieć jeszcze na drugie pytanie z karty (na każdej są dwa). Jeśli odpowie prawidłowo zyskuje podwójną liczbę żetonów globinka, jeżeli odpowie źle – zostaje bez punktu.

Szansa i pech

Zatrzymując swój pionek na polu szansy gracze mogą być pewni, że czeka ich coś miłego. A to w nagrodę za pomoc rodzicom zdobywają żetony globinka czy leukocytów, a to przez całą jedną rundę są chronieni przed bakteriami i wirusami. Uwaga! Czasem można nawet otrzymać żeton Hemo! Ciągnąc kartę szansy można także trafić na kartę Mistrz i Wirus. Upoważnią one graczy do uczestnictwa w ataku wirusów (karta Mistrza chroni przed tymi szkodnikami). Gracz, który posiada kartę Wirus może zaatakować dowolnego gracza. Jeśli ten nie posiada karty Mistrza, która odpiera atak musi oddać do banku 3 żetony globinka (uwierzcie, że to bolesna strata).

Jeśli chodzi o karty pech, to niestety w tym przypadku graczy spotykają same przykre niespodzianki. Utrata żetonów globinka, leukocytu, lekarstwa, utrata kolejki czy przesunięcie pionka w niekorzystne miejsce.

Zdobywanie żetonów

Aby uzbierać 7 żetonów Hemo i wygrać, trzeba najpierw zdobyć wiele żetonów globinka, Leukocytów i lekarstwa. Jest to trudne, bo na każdym kroku czyhają bakterie i wirusy, które skutecznie pozbawiają nam potrzebnym żetonów. Na szczęście są szanse i przejście przez start swojego osobistego układu, które zapewnia nam żetonowy zastrzyk w postaci 3 globinków, 2 lekocytów i 2 lekarstw.

Było sobie życie – czy to gra warta świeczki?

Było sobie życie to naprawdę ciekawa gra edukacyjna. Szczególnie polecam ją dzieciom, które dzięki pytaniom mogą się wiele nauczyć o ludzkim organizmie. Konieczność zamiany żetonów zmusi je także do liczenia, kalkulowania i myślenia. Karty pytań, szans i pecha urozmaicają zwykłą planszówkę i sprawiają, że rozgrywki są bardzo ciekawe. Wszystkie elementy zostały wykonane solidnie i dokładnie. Jedyne zastrzeżenia mamy do grubości kart, które według nas są zbyt cienkie i ciężko podnosić je z kupki w trakcie gry. Dodam też, że tak jak wszystkie gry typu quiz Było sobie życie przestanie być już taka interesująca, kiedy pozna się wszystkie pytania i odpowiedzi. Ale do tego nam jeszcze na szczęście daleko. A więc la Vie!

Acha! Producenci polecają grę dzieciom od 7 lat, ale sami przekonaliśmy się, że i pięciolatek z niewielką pomocą rodzica może mieć wielką frajdę. Polecamy:)

Autor: Evžen Boček

Tytuł: Ostatnia arystokratka

Tłumaczenie: Mirosław Śmigielski

Wydawnictwo: Stara Szkoła

Liczba stron: 254

Oprawa: miękka

Króluje u mnie ostatnio literatura czeska. Jeszcze nie do końca ochłonęłam po Boginiach z Žitkovej, a tu już na tapecie Ostatnia arystokratka Evžena Bočka. Dzięki temu jednak, odczułam niesamowity kontrast między utworami i różnorodność prozy naszych sąsiadów. Pierwsza książka wstrząsnęła ogromnie moim jestestwem, podczas lektury tej drugiej zaś trzęsłam się ze śmiechu i to śmiechu czystego, niczym nieskrępowanego. Wcale się nie dziwię, że Ostatnia arystokratka została okrzyknięta najzabawniejszą książką roku i do tej pory sprzedała się w 70 000 egzemplarzy. Już dawno nie czytałam nic równie komicznego, co powodowałoby tak niepohamowane wybuchy śmiechu… A wierzcie mi, Evžen Boček nie oszczędzi was nawet na chwilę aby dać wytchnąć wyczerpanym mięśniom brzucha. Od pierwszej do ostatniej strony nie możesz przestać się śmiać, jeszcze gorzej, kiedy ktoś ma bujną wyobraźnię i przed oczami stają mu wszystkie niezwykłe wydarzenia mające miejsce na Zamku u Kostków… Wchodzisz w to? A zatem trzymaj się mocno za brzuch!

Kostkowie są potomkami arystokracji czeskiej i właścicielami Zamku. Kiedy tylko udaje im się odzyskać rodzinną posiadłość decydują się opuścić bezpieczne gniazdko w Ameryce i wyruszyć na podbój Czech. Jazda bez trzymanki zaczyna się już podczas podróży. Żeby przewieść do domu zmarłych przodków w urnach, Kostkowie ponoszą kolosalne koszty, gdyż pomysł przewiezienia ich w paczkach po orzeszkach spalił na panewce. W konsekwencji stają przed bramą zamku goli i weseli. Ich celem będzie więc od tej pory próba zarobienia pieniędzy na turystach zwiedzających zamek. Nie będzie to takie łatwe biorąc pod uwagę fakt, że Kostkowie zastali na włościach trzech oryginalnych pracowników…

Kasztelan Józef - myślami przebywa wciąż w XIX wiecznych realiach, choć doskonale pamięta traumatyczne przeżycie, jakim był dla niego ślub Heleny Vondráčkovej zorganizowany na Kostce. Jego jedynym zajęciem jest paradowanie w brudnym szlafroku i wymyślanie sposobów na to, jak zamknąć na cztery spusty zamek przed muflonami – czytaj turystami. Niezgorzej od niego ma się również ogrodnik pan Spock, który jest niepohamowanym hipochondrykiem wymyślającym na poczekaniu absurdalne piosenki wpadające w ucho całej rodzinie. Jest jeszcze kucharka i sprzątaczka pani Cicha. Jej marzeniem jest znaleźć się już w domu starców, bo jak sama twierdzi, ma dość sprzątania i pieczenia tłustych kaczek dla turystów. Na szczęście z odsieczą przybywa Milada, zaradna bizneswoman, mająca setki pomysłów na to, jak przyciągnąć na zamek turystów i tym samym zarobić na jego utrzymanie.

Arystokracja (notabene nielubiana przez Czechów) nie może zhańbić się zwykłą pracą, rodzina Kostów pozwala kierować sobą niczym marionetkami na sznurkach trzymanych w rękach Milady i pokazując swój „kunszt aktorski” zarabia na rodzinnym świniobiciu, kolacji świątecznej i zwiedzaniu zamkowych katakumb zorganizowanych specjalnie dla turystów. Czy jednak ci ostatni wytrzymają niechęć kasztelana Józefa, wulgarne słownictwo wiecznie nabzdryngolonej pani Cichej, czy fantastyczne choroby pana Spocka? Zresztą Kostkowie nie pozostają wcale z tyłu. Franciszek Kostka – mąż i ojciec popada w paranoję i spędza czas na rozliczaniu finansowych grzeszków swoich przodków, przez których teraz musi brać udział w tym całym cyrku. Matka – zakochana do reszty w księżnej Dianie, bo jak przystało na arystokratkę musi brać przykład z samej góry. Są jeszcze dwa psy, koza, owce i konie, trochę wypchanych dzików i śmierdzący Jaruś…

Temu wszystkiemu z dystansem zaś przygląda się najmłodsza z rodu Kostków – Maria. To dzięki jej dziennikowi poznajemy perypetie nietuzinkowej ferajny. Maria nie ma lekko, co tu dużo mówić. Jest trzecią Marią w historii rodu. Obie jej poprzedniczki nie dożyły dwudziestu lat. Współczesna Maria nie jest jakoś specjalnie przesądna, ale wszyscy wróżą jej podobną „karierę” widząc w tym jednocześnie doskonały chwyt marketingowy na turystów. Dziewczyna jest nad wyraz ugodowa i ze stoickim spokojem przyjmuje nawet najbardziej niestworzone wybryki mieszkańców zamku. Odniosłam wrażenie, że nic jej nie rusza, no może poza Deniską – córką podejrzanego prawnika, który nie wiedzieć czemu finansuje pobyt Kostków w Czechach. Niemal na zimno relacjonuje absurdalne zachowania swoich rodziców i służby, komentując wszystko w taki sposób, że czytelnik wypłakuje oczy… ze śmiechu. Z minuty na minutę specyficzny humor kumuluje się do granic wytrzymałości, ale co uważam za ogromnie osiągnięcie Evžena Bočka, nigdy nie przekracza cienkiej granicy, po której stąpa. Ostatnia arystokratka naszpikowana jest świetnym żartem sytuacyjnym, ironią i nutką kpiny. Mam wrażenie, że autor posuwając się do swego rodzaju groteski, uwydatniając absurdalne zachowania świeżo upieczonej szlachty sam nieźle się bawił. Nie wiem, czy tak doskonale bawił się tłumacz Mirosław Śmigielski, który musiał przełożyć na polski tę kipiącą od mocnego żartu powieść, ale bez wątpienia udało mu się oddać specyficzny humor naszych sąsiadów.

Nie będę doszukiwać się w Ostatniej arystokratce wielkiej głębi i ukrytych sensów, bo wydaje mi się, że ich tam po prostu nie ma. Śmiem twierdzić, że Evžen Boček stworzył swoje dzieło, po to, aby dać czytelnikowi czystą, niczym niezmąconą rozrywkę i niesamowitą frajdę. Wbrew pozorom musi to być piekielnie trudne w dzisiejszych czasach (pisał tę powieść 8 lat). Zdecydowanie łatwiej wzbudzić w nas (szczególnie Polakach) łzy wzruszenia niż niepohamowany śmiech. Prym w powieści wiodą przede wszystkim mocno zarysowani - żeby nie powiedzieć przerysowani bohaterowie. To oni dzięki swoim absurdalnym zachowaniom są tak niezwykle zabawni. Oczywiście środowisko zamkowe, w którym się obracają, problemy, obowiązki i powinności tzw. arystokracji dodają niesamowitego smaczku, szczególnie, że realia opisane w książce nie są wyssane z palca. Nie kto inny, jak Evžen Boček jest kasztelanem zamku gdzieś na Morawach i kto wie, cóż z tego co podpatrzył i opisał w Ostatniej arystokratce jest wytworem jego wyobraźni, a co czystą prawdą?

Na koniec, mam dla was jeszcze jedną małą radę. Nie czytajcie tej książki w miejscach publicznych. Moja lektura Ostatniej arystokratki w miejskim autobusie zakończyła się ukradkowymi spojrzeniami, uniesionymi brwiami i charakterystycznymi chrząknięciami. Niestety wszystkie te zachowania ludzi podróżujących ze mną tylko dolały oliwy do ognia i nie byłam już w stanie dłużej tłumić śmiechu…

Za książkę serdecznie dziękuję Mirosławowi Śmigielskiemu z wydawnictwa Stara Szkoła

http://stara-szkola.com/ksiazki-dla-doroslych/11-ostatnia-arystokratka.html

Recenzja ukazała się na portalu www.novinka.pl

Subskrybuj: Posty ( Atom )

podczytuję

Blogi rodziców, które uwielbiam czytać

Blogi ludzi z pasją:

Przydatne strony