KUCHENNE REWOLUCJE

               Nie zjem tego – oznajmia światu Jaś, odsuwając od siebie z widocznym wstrętem miskę z płatkami na mleku. Matka, wyłaniająca się właśnie z czeluści lodówki, zastyga w bezruchu, marznąc w temperaturze 3 stopni, wespół z wczorajszym niedojedzonym kotletem mielonym i uwiędłym brokułem, ostatnią, choć krótkotrwałą okazało się miłością kulinarną Jaśka.

Czemu nie zjesz? – dziwi się Matka, bo ten sam obecny tu oburzony Jaś własno ustnie domagał się na śniadanie płatków, gardząc szynką, dżemem, że o serze i jajku nawet nie wspomnę.
Nie chciałem różnych, chciałem tylko kukurydziane – krzywi się w dalszym ciągu Jaś.

Nie chciałeś różnych? Jak to? Przecież zawsze chcesz różne, jeśli już chcesz – dziwi się z kolei Matka i zagląda ukradkiem do miski Jasiowej, gdzie nawrzucała nieuważnie płatków kukurydzianych, cynamonowych i jeszcze kulek czekoladowych, aby różnorodnością zamknąć usta wybrednemu dziecku. Na darmo, jak się okazuje.

Nie zjem tych czarnych kulek, wyglądają jak bobki – mówi twardo Jaś.

No cóż, bobki to bobki, jak tu dyskutować z argumentem na miarę bobka? Jasio dostał małą łyżeczkę i za jej pomocą owe bobki nieszczęsne wyłowił, co nie zmieniło znacząco faktu, że spożył niewiele.

Stasiu co zje na śniadanie? – pyta odruchowo i niepotrzebnie Matka, bo wiadomo przecież, że Stasiu zje to, co Matka mu przygotuje. To znaczy zjadał. Do niedawna. Czy do teraz raczej.

Kiełbasynke – mówi dzielny Staś, stawiając Matce wysoką poprzeczkę do przeskoczenia.

Matka jednak wczoraj się nie urodziła i nie takie przeszkody w swoim długim życiu matczynym już pokonywała. Zachowując więc kamienną twarz, odpowiada dziecinie głosem promiennym jak ranna zorza:

Dobrze Stasiu będzie kiełbaszynka.

Będzie? – pyta podejrzliwi Staś, trochę zbity z tropu perspektywą istnienia wyżej wymienionego produktu spożywczego, który to zamierzał w najbliżej przyszłości opatentować, a tu klops.

Będzie – mówi pogodna Matka kuchenna, wykonując na przygotowanej kanapce piruet kulinarny w postaci potraktowania wyżej wymienionej do płowy szynką, od połowy kiełbaską. Szczęśliwie, oba produkty zapobiegliwa Matka przechowywała w lodówkowych czeluściach.

Czy myślicie, ze kiełbaszynka zjedzona została do końca bez mrugnięciem okiem?  Wespół w zespół, można tu śmiało parafrazować klasyka. Znaczy się – Matka dojadła. Tradycji natomiast stała się zadość: poza herbatą chyba żadne danie przez Matkę zaproponowane okazało się niejadalne.

Tradycja przetrwała w formie nienaruszonej do obiadu.
Nie zjem pomidorówki – mówi Jaś patrząc ze wstrętem w odmęty zupy podanej mu przez Matkę na wesołym talerzyku, co w założeniu pobudzić miało jego apatyt. W założeniu.

Nie lubię. Lubię tylko rosół – ucina wszystkie dyskusje Senior, nim Matka zdąży usta otworzyć.

Zjec chociaż 5 łysków – zachęca Staś, obyty w zwyczajach kulinarnych Jaśka.

Plose – dodaje, dostrzegając chyba popłocho-mękę w oczach Matki. Kochane dziecko, no, po Mamusi.

No dobra. Ale tylko pięć – godzi się Jaś I Łaskawy, odliczając – niczym rasowy księgowy – dokładne pięć łyżek. Ani jednej więcej. Resztę Matka dojadła, dopychając się połową mielonego kotleta i wczorajszym brokułem. W końcu – jak na nowoczesną Matkę przystało – Matka jest matką eko i żywności nie marnuje.

Co na drugie?  Byle nie schabowy, bleee…. – pyta wypełniony pięcioma łyżkami pomidorówki chłopiec, który z niejednego pieca schabowe jadł i stwierdził, że nie lubi.

Paluszki rybne – mówi Matka, która poszła dziś – co tu dużo mówić – na łatwiznę, przygotowując tzw. pewniak, który Starszak pochłonie raczej w każdych okolicznościach przyrody.

Paluszki! – cieszy się Jaś, a Matka z nim, bo to taka rzadkie uczucie towarzyszące nam przy posiłkach. 

Zjes? – pyta podejrzliwe Staś, który o życiu w tej rodzinie wie już  całkiem niemało.

Zjem – potwierdza, jak nigdy, Jaś.

Pienć? – powtarza cyfrę-wytrych w naszym jadłospisie Staś.

Pięć – zgadza się zgodny Jaś.

Ale kaszy nie zjem – zastrzega, żeby za różowo nie było. W końcu chłopaki różowego nie lubią z zasady. A zasady rzecz święta.

Na kolacje zjem tylko z nutelkom – mówi Staś, kiedy kończy się bajka wieczorna.

I bułecke, chlebka nie – dodaje mały, co nie znaczy, że nie wybredny  smakosz.

A ty Jasiu? – domyka Matka kwestię zamówień wieczornych.

Może dżem? Może kiełbaszynka? – zastanawia się chwilę.

Kielbaszynka – decyduje ostatecznie, podtrzymując nową, chlubną tradycję naszego domostwa.

Tylko bez pomidora – zaznacza od razu, gotów się licytować do ostatniej skórki.
I bez jogurtu – wtóruje mu dzielny Staś.

Z pomidorem i jogurtem – stawia się dzieciom Matka-restauratorka.

Ale tylko pieńc łyzek – walczy dzielny Staś.

I pięć plasterków, nie więcej  – jednoczy się z bratem Jaś.

Pięć całych – dopina umowę Matka-negocjator.

Całych – zgadza się Jaś.

I mleczną kanapkę na deser – dopisuje się do zamówienia Starszy.

Deser to chyba po obiedzie, nie po kolacji? – dyscyplinuje Matka, próbująca spamiętać wyszukane menu wieczorne swojej wybrednej klienteli.

Mama, bo oddasz fartuch – chwyta Janek, fan telewizji kulinarnej, po dowcip ciężki.

Komu niby? Bo jeśli ktoś chce to bardzo chętnie, nawet teraz – wyraża Matka swe nadzieje i ciche fantazje głośno.

Gessler, Gessler daj. Ja bym dała – podpowiada  Staś, niemniej od barat obyty z telewizją, okazuje się.

Omiotła Matka na takie dictum wzrokiem spłoszonym przybrudzoną kuchnię, podłogę poplamioną, stare gary, pustawą lodówkę, spięła włos rozczochrany.

Gessler, powiadasz, Stasiu, Gessler…. - pomyślała Matka dojadając nagryzionego pomidora nr 5.
Może i to nie głupi pomysł w zasadzie. Ale czy Gessler przeżyła by taką rewolucję? 
Bo sama miłość do jedzenia tu jednak chyba nie wystarczy…. ;).

źródło: pl.depositphotos.com