ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν) (MΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ, Δ' )

«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»

(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν)

MΕΡΟΣ Δ΄

Αναμφίβολα, όταν ο Επίσκοπος κηρύττει αίρεση και παίρνει μόνος του όλες τις αποφάσεις, ερήμην του πληρώματος, τότε επαναστατικοποιεί τους ανθρώπους, τους πιστούς, που τόσα έχουν προσφέρει (διαχρονικά) και προσφέρουν στην Εκκλησία.

Η επαναστατικοποίηση δεν προωθεί την βία που διαιρεί, αλλά αντίθετα (προωθεί) την ορθόδοξη – Πατερική διδασκαλία που προστατεύει και ενώνει την Εκκλησία.

Να θυμίσουμε – πληροφορήσουμε τους «επισκόπους» που απομακρύνουν τον Εσταυρωμένο από την Αγία Τράπεζα, ότι έτσι ασκούν βία στις συνειδήσεις των πιστών∙ βία έχουν ασκήσει και οι αποφάσεις της «συνόδου» στην Κρήτη (2016) στις συνειδήσεις των πιστών, γι’ αυτό και τις απορρίπτουν (τώρα) εσωτερικά.

Στην Ι. Μητρόπολη Δημητριάδος (που ανήκω) είναι μέγα το πλήθος των πιστών (κληρικών, μοναχών, πολιτικών κλπ) που αντιστέκονται εσωτερικά στην «τοπική δημιουργική ουτοπία του Οικουμενισμού».

Αυτή η μυστική συνειδησιακή κραυγή εξέγερσης, αναπτύχθηκε προς εμένα λίαν εμπιστευτικά. Στο όνομα της αιματηρής προϊστορίας των Πατερικών αγώνων έναντι των αιρέσεων, τους είπα, πρέπει ν’ αντιδράσετε κόσμια, εκκλησιαστικά, πατερικά, στα όρια των Ι. Κανόνων, έναντι της δύναμης της κρατικής εξουσίας και της συγκεντρωμένης (διοικητικά) δύναμης της επισήμου Ιεραρχίας.

Η βίαιη απομάκρυνση του Εσταυρωμένου διακηρύττει: «πρώτα ο δεσποτισμός», ως νόημα απαξίωσης της θελήσεως του πληρώματος.

Να θυμίσουμε στους επισκόπους, ότι εμείς οι λαϊκοί είμεθα ιερά κύτταρα μέσα στον οργανισμό της Εκκλησίας κατ’ αναλογίαν των κυττάρων των σωμάτων, που ο Θεός δια νόμων δημιουργεί. Κύτταρα που συντηρεί – ζωογονεί το Άγιο Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία, όπως μας υπενθυμίζει ο Απ. Παύλος:

«Πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών» (Α΄ Κορ. 12, 28-29).

Είμεθα Θεού συνεργοί (Α΄ Κορ. 3, 9) και όχι το «φιλόθρησκο κοινό» ή «φιλοθεάμον μάζα».

Όταν οι Ελληνισταί διατύπωσαν διαμαρτυρία «ότι παραθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών» (Πράξ. 6, 1), τότε οι Απόστολοι δεν έδωσαν εξουσιαστικά τη λύση. Μας πληροφορεί το ιερό κείμενο των Πράξεων, ότι οι Απόστολοι «προσκαλεσάμενοι το πλήθος των μαθητών, εξέλεξαν τους επτά (7) διακόνους, σ’ αντίθεση με την πρακτική του σήμερα, όπου όλα (σχεδόν) γίνονται εν αγνοία και χωρίς τη συμμετοχή του λαού στις εκλογές επισκόπων, εφημερίων επιτρόπων κ.λ.π.

Έχει επικρατήσει ο κληρικαλισμός και η νοθεία του εκκλησιαστικού πολιτεύματος με περιθωριοποίηση του λαϊκού στοιχείου. Η νοσταλγία του απωλεσμένου βηματισμού – ρυθμού του λαϊκού στοιχείου μέσα στην εκκλησία μας οδηγεί στην επίμονη αναζήτησή του χωρίς σύγχυση -δονκιχωτισμό!

Αυτή η αναζήτηση αναλυόμενη στο πρίσμα της εκκλησιαστικής ζωής – ιστορίας μας πληροφορεί:

1^ον) Την χαρισματική εξίσωση όλων των μελών της Εκκλησίας (και των λαϊκών). Ο Ι. Χρυσόστομος υπογραμμίζει – τονίζει το χωρίο των Πράξεων (2,4) σχετικά με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους εκατόν είκοσι (120) του Υπερώου:

«Και εκάθισεν εφ’ ένα έκαστον αυτών», τουτέστι, «παρέμεινεν, επανεπαύσατο»… Τι δαι; Άρα επί τοις δώδεκαν μόνους ήλθεν, ουχί δε και επί τους λοιπούς; Ουδαμώς. Αλλά και επί τους εκατόν είκοσιν» (Ι. Χρυσόστομος, Δ΄ Ομιλία στις Πράξεις).

Γι’ αυτό, Σεβασμιώτατοι, ο Απ. Πέτρος ονομάζη και τους λαϊκούς «υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν» (Α΄ Πετρ. 2, 9).

2^ον) Μας πληροφορεί για την ενεργό συμμετοχή του πιστού λαού στην εκλογή του Ματθία: «και έστησαν – φησί – δύο, Ιωσήφ τον καλούμενον Βαρσαβάν, ος επεκλήθη Ιούστος και Ματθίαν. Ουχί αυτός αυτούς έστησεν, αλλά πάντες» (Ι. Χρυσόστομος, Γ΄ Ομιλία στις Πράξεις).

3^ον) Για την Χριστοκεντρική ευσέβεια – διακονία των λαϊκών στα χρόνια των διωγμών, αντιγράφω:

«Κάτω από το φως των λυχνιών των Κατακομβών τελείται η Ευχαριστιακή σύναξις, όπου ο επισκοπών (=επιβλέπων) πρεσβύτερος συγκεντρώνει γύρω του την Κοινότητα των πιστών, κατά την ώραν της Θείας Ευχαριστίας. Αλλά, και στη συνέχεια, με την ισότιμον και οργανικήν συμβολήν και συνεργασίαν όλων η Εκκλησία αναπτύσσει την πολύπλευρον δραστηριότητά της και αμύνεται κατά των φοβερών διωκτών της.

Λαϊκοί επεσκέπτοντο τας οικίας των Χριστιανών και τους ανήγγειλαν τόπον και χρόνον της Ευχαριστιακής συνάξεως.

Λαϊκοί συγκροτούσαν τας ομάδας πρώτων βοηθειών και περιθάλψεως των θυμάτων (και ειδωλολατρών ακόμα) εις περιόδους επιδημιών.

Λαϊκοί μετέφεραν, με πολλές προφυλάξεις το τελευταίον εφόδιον (τα Πανάχραντα Μυστήρια) εις τους μελλοθανάτους χριστιανούς, στας φυλακάς, το Κολοσαίον κλπ για να λάβουν την εξ ύψους δύναμιν δια την τελευταία των «μάχην» κατά την επομένην ημέραν του Μαρτυρίου των.

Λαϊκοί, συνήθως, μετά το μαρτύριον, έσπευδαν στους τόπους των Μαρτυρίων και τα απεθησαύριζαν εις την Εκκλησίαν!

Λαϊκοί και οι ορφανοτρόφιμοι και οι κηδεμόνες των ορφανών και χηρών, των ηρωικών Μαρτύρων της πίστεως, που έμεναν, μετά τον μαρτυρικόν θάνατον των προστατών των, απροστάτευτοι!

Λαϊκοί και οι περισσότεροι μάρτυρες της πίστεως! (Από το βιβλίο «Χριστοκεντρικό λαϊκό κίνημα ευσεβείας», των Διον. Μπατιστάτου και Γεωργίου Βλαχογιάννη).

1^ο Σχόλιο: Στη σημερινή χαλάρωσι της πίστεως, έχει συρρικνωθεί και η Μυστηριακή έννοια της Εκκλησίας. Προβάλλεται, σήμερα, μόνο ο ανώτερος κλήρος, ο επίσκοπος, δημιουργώντας στους ανθρώπους την συνείδηση ότι η Εκκλησία είναι ένα Επισκοπάτο (Δεσποτοκρατία)!

Δεν νοείται Εκκλησία χωρίς Επισκόπους, μα ούτε και χωρίς λαό.

Σήμερα ο μηχανισμός αντίστασης έναντι του οικουμενισμού είναι (περισσότερο) οι λαϊκοί, ενώ παλαιότερα υπήρχε (κυρίως) η πρωτοπορειακή αγωνιστικότητα – παρουσία των Μοναχών, πλην (σήμερα) ολίγων εξαιρέσεων!

Για την αγωνιστική, εκκλησιολογική – θεολογική αύρα, που διαπνέει το μακάριο γένος των Μοναχών (στο παρελθόν), θα γράψουμε στο επόμενο άρθρο.

Δυστυχώς, έχουμε, σήμερα, μέγιστο έλλειμα Ορθόδοξης (καθαροσύνης) σκέψης, σε πολλά επίπεδα, όπως είναι ο οικουμενισμός, ο οποίος κάτω από ένα πλήθος εκτροπών και αγγελιών δεν ευαγγελίζεται τίποτε το σωτηριώδες.

Μέσα στη σκηνοθεσία του οικουμενισμού κινούνται και οι πράξεις απομακρύνσεως του Εσταυρωμένου από την Αγία Τράπεζα, οι οποίες περιφρονούν τη βούληση και το πρόσωπο του Ορθοδόξου πιστού. (Συνεχίζεται)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

==============================

MΕΡΟΣ Γ΄

Παραθέτουμε (περιληπτικά) τη νοηματικά πυκνή και διαυγή διδασκαλία των Πατέρων περί Τιμίου Σταυρού και Εσταυρωμένου (σε συνέχειες). Οφείλουμε υπακοή και πίστη στο Λόγο του Θεού και στους Πατέρες, τους ερμηνευτές Του.

«Εκτός γαρ πίστεως αδύνατον σωθήναι∙ πίστει γαρ πάντα, τα τε ανθρώπινα τα τε πνευματικά, συνίστανται», τονίζει ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός στον «Περί σταυρού και περί πίστεως» λόγο του.  Ας λάβουν σοβαρά υπ’ όψι τους οι «Οικουμενιστικο-κεντρικοί» Επίσκοποι τους λόγους του Αγίου∙ εννοεί, βέβαια, ο Άγιος την Ορθόδοξη πίστη.

Στο λόγο του διαβάζουμε:

α) «Πάσα μεν ουν πράξις και θαυματουργία του Χριστού μεγίστη και θεία και θαυμαστή, αλλά πάντων εστί θαυμαστότερον ο Τίμιος Αυτού Σταυρός. Δι’ ουδενός γαρ ετέρου ο θάνατος κατήργηται, η του προπάτορος αμαρτίας λέλυται, ο άδης εσκύλευται, η ανάστασις δεδώρηται, δύναμις ημίν του καταφρονείν των παρόντωνκαι αυτού του θανάτου δέδοται, η προς την αρχαίαν μακαριότητα επάνοδος κατώρθωται, πύλαι παραδείσου ηνοίχθησαν η φύσις ημών εκ δεξιών του Θεού κεκάθικε, τέκνα Θεού και κληρονόμοι γεγόναμεν, ειμή δια του σταυρού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Δια σταυρού γαρ ταύτα πάντα κατώρθωται».

β) «Ούτος ημίν σημείον δέδοται επί του μετώπου ον τρόπον τω Ισραήλ η περιτομή∙ δι’ αυτού γαρ οι πιστοί των απίστων αποδιιστάμεθα και γνωριζώμεθα. Ούτος θυρεός και όπλον και τρόπαιον κατά του Διαβόλου. Ούτος σφραγίς, ίνα μη θίγη ημών ο ολοθρεύων, ως φησίν η Γραφή. Ούτος των κειμένων ανάστασις, των εστώτων στήριγμα, ασθενών βακτηρία, ποιμαινομένων ράβδος, επιστρεφόντων χειραγωγία, προκοπτόντων τελείωσις ψυχής σωτηρία και σώματος, πάντων των κακών αποτρόπαιον, πάντων των αγαθών πρόξενος, αμαρτίας αναίρεσις, φυτόν αναστάσεως, ξύλον ζωής αιωνίου».

γ) «Ιδού ο θάνατος του Χριστού, ήτοι ο σταυρός την ενυπόστατον του Θεού σοφίαν και δύναμιν ημάς περιέβαλε. Δύναμις δε Θεού εστιν ο λόγος ο του σταυρού, ή ότι το δυνατόν του Θεού, ήτοι η κατά του θανάτου νίκη δι’ αυτού ημίν πεφανέρωται, ή ότι, ώσπερ τα τέσσερα άκρα του σταυρού δια του μέσου κέντρου κρατούνται και συσφίγγονται, ούτω δια της του Θεού δυνάμεως τότε ύψος και το βάθος, μήκος τε και πλάτος, ήτοι πάση ορατή τε και αόρατος κτίσις συνέχεται.

δ) «Προσκυνητέον τοίνυν το σημείον του Χριστού. Ένθα γαρ αν ή το σημείον, εκεί και αυτός έσται» (Βλέπε Ι. Δαμασκηνού Έργα – Τόμος 1, Ε.Π.Ε. «περί σταυρού εν ώ έτσι και περί πίστεως)

1^ο Σχόλιο: Πνευματικός ομφάλιος λώρος από τον ουρανό (χάρις) στη γη, εκτεινόμενος έως τις ημέρες μας, στο πλήρωμα είναι αυτός ο λόγος «περί Σταυρού» του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, που αποτρέπει το θρυμματισμό της ψυχής μας από τους αλλεπάλληλους κραδασμούς – κλονισμούς που δημιουργούν οι σημερινοί οικουμενιστές επίσκοποι με τη »διδασκαλία τους», προκειμένου να επέλθη διάλυση – αλλοίωση του Ορθοδόξου βιώματος και της ορθοδόξου εκκλησιολογίας (τέλος σχολίου).

Είναι ο Σταυρός ο υπέρθειος μαγνήτης (Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης), όπως τονίζει στο βιβλίο του «ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ» ο π. Αυγουστίνος (1965). Γράφει: «Eκείνο που είλκυσε και ελκύει προς τον Ιησούν αναριθμήτους εκλεκτάς καρδίας είναι ο Σταυρός, επί του οποίου είπε το «τετέλεσται». Ο Σταυρός έγινεν ο υπέρθειος μαγνήτης με μυστηριώδη και τεραστίαν έλξιν εις τας καρδίας των εκλεκτών. Ο Σταυρός έγινεν ιερώτατον θυσιαστήριον, επί του οποίου προσεφέρθη η θυσία  του αμνού του Θεού, η μοναδική θυσία. Αυτή και μόνον η θυσία έσωσε τον κόσμον» (Σελ. 155).

2^ο Σχόλιο:

Πολύ χαρακτηριστικά συμπυκνώνει (ανωτέρω) το νόημα του Σταυρού ο π. Αυγουστίνος, διότι η Σταύρωση του Χριστού δεν είναι μια μικρή – ακίνητη κουκκίδα του χρόνου∙ είναι η ασυνθηκολόγητη ρήξη με τον διαβολικό κόσμο. Ο δε Απ. Παύλος υπογραμμίζει τις δύο οριακές επιρροές του Σταυρού στη ζωή του. Αυτό το υπογραμμίζει, επίσης, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ», στην ερμηνεία του δεύτερου Αναβαθμού του α΄ ήχου. Γράφει σχετικά:

«Πλην πρέπει να αγωνισθής, δια να σταυρωθής και συ εις τον κόσμον∙ τούτο δε κατορθώνεται, ανίσως, αφ’ ου αναχωρήσεις σωματικώς από τον κόσμον, σπουδάσης να εξαλείψης μεν από την φαντασίαν σου τας εικόνας και τύπους και είδωλα των του κόσμου πραγμάτων∙ εκριζώσης δε από την καρδίαν σου τας προλήψεις και σχέσεις και κλίσεις και επιθυμίας του κόσμου, δι’ επιστροφής του νοός, και της εν καρδία νοεράς και αδιαλείπτου προσευχής «διπλή γαρ είναι η πράξις του σταυρού κατά τον άγιον Ισαάκ»∙ όθεν και ο Παύλος τούτο δηλοποιών έλεγε «δι’ ου (ήγουν του σταυρού) εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω» (Γαλ. στ΄ 14).

Εκ της διπλής δε ταύτης πράξεως του σταυρού τι θέλεις κατορθώσει αγαπητέ; το να σβύσης μεν κάθε πόθον και έρωτα του κόσμου από την καρδίαν σου, να ανάψης δε ο εις αυτήν τον του Θεού πόθον και την αγάπην, δια μέσου της οποίας έχεις να συνδεθείς με τον υπό σου αγαπώμενον Θεόν, και ακόμη εκ της ζωής ταύτης να γένης μακάριος» (τέλος σχολίου).

Πολύ περιεκτική και αδιασάλευτη είναι η τοποθέτηση του (όντως) επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη, διότι φανερώνει πως επικοινωνούν (διαχρονικά) μεταξύ τους Σταυρός και Αγία Τράπεζα∙ να το ξαναθυμηθούμε: «ο Σταυρός έγινεν ιερώτατον θυσιαστήριον επί του οποίου προσεφέρθη η θυσία του αμνού του Θεού, η μοναδική θυσία. Αυτή και μόνον η θυσία έσωσε τον κόσμον».

Οι σημερινοί άνθρωποι, ως ανυπόμονοι καταναλωτές, έχουν υποστεί σημαντικότατη καθίζηση – χαλάρωση στο επίπεδο των μηνυμάτων του ΣΤΑΥΡΟΥ, μη εξαιρουμένης και της οικουμενιστικής ποιμαντικής της διοικούσης εκκλησίας.

Οι σημερινοί επίσκοποι απώθησαν τον Σταυρικό-Μαρτυρικό αγώνα έναντι των αιρέσεων και κατά της παναιρέσεως που λέγεται οικουμενισμός, όπως έπραξαν μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας εν καιρώ αιρέσεων.

Τότε, «ξένον της Εκκλησίας ουχ ηρετίσαντο φρόνημα» (Μάρκος ο ερημίτης). Ολίγοι μοναχοί-ές αντιδρούν ορθά στον κίνδυνο που διατρέχει το Σώμα των πιστών από τον οικουμενισμό∙ στον κίνδυνο που απειλεί σοβαρά την εσχατολογική συνείδησή μας∙ αντίθετα, παρατηρούμε τάσεις «ιδρυματοποίησης» των Ι. Μονών, χωρίς το μαρτύριο έναντι του οικουμενισμού.

Παλαιότερα οι ασκητές της ερήμου και οι μοναχοί πατέρες είχαν υπακοή – αφοσίωση στον επίσκοπο (τύπος Χριστού) μόνον όταν αυτός ήταν το στόμα της αλήθειας, πηγή Ορθοδοξίας. Αναμφίβολα, η αίρεση του οικουμενισμού στην εκκλησία σήμερα είναι αποτέλεσμα χαλαρώσεως και αποσυνδέσεως από τον Εσταυρωμένο Χριστό. Όπου αλλοιώνεται – νοθεύεται το Ευαγγέλιο του Χριστού, εκεί αναπτύσσεται η (όποια) αίρεση.

Όσοι μοναχοί, εμφορούμενοι από πνεύμα αγάπης και ορθοδοξίας έρχονται στον κόσμο, έτοιμοι να σταυρωθούν στην αντιμετώπιση του οικουμενισμού, κατηγορούνται, συκοφαντούνται, ενώ ξεχνούν (οι «πιστοί») το παράδειγμα του Μ. Αντωνίου.

Ο Μ. Αντώνιος για είκοσι (σχεδόν) χρόνια ήτο στην έρημο (αθέατος) και μόνο όταν ήλθαν οι χαλεποί καιροί (της αιρέσεως) κατέβηκε (2 φορές) στην Αλεξάνδρεια, προς ενίσχυση των ομολογητών της πίστεως!

Δυστυχώς, σήμερα, ο ορθόδοξος μοναχισμός (γενικά), δεν αποτελεί αντι-οικουμενιστικό δείκτη Σταυρικής αντιμετωπίσεως της παναιρέσεως του οικουμενισμού. (Συνεχίζεται)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

======================================

«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»

(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν)

MΕΡΟΣ Β΄

Ο Σεβασμιώτατος Περιστερίου, για την απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από την Αγία Τράπεζα, επιχειρηματολογεί – ερείδεται σε «υψηλό οικουμενιστικό γούστο», προσκολλημένο επίμονα στις ιδέες – επιδιώξεις της πανθρησκείας, που εκφράζουν Χριστιανισμό διαθλασμένο μέσ’ από το πρίσμα πολλαπλών αιρετικών επιπέδων. Θα παραθέσουμε συλλήψεις του Πατερικού οφθαλμού∙ μάτι που συλλαμβάνει τους ορθοδόξους ιριδισμούς της θεολογίας του Πάθους του Χριστού (Σταύρωσις – Ανάστασις).

Χωρίς την αυταπάτη ότι εξαντλώ ερμηνευτικά το Σήμα του Σταυρού, να θυμηθούμε (πρώτα εισαγωγικά) το Θείο (Άγιο) Βάπτισμα:

«ή αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος, εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν. Ει γαρ σύμφυτοι γεγόναμεν τω ομοιώματι του θανάτου αυτού, αλλά και της αναστάσεως εσόμεθα…»  (Ρωμ. Στ. 3 – 5).

1^ο Σχόλιο: Θεολογικά μιλώντας ο Απόστολος φανερώνει την διαλεκτική διαμόρφωση – σχέση Τιμίου σταυρού (περί θανάτου αυτού) με την (δια της δόξης του Πατρός) Ανάστασι του Κυρίου.

Ο Απόστολος δεν αντιδιαστέλει Σταυρό και Ανάσταση∙ επιστρατεύει μια πανίσχυρη θεολογική συνείδηση Σταυρού και Αναστάσεως, που εκδηλώνεται περίτρανα, κυρίαρχη, στο Μυστήριο του Βαπτίσματος.

Δεν εκδηλώνει «Υπερονοματισμό – υπερπαγίωση» στο Σταυρό ή στην Ανάσταση. Τελικά οι οικουμενιστές επίσκοποι βρίσκουν αποκορύφωση σε ρεύμα σκέψης, το οποίο προωθεί σχάση, ρήξη με τη Γραφή, μια ριζική αναθεώρηση – καινοτομία στην παράδοση που αντανακλάται ως προβολή, στην σημερινή εχθρική διαμόρφωση των σχέσεων επισκόπου και ποιμνίου.

Ευτυχώς που υπάρχουν (στην Ι. Μ. Περιστερίου, Αιτωλοακαρνανίας κ.ο.κ.) πιστοί με ακριβή γνώση των μυστικών συσχετισμών – αντιστοιχιών μεταξύ Σταυρού και Αναστάσεως όπως (χωρίς τα μπερδεμένα λόγια των οικουμενιστών) τα τονίζει ο Άγιος Απόστολος Παύλος.

Τα κείμενα που παραθέτουμε (κατωτέρω) ερμηνεύουν την μακραίωνη Ορθόδοξη μυστική θεολογία – παράδοση αδιάσπαστου συνδέσμου περί Σταυρού και Αναστάσεως. (τέλος σχολίου)

Α) ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΓΡΑΙΚΟΣ

«Αυτό το Θείο σήμα, που προκαλεί δέος, το προμάντεψε ο πατριάρχης Ιακώβ σταυρώνοντας τα γεροντικά χέρια του όταν ευλόγησε τους υιούς του Ιωσήφ, τα εγγόνια του Εφραίμ και του Μανασσή (Γεν. 48, 8-14).

Και ο Μωϋσής επίσης προείδε το σχήμα, όταν διέταξε τους υιούς του Ισραήλ που βρίσκονταν εν αιχμαλωσία στην Αίγυπτο να σημαδέψουν τις πόρτες τους σε τέσσερα (4) σημεία:

Τις δύο πλευρές, δεξιά και αριστερά, το υπέρυθρο επάνω και το κατώφλι κάτω, για να μην μπορέσει να μπει εκείνος που θανάτωσε τους πρωτότοκους υιούς στην Αίγυπτο (Εξ. 12, 21 – 28).

Αυτό το σημάδι προμάντεψε επίσης ο Μωϋσής, όταν διέσχισε με τη ράβδο του την Ερυθρά θάλασσα. Τα νερά παραμέρισαν τότε στις δύο πλευρές, εμφανίστηκε ξηρός δρόμος πέρασαν στην άλλη όχθη αβρόχιν ποσίν. Με το πέρας της διάβασης στην άλλη όχθη ο Μωϋσής χτύπησε με την ίδια ράβδο την Ερυθρά θάλασσα, τα νερά γύρισαν πίσω και έπνιξαν τους διώκτες και βασανιστές που τον κυνηγούσαν, και βρέθηκαν στην μέση της θάλασσας.

Ένα ακόμη ξεκάθαρο πρότυπο του σημείου του σταυρού παρουσίασε ο ίδιος ο Μωϋσής όταν στην μέση της ερήμου έδεσε το χάλκινο φίδι « επί σημείου» ούτως ώστε όσοι δαγκώθηκαν από το φίδι βλέποντάς το να θεραπεύονται. Τούτο το επιθυμητό και σωτήριο σημείο προφήτευσε προ πολλού ο γνωστός δίκαιος, όταν προσευχόμενος θερμά για να συντελεστεί το ζητούμενο έλεγε:

«Ποίησον μετ’ εμού σημείον εις αγαθόν, και ιδέτωσαν οι μισούντες με και αισχυνθήτωσαν» (Ψαλμ. 85, 17). (ΛΟΓΟΙ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΓΡΑΙΚΟΥ)

Β) ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

«”Ο Λόγος σαρξ εγένετο, και εσκήνωσεν εν ημίν”. Μετά των αχαρίστων ο ευεργέτης, προς τους καθημένους εν σκότει, ο ήλιος της δικαιοσύνης, επί τον Σταυρόν ο απαθής, επί τον θάνατον η ζωή, επί τον άδην το φως, η ανάστασις δια τους πεσόντας, πνεύμα υιοθεσίας, χαρισμάτων διανομαί, στεφάνων επαγγελίαι, τα άλλα, όσα ουδέ εξαριθμήσασθαι ράδιον, εφ’ οίς πάσιν πρέπουσα εστίν η φωνή του προφήτου «τι ανταποδώμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;” (Λόγος εις την Μάρτυρα Ιουλίτταν).

2^ο Σχόλιο:

Εκατομμύρια Μάρτυρες απέδειξαν τη διαχρονική σύνδεση Σταυρού και Αναστάσεως (όπως η Μάρτυς Ιουλίττα), στο επίπεδο που υπογραμμίζει ο Μ. Βασίλειος. Η νομοτελειακή διατύπωσή του φανερώνει τη συγκρότηση του επιπέδου, ως εξής:

α) Σταυρός – Απαθής Κύριος

β) Θάνατος – ζωή (ο Κύριος)

γ) Άδης – φως (ο Κύριος)

δ) Πεσόντες – Ανάσταση Κυρίου

ε) Πνεύμα υιοθεσίας, διανομές χαρισμάτων, επαγγελίες στεφάνων και πολλά άλλα χαρίσματα ανήκουν μέσα στο επίπεδο αυτό, νομοτελειακά και τελολογικά αρθρωμένο υπό του Χριστού, δια ερμηνείας αληθούς του Μ. Βασιλείου προβαλλόμενο! (τέλος σχολίου)

Υπογραμμίζει, επίσης, ο Μ. Βασίλειος:

«Η γαρ των λυπηρών μετά τον Σταυρόν μετεβέβληται φύσις. Ουκέτι θρήνοις τους των αγίων δορυφορούμεν θανάτους, αλλ’ ενθέοις χορείαις της εκείνων επoρχούμεθα τάφου. Ύπνος γαρ τοις δικαίοις ο θάνατος. Μάλλον δε προς κρείττονα ζωήν εκδημία. Εντεύθεν σκιρτώσι σφαττόμενοι μάρτυρες. Ο γαρ της μακαριωτέρας ζωής πόθος την της σφαγής οδύνην νεκράν απεργάζεται. Ου βλέπει τους κινδύνους, αλλά τους στεφάνους ο μάρτυς, ου φρίττει τας πληγάς, αλλ’ αριθμεί τα βραβεία, ουν ορά τους κάτω μαστιγούντας δημίους, αλλά τους άνωθεν ευφημούντας αγγέλους φαντάζεται, ου σκοπεί των κινδύνων το πρόσκαιρον, αλλά το των επάθλων αιώνιον» (Εις τον Μάρτυρα Βαρλαάμ).

3^ο Σχόλιο

Αναφέρεται (ίσως επανέρχεται) ο Μ. Βασίλειος στο κρίσιμο σημείο της πραγμάτευσης «Σταυρός και Ανάσταση», φανερώνοντας τη σχέση συμπληρωματικότητάς τους. Δεν υπάρχει ανταγωνιστική σχέση μεταξύ τους, αλλά σχέση Θείας συμμετρίας, που συγκολλά τα σπασμένα κομμάτια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Συμπληρωματικότητα και συμμετρία διέπουν Σταυρό και Ανάσταση. Τους εναλλακτικούς τρόπους σχέσης τους ή ύπαρξής τους, τους τονίζει άριστα ο Μ. Βασίλειος. Σχετικά, διαβάζουμε:

α) Τα λυπηρά μετά τον Σταυρόν μεταβλήθηκαν στη φύση τους.

β) Toυς θανάτους – μαρτύρια των αγίων τους συνοδεύουμε με θείους χορούς γύρω από τους τάφους τους.

γ) Ο θάνατος των δικαίων είναι (πλέον) ύπνος, ταξίδι προς τα καλύτερα

δ) Ο πόθος της αιώνιας ζωής μετέτρεψε οδήγησε σε νέκρωση τον πόνο της σφαγής

ε) Οι Μάρτυρες αγνοούν τους κινδύνους (τις Σταυρώσεις) και βλέπουν τους στεφάνους (Ανάσταση).

στ) Καταφρονούν τις πληγές και βλέπουν τα βραβεία.

ζ) Δεν φθονούν τους δημίους αλλά επιθυμούν τους επαίνους των Αγγέλων

η) Τέλος, καταφρονούν το πρόσκαιρο και στοχεύουν στο αιώνιο.

Πλήρης η αποσαφήνησις της σχέσεως Σταυρού και Αναστάσεως. (τέλος σχολίου)

Άξια παρατηρήσεως (λέγει ο Ι. Δαμασκηνός) η απόκριση του Αγγέλου στις γυναίκες:

«ταις γυναιξίν έλεγεν ο της αναστάσεως άγγελος, Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον∙ πολλοί μεν Χριστοί και Ιησοί, αλλά εις ο Εσταυρωμένος∙ Ουκ είπεν λελογχευμένον, αλλ’ εσταυρωμένον». (Συνεχίζεται)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

===============================================

«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»

(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν)

MΕΡΟΣ Α΄

Αναμφίβολα, η αμεσότητα της Γλώσσας της Γραφής εξουδετερώνει την άβυσσο της φλυαρίας των οικουμενιστών.

Ο Λόγος του Ευαγγελίου αποτελεί το καθαρό μέσον της γνώσεως του θελήματος του Θεού∙ είναι αυτός που κοινοποιεί το πνευματικό περιεχόμενο της σωτηρίας μας. Εύστοχα ο Hamann (φιλόσοφος) τόνισε: «Η γλώσσα είναι η μητέρα του Λόγου και της Αποκάλυψης, το άλφα και το ωμέγα της».

Όπως βγαίνει το κρασί από τα σταφύλια, έτσι η γνώση της Γραφής αποδίδεται από τους Πατέρες, ως η ορθή κατοχή της (Ορθοδοξία).

Ο Μ. Βασίλειος στην ερμηνεία του εις τον ΜΔ (44) Ψαλμό, σε εισάγει στη θέα των νοημάτων του Εσταυρωμένου Χριστού. Γνώριζε ότι η Χάρις που είχε ο Απ. Παύλος προήρχετο από τον Κύριόν μας, Ιησούν Χριστόν, όταν (ο Παύλος) υπογράμμιζε:

- «ο καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω» (Α΄ Κορινθ. 31).

- «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ειμή εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω» (Γαλ. Στ, 14).

Καμμία σχέση το καύχημα του Απ. Παύλου (και των ορθοδόξων χριστιανών) με την καυχησιολογία και την κομπορρημοσύνη την κοσμική, των πολιτικών, των οικουμενιστών∙ καυχησιολογία μισητή από τον Θεό, που είναι χωρίς επίγνωση του μέτρου της ταπεινότητας και της πατερικής πνευματικής καταρτίσεως. Στα χείλη του Απ. Παύλου και των Πατέρων δεν υπάρχει ψεύδος – σφετερισμός πραγμάτων ή δικαιωμάτων του Θεού, των δωρεών του: «Ευχαριστώ σοι Κύριε, επί πάσιν οις παράσχου μοι αγαθοίς», τονίζει η Εκκλησία μας.

Στην ερμηνεία του ΜΔ Ψαλμού, ο Μ. Βασίλειος τονίζει με απόλυτη κατηγορηματικότητα:

«Οι μεν έξω του λόγου της αληθείας μωρίαν ονομάζουσι του Ευαγγελίου το κήρυγμα, την ευτέλειαν της φράσεως των Γραφών εξουθενούντες∙ ημείς δε οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού, οίς εφανερώθη δια του Πνεύματος τα υπό του Θεού χαρισθέντα ημίν, ουκ εν διδακτοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, οίδαμεν ότι πλουσία χάρις εστιν εκκεχυμένη παρά Θεού επί τοις περί Χριστού λόγοις» (Εις τον ΜΔ΄ Ψαλμόν ΕΠΕ, Τόμος 5).

Ερμηνεία – Μετάφρασις

«Όσοι δεν γνωρίζουν τον λόγον της αληθείας ονομάζουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου μωρίαν, διότι περιφρονούν την εκφραστικήν απλότητα των Γραφών∙ ημείς όμως που καυχόμεθα δια τον σταυρόν του Χριστού, εις τους οποίους εφανερώθησαν δια του αγίου Πνεύματος αυτά που μας εχάρισεν ο Θεός, όχι με λόγια που διδάσκονται με την ανθρωπίνην σοφίαν, γνωρίζουμε ότι πλουσία χάρις εχύθη από τον Θεόν εις τα λόγια περί Χριστού».

Όπως τονίζει ο Μ. Βασίλειος, ότι «οι μεν έξω του λόγου της αληθείας μωρίαν ονομάζουσι του Ευαγγελίου το κήρυγμα, την ευτέλειαν της φράσεως των Γραφών εξουθενούντες», αυτό συμβαίνει στο «Δυτικό υπόδειγμα» προσέγγισης των Γραφών από τους οικουμενιστές επισκόπους, ιερείς και μοναχούς, με την αστόχαστη και επιπόλαιη απόρριψη της ερμηνείας των Πατέρων σε καίρια θέματα.

Θα παρουσιάσω (εν καιρώ) καθησυχαστικές οικουμενιστικές «βεβαιότητες» λογίου μοναχού περί «Αγάπης», ως παράδειγμα επικέντρωσής του στο σχήμα «Αγάπης» που προβάλλουν οι οικουμενιστές, ως μια πράγματι μεθερμηνεία της ορθής θέσεως – διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων.

Η καχεξία της οικουμενιστικής θεολογίας (θολολογίας) απομακρύνει τον Εσταυρωμένο από την Αγία Τράπεζα, εξαίροντες (οι οικουμενιστές) μόνο την Ανάστασι και την Δόξα του Χριστού, αν και ο Κύριος τόνισε την αδιάσπαστη συνοχή Σταυρώσεως και Αναστάσεως, δηλ.: «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν».

Ο λόγος αυτός του Χριστού συγκροτεί μια ολότητα του Πάθους, που υπογραμμίζει ο Μ. Βασίλειος, ως ενσωματωμένο περιεχόμενο στα λόγια του Χριστού. Τονίζει σχετικά:

Α) Μνήσθητι του καιρού του κατά το πάθος του Κυρίου και ευρήσεις τα σημαινόμενα. Εσπέρας γαρ ηυλίσθη κλαυθμός τοις μαθηταίς του Κυρόυ, ότε έβλεπον αυτόν επί του σταυρού κρεμάμενον∙ το δε πρωί αγαλλίασις, ότε μετά την ανάστασιν διέτρεχον μετά χαράς αλλήλοις διδόντες τα Ευαγγέλια της οπτασίας του Κυρίου» (Εις τον ΚΘ΄ Ψαλμόν).

Β) «Ότε οι μεν ενόμιζον σταυρούν τον βασιλέα της δόξης, ο δε δια της του σταυρού οικονομίας ανανεούτο την ανθρωπότητα. Εν γαρ τη αναστάσει διεσκεδάζετο μεν η βουλή των εθνών, του Πιλάτου και των στρατιωτών, και όσοι τα περί σταυρού ενήργουν∙ ηθετούντο δε αι βουλαί των αρχόντων, αρχιερέων και γραμματέων και των βασιλέων του λαού. Η γαρ ανάστασις πάσαν αυτών διέλυσε την επίνοιαν» (Εις τον ΛΒ΄ Ψαλμόν).

1^ο Σχόλιο: Οι σημερινοί οικουμενιστές – πατριάρχες και επίσκοποι, στο φως της Γραφής και της διδασκαλίας (ερμηνευτικής) του Μ. Βασιλείου, αποκαλύπτονται στην προσπάθειά τους αλλοίωσης της εξίσωσης της πνευματικής εξισώσεως της Ορθοδοξίας. Δημιουργούν διαφορές βαθμού και διαβαθμίσεις στα συνολικά επίπεδα του Δόγματος – Θεολογίας∙ Εφευρίσκουν δηλ. (παράδειγμα): α) Την θεωρία περί «πρωτείου» του Πατρός β) Αλλοίωσαν την θεολογική έννοια της Εκκλησίας και του Βαπτίσματος και την διακονία του επισκόπου∙ έχουμε δηλ. ετεροδιδασκαλίες των οικουμενιστών σύμφωνα με το μυαλό τους… (τέλος σχολίου)

Στην περιγραφική, σύντομη, μα πυκνή θεολογικά αναφορά του Κυρίου «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν», θεμελιώνεται και συγκροτείται η Αγία Τράπεζα, όπου ο θάνατος (Σταυρός) του Κυρίου και η ένδοξος Ανάστασί Του. Με την απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από την Αγία Τράπεζα, έργο σημερινών επισκόπων (;), δημιουργούν – εγείρουν αξιώσεις θεμελίωσης νέας «θεολογίας», αντίθετης με τα λόγια του Κυρίου.

Ερώτημα: Mπορεί να υπάρχει ερμηνευτική πρόσβαση στο λόγο του Κυρίου «εις την εμήν ανάμνησιν», χωρίς τον Σταυρό ή την Ανάστασι; Όχι, ασφαλώς!

Δημιουργούν οι οικουμενιστές επίσκοποι μεταεπίπεδο θεολογικής οντολογίας, ξένο προς την Ορθοδοξία.

Ας ακούσουν το Μ. Βασίλειο και ας απορρίψουν τους οικουμενιστικούς «στοχασμούς» τους!

2^ο Σχόλιο: Εις το «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» υπάρχει διαφορά νοήματος – αντίληψις της λέξεως «ανάμνησις» στην Καινή Διαθήκη. Αρχικά να θυμηθούμε ότι Μνήμη είναι η διατήρησις  των εντυπώσεων (εικόνων, βιωμάτων, αισθητικών εμπειριών κλπ) στο νευρικό σύστημα, στο Νου δηλ.

Παραδείγματα: Στο Θεόπνευστο κείμενο διακρίνουμε:

Α) Μνήμη απλή (Μαρκ. 11, 21)

Β) Μνήμη ελεγκτική (Μαρκ. 14, 72)

Γ) Μνήμες προς σωτηρία (1 Κορ. 4, 17 – 2 Κορ. 7, 15 – 2 Τιμ. 1, 6 – Εφ. 10, 32 και 10, 3 – 2 Πετρ., 15)

Δ) Μνήμη πτωτική (Ματθ. 9, 4 – Πραξ. 17, 29).

Η νοηματική, όμως, κατεύθυνση της φράσεων του Κυρίου «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν», καθορίζεται στην αρχή της από την προστακτική «τούτο ποιείτε» (Βλέπε Λουκ. 22, 19 – 1 Κορ. κεφ. 11, 24-25), που σημαίνει (ακριβώς) μελλοντική οντολογική επαναφορά του Μυστηριακού χαρακτήρα του Μ. δείπνου, της Θυσίας του Χριστού, που έλαβε χώρα στο Γολγοθά (επί του Τιμίου Σταυρού), στην Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων, σήμερα. Τα λόγια του Κυρίου δηλ. δεν συνιστούν μια απλή αναφορά, ανάκληση στη μνήμη μας, του Σωτηρίου πάθους Του.

Αναφέρεται, ο Κύριος στην οντολογική συνέχεια (ανάμνηση) του Σωτηρίου Πάθους Του. Γι’ αυτό και η θέση του Εσταυρωμένου είναι στην Αγία τράπεζα, ως πνευματικά περιεκτικό και αδιασάλευτο σύμβολο, στήριγμά μας, στη ζωή και στην Εκκλησία. (Συνεχίζεται)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ