Θέλεις να γνωρίσεις τι σημαίνει οικουμενισμός, αίρεση, εκκοσμίκευση, κατρακύλα, ασυδοσία; Πήγαινε στην Ι. Μητρ. Σουηδίας και ζήτα τον μητρ. Κλεόπα.

Κι όμως κανείς δεν συγκινείται, τίποτα δεν συμβαίνει, οι καταγγελίες μένουν αναπάντητες και άνευ συνεπειών, ενώ όλο και περισσότεροι πιστοί σκανδαλίζονται και η Αλήθεια του Χριστού βάλλεται εκ των έσω. Όλοι φιλοσοφούν  και ασχολούνται με το αν θα γίνει πόλεμος, αν έχει γεννηθεί ο Αντίχριστος, άν θέχει έρθει το σφράγισμα μη κατανοώντας, ότι αν δεν μπορεί κάποιος να αντισταθεί στην αίρεση, πως θα αντισταθεί σε όλα τα παραπάνω;

      

                        «Ο Άφρων»

                        

Χρήστος Τιμούδας

Ό,τι γράφεται παρακάτω, αφορμή έχει την ανοιχτή επιστολή του πατρός Ιωάννη Νικολαϊδη, προς τον Μητροπολίτη Σουηδίας και πάσης Σκανδιναβίας κι. Κλεόπα. Ο π. Ιωάννης, εφημέριος της ενορίας Τα Εισόδια Της Θεοτόκου της πόλης Μπορός της νότιας Σουηδίας, έχει τεθεί σε επ΄αόριστον αργία από τον κ. Μητροπολίτη από τον Φεβρουάριο του 2024 «λόγω ελλείψεως συνεργασίας», έτσι γενικά και αόριστα, έχει υποβάλλει την παραίτηση του και έχει ζητήσει  το απολυτήριο του από την Μητρόπολη επανειλημμένα.                                                                                                             Θα επανέλθουμε στην επιστολή του πατρός Ιωάννη.

ΠΑΤΕΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ                                                                                   

Πρώτα όμως λίγα λόγια για τον π.Ιωάννη. Μετανάστης από την Ελλάδα ήδη από τις αρχές του 60. Εργάτης όλα του τα χρόνια, στα πολλά εργοστάσια που είχε τότε η Σουηδία. Παντρεμένος με την Seja, φιλανδικής καταγωγής, με τρία παιδιά. Έμαθε να αγαπάει την Εκκλησία και τις Θείες Λειτουργίες από μικρός, από τους ευσεβείς γονείς του, όσο ζούσε ακόμα στην Ελλάδα, γι΄αυτό και όταν ήρθε μετανάστης στην Σουηδία και γινόταν Θεία Λειτουργία στην πόλη του, ή στην γειτονική πόλη του Γκέτεμποργκ, αυτός ήταν ο ψάλτης. Όλοι οι παλαιοί και οι σχετικά νέοι Έλληνες μετανάστες της περιοχής γνωρίζουν τον κυρ. Γιάννη τον απλό, τον ψάλτη. Αυτόν τον άνθρωπο συνάντησε ο Μητροπολίτης Κλεόπας το 2014, ο οποίος βλέποντας την πίστη και την αφοσίωση του στην εκκλησία, τον έπεισε να τον χειροτονήσει ιερέα. Έτσι το 2015 ο κυρ. Γιάννης ήδη 68 χρονών και συνταξιούχος, χειροτονείται ΑΜΙΣΘΟΣ ιερέας από τον Μητροπολίτη Κλεόπα. Από τότε Λειτουργούσε ανελλιπώς, όχι μόνο στην ενορία του, αλλά και όπου αλλού τον έστελνε ο Μητροπολίτης. Η πίστη, η απλότητα και η παράδοση, είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον πάτερ Ιωάννη.

Τραγικὸς καὶ ἀδιόρθωτος π. Σάββας Ἁγιορείτης καὶ ὅλοι ὅσοι συνεχἰζουν νὰ ἐθελοτυφλοῦν...

Τραγικὸς π. Σάββας Ἁγιορείτης! Ἀρνούμενος νὰ ἀλλάξει, συνεχίζει νὰ διαστρεβλώνει τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν χλιαρή, μόνο μὲ λόγια στάση του κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τί νόημα ἔχουν π. Σάββα τα λόγια καὶ ἡ κρίση, ἂν δὲν συνοδεύονται ἀπὸ τὶς ἀνάλογες πράξεις; Δηλ. θὰ κρίνεις ὅτι κάποιος εἶναι ἀνήθικος καὶ ἀπατεώνας καὶ παρόλα αὐτὰ θὰ συνεχίσεις νὰ ἔχεις σχέσεις μαζί του; Γιατὶ δὲν ἀναφέρεις τὰ πραγματικὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς τοῦ Νεστορίου ποὺ ὄχι μόνο (σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν λανθασμένη στάση σου) δικαιώνουν ὅσους προχωροῦν στὴν ἀποτείχιση, ἀλλὰ καὶ δείχνουν, ὅτι αὐτὴ εἶναι ὁ μόνος δρόμος ὀρθῆς καταπολέμησης κάθε αἱρέσεως. 

Γράφει ὁ ἐκκλησιαστικὸς συγγραφέας Σωζομενός γιὰ τὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς τοῦ Νεστορίου:

"Ἀπὸ τότε λοιπὸν καὶ ὕστερα, ἄρχισαν νὰ γίνωνται φιλονικίες περὶ τούτου ἀνάμεσα εἰς τὸν λαόν, καὶ διαιρέσεις· ὅτι, ἄλλοι μὲν ἐναντιώνοντο εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ Νεστορίου, καὶ τὸν ἀπεστρέφοντο· ἄλλοι δὲ ἐσυγκοινώνουν μὲ αὐτόν, καὶ ἐδέχοντο τὴν δυσσέβειάν του. (σσ. ἄρα οἱ Ὀρθόδοξοι ἦταν ὅσοι διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση καὶ ὄχι ὅσοι "ἐδέχοντο τὴν δυσσέβειάν του" Σημειώνεται δὲ ὁ κόλαφος ἐναντίον ὅσων διαστρεβλώνουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας: Ὁ λαός, οἱ λαϊκοί πρωτοστάτησαν στὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως.). Οὐ μόνον δὲ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἐγίνοντο αὐταῖς ᾑ διαίρεσες, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλην σχεδὸν τὴν Οἰκουμένην, καὶ εἰς κάθε τάγμα τῶν Ὀρθοδόξων· ἐπειδὴ ὁ ἀνθρωπολάτρης Νεστόριος ὁμοῦ μὲ τοὺς ἀκολούθους του, ἔγραψεν εἰς βιβλία τὴν αἵρεσίν του, καὶ τὰ διέσπειρε πανταχοῦ, ἕως καὶ εἰς αὐτὰς τὰς ἐρήμους, ὅπου ἑκατοίκουν Μοναχοί· καὶ τόσους πολλοὺς ἐτράβιξεν ὁ τρισκατάρατος εἰς τὴν πλάνην ταύτην, κληρικούς, Μοναχοὺς τέ, καὶ λαϊκούς, ὥστε ὁποῦ, καθὼς πρότερον ὁ Ἄρειος ἔσχισε τὸν ἄνωθεν ὑφαντὸν χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ· ἔτζι καὶ ὁ Νεστόριος ἔσχισεν ὅλον τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας εἰς πολλὰ μέρη (σσ. ἄρα τὸν χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ τὸν σχίζουν οἱ ἑκάστοτε αἱρετικοί, δηλ. τώρα οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ ὄχι ὅπως κακοδιδασκαλοῦν ὁ π. Σάββας καὶ οἱ ὅμοιοί του ὅσοι διακόπτουν τὴν κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση)..

Ταῦτα πάντα μαθῶν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ὑπερβολικὰ ἐλυπήθη. Καὶ καθ᾿ ὃ μὲν δοῦλος πιστὸς τοῦ Χριστοῦ, καὶ τῆς Θεοτόκου, ἀρματώθη διὰ νὰ πολεμήσῃ ὑπὲρ τῆς τιμῆς αὐτῶν· καθ᾿ ὃ δὲ ποιμὴν ἀληθινός, ἑτοιμάσθη διὰ νὰ ἀποδιώξῃ τὸν νοητὸν λύκον ἀπὸ τὴν μάνδραν τῶν λογικῶν προβάτων. Καὶ πρῶτον μὲν ἔγραψε γράμματα πρὸς τὸν Νεστόριον συμβουλευτικά, μὲ τὰ ὁποῖα, ἐν ἀγάπῃ ἀδελφικῇ, τὸν ἐσυμβούλευε νὰ παραιτήσῃ τὰ τοιαῦτα αἱρετικὰ φρονήματα, καὶ μὲ τὴν μεταβολήν του εἰς τὴν εὐσέβειαν. νὰ διορθώσῃ ἐκείνους ὁποῦ πρότερον ἐτράβηξεν εἰς τὴν δυσέβειαν. Ὁ δὲ δυσσεβὴς Νεστόριος λαμβάνοντας τὰ γράμματα τοῦ Ἁγίου, ὄχι μόνον δὲν ἐδιωρθώθη, ἀλλὰ καὶ χειρότερος ἔγινε, καὶ ἐσπούδαζε νὰ ἐξαπλώσῃ πλατύτερα τὴν αἵρεσίν του· καὶ τοὺς μὲν ἐναντιωμένους εἰς τὴν πλάνην τοῦ Κληρικούς τε καὶ Μοναχούς, ἐβασάνιζε διαφόρως· κατὰ δὲ τοῦ θείου Κυρίλλου, ἐθυμώνετο μὲ μεγάλην ὑπερηφάνιαν· ὠνόμαζεν αὐτὸν αἱρετικόν, καὶ πολλὰς ψευδεῖς καὶ ἀδίκους συκοφαντίας ἔλεγε κατ᾿ αὐτοῦ, καὶ τὰς διέσπειρεν εἰς τὸν λαόν .

Ὅθεν ὁ Ἅγιος Κύριλλος βλέποντας ἀδιόρθωτον τὸν Νεστόριον, ἔγραψε πρὸς αὐτὸν αὐστηρῶς, στηλιτεύοντας τὴν αἵρεσίν του· ἔγραψε δὲ καὶ εἰς τὸν κλῆρον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ εἰς τὸ Παλάτιον τοῦ Βασιλέως· ἔπειτα ἔγραψε καὶ εἰς τὸν Πάπαν Κελεστίνον, καὶ εἰς τοὺς ἄλλους Πατριάρχας· ὁμοίως ἔγραψε καὶ εἰς διαφόρους πόλεις καὶ χώρας πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους, καὶ ἡγεμόνας, καὶ ἄρχοντας· ἀλλὰ καὶ εἰς πολλοὺς Ἐρημίτας καὶ Μοναχοὺς δὲν ἀμέλησε νὰ γράψῃ ὁ τριμακάριστος, ἀποδείχνοντας ἀπὸ τὰς θείας Γραφάς, πόσον ὀλεθρία καὶ ψυχοβλαβὴς εἶναι ἡ πλάνη τοῦ Νεστορίου, καὶ παρακινώντας ὅλους ἁπλῶς, νὰ φυλάττωνται ἀπὸ τὴν αἵρεσιν ταύτην, ὡσὰν ἀπὸ φαρμάκι θανατηφόρον. (σσ. ἄρα ἡ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση εἶναι φαρμάκι θανατηφόρο καὶ οἱ ἀληθινοὶ  ποιμένες ἀγωνίζονται νὰ τὴν καταπολεμήσουν καὶ νὰ σώσουν τοὺς πιστούς καὶ ὄχι ὅπως ὁ π. Σάββας καὶ οἱ ὅμοιοί του. Πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται ὅτι αὐτοὶ  ποὺ πολέμησαν τὴν αἵρεση ἦταν μόνο ὅσοι ἦταν ἀπελευθερωμένοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἢ ἔμπειροι στὸν πνευματικὸ πόλεμο ἢ προχωρημένοι γνῶστες τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἢ ὅτι δὲν κατέκριναν ἢ ὅ,τι ἄλλο χρησιμοποιοῦν ὡς δικαιολογία ὅσοι ἀρνοῦνται νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές)." (ἐδῶ).

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Αρχιμ. Σάββας Αγιορείτης

ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙΣ.

Ἅγιος Σεβαστιανός

    

Σεβαστιανὸς τῶν πλάνης σεβασμάτων,

Καταφρονήσας τύπτεται τὸ σαρκίον.

Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ Σεβαστιανὸς ῥοπαλίσθη.

Βιογραφία

Ὁ Ἅγιος Σεβαστιανός γεννήθηκε στά Μεδιόλανα τῆς Ἰταλίας, τό 250 μέ 256 μ.Χ. Οἱ γονεῖς του τόν ἀνέθρεψαν μέ μεγάλη χριστιανική ἐπιμέλεια. Καθώς ἦταν καί ἀπό γένος διακεκριμένο, εἵλκυσε τήν εὔνοια τοῦ αὐτοκράτορα Καρίνου, πού γρήγορα τόν ἀνέδειξε σάν στρατιωτικό. Ἔπειτα, ὁ Διοκλητιανός τόν ἔκανε ἀρχηγό τοῦ πρώτου συντάγματος τῶν πραιτοριανῶν.

Φιλάνθρωπη ψυχή ὁ Σεβαστιανός, ἀπό τή θέση αὐτή πολλές φορές ὑπῆρξε προστάτης τῶν φτωχῶν καί τῶν πασχόντων χριστιανῶν. Πρόθυμα ἐπίσης, βοηθοῦσε στίς ἀνάγκες τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό καί ὁ πάπας Γάϊος τοῦ ἀπένειμε τόν τίτλο τοῦ ὑπερασπιστῆ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅταν ὅμως ἄρχισε ὁ διωγμός κατά τῶν χριστιανῶν, συνελήφθη μία ὁμάδα χριστιανῶν. Ὁ Σεβαστιανός, προκειμένου νά τούς ἐμψυχώσει τήν ὥρα πού αὐτοί δικάζονταν, πρός γενική κατάπληξη ὅλων δήλωσε ὅτι εἶναι χριστιανός. Ὁ Διοκλητιανός διέταξε τό θάνατό του. Καί ὁ Σεβαστιανός δέν ἄργησε νά πέσει κάτω, τρυπημένος στό στῆθος ἀπό βέλος.

Ὀρθοδοξία: Ἡ ἐλπίδα τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης

 

Γεώργιος Καψάνης, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους

(Στὸ κείμενο αὐτὸ ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος αὐτοσυνειδησία δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ παρακάμπτωμε τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἠμπορεῖ νὰ συναποτελῇ μαζὶ μὲ τὸν Δυτικὸ Χριστιανισμὸ μία ἑνιαία «χριστιανικὴ ταυτότητα», ἀλλὰ ἀντιθέτως μᾶς ὑποχρεώνει νὰ τονίσωμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ λησμονημένη ἀπὸ τὴν Εὐρώπη πρωτογενής της Πίστις, ἡ ὁποία πρέπει κάποτε νὰ ἀποτελέσῃ ἐκ νέου τὴν χριστιανική της ταυτότητα.)

Ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη τοῦ 21ου αἰῶνος ἀναζητεῖ τὴν ταυτότητά της. Ἡ «εὐρωπαϊκὴ ταυτότης» δὲν ἀποτελοῦσε ἀντικείμενο σοβαροῦ προβληματισμοῦ, ἐφ᾿ ὅσον τὴν διεμόρφωναν μόνον οἰκονομικοὶ καὶ πολιτικοὶ παράγοντες. Ἀφ᾿ ὅτου ὅμως πολιτισμικοὶ καὶ ἰδίως θρησκευτικοὶ παράγοντες ἔπρεπε νὰ ληφθοῦν ὑπ᾿ ὄψιν κατὰ τὴν ἀναζήτησί της, ἀναπτύχθηκαν σοβαρὲς συζητήσεις, ἔντονες διαφωνίες καὶ ὀξεῖες διαμάχες γύρω ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ ἢ μὴ τοῦ «Εὐρωπαϊκοῦ Συντάγματος» στὴν χριστιανικὴ ταυτότητα τῆς Εὐρώπης.

Τί σημαίνει ὅμως «χριστιανικὴ ταυτότης τῆς Εὐρώπης» γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους λαούς μας; Πόσο χριστιανικὴ εἶναι ἡ «χριστιανικὴ ταυτότης τῆς Εὐρώπης»;

Ὅσοι καλοπροαίρετα ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐνίσχυσι τῆς χριστιανικῆς ταυτότητος τῆς Εὐρώπης ὁμιλοῦν συνήθως γι᾿ αὐτὴν ὡσὰν νὰ πρόκειται γιὰ ἕνα ἱστορικὸ δεδομένο ἢ ἕναν κώδικα χριστιανικῶν ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν, στὶς ὁποῖες ἠμποροῦν νὰ συγκλίνουν οἱ χριστιανικοὶ λαοὶ μὲ τὴν βοήθεια τῶν οἰκουμενικῶν ἐπαφῶν καὶ διαχριστιανικῶν διαλόγων. Οἱ Χριστιανοὶ τῆς Εὐρώπης ἐπιδιώκουν νὰ τὴν ἐξασφαλίσουν θεσμικά, ἐπειδὴ φοβοῦνται τὸ ἐνδεχόμενο τοῦ θρησκευτικοῦ ἀποχρωματισμοῦ τῆς ἠπείρου των, τὴν ἀλλοίωσι τῆς χριστιανικῆς της ἰδιοπροσωπίας λόγω τῶν πληθυσμιακῶν μεταβολῶν (μετανάστευσις κ.λπ.) ἢ τὸν ἀποκλεισμὸ τῶν χριστιανικῶν «διεκκλησιαστικῶν» ὀργανισμῶν ἀπὸ τὰ κέντρα λήψεως ἀποφάσεων στὴν Εὐρώπη. Ἀκολουθώντας τὴν ἴδια λογική, καὶ οἱ προτάσεις ἐπισήμων Ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων ἐπικεντρώνονται στὴν ἐνίσχυσι μιᾶς θεσμικῆς χριστιανικῆς παρουσίας στὴν Εὐρώπη.

Στὸ κείμενο αὐτὸ ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος αὐτοσυνειδησία δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ παρακάμπτωμε τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἠμπορεῖ νὰ συναποτελῇ μαζὶ μὲ τὸν Δυτικὸ Χριστιανισμὸ μία ἑνιαία «χριστιανικὴ ταυτότητα», ἀλλὰ ἀντιθέτως μᾶς ὑποχρεώνει νὰ τονίσωμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ λησμονημένη ἀπὸ τὴν Εὐρώπη πρωτογενής της Πίστις, ἡ ὁποία πρέπει κάποτε νὰ ἀποτελέσῃ ἐκ νέου τὴν χριστιανική της ταυτότητα.

Ζῶντες στὸ περιβάλλον τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ στὴν πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ αὐτὸ δημιουργεῖ, ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος κληρονομιά μας δὲν πρέπει νὰ μετρῆται μὲ τὰ μέτρα τοῦ κόσμου τούτου. Τὰ τελευταῖα χρόνια γινόμεθα μάρτυρες τῆς εὐλαβείας καὶ τῆς βαθειᾶς πίστεως τῶν προσκυνητῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἔρχονται μὲ πολὺ κόπο καὶ μὲ μεγάλα ἔξοδα ἀπὸ τὶς ὁμόδοξες χῶρες τῆς Βαλκανικῆς καὶ ἀπὸ τὴν Ρωσσία.

Ἡ μεγάλη περιπέτεια στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας.

Είναι πράγματι τραγικό: Άλλη μία ιστορία που δείχνει πως οι άνθρωποι φεύγουν από τις αιρέσεις για να γίνουν ορθόδοξοι, να βρουν την αλήθεια και να σωθούν και οι οικουμενιστές κληρικοί συνεχίζουν να λένε, ότι δεν χρειάζεται, γιατί και οι αιρέσεις είναι «εκκλησίες», ένας «από τους δύο πνεύμονες», «αναδενδράδες» ή «κλάδοι του ιδίου δέντρου».

Ματθαία Ὄσβαλντ

Μοναχή

________________________________________

Ἡ ἱστορία διηγεῖται, πῶς μία ρωμαιοκαθολικὴ Μοναχὴ ἀνακάλυψε τὴν πληρότητα τῆς ἀλήθειας στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

________________________________________

Παιδικὴ ἡλικία καὶ ἐφηβεία 

Γεννήθηκα τὸ 1961 ἀπὸ προτεστάντες γονεῖς σὲ μία πόλη τῆς νότιας Γερμανίας. Ζούσαμε σὲ ἕνα προάστιο, τὸ ὁποῖο ἦταν παλαιότερα ἕνα αὐτόνομο χωριὸ καὶ ἀργότερα ἐνσωματώθηκε σὲ δῆμο. Ἐκεῖ ὑπῆρχε μόνο μία ρωμαιοκαθολικὴ οἰκογένεια, ἐνῶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι κάτοικοι ἦταν προτεστάντες. Στὸ δημοτικὸ ἡ κόρη αὐτῆς τῆς οἰκογένειας, τὴν ὁποία ἐγὼ συμπαθοῦσα πάρα πολύ, ἦταν συμμαθήτριά μου. Θυμᾶμαι πολὺ καλὰ ὅτι μοῦ ἦταν αὐστηρὰ ἀπαγορευμένο νὰ τὴν ἐπισκέπτομαι, διότι μοῦ ἔλεγαν πὼς ἂν τὸ μάθαινε κανεὶς θὰ ἦταν ντροπὴ γιὰ τὴν οἰκογένειά μας. Τὰ ἑπόμενα χρόνια ὑπῆρξε μεγαλύτερη ἀνοχὴ ὡς πρὸς τὸ θέμα αὐτό. Ἂν καὶ ἡ πλειοψηφία τῶν κατοίκων ἦταν προτεστάντες, αὐξήθηκε μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ὁ ”καθολικὸς” πληθυσμὸς καὶ δημιουργήθηκαν περισσότερες ρωμαιοκαθολικὲς ἐκκλησιαστικὲς κοινότητες στὴν πόλη.

Οἱ γονεῖς μου πίστευαν στὸ Θεό, ἀλλὰ δὲν ἔκαναν πράξη αὐτὴ τους τὴν πίστη, δηλαδὴ δὲν πηγαίναμε ποτὲ τὶς Κυριακὲς στὴν ἐκκλησία, δὲν προσευχόμασταν-τουλάχιστον ὄχι ὅλοι μαζὶ οὔτε καν πρὶν ἀπὸ τὰ γεύματα-καὶ τὸ θέμα «Θεὸς» ἦταν ἀνύπαρκτο στὸ σπίτι μας.

Ὅμως στὸ σπίτι τῶν παππούδων μας ἔμενε μία μεγάλη, εὐαγγελικὴ ἀδελφὴ διακόνισσα, ἡ ὁποία ἦταν παλαιότερα νηπιαγωγός. Ἦταν σὰν ἕνα φῶς γιὰ μένα. Κάθε φορὰ ποὺ ἐπισκεπτόμουν τοὺς παπποῦδες μου, ἐκμεταλλευόμουν τὴν εὐκαιρία νὰ «ἐξαφανιστῶ» καὶ νὰ ἐπισκεφτῶ αὐτὴ τὴν ἀδελφή. Μοῦ διηγεῖτο συνεχῶς γιὰ τὸν Ἰησοῦ, γιὰ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε, πῶς τὴν εἶχε βοηθήσει ἐπανειλημμένως καὶ ποικιλοτρόπως, γιὰ τὸν παράδεισο, τὸν οὐρανό, τοὺς ἀγγέλους καὶ προσευχόταν μαζί μου. Ὁ χρόνος μαζί της κυλοῦσε πολὺ γρήγορα! Ἤμουν πάντα λυπημένη, κάθε φορὰ ποὺ ἄκουγα μία φωνὴ νὰ μοῦ λέει: «Μὰ ποῦ εἶσαι πάλι; Ἔλα γρήγορα»! Οἱ παπποῦδες δὲν ἔβλεπαν μὲ καλὸ μάτι τὸ γεγονὸς ὅτι περνοῦσα τόσο πολὺ χρόνο μὲ αὐτὴ τὴν «εὐλαβῆ θεία».

Ἡ Ἑλλὰς μπροστὰ στὴ φάτνη

 

Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης

Μητροπολίτης Φλωρίνης (+)

«Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4,13)

Πρὸ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ἡ ἀνθρωπότης καὶ μαζί της ἡ πατρίδα μας ὑπέφερε. Ἀνέφθαναν στ᾽ αὐτιά μας οἱ φωνὲς ἀπ᾽ τὶς ψυχὲς μυριάδων ἀνθρώπων τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου, θ᾽ ἀκούγαμε ἀναστεναγμοὺς καὶ κραυγὲς πόνου, ὅπως π.χ. ὁ πόνος ποὺ δοκίμαζαν ὁ Λαοκόων καὶ τὰ παιδιά του, στὸ γνωστὸ σύμπλεγμα, καθὼς τοὺς ἔσφιγγαν οἱ δράκοντες.

Ὁ ἀρχαῖος ὄφις – τὸ κακό, παρ᾿ ὅλη τὴν ἕλξι καὶ γοητεία, μὲ τὴν ὁποία ἐξαπάτησε τοὺς πρωτοπλάστους καὶ παρασύρει ἔκτοτε τοὺς ἀνθρώπους, κρύβει μέσα του φοβερὸ δηλητήριο, ποὺ δὲν ἄφησε τίποτε ἀμόλυντο.

Ὁ ἄνθρωπος φαρμακώθηκε ἀπ᾽ τὴ ῥίζα του, ψυχὴ καὶ σῶμα διεφθάρησαν. Τὸ δηλητήριο αὐτό, ποὺ ἡ ἁγία Γραφή τὸ ὀνομάζει ἁμαρτία, διαπότισε ὅλη τὴν ἀνθρώπινη ὑπόστασι· ὁ νοῦς σκοτίστηκε, ἡ καρδιὰ ψυχράνθηκε, ἡ θέλησι ἀτόνησε. Ἡ ἀνθρωπότης ψυχορραγοῦσε, ὅπως ὁ διαβάτης τῆς παραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, ποὺ ἔπεσε στοὺς λῃστὰς κι αὐτοὶ «ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα» (Λουκ. 10,30). Λίγο ἀκόμη καὶ θὰ πέθαινε.

Γι᾽ αὐτὸ, ἀπ᾽ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ὑφηλίου ἀκούγονταν κραυγὲς πόνου. Ἡ ἀνθρωπότης, ἀπ᾽ τὸ κεφάλι ὡς τὰ πόδια, εἶχε γίνει ἕνα ἕλκος.Ὅπου κι ἂν τὴν ἄγγιζες, πονοῦσε καὶ φώναζε. Καὶ ποιός δὲν πονοῦσε καὶ δὲν φώναζε; Φώναζαν τὰ παιδιά, ποὺ τά ᾽ρριχναν στὸν Καιάδα. Φώναζαν οἱ παρθένες, ποὺ ἀτιμάζονταν μέσα στοὺς ναοὺς τῆς εἰδωλολατρίας προσφέροντας τὴν τιμή τους ὡς… λατρεία τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης καὶ τῆς θεᾶς Ἀστάρτης. Φώναζαν τὰ ἑκατομμύρια δοῦλοι, ποὺ ἔσερναν τὶς ἁλυσίδες τῆς σκλαβιᾶς καὶ τοὺς κομμάτιαζαν οἱ μεγιστᾶνες, γιὰ νὰ τρέφουν μὲ τὶς σάρκες τους τὰ ἰχθυοτροφεῖα τους. Φώναζαν οἱ λαοί, ποὺ εἶχαν χάσει τὴν ἐλευθερία τους κάτω ἀπ᾽ τὸ ζυγὸ τῆς Ῥώμης. Πρὸ παντὸς, ὅμως, φώναζαν οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ἔνοχοι γιὰ τὶς μύριες παραβάσεις τοῦ ἠθικοῦ νόμου· αὐτοί, ἀπὸ προσωπικὴ πεῖρα, εἶχαν πεισθῆ, ὅτι τὸ ν᾽ ἀνατρέψουν ἕνα τυραννικὸ καθεστώς, ὅσο δύσκολο κι ἂν εἶνε, εἶνε παιχνίδι ἐν συγκρίσει μὲ τὸ ν᾽ ἀνατρέψῃ κανεὶς τὴν τυραννία τῶν παθῶν, ποὺ ἔχει θρονιαστῆ στὴν καρδιὰ τοῦ ἐνόχου. Ἐκεῖ, στὰ σκοτεινὰ ὑποσυνείδητα βάθη τῆς ψυχῆς, ζοῦν οἱ ἀόρατοι τύραννοι, τὰ πάθη, καὶ γιὰ νὰ λυτρωθῇ ἀπὸ τὴν τυραννία τους ἡ ψυχὴ φώναζε μαζὶ μὲ τὸν Παῦλο· «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς μέ ῥύσεται  ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;»(῾Ρωμ. 7,24).Ὅλοι καὶ ὅλα ζητοῦσαν λύτρωσι, καὶ οἱ φωνὲς ἔφταναν ὡς τὸν οὐρανό.

Τότε, τό ὅραμα ἦτο: «Σοβαρά προειδοποίησις», τώρα εἶναι συνταρακτική πραγματικότης.

σσ. ἀγαπητοὶ συντάκτες τοῦ κειμένου, ὁ γέρων Φιλόθεος μᾶς συμβούλεψε νὰ μὴν ἔχουμε κοινωνία μὲ τέτοιου εἴδους ψευδοποιμένες. Ὁ δὲ μακαριστὸς Καντιώτης τὸ ἔκανε πράξη. Ἐσεῖς ἀφοῦ μᾶς κάνετε γνωστὸ ἔνα τέτοιο φοβερὸ γεγονός, γιατὶ δὲν τοῦς μιμεῖστε;

Σε επιστολή ο π. Αυγουστίνος προς τον πνευματικό του π. Φιλόθεο Ζερβάκο, αναφέρει για το «συνταρακτικό όραμα» του δεύτερου «περί αρχιερέων». 

            

+ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ & ΕΟΡΔΑΙΑΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

Πανοσολογιώτατον
Ἀρχιμ. Φιλόθεον Ζερβᾶκον
Ἡγουμενον Ἱερᾶς Μονῆς Λογγοβάρδας
Πάρον

Ἐπὶ θαυματουργικῇ ἀναρρώσει ὑμῶν ἐκ τελευταίας σοβαρᾶς ἀσθενείας συγχαίρομεν ἐγκαρδίως. Ὅραμά σας περί ἀρχιερέων, γνωσθέν ἡμῖν, συνταρακτικόν. Σοβαρά προειδοποίησις περί χαλεπῶν καιρῶν μας. Ζῆθι τίμιε πάτερ. Μαθουσάλεια τὰ ἔτη σας. Παρακαλῶ εὔχεσθε και περὶ ἡμῶν. Μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ ἀσπάζομαι δεξιάν σας.

Ὁ Φλωρίνης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ
———————-
Ἔν Φλωρίνη τῇ 1 Μαρτίου 1980
Ὁ Μητροπολίτης

ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

---

Διαβάζοντας την σύντομη, ἀλλα γεμάτη περιεχόμενο ἐπιστολή τοῦ π. Αὐγουστίνου, που ἔστειλε στον πνευματικό του πατέρα Φιλόθεο Ζερβᾶκο, ἀναφέρει κάποιο ὅραμα «συνταρακτικό», που εἶδε ὁ π. Φιλόθεος και ἐνημερώθηκε γι᾽αυτό ὁ Γέροντας. Οἱ λέξεις που χρησιμοποιεῖ: «Ὅραμά σας περί ἀρχιερέων… συνταρακτικόν». «Σοβαρά προειδοποίησις περί χαλεπῶν καιρῶν μας» μᾶς συγκλονίζουν και ἄς μή μᾶς ἀναφέρει τίποτε για το ὅραμα.

Εστάλη στις 1.3.1980. Εἶναι πολύ σύντομη ἡ ἐπιστολή, ἀφοῦ ανάρρωνε ἀπό σοβαρά ἀσθένεια ὁ σεβάσμιος ἡγούμενος τῆς Λογγομβάρδας π. Φιλόθεος Ζεβᾶκος τῆς Πάρου & δεν θα ἤθελε να τον κουράση.

ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ

Σήμερα, που διαβάζουμε ἐμεῖς την ἐπιστολή, για την ὁποῖα φρόντισε ὁ ἀγωνιστης Μητροπολίτης να ἀφήση στα ἀρχεῖα του ἀντίγραφο, με τό γνήσιο τῆς ὑπογραφῆς του, ὕστερα ἀπό 45 περίπου χρόνια, μποροῦμε να καταγράψουμε το ὅραμα με λεπτομέρειες, ἀφοῦ ζοῦμε με τέτοιους ἀρχιερεῖς. Τότε, τό ὅραμα ἦτο: «Σοβαρά προειδοποίησις», τώρα εἶναι συνταρακτική πραγματικότης. Τρομάζουμε, με την συγκλονιστική ἀδειαφορία, για τα ὅσια και τα ἱερά της πίστεως μας που δείχνουν οἱ περισσότεροι των σημερινῶν ἀρχιερέων. Συμπορεύονται με τους ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τους ἄθεους και μασόνους πολιτικούς.

Διαλύει τα πάντα στην Ὀρθόδοξη Ἑλληνική Ἐκκλησία ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος και αυτοί τόν κάνουν τεμενάδες. Μιλᾶ για ἕνωση ἐκκλησιῶν, για  κοινό Πασχάλιο των Ὀρθοδόξων με τους παπικούς και τις παπαδῖνες και τις δεσποτῖνες των προτεσταντῶν, -τέτοιες ἐντολές παίρνει ἀπό τις σκοτεινες δυνάμεις-, και αὐτοί τον δίνουν θάρρος για να προχωρίση! Εἶναι συνένοχοι για την προδοσία της Ὀρθοδόξου Πίστεως που γίνεται εις βάρος του  Ἑλληνικοῦ λαοῦ, που θα χάση την Ὀρθόδοξη πίστη και θα τον διχαση.

Ἔσχισε τον ἄραφο χιτώνα του ΧΡΙΣΤΟΥ, με τις ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες και σαν δαίμονας μπῆκε στην Ὀρθόδοξη Ουκρανική Ἐκκλησία, που ἔχει ἁγίους ἐπισκόπους και βάπτισε κανονική εκκλησία ἀχειροτόνητα καρναβάλια & ναζιστές.

Αυτή την εντολή πῆρε ἀπό τους Αμερικανο-εβραιο-σιωνιστές και τα κάνουν ὅλα γης Μαδιάμ στην Κανονική Ορθόδοξη Ουκρανική Ἐκκλησία. Αλλά ἐκεῖ, ὁ ταλαιπωρημένος Ὀρθόδοξος λαός και οἱ ἐπίσκοποι κρατοῦν την πίστη τους και εἶναι μακάριοι. Εμεῖς πρέπει να ξυπνήσουμε γιατι θα παυσουμε να εἴμεθα ὀρθόδοξη, αφου κάνουν τα πάντα να μᾶς ανεκατέψουν με τους αιρετικους και τους αλλόθρησκους

Το συγκλονιστικό ὅραμα που εἶδε ὁ π. Φιλόθεος, ἦταν ὅπως φαίνεται, πρῶτα για ἐμᾶς τους Ἕλληνες και πρέπει να ξυπνήσουμε, γιατι θα χάσουμε την πίστη μας

 

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΙΕΡΕΙΣ & ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΣΤΑ ΖΥΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ.

ΦΟΒΕΡΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ

–https://youtu.be/uEhydCZ8pLI?t=2 – Episkopos Episkopos

---

Ορθόδοξος Έλληνας Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Ο Άγιος της Συγγνώμης.

Αγιος Διονύσιος Ζακύνθου: Ὁ Ἁγιασμένος καὶ Ἀνεξίκακος Ἐπίσκοπος.

        

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Τὸ μόνιμο θαῦμα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι οἱ ἅγιοὶ Τῆς. Ἡ ἀέναη παρουσία τοὺς σ’ Αὐτὴ φανερώνει περίτρανα τὸ σωτήριο ἔργο Τῆς στὸν κόσμο, ἡ Ὁποία μεταμορφώνει τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα σὲ θεοειδείς ὑπάρξεις. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, ὡς σώματα Χριστοῦ, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες. Μιὰ τέτοια εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἁγιασμένο κύτταρο τοῦ ἁγίου Σώματός Τοῦ ὑπῆρξε καὶ ὁ Ἅγιος Διονύσιος Ζακύνθου.

Γεννήθηκε τὸ 1547 στὸ χωριὸ Αἰγιαλὸς τῆς Ζακύνθου. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Δραγανίνος, ἢ Γραδενίνος Σιγούρος. Οἱ εὐσεβεῖς, εὔποροι καὶ ἀριστοκράτες γονεῖς τοῦ Μώκιος καὶ Παυλίνα τον μεγάλωσαν μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Μάλιστα φρόντισαν νὰ εἶναι ἀνάδοχός του ὁ ἅγιος Γεράσιμος, ὁ ὀνομαστὸς ἀσκητὴς καὶ ἅγιος τῆς Κεφαλονιάς. Φρόντισαν ἐπίσης νὰ τοῦ δώσουν καὶ κοσμικὴ μόρφωση, προσλαμβάνοντας στὸ ἀρχοντικό τους τὸν ὀνομαστὸ δάσκαλό της ἐποχῆς Καιροφυλά. Ἰδιαίτερα φρόντισαν νὰ πάρει ἐκκλησιαστικὴ παιδεία. Ἔμαθε ἀρχαῖα ἑλληνικά, λατινικὰ καὶ ἰταλικά. Ἤδη ἔφηβος ἦταν καταρτισμένος θεολόγος, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ νεανικό του θεολογικὸ ἔργο ὑπομνήματα στὸν Γρηγόριο τὸ Θεολόγο.

Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἔχασε τοὺς γονεῖς του. Ἡ ὡς τότε ζωή του, ἐμποτισμένη μὲ τὴν εὐσέβεια, τὴν ασκητικότατα καὶ τὴ θεολογικὴ παιδεία, τὸν ὁδήγησαν νὰ πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ γίνει μοναχός. Μοίρασε τὴν μεγάλη περιουσία του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἐκάρη μοναχὸς στὴν περίφημη Μονὴ Στροφάδων, παίρνοντας τὸ ὄνομα Δανιήλ. Ἐκεῖ ἀφιερώθηκε στὴν προσευχή, τὴν ἄσκηση, τὴ μελέτη τῶν ἁγίων γραφῶν καὶ τὴν κάθαρση τῶν παθῶν. Σὲ δύο μόλις χρόνια ἔγινε ἡγούμενος τῆς Μονῆς.

Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται

«Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν… Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμέ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν» 

…Θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τους σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος. Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε.

Όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα

Όταν η βλασφημία ξεπερνάει κάθε όριο και φυσικά πάντα εναντίον του Χριστού και της Εκκλησίας Του!

Άλλη μια βλασφημία από τον οχετό του Netflix – Παιδική ταινία με «Παναγία» που αστειεύεται για έκτρωση στον «Χριστό»!

Άλλη μια βλασφημία από τον οχετό του Netflix – Παιδική ταινία με «Παναγία» που αστειεύεται για έκτρωση στον «Χριστό»!

Ως εδώ με την προπαγάνδα τους - Η εμετική ταινία «That Christmas» δεν αφήνει τίποτα από τη σκηνή της Θείας Γέννησης που να μην το χλευάσει

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Η πλατφόρμα νεοταξικής προπαγάνδας Netflix καλεί τα παιδιά μας να απαρνηθούν την «ίδια βαρετή χριστουγεννιάτικη ιστορία που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο» και να την μεταλλάξουν σε μια «πολυπολιτισμική, βίγκαν γιορτή διασκέδασης με πολλά ποπ τραγούδια και πράγματα για την κλιματική αλλαγή».

Αυτά είναι τα λόγια ενός κοριτσιού που παρουσιάζει μια «εναλλακτική» σχολική γιορτή για τα Χριστούγεννα, σε μια τρισάθλια παιδική ταινία animation από το Netflix που ονομάζεται «That Christmas». Σε λίγα μόλις λεπτά, τα παιδιά που συμμετέχουν στην παράσταση προλαβαίνουν να βλασφημήσουν και να γελοιοποιήσουν το καθετί στην ιερή σκηνή της Γέννησης του Χριστού.

Χρησιμοποιώντας το παραπέτασμα της παιδικής «αθωότητας», του «χιούμορ», της «αφέλειας» και της «χαριτωμενιάς», παρουσιάζεται ένα έκτρωμα που συμπυκνώνει όλες τις αιχμές της νεοταξικής ατζέντας, όπως ο νεοφεμινισμός, ο βιγκανισμός, η παραχάραξη και αποδόμηση του χριστιανισμού, η βλασφημία, οι εκτρώσεις και η «συμπεριληπτικότητα». Τα παιδιά στην ταινία ανησυχούν σε σημείο παράνοιας για την «κλιματική αλλαγή» που «πετάγεται» συνεχώς σε άσχετα σημεία της ιστορίας, σαν «διαφημιστικό» που κυνηγά ανελέητα τους θεατές.

Πότε για πρώτη φορά εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη η λέξη «αγάπη»;

Εχθές, Κυριακή των Προπατόρων, εορτάσαμε και την μνήμη του Πατριάρχου Αβραάμ.

Θυμήθηκα το εξής: πότε για πρώτη φορά εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη η λέξη «αγάπη»;

Στο 22ο κεφάλαιο της Γενέσεως όπου αναφέρονται τα όσα αφορούν την θυσία του Ισαάκ.

Ο Θεός μιλά στον Αβραάμ και του λέγει: λαβὲ τὸν υἱόν σου τὸν ἀγαπητόν, ὃν ἠγάπησας, τὸν ᾿Ισαάκ, καὶ πορεύθητι εἰς τὴν γῆν τὴν ὑψηλὴν καὶ ἀνένεγκον αὐτὸν ἐκεῖ εἰς ὁλοκάρπωσιν ἐφ᾿ ἓν τῶν ὀρέων, ὧν ἄν σοι εἴπω.

Ο Ισαάκ είναι ο υιός ο αγαπητός, τον οποίο ο Αβραάμ αγαπά. Η αγάπη εδώ εκφράζει την σχέση του Πατέρα με τον υιό του.

Μας θυμίζει τον Θεό Πατέρα, ο οποίος στην Βάπτιση και την Μεταμόρφωση του Ιησού μιλά για τον Υιό Του με τα ίδια λόγια: Οὗτος ἐστίν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός.

Στα Εβραϊκά η λέξη αγάπη είναι ahavah. Προέρχεται από το hav, το οποίο σημαίνει «δίνω». Στην Εβραϊκή παράδοση η αγάπη δεν έχει τόσο σχέση με τα αισθήματα αλλά με την προσφορά, με τις πράξεις.

Στο Λευϊτικό ο Θεός δίνει την εντολή να αγαπάμε τον πλησίον, τον γείτονά μας. Ο Ιησούς επαναλαμβάνει αυτήν την εντολή και μάλιστα προσθέτει κάτι νέο: να αγαπάμε τον εχθρό μας. Η αγάπη εδώ δεν έχει να κάνει με το τι αισθανόμαστε για τον άλλο αλλά με τις πράξεις μας και την προσφορά μας προς αυτόν.

Ο Αβραάμ αγαπά τον υιό του. Αλλά αγαπά περισσότερο τον Θεό. Ο Θεός τον πειράζει και ζητά την θυσία του Ισαάκ. Και ο Αβραάμ ανεξάρτητα από το τι νιώθει προχωρά σε πράξεις. Ετοιμάζει τα όσα αφορούν την θυσία. Ο Θεός τον σταματά. Δεν θέλει την θυσία ανθρώπων. Η έμπρακτη αγάπη όμως του Αβραάμ τον αναδεικνύει άξιο ώστε ο Θεός να συνάψει Διαθήκη μαζί του. Ο Αβραάμ δεν είναι πλέον μόνο ο πατέρας του Ισαάκ αλλά γίνεται ο Πατέρας των πιστών, ο Προπάτορας του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.

Ἡ θεολογικὴ τραγωδία τοῦ περσοναλισμοῦ.

Γέρων Παΐσιος Καρεώτης

Εἰσαγωγή

Ὁ «Οἰκουμενισμός» ἤδη ἔχει κλείσει ἕνα αἰῶνα ζωῆς. Ἔχει δείξει μὲ σαφήνεια τὴν ταυτότητά του καὶ ἑπομένως μὲ ἀσφάλεια μπορεῖ νὰ κριθῆ ἐκ τῶν ἔργων του, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὰ ἀδιέξοδα, στὰ ὁποῖα ὁδηγεῖ. Μὲ τὸν «οἰκουμενισμὸ» δηλώνεται εὐθαρσῶς ὅτι ἐξέλιπε ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, διὰ τοῦτο καὶ ἀναζητεῖται. Κύρια ὀργάνωση τοῦ «οἰκουμενι(στι)κοῦ κινήματος εἶναι τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.): Ὁ «οἰκουμενισμὸς» ἀποτελεῖ ἕνα μέρος τῆς συνόλου παγκοσμιοποιήσεως, ἔχοντας τὴν ἁρμοδιότητα τοῦ θρησκευτικοῦ τομέα.

Πρὶν ἐκκινήσουν οἱ ἐπίσημοι θεολογικοὶ διάλογοι στὸ πλαίσιο τοῦ «οἰκουμενισμοῦ», ἤδη τὸ θεολογικὸ ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου στὸ Παρίσι (1925) ἀπετέλεσε κέντρο θεολογικῆς συγκλίσεως μὲ τὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ, ἀλλὰ καὶ παραγωγῆς τοῦ θεολογικοῦ ρεύματος τοῦ Περσοναλισμοῦ (προσωποκρατίας), ὡς τὴν κατ’ ἐξοχὴ θεολογία τῆς ἑνότητος. Μία ἑνότης πρὸς μία «διευρυμένη ἐκκλησία», ὅπου ἡ «εὐρεῖα διαφορετικότητα» κρίνεται ὡς αὐτονόητα νόμιμη. 

Ἡ «θεολογία τοῦ προσώπου», ἔγινε ἡ κατ’ ἐξοχὴ θεολογικὴ βάσι τοῦ «οἰκουμενισμοῦ». Ἤδη ἔχει ἀναλυθεῖ καὶ κριθεῖ ὡς ἀντορθόδοξη ἀπὸ πολλοὺς παραδοσιακοὺς θεολόγους μὲ προεξάρχοντα τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς. Στὸ παρὸν κείμενο θὰ γίνη ἐπικέντρωσι σὲ τρεῖς βασικὲς θεολογικὲς ἀρχές του, οἱ ὁποῖες συγκροτοῦν τὴ «νέα» διδασκαλία καὶ ἡ ὁποία ἅπτεται Τριαδολογικῶν, Χριστολογικῶν καὶ Ἐκκλησιολογικῶν θεμάτων.

Στὸν ἑλληνικὸ ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, ὁ περσοναλισμὸς εἶναι διαδεδομένος ὡς ἡ κυρίαρχη Ἀκαδημαϊκὴ θεολογία, στὴν ὁποία φοιτοῦν ὅλοι οἱ μέλλοντες κληρικοὶ καὶ στὴ συνέχεια τὴν διδάσκουν -δυστυχῶς ὡς ὀρθοδοξία- καὶ δηλητηριάζουν τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο. Ἑπομένως, εἶναι θέμα σωτηρίας ἡ διασάφησις περὶ τοῦ ποιοὶ εἶναι οἱ βασικοὶ ἄξονες τῆς «θεολογίας τοῦ προσώπου», ποὺ παρουσιάζεται θεσμικὰ ὡς ὀρθόδοξη.

Αὐτοὶ συναρμόζονται σὲ τρεῖς θεμελιώδεις ἀρχὲς ποὺ συγκροτοῦν τὴν ὅλη διδασκαλία της, καὶ εἶναι οἱ ἔννοιες «πρόσωπο-κοινωνία-τριαδικὴ ἀγάπη». Θὰ ἀναλυθοῦν καὶ θὰ σχολιασθοῦν οἱ ἔννοιες «πρόσωπο-ὑπόστασι», ὅπως ὁρίζεται στὸ πλαίσιο ἀναφορᾶς τῆς «νέας θεολογίας», κατόπιν (καὶ βάσει τοῦ ὁρισμοῦ τῆς ἔννοιας τοῦ προσώπου) θὰ ἀναλυθοῦν οἱ δύο ἕτερες ἀρχὲς «κοινωνία- τριαδικὴ ἀγάπη». Ἡ κριτικὴ ποὺ θὰ παρουσιασθῆ, ἔχοντας ἀναφορὰ τὴν ὀρθόδοξη πατερικὴ θεολογία, θὰ παρουσιάση ἐναργῶς τὰ τραγικὰ θεολογικὰ ἀδιέξοδα τοῦ περσοναλισμοῦ καὶ τὸ ἀσύμβατο αὐτοῦ μὲ τὴν Ὀρθόδοξο Παράδοσι.

Α. Τό περσοναλιστικό περιεχόμενο τῆς ἐννοίας «πρόσωπο- ὑπόστασις»

Α.1 Ἡ ὀρθόδοξος διδασκαλία

Ἐσταυρωμένος: «ζωὴ καὶ ἀνάστασις»

Προς τί η έκπληξη;  Περιμένατε εσείς από ανθρώπους που βλέπουν πολλές «εκκλησίες», πολλά «βαπτίσματα», πολλές «οδούς σωτηρίας», τα δόγματα ως «φράγματα» να διδάξουν ορθά; Αυτά όλα συμβαίνουν, διότι με την ατέρμονη «Οικονομία» που εσείς ενάντια στους εκκλησιαστικούς κανόνες εφαρμόζετε, δώσατε το δικαίωμα στους κάθε είδους πλάνους να ετεροδιδασκαλούν ατιμώρητοι στην Εκκλησία. Δεν είστε άμοιροι ευθυνών, κυρίες και κύριοι του «Σωτήρος» αλλά και όλων των οργανώσεων, αντιθέτως φέρετε τεράστια ευθύνη.

Ἔκπληξη ὀδυνηρὴ προκαλεῖ ἡ παράδοξη θεωρία, ποὺ διατυπώνεται τὰ τελευταῖα χρόνια, ὅτι ἡ θέση τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα εἶναι ἀντιπαραδοσιακή, διότι, λένε, ἀντιτίθεται στὸν ἀναστάσιμο χαρακτήρα τῆς θείας Λειτουργίας.

Στὰ πλαίσια αὐτὰ εἰπώθηκε καὶ τὸ ἀδιανόητο, ὅτι αὐτὴ ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἐσταυρωμένου «ἐνισχύθηκε ἀπὸ τὶς Χριστιανικὲς Ὀργανώσεις (“Ζωή”, “Σωτήρ”, “Σταυρός”…)»! Εἶναι τόσο ἀστήρικτη αὐτὴ ἡ ἰδέα, ὥστε δὲν χρήζει κὰν σχολιασμοῦ.

Παραμερίζουμε ἐπὶ τοῦ παρόντος τὸ ζήτημα τῆς θέσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, προκειμένου νὰ ἀπαντήσουμε στὴν πλανεμένη θεολογικὴ ἀντίληψη, μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖται νὰ θεμελιωθεῖ ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τὴν ἐπὶ αἰῶνες θέση του.

Ὑποστηρίζεται δηλαδὴ ὅτι, μὲ τὴν τοποθέτηση τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, «προβάλλουμε ὅλο τὸν χρόνο ἕνα Θεὸ πεθαμένο» καὶ ὅτι ἡ θεία Λειτουργία γίνεται μπροστὰ στὸν «κρεμασμένο καὶ πεθαμένο ‘‘Ἐσταυρωμένο τῆς Μ. Παρασκευῆς’’», κάτι ποὺ «συνιστᾶ τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ»! Ὑποστηρίζεται ἀκόμη ὅτι, ὅσοι ζητοῦν νὰ παραμείνει ὁ Ἐσταυρωμένος στὴν ἀπὸ αἰώνων θέση του, εἶναι αἱρετικοὶ Ἐσταυρωμενολάτρες. Ἐπίσης προβάλλεται ἡ θέση ὅτι, ὅταν λέμε «“Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…”, ὁ “Ἐσταυρωμένος” δὲν μπορεῖ νὰ ἔρθει, γιατὶ εἶναι νεκρὸς ἐπάνω στὸν Σταυρό… στατικὸς καὶ ἀκίνητος… Λέμε ποτὲ σὲ ἀκίνητο καὶ νεκρό, ‘‘ἔλα!’’; Ἀστεῖα πράγματα!»

Απόσπασμα από την Ομολογία Ορθοδόξου πίστεως του αγίου Μαξίμου Γραικού.

"Στις πραγματείες μου στηλιτεύω, απορρίπτω και αντικρούω κάθε λατινική αίρεση και κάθε ιουδαϊκή και ειδωλολατρική βλασφημία, όπως δείχνουν οι ίδιοι οι λόγοι μου". 

Λόγος A΄: Ομολογία ορθοδόξου πίστεως, με την οποία ο όσιος Μάξιμος πληροφορεί περί του Ιησού Χριστού κάθε ορθόδοξο ιερέα και ηγεμόνα ότι ο ίδιος είναι όντως ορθόδοξος μοναχός και τηρεί στο ακέραιο την ορθόδοξη πίστη χωρίς την παραμικρή αλλοίωση.

«Απρόσκοποι γίνεσθε και Ιουδαίοις και Έλλησι και τη εκκλησία του Θεού» [1], λέγει ο θείος και αληθής λόγος του αποστόλου. Πως κατορθώνουμε όμως κάτι τέτοιο, αν όχι με την αληθινή ορθόδοξη πίστη, τον τίμιο και θεάρεστο βίο και την επιμελή τήρηση των θείων εντολών του Κυρίου και Σωτήρα ημών Ιησού Χριστού; Όπως λέγει δε ο άγιος Ιακώβος ο αδελφόθεος πως: «η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστιν» [2], έτσι και τα έργα χωρίς αληθινή πίστη είναι το ίδιο νεκρά. Σύμφωνα πάλι με τους λόγους του Μεγάλου Βασιλείου ο άνθρωπος του Θεού πρέπει να είναι τέλειος και στο ένα και στο άλλο [3]. Αμήν!

Επειδή ορισμένοι, χωρίς φόβο τολμούν να με αποκαλούν αναιτίως και για λόγους άγνωστους σε μένα, αιρετικό, εχθρό και προδότη του θεοφυλάκτου ρωσικού κράτους, έκρινα απαραίτητο και συνάμα δίκαιο να απαντήσω εν συντομία, ώστε να διαβεβαιώσω όσους με συκοφαντούν κατηγορώντας με αδίκως, ότι με την Χάρη του Θεού μας Ιησού Χριστού είμαι κατά πάντα ορθόδοξος χριστιανός και σέβομαι δια πάντα το θεοφύλακτο ρωσικό κράτος.

Απευθύνομαι λοιπόν σε κάθε ορθόδοξο ιερέα, σε κάθε ευσεβή ηγεμόνα και ικετεύω να διαβάσει την απάντησή μου με σωφροσύνη και πραότητα, παραμερίζοντας κάθε άδικη οργή και μένος. «Οργή γαρ ανδρός δικαιοσύνην Θεού ου κατεργάζεται» [4], λέγει ο θείος Ιάκωβος ο αδελφόθεος. Εξάλλου όπου διεισδύει οργή και μένος, εκεί φωλιάζει κάθε ψυχική εκτροπή, διαταραχή και σύγχυση του λογικού μέρους της ψυχής, ο δε νους τυφλώνεται από την θύελλα της οργής. Γι’ αυτό φωτίστε τον νου σας με την αρμόζουσα στους ορθοδόξους ησυχία της ιεράς αγάπης και νηφαλιότητας· προσπαθείστε, με πνεύμα πραότητος, κατά τον θείο απόστολο [5], να με ελέγξετε αν αποκλίνω από την ορθόδοξη πίστη, είτε από παρανόηση, λήθη, είτε από ανεπαρκή καλλιεργεία του νου και της φρονήσεώς μου. Δεν ντρέπομαι να με διορθώνουν, μήτε απορρίπτω κάτι τέτοιο, αντιθέτως το επιθυμώ διακαώς και δέχομαι κάθε σύσταση με αγάπη, αφού έτσι θα οδηγηθώ με ασφάλεια στην βασιλεία των ουρανών, την προσμονή κάθε πιστού.

Ἡ κλῆσις μας, ἄρνησις καὶ τιμωρία.

Ἡ Παραβολὴ τοῦ Δείπνου, Λουκ. ιδ΄15—24

Γιαννακόπουλος Ἰωήλ

Ἀρχιμανδρίτης

Εἴδομεν προηγουμένως, πῶς ὡμίλησεν ὁ Κύριος εἰς τὸ δεῖπνον τοῦ Φαρισαίου. Κάποιος ὅμως «τῶν συνανακειμένων» ἐκ τῶν συνδαιτυμόνων τοῦ δείπνου ἐκείνου ἀκούσας τὰ λόγια τοῦ Κυρίου καὶ πρὸς στιγμὴν ἐνθουσιασθεὶς ἐκ τῶν λόγων τῆς ἀναστάσεως τῶν δικαίων εἶπε «μακάριος ὅστις φάγεται ἄρτον ἐν τῇ βααιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» εὐτυχὴς δηλαδὴ εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος θ’ ἀπολαύσῃ μετὰ τοῦ Μεσσίου καὶ τῶν Πατριαρχῶν τὴν χαρὰν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Κύριος λαβὼν ἐκ τούτου ἀφορμὴν καὶ θέλων νὰ διδάξῃ, ὅτι δὲν εἶναι ἀρκετὸν νὰ τονίζῃ τὸ μεγαλεῖον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ νὰ δέχεται τὴν κλῆσιν πρὸς αὐτὸ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἀσχολούμεθα μὲ πνευματικὰ ζητήματα καὶ νὰ μὴ προσκολλώμεθα εἰς τὰ ἐπίγεια, εἶπε τὴν παραβολὴν ταύτην τοῦ Μεγάλου Δείπνου. Αὐτὴ ἔχει ὡς ἑξῆς :

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα» κάποιος ἄνθρωπος ἔκαμε μεγάλο βραδινὸ συμπόσιον «καὶ ἐκάλεσε πολλοὺς καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου» κατὰ τὴν ὥραν τοῦ δείπνου «εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις» νὰ εἴπῃ εἰς τοὺς προσκεκλημένους˙ «ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα» ἐλᾶτε, ἄνευ βραδύτητος προετοιμασίας καὶ φαγητῶν, διότι ὅλα εἶναι ἕτοιμα. «Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι, πάντες». Οἱ προσκεκλημένοι, ὡς ἀπὸ συμφώνου, ἠρνήθησαν ὅλοι τὴν πρόσκλησιν. «Ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ˙ ἀγρὸν ἠγόρασα καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτὸν». Πρόφασις! «ἐρωτῶ σε» σὲ παρακαλῶ «ἔχε με παρῃτημένον» ἔχε με δικαιολογημένον, διότι δὲν θὰ ἔλθω. «Καὶ ἕτερος εἶπε» ἄλλος εἶπε: «ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτὰ» ἔχω ἀνάγκην νὰ δοκιμάσω τὰ 10 βόδια, τὰ ὁποῖα ἠγόρασα εἰς δύναμιν, εὐπείθειαν, παραγωγήν˙ «ἐρωτῶ σε» σὲ παρακαλῶ «ἔχε με παρῃτημένον» ἔχε με δικαιολογημένον, διότι δὲν θὰ ἔλθω. «Καὶ ἕτερος εἶπε» ἄλλος προσκεκλημένος εἶπε: «γυναῖκα ἔγημα» ἐνυμφεύθην «καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν» καὶ διὰ τοῦτο δὲν δύναμαι νὰ ἔλθω. «Καὶ παραγενομένος» καὶ μεταβὰς «ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε» ἀνήγγειλε «τῷ Κυρίῳ αὐτοῦ» εἰς τὸν Κύριόν του «ταῦτα.

Όταν οι επίσκοποι ήταν πρώτοι στο Μαρτύριο: Αγιος Ἐλευθέριος: Ὁ Ἡρωικὸς Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ

    

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Οἱ ἱερομάρτυρες ἀποτελοῦν μιὰ εἰδικὴ τάξη στὸ αγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι οἱ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ὑποβλήθηκαν σὲ βασανιστήρια καὶ μαρτύρησαν γιὰ τὸ Χριστό. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριος.

Γεννήθηκε στὴ Ρώμη τὸ 2ο μ. Χ. αἰῶνα ἀπὸ εὐγενεῖς γονεῖς. Ὁ πατέρας του κατεῖχε τὸ ἀξίωμα τοῦ ὑπάτου. Ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Ανθία. Εἶχε γνωρισθεῖ μὲ μαθητὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου καὶ ἔγινε ἔνθερμη χριστιανή. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ ἄνδρα της ἀνάλαβε αὐτὴ τὴν ἀνατροφὴ τοῦ μικροῦ Ἐλευθερίου, στὸν ὁποῖο ἔδωσε σπουδαία μόρφωση καὶ τὸν κατήχησε στὸν Χριστιανισμό. Φρόντισε μάλιστα νὰ τὸν συνδέσει μὲ τὸν ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης Ἀνίκητο (155-166), γιὰ νὰ ἀποκτήσει καὶ χριστιανικὴ μόρφωση καὶ παιδεία. Ὁ ἐπίσκοπος διεῖδε στὸν εὐγενῆ ἔφηβο Ἐλευθέριο βαθιὰ πίστη, εὐσέβεια καὶ ἀφοσίωση στὴν Ἐκκλησία καὶ γι’ αὐτὸ τὸν χειροτόνησε διάκονο στὰ 15 του χρόνια. Λίγο ἀργότερα στὰ 17 του τὸν χειροτόνησε πρεσβύτερο καὶ τρία χρόνια μετὰ τὸν χειροτόνησε ἐπίσκοπο καὶ τοῦ ἀνέθεσε τὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τοῦ Ιλλυρικού (σημερινὴ Ἀλβανία), μὲ ἕδρα τὴν πόλη τῆς Αυλώνας.

Ἡ τόσο νεαρὴ χειροτονία του δικαιολογεῖται γιὰ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἔζησε ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ στελέχη μὲ ἀρετές, πίστη καὶ μόρφωση, σὲ μιὰ περίοδο φοβερῶν διωγμῶν ἀπὸ τὸ ρωμαϊκὸ κράτος, ὅπου οἱ ἐπίσκοποι ἦταν τὰ πρῶτα θύματα.