H λειτουργία της μετανοίας

 

Ἡ σωματική μετάνοια, τό σκύψιμο τῆς κεφαλῆς μέχρι τό ἔδαφος, εἶναι τό ὁρατό σημεῖο τῆς μετανοίας: μέ τό σκύψιμο ἐξομολογούμεθα τήν πτῶσι μας στήν ἁμαρτία, τήν κατάστασι τῆς παρακμῆς στήν ὁποίαν εὑρισκόμεθα. Μέ τό ἀνασήκωμα δείχνουμε τήν θέλησί μας νά ὑψωθοῦμε, νά λυτρωθοῦμε ἀπό τήν ἁμαρτία, νά ἀναγεννηθοῦμε ψυχικά. Ἀλλά ἡ λέξις μετάνοια (μετά-νοια) σημαίνει καί ἀναγέννησι τοῦ νοῦ, ἀλλαγή, πρᾶξις μετασχηματισμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου στόν νέον ἄνθρωπο, πνευματικοποίησις πού συντελεῖται μέ τήν μετάνοια.

Νά, συνεπῶς, τί θαυμαστό πρᾶγμα δείχνει αὐτή ἡ πρακτική τῆς προσευχῆς τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ συνοδευομένη ἀπό μετάνοιες: ὅ,τι λέγουμε μέ τό στόμα στήν προσευχή, τό κάνουμε ταυτόχρονα καί μέ τό σῶμα, μέ ὅλη μας τήν ὕπαρξι δηλαδή. Ἀναγνωρίζουμε τήν ἁμαρτωλότητά μας καί πέφτουμε ταπεινά στό ἔδαφος, ἀλλά ἀνασηκωνόμαστε ἀμέσως, δείχνοντας τήν ἐπιθυμία μας γιά γρήγορη διόρθωσι.

Εἶναι σάν νά λέγουμε στόν Χριστό: «Κύριε, ξέχασε, πῶς ἔχω πέσει καί πόσο ἀχρεῖος εἶμαι δοῦλος τῶν παθῶν καί ἀποξενωμένος ἀπό Σένα καί ὅλο μου τό σῶμα! Ἀλλά, δέν θέλω νά μείνω ἔτσι. Εἶμαι δικός Σου. Σῶσον με καί κάνε με κατοικία τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος!»

Ἐδῶ εἶναι κάτι περισσότερο ἀπό προσευχή, εἶναι ἡ ἴδια ἡ πρᾶξις τῆς μετανοίας, ἡ ὁποία μετασχηματίζει καί ἀνανεώνει τόν ἄνθρωπο. Εἶναι μιά πραγματική μεταμόρφωσις, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ νοερά στήν μεταμόρφωσι κατά τήν Θεία Εὐχαριστία ἐπάνω στό Ἱερό Θυσιαστήριο.

Εἶναι ἡ εὐχαριστία τῆς μετανοίας τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί ὅπως στήν Θεία Λειτουργία μέ τήν ἐπίκλησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό τόν ἱερέα, ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος πού προσφέρονται, μεταβάλλονται σέ Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἐδῶ: μέ τήν ταπεινή ἱκεσία πρός τόν Θεό, μέ τήν βαθειά μεταμέλεια καί τήν ἀσάλευτη πίστι, ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος μεταμορφώνεται σέ πνευματικό ἄνθρωπο.

Καί ὅπως ἡ ἐπίκλησις τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἀκούεται καί ἱκανοποιεῖται ἀμέσως ἀπό τόν Θεό, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ ἀναγέννησις μέσω τῆς βαθειᾶς μεταμέλειας συντελεῖται σύντομα. Μᾶς διαβεβαιώνει γι᾿ αὐτό τό ἴδιο τό Ἱερό Εὐαγγέλιο. Ὁ Τελώνης ἀναστέναξε ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς του: «Ἱλάσθητί μοι, τῶ ἁμαρτωλῶ!» καί ἀμέσως διορθώθηκε.

Ὁ ληστής ἐπάνω στόν σταυρό ἔκραξε: «Μνήσθητί μου, Κύριε», καί ἀμέσως ἄκουσε: «Σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔση ἐν τῶ παραδείσῳ» (Λουκ. 23, 43). Μετά μᾶς διαβεβαιώνουν καί οἱ ἀποκαλύψεις ἀπό τήν ζωή τῶν μεγάλων Ἁγίων: τοῦ Ὁσίου Παύλου τοῦ Ἁπλοῦ, τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ κ.ἄ. Καί οἱ διδασκαλίες τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἄν ἡ Λειτουργία τῆς Εὐχαριστίας εἶναι λειτουργία φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ἡ Λειτουργία τῆς Μετανοίας εἶναι ἡ ἀνταπόκρισις τοῦ ἀνθρώπου στήν θεϊκή ἀγάπη, μέσω τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφοσιώσεως στόν Θεό. Καί ὁ Θεός δεχόμενος τήν θυσία τῆς μετανοίας, καθαρίζει καί ἀνανεώνει τόν ἄνθρωπο μέ βαθειά ἀλλαγή. «Καί ἐάν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ» (Ἡσ. 1, 18). Τόσο βαθειά καί ὁλοκληρωτική εἶναι ἡ ἀνανεωτική δύναμις τῆς μετανοίας. Γι᾿ αὐτό καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καθώρισε γιά κάθε χριστιανό μιά ὡρισμένη περίοδο τοῦ ἔτους, τήν ἁγία Τεσσαρακοστή, νά ἀσχολεῖται ἰδιαίτερα μ᾿ αὐτήν τήν καθαρτική καί καθαγιαστική πρᾶξι.

+Μακαριστός Γέροντας Πετρώνιος , Δικαίος Ρουμάνικης Σκήτης, Τιμίου Προδρόμου Αγίου Όρους

Αποχρώσεις ...

 

Λόγοι Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

« Όταν συγχωρείς, κερδίζεις περισσότερα από εκείνα που δίδεις», λέει χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Μιλάει απλά, εποικοδομητικά, θέλοντας να μας παιδαγωγήσει σε μία εποχή που το οφθαλμόν αντί οφθαλμού μοιάζει να ισχύει περισσότερο παρά ποτέ. Ας παρακολουθήσουμε όσα εκείνος διδάσκει. Μοιάζουν γνωστά κι απλά. Παραμένουν όμως στη πράξη δύσκολα και μακρινά...

Θέλεις να μάθεις τη σημασία της αρετής; Τα εξής παραγγέλλει ο Θεός στους ανθρώπους: «Κανείς από σας ας μη διατηρεί στην καρδιά του κακία για τον αδελφό του» και «κανείς ας μη συλλογίζεται την κακίαν του άλλου». Βλέπεις; Δεν λέει μόνο, συγχώρεσε το κακό του άλλου, αλλά μην το έχεις ούτε στη σκέψη σου, μη το συλλογίζεσαι, άφησε όλη την οργή, εξαφάνισε την πληγή. Νομίζεις, βεβαίως, ότι με την εκδικητικότητα τιμωρείς εκείνον που σε έβλαψε. Γιατί εσύ ο ίδιος σαν άλλο δήμιο εγκατέστησες μέσα σου το θυμό και καταξεσκίζεις τα ίδια σου τα σπλάχνα.

Έχεις αδικηθεί πολύ και στερήθηκες πολλά εξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες και ζημιώθηκες σε πολλά σοβαρά θέματά σου και γιʼ αυτό θέλεις να δεις να τιμωρείται ο αδελφός σου; Και εδώ πάλι σου είναι χρήσιμο να τον συγχωρήσεις.

Γιατί, εάν θελήσεις, εσύ ο ίδιος να εκδικηθείς και να επιτεθείς εναντίον του είτε με τα λόγια σου, είτε με κάποια ενέργειά σου, η με την κατάρα σου, ο Θεός όχι μόνο δεν θα επέμβει κατʼ αυτού -εφόσον εσύ ανέλαβες την τιμωρία του- αλλά επιπλέον θα σε τιμωρήσει ως θεομάχο.

Άφησε τα πράγματα στο Θεό. Αυτός θα τα τακτοποιήσει πολύ καλύτερα απʼ ότι εσύ θέλεις. Σε σένα έδωσε μόνο την εντολή να προσεύχεσαι για τον άνθρωπο που σε λύπησε...

Εμάλωσες με κάποιον και κρατάς μέσα σου κακία,. Μην προσέλθεις στη Θεία Κοινωνία!

Θέλεις να προσέλθεις; Συμφιλιώσου πρώτα και τότε να έλθεις να εγγίσεις τα Άχραντα Μυστήρια!

Αυτά δεν τα λέγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Αυτός για να σε συμφιλιώσει με τον Πατέρα, δεν αρνήθηκε ούτε να σφαγιασθεί, ούτε το αίμα Του να χύσει. Και συ, για να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπό σου, ούτε μια λέξη δεν καταδέχεσαι να βγάλεις από το στόμα σου; Και διστάζεις να τρέξεις πρώτος;

Άκουσε τι λέει για όσους κρατούν τη στάση αυτή: «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου... πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδερφό σου».

Αν έβλεπες ένα μέλος του σώματός σου αποκομμένο, δεν θα έκανες τα πάντα για να το ενώσεις με το σώμα σου; Αυτό κάνε και για τους αδελφούς σου. Όταν τους δεις να έχουν αποκοπεί από την αγάπη σου, τρέξε γρήγορα και περιμάζεψέ τους. Μην περιμένεις εκείνους να έλθουν, σπεύσε εσύ πρώτος, για να λάβεις τα βραβεία!

Ένα μόνο εχθρό διαταχθήκαμε να έχουμε, τον διάβολο. Με αυτόν να μη συμφιλιωθείς ποτέ, προς τον αδελφό σου όμως ποτέ να μην έχεις βαριά καρδιά.

Κι αν ακόμη συμβεί κάποια μικροψυχία, ας είναι παροδική, ας μην υπερβαίνει το διάστημα της ημέρας. «Η δύση του ηλίου να μη σας προφθάσει οργισμένους», λέει ο Απόστολος.

«... Άφες ημείν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Βλέπεις; Ο Θεός εσέ τον ίδιο έκανε κριτή της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου.

Αν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θα σου συγχωρηθούν.

Αν συγχωρήσεις πολλά, θα σου συγχωρηθούν πολλά. Αν τα συγχωρήσείς με ειλικρίνεια και με όλη σου την καρδιά, με τον ίδιο τρόπο θα συγχωρήσει και τα δικά σου ο Θεός.

Αν, μετά τη συγχώρηση, κάνεις και φίλο σου τον εχθρό σου, έτσι θα διάκειται και ο Θεός απέναντί σου.

Ποίας, λοιπόν, τιμωρίας δεν είναι άξιος εκείνος, που ενώ πρόκειται να κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, εάν χάσει εκατό μόνο δηνάρια, ούτε και τα λίγα και μικρά δεν συγχωρεί, αλλά στρέφει εναντίον σου τα ίδια τα λόγια της προσευχής;

Γιατί όταν λες στο Θεό «συγχώρεσέ μας όπως και εμείς συγχωρούμε τους εχθρούς μας» και κατόπιν εσύ δεν συγχωρείς, για τίποτε άλλο δεν παρακαλείς το Θεό, παρά να σε στερήσει από κάθε απολογία και συγγνώμη...

Ενοχλήθηκαν κάποιοι από τον σταυρό του Ρούμπιο στο μέτωπο !

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης

H καρδιά μας

H καρδιά μας είναι ένα κύμα που δεν σπάει στην ακρογιαλιά.
Ποιός μαντεύει τη θάλασσα, απ᾿ όπου βγαίνει η καρδιά μας;
Αλλά είναι η καρδιά μας ένα κύμα μυστικό, χωρίς αφρό.
Βουβά πιάνει μία στεριά.
Και αθόρυβα σκαλίζει το ανάγλυφο ενός πόθου, που δεν ξέρει απογοήτευση και αγνοεί την ησυχία.

Του Γιώργου Σαραντάρη

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς: Απόσπασμα ομιλίας στο μνημόσυνο του Επισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς το 1973

 Μνήμη του εν Αγιοις Πατρός ημών Νικολάου Βελιμίροβιτς.

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς: Απόσπασμα ομιλίας στο μνημόσυνο του Επισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς το 1973 (για την 17ετή κοίμησή του).

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο μνημόσυνο του Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς στην Μονή Λέλιτς το 1975

Να μαστε στο σερβικό Θαβώρ!

Ο Χριστός στην μέση, ο Άγιος Σάββας στην δεξιά, και ο Άγιος Νικόλαος στην αριστερή πλευρά.

Και τριγύρω μας, η νεκρά θάλασσα της ευρωπαϊκής κουλτούρας, Τριγύρω μας η θάλασσα που πνίγει τις ψυχές.

Τριγύρω μας η θάλασσα που σκοτώνει τις αισθήσεις. Και εμείς οι Σέρβοι, στο Θαβώρ το οποίο ονομάζεται Λέλιτς.

Επειδή ο μεγάλος Άγιος Επίσκοπος μπορεί να μας σώσει από την νεκρά ευρωπαϊκή θάλασσα. Από στήθους γνώριζε ολόκληρη την Ευρώπη γι’ αυτό καλεί τον Σερβικό λαό προς την μεταμόρφωση, αλλά την αληθινή μεταμόρφωση.

Την μεταμόρφωση που μεταμορφώνει τον άνθρωπο από αμαρτωλό σε δίκαιο, από αμαρτωλό σε άγιο.

Την μεταμόρφωση που συνιστά την οικογένεια αγία, κοινωνία αγίων.

Σήμερα σίγουρα εξ ολοκλήρου η Ουράνια Σερβία συμμετέχει στον εορτασμό του μεγαλύτερου Σερβικού γιου μετά τόν Άγιο Σάββα.

Όλοι οι Σέρβοι Άγιοι, όλοι οι δίκαιοι, και όλοι οι αμαρτωλοί εκ του μακρόθεν παρίστανται στην Ουράνια Θεία Λειτουργία, και παρακαλούν τόν Άγιο Επίσκοπο για να προσευχηθεί για αυτούς, για την επίγειά μας Σερβία.

Να μας σώσει από την νεκρά ευρωπαϊκή θάλασσα, και να σώσει τις ψυχές μας, για να μην μετατραπούν σε πτώματα.

Και συ ως Σέρβος, όταν νιώθεις θλίψη και στενοχώρια και δυστυχία από όλες τις ευλογίες της ευρωπαϊκής κουλτούρας, συ θυμήσου αυτόν και κράξε σ’ αυτόν:

Άγιε Επίσκοπε βοήθησέ με, συγχώρεσε και χρίσε με. Άγιε Επίσκοπε ισαπόστολε Νικόλαε, συγχώρεσε και βοήθησε!

Προσευχήσου για μας, σώσε μας από την νεκρά θάλασσα, σώσε μας από την αμαρτία, τον θάνατο και διάβολο, από την επίγεια κόλαση και οδήγησέ μας στις οδούς του ∆εσπότου Χριστού προς σε, προς την Ουράνια Βασιλεία, προς τήν Αγία Ουράνια Σερβία, ώστε και εμείς εκεί με σένα μαζί σου να εορτάσουμε Τον Θαυμαστό και Μοναδικό ∆εσπότη και Θεό Ιησού Χριστό, στόν Οποίο πρέπει δόξα και τιμή τώρα και διαμέσου όλων των αιώνων, και διαμέσου ολόκληρης της σερβικής ιστορίας και γης και ουρανού.Αμήν.

Ιερά Μονή Παναγίας Φανερωμένης Βαθυρρύακος Ροδόπης

Nα λέτε δόξα τω Θεώ που μπορείτε και νηστεύετε !

 

 

 Έχει ανθρώπους εκεί έξω, οι οποίοι δεν έχουν την δυνατότητα να διαλέγουν φαγητά. Είτε επειδή είναι φτωχοί καί τρώνε μόνο όταν βρούνε κάτι να βάλουν στο στόμα τους, είτε επειδή είναι βαριά άρρωστοι και κάποιες τροφές τους είναι απαγορευμένες. Η ίδια η αποχή τους είναι απαγορευμένη. Μην προκαλείτε τον Θεό γιατί 'τυχαία', εντελώς 'τυχαία' δεν βρισκόμαστε στην θέση τους. Δεν είναι καν θέμα ότι είμαστε αξιότεροι τους ή πιο ευνοημένοι από τον Θεο, την μοίρα , την φύση, ό, τι πιστεύει ο καθένας σας τελοσπάντων, από αυτούς. Μία ροπή, ένα κλικ και χάνουμε τα αυγά και τα καλάθια.Έρχεται το αναπάντεχο, το παράλογο, το μη υπολογισμένο και πάνε όλα. Από μία κλωστή κρέμεται το μέλλον μας.Και πάνε σιγουριές, βεβαιότητες, αυτοπεποίθηση και ασφάλεια και εξυπνάδες και ανωτερότητες.

 Εν παντί ευχαριστείτε.

ROMEİKA MUHABBET S'İN ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Ποια η σχέση της πολιτικής ιδεολογίας της αριστοκρατίας, της κακοδοξίας των Καθαρών και του Νίκου Καζαντζάκη;

[...] Ο πρώτος εμφανίστηκε ως ένας ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος, ένας άνθρωπος με ελεύθερο πνεύμα. Βέβαια, αν κάποιος ισχυρίζονταν τον ΙΓ’ αι ότι είναι «ελεύθερο πνεύμα» όλοι θα καταλάβαιναν ότι είναι αιρετικός, μέλος της ομώνυμης αίρεσης, για την οποία θα μιλήσουμε σε άλλη ενότητα. Αλλά την εποχή που έζησε κι έγραψε ο Καζαντζάκης, αυτή η γνώση είχε ξεχαστεί. Κανένας τότε δεν μπορούσε να καταλάβει ότι ο Καζαντζάκης αναβίωνε στα έργα του τις αιρετικές απόψεις των Καθαρών, εκτός, φυσικά, και αν ήταν μυημένος σε αυτές της απόψεις και τις γνώριζε. Ο Καζαντζάκης δηλαδή, δεν ήταν καθόλου ελεύθερο πνεύμα. Δεν ήταν ελεύθερα σκεπτόμενος. Ήταν αιρετικός και βλάσφημος. Θα ήταν αφέλεια να πιστέψουμε ότι ήταν ο μόνος, αλλά από πού έλαβε αυτή την απόκρυφη γνώση δεν είναι του παρόντος. Ως προς αυτές τις απόψεις του ο Καζαντζάκης ήταν μεσαιωνιστής, εκφράζοντας ταυτόχρονα το ίδιο αντι-εκκλησιαστικό πνεύμα και επαναλαμβάνοντας τις κατηγορίες των μεσαιωνικών αιρετικών, εναντίον της Εκκλησίας. Οι βλασφημίες του επαναλήφθηκαν από τον Μίμη Ανδρουλάκη στο βιβλίο του Μν, από έναν πολιτικό της αριστεράς. Τι σχέση μπορεί να έχει η αριστερή ιδεολογία με την ιδεολογία των Καθαρών; Ίσως το ανακαλύψουμε στην συνέχεια της έρευνας.

Υποθέτουμε, βέβαια, ότι ο Καζαντζάκης δεν είχε υπόψη του το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Φιλίππου, διότι ήταν απολεσθέν και ανακαλύφθηκε με τα υπόλοιπα κείμενα της βιβλιοθήκης του Nag-Hammadi. Εκτός και αν το είχε βρει καταχωνιασμένο σε καμιά βιβλιοθήκη του Παρισιού, πριν το φέρει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, αλλά αυτή είναι μια υπόθεση που δεν στηρίζεται πουθενά. Να θυμίσουμε ότι ο Καζαντζάκης ήταν δηλωμένος φίλος της Οκτωβριανής Επανάστασης Είχε διατελέσει ιδιαίτερος του Ελ. Βενιζέλου το 1912, και από το 1919 Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Περιθάλψεως με αποστολή τον επαναπατρισμό των Ελλήνων του Καυκάσου. Εκμεταλλεύτηκε την θέση αυτή για να διαδώσει τις ιδέες του κομμουνισμού στους δυστυχείς και άπορους επαναπατρισθέντες. Το 1924 φυλακίστηκε γιατί ανέλαβε τον ρόλο του καθοδηγητή σε μια κομμουνιστική οργάνωση δυσαρεστημένων προσφύγων στο Ηράκλειο[16]. Αυτά για να θυμηθούμε έναν από τους πρωτεργάτες της διάδοσης του κουμμουνισμού στην Ελλάδα και για να συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε για την σχέση αριστερής ιδεολογίας και Καθαρισμού.

O Dan Brown πλασάρισε τις ίδιες απόψεις με έναν διαφορετικό τρόπο, ως θεωρία συνομωσίας. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να περάσει ιδέες που ως παλαιό ψέμα είναι αναπόδεικτες, δίνοντάς τους την γοητεία του μυστηρίου, την σαγήνη της καλά φυλαγμένης γνώσης. Έτσι έγιναν ελκυστικές στην αφέλεια, η οποία αφέλεια δεν γνωρίζει ότι οι υποτιθέμενες μυστικές αδελφότητες στις ημέρες μας δεν είναι καθόλου μυστικές, αλλά δημόσια δραστηριοποιούνται ασκούν προσηλυτισμό, ως καταστροφικές λατρείες.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ

ΓΝΩΣΤΙΚΟΙ – ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ

ΜΕΡΟΣ Ζ’ – ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ

7.3 Οι Καθαροί γ’ – Οι Καθαροί της Languedoc.

• 7.3.1 Ιστορικο-γεωγραφικά της Languedoc.
• 7.3.2. Η αριστοκρατία της Languedoc.
• 7.3.3 Ποια η σχέση της πολιτικής ιδεολογίας της αριστοκρατίας, της κακοδοξίας των Καθαρών και του Νίκου Καζαντζάκη[5];
• 7.3.4. Οι Καθαροί της Languedoc μέχρι την αλβιγηνική εκστρατεία.
• 7.3.5 Η Αλβιγινική εκστρατεία[42].
• 7.3.6 Η κατάπνιξη του Καθαρισμού μετά την Αλβιγηνική εκστρατεία. Η Ιερά Εξέταση.
• 7.3.7 Η φθίνουσα πορεία του Καθαρισμού.
• 7.3.8 Επίλογος Γ’ Μέρους.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΕΔΩ

Παπα-Γιώργης Ασπρόπουλος-Ο πρώτος πνευματικός οδηγός του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού

Στις 5 Μαρτίου 1929 κοιμήθηκε ο π.Γεώργιος Ασπρόπουλος, ο ενάρετος ιερέας των Λευκών Πάρου, εκείνος που βάπτισε τον πασίγνωστο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή και επέδρασε πολύ θετικά στην μετέπειτα πορεία του.
Φτωχός και ταλαιπωρημένος πλήρης όμως ελεημοσυνών και αγαθών έργων. Υπόδειγμα πίστεως και αρετής, λαμπάδα φωτεινή για όλους. Έλιωνε και φώτιζε ταυτόχρονα.
Η θυσιαστική του διακονία στην Εκκλησία σε χρόνια πολύ δύσκολα ήταν μία ευεργεσία για τους ενορίτες του και όλους τους παριανούς.
Να έχουμε τις ευχές και των δύο.

  Μὲ τὰ ἐλάχιστα βιογραφικά στοιχεῖα ποὺ μπορέσαμε μετά δυσκολίας νὰ συγκεντρώσουμε, προσπαθήσαμε νὰ παρουσιάσουμε τὴν ἱερὴ προσωπικότητα τοῦ ἐναρέτου ἱερέως τῶν Λευκῶν π. Γεωργίου Ασπροπούλου. Ἡ ὄντος ὁσία βιοτή του παρουσιάζει πολλὰ κοινὰ σημεῖα μὲ τὴν ζωὴ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως τοῦ ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκη καὶ τοῦ συγχρόνου τοῦ ἁγίου, Νικολάου Πλανὰ τοῦ Ναξίου.

Ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας ἀγωνίσθηκαν ἐπίμονα, μὲ πόθο, ζῆλο καὶ αὐταπάρνηση γιὰ νὰ μιμηθοῦν τὸν κοινό Δεσπότη καὶ ἀγωνοθέτη Χριστό. Γι’ αὐτὸ εἶναι πολὺ φυσικὸ ἡ ζωή τους νὰ παρουσιάζει κάποιες ὁμοιότητες ἂν καὶ οἱ συνθῆκες ποὺ ἐπικρατούσαν στὶς ἐποχὲς ποὺ ἔζησαν ἦταν διαφορετικές. Τὸ Εὐαγγέλιο ὅμως παραμένει ἀναλλοίωτο καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ποὺ νέμει τα βραβεῖα, “ὁ αὐτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας”.
[…]
(από τον επίλογο του βιβλίου)πηγή

Τοπίο στην ομίχλη

Η μάννα του Ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου

ΓΙΑΤΙ ΕΛΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΑΔΙ

 

Τρώμε στις νηστείες ελιές και όχι λάδι γιατί στην Νηστεία δεν τρώμε κατεργασμένα τρόφιμα και μαγείρεμα, αλλά σκετους καρπούς και αυτοφυείς ή αναίμακτες τροφές.Για τις οποίες δεν χρειάζεται βία ή χρονος να ασχοληθεί κανείς για να τις ετοιμάσει. Παίζει ρόλο οχι μόνο η λιτότητα τους αλλά και η αμεριμνησία να ετοιμάσουμε κάτι περίτεχνο ή κοπιαστικό για να φάμε . 

Να μην καταβάλουμε κόπο για το φαΐ αλλά να τον διοχετευσουμε αλλού. Βέβαια, σχετικά με την κατάλυση ελαίου και τα μαγειρεμένα και αναπαυτικά για την κοιλιά νηστίσιμα, η Εκκλησία δεν είναι τόσο αυστηρή με όλους γιατί συγκαταβαίνει στην αδυναμία τους. Έτσι τα λαδερά σήμερα θεωρούνται νηστίσιμα, ενώ η πραγματική νηστεία είναι ασιτία και ξηροφαγία. Και οσοι μπορουν δεν τρώνε καν ελιές. 

Τώρα αν κάποιος σας πει ότι η ελιά είναι το ίδιο ή περισσότερο θρεπτική και δυναμωτική με το λάδι ή σχεδόν το ίδιο και αρα ειναι υποκριτική η κατάλυση της, να του απαντήσετε ότι μακάρι να είναι και δέκα και είκοσι και εκατό φορές πιο θρεπτική.Το ίδιο και για το ψωμί και τα παρασκευασματα από καρπούς και σπόρους. Η Εκκλησία φροντίζει τα παιδιά της να μην κακοπάθουν εντελώς και αποκάμουν ψυχικά και σωματικά και απελπιστούν. Η νηστεία δεν γίνεται για να πεθάνουμε εμείς και να αρρωστήσουμε από την κακουχίες. Αλλά για να πεθάνει η κακία και να ασθενήσει η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας μέσα μας( θελημα).

π.π. 

Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος: Ο Ηρωϊκός Διδάσκαλος της Ραψάνης.

Οι Νεομάρτυρες, οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους για την αγάπη του Χριστού, προέρχονταν από όλες τις τάξεις και τα επαγγέλματα. Μια πλειάδα από αυτούς ήταν μορφωμένοι και είχαν ζηλευτά επαγγέλματα, τα οποία αντάλλαξαν με τη μαρτυρία της σώζουσας αλήθειας της Εκκλησίας και έχυσαν το αίμα τους για γι’ αυτή. Ένας από αυτούς είναι και ο ένδοξος άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος της Ραψάνης, γραμματοδιδάσκαλος στο επάγγελμα.

Γεννήθηκε το 1798 στη Ραψάνη της Θεσσαλίας, σε έναν σημαντικό συνοικισμό στον Κάτω Όλυμπο. Καταγόταν από επιφανή οικογένεια της Ραψάνης. Ο πατέρας του ονομαζόταν Χατζηλάσκαρης ή Αναστάσιος Ψάλτης. Δεν είναι γνωστό όμως αν το Ψάλτης είναι επώνυμο ή ιδιότητα του Αναστασίου. Η μητέρα του Νεομάρτυρα είχε το όνομα Σμαράγδα και ήταν θυγατέρα του Θεόδωρου Σακελλαρίδου. Τους διέκρινε βαθειά ευσέβεια, με την οποία γαλούχησαν το μικρό Γεώργιο.

Η οικονομική τους ευχέρεια τους επέτρεψε να προσφέρουν την καλλίτερη δυνατή μόρφωση σ’ αυτόν. Μετά τη βασική του εκπαίδευση, στα 1816 τον έγραψαν στην ξακουστή Ανώτερη Σχολή της Ραψάνης, η οποία είχε ιδρυθεί το 1767 από τον δραστήριο Επίσκοπο Πλαταμώνος και Λυκοστομίου Διονύσιο, για να συνεχίσει ανώτερες σπουδές.

Κατά την διάρκεια των σπουδών του ο Γεώργιος έδειξε ιδιαίτερη επιμέλεια και φιλομάθεια, αποκτώντας σοβαρή κατάρτιση. Μετά την αποφοίτησή του διορίστηκε γραμματοδιδάσκαλος, δηλαδή δάσκαλος κατώτερου σχολείου στη Ραψάνη, επιδεικνύοντας μεγάλο ζήλο στα διδακτικά του καθήκοντα, τα οποία συνδύαζε με την βαθειά του πίστη στο Θεό και την απόλυτη προσήλωσή του στην Εκκλησία. Μαζί με τα εγκύκλια μαθήματα δίδασκε και τα εκκλησιαστικά γράμματα στους μαθητές του, τις αρχές της χριστιανικής πίστεως. Στο διδακτικό του έργο είχε εντάξει και τη διδασκαλία της πατριδογνωσίας, αφυπνίζοντας τους έλληνες μαθητές του και καλλιεργώντας την ιδέα της ελευθερίας. Γενικά ήταν καλοκάγαθος και μειλίχιος, κερδίζοντας την αγάπη και τον σεβασμό των μαθητών του και την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των γονέων τους.

Η Ραψάνη στα χρόνια εκείνα βρισκόταν σε μια σημαντική ακμή. Είχε γίνει κέντρο εμπορικής, βιοτεχνικής και εμπορικής ανάπτυξης, λόγω της γεωγραφικής της θέσης της, στις παρυφές των Τεμπών. Αυτό είχε ως συνέπεια να ακμάζουν τα γράμματα, να καλλιεργείται η πνευματική άνθιση και να αναδεικνύονται ισχυρές προσωπικότητες από την γύρω περιοχή. Ήταν όνειρο και καύχηση των εύπορων γονέων να στείλουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στις ονομαστές σχολές της Ραψάνης. Ακόμα και οι Οθωμανοί έστελναν τα παιδιά τους να σπουδάσουν εκεί.

Αυτό έκαμε και κάποιος επιφανής τούρκος, από την κωμόπολη Δερελί (τους σημερινούς Γόνους). Αποφάσισε να στείλει το γιό του να σπουδάσει στο σχολείο που δίδασκε ο Γεώργιος, βάζοντάς τον οικότροφο σε κάποιο φιλικό του σπίτι. Το μικρό τουρκόπουλο φοιτούσε μαζί με τα ελληνόπουλα, και είχε προσαρμοσθεί στο κλίμα του ελληνικού σχολείου. Ο διδάσκαλος Γεώργιος δέχτηκε με καλοσύνη το τουρκόπουλο και το μεταχειρίζονταν όπως τα ελληνόπουλα. Αλλά και εκείνο γρήγορα κέρδισε την αγάπη και την εμπιστοσύνη του καλοκάγαθου δασκάλου του.

Ο μικρός τούρκος μαθητής, με τον καιρό και εξαιτίας της αγάπης και αφοσίωσης που έτρεφε για το δάσκαλό του, άρχισε να αλλάζει νοοτροπία. Η ένθερμη και γεμάτη γλυκύτητα λόγου διδασκαλία του για τις αρχές της Ελληνοορθοδοξίας άσκησαν τεράστια επιρροή στο χαρακτήρα του και άλλαξαν άρδην τις διαθέσεις του. Έπαψε να τρέφει εχθρικά αισθήματα για τους Ρωμιούς, όπως του είχαν διδάξει οι γονείς του.

Είχε γοητευθεί από όσα άκουγε από το δάσκαλό του για την χριστιανική πίστη και άρχισε να αμφιβάλλει για τα δικά του πιστεύω. Μάλιστα άρχισε να μιλάει, με συμπάθεια και δημόσια για την αξία της χριστιανικής πίστεως και τις όμορφες παραδόσεις των Ρωμιών. Να εκδηλώνει την εκτίμησή του προς αυτούς και τη δυσφορία του για τις ταπεινώσεις και εξουθενώσεις τους από τους εξουσιαστές Οθωμανούς ομοφύλους του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μιλούσε απαξιωτικά για την ισλαμική θρησκεία την οποία άρχισε να την περιφρονεί. Ήταν φανερό πως ο ένθερμος και ένθεος δάσκαλος Γεώργιος είχε σπείρει στην τρυφερή παιδική του ψυχή την ευλογημένη πίστη στο Χριστό!

Η μεγάλη και εμφανής αλλαγή συμπεριφοράς του τουρκόπουλου θορύβησε τους γονείς και το συγγενικό περιβάλλον του. Ήταν μια μεγάλη προσβολή γι’ αυτούς και τη θρησκείας τους, να αλλαξοπιστήσει το παιδί τους από έναν «γκιαούρη» (άπιστο) δάσκαλο. Να ασπασθεί τη θρησκεία των υποδούλων τους και να μιλά με συμπάθεια γι’ αυτούς. Μόλις έγινε γνωστό το συμβάν στους μουσουλμάνους της περιοχής, ξύπνησε μέσα τους το άσβεστο μίσος τους εναντίον των Χριστιανών Ρωμιών και ζητούσαν επίμονα εκδίκηση!

Μια ομάδα από αυτούς πήγαν στη Ραψάνη, αναζητώντας τον ελληνοδιδάσκαλο Γεώργιο. Εισέβαλαν στη σχολή, σαν άγρια θηρία και τον συνέλαβαν. Αφού τον ξυλοκόπησαν αλύπητα, τον έδεσαν και τον μετέφεραν, σέρνοντας και δέρνοντας, στον Τύρναβο, όπου ήταν από το 1811, η έδρα του τούρκου σατράπη της Θεσσαλίας και του τουρκικού στρατοδικείου, στον αιμοδιψή Βελή Πασά, γιο του επίσης αιμοδιψή Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Η κατηγορία εναντίον του ήταν πολύ βαριά, εκχριστιανισμός μουσουλμάνου! Σύμφωνα με την «σαρία», τον ισλαμικό νόμο, η αποκήρυξη του Ισλάμ και η προσβολή του τιμωρούνταν με την ποινή του θανάτου. Όταν αυτός ήταν ανήλικος, όπως το συγκεκριμένο τουρκόπουλο, θανατώνονταν οι αίτιος.

Η σύλληψη του δάσκαλου Γεωργίου έριξε, όπως ήταν αναμενόμενο, σε μεγάλη θλίψη την οικογένειά του και τους κατοίκους της Ραψάνης. Ήξεραν τι θα ακολουθούσε. Οι φημισμένες σχολές έχασαν έναν λαμπρό δάσκαλο και οι Ραψανιώτες ένα ηρωικό παλληκάρι.

Δεν μας έχει διασωθεί η διαδικασία της ανάκρισης και της απολογίας του Μάρτυρα. Επίσης δεν γνωρίζουμε αν την υπόθεση χειρίστηκε ο ίδιος ο Βελή Πασάς, ή κάποιος τούρκος στρατοδίκης, ή κάποιος μουλάς δικαστής (κατής). Εικάζουμε ότι οι τούρκοι προσπάθησαν να τον τρομοκρατήσουν και να του τάξουν την αθώωσή του αν δεχόταν να εξισλαμισθεί και να απολαύσει πλούτη και αξιώματα. Αυτή ήταν μια πάγια αρχή των τουρκικών ανακριτικών και δικαστικών αρχών, η οποία προβλέπονταν και από τον ισλαμικό νόμο: όποιος ασπάζονταν το Ισλάμ του χαρίζονταν οποιαδήποτε ποινή!

Προφανώς ο Γεώργιος αρνήθηκε και παραδόθηκε στους άγριους και ανελέητους στρατιώτες για να βασανισθεί, έως ότου δεχτεί να αλλαξοπιστήσει. Αρχικά τον γύμνωσαν και τον έριξαν σε μπάνιο, με βραστό νερό. Μετά του τρυπούσαν όλο του το σώμα με μυτερά καρφιά και κοπίδια. Του έσκιζαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια. Του κάρφωσαν στα πόδια πέταλα αλόγου και τον περιέφεραν στην πόλη του Τυρνάβου για διαπόμπευση. Κατόπιν τον κάρφωσαν σε τετράγωνο στύλο, ίσο στο ύψος του, τον τύλιξαν με σχοινιά και πανιά, εμποτισμένα με πίσσα και άλλα εύφλεκτα υλικά και του έβαλαν φωτιά. Αλλά ο Θεός τον προστάτεψε, ούτε μια τρίχα της κεφαλής του δεν κάηκε! Αυτό εξόργισε περισσότερο τους δημίους του, οι οποίοι, κατόπιν αποφάσεως της τουρκικής διοικήσεως, οδηγήθηκε στις όχθες του ποταμού Πηνειού, κοντά σε μια γέφυρα, εκεί που είχε μαρτυρήσει και ένας άλλος ηρωικός Νεομάρτυρας της περιοχής ο Γεδεών, όπου τον αποκεφάλισαν.

Ήταν 5 Μαρτίου του έτους 1818, όταν η ψυχή του ηρωικού Μάρτυρα Γεωργίου φτερούγησε στον ουρανό να συναντήσει το Χριστό, τον Οποίο είχε αγαπήσει και υπηρετήσει στη σύντομη διδακτική του καριέρα. Ήταν μόλις 20 ετών παλληκάρι. Εκεί κοντά στη γέφυρα τον ενταφίασαν. Αλλά την πρώτη κιόλας νύχτα οι τούρκοι στρατιώτες σκοποί είδαν με έκπληξη ένα απίστευτο θέαμα. Μια φωτεινή στήλη να ενώνει τον ουρανό με τον τάφο του Μάρτυρα. Την άλλη νύχτα επαναλήφτηκε το παράδοξο φαινόμενο και οι στρατιώτες πήγαν και το ανέφεραν στον Βελή Πασά, ο οποίος θορυβήθηκε και παράγγειλε στους συγγενείς του στη Ραψάνη να έλθουν και να παραλάβουν το λείψανό του και με τιμές το μετέφεραν στη γενετειρά του, όπου αγιάζει και επιτελεί ως τα σήμερα πολλά θαύματα.

Η μνήμη του εορτάζεται στις 5 Μαρτίου, ημέρα του ενδόξου μαρτυρίου του.

 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης_Μπορούμε να προσευχόμαστε στους Αγίους αλλά χρειάζεται απλότητα. Να τους μιλάμε απλά. Τους Αγίους τους φωνάζεις και έρχονται. Η δουλειά όλων γενικά των Αγίων είναι, να βοηθούν και να προστατεύουν εμάς τους ταλαίπωρους ανθρώπους, από τους ορατούς και τους αοράτους πειρασμούς.

 

Ένα θαυμάσιο ποίημα του Αγίου Γέροντα Ιωσήφ Ησυχαστού

  

ψάλλουν οι πατέρες  της μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους.

Τίς ημύνθη περί πάτρης; (*)

Και τι πταίει η γλαύξ, η θρηνούσα επί ερειπίων;

Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ' εξεθέωναν οι προεστοί κ' οι 'γυφτοχαρατζήδες', τώρα σε 'αθεώνουν' οι βουλευταί κ' οι δήμαρχοι.Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν 'φούρνους με καρβέλια', δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ' τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, όν ήθελαν παρουσιάσουν. Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού . . . Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθορά, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ' επιδεξιώτερον τον κόθορνον. Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.

(*) ΚΥΡ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στην εφημερίδα «Ακρόπολις»

Πομακοχώρια

Η Μεγάλή Πλάνη του Διαβόλου

 

 

Η φράση «Αντί να νηστέψετε από κρέας, τυρί ή λάδι, νηστέψτε από την κακία και το ψέμα, αρκεί» ακούγεται συχνά σε συζητήσεις περί νηστείας και έχει κερδίσει δημοτικότητα. 

 

 Ωστόσο, αυτή η αντίληψη είναι μια από τις μεγαλύτερες πλάνες που μπορεί να παρασύρει έναν Χριστιανό. Ο διάβολος για τέτοιες ιδέες για να αδυνατίσει την αληθινή πνευματική άσκηση που προάγει την Ορθόδοξη Εκκλησία.

 

Το νόημα της νηστείας: Ο αγώνας του σώματος και του πνεύματος

Η νηστεία δεν είναι απλώς η αποχή από φαγητό. Είναι μια βαθύτερη άσκηση που έχει σκοπό την πνευματική μας καθαρότητα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τονίζει ότι η αποχή από συγκεκριμένες τροφές είναι ένας τρόπος να μάθουμε πώς να κυριαρχούμε πάνω στα πάθη μας. Ο αγώνας να τιθασεύσουμε το σώμα μας είναι το πρώτο βήμα για να καταφέρουμε να νικήσουμε και τα πάθη της ψυχής, όπως η κακία, η υπερηφάνεια, το ψέμα και ο φθόνος.

 

Η πνευματική νηστεία και η σχέση της με τη σωματική άσκηση

Πολλοί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να αποφύγουν τον σαρκικό αγώνα της νηστείας και να επικεντρωθούν μόνο στο πνευματικό κομμάτι, όπως η αποχή από την κακία ή τα ψέματα. Αυτό είναι μια παγίδα που παρασύρει τον άνθρωπο να παρακάμψει τον πρώτο, βασικό αγώνα.

 Η σωματική νηστεία προετοιμάζει το πνεύμα για να αντισταθεί στις μεγαλύτερες προκλήσεις. Όπως ο αθλητής δεν μπορεί να αγωνιστεί χωρίς σωματική προετοιμασία, έτσι και η πνευματική μας προετοιμασία απαιτεί πρώτα σωματική προετοιμασία

 

Η σημασία του σώματος στην πνευματική ζωή

Ο άνθρωπος είναι ενότητα σώματος και ψυχής. Αν το σώμα αφεθεί στην άνεση και την απόλαυση, είναι δύσκολο το πνεύμα να αποκτήσει τον έλεγχο. Η αποχή από το φαγητό βοηθά στη συνειδητοποίηση ότι είμαστε σε διαρκή πνευματικό αγώνα. Εάν η νίκη πάνω στο σώμα είναι δύσκολο, πόσο πιο δύσκολο είναι να νικήσουμε τα πνευματικά πάθη;

 

Η αληθινή νηστεία: Ένα ταξίδι προς την καθαρότητα

Η νηστεία από τις τροφές και η αποχή από την κακία δεν είναι δύο ξεχωριστά πράγματα, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. Η αληθινή νηστεία είναι μια ολιστική άσκηση που αγγίζει κάθε πτυχή της ζωής μας, βοηθώντας μας να καθαρίσουμε το σώμα και το πνεύμα. Μόνο όταν απομακρύνουμε τις σαρκικές απολαύσεις και ασκηθούμε στο σώμα μπορούμε να ελεθιερωθούμε πνευματικά.

Συμπέρασμα

Η αντίληψη ότι μπορούμε να νηστέψουμε μόνο πνευματικά χωρίς σωματική άσκηση είναι μια επικίνδυνη πλάνη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας καλεί να κάνουμε και τα δύο, να τιθασεύσουμε το σώμα για να δυναμώσει το πνεύμα. Η αληθινή νηστεία είναι ένας αγώνας που οδηγεί στην πνευματική ανάσταση και την πραγματική ελευθερία.

μας τοστειλε το mail

Το Ισραήλ υλοποιεί το κουρδικό σχέδιο!

Κουβαλῶντας τὴν ἁμαρτία τοῦ ἄλλου

 

 

Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh

Κάποτε, ἕνας μοναχὸς κάποιας Μονῆς παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ τοῦ ἀνοίξει τὰ μάτια, γιὰ νὰ βλέπει σὲ κάθε ἄνθρωπο τὴν κρυμμένη κακία καὶ νὰ μπορεῖ ἔτσι νὰ προτρέχει σὲ βοήθεια. Ὄταν ὁ Κύριος εἰσάκουσε τὴν προσευχή του, ὁ μοναχὸς προσπάθησε νὰ ἐντείνει τὶς προσπάθειες του, καθὼς τώρα διέκρινε μὲ σαφήνεια τὸ κακό. Ἐξ αἰτίας ὅμως τῆς πνευματικῆς του ἀνωριμότητας, τὸ κακὸ τὸν γέμισε τρόμο καὶ, στὴ συνεχεία, ἔνιωσε ἀηδία καὶ τελικὰ ἀποστροφὴ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους.

Μιὰ μέρα, ἔφτασε στὸ μοναστήρι κάποιος ποὺ ἤθελε νὰ μιλήσει μὲ τὸν γέροντα τῆς Μονῆς. Ὁ μοναχὸς ποὺ εἶχε ἀξιωθεῖ νὰ βλέπει τὸ κακό, βλέποντας πόσο ἁμαρτωλὸς καὶ βαθιὰ ἐξαχρειωμένος ἦταν ὁ ἐπισκέπτης, τοῦ εἶπε τὰ ἑξῆς: «Πῶς τολμᾶς νὰ ἐμφανίζεσαι καὶ νὰ ζητᾶς τὸν γέροντα, ἔτσι ὅπως εἶσαι; Ἡ παρουσία σου τὸν προσβάλλει»! Ὁ ἐπισκέπτης ἔφυγε. Ὁ γέροντας τότε κάλεσε τὸν μοναχὸ καὶ τὸν ρώτησε, ἂν εἶχε ἔλθει κανείς.

«Ναί», ἀπάντησε ὁ μοναχός.

«Καὶ γιατί δὲν εἶναι ἐδῶ;», ξαναρώτησε ὁ γέροντας.

«Τὸν ἔδιωξα…».

Ὁ γέροντας τὸν κοίταξε καὶ τοῦ εἶπε: «Δὲν σκέφτηκες, ὄτι ἴσως αὐτὴ ἦταν ἡ τελευταία εὐκαιρία τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ;». Ὁ νεαρὸς μοναχὸς ταραγμένος, ζήτησε ἀπὸ τὸν γέροντα νὰ ἱκετεύσει στὸν Θεὸ, νὰ τοῦ ἀφαιρέσει τὸ διορατικὸ χάρισμα ποὺ εἶχε λάβει. Ὅμως ὁ γέροντας τοῦ ἀπάντησε: «Ὄχι, ὁ Θεὸς δὲν παίρνει πίσω ὅ,τι δωρίζει. Θὰ Τοῦ ζητήσω ὅμως, ὅταν θὰ βλέπεις τὸ κακὸ σὲ κάποιον ἄνθρωπο, νὰ τὸ βιώνεις σὰν νὰ ἦταν δικό σου, ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς καὶ ἐσὺ εἶστε μέλη ἑνὸς μοναδικοῦ σώματος, τοῦ σώματος τῆς ἀνθρωπότητας…»

Ὁ ἴδιος αὐτὸς μοναχός, στὰ πλαίσια τῶν περιοδειῶν του, ἔφτασε κάποτε ἔξω ἀπὸ ἕνα σπίτι, ὅπου καὶ ζήτησε φιλοξενία ἢ πιὸ συγκεκριμένα νὰ τοῦ ἐπιτρέψουν νὰ μπεῖ καὶ νὰ τοῦ παραχωρήσουν ἕνα μικρὸ χῶρο γιὰ νὰ προσευχηθεῖ. Δὲν ἱκέτεψε γιὰ καταφύγιο καὶ στέγη, παρὰ μόνο γιὰ τὸ δικαίωμα νὰ κάνει τὴν προσευχή του. Ὁ οἰκοδεσπότης ξαφνιάστηκε καὶ, ὅταν ὁ φιλοξενούμενός του μπῆκε στὸ δωμάτιο καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται, ἔστησε αὐτί. Ξαφνικὰ ἄκουσε τὸν μοναχὸ νὰ προσεύχεται κλαίγοντας καὶ νὰ ἐξομολογεῖται στὸν Θεὸ τὰ ἁμαρτήματα τοῦ οἰκοδεσπότη (ποὺ ἦταν ἄνθρωπος κακός, φορτωμένος μὲ πολλὰ ἁμαρτήματα) σὰν νὰ τὰ εἶχε διαπράξει ὁ ἴδιος. Ἀκούγοντας ὅλα του τὰ ἁμαρτήματα, ὁ οἰκοδεσπότης εἶδε τὸν ἑαυτό του. Μέσα ἀπὸ τὰ μάτια ἐκείνου τοῦ δίκαιου ἀνθρώπου, κοίταξε τὸν δικό του ἑαυτό. Τρόμαξε, ἄρχισε νὰ μετανοεῖ καὶ νὰ κλαίει. Ἐξομολογήθηκε στὸν μοναχὸ ἐκεῖνο καὶ, μόλις τελείωσε, εἶχε πιὰ θεραπευτεῖ.

Τὸ μυστήριο τῆς ἴασης, ἐκδ. ’Εν πλῷ, 2009

 

ψιλα γράμματα

εσυ
που ευλογήθηκες τόσο ν'αγαπηθεις
κι ως θέλησες
ή όφειλες
ή ως ήσουνα ταγμένος
άφησες άμμο μέσα απ τα δάχτυλα
να φύγει η πνοη
δεν είναι κείνο πού 'χασες
που τώρα συλλογιέσαι
δεν είναι το κρίμα
η απώλεια
ούτε η ενοχη
μια κι ό,τι σου δόθηκε
χάρισμα ήτανε
χωρις συναλλαγη να απαιτει
δεν είναι κείνα τα σκορπισμένα μεσοκαλόκαιρα μέσα στο χειμώνα
δεν είναι ούτε καν ετούτα τα σημάδια
αυτα που τον ύπνο σου στερούνε
τόσο βάναυσα
είναι που ξέρεις την αλήθεια
πως λύτρωση ποτέ δεν θά 'χεις
αν κι εσυ όμοια δεν αγαπήσεις...

Ο παλαβός παπά-Φώτης ...

 

Η Μητρόπολη Μυτιλήνης  βεβαίος βεβαίος  κρατούσε σε απόσταση τον Παπαφώτη τον Λαυριώτη..

Ένα βράδυ γυρνώντας ο μητροπολίτης από κάποιο χωριό τον είδε να περπατάει μόνος του μέσα στη βροχή.

Δεν σταμάτησε ούτε να του μιλήσει, ούτε να τον πάρει. Φτάνοντας ο μητροπολίτης στη μητρόπολη και μη έχοντας κάνει καμιά άλλη στάση στο δρόμο, βλέπει τον παπα-Φώτη να στέκεται χαμογελαστός έξω από την είσοδο της μητρόπολης και να τον χαιρετά. Κανένας δεν ξέρει με πιο τρόπο βρέθηκε νωρίτερα από τον δεσπότη εκεί, κάπου 50 χλμ μακριά από την πόλη και χωρίς να υπάρχει κανείς άλλος πιο σύντομος δρόμος.

Ομολόγησε τότε ο μητροπολίτης και είπε:

” Ο παπά-Φώτης ή μεγάλος τρελός είναι ή μεγάλος Άγιος και μας δουλεύει όλους.

Σαν σήμερα εκοιμήθη εν Κυρίω !

 

 

 

ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΦΩΤΗ ΤΟΝ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟ

"Χίλιες φορές χελιδόνι να είσαι παρά φτερό. Και τα δύο πετάνε, μα το πρώτο πηγαίνει όπου εκείνο θέλει, ενώ το δεύτερο όπου το στέλνει..ο άνεμος"

 

ΤΡΑΜΠ: Ιστορική Ομιλία στο Κογκρέσο, 4 Μαρτίου 2025

Covid, θυμηθείτε να ξεχάσετε

 

di Marcello Veneziani

Πέντε χρόνια μετά τον covid, μας μένει μόνο μία ευχή: να μην βλέπουμε πια τα πρόσωπα εκείνων των ημερών. Ναι, οι εικόνες των νοσοκομείων, των ασθενών, των ασθενοφόρων και των νεκροφόρων, οι μάσκες, οι ουρές, τα εμβόλια. Αλλά και τα πρόσωπα που μας καθοδήγησαν και μας συνόδευσαν εκείνες τις μέρες: οι πρόεδροι, ξεκινώντας από τον πρωθυπουργό, οι υπουργοί, ξεκινώντας από τον υπουργό Υγείας, οι αρχηγοί υγείας, οι ιατρικές μαρτυρίες και οι μαρτυρίες των μέσων ενημέρωσης για τον covid, οι φωνές τους, τα συνθήματά τους, οι απειλές τους, οι υποσχέσεις τους, οι συνταγές τους. Δεν θέλουμε να τους βλέπουμε πια, ακόμα κι αν δεν κυκλοφορούν ακόμα λίγοι, ειδικά στην τηλεόραση, ή ακόμα και στους υψηλότερους θρόνους. Αφήστε τον covid να πεθάνει με όλους τους φιλισταίους.

Πριν από πέντε χρόνια, ο covid μας γέρασε ξαφνικά. Όλοι γεράσαμε πιο γρήγορα. γυναίκες, ηλικιωμένοι και παιδιά, νέοι και ενήλικες. Ζήσαμε ένα χρόνο, σχεδόν δύο, ως γέροι, με ένα καλοκαίρι μισοανάπαυλα. Με το να είμαστε περιορισμένοι στο σπίτι, να ζούμε ως συνταξιούχοι, ως αδύναμοι άνθρωποι, ως αναρρωτικοί, απομακρυσμένοι από όλους, απομονωμένοι από τους άλλους, προστατευμένοι από τον κόσμο. Φροντίσαμε για την επιβίωσή μας ζώντας λιγότερο, χωρίς να βγαίνουμε έξω, χωρίς να ταξιδεύουμε, χωρίς να ρισκάρουμε. Υποφέραμε από την απόσταση από τα σώματα και τον φόβο για το δικό μας σώμα, όπως συμβαίνει με τους ηλικιωμένους. Και όπως συμβαίνει με τους ηλικιωμένους, βάζουμε την υγεία πάνω από όλα. Σώστε το δέρμα σας, με κάθε κόστος. Πολλοί ηλικιωμένοι πέθαναν λόγω της πανδημίας, αλλά η Ιταλία δεν έγινε νεότερη. Αυτή ήταν η πρώτη, μεγάλη βιολογική ζημιά που υποστήκαμε μαζικά. Ακόμη και οι έφηβοι ξαφνικά γέρασαν κάτω από την πανδημία: αν ένα αγόρι δεν πάει σχολείο, αν το χωρίσεις από τους φίλους του, αν θεωρείς κάθε ομάδα μια ανατρεπτική και μεταδοτική συγκέντρωση, αν του απαγορεύσεις να είναι έξω, να ταξιδεύει, να πηγαίνει στο δρόμο ή να έχει νυχτερινή ζωή, του επιβάλλεις να ζήσει ως γέρος με νεαρό σώμα και νεανικές παρορμήσεις. Ήμασταν όλο και περισσότεροι θεατές, όλο και λιγότεροι ηθοποιοί, ζούσαμε τις ζωές των άλλων, μερικές φορές τον θάνατο. κολλημένοι στο βίντεο και τις οικιακές εργασίες, στην καθιστική και νοσοκομειακή ζωή, στις μάσκες και τα εμβόλια.

Ένα ερώτημα που θέλαμε να απομακρύνουμε παρέμεινε αναπάντητο: χωρίς το lockdown θα ήταν πραγματικά μια καταστροφή ή θα είχε πάει λίγο πολύ με τον ίδιο τρόπο χωρίς αυτές τις θυσίες, αυτούς τους κατ' οίκον περιορισμούς; Δεν έχουμε πραγματικούς όρους σύγκρισης για να το επιβεβαιώσουμε ή να το αρνηθούμε. Η ιστορία του Covid έχει δύο πλευρές: αφενός, υπάρχει η ιστορία των αποτελεσματικών θεραπειών, της αξιέπαινης και ευεργετικής αφοσίωσης, των πολλών που σώθηκαν, των περιορισμένων ή διαφυγόντων κινδύνων. Αλλά από την άλλη πλευρά υπήρχε το κύμα λανθασμένων θεραπειών που αρχικά κατέστρεψε χιλιάδες ανθρώπους, η αναταραχή των εμβολίων. Το καθεστώς περιορισμού και επιτήρησης του οποίου εξακολουθούμε να μην είμαστε σε θέση να ποσοτικοποιήσουμε τις ζημίες που αποφεύχθηκαν, εκείνες που προκλήθηκαν και τους άχρηστους περιορισμούς που μόνο μας έκαναν να ζούμε άσχημα χωρίς να μας βοηθούν πραγματικά. Και μετά η μισαλλοδοξία και οι διώξεις προς όσους δεν συμμορφώθηκαν, οι παράλογες ποινές...

Ορίσαμε τις ημέρες της πανδημίας ως την εποχή της καινοτομίας, το αντίθετο της νυχτερινής ζωής. Η καινοτομία είναι η απώλεια ζωής, εργασίας, σχέσεων, ταξιδιών, ελευθερίας, οικογενειακών σχέσεων, ευκαιριών που υποφέρουμε από φόβο για τον ιό. Η novida προκάλεσε μαζική κατάθλιψη μέσω μητρώων.

Όταν τελείωσε ο Covid, είδαμε τους Ιταλούς να κυκλοφορούν ελεύθεροι και στο μυαλό ενός φυλακισμένου. Ήταν σαν φοβισμένα ζώα που επανεμφανίστηκαν στο ύπαιθρο επιφυλακτικοί και μασκοφόροι, φυγάδες, έτοιμοι να αποφύγουν οποιαδήποτε εγγύτητα ή συγκέντρωση. Το ακατέργαστο αποτέλεσμα αυτής της μακράς καραντίνας ήταν η αναγωγή του ανθρώπου, του πολίτη, του σκεπτόμενου και του πιστού, σε ζώο. Η μετάδοση, η καραντίνα, η τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης-κυβέρνησης μας έριξαν στη σφαίρα της γυμνής ζωής. Ο ιός μας έκανε πιο ίσους, επειδή μειωθήκαμε στη ζωική σφαίρα των αναγκών και των φόβων. Ίσο με τα ζώα, χωρίς λόγο, πίστη και σκέψη, δημιουργικότητα και αναψυχή.

Ο βαθύτερος περιορισμός άγγιξε την όρασή μας, τόσο του βλέμματος όσο και του νου. Ούτε κόσμος ούτε φύση, ούτε λειτουργία στην εκκλησία, ούτε εκθέσεις τέχνης, ούτε διάλογοι ούτε βιβλιοπωλεία, ούτε κινηματογράφος ούτε θέατρο, ούτε συναυλίες ή αθλήματα. Και ακόμη και αυτό που είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε ενώ μέναμε στο σπίτι, όπως το διάβασμα και η σκέψη, άλλωστε δεν το κάναμε, δεσμευτήκαμε να προστατεύσουμε το δέρμα, να κάνουμε γυμναστική και στη συνέχεια να κολλήσουμε τον εαυτό μας στο βίντεο για να μην το σκεφτούμε και να μην σκεφτούμε. Οι κοινωνικές και ευχάριστες δραστηριότητες που σχετίζονται με τη σφαίρα των τροφίμων ανεστάλησαν, μόνο οι ουρές για φαγητό σε σούπερ μάρκετ, φαρμακεία και όλα όσα σχετίζονται με τη ζωή των ζώων παρέμειναν: φαγητό, ποτό, φροντίδα. Ακόμα και το φαγητό σε πακέτο μας έριξε στη γυμνή ζωή του φαγητού, αρκεί να μην ήμασταν μαζί, να μην είχαμε συντρόφους (-panis) για σνακ. Η βιολογική μείωση ήταν επίσης ατομική μείωση, στη μοναξιά. Σε σύγκριση με τα ζώα, χάσαμε το κοπάδι και την ύπαιθρο. Η «γυμνή ζωή», όπως είπε ο Giorgio Agamben, η καθαρή βιολογική διάσταση, διαφυλασσόταν. "Propter vitam vivendi perder causas", είπε ο Juvenal. Για να σώσουμε τη ζωή μας χάσαμε τον λόγο μας να ζούμε. Η ζωή περιορίστηκε στη σωματικότητα: βήχας, φτάρνισμα, δειγματοληψία, τζόκινγκ, έλεγχος, στυλεό, μάσκα, εμβόλιο: μια σειρά ιατρικών συνταγών αντικατέστησαν το λεξιλόγιό μας, περιορίζοντάς το στη σωματική σφαίρα και τη σφαίρα της υγείας. Και ο λαός, ενώ καταράστηκε σάν απείθαρχος, προτίμησε την ασφάλεια από την ελευθερία, συμφώνησε να παραιτηθεί από δικαιώματα με αντάλλαγμα την προστασία. Παλινδρόμηση στο στάδιο των ζώων, αλλά από τραυματισμένα και κυνηγημένα ζώα. Οι άνθρωποι αποδέχονταν την εσωτερική και διεθνή υποταγή, τις υπαγορεύσεις υγείας, προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους. Στο όνομα της υγείας θυσίασε την ελευθερία, τη ζωή, την εργασία, την κυριαρχία, την ευτυχία. Mala tempora covid.

Marcello Veneziani

ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ:

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.

Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.
Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα.
Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.

Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.

Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.

Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963