lamat ng Saging – Buod at Aral ng Alamat ng Saging (5 Versions) 2021

Alamat ng Saging – Sa araling ito inyong matutunghayan ang “Alamat ng

Saging” na isinulat ng mga makatang Pilipino. Ang maikling halimabawa ng
alamat ay nagpasalin-salin mula sa mga ninuno hanggang sa bagong
henerasyon.

Alamat ng Saging – Sa araling ito inyong matutunghayan ang “Alamat ng

Saging” na isinulat ng mga makatang Pilipino. Ang maikling halimabawa ng
alamat ay nagpasalin-salin mula sa mga ninuno hanggang sa bagong
henerasyon.

Alamat ng Saging (Version 1)

Noong unang panahon, may isang kaharian ng luntiang mga bukid,

malinaw na mga batis at asul na mga burol sa Lanao. Pinamumunuan
ito ng isang maganda, mabait at napakarunong na prinsesa kaya
ginagawa ng kanyang nasasakupan ang lahat upang mapaligaya siya.

“Pasaganain natin ang ani sa ating mga bukirin,” wika ng mga lalaki. “Sa
gayon, maliligayahan ang ating reyna.”

“Panatilihin nating malinis ang ating mga kabahayanan at maayos ang

ating mga tahanan,” wika naman ng mga kababaihan. “Sa gayon,
ikararangal tayong lahat ng ating reyna.”

“Maging masunurin at magpakabait tayo,” sabi ng mga kabataan. “Sa

gayon, palagi tayong mamahalin ng ating mga magulang at ng reyna.”

At ginawa nilang lahat ang kanilang ipinangako. Sinunog ng mga

kalalakihan ang kanilang mga sabungan at sugalan at gumawa sa mga
bukid sa buong maghapon. Pinanatiling malinis at makintab ng mga
babae ang kanilang tahanan. Nagpakabait nang husto ang mga
kabataan kaya itinapon nang lahat ng mga magulang ang kanilang
pamalong patpat, samantalang itinurong mabuti ng mga guro ang mga
araling nararapat ituro sa mga mag-aaral.

Lumipas ang mga taon at patuloy ang reyna sa pamumuno nang nag-
iisa. Ngunit may isang taong hindi nasisiyahan sa kaharian. Isa siyang
masamang pinsan ng reyna. Nais niyang siya ang mamuno sa kaharian
at nag-isip ng maraming masasamang bagay upang maagaw ang trono
ng reyna.

Marami pang taon ang nagdaan. Nag-iisang pinamumunuan ng reyna

ang kaharian. Napakaraming mangingibig mula sa ibang mga bansa,
mga hari at prinsipe ang nagmamakaawa sa kanyang pag-ibig, ngunit
sinagot sila ng reyna ng: “Kapag tinanggap ko ang isa sa inyo,
magagalit ang iba. Magkakaroon ng digmaan. Mamabutihin ko pang
manatiling walang asawa at maging payapa ang aking kaharian kaysa
mag-asawa at maging dahilan ng kaguluhan.”

Samantala, lihim na may pag-ibig ang masamang pinsan ng reyna sa

isa sa kanyang mga mangingibig. Nagbalak siya at binulungan niya
ito:“Bakit ka nagsasayang ng oras? Mahal ka ng pinsan kong reyna.
Hindilamang niya matanggap ang iyong pag-ibig sapagkat maglulunsad
ngdigmaan ang iba niyang mangingibig. Dalhin mo rito ang iyong mga
kawalat ipapatay mo ang iyong mga karibal at ang mga guwardya ng
reyna.Pasukin mo ang lungsod, at magiging iyo ang reyna at ang
kanyangkaharian.”Pinaniwalaan siya ng mangingibig at matuling umuwi
sa kanyangbayan. Tinipon niya ang pinakamahuhusay niyang mga
sundalo at nagbaliksa kaharian ng reyna.

“Bakit ka nagsasayang ng oras? Mahal ka ng pinsan kong reyna. Hindi

lamang niya matanggap ang iyong pag-ibig sapagkat maglulunsad ng
digmaan ang iba niyang mangingibig. Dalhin mo rito ang iyong mga
kawal at ipapatay mo ang iyong mga karibal at ang mga guwardya ng
reyna. Pasukin mo ang lungsod, at magiging iyo ang reyna at ang
kanyang kaharian.”Pinaniwalaan siya ng mangingibig at matuling umuwi
sa kanyangbayan. Tinipon niya ang pinakamahuhusay niyang mga
sundalo at nagbaliksa kaharian ng reyna.
Pinaniwalaan siya ng mangingibig at matuling umuwi sa kanyang bayan.
Tinipon niya ang pinakamahuhusay niyang mga sundalo at nagbalik sa
kaharian ng reyna.

Isang matingkad na kulay ng ibong may mahika, ang Nori, ang nakarinig
sa pataksil na pakana ng pinsan ng reyna at ng mangingibig. Lumipad
ang Nori sa may bintana ng reyna, iwinasiwas ang kanyang mga pakpak
at nagsabi:

“Pakinggan ninyo ako, mahal na reyna. May nais akong sabihin sa inyo.”

“Magsalita ka,” sagot ng reyna.“

Dapat po ninyong malaman na may balak ang isa ninyong mangingibig

na patayin ang lahat niyang karibal at ang inyong mga guwardya.
Binabalak din po niyang agawin kayo nang sapilitan at pakasalan kayo.
Ngunit hindi iyan ang lahat. Nais ng inyong pinsan ang inyong korona at
hindi siya titigil hangga’t hindi niya kayo napapatay at nakakamit ang
pag-ibig ng inyong asawa.”

Matapos makapagsalita ay lumipad nang papalayo ang ibong may

mahika. Lubhang nabahala ang reyna.

“Aba,” hinagpis niya, “sinikap kong pamunuan ang aking kaharian nang
buong husay at katalinuhan. Sinikap kong mabigyang-kasiyahan ang
aking mga tauhan sa lubos ng aking makakaya. Ngunit ang sarili kong
pinsan pala ang magtatraydor sa akin”.

Natigib ng kalungkutan ang kanyang puso. Buong pait siyang nanangis

na parang madudurog ang kanyang puso, ngunit hindi niya ipinakita ang
kanyang pighati kaninuman.

Nang sumapit ang gabi, inutusan niya ang lahat ng nasa palasyo – mga
katulong, mensahero, at mga guwardya – na lumabas sa bakod ng
palasyo. Nag-alinlangan ang mga tao kung bakit gumawa ng ganoong
pakiusap ang reyna, subalit naisip nilang may mainam na dahilan ang
reyna sapagkat wala pa siyang nagagawang anumang bagay na hindi
makatarungan.
Nang makalabas na ang lahat, kinulong ng reyna ang sarili sa kanyang
silid at sinilaban niya ang silid. Mabilis na kumalat ang apoy sa iba pang
mga silid. Nakita ng mga tao ang apoy at tinangka nilang apulahin ito.
Ngunit isinusi ng reyna maging ang mga pinto ng palasyo kayat natupok
siya kasama ng buong palasyo.

Ipinagluksa ng mga tao ang pagkamatay ng kanilang reyna. Nagtayo

sila ng magarang bakod sa palibot ng kanyang mga abo. “Nararapat
natin siyang dakilain sapagkat minahal nila tayo ng lubos,” wika nila.

Isang umaga, hindi pa natatagalan pagkaraan noon, isang mahiwagang

halaman ang lumitaw sa bunton ng mga abo. Malalaking pahaba ang
berde nitong mga dahon na nakakapit sa isang tuwid na puting sanga.
Walang tinik sa katawan ng puno at iwinasiwas sa hangin ang mga
dahon nito. Nakilala ang halaman bilang saging.

“Ito ay ang ating reyna,” sabi ngmga tao sa isa’t isa. “Nabuhay siyang
muli.”

Tumubo ang halamang saging at hindi nagtagal, isang hugis pusong

bulaklak ang lumitaw mula sa ubod nito. Hubog-daliring mga bunga ang
lumitaw mula sa mga bulaklak nito. Nang mahinog ang bunga, tinikman
itong mga tao at nagsabi: “Napakasarap! Handog ito ng ating reyna sa
atin.”

“Magsalita ka,” sagot ng reyna.“Dapat po ninyong malaman na may

balak ang isa ninyon gmangingibig na patayin ang lahat niyang karibal
at ang inyong mgaguwardya. Binabalak din po niyang agawin kayo nang
sapilitan at pakasalan kayo. Ngunit hindi iyan ang lahat. Nais ng inyong
pinsan ang inyong korona at hindi siya titigil hangga’t hindi niya kayo
napapatay at nakakamit ang pag-ibig ng inyong asawa.”

Matapos makapagsalita ay lumipad nang papalayo ang ibong may

mahika. Lubhang nabahala ang reyna.

“Aba,” hinagpis niya, “sinikap kong pamunuan ang aking kaharian nang
buong husay at katalinuhan. Sinikap kong mabigyang-kasiyahan ang
aking mga tauhan sa lubos ng aking makakaya. Ngunit ang sarili kong
pinsan pala ang magtatraydor sa akin”.

Natigib ng kalungkutan ang kanyang puso. Buong pait siyang nanangis

na parang madudurog ang kanyang puso, ngunit hindi niya ipinakita ang
kanyang pighati kaninuman.

Nang sumapit ang gabi, inutusan niya ang lahat ng nasa palasyo – mga
katulong, mensahero, at mga guwardya – na lumabas sa bakod ng
palasyo. Nag-alinlangan ang mga tao kung bakit gumawa ng ganoong
pakiusap ang reyna, subalit naisip nilang may mainam na dahilan ang
reyna sapagkat wala pa siyang nagagawang anumang bagay na hindi
makatarungan.

Nang makalabas na ang lahat, kinulong ng reyna ang sarili sa kanyang

silid at sinilaban niya ang silid. Mabilis na kumalat ang apoy sa iba pang
mga silid. Nakita ng mga tao ang apoy at tinangka nilang apulahin ito.
Ngunit isinusi ng reyna maging ang mga pinto ng palasyo kayat natupok
siya kasama ng buong palasyo.

Ipinagluksa ng mga tao ang pagkamatay ng kanilang reyna. Nagtayo

sila ng magarang bakod sa palibot ng kanyang mga abo.

“Nararapat natin siyang dakilain sapagkat minahal niya tayo ng lubos,”

wika nila.

Isang umaga, hindi pa natatagalan pagkaraan noon, isang mahiwagang

halaman ang lumitaw sa bunton ng mga abo. Malalaking pahaba ang
berde nitong mga dahon na nakakapit sa isang tuwid na puting sanga.
Walang tinik sa katawan ng puno at iwinasiwas sa hangin ang
mgadahon nito. Nakilala ang halaman bilang saging.

“Ito ay ang ating reyna,” sabi ng mga tao sa isa’t isa. “Nabuhay siyang
muli.”

Tumubo ang halamang saging at hindi nagtagal, isang hugis-

pusongbulaklak ang lumitaw mula sa ubod nito. Hubog-daliring mga
bunga ang lumitaw mula sa mga bulaklak nito. Nang mahinog ang
bunga, tinikman itong mga tao at nagsabi:

“Napakasarap! Handog ito ng ating reyna sa atin.”

Kinain nila ang bunga at lahat ay sumang-ayon na handog sa kanila

ngkanilang reyna ay kasintamis niya. Ginawang tsonggo ng Diyos ang
masamang pinsan ng reyna. Natuklasan nitong napakatamis ng handog
ng reyna kaya naging paborito niya ito sa lahat ng mga prutas.

Ang Alamat ng Saging ay mula sa pinoycollection.com.

Aral ng Alamat ng Saging (Version 1)

Halimbawa ng alamat na “Alamat ng Saging” ay huwag manibugho at magnasa
ng hindi mo pag-aari. Maging kuntento sa kung ano ang mayroon ka at kung may
gusto ka ay dapat mo itong pagsikapan.

Alamat ng Saging (Version 2)

Sa isang nayon ay may mag-anak na tahimik na namumuhay. Ang

lalaki’y si Mang Bino at ang babae’y si Aling Pacita. Ang kaisa-isa nilang
anak ay si Tina. Lumaking maganda si Tina kaya’t maraming nangibig
sa kanya. Ngunit mataas ang pangarap ng mga magulang para sa
kaisa-isang anak. Kaya kapag mahirap na binata ang pumapanhik ng
ligaw sa dalaga ay pinapakitaan ito ng masamang mukha ng mag-
asawa. Malimit pang pagparunggitan ang mga maralitang mangingibig
na sayang lamang ang taglay na kagandahan ng kanilang anak kung
ang magiging kapalaran nito ay isa lamang maralitang isang kahig isang
tuka.

Kabilang sa mga naakit kay Tina ay si Rading. Makisig siyang binata,

may magandang asal, at may likas na kabaitan. Ngunit siya ay isa
lamang maralitang magsasaka kaya’t sa kabila ng mga katangian ng
binata ay tutol na tutol sa kanya ang mga magulang ni Tina. Sa kabila
ng pamimintas sa binata ng mga magulang ng dalaga ay tinanggap pa
rin ni Tina ang iniluluhog na pag-ibig ni Rading.
Nagsumpaan silang walang magtataksil at tanging kamatayan lamang
ang maaaring humadlang sa kanilang pag-iibigan. Lihim na lihim ang
kanilang pagsusuyuan sa pangambang malaman ito ng mga magulang
ng dalaga.

Ang kagandahan ni Tina ay nakaabot sa pandinig ni Don Bruno. Siya’y

naninirahan sa kabayanan at nang mabalitaan niya ang tungkol sa
kagandahan ng dalaga ay ipinasya niyang pagsadyain ito sa nayon.
Lulan ng magarang kotse, ang byudong si Don Bruno ay nagtungo sa
tahanan ng dalaga.

Sa pamamagitan ng pagtatanong ay natunton niya ang tirahan nito.

Nakipagkilala siya sa mag-anak at gayon na lamang ang pag-istima ng
mag-asawang Mang Bino at Aling Pacita sa mayamang panauhin.
Naging madalas ang pagdalaw ni Don Bruno at di nagtagal ay nagtapat
ng pag-ibig sa dalaga. Tinanggihan ni Tina ang inihahandog na pag-ibig
nito. Naging mapilit ang byudo kaya’t napilitan ang dalagang tapatin ito
na wala siyang pag-ibig dito at ang puso niya’y nakasanla na sa iba.

Ayaw maniwala si Don Bruno dahil liban sa kanya, wala raw naman
siyang nakikitang pumapanhik ng ligaw sa dalaga. Ito ay sapagkat
napakahigpit nga ng mga magulang ni Tina. Sinabi rin niyang hindi siya
titigil ng panunuyo sa dalaga, maliban na lang kung mapatutunayan
niyang may katipan na nga ito. Sa sandaling mangyari ito, nangako
siyang hindi na niya ito gagambalain pa. At kung ipagtatapat ng dalaga
kung sino ang katipan nito ay hindi niya sasabihin ang lihim kahit kanino.

Sa kagustuhan ni Tina na tumigil na sa panliligaw ang matanda,

ipinagtapat niya na si Rading ay kasintahan na niya. Hindi nagpahalata
ng sama ng loob ang byudo, ngunit may lihim siyang binabalak upang
mapasakanya ang dalaga.

Isang araw na umalis si Tina at sumama sa kaibigan sa pamimili sa

kabayanan ay kinausap ng Don ang mga magulang na dalaga.
Ipinagtapat niya sa mga ito ang tungkol kina Tina at Rading. Gayon na
lamang ang galit ni Mang Bino ngunit sinikap ni Don Bruno na
mapaglubag ang kalooban ng ama ni Tina. Iminungkahi niya na kung
papayag ang mag-asawa ay ibig niyang makasal sila agad ni Tina.
Palibhasa’y mayaman hindi tinutulan ng mga magulang ng dalaga ang
plano ni Don Bruno. Napagkasunduan nilang idaraos ang kasal sa
lalong madaling panahon.

Simula noon ay hinigpitang lalo ng mga magulang ang dalaga. Hindi na

siya pinalalabas ng bahay nang walang kasama. Ang palaging kasama
niya sa anumang pupuntahan ay ang kanyang ina. Ang lihim na
pagkikita nina Rading at Tina ay naputol. Hindi malaman ng binata ang
gagawin upang makausap ang katipan. Malimit na aali-aligid siya sa
tahanan ng mag-anak upang masilayan man lamang ang minamahal.
Subalit lagi siyang umu-uwing bigo.

Isang tanghali ay nakita niyang mag-isang umalis ng bahay si Aling

Pacita. Dala nito ang basket na kinalalagyan ng pagkaing ihahatid sa
asawang nag-aararo sa bukid. Dati-rati’y kasama ng ina ang dalaga.
Hindi niya ito iniiwang mag-isa sa bahay sa pangambang magtungo
roon ang kasintahan at magkausap ang dalawa. Nang tanghaling iyon
ay hindi napilit ng ina na sumama si Tina sa paghahatid ng pagkain sa
bukid. Dumaing ang dalaga na masakit na masakit ang kanyang ulo at
nang damahin ng ina ang noo ng anak ay mainit at tila may sinat nga ito.

Pagkaalis ni Aling Pacita ay dali-daling tinungo ni Rading ang tahanan

ng mag-anak at nagpatao-po. Nang maulinigan ng dalaga ang tinig ng
kasintahan ay pinilit niyang makabangon kahit masamang-masama ang
kanyang pakiramdam. Pinatuloy ni Tina ang binata at magkaharap
silang naupo sa dalawang silyang napapagitnaan ng isang maliliit na
mesa sa may tabi ng bintana.

Sabik na nagkumustahan ang magkasintahang matagal-tagal ding di

nagkita. Palibhasa’y noon lamang muling nagkita, hindi matapus-tapos
ang pagbabalitaan ng dalawa. Libang na libang sila sa pag-uusap at
hindi na nila pansin ang kapaligiran. Hindi nila namalayan ang pagdating
ng humahangos na si Mang Bino, kasunod ang humahabol na asawa.
May nakapagbalita pala kay Mang Bino sa bukid na nasa kanilang
bahay si Rading kaya’t napasugod nang uwi ang matandang lalaki.

Galit na galit ang ama ni Tina pagkakita sa dalawang nag-uusap sa tabi

ng bintana. Hawak ang matalim na gulok ay biglang sinugod ng
matandang lalaki si Rading at biglang tinaga ang kamay ng binata na
nagkataong nakalawit sa bintana. Palibhasa’y mababa ang bahay ng
mag-anak kaya nakuhang abutin ni Mang Bino ang kamay ng binata.
Naputol ang kamay ni Rading at bumagsak sa lupa. Napatili si Tina at
nawalan ng malay-tao nang makita ang pangyayari.

Sapo ang duguang bisig ay tumakbong pauwi ang binata. Kaagad

siyang isinugod sa kabayanan upang dalhin sa pagamutan doon. Subalit
sa daan pa lamang ay nalagutan na ng hininga ang binata dahil sa dami
ng dugong nawala sa kanyang katawan. Ang kabayanan ay lubhang
malayo sa kanilang nayon.

Nang magkamalay si Tina ay nasa loob na siya ng sariling silid. Ang

namulatan niya sa kanyang tabi ay ang kanyang ina. Itinanong niya rito
si Rading at ang kanyang ama. Napahagulgol siya ng panangis nang
malaman niyang ang binata ay hindi na umabot sa pagamutan at ang
kanyang ama naman ay dinala ng mga maykapangyarihan. Nagpumilit
siyang bumangon at hindi napigil ng ina sa paglabas ng bahay. Tinungo
niya ang lugar na kinabagsakan ng kamay ni Rading at buong
pagmamahal na niyakap ang putol na kamay.

Ibinaon niya ang kamay sa kanyang halamanan. At sa umaga’t hapon

sa araw-araw na ginawa ng Diyos ay hinahaplus-haplos niya ang lupang
nakatabon sa kamay ng minamahal habang lumuluhang sinasambit-
sambit ang “Rading. Rading.”

Hindi nagtagal ay may tumubong halaman sa pook na iyon at nang

mamunga ay katulad na katulad ng mga daliri ng kamay ni Rading.
Kumalat ang balita sa nayong iyon at naging paksa ng usapan ang
kamay ni Rading. Tinawag ng mga tao ang bunga ng naturang halaman
na kamay ni Rading. Nang lumaon ay ipinasya nilang tawagin itong
saging.

Ang Alamat ng Saging ay mula sa pinoycollection.com.

Aral ng Alamat ng Saging (Version 2)

Ang aral sa ikalawang bersyon ng “Alamat ng Saging” ay huwag maging
matapobre dahil wala itong kabutihan na magagawa. Sa mga anak naman,
huwag maglihim sa inyong mga magulang.

Alamat ng Saging (Version 3)

Noong unang panahon sa isang nayon ay may magkasintahan. Sila ay

si Juana at si Aging. Labis nilang minamahal ang isa’t isa. Ngunit tutol
ang mga magulang ni Juana sa kanilang pag-iibigan. Gayun pa man ay
‘di ito alintana ni Juana. Patuloy pa rin siyang nakikipagkita kay Aging.

Isang araw, naabutan sila ng ama ni Juana. Bigla itong nagalit at hinabol
ng taga si Aging. Naabutan ng ama ni Juana ang braso ni Aging at ito’y
naputol. Tumakas si Aging at naiwang umiiyak si Juana. Pinulot niya
ang putol na braso ni Aging at ito`y ibinaon sa kanilang bakuran.

Kinabukasan, gulat na gulat ang ama ni Juana sa isang halaman na

tumubong bigla sa kanilang bakuran. Ito’y kulay luntian, may mahahaba
at malalapad na dahon. May bunga itong kulay dilaw na animo’y isang
kamay na may mga daliri ng tao.

Tinawag niya si Juana at tinanong kung anong uri ng halaman ang

tumubo sa kanilang bakuran.

Pagkakita sa halaman, naalaala niya ang braso ni Aging na ibinaon niya

doon mismo sa kinatatayuan ng puno. Nasambit niya ang pangalan ni
Aging.

“Ang punong iyan ay si Aging!” wika ni Juana.

Magmula noon ang halamang iyon ay tinawag na “Aging” at sa

katagalan ito’y naging “Saging”.

Ang Alamat ng Saging ay mula sa pinoycollection.com.

Aral ng Alamat ng Saging (Version 3)

Ang aral sa ikatlong bersyon ng “Alamat ng Saging” ay huwag itago sa mga
magulang kung ikaw ay may kasintahan na. Sa halip, humingi ng pahintulot at
gabay sa kanila. At kung hindi man sila pumayag, tanggapin ito at intindihin na
ito ay para sa iyong ikabubuti.

Alamat ng Saging (Version 4)

Noong unang panahon, may isang kaharian ng luntiang mga bukid,

malinaw na mga batis at asul na mga burol sa Lanao. Pinamumunuan
ito ng isang maganda, mabait at napakarunong na prinsesa kaya
ginagawa ng kanyang nasasakupan ang lahat upang mapaligaya siya.

“Pasaganain natin ang ani sa ating mga bukirin,” wika ng mga lalaki. “Sa
gayon, maliligayahan ang ating reyna.”

“Panatilihin nating malinis ang ating mga kabahayanan at maayos ang

ating mga tahanan,” wika naman ng mga kababaihan. “Sa gayon,
ikararangal tayong lahat ng ating reyna.”

“Maging masunurin at magpakabait tayo,” sabi ng mga kabataan. “Sa

gayon, palagi tayong mamahalin ng ating mga magulang at ng reyna.”

At ginawa nilang lahat ang kanilang ipinangako. Sinunog ng mga

kalalakihan ang kanilang mga sabungan at sugalan at gumawa sa mga
bukid sa buong maghapon. Pinanatiling malinis at makintab ng mga
babae ang kanilang tahanan. Nagpakabait nang husto ang mga
kabataan kaya itinapon nang lahat ng mga magulang ang kanilang
pamalong patpat, samantalang itinurong mabuti ng mga guro ang mga
araling nararapat ituro sa mga mag-aaral.

Lumipas ang mga taon at patuloy ang reyna sa pamumuno nang nag-
iisa. Ngunit may isang taong hindi nasisiyahan sa kaharian. Isa siyang
masamang pinsan ng reyna. Nais niyang siya ang mamuno sa kaharian
at nag-isip ng maraming masasamang bagay upang maagaw ang trono
ng reyna.

Marami pang taon ang nagdaan. Nag-iisang pinamumunuan ng reyna

ang kaharian. Napakaraming mangingibig mula sa ibang mga bansa,
mga hari at prinsipe ang nagmamakaawa sa kanyang pag-ibig, ngunit
sinagot sila ng reyna ng: “Kapag tinanggap ko ang isa sa inyo,
magagalit ang iba. Magkakaroon ng digmaan. Mamabutihin ko pang
manatiling walang asawa at maging payapa ang aking kaharian kaysa
mag-asawa at maging dahilan ng kaguluhan.”

Samantala, lihim na may pag-ibig ang masamang pinsan ng reyna sa

isa sa kanyang mga mangingibig. Nagbalak siya at binulungan niya
ito:“Bakit ka nagsasayang ng oras? Mahal ka ng pinsan kong reyna.
Hindilamang niya matanggap ang iyong pag-ibig sapagkat maglulunsad
ngdigmaan ang iba niyang mangingibig. Dalhin mo rito ang iyong mga
kawalat ipapatay mo ang iyong mga karibal at ang mga guwardya ng
reyna.Pasukin mo ang lungsod, at magiging iyo ang reyna at ang
kanyangkaharian.”Pinaniwalaan siya ng mangingibig at matuling umuwi
sa kanyangbayan. Tinipon niya ang pinakamahuhusay niyang mga
sundalo at nagbaliksa kaharian ng reyna.

“Bakit ka nagsasayang ng oras? Mahal ka ng pinsan kong reyna. Hindi

lamang niya matanggap ang iyong pag-ibig sapagkat maglulunsad ng
digmaan ang iba niyang mangingibig. Dalhin mo rito ang iyong mga
kawal at ipapatay mo ang iyong mga karibal at ang mga guwardya ng
reyna. Pasukin mo ang lungsod, at magiging iyo ang reyna at ang
kanyang kaharian.”Pinaniwalaan siya ng mangingibig at matuling umuwi
sa kanyangbayan. Tinipon niya ang pinakamahuhusay niyang mga
sundalo at nagbaliksa kaharian ng reyna.

Pinaniwalaan siya ng mangingibig at matuling umuwi sa kanyang bayan.

Tinipon niya ang pinakamahuhusay niyang mga sundalo at nagbalik sa
kaharian ng reyna.

Isang matingkad na kulay ng ibong may mahika, ang Nori, ang nakarinig
sa pataksil na pakana ng pinsan ng reyna at ng mangingibig. Lumipad
ang Nori sa may bintana ng reyna, iwinasiwas ang kanyang mga pakpak
at nagsabi:

“Pakinggan ninyo ako, mahal na reyna. May nais akong sabihin sa inyo.”

“Magsalita ka,” sagot ng reyna.“

Dapat po ninyong malaman na may balak ang isa ninyong mangingibig
na patayin ang lahat niyang karibal at ang inyong mga guwardya.
Binabalak din po niyang agawin kayo nang sapilitan at pakasalan kayo.
Ngunit hindi iyan ang lahat. Nais ng inyong pinsan ang inyong korona at
hindi siya titigil hangga’t hindi niya kayo napapatay at nakakamit ang
pag-ibig ng inyong asawa.”

Matapos makapagsalita ay lumipad nang papalayo ang ibong may

mahika. Lubhang nabahala ang reyna.

“Aba,” hinagpis niya, “sinikap kong pamunuan ang aking kaharian nang
buong husay at katalinuhan. Sinikap kong mabigyang-kasiyahan ang
aking mga tauhan sa lubos ng aking makakaya. Ngunit ang sarili kong
pinsan pala ang magtatraydor sa akin”.

Natigib ng kalungkutan ang kanyang puso. Buong pait siyang nanangis

na parang madudurog ang kanyang puso, ngunit hindi niya ipinakita ang
kanyang pighati kaninuman.

Nang sumapit ang gabi, inutusan niya ang lahat ng nasa palasyo – mga
katulong, mensahero, at mga guwardya – na lumabas sa bakod ng
palasyo. Nag-alinlangan ang mga tao kung bakit gumawa ng ganoong
pakiusap ang reyna, subalit naisip nilang may mainam na dahilan ang
reyna sapagkat wala pa siyang nagagawang anumang bagay na hindi
makatarungan.

Nang makalabas na ang lahat, kinulong ng reyna ang sarili sa kanyang

silid at sinilaban niya ang silid. Mabilis na kumalat ang apoy sa iba pang
mga silid. Nakita ng mga tao ang apoy at tinangka nilang apulahin ito.
Ngunit isinusi ng reyna maging ang mga pinto ng palasyo kayat natupok
siya kasama ng buong palasyo.

Ipinagluksa ng mga tao ang pagkamatay ng kanilang reyna. Nagtayo

sila ng magarang bakod sa palibot ng kanyang mga abo. “Nararapat
natin siyang dakilain sapagkat minahal nila tayo ng lubos,” wika nila.

Isang umaga, hindi pa natatagalan pagkaraan noon, isang mahiwagang

halaman ang lumitaw sa bunton ng mga abo. Malalaking pahaba ang
berde nitong mga dahon na nakakapit sa isang tuwid na puting sanga.
Walang tinik sa katawan ng puno at iwinasiwas sa hangin ang mga
dahon nito. Nakilala ang halaman bilang saging.

“Ito ay ang ating reyna,” sabi ngmga tao sa isa’t isa. “Nabuhay siyang
muli.”

Tumubo ang halamang saging at hindi nagtagal, isang hugis pusong

bulaklak ang lumitaw mula sa ubod nito. Hubog-daliring mga bunga ang
lumitaw mula sa mga bulaklak nito. Nang mahinog ang bunga, tinikman
itong mga tao at nagsabi: “Napakasarap! Handog ito ng ating reyna sa
atin.”

“Magsalita ka,” sagot ng reyna.“Dapat po ninyong malaman na may

balak ang isa ninyon gmangingibig na patayin ang lahat niyang karibal
at ang inyong mgaguwardya. Binabalak din po niyang agawin kayo nang
sapilitan at pakasalan kayo. Ngunit hindi iyan ang lahat. Nais ng inyong
pinsan ang inyong korona at hindi siya titigil hangga’t hindi niya kayo
napapatay at nakakamit ang pag-ibig ng inyong asawa.”

Matapos makapagsalita ay lumipad nang papalayo ang ibong may

mahika. Lubhang nabahala ang reyna.

“Aba,” hinagpis niya, “sinikap kong pamunuan ang aking kaharian nang
buong husay at katalinuhan. Sinikap kong mabigyang-kasiyahan ang
aking mga tauhan sa lubos ng aking makakaya. Ngunit ang sarili kong
pinsan pala ang magtatraydor sa akin”.

Natigib ng kalungkutan ang kanyang puso. Buong pait siyang nanangis

na parang madudurog ang kanyang puso, ngunit hindi niya ipinakita ang
kanyang pighati kaninuman.

Nang sumapit ang gabi, inutusan niya ang lahat ng nasa palasyo – mga
katulong, mensahero, at mga guwardya – na lumabas sa bakod ng
palasyo. Nag-alinlangan ang mga tao kung bakit gumawa ng ganoong
pakiusap ang reyna, subalit naisip nilang may mainam na dahilan ang
reyna sapagkat wala pa siyang nagagawang anumang bagay na hindi
makatarungan.
Nang makalabas na ang lahat, kinulong ng reyna ang sarili sa kanyang
silid at sinilaban niya ang silid. Mabilis na kumalat ang apoy sa iba pang
mga silid. Nakita ng mga tao ang apoy at tinangka nilang apulahin ito.
Ngunit isinusi ng reyna maging ang mga pinto ng palasyo kayat natupok
siya kasama ng buong palasyo.

Ipinagluksa ng mga tao ang pagkamatay ng kanilang reyna. Nagtayo

sila ng magarang bakod sa palibot ng kanyang mga abo.

“Nararapat natin siyang dakilain sapagkat minahal niya tayo ng lubos,”

wika nila.

Isang umaga, hindi pa natatagalan pagkaraan noon, isang mahiwagang

halaman ang lumitaw sa bunton ng mga abo. Malalaking pahaba ang
berde nitong mga dahon na nakakapit sa isang tuwid na puting sanga.
Walang tinik sa katawan ng puno at iwinasiwas sa hangin ang
mgadahon nito. Nakilala ang halaman bilang saging.

“Ito ay ang ating reyna,” sabi ng mga tao sa isa’t isa. “Nabuhay siyang
muli.”

Tumubo ang halamang saging at hindi nagtagal, isang hugis-

pusongbulaklak ang lumitaw mula sa ubod nito. Hubog-daliring mga
bunga ang lumitaw mula sa mga bulaklak nito. Nang mahinog ang
bunga, tinikman itong mga tao at nagsabi:

“Napakasarap! Handog ito ng ating reyna sa atin.”

Kinain nila ang bunga at lahat ay sumang-ayon na handog sa kanila

ngkanilang reyna ay kasintamis niya. Ginawang tsonggo ng Diyos ang
masamang pinsan ng reyna. Natuklasan nitong napakatamis ng handog
ng reyna kaya naging paborito niya ito sa lahat ng mga prutas.

Ang Alamat ng Saging ay mula sa pinoycollection.com.

Aral ng Alamat ng Saging (Version 4)

Ang aral sa ikaapat na bersyon ng “Alamat ng Saging” ay huwag manibugho at
magnasa sa mga bagay na hindi mo pag-aari. Ang kasipagan at katiyagaan lang
ang kailangan upang makamit ang gusto mo.

Alamat ng Saging (Version 5)

Noong unang panahon, isang magandang babae ang nakakilala ng

isang kakaibang lalaki. Ito ay isang engkanto. Masarap mangusap ang
lalaki at maraming kuwento. Nabihag ang babae sa engkanto.
Ipinagtapat naman ng engkanto na buhat siya sa lupain ng mga
pangarap, at hindi sila maaaring magkasama. Gayunman, umibig ang
babae sa lalaki.

Isang araw, nagpaalam ang binata. Sinabi niyang iyon na ang huling
pagkikita nila. Nang magpaalam ang engkanto, hindi nakatiis ang
babae. Ayaw niyang paalisin ang lalaki. Maghigpit niyang hinawakan
ang kamay ng lalaki para huwag itong makaalis. Pero nawala ang lalaki,
at sa matinding pagkabigla ng babae, naiwan sa kanya ang kamay nito.
Nahintakutan ang babae. Dali-dali niyang ang kamay sa isang bahagi ng
bakuran.

Kinaumagahan, dinalaw niya ang pook na pinagbaunan ng kamay.

Napansin niyang isang halaman ang tumutubo. Makaraan ang ilang
buwan, tumaas ang puno na may malalapad na dahon. Nagkabunga rin
ito na may bulaklak na itsurang daliri ng mga kamay. Ito ang tinatawag
na saging ngayon.

Aral ng Alamat ng Saging (Version 5)

Ang aral sa ikalimang bersyon ng “Alamat ng Saging” ay tanggapin ang mga
desisyon ng mahal sa buhay. Isang tanda ng pagmamahal ay ang magparaya.
Unuwain at tanggapin ang desisyon upang maiwasan ang masaktan.

Buod ng Alamat ng Saging (Version 1)

Ang “Alamat ng Saging” ay tungkol sa isang kaharian ng luntiang mga bukid,
malinaw na mga batis at asul na mga burol sa Lanao. Pinamumunuan ito ng
isang maganda, mabait at napakarunong na prinsesa kaya ginagawa ng
kanyang nasasakupan ang lahat upang mapaligaya siya.
Mag-isang pinagharian ng reyna ang lupa. Ang daming gusto na ma angkin ang
puso ng reyna ngunit hindi siya payag dahil magkakagulo lang ang kaharian.
Ngunit may masamang balak sa kanya ang kanyang pinsan na may lihim na
pagtingin sa isang mangingibig ng reyna. Minanipula niya ito na patayin ang
lahat na karibal niya upang mapakasalan ang reyna.

Isang matingkad na kulay ng ibong may mahika, ang Nori, ang nakarinig sa
pataksil na pakana ng pinsan ng reyna at ng mangingibig. Natigib ng
kalungkutan ang kanyang puso. Buong pait siyang nanangis na parang
madudurog ang kanyang puso, ngunit hindi niya ipinakita ang kanyang pighati
kaninuman.

Inutusan niya ang lahat na umalis sa palasyo. Nang makalabas na ang lahat,
kinulong ng reyna ang sarili sa kanyang silid at sinilaban niya ang silid. Mabilis
na kumalat ang apoy sa iba pang mga silid. Nakita ng mga tao ang apoy at
tinangka nilang apulahin ito. Ngunit isinusi ng reyna maging ang mga pinto ng
palasyo kayat natupok siya kasama ng buong palasyo.Ipinagluksa ng mga tao
ang pagkamatay ng kanilang reyna. Nagtayo sila ng magarang bakod sa palibot
ng kanyang mga abo.

Ipinagluksa ng mga tao ang pagkamatay ng kanilang reyna. Nagtayo sila ng

magarang bakod sa palibot ng kanyang mga abo. Tumubo ang halamang saging
at hindi nagtagal, isang hugis-pusongbulaklak ang lumitaw mula sa ubod nito.
Hubog-daliring mga bunga ang lumitaw mula sa mga bulaklak nito.

Konklusyon
Ang “Alamat ng Saging” ay nagpapakita lamang na ang mga ito ay nagpasalin-
salin na sa bawat henerasyon. Dagdag pa rito, ang alamat ay isang panitikan na
may kaugnayan sa ugali, tradisyon at pamumuhay nating Pilipino. Malaki ang
naging ambag nito sa ating pagkakakilanlan at pagpapanatili sa ating kultura
at tradisyon.

Nawa ay nabigyan namin kayo ng inspirasyon sa pamamagitan nitong mga

halimbawa ng alamat. Happy reading and God bless.