Alam Mo Ba?

Hindi naging madali para sa Islamic Republic of Pakistan na makamtan ang kasarinlan, ngunit
lumaya rin ito noong ika – 14 ng Agosto, 1974, matapos mahati sa dalawa ang British Indian Empire–
ang India at ang Pakistan.
Islamabad ang kabisera ng Pakistan at Urdu naman ang pambansang wika nila. Pak at Urdu
ang tawag sa kanilang pera.
Kapansin-pansin ang kanilang watawat na matingkad na luntian ang kulay at may patayong
putting guhit. Makikita mo rin dito ang disenyo ng cresent at talang may limang sulok. Ipinapahiwatig
ng dibuho ng kanilang watawat ang kanilang matibay na pananalig sa Islam. Sa kasalukuyan, 95% ng
kanilang populasyon ang Muslim at 5% lamang ang nabibilang sa iba’t ibang rehiyon.
Sa araling ito babasahin mo ang isang kuwento mula sa Pakistan at makikita moa ng matinding
pananalig ng isang anak sa Diyos na siyang nagkaloob ng lahat.

“Ang Diyos ay hindi nagsasawang magkaloob ng biyaya. Huwag lang tayong makalimot magpasalamat
at manampalataya.”

SINO ANG NAGKALOOB?

Isang mayabang na hari ang may pitong anak na dalang may nakasisilaw na kagandahan at
busilak na kawalang-malay. Mahal na mahal niya ang kanyang mga anak, lalo na ang pinakabata.
Hindi lamang iyon ang pinakamaganda sa lahat kundi siya ring pinakamahusay magluto sa buong
kaharian. Tuwing umaga, bago pulungin ang korte, tinatawag at tinatanong niya ang kanyang mga
anak: Sabihin ninyo, mahal kong mga anak, sino ang nagkakaloob ng lahat ng inyong kinakain? Anim
sa kanila ang dagling sumasagot: Amang hari, kayo po ang nagkakaloob ng aming pagkain. Ngunit ang
ikapitong prinsesa ay laging tahimik lamang. Isang araw pinilit ng hari na sumagot din ang ikapitong
prinsesa. Sabi nito: Ama, Diyos po ang nagkakaloob ng lahat. Lahat ng nasa atin, lahat ng ating
kinakain, kinukuha natin sa kanya.
Ang sagot na ito ay ikinagalit ng palalong hari: Lumayas ka! sigaw niyon, at inutusan nito ang
isang alila para ilabas ang prinsesa at iwan ito sa gitna ng gubat. Habang ang dalaga ay nakaupo sa
gubat, at malungkot na pinag-iisipan ang kayang kasawian, siya ay nakatulog. Kinaumagahan ay
nagising siya sa malamig at malamyos na himig ng isang plawta. Dumilat siya at nakita ang isang
binatang tumutugtog ng plawta. Nang tanungin ng prinsesa ang lalaki kung paano ito napunta sa
gubat, sumagot ang lalaki: Pinapastulan ko po ang mga kalabaw ng aking amo, at kahapon ay nawalan
ako ng isa. Kaya natatakot akong umuwi, at lagi kong tinutugtog ang aking plawta para maakit bumalik
ang nawawalang kalabaw. Pero kayo, magandang prinsesa, paano kayo napunta rito sa gubat? Ang
sagot ng prinsesa: Hindi rin ako makauwi. Bakit di ka maging katulong ko, at magkasama tayong
hahanap ng matitirhan.
Pumayag ang binata sila ay naglakbay patungo sa silangan. Maghapon silang naglakbay nang
gutom at uhaw. Nang humahaba na ang mga anino at lumalamig na ang hangin, sila ay dumating sa
mga pader ng isang siyudad. Ang sabi ng prinsesa: pumasok ka sa siyudad at hanapin doon ang
pinakamayamang mag-aalahas. Sabihin sa kanyang isang prinsesa ang naghihintay sa kanya sa labas
ng pader. Madaling nakabalik ang lalaki, kasama ng pinakamayamang mag-aalahas ng siyudad. Bilang
kapalit ng kaakit-akit na kuwintas na may pambihira at napakamamahaling mga bato, ibinigay ng
mag-aalahas ang lahat ng hinihiling ng prinsesa – isang kabayong may montura (saddle) para sa kanya,
salapi, at para sa binata ay isang barong angkop sa isang katulong ng maharlika.
Nagpatuloy sa paglalakbay ang prinsesa at ang binata. Sa wakas, dumating sila sa isang lugar
na nagustuhan nila, at ang prinsesa ay nagpasiyang magpatayo roon ng sarili niyang munting palasyo.
Tinuruan din niya ang hamak na pastol ng kalabawa ng tungkol sa mga sining ng pakikipaglaban at
ng kapayapaan. Isang araw, habang sila ay namamasyal, sinabi ng prinsesa sa binata: Pakikuha mo
ako ng kaunting inumin at ako ay namamatay sa uhaw. Ang binata ay agad naghanap ng tubig. At
dahil Diyos ang nagkakaloob, ay madaling nakakita ang binata ng isang batis ng malamig na tubig.
Pinuno niya ang isang tasa at paalis na siya nang makakita ng magagandat nagkikislapang mga rubi
na nasa ilalim ng tubig. Pumulot siya ng ilan at inipit ang mga iyon sa mga lupi ng kanyang turban.
Pagkaraan ng isang buwan at kalahati, ang palasyo ay yari na, at ang prinsesa at ang kanyang
katulong ay lumipat na roon. Madalas kunin ng lalaki sa kanyang turban ang mga rubi, at
pinaglalaruan niya ang mga ito. Isang araw, naisip niyang kung susundan niya ang batis, maaaring
makita niya ang pinagmumulan ng gayong kagagandahang hiyas. Inihatid siyang palayo nang palayo
ng batis sa silangan, hanggang matagpuan niya ang sariling nakatayo sa tapat ng pader ng isang
malaking pasyo. Ang batis ay umaagos sa ilalim ng pader. Gumapang siyang papasok at naglibot-libot
doon. Tila walang tao sa palasyo. Sa wakas, nabuksan niya ang isang tarangkahan patungo sa isang
patyo sa loob na inaagusan ng batis ding iyon. At doon sa tabi ng batis ay nakalagay ang ulo ng isang
magandang babae, may dugong pumapatak mula roon.
Ang mga patak ng dugo ay nagiging mga rubing kumikislap pagbagsak sa tubig. Sa di-kalayuan,
nakabuwal ang walang ulong katawan ng babae. Tumakbo siyang palayo ngunit natalisod siya sa isang
makapal na tablang nakabuwal sa lupa. Biglang-bigla, lumipad ang putol na ulo at muling umugnay
sa katawan, at ang babae ay muling nabuhay. Naaawang tinignan ng babae ang natakot na binata at
sinabi, Binata, anong kapalaran ang nagdala sa iyo rito?. Tumakbo ka para makaligtas, kung hindi ay
aabutan ka rito ng genie at lulurayin ka niya. Naglakas-loob ang binata at nagtanong ito: Sino ka?. Ako
ay anak ng Hari ng mga diwata, sagot ng babae. Ang pangalong ko ay Lai Pari o Pulang Diwata. Ibig
akong maging asawa ng genie na may-ari ng palasyong ito, pero galit ako sa kanya.
Kaya ikinukulong niya ako rito. Tuwing umaga, bago siya umalis para maghanap ng makakain,
inilalagay niya ako sa mahiwagang tablang ito at ang ulo ko ay natatanggal. At pagbalik niya sa gabi,
binubuhay niya ako muli. Nadidinig kong dumarating na siya. Dali, ibalik mo sa dati ang tabla para
mamatay akong muli, at magtago ka at galit iyon. Sinunod ng binata ang utos ng Pulang Diwata, at
katatago pa lamang niya ng mabilis na pumasok ang umungol na genie. Nakakaamoy ako ng tao!
Nakakaamoy ako ng tao! Wika ng genie. Mabilis na binuhay ng genie ang babae at winika: Nakaaamoy
ako ng tao at ako ay gutom na gutom. Sabihin mo sa akin kung nasaan ang tao para makain ko siya.
Ngunit namaang-maangan ang Pulang Diwata. Kaya muli siyang pinatay ng genie at ito ay nagpatuloy
sa pangangaso.
Pagkaalis ng genie, pagapang na lumabas mula sa pinagtataguan ang binata at muli niyang
binuhay ang babae sa pamamagitan ng mahiwagang tabla. Nagplano sila ng pagtakas. Sinabi sa kanya
ng Pulang Diwata na pumanaog siya sa isang munting kuwartong madilim, na katatagpuan niya ng
isang loro sa isang gintong hawla. Pag nangangaso ang genie, iniiwan niya ang kanyang kaluluwa sa
lorong iyon, at kung wala siyang kaluluwa, mamamatay siya, paliwanag ng diwata, Dali, dalhin mo sa
akin ang loro. Kadadala pa lang ng binata ng loro nang biglang ang mundo ay waring niyanig ng kulog
at bagyo. Sa pagsambulat ng usok ay lumitaw ang genie, na halos mabaliw sa galit. Tiyak na papatayin
niya ang dalawwa. Ngunit mabilis na kinuha ng Pulang Diwata ang loro mula sa hawla, at sinakala ang
ibon. Pagdaka ay bumagsak sa lupa, ang genie at namatay parang bato.
Nakatakas ang dalawa mula sa palasyo ng genie, dala-dala ang mahiwagang tabla. Isinama ng
binata sa pag-uwi ang Pulang Diwata. Masiglang tinanggap ng prinsesa ang diwata, at madaling naging
parang magkapatid ang dalawang babae. Tuwing gabi, nahihiga sa mahiwagang tabla ang Pulang
Diwata, ang kanyang ulo ay natatanggal sa kanyang katawan, at ang dugo ay nabubuong bunton ng
kumikinang na mga rubing walang kapantay sa kagandahan. Tuwing umaga, ginagalaw ng prinsesa at
ng binata ang tabla, at ang Pulang Diwata ay muling nabubuhay. Pagkaraan ng ilang panahon,
nagpasiya ang Pulang Diwata na umalis para sa isang mahabang paglalakbay. Gayunman, bago umalis,
nagtayo siya ng isang bagong palasyo para sa prinsesa sa tulong ng mahiwagang tabla, at inanyayahan
nila ang maraming panauhin sa malaking handaan sa bagong palasyo.
Kabilang sa mga panauhin ay ang amang hari ng prinsesa. Ang prinsesa mismo ang nagluton
ng mga paboritong pagkain ng hari para sa handaang iyon. Nang makaupo na ang mga panauhin para
sa handaan, ang hari ay napaiyak, ang mga luha ay gumugulong sa kanyang balbas. Ang lasa ng mga
masarap na pagkain ay nagpagunita sa kanya ng anak na dalagang noong nagdaang panahon ay
nagluluto ng gayong pagkain para sa kanya. Kaydalas niyang pagsisihan ang pagpapalayas sa anak, at
kaydalas niyang hanapin iyon sa kagubatan ngunit hindi siya nagtagumpay. Tinanong ng Pulang
Diwata ang hari kung anong dahilan ng kalungkutan nito. Sinabi ng hari kung ano ang nangyayari.
Nagtanong ang diwata: Pero mahal pa po ba ninyo ang inyong anak? Ang sabi ng hari: Oo, ang tanging
hiling ko lamang ay makita siya bago ako mamatay.
Bilang sagot, pumalakpak ang Pulang Diwata, at hayun! Sa harap ng hari ay nakatayo ang
prinsesa, ang kanyang nawalang anak. Nagyakap at napaiyak ang dalawa. Sa wakas, lumuhod ang
prinsesa at nagwika: O, Ama kong Hari, hindi po ba ang Diyos na Mabait, ang Diyos na Mahabagin,
ang siyang nagkakaloob sa lahat ng bagay? Tignan ninyo kung paanong ibinigay Niya sa akin ang
palasyong ito at ang malaking kayamanang mga rubi, samantalang hindi man lamang ninyo matagpuan
ang isang nawawalang anak. Napagtanto ng hari ang kanyang pagkakamali. Oo, sabi niya, ang Diyos
ang tunay na nagkakaloob ng lahat. At ang hari at ang kanyang anak ay nabuhay na maligaya mula
noon.

~WAKAS~