Turkey and the USA

Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi (Prof. Dr. Turan Güneş'e Armağan) Cilt 50, No. 3-4 (Haziran-Aralık 1995), s. 65-78.

Wilh revoluıionary changes in ıhe sysıem, Turüy's sırategic posilion has sıarıed LObeing evaluaıed.ln ıhis conıal some observers in Turkeyl and ıhe Wesı 2 have been examining how Turkey ıo'be ajfecıed by ıhese developmenıs and how lo continue lObe poıenıially imporıanı aclor in Europe, ıhe Middle Eası and Asia polilically, economically and sıraıegically. They ıry lo answer la a criıical queslion is ıhaı wheıher Turkey will coniılle to be a bridge beıween ıhe Wesı and ıhe Middle Eası or nol. In oıher words, iı would be continue lObe an imporıanı question is ıhaı wheıher Turkey accepls iıself a European country or an Easıern cowıty. So, ıhe purpose of ıhis assay is lo aamine ıhreaıs and problems which Turkey face lo face by evalualing lası developmenıs and how Turkey's poliıical and sıraıegic role and slalus in ıhe Wesıern Block being ajfeıed by ıhese d~elop""enıs. By doing so, policy opıions which Turkey may adopı will be ırying ıo explored.

Allies such as the United States should not base their policy toward Turkey solely on the current state of relations. A broader perspective that panoramically sees the past and the glimpses of the future would provide a more accurate picture for assessment.

This article examines the rise of anti-American nationalism in Turkey. While Turkish public opinion has developed strong views against a set of foreign policies furthered by the United States, recent findings allude to the development of an emerging anti-US bias in large segments of Turkish society. The deterioration of the US image in Turkey could be considered a result of

This is a book chapter on Turkish-U.S. economic relations with recommendations to upgrade bilateral ties toward complex interdependence. The book:
Turkey and Transatlantic Relations, Sasha Toperich and Aylin Unver Noi (eds.), Washington, DC: Center for Transatlantic Relations SAIS
Paperback ISBN: 9780990772125. ―released on October 24, 2017. https://www.brookings.edu/book/turkey-and-transatlantic-relations/

The coup attempt in 2016 emerged in the mid of a deep crisis. The efforts of the government to deal with the crisis by repressive means increasingly strained Turkey’s international reputation – which is crucial for the highly internationalised regulation of the Turkish economy. Nevertheless, AK Parti survived the coup attempt in July 2016. Employing a Gramscian understanding of hegemony and a Neogramscian approach on international relations, this chapter argues, that AK Parti survived the crisis and the coup attempt because there had been no alternative actor capable to politically organise bourgeois hegemony as AK Parti did it throughout the 2000’s.

https://books.google.de/books?id=enm6DwAAQBAJ&printsec=frontcover&hl=de#v=onepage&q&f=false

NATO proved its resilience by adopting transformative policies that enabled it to adapt multiple security challenges arising in aftermath of the dissolution of the communist bloc. In the first two decades of the post-Cold War era, the Alliance was able to maintain its solidarity and cohesion during the crisis in the Balkans and the war on terrorism after the 9/11 attacks. Meanwhile, the USA declared 'pivot to Asia' strategy in response to China's rise against the USA's supremacy in the World leadership; and Russia was reemerging more assertively first in Crimea, and later in Syria. Amid changes taking place in the international environment, the foreign policy shift set forth by the Trump administration in favor of isolationism rather than internationalism recommenced the discussions regarding the relevance of NATO. In this sense, the study investigates how the new foreign policy approach of the USA administration could affect the future of NATO. In the first part, isolationist aspects of the USA policy is analyzed within the historical and contemporary contexts. In the second part, the study explores the implications of the new isolationist policy of the USA for the future of NATO. In the conclusion part, the findings of the study have been presented. The study has identified that the USA's recent isolationist policy degrades sentiment of solidarity in NATO, strengthens proponents of developing autonomous Europe defense capability, encourages illiberal-authoritarian trend among transatlantic countries, paves the way for the emergence of power contestation with implications of an arms race and nuclear proliferation, opens space for new alignments.

Turkey’s purchase of a Russian S-400 air defense missile system has raised questions concerning Turkey’s alliance with the North Atlantic Treaty Organization (NATO) and the country’s future intentions. Nonetheless, a break with NATO is unlikely, as alliance dependence is still applicable for both Turkey and other members. Turkish government circles have cast the recent purchase as a means to gain more autonomy from and/or better bargaining power with Western allies. However, the purchase
of S-400s will not bring about the desired outcomes. Instead, it will generate a dual dependency characterized by vulnerability to Russia and an increased need for assurances from NATO. Turkey also seems to have reached the limits of its bargaining power, as the United States is placing more weight on punitive measures. The only explanation left for the purchase is the possibility that President Tayyip Erdoğan may be seeking a domestic rally effect via a confrontation with the United States to prevent​ possible challengers to his leadership from gaining momentum.

This article examines the rise of anti-American nationalism in Turkey. While Turkish public opinion has developed strong views against a set of foreign policies furthered by the United States, recent findings allude to the development of an emerging anti-US bias in large segments of Turkish society. The deterioration of the US image in Turkey could be considered a result of the recent US involvement in the Middle East, as well as socio-political shifts inherent to Turkey's democratization process.

This paper argues that despite periodic downward fluctuations the overall trend of economic development of the region of western Anatolia, in the closing decades of Ottoman rule, was in an upwardly linear line. Culmination of this economic trend was the development of banks in smaller urban markets of the region such as Mersin in the 1900s.

With the U.S. Treasury’s August decision to impose sanctions on two members of Turkey’s cabinet in response to the detention of Pastor Andrew Brunson, Turkey and the United States have entered a new stage in an ongoing cycle of crisis. This is the third major issue between the two countries since the beginning of the Trump administration.

During George W. Bush-era between Turkey and the USA suspicion was available instead of confidence, despite Turkish-American relations go back to the long-standing Cold War years. Unfortunately, Turkish and American security perceptions and policies couldn’t be matched or harmonized, and it became very evident during the Iraq crisis. Turkey hesitated to give full support for this process since its basic concern was the creation of an independent Kurdish state and the disintegration of Iraq.
However, as known, Bush’s foreign policy style was different from President Obama’s foreign policy. As Bush didn’t give much importance to the concern of international society and allies, and his policy was called as unilateral, not multilateral. But, this self-oriented and so-called egoist foreign policy increased the anti-Americanism in the world not only in allied countries. And this caused the speculation of all American legitimate engagements in other countries. As a result of this “mismanagement” of the foreign policy of Bush administration, American existence and vital interests were questioned by all states and their societies.

During the Cold War Turkey had excellent relations with the United States of America. Both countries needed each other and saw the Soviet Union as their main rival. Strategic Partnership was established between the two nations and USA provided military assistance to Turkey in order to contain the Soviet Union. With the assistance of the USA, Turkey managed to neutralize Soviet threat and integrate into NATO. Turkey became a close ally of the West. After the Cold War, American-Turkish relations have gradually cooled and deteriorated significantly over the last years. The aim of this article is to analyze those factors that have caused the deterioration of American-Turkish relations.

Թուրք-ամերիկյան հարաբերությունների ներկա փուլին անդրադառնալուց առաջ հարկ է վերհիշել 2002 թվականին Թուրքիայում իշխանության եկած Արդարություն եւ զարգացում կուսակցության (ԱԶԿ) մի շարք քայլերը, որոնք առնչվում են ամերիկյան շահերին: Թուրքիան 2003 թվականին հրաժարվեց մասնակցել Իրաքի օկուպացիային, 2008 թվականի օգոստոսին ռուս-վրացական հնգօրյա պատերազմի ժամանակ փաստացիորեն աջակցեց Ռուսաստանին, իսկ այժմ ջերմ հարաբերություններ է հաստատել Իրանի հետ, եւ փոխարենը`փոխարենը`կտրուկ սրվել են թուրք-իսրայելական հարաբերությունները: Չպետք է մոռանալ, որ այս տարի Թուրքիան`Թուրքիան`որպես ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի ժամանակավոր անդամ, դեմ քվեարկեց Իրանի հանդեպ ՄԱԿ-ի պատժամիջոցներին, ինչի համար ԱՄՆ-ը մեղադրեց Եվրոպային, քանի որ վերջինս Թուրքիային չի ցանկանում տեսնել իր շարքերում եւ դրանով իսկ նրան մղում է դեպի արեւելք: 2010 թվականի սեպտեմբերի 23-ը Թուրքիայի համար դարձավ պատմական օր. Թուրքիայի եւ ՄԱԿ-ի պատմության ընթացքում առաջին անգամ Թուրքիայի ղեկավարն էր նախագահում ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստը: Օրակարգում էր խաղաղություն հաստատելու գործում ջանքերի ներդրման խնդիրը: Բնականաբար, այստեղ եւս Գյուլը բաց չթողեց Իսրայելից պաշտոնական ներողություն պահանջելու հարմար պահը: Սեպտեմբերի 24-ին Թուրքիայի եւ ԱՄՆ նախագահներ Գյուլն ու Օբաման Նյու Յորքում «ոտքի» վրա հանդիպում անցկացրին: Նույն օրը «Նյու Յորք թայմսն» իր հոդվածներից մեկը նվիրեց թուրք-ամերիկյան հարաբերությունների ներկա փուլին: Դրանում նշված էր հետեւյալը. «ԱՄՆ-ին անհանգստացնում են թուրք-իրանական եւ թուրք-իսրայելական հարաբերությունները, Վաշինգտոնին սկսում են խանգարել Անկարայի ակտիվ արտաքին քաղաքական քայլերը: Իրանի միջուկային ծրագրի ֆինանսավորումն իրականացվում է թուրքական բանկերի միջոցով: Դա, Իսրայելի հետ հարաբերությունների վատթարացման հետ մեկտեղ, վնասում է Մերձավոր Արեւելքում խաղաղություն հաստատելու ԱՄՆ ջանքերին»: Հոդվածում ուշադրություն էր հրավիրված ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի 65-րդ նստաշրջանում Թուրքիայի նախագահի հնչեցրած հայտարարությունների վրա. «Եթե այսօր դուք նայեք համաշխարհային խնդիրներին, ապա կտեսնեք, որ դրանք Թուրքիան դրել են առավել շահեկան վիճակում: Ժամանակին Թուրքիան Եվրոպայի հիվանդ մարդն էր, մինչդեռ այսօր նա Եվրոպայի միակ առողջ մարդն է: Թուրքիան, Բրազիլիայի հետ համատեղ, հանդես է գալիս Իրանի միջուկային ծրագրի դիվանագիտական լուծման օգտին, եւ ՄԱԿ-ի պատժամիջոցները չպետք է ազդեն թուրք-իրանական ջերմ տնտեսական հարաբերությունների վրա: Եթե ցանկանում են, որ մենք Իրանի հետ ընդհանրապես առեւտուր չանենք եւ ոչ մի տնտեսական հարաբերություն չունենանք, ապա դա Թուրքիայի հանդեպ անարդարացի մոտեցում է»: Այս առումով Թուրքիայի նախագահ Գյուլն ավելի առաջ գնաց եւ հոկտեմբերի 5-ին, հանդես գալով Տրապիզոնի առեւտրաարդյունաբերական պալատում, թուրք գործարարներին կոչ արեց

The collapse of the Soviet Union and the end of the Cold War caused to speculate the position of Turkey and the merit of Turkey's geopolitical location in American strategic thought. It became very certain during and after the Iraqi crisis of 2003. Up to the recent developments, particularly the reflection of this perception caused some negative implications to the relations of these old allies. The main purpose of this essay is to figure out how Turkish-American relations will be affected by the post-Cold War developments. In the new era, both of these Cold War allies tried to reshape their regional and global security policies. However, regional interests of both states look likely to be convergent and it seems that they will take part in the same side of strategic evaluation.

Within the change in the geopolitical situation in the world at the end of the first decade of the 21st century, Turkey has once again fallen into a geopolitical cross-field. Surrounded by complicated geopolitical nodes, the Turkish state must find the successful formula for its survival as a regional power. Geopolitical vectors across Turkey are very diverse, which is a challenge to Turkey's stability. The new arena of a geopolitical collision between the US and Russia can have a destabilizing impact on the whole region.

This study seeks to examine how the mainstream and radical circles interpreted the developments in Turkish–Soviet relations starting in 1939 and the causes of Turkey’s historical reorientation towards the Western alliance under the conditions of rising inter-systemic confrontation of the Cold War. This article suggests that both the mainstream and the radical circles have not adequately taken into consideration the fundamental changes in the international order in both pre- and post-war developments. It argues that while researchers focus on either geopolitical factors or socio-economic dynamics with the aim of explaining the pre- and post-war Turkish foreign policies, they tend to evaluate the geopolitical and socio-economic dynamics as independent from each other. Additionally, by ignoring the transformative impacts of the changing patterns or forms of the inter-imperialist and inter-systemic relationships, they fail to differentiate the changing dynamics behind the pre- and post-war Turkish foreign policies, which in turn led to ahistorical interpretations of Turkish foreign policy.

В мае 2017 г. президент США Дональд Трамп прибыл с первым официальным визитом в Саудовскую Аравию, где сделал ряд заявления. Некоторые заявления и действия Трампа в Саудовской Аравии должны обеспокоить власти Турции. Это в первую очередь относится к оружейной сделке между США и Саудовской Аравией. Во время первого визита в королевство Дональд Трамп подписал с королем Саудовской Аравии Сальманом соглашение на поставку оружия. Подписанные соглашения включают в себя сделку на поставки оружия и военного оборудования на сумму около $110 млрд сейчас, и еще $350 млрд-в ближайшие 10 лет. Соглашение о сотрудничестве в области обороны направлено на повышение безопасности в регионе Персидского залива на фоне действий Ирана. Кроме того, оно также предназначено для поддержания способности Саудовской Аравии внести свой вклад в антитеррористические операции в регионе, снижая нагрузку на американских военных. Саудовская Аравия входит в возглавляемую США международную коалицию, которая с 2014 г. наносит удары по позициям боевиков «Исламского государства» (ИГ, запрещено в РФ)[i]. Несмотря на то, что между Турцией и Саудовской Аравией сложились, в общем-то, тесные отношения, Эр-Рияд является, пожалуй, самым большим соперником Анкары за лидерство в суннитском исламском мире. Поэтому для Турции невыгодно, чтобы Саудовская Аравия так усилилась в военном плане. Кроме того, Турция рассматривает Саудовскую Аравию как одного из потенциальных крупнейших богатых покупателей своего оружия. В рамках саммита «США-Исламский мир» в Эр-Рияде, Трамп выступил перед лидерами 55 мусульманских государств и в своем выступлении выделил организации ХАМАС и «Хизбалла», причислив их к списку ИГ и «Аль-Каиды» в качестве крупнейших поставщиков терроризма. «По некоторым оценкам, более 95% жертв терроризма сами являются мусульманами. Это трагедия эпических масштабов. Никакое описание страданий не может даже приблизительно отразить его в полной мере. ИГ, «Аль-Каида», «Хизбалла», ХАМАС-это не только бесчисленные погибшие, но поколения разрушенной мечты»,-добавил президент США[ii]. В секторе Газа резко отреагировали на слова Д.Трампа о ХАМАСе. Палестинские женщины в провели акцию протеста против высказываний президента США Дональда Трампа, обвинившего движение ХАМАС в связях с террористами. Десятки женщин собрались перед зданием Законодательного собрания Газы, держа в руках плакаты с надписями «Сопротивление-единственный путь!», «Арабы-не террористы!». «Решение Трампа назвать нас террористической организацией лишь доказывает его предвзятость в пользу Израиля,-заявил пресс-секретарь ХАМАСа Фаузи Бархум.-Мы категорически отвергаем это утверждение. Это искажение нашего имиджа и доказательства предпочтения Трампом режима сионистской оккупации». Одна из лидеров движения ХАМАС Мушир аль-Мысри в свою очередь отметила, что ХАМАС никогда не откажется от сопротивления. «ХАМАС никогда не откажется от сопротивления и продолжит отстаивать права палестинского народа вместе со

Прежде чем обратиться к нынешнему этапу турецко-американских отношений, следует вспомнить некоторые шаги пришедшей к власти в Турции в 2002г. партии «Справедливость и развитие» (ПСР), непосредственно связанные с американскими интересами. В 2003г. Турция отказалась участвовать в оккупации Ирака, в августе 2008г. в ходе пятидневной российско-грузинской войны фактически поддержала России, а теперь наладила теплые отношения с Ираном, а вот турецко-израильские отношения, наоборот, резко обострились. Не следует забывать, что в этом году Турция как временный член Совета безопасности ООН проголосовала против санкций ООН в отношении Ирана. США взвалили вину за это на Европу, поскольку она не желает видеть Турцию в своих рядах и тем самым толкает ее к Востоку. 23 сентября 2010г. стал для Турции историческим днем. Впервые в истории Турции и ООН на заседании Совета безопасности ООН председательствовал руководитель Турции. На повестке стояло обсуждение усилий по установлению мира. Разумеется, Гюль и тут не упустил удобного повода, чтобы потребовать от Израиля официального извинения. 24 сентября президенты Турции и США Гюль и Обама «на ходу» провели в Нью-Йорке встречу. В тот же день газета «Нью-Йорк Таймс» посвятила одну из своих статей нынешнему этапу турецко-американских отношений. В ней отмечалось, что «США обеспокоены турецко-иранскими и турецко-израильскими отношениями, Вашингтону начинают мешать активные внешнеполитические шаги Анкары. Финансирование ядерной программы Ирана осуществляется посредством турецких банков. Это, наряду с ухудшением отношений с Ираном, наносит ущерб усилиям США по установлению мира на Ближнем Востоке». В статье акцентировалось заявление президента Турции, озвученное на 65-ой сессии Генеральной ассамблеи ООН: «Если вы посмотрите на все вопросы, которые имеют важное значение для современного мира, то увидите, чтоони ставят Турцию в более выгодное положение. <...> Турция была известна, как «больной человек» Европы, а в настоящее время Турция является единственным «здоровым человеком» Европы». По его словам, Анкара вместе с международным сообществом, в частности Бразилией, будет продолжать прилагать усилия, направленные на быстрое и мирное урегулирование этой проблемы, и санкции ООН не должны подействовать на теплые турецко-иранские экономические отношения. «Если от Турции требуют не иметь каких-либо торговых и экономических связей с Ираном, это было бы несправедливо по отношению к Турции»,-заявил он. В этом плане президент Турции пошел еще дальше и 5 октября, выступая в Трапезундской торгово-промышленной палате, призвал турецких бизнесменов увеличить товарооборот с Ираном: «Те, кто не в курсе, могут возмущаться нашими торговыми связями с Ираном, однако турецко-иранская торговля имеет для нас важное значение». Напомним, что сегодня Иран является вторым (после России) крупным партнером Турции в энергетической сфере, товарооборот между двумя странами составляет $11 млрд., планируется

ABSTRACT:
Despite the great geopolitical importance of U.S.-Turkish bilateral relations and multilateral cooperation in which both countries participate, it is noticeable that only a small number of authors outside the United States and Turkey deal with this topic
directly. As both countries are considered to be important players in the international arena, such small number of authors outside the bilateral circuit can be understood as illogical in academic terms. Especially if we take into account a large number of countries which, after the adoption of Davutogluʼs foreign policy doctrine, found themselves in a stronger international interaction with Turkey. Therefore, we consider
that a selective review and critical analysis of scientific literature on modern U.S. - Turkish relations can provide the possibility of a deeper insight into the current Turkish foreign policy. In this paper author gives a critical review of thirty-five academic papers. In order to facilitate transparency and more complete analysis, the author suggests a classification of papers according to three criteria: the time frame of the
paper, the attitude of the author (towards the given problem), and theoretical approach of the author. The aim of this paper is to review the literature, and enable the reader to
summarize certain conclusions which then can be used as guidelines for further research of U.S.-Turkish relations, and the Turkish foreign policy in general.
Key words: the United States, Turkey, foreign policy, bilateral relations, apology, criticism, realism, constructivism, liberalism.

APSTRAKT: Rad daje kritičku analizu dela literature o odnosima SAD-a i Turske sa ciljem da domaćoj akademskoj javnosti ponudi dublji uvid u aktuelnu tursku spoljnu politiku i tako pruži smernice za dalje istraživanje. Uprkos velikoj geopolitičkoj važnosti američko-turskih bilateralnih odnosa, kao i multilateralnih oblika saradnje u kojima obe zemlje učestvuju, mali broj autora izvan SAD-a i Turske direktno proučava ovu temu. Kako obe države zauzimaju značajno mesto na međunarodnoj sceni, ta činjenica se može shvatiti kao svojevrsna akademska nelogičnost. Naročito ukoliko se u obzir uzme veliki broj država koje su se, nakon usvajanja Davutogluove spoljnopolitičke doktrine, našle u jačoj međunarodnoj interakciji sa Turskom. Autor je analizom obuhvatio trideset i pet stručnih i akademskih radova, a njih je radi lakše preglednosti klasifikovao u skladu sa tri kriterijuma – vremenskim okvirom rada, stavom autora prema datom problemu i teorijskim pristupom u izučavanju problema. Analiza odabrane literature pokazala je kako se istraživački fokus tokom protekle decenije pomerao sa prirode odnosa dve države na objašnjenje prirode novonastalih problema, kao i da je stav autora prema perspektivama američko-turskih odnosa u velikoj meri determinisan aktuelnim sledom događaja. Autor zaključuje da se realistički i konstruktivistički pristup snažno preporučuju kao najpodesniji teorijski okvir za dalja istraživanja savremenih američko-turskih odnosa. Ključne reči: SAD, Turska, spoljna politika, bilateralni odnosi, apologija, kritika, realizam, konstruktivizam, liberalizam. P itanje odnosa SAD-a i Republike Turske poslednjih godina često je obrađivano u akademskoj literaturi. Ovaj " trend " započeo je nakon terorističkog napada na SAD 11. septembra 2001. godine i do danas ne gubi na aktuelnosti. Odnosi dveju država predmet su brojnih naučnih istraživanja koji se neposredno bave ovom