Russo-Turkish Naval Rivalry

The Crimean War was a defining event in both European and Ottoman history, but it has principally been studied from the Europeans’ point of view. This study analyzes the role of the Ottoman Empire in the Crimean War and the War’s impact on the Ottoman state and Ottoman society. Based on hitherto unused Ottoman and Russian sources, it offers new insights into the Crimean War’s financial, social and political implications for the Empire, emphasizing the importance of the Ottomans as both actors and victims. In addition to analyzing Ottoman and European public opinion and the diplomatic, economic and political origins of the War, The Ottoman Crimean War (1853-1856) also contains a critical review of the voluminous existing literature on the subject.

This paper provides a comparison of morbidity and mortality rates on warships of the Imperial Russian and the British Royal Navy during a series of naval wars fought between 1770 and the end of the Napoleonic era. From this, it will be shown that, despite a close and frequent collaboration between the two services, morbidity rates were much higher onboard Russian warships, with consideration given as to why this disparity should exist. While warships of all nations during this period, given the overcrowded and ill-ventilated conditions in which crews were accommodated, were constantly threatened by disease and other maladies, Russian ships suffered continuous outbreaks of infection, especially epidemic typhus and scurvy, whereas in the British navy such outbreaks were either less frequent or better controlled.

n dokuzuncu yüzyıl, askerî teknolojilerin muazzam dönüşüm geçirdiği bir dönemdi. Yeni teknoloji ürünü çelik zırh ve kuyruktan dolma toplarla donatılmış yeni tipteki ana muharebe gemileri, denizci devletlere denizlerin kontrolü aşamasında önemli bir üstünlük sunsa da, torpidonun keşfiyle bu imkân kısa bir süreliğine sona erecekti. Bir anlamda torpido, deniz savunma doktrinleri ve buna bağlı olarak donanmaların yeniden yapılanması sürecine hatırı sayılır katkılarda bulundu. Osmanlı karar mekanizmasında da bir dönüm noktasını teşkil eden ve donanma stratejisindeki köklü değişimlerin kurgusunu belirleyen hadiseler, torpidonun tarihte ilk defa kullanıldığı 93 Harbi ve akabindeki 1897 Osmanlı-Yunan Harbi’dir.

Osmanlı Devleti’nin sahip olduğu iktisadi ve sınai imkânlar doğrultusunda başta “Jeune École” olmak üzere önde gelen deniz harp doktrinlerini kendi jeopolitik ve stratejik hassasiyetlerine göre şekillendirmesi ve bunu muharebe sahasında edindiği tecrübelere uygun biçimde tatbik etmesi, dönemin şartları gözetildiğinde kaçınılmaz bir sonuçtu. Elinizdeki kitapta, Sultan II. Abdülhamid Dönemi boyunca Osmanlı Bahriyesi’nin hızla değişen koşullar altındaki güvenlik hassasiyetleri ve buna bağlı olarak takip ettiği stratejik yaklaşımları doktrin, teçhizat ve personel ekseninde mercek altına alınmıştır. Bu çalışmada Sultan II. Abdülhamid Donanması’nın yeniden yapılanma süreci veyahut daha popüler bir tabirle modernizasyonun, gemi tedarik ve inşa faaliyetlerine olan dolaylı/direkt etkisi ve Osmanlı’nın deniz güvenliğinin sağlaması noktasında ne derece başarı kaydedildiği sorgulanmıştır.